Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Charon" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    „Pacjent bada lekarza”
    “The patient examines the doctor”
    Autorzy:
    Ładoń, Monika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1856859.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Narodowe Centrum Kultury
    Tematy:
    medycyna narracyjna
    pacjent
    lekarz
    rita charon
    anatole broyard
    narrative medicine
    patient
    doctor
    Opis:
    This article discusses the patient-doctor relationship in terms of Rita Charon’s concept of narrative medicine. The discussion is based on an interpretation of Intoxicated by My Illness and Other Writings on Life and Death, a collection of essays written by American writer and literary critic Anatole Broyard after he was diagnosed with prostate cancer. Writing about the ordeals of life and death, the author devoted a lot of attention to his meetings with doctors. Particularly in the essay The Patient Examines the Doctor, he points to a certain power struggle that takes place between the person who is ill and their physician. While physicians are generally believed to be in a privileged position, Broyard argues that they are also subjected to a similar, often equally painful, diagnosis process. His reflections on an ideal doctor (embodied by Oliver Sacks) turn out not to be completely utopian. Confronted with Rita Charon’s theses on narrative medicine, they seem to gain scientific confirmation.
    Źródło:
    Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka; 2019, 107, 4; 159-169
    1230-4808
    Pojawia się w:
    Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    W poszukiwaniu remedium na choroby medycyny. O medycynie narracyjnej i patografiach
    In search of a remedy for ailing medicine. On narrative medicine and pathography
    Autorzy:
    Okupnik, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1856863.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Narodowe Centrum Kultury
    Tematy:
    medycyna narracyjna
    patografie
    rita charon
    rana awdish
    eve ensler
    narrative medicine
    pathographies
    Opis:
    Homo medicus as opposed to Homo patiens, the perspective of a physician will always be different from that of a patient. Modern medicine suffers from a major condition – ignoring the patient as a person. It may be remedied by narrative medicine which pays attention to humanistic aspects of a disease and to patient narratives of illness as a possibility to obtain invaluable information that is typically overlooked in a traditional medical history. Empathy and attentive listening play an important role here. Pathography, or patient accounts of their illnesses, may serve as a perfect complement to the practice and programmes of narrative medicine.
    Źródło:
    Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka; 2019, 107, 4; 93-106
    1230-4808
    Pojawia się w:
    Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Autopatografia jako przestrzeń „spotkania troski”. O realizacji postulatów medycyny narracyjnej w Mięchu Anety Żukowskiej
    Clinical Encounters as “Encounters of Care”. Bringing Ideals of Narrative Medicine into Life in Aneta Żukowska’s Mięcho
    Autorzy:
    Świątkowska, Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2148860.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    narrative medicine
    medical humanities
    medical discourse
    illness narratives
    life writing
    autopathography
    Aneta Żukowska
    Anatole Broyard
    Arthur Frank
    Rita Charon
    S.L. Jain
    medycyna narracyjna
    humanistyka medyczna
    dyskurs medyczny
    dyskurs maladyczny
    autobiografia
    autopatografia
    Sarah L. Jain
    Opis:
    Niniejszy tekst dotyczy autopatografii jako upodmiatawiającej praktyki, która – zgodnie z rozpoznaniami Arthura Franka o przejściu od nowoczesnego do ponowoczesnego doświadczenia choroby – pozwala pacjentom przejąć kontrolę nad narracją o własnym doświadczeniu. Opowieści chorych jawią się nie tylko jako artykulacja negatywnego doświadczenia maladycznego, lecz również jako przestrzeń nawiązywania dialogu między pacjentem a lekarzem. W artykule zostają przywołane autopatografie Anatole’a Broyarda oraz Anety Żukowskiej jako teksty, w których potrzeba takiego dialogu zostaje zasygnalizowana oraz spełniona. Książka Żukowskiej jest analizowana jako przykład realizacji sformułowanych przez Ritę Charon postulatów medycyny narracyjnej oraz zaproponowanej przez Sarah L. Jain polityki elegijnej, które to koncepcje niosą potencjał zreformowania systemu opieki medycznej oraz detabuizacji doświadczenia maladycznego.
    This article presents autopathography as a genre in which patients can reclaim their voices to articulate their experiences of the medical system, drawing on Arthur Frank’s theory in The Wounded Storyteller. Illness narratives can be understood not only as means of expressing a largely negative experience by way of monologue, but also as platforms for dialogue between patients and their caregivers. Such encounters, albeit seemingly impossible under the conditions of contemporary medical system, have been postulated, among others, by Rita Charon, the founder of narrative medicine. In the text, autobiographical works of Anatole Broyard and Aneta Żukowska are given as examples of patients expressing the need for a sustained, mutual relationship between doctors and their patients. As such, autopathographies can play their part in bringing to life the ideals of narrative medicine, as well as of what S. L. Jain called “elegiaic politics”.
    Źródło:
    Autobiografia Literatura Kultura Media; 2022, 18; 161-172
    2353-8694
    2719-4361
    Pojawia się w:
    Autobiografia Literatura Kultura Media
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Obol zmarłych” w średniowiecznej i nowożytnej Europie Wschodniej
    “The Obol of the Dead” in medieval and modern Eastern Europe
    Autorzy:
    Miechowicz, Łukasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2090080.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    obol of the dead
    coin in grave
    Charon’s obol
    grave gift
    archaeology
    Kievan Rus’
    Eastern Europe
    burial customs
    obol zmarłych
    moneta w grobie
    obol Charona
    dar grobowy
    archeologia
    Ruś Kijowska
    Europa Wschodnia
    zwyczaje pogrzebowe
    Źródło:
    Wiadomości Numizmatyczne; 2019, 63; 35-62
    0043-5155
    Pojawia się w:
    Wiadomości Numizmatyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The metaphor of ‛theatrum mundi’ in the theatre of the absurd: The dramas of Tymoteusz Karpowicz
    Metafora «theatrum mundi» w teatrze absurdu na przykładzie twórczości Tymoteusza Karpowicza
    Autorzy:
    Karonta, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2088214.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    Polish 20th-century drama
    Poland's theatre of the absurd
    the metaphor of theatrum mundi
    Tymoteusz Karpowicz (1921–2005)
    teatr absurdu
    metafora theatrum mundi
    Tymoteusz Karpowicz
    Dziwny pasażer
    Charon od świtu do świtu
    Kiedy ktoś zapuka
    Człowiek z absolutnym węchem
    Przerwa w podróży
    Opis:
    This article tries to outline the history of the theater of the absurd in Poland by focusing on the metaphor of theatrum mundi (a device which is characteristic feature of this type of drama) and its use by Tymoteusz Karpowicz in his dramas Dziwny pasażer [A Strange Passenger], Charon od świtu do świtu [Charon from Dawn to Dawn], Kiedy ktoś zapuka [When Somebody Knocks], Człowiek z absolutnym węchem [The Man with an Absolute Sence of Smell], Przerwa w podróży [A Break in a Journey]. This metatheatrical device enables the dramatist to create a world of playacting for its own sake, a world without God, with characters unable to look beyond the exigencies of their role and thus to express his disenchantment with the 20th century and his estrangement from the post-World War II reality. It also enables him to explore the mechanisms of theatrical performance and the role of language in the creation of reality.
    Źródło:
    Ruch Literacki; 2019, 6; 631-646
    0035-9602
    Pojawia się w:
    Ruch Literacki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The ‘Archeology’ of historiography as a rhetorical agon. On the juxtaposition of hellenic writers in the Epistula ad Pompeium by Dionysius of Halicarnassus
    „Archeologia” historiografii jako retoryczna gra. O porównaniu greckich autorów w „Liście do Pompeiusza” Dinizjosa z Halikarnasu
    Autorzy:
    Sinitsyn, Aleksandr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2033826.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-28
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    Dionysius of Halicarnassus
    “A Letter to Pompeius”
    historiography
    rhetoric
    early Greek historians Hellanicus
    Charon
    Herodotus
    Thucydides
    Xenophon
    Philistus
    Theopompus
    style
    syngraphers
    Plato
    philosophy
    ancient Greek orators Lysias
    Demosthenes
    literary criticism
    polylogue
    agon
    influence
    Dionizjos z Halikarnasu
    „List do Pompeiusza”
    historiografia
    retoryka
    wcześni historycy greccy – Hellanikos
    Herodot
    Tukidydes
    Ksenofont
    Filistos
    Teopompos
    oratorzy
    Lysias
    Demostenes
    krytyka literacka
    Opis:
    Dionysius of Halicarnassus in his short theoretical treatise entitled “A Letter to Pompeius” (Epistula ad Pompeium) presents an exciting discussion on rhetoric mastership and scholarship written in an epistolary genre. The treatise begins with critical remarks Dionysius once addressed to Plato. The author admits to his addressee (Cn. Pompeius Geminus) that he is enchanted by Plato’s dialogues. From the trio of Greek speech-makers who are recognized as the most brilliant in this respect – Isocrates, Plato, and Demosthenes (such was Dionysius’s selection) – the Halicarnassean rhetorician deliberately dwells on Plato (Lysias, Isocrates, Demosthenes and other Greek orators are the subject of his other aesthetic works). Embarking on a wider discussion, Dionysius repeatedly points out that these studies are always aimed at establishing the truth. The longest chapter, 3 compares works of the first Greek historians and the mastery of their style. Dionysius points out the rivalry of the many masters of the genre, but the main characters of the chapter are Herodotus and Thucydides. The “father of history” (Dionysius’ contemporary and paragon) surpasses the Athenian historian on all counts examined by the author. This article examines συγγραφεύς / συγγραφεῖς or συγγραφή occurring in the Pomp. by Dionysius of Halicarnassus. The rhetorician, when referring to Herodotus, Thucydides (ch. 3), Theopompus (ch. 6), Hellanicus, Charon (3.7) and the Greek historians en masse (6.7), calls them “syngraphers”. Dionysius uses the word συγγραφή only as applied to historical works of Theopompus of Chios (6.2, 3, 6). The article also draws upon the Halicarnassian philologist’s other works in which he mentions syngraphers-historians, who are set off against poets and orators. Dionysius regards the words συγγραφεύς, ὁ ἱστορικός, ἱστοριογράφος as equivalent and interchangeable. In this work, Dionysius examines different styles of ancient writers. Here, by examining the works by the authors of the 5th and 4th centuries BC (written three to four centuries before his time) he seems to be performing a peculiar experiment of theoretical “archaeology”. But the rhetoric and philological “archaeological” study conducted by Dionysius of Halicarnassus reveals not only his scholarly interest in the analysis of works of the writers of the past, but also his focus on the present – both in literary and cultural aspects. Plato is under the influence of Thucydides, but Thucydides is inferior to Herodotus, Herodotus produces works that surpass those of Charon and Hellanicus, while Theopompus is superior in style to Demosthenes himself and surpasses Isocrates – the “most brilliant” rhetoricians of the past. By presenting this gallery of names, Dionysius shows comparison as agon – of styles, genres, authors, their subject matters, intensive narrative, and he himself contends with the writers of the past. Seeing mastery of rhetoric as a peculiar agon stretching over centuries and across the agon of rhetoricians, philosophers and historiographers, Dionysius identifies the circle of best writers, and himself joins it. He claims that in the scholarly rhetoric “the truth is dearer still” and establishes the criteria to judge the classic writers. And the critic realizes that he will be judged according to the same (his own) criteria
    Dionizjos z Halikarnasu w teoretycznym traktacie zatytułowanym „List do Pompejusza” zawarł dyskusję na temat retorycznego mistrzostwa i nauki. Traktat rozpoczynają krytyczne uwagi Dionizjosa, adresowane do Platona. Autor przyznaje jednak, iż jest zachwycony dziełami Platona. Pośród trzech greckich mówców, uznawanych za najwybitniejszych – Izokratesa, Platona, Demostenesa – Dionizjos z Halikarnasu celowo studiuje Platona. Prowadzi szeroką dyskusję. Dionizjos wielokrotnie podkreśla, że wskazani autorzy mają na celu ustalenie prawdy. Najdłuższy rozdział oznaczony jako 3, dotyczy historyków greckich i stylu ich prac. Dionizjos zauważa rywalizacje mistrzów, ale głównymi bohaterami rozdziału stali się Herodot i Tukidydes. Dinozjos zauważa, że „ojciec historii” przewyższa ateńskiego historyka. Prezentowany artykuł dotyczy użycia słowa συγγγραφεύς. Słowa tego retor użył w odniesieniu do Herodota, Tukidydesa, Hellanikosa i innych historyków. Dionizjos wskazuje na styl autorów, tematykę ich prac.
    Źródło:
    Acta Archaeologica Lodziensia; 2021, 67; 89-115
    0065-0986
    2451-0300
    Pojawia się w:
    Acta Archaeologica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies