Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Catholic Pedagogy" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-10 z 14
Tytuł:
Ideologia w edukacji. Spojrzenie opisowe, negatywne i pozytywne na przykładzie wybranych stanowisk pedagogiki katolickiej i krytycznej
Ideology in Education: The Descriptive, Negative, and Positive Approach on the Example of Selected Views in Catholic and Critical Pedagogy
Autorzy:
Kruszelnicki, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/40229728.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
edukacja
pedagogika
ideologia
pedagogika katolicka
Kościół katolicki
nauka
eduaction
pedagogy
ideology
Catholic pedagogy
Catholic Church
science
Opis:
W artykule dokonuje się porównania interpretacji pojęcia ideologii w badaniach edukacyjnych uprawianych przez niektórych uczonych katolickich z jego problematyzacją na gruncie świeckich, niekościelnych — zarówno krajowych, jak i zagranicznych — studiów edukacyjnych. Pojęciem centralnym jest tu ideologia, która według wybranych do polemiki badaczy katolickich w różnych postaciach infekuje nauki o wychowaniu; standardowo kojarzona jest przy tym z zafałszowaniem rzeczywistości, myśleniem utopijnym oraz indoktrynacją edukacyjną. Artykuł demonstruje niedostatki dogmatyczno-katolickiego ujęcia ideologii i pokazuje jego niezgodność z filozoficznie ugruntowanymi ujęciami zarówno ze strony pedagogów świeckich, jak i ze strony bardziej progresywnych badaczy katolickich. Autor argumentuje, że aby myśleć o ideologii edukacyjnej w prawdziwie nowoczesny i krytyczny sposób, nie można trzymać się dogmatycznych nauk Kościoła, lecz należy wziąć pod uwagę także opisowe oraz pozytywne — istotne dla pedagogiki — znaczenie tej kategorii, tak jak ma to miejsce w dyskursie pedagogiki krytycznej.
The paper compares the interpretation of the concept of ideology within educational research undertaken by certain Catholic scholars, with the secular problematization of this concept on the grounds of both Polish and foreign educational studies. By using  the example of selected theorists representing Catholic pedagogy, the author aims to demonstrate the shortcomings of the dogmatically Catholic rendering of the notion of ideology in education; this very rendering is  said to have infested education and therefore it is valued strictly negatively and remains in opposition to philosophically grounded scholarship, including the more progressive Catholic interpretations of this concept. It is argued that in order to think of ideology in a modern and critical way, one cannot cling only to the dogmatic teachings of the Catholic Church and has to take into consideration not only the negative meaning of the term, but also its descriptive and pedagogically positive significance, much in the way it is done in the discourse of critical pedagogy.
Źródło:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris; 2023, 60, 1; 32-64
1689-4286
Pojawia się w:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
[Rev.:] Religijno-moralny wymiar rozwoju i wychowania, Alina Rynio et al. (ed.), Wydawnictwo KUL, Lublin 2012, 448 s.
Religious and Moral Dimension of Development and Upbringing
Autorzy:
Kowalik, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/440982.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Fundacja Naukowa Katolików Eschaton
Tematy:
religious education
Christian education
religious and moral upbringing
pedagogy of religion
Christian pedagogy
catholic pedagogy
literary religious culture
moral education
catholic education
religious development
Opis:
Publikacja pt. Religijno-moralny wymiar rozwoju i wychowania pod redakcją Aliny Rynio, Katarzyny Braun, Anny Lendzion i Danuty Opozdy, została zaadresowana do wszystkich zatroskanych o religijno-moralne wychowanie społeczności. Książkę podzielono na następujące kręgi tematyczne (rozdziały): 1) wychowanie religijno-moralne w nauce i myśli Kościoła, 2) obszary rozwoju religijno-moralnego i urzeczywistniania się osoby oraz 3) środowiskowy kontekst wychowania religijno-moralnego. Dwudziestu sześciu autorów z różnych ośrodków naukowych polskich i zagranicznych podjęło się opracowania poszczególnych zagadnień. Tom otwiera wprowadzenie Aliny Rynio na temat znaczenia pojęcia ‘wychowanie religijno-moralne’. Tekst jej autorstwa ukazał funkcję środowisk wychowawczych w procesie formacji moralno-religijnej, przedstawił dokumenty Kościoła odnoszące się do tego zagadnienia, zawierając ogólną prezentację kwestii tego typu wychowania, akcentując prawo jego obecności w życiu publicznym i postulat realnego określenia wychowania religijno-moralnego jako zadania priorytetowego. Autorka przypomniała powszechne powołanie do świętości oraz kwestię udziału dzieci w praktykach religijnych. Ks. Zbigniew Marek omówił Wychowanie religijno-moralne, wskazując następujące aspekty tej problematyki: religię w życiu człowieka, pedagogikę religijną (pedagogikę religii), wychowanie religijne, wychowanie moralne. Wymieniając punkty wspólne ‘wychowania’ i ‘wychowania religijnego’, zaakcentował kwestię poszerzenia zakresu samopostrzegania człowieka i świata jako jeden z rezultatatów procesu wychowania chrześcijańskiego. Stanisław Kość w rozważaniach Idea rozwoju całego człowieka – wkład nauki społecznej Kościoła w integralną wizję wychowania, omówił stosowne dokumenty i określił okoliczności służące rozwojowi człowieka w powołaniu chrześcijańskim oraz postulat uwzględniania wymiaru transcendentalnego w wychowaniu. Alina Rynio w artykule pt. Pedagogiczne przesłanie błogosławionego Jana Pawła II gwarantem tożsamości pedagogiki chrześcijańskiej, wyjaśniła znaczenie terminu ‘wychowanie’, ukazując zarówno „papieski paradygmat pojmowania integralności, rozwoju i wychowania” (s. 62), jak i „teologiczno-antropologiczną podstawę papieskiego przesłania pedagogicznego” (s. 70), konstatując, że to nauczanie jest źródłem nadziei, przetrwania cywilizacyjnego zamętu oraz budzi z uśpienia moralnego. To opracowanie nabrało znamion osobistego świadectwa, bo obok pięciu racjonalnie uargumentowanych tez, autorka odwołała się się także do swoich osobistych spotkań z Ojcem Świętym Janem Pawlem II. Jarosław Horowski w tekście pt. Inicjacyjny charakter wychowania – próba rekonstrukcji idei w odwołaniu do myśli Karola Wojtyły zanalizował pojęcie ‘inicjacji’ oraz inicjacyjny charakter wychowania na przykładzie teorii wychowania odwołującej się do myśli Karola Wojtyły oraz praktyk inicjalnych w wychowaniu. Roman Jusiak w artykule pt. Papieża Jana Pawła II wychowanie społeczne omówił kwestię wychowania społecznego u Jana Pawła II. Tekst koncentruje się na podstawach realizowanej przez papieża koncepcji wychowania. Skupił się na podstawie antropologicznej (filozoficznej), teologicznej (teologii katolickiej), osobowym autorytecie Jana Pawła II, ogólnej charakterystyce papieskiej pedagogii i Jego zasługach, elementach społecznych w wychowaniu oraz regułach jego urzeczywistnienia, z zaakcentowaniem faktu, że Jan Paweł II wykreował swego rodzaju własną, osobistą, językową ekspresję, gesty, znaki, symbole, wykorzystywał śpiew, osobowy kontakt z ludźmi, a w centrum procesu samowychowania umieścił Boga. Małgorzata Tomczyk w tekście pt. Integralna pedagogika katolicka w ujęciu o. Jacka Woronieckiego zaprezentowała nowatorskie pojęcie pedagogiki tegoż dominikanina w kontekście ujęć nowożytnych i współczesnych, syntetyczny i chrześcijańskie model kształcenia i wychowania, a także formację sprawności cnót, eksponując zasadnicze idee o charakterze postulatywnym i konstatując, że „(...) szczytem doskonałości jest zachować umiar we wszystkim, co się robi” (s. 121). Ryszard Polak w artykule pt. Wychowanie religijne człowieka w ujęciu ks. Józefa Winkowskiego przedstawił postać zakopiańskiego katechety, kapłana, który poświęcił się wychowaniu młodzieży szkolnej. Autor przybliżył jego dzieła i teorię wychowania, przestrzegając przed naturalistyczną koncepcją pedagogiczną jako jednym z najważniejszych zagrożeń. Zwrócił się do pedagogów chrześcijańskich oraz filozofów, psychologów, socjologów i historyków o większe zaangażowanie w wychowanie religijne człowieka, które ma na celu doprowadzenie nie tylko chrześcijan do Chrystusa. Maria Opiela w rozważaniach pt. Koncepcja pedagogiczna bł. Edmunda Bojanowskiego scharakteryzowała źródła inspiracji dla rozwoju jego myśli pedagogicznej, jej społeczno-kulturowy kontekst rozwoju. Przedstawiła także kwestię integralnego rozwoju dziecka i ważności wczesnego wychowania. Skoncentrowała się na zagadnieniu osoby i wartości w kontekście dynamiki przedstawionej koncepcji pedagogicznej, konstatując, po pierwsze, że Bojanowski wskazał na Chrystusa jako centrum historii oraz żywiołów wychowawczych, po wtóre, że „ze swoją wizją wychowania i nowatorskimi rozwiązaniami organizatorskimi wpisał się w nurt rodzącej się w XIX wieku pedagogiki wieku przedszkolnego” (s. 158). Druga część omawianej książki nosi tytuł Obszary rozwoju religijno-moralnego i urzeczywistniania się osoby i zawiera osiem artykułów. Lucyna Dziaczkowska w tekście pt. Religijno-moralny wymiar rozwoju i wychowania człowieka. Potrzeby i zagrożenia skupiła się na swoistej pochwale wychowania człowieka oraz przedstawiła specyfikę wychowania moralnego. Autorka opisała wychowanie religijne i moralne jako szczególną szansę dla budowania tożsamości człowieka w kontekście zagrożeń wynikających z pseudowychowania moralnego i religijnego, postrzegając, że trwałość czy głębia wiary zależy przede wszystkim od świadectwa życia najbliższych. Religia jest siłą życiodajną i przynosi wiele korzyści, przede wszystkim pozwala uchronić dorastające pokolenie przed nihilizmem, barbarzyństwem, poczuciem braku sensu życia, psychicznym i fizycznym samozniszczeniem. Witold Starnawski w artykule pt. Unikalność – jej konsekwencje dla poznania i rozwoju osoby dotknął problemu znaczenia pojęcia ‘indywidualności’ oraz analizował je w kontekście kształtu poznania oraz działania w rozwoju człowieka. Autor podkreślił praktyczny charakter pedagogiki, także negatywne przejawy indywidualizmu. Iwona Jazukiewicz poddała analizie na nowo kwestię greckiej arete w tekście pt. Cnota jako kategoria urzeczywistniania się osób w wychowaniu, akcentując istotę cnoty, właściwości wszystkich cnót, specyfikę pracy wychowawczej oraz cnotę wychowaniu. Grzegorz Grzybek w artykule pt. Wychowanie jako rozwój osobowości etycznej w czynie ukazał zagadnienie ‘samostanowienia’ jako warunek samowychowania oraz czyn jako warunek rozwoju osobowości etycznej, wskazując przy tym na elementy składowe czynu samowychowania w ludzkiej strukturze dążenia do celu. Stanisław Czesław Michałowski w tekście pt. Na spotkanie człowieka. Edukacja integralna w aksjomacie personologicznym skupił się na kwestii wizji pedagogii osoby jako nadziei współczesności, nadto wskazał możliwości interpretacji osoby człowieka oraz relacji ludzkich w świetle ekofilozofii życia. Przedstawił edukację integralną jako uczenie się całościowego rozumienia rzeczywistości w kontekście praw życiowych oraz czynników wychowania. Stanisława Konefał w artykule pt. Miejsce i rola przyjaźni w wychowaniu chrześcijańskim zaprezentowała przyjaźń jako wartość. Nawiązując do historii wielkich, duchowych przyjaźni, uznała, że podstawą autentycznej przyjaźni jest integralny obraz osoby ludzkiej, a przyjaźń to niezbywalny element wychowania chrześcijańskiego, do którego wyzwaniem jest sytuacja egzystencjalna człowieka XXI w. Ewa Panecka w tekście pt. Zachowania altruistyczne młodzieży drogą do prawdziwego człowieczeństwa przedstawiła zagadnienie postaw młodych ludzi wobec nowej rzeczywistości, ukazała obraz współczesnej młodzieży, potrzebę nowej formacji. Podkreśliła kwestie rozumienia zachowań altruistycznych, służby w rodzinie jako drogi do prawdziwego człowieczeństwa. Zaprezentowała stanowisko Kościoła wobec zachowania altruistycznego młodych ludzi. Określiła szkołę jako miejsce urzeczywistniania zachowań altruistycznych, konstatując przy tym, że „Wychowanie do miłości braterskiej jest dzisiaj nieodzownym warunkiem ładu społecznego” (s. 271). Zbigniew Rudnicki tekście pt. Wychowawcze aspekty refleksji o umieraniu i śmierci zanalizował zagadnienie tajemnicy śmierci. Autor przedstawił śmierć jako sytuację graniczną w perspektywie refleksji pedagogicznej. W trzecim rozdziale pt. Środowiskowy kontekst wychowania religijno-moralnego zamieszczono dziewięć artykułów. Jerzy Kołaczkowski w artykule pt. Zasady wychowania dziecka w rodzinie w świetle „Listu do Efezjan (Ef. 6,4)” wskazał na rodzinę jako najważniejsze środowisko wychowawcze, na ojca jako wychowawcę, zanalizował metody wychowywania dziecka w rodzinie, w tym zwrócił uwagę na karcenie oraz „napominanie Pańskie”, przy jednoczesnym unikaniu pobudzania dziecka do gniewu. Mieczysław Rusiecki w tekście pt. Wychowanie religijne w rodzinie podjął problematykę wychowania religijnego, kwestię prawa rodziców do niego, problem uwarunkowań potrzebnych do zachodzenia prawidłowych oddziaływań wychowawczych ze strony rodziców na dziecko. Autor omówił zagadnienie etapów religijności w dzieciństwie i okresie dorastania. Poruszył problematykę religijności w życiu dorosłego człowieka, ukazując jej fenomen, umożliwiający wytrwanie „w dobrym do końca i dojścia do doskonałości” (s. 334). Czesław Galek w artykule pt. Wychowanie religijne młodzieży szkolnej w II połowie XIX wieku w świetle polskiej literatury pamiętnikarskiej i beletrystycznej ukazał środki i metody wychowania religijnego młodzieży gimnazjalnej na ziemiach polskich na terenie trzech zaborów (rosyjskiego, austriackiego i pruskiego). Uwzględnił przy tym kwestię obowiązkowych praktyk religijnych, funkcję katechezy w formacji religijnej dzieci i młodzieży szkolnej oraz rezultaty wychowania religijnego. Autor pokazał, że „Dla wielu uczniów okres gimnazjum był czasem pogłębienia wiary wyniesionej z rodzinnych domów” (s. 351). Małgorzata Kowalik w tekście pt. Nauczyciel polonista jako wychowawca wspierający rodzinę w wychowaniu religijnym dzieci ukazała założenie, że polonista winien być wychowawcą wspierającym, który musi uzupełniać pracę rodziców poprzez dążenie do wzoru osobowego przez siebie obranego, nadto poprzez przemyślaną współpracę z rodzicami, pomoc świadczoną w rozwoju wiary oraz zabiegi dydaktyczne i określone metody pracy, aby ukształtować pełną dojrzałość chrześcijańską i zagwarantować rozwój osobowości uczniów. Lidia Dakowicz w artykule pt. Wartości religijne w przekazie nauczycieli wybranych szkół w Białymstoku omówiła odnośną kwestię w procesie rozwoju człowieka. Zaprezentowała przy tym w jedenastu tabelach dane statystyczne mające potwierdzić jej tezy. W podsumowaniu wyników swoich badań stwierdziła przeszkody w urzeczywistnianiu wartości religijnych. Dorota Frąk w tekście pt. Rola środowisk wychowujących na przykładzie instytucji wychowawczych prowadzonych przez Zgromadzenie Sług Jezusa, zajęła się kwestią oddziaływania środowiska wychowawczego na osobę, pokazując przy tym wypracowany wzorzec wychowania „na fundamencie wartości chrześcijańskich” (s. 391). Dariusz Widelak w artykule pt. Resocjalizacja i ekumeniczny wymiar opieki duszpasterskiej w zakładach karnych, zajął się zagadnieniem wychowawczej funkcji kapelana więziennego, konstatując m.in., że „człowiek zawsze ma otwartą drogę powrotu do społeczeństwa” (s. 415). Piotr Zańko w opracowaniu pt. Obrazoburstwo czy pedagogika. Religia w wytworach wizualnych polskich prowokatorów kultury podjął analizę wybranych aspektów zjawiska prowokacji kulturowej w Polsce, wskazując na ukryte i zaskakujące (w odróżnieniu od prowokatorów kultury zachodniej) pytania nawiązujące do religii i duchowości we współczesnym świecie oraz konstatując m.in., że „Z analizowanych wytworów wizualnych prowokatorów kultury wyłania się obraz religii zdesakralizowanej, będącej narzędziem przemocy” (s. 432). Elżbieta Kopacz w artykule pt. Kapliczki, figury i krzyże przydrożne jako lokalne dziedzictwo kulturowe i wyzwanie dla współczesnego wychowania poruszyła zagadnienie elementów religii w edukacji regionalnej, w kontekście „obiektów małej architektury sakralnej” (s. 438). Wskazała przy tym na kształcenie systemu wartości religijnych przez („małą”) architekturę. Omówiona książka zbiorowa jest przyczynkiem do badań nad celowością wychowania religijnego.
Źródło:
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education; 2013, 3(3); 135-140
2299-9922
Pojawia się w:
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polska pedagogika katolicka a wychowanie młodego pokolenia do odpowiedzialności społecznej w szkołach katolickich
Catholic pedagogy and education of young people for social responsibility
Autorzy:
Zakrzewska, Aldona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/469561.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
odpowiedzialność społeczna
pedagogika katolicka
wychowanie obywatelskie
wychowanie religijne
social responsibility
catholic pedagogy
civic education
religious education
Opis:
Punktem wyjścia podjętych rozważań jest pedagogika katolicka jako jeden z nurtów pedagogiki chrześcijańskiej, na której opierają się w swojej działalności dydaktyczno-wychowawczej niektóre placówki edukacyjne – głównie katolickie. Ma ona zatem konkretne implikacje praktyczne, warunkuje w rzeczywistości edukacyjnej wychowanie dzieci i młodzieży w całej złożoności tego wychowania. Jednym z jego ważnych płaszczyzn jest przygotowanie młodego pokolenia do życia obywatelskiego – podjęcia odpowiedzialności nie tylko za swoje losy, ale losy grup społecznych, w których postawiona jest dana jednostka – społeczności rodzinnej, środowiska lokalnego, narodowej, państwowej, europejskiej, światowej. W zakresie przywołanych kontekstów w niniejszym artykule została podjęta próba znalezienia odpowiedzi na pytanie: w jaki sposób podstawowe cechy determinujące tożsamość pedagogiki katolickiej – takie jak: chrystocentryzm, pedagogia autorytetu i miłości, personalizm, nadprzyrodzoność, uniwersalizm oraz pozytywny charakter – mogą wpływać na kształtowanie w dzieciach i młodzieży świadomości i potrzeby podjęcia odpowiedzialności społecznej.
The aim of the reflections is catholic pedagogy as one of the trends of Christian pedagogy which is the basis of some educational institutions, mainly catholic ones. It has, therefore, some practical implications. Moreover, it has the influence on the education of children and young people. Its role is to prepare the young generation for civic life, for being responsible for themselves and the social groups where the they live such as a family, local community, country and the world. In this article an attempt was made to answer the question: In what way can basic elements which determine identity of catholic pedagogy such as: Christocentrism, pedagogy of authority and love, personalism, supernatural, universalism and positive character influence the necessity and need of young people to take social responsibility.
Źródło:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2018, 25; 207-221
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zwyciężać samego siebie – kard. Stefan Wyszyński o ideale (katolickiego) wychowania
Overcoming oneself - Card. Stefan Wyszyński about the ideal of (Catholic) upbringing
Autorzy:
Chrobak, Stanisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2098483.pdf
Data publikacji:
2021-12-31
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
kardynał Stefan Wyszyński
miłość
prawda
wychowanie
pedagogika katolicka
Cardinal Stefan Wyszyński
love
truth
upbringing
Catholic pedagogy
Opis:
Dla współczesnej pedagogiki życie, myśl i nauczanie kardynała Stefana Wyszyńskiego wpisują się w tradycję rozwoju nauki społecznej Kościoła oraz obejmują obszar pedagogiki katolickiej. Katolicką naukę społeczną traktował kardynał jako integralną część nauczania Kościoła o człowieku, egzystującym i pracującym w konkretnej rzeczywistości społeczno-gospodarczej i politycznej. Na pierwszym miejscu stawiał konkretnego człowieka. Czy wychowanie katolickie ma dziś swoje znaczenie? – pytał Prymas Tysiąclecia i wskazywał na ideały katolickiego (integralnego) wychowania obejmującego: wewnętrzną jedność wychowania; miłość prawdy i życie w prawdzie oraz potrzebę jednoczenia wszystkiego i wszystkich w miłości. Podkreślał, że życie jest największym dobrem każdego człowieka. Każdy człowiek tylko w biegu życia nabiera pełnego wyrazu swej osobowości. Nikt się nie rodzi geniuszem, wielkim uczonym, świętym, ale dzięki życiu się nim staje. Jako istota rozumna i wolna rozwija się w działaniu i wysiłku na rzecz nieprzemijających, ponadczasowych wartości dobra, prawdy i piękna.
From the perspective of contemporary pedagogy, Cardinal Stefan Wyszyński’s life, thought and teaching incorporate the tradition of development of the Church's social teaching and the field of Catholic pedagogy. He considered Catholic social teaching as an integral part of the Church's teaching about a man existing and working under a specific socio-economic and political reality. He put a particular man in the first place. Does Catholic upbringing matter today? - asked the Primate of the Millennium and pointed out the ideals of Catholic (integral) upbringing, covering: internal unity of upbringing; love of the truth and living in the truth and the need to unifying in love everything and everyone. He insisted that  life is the highest goodness of every human being. Just in the course of one's life a man shapes the full expression of personality. Nobody has been born a genius, a great scientist, a saint, but becomes one thanks to life. As a rational and autonomous being everyone develops in action and effort the everlasting, timeless virtues of goodness, truth and beauty.
Źródło:
Forum Pedagogiczne; 2021, 11, 2; 37-48
2083-6325
Pojawia się w:
Forum Pedagogiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W służbie wychowania. Ks. Wincentego Granata „wizja” pedagogii życia i pedagogiki katolickiej
In the Service of Upbringing. The Reverend Wincenty Granat’s Vision of Pedagogy of Life and Catholic Pedagogy
Autorzy:
Sakowicz, Eugeniusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1811140.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Ks. Wincenty Granat
Doctor humanus
pedagogia życia
pedagogika katolicka
wychowanie
the Reverend Wincenty Granat
Doctor Humanus
the pedagogy of life
Catholic pedagogy
upbringing
Opis:
Ks. Wincenty Granat (1900-1979) jako kapłan, profesor, nauczyciel akademicki, pisarz oraz rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1965-1970) głosił „słowem, piórem i życiem Prawdę w miłości”. Z racji wybitnych osiągnięć naukowych w zakresie teologii, idących w parze ze skromnością i pokorą, obdarzony został tytułem Doctor humanus. Cechą charakterystyczną teologii ks. W. Granata był personalistyczny humanizm oraz wymiar antropologiczno-chrystologiczny, nadto pragmatyzm duszpasterski. Imperatywem pedagogii życia ks. W. Granata było: „prawdę czynić w miłości” (por. Ef 4,15). Przekonywał, iż ludzie wierzący nie tyle idą z Jezusem Chrystusem, ile „w Nim chodzą”. Pan Jezus nie jest zatem wobec człowieka Pedagogiem „zewnętrznym”, lecz „wewnętrznym” Nauczycielem – Mistrzem duchowym. Pedagogię tę cechuje otwartość. Człowiek wychowywany przez innych, ale również i przez siebie, powinien podejmować nieustanny trud otwierania się na Boga, a także coraz większego uwrażliwiania się na to, co ludzkie. Pedagogika katolicka powinna być w służbie człowieka. Ks. W. Granat podkreślał rolę pedagogiki religijnej w procesie odbudowy polskości. Celem edukacji i wychowania młodego pokolenia jest przeciwstawienie się pedagogicznym nurtom laickim negującym duchowy wymiar człowieka. O wewnętrznym dynamizmie wychowania stanowi cel ostateczny życia człowieka (tj. eschatologia), który nadaje sens każdej chwili życia ludzkiego. Wychowanie katolickie formuje osobę odpowiedzialną za siebie, za drugiego człowieka, za naród, za Kościół. „Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie” to nie tylko podana przez ks. W. Granata definicja teologii, ale też i pedagogii Bożej oraz pedagogiki.
As a priest, professor, academic teacher, writer and Rector of John Paul II Catholic University of Lublin (1965–1970), the Reverend Wincenty Granat (1900–1979) preached “Truth in love with the spoken and written word and with his life.” In recognition of his outstanding scholarly achievements in theology, coupled with his modesty and humility, he was awarded the title Doctor Humanus. Granat’s theology is characterised by personalist humanism, the anthropological and Christological dimension as well as pastoral pragmatism. “To do truth in love” was the imperative of the pedagogy of life according to the Rev. Wincenty Granat (cf. Ephesians: 4:15). He argued that believers do not merely walk with Jesus Christ but they walk in Him. Thus, Jesus is man’s “internal” rather than “external” Pedagogue; a Teacher and spiritual Master. This pedagogy is characterised by openness. Brought up by others as well as oneself, an individual should make a constant effort to be open to God and be more sensitive to what is human. Catholic Pedagogy should serve the people. Rev. Granat emphasised the role of religious pedagogy in the process of rebuilding Polishness after the time of the Partitions and war. In his opinion, the goal of education and upbringing of the young generation was to counter lay pedagogical ideas that negated the spiritual dimension of man. The inner dynamics of upbringing is determined by the ultimate goal of human life (i.e. eschatology) that gives meaning to every moment of our life. Catholic upbringing forms individuals who take responsibility for themselves, other people, the nation, the Church. “Towards man and God in Christ” is Rev. Granat’s definition of not only theology but also Divine upbringing and pedagogy.
Źródło:
Roczniki Pedagogiczne; 2019, 11(47), 1; 73-85
2080-850X
Pojawia się w:
Roczniki Pedagogiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
New Man in the Teaching of Cardinal Stefan Wyszynski
Autorzy:
Bednarczyk, Rafał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1418446.pdf
Data publikacji:
2020-12-30
Wydawca:
Wydawnictwo Diecezjalne Adalbertinum
Tematy:
the Great Novena
the millennium of the Baptism of Poland
the Primate Stefan Wyszynski
Solidarity
the Catholic pedagogy, the new man
Opis:
The times of the Second World War led to a deep degradation of human dignity. In addition, the communist decades in Poland also gave the humans lost their dignity, which was associated with numerous abuses of power and violations of human rights. The Primate Cardinal Stefan Wyszynski, who headed the Church in Poland, proposed in the context of the program called ‘The Great Novena’ the religious and moral renewal of Poles. In that way in the years 1957-1965 it was the main aim to prepare people for the celebration of the millennium of the Baptism of Poland. The essence of this program The Great Novena was to rebuild the sense of dignity of the believers who is not afraid to profess and practice his faith, keeping the moral virtues. In this way, the Primate wanted to bring up a “new man” who had a sense of his own dignity, who respected the traditional national values, caring the family life and he is sensitive to other people and common good. In many points the program the Primate was against of the communist policy of that time which breaks the pillars of social life (such as freedom of speech, the right of association, the freedom of conscience, the values of truth and law) and building the new corresponding to the concept of an atheistic socialist state. Thanks to the wide response of the Polish society and the personal involvement of Primate Stefan Wyszynski, the Great Novena program allowed to be strengthen the Catholic Church in Poland, but also brought up the Solidarity generation.
Źródło:
Studia Ełckie; 2020, 22, 4; 401-410
1896-6896
2353-1274
Pojawia się w:
Studia Ełckie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Father Jacek Woroniecki (1878–1949) – Master and Mentor of Catholic and Christian Pedagogical Thought
Ojciec Jacek Woroniecki (1878-1949) – mistrz i mentor katolickiej i chrześcijańskiej myśli pedagogicznej
Autorzy:
Nowak, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1810729.pdf
Data publikacji:
2021-04-21
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
katolicka myśl pedagogiczna
chrześcijańska myśl pedagogiczna
pedagogika katolicka
pedagogika chrześcijańska
paedagogia perennis
podmiot wychowania
przedmiot wychowania
wychowawca
pedagog
mentor
mistrz
O. Jacek Woroniecki (1878-1949)
integralna pedagogika i integralne wychowanie
Catholic pedagogical thought
Christian pedagogical thought
Catholic Pedagogy
Christian Pedagogy
subject of education
object of education
tutor
pedagogue
master
Fr. Jacek Woroniecki (1878-1949)
integral pedagogy and integral education
Opis:
Ojciec Jacek Woroniecki przyczynił się do budowania nie tylko pedagogiki chrześcijańskiej i katolickiej, ale także pedagogiki w ogóle w Polsce, osiągając niekwestionowane mistrzostwo w tym zakresie. Jako mistrz i nauczyciel zaistniał na gruncie pedagogiki katolickiej i chrześcijańskiej, wnosząc swój wkład w wypracowywanie ich statusu dyscyplinarnego w ciągu całego swojego życia, które odczytujemy jako ilustrację kształtowania się jego dojrzałej wiary i z niej wynikającej jego naukowej refleksji. Przestrzegając przed zbyt pochopnym zaliczaniem pedagogów do pedagogów katolickich, podejmuje problematykę pedagogiczną z pozycji, którą możemy określić jako pozycję mądrości chrześcijańskiej i w niej, zwłaszcza w Kościele katolickim, odkrywa to, co rozumiał on jako paedagogia perennis, zawierająca w swoich blokach tematycznych takie podstawowe grupy problemów, jak: 1) podmiot wychowania jako refleksję nad człowiekiem mającym być wychowanym; 2) przedmiot wychowania, czyli co w wychowaniu chcemy wytworzyć przez działalność wychowawczą oraz 3) wychowawcę, czyli tego, który pojedynczo czy społecznie ma pokierować procesem wychowania w wychowanku. Zauważając dominację postaw indywidualistycznych w nauczaniu i wychowaniu, Jacek Woroniecki eksponuje „społeczną stronę samej czynności wychowawczej”, nie deprecjonując w niczym „wartości indywidualnych wychowawcy”. Zabierając głos w sprawie specyfiki pedagogiki, Woroniecki przyczynił się do umocnienia tej specyfiki, a jednocześnie wprowadził refleksję pedagogiczną w konteksty uniwersalności i wypracował jej status jako dyscypliny z własną tożsamością jak również otwartej na rzeczywistość, na inne dyscypliny oraz na wielorakie aspekty i wymiary ludzkiej egzystencji. Praktycznie przyczyniając się do rozwoju pedagogiki, wskazuje na sposoby kształtowania charakteru i osobowości wychowanka, postulując powrót do pedagogicznych zasad chrześcijaństwa zwanych uniwersalizmem pedagogicznym, w którym zwraca się uwagę na przedmiot formalny wychowania – człowieka – takiego, jakim on winien być wtedy, gdy osiągnie pełnię swojego osobowego bytu w wyniku właściwego, tj. harmonijnego rozwoju w nim wszystkich cnót przyrodzonych i nadprzyrodzonych.
Fr. Jacek Woroniecki contributed to building not only Christian and Catholic pedagogy, but also pedagogical theory in general in Poland, having achieving unquestioned primacy in this regard. He appeared on the grounds of Catholic and Christian pedagogy as master and teacher, contributing to the development of their disciplinary status throughout his entire life, which we read as an illustration of shaping his mature faith and his scientific reflection arising from it. In warning against the hasty classification of educators as Catholic educators, he embraced the pedagogical issues from a position which could be described as a position of Christian wisdom, and in this wisdom, particularly in the Catholic Church, he discovered what he understood as paedagogia perennis, including in his thematic blocks such fundamental groups of issues as 1) the subject of education as the reflection over the person to be educated, 2) the object of education, i.e. what we want to produce in education by means of educational activity, and 3) the tutor, i.e. the one who individually or socially is to direct the process of education in the pupil. Noting the domination of individualistic attitudes in teaching and education, Fr. Jacek Woroniecki exhibits “the social side of the educational action itself,” while not depreciating “the tutor’s individual values” at all. Speaking on the matter of the specificity of pedagogy, Fr. Woroniecki contributed to the consolidation of this specificity, and simultaneously introduced pedagogical reflection, in the contexts of universality, and developed its status as a discipline with its own identity, but simultaneously open to reality, to other disciplines, and the manifold aspects and dimensions of human existence. In making a practical contribution to the development of pedagogy, he indicated the methods for the formation of the character and personality of a pupil, postulating a return to the pedagogical principles of Christianity called the pedagogical universalism, in which attention was paid to the formal object of the education – the person – e.g. how the person should be when reaching the fullness of personal existence as a result of the proper, i.e. harmonious, development of all the natural and supernatural virtues.
Źródło:
Roczniki Pedagogiczne; 2021, 13, 1; 95-117
2080-850X
Pojawia się w:
Roczniki Pedagogiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nauczyciele wychowawcy polskich szkół salezjańskich w okresie od 1898 do 1939 roku
Teachers-educators of Polish Salesian schools from 1898 to 1939
Autorzy:
Wierzbicki SDB, Mirosław Stanisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/957027.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Salesian schools
Catholic education
Salesians
pedagogy of religion
religious education
Opis:
This article deals with the educator teacher and his work in the Salesian schools since the beginning of the school year to 1939. The daily pedagogical work of teachers was associated with in shaping the intellect, character and religiousness live of the students. Many examples taken from the history of the Salesian schools indicate that the Salesian activity brought good educational results during the Partitions, as well as during World War I or the inter-war period. The social context in which the Poles lived indicated the necessity of raising the culture of the Polish society. This activity was carried out by the Salesian priests and Salesian brothers. Co workers were also invited to cooperate. The necessity of education and training allowed for the openings of schools, but also other institutions, the dormitories, educational institutions, oratories or parishes. There were always children and young people as subjects of the work the Salesians. In education, teachers used the „Pedagogical triad”, based on reason, religion, and love-flowing from the preventive system left by St. John Bosco. It was precisely the „triad” that became the syncretism of the values and strategies proposed learners in the educative process.
Źródło:
Biuletyn Historii Wychowania; 2017, 36; 43-56
1233-2224
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Wychowania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Voicing the Longing of the “Adolescent Heart” through Photography and Film: Connecting Transcendence and Revelation in Catholic Religious Education
Autorzy:
Wright, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1199267.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
Revelation
transcendence
catholic religious education (CRE)
adolescence
narrative pedagogy
photography and film
Opis:
This paper explores how through narrative pedagogies inspired simultaneously by divine pedagogy revealed in Scripture and the power of modern media to visually represent the human heart’s most profound longings, divine revelation can, through Catholic Religious Education (CRE), reach and transform adolescent hearts. Such a transformation is made possible through adolescents’ expression of transcendence in a communal context that is facilitated when metaphor’s power in helping adolescents tell stories about themselves is unlocked through photography and film. These media teach young people use their capacity for imagination and critical thinking more effectively and produce narratives of self through which they narrate who they are and would like to be. Such media impact identity through the process of merging words, imagery, music and movement, and can be so dynamic and effective in representing self. CRE can thus enable young people to become critical, even of their own past experiences, make them more integrated and coherent, empower them to meet life’s challenges, and afford them the opportunity to project their lives in the future as they wish them to be. All throughout such a process, adolescents learn more what God’s revelation entails and its potential to make human life more beautiful and meaningful.
Źródło:
The Person and the Challenges. The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II; 2021, 11, 1; 123-168
2391-6559
2083-8018
Pojawia się w:
The Person and the Challenges. The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Edukacyjne konteksty katolickiej nauki społecznej w ujęciu Jana Pawła II (analizy i refleksje)
Educational contexts of Catholic social teaching as perceived by John Paul II (analyzes and reflections)
Autorzy:
Kowalski, Mirosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2134313.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Instytut Pedagogiki. Zakład Historii Edukacji
Tematy:
Jan Paweł II
pedagogika
katolicka nauka społeczna
John Paul II
pedagogy
Catholic Social Science
Opis:
Cel. Artykuł ma na celu pogłębioną analizę edukacyjnych kontekstów katolickiej nauki społecznej w ujęciu Jana Pawła II, w aspekcie m.in. sposobów jej interpretowania (rozumienia), jakie kształtowały się na przestrzeni lat w naukach społecznych (z odniesieniem do pedagogiki). Materiały i metoda. Tekst ma charakter teoretyczny, przy czym jego konceptualizacja prowadzi do opracowania teorii pedagogiki i nawiązuje do fenomenologii oraz idei praktyki w działaniu. Wnioski. Katolicka nauka społeczna posiada ważny wymiar interdyscyplinarny. Dotyczy to szczególnie odniesienia i otwartości na wymiar pedagogiczny i edukacyjny. Skuteczność teoretyczna i praktyczna pedagogiki zakłada dialog i jej otwartość wobec innych nauk społecznych. Jan Paweł II zalicza katolicką naukę społeczną do dziedziny teologii moralnej, wskazując tym samym na jej wymiar normatywny. Katolicka nauka społeczna zyskuje skuteczność oddziaływania na procesy socjalizacyjne i edukacyjne, jeśli związana jest z życiem społeczności oraz jednostek żyjących w społeczeństwie. Zasługą Jana Pawła II w tej kwestii jest umiejętność powiązania ze sobą potrzeby interdyscyplinarności i autonomiczności katolickiej nauki społecznej, jak również akcentowanie jej charakteru personalistycznego.
Aim. The article aims to carry out an in-depth analysis of educational contexts concerning Catholic Social Science by John Paul II, especially in some interpretive ways (comprehension), which have been created in recent years (in reference to pedagogy). Materials and methods. The study is purely theoretical. However, ideas presented in the article will lead to the development of a theory of pedagogy in relation to phenomenology and theory of practical action. Conclusion. The important aspect of Catholic Social Science is its interdisciplinary character. In particular, it concerns both reference and openness to educational and pedagogical aspects. The theoretical and practical efficacy of pedagogy provides a setting for a dialogue and openness toward other social sciences. John Paul II made Catholic Social Science part of moral theology by showing its normative foundations. Catholic Social Science has its impacts on social and educational processes when it is connected with individuals living in society and communal life. John Paul’s credits Catholic Social Science that he was able to bind together autonomy and interdisciplinary by pointing its personal orientation.
Źródło:
Wychowanie w Rodzinie; 2021, XXV, (2/2021); 41-52
2082-9019
Pojawia się w:
Wychowanie w Rodzinie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-10 z 14

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies