Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Caliban" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    “Forward and Backward”: Actants and Agency in Marlowe’s “Doctor Faustus” and Shakespeare’s “The Tempest”
    Autorzy:
    Sawyer, Robert
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2048123.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Posthumanism
    Actant
    Agency
    Prospero
    Doctor Faustus
    Mephistopheles
    Ariel
    Caliban
    Transmedial
    entanglement
    daemons
    Robert Boyle
    Thomas Hobbes
    Aristotle
    Opis:
    This essay presents a posthumanist reading of Shakespeare’s The Tempest and Marlowe’s Doctor Faustus, two plays which feature a scientist/magus who attempts to control his environment through personal agency. After detailing the analogy between the agency of posthuman figures and the workings of computerized writing machines, as Katherine Hayles has proposed, my essay shows how Kott’s writing, especially his notion of the “Grand Mechanism” of history, anticipates the posthumanist theories that are currently dominating literary assessments. His critique of The Tempest makes this idea perfectly clear when he disputes the standard notion that Prospero represents a medieval magus; he instead argues that Prospero was more akin to Leonardo DaVinci, “a master of mechanics and hydraulics,” one who would have embraced revolutionary advances in “astronomy” as well as “anatomy” (1974: 321).
    Źródło:
    Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance; 2021, 24, 39; 105-119
    2083-8530
    2300-7605
    Pojawia się w:
    Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A Postdramatic Engagement with Robinsonade Motifs in Tim Crouch’s I, Caliban
    Postdramatyczne użycie motywów z robinsonady w Ja, Kaliban Tima Croucha
    Autorzy:
    Özmen, Özlem
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/912307.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-15
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    postdramatic theatre
    Robinsonade
    Tim Crouch
    I
    Caliban
    Shakespeare adaptation
    teatr postdramatyczny
    robinsonada
    Ja
    Kaliban
    adaptacja Shakespeare’a
    Opis:
    Tim Crouch’s I, Caliban is a postdramatic adaptation of Shakespeare’s The Tempest included in a collection titled I, Shakespeare in which he recreates Shakespeare’s most marginalised characters. The focus in this sequel adaptation is on Caliban who tries to survive after Prospero and all others have left the island. Different from the representation of Caliban in postcolonial reworkings of Shakespeare’s play, Caliban, in this work, is not preoccupied with taking revenge. Instead, he emphasises the need for social interaction as he has been left alone on his island. Drawing on former structural comparisons of The Tempest and Daniel Defoe’s Robinson Crusoe based on their common themes such as the island setting, master-servant relationship, colonial expansion, and power politics, the aim of this paper is to discuss Crouch’s adaptation as a transformation of common motifs of the Robinsonade in its attempt to respond to the ideologicalformations of Shakespeare’s text. Among such transformations, the concept of survival, for instance, is handled from the native’s viewpoint in Crouch’s work. Instead of the figure of the stranger who finds life on an unknown land difficult to cope with, this time, the native turns into a captive on the island though it is a familiar setting. Another motif used in an alternative manner is isolation, which is not presented as fuel for civilisation but as Caliban’s psychological trauma, which he explores through storytelling as a postdramatic element. Apart from the narration, the play demonstrates other uses of postdramatic elements to suggest an isolated figure on an uninhabited island like the use of objects such as toy boats and tape of sea sounds. Instead of seeing Crouch’s work as a postcolonial response to Shakespeare’s work, this paper will try to investigate how the use of island setting and the theme of isolation can make it closer to a Robinsonade. By this means, it will also try to ask whether an adaptation could also be read in relation to a work that is not intended as its source text.
    Ja, Kaliban Tima Croucha to postdramatyczna adaptacja Burzy Shakespeare’a wchodząca w skład zbioru Ja, Shakespeare, w którym odtworzone zostały najbardziej zmarginalizowane postaci z Szekspirowskich dzieł. Adaptacja koncentruje się na Kalibanie, który próbuje przetrwać po tym, jak Prospero i inni opuszczają wyspę. W odróżnieniu od postkolonialnych przeróbek sztuk Szekspirowskich w tej wersji Kaliban nie jest pochłonięty myślami o zemście. Jako że jest sam na wyspie, skupia się głównie na potrzebie interakcji społecznej. Na podstawie zarówno strukturalnych porównań pomiędzy Burzą a Robinsonem Crusoe Daniela Defoe, jak i podobnych tematów takich jak wyspa, relacja pan – sługa, ekspansja kolonialna i polityka władzy, celem niniejszego artykułu jest omówienie adaptacji Croucha jako przykładu transformacji typowych motywów dla robinsonady w odpowiedzi na ideologiczne adaptacje tekstów Shakespeare’a. Wśród tego typu transformacji wymienić można pojęcie przeżycia, które w dziele Croucha ukazane jest poprzez percepcję tubylców. Tym razem zamiast osoby obcego, który zmaga się z życiem na nieznanym terytorium, przedstawiona jest osoba tubylca, który staje się niewolnikiem na wyspie w znajomym sobie środowisku. Izolacja jest kolejnym motywem użytym w sposób alternatywny. Nie jest ona przedstawiona jako stymulator wprowadzania cywilizacji tylko jako trauma psychologiczna Kalibana, którą analizuje za pomocą opowieści jako element postdramatyczny. Nie tylko narracja jest tu wykorzystana w inny sposób. Inne postdramatyczne elementy to między innymi izolacja na niezamieszkałej wyspie, która wzmocniona jest zabawkowymi stateczkami i odgłosem morza. W artykule odchodzę od analizy dzieła Croucha jako postkolonialnej odpowiedzi na sztukę Shakespeare’a. Skupiam się natomiast na tym, w jaki sposób użycie motywów wyspy i izolacji zbliża dzieło do robinsonady. Kolejnym celem jest odpowiedź na pytanie, czy adaptacja może też być odczytana w relacji do takiego dzieła, które niekoniecznie jest pierwotnym tekstem źródłowym.
    Źródło:
    Porównania; 2019, 25, 2; 101-112
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    What’s past is prologue: the Age of Caliban
    Autorzy:
    Kowalcze-Pawlik, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/638715.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
    Tematy:
    Shakespeare, Caliban, Prospero, monstrosity, bestial man, reception history, postcolonial studies, cultural studies, Renaissance literature, English drama
    Opis:
    The article provides a brief comparative study of the reception history of Shakespeare’s Caliban in the early modern period and in the contemporary literary criticism. The analysis aims to delineate a fundamental difference in the reception of the character of Caliban throughout the ages which I attribute to a historical shift in the understanding of the notions of humanity and monstrosity. The first part of the article concentrates on the description of the historical and social circumstances of the Elizabethan discourse of monstrosity and draws a link between them and the literary and political context of the time, while engaging into a close reading of The Tempest that brings to the fore the origin and nature of the “servant-monster”. The second part of the paper focuses on the gradual change in the interpretations of Caliban who ceased to be seen as a monstrosity and with time acquired undeniably human characteristics. That shift has been observable since the 19th century and has found its culmination in the postcolonial strain of Caliban’s contemporary interpretations, in which Prospero’s slave becomes a native trying to find a language for himself in a colonial regime his body and mind are subjugated to. The postcolonial project of the unfinished monstrous humanity of Sycorax’s son is congruous with the postmodern condition that can be dubbed, to use Harold Bloom’s phrase, “the Age of Caliban”. It is exactly that liminal and paradoxical notion of monstrous humanity that resides at the core of the contemporary fascination with “Monsieur Monster”.
    Źródło:
    Studia Litteraria Universitatis Iagellonicae Cracoviensis; 2011, 6, 1
    2084-3933
    Pojawia się w:
    Studia Litteraria Universitatis Iagellonicae Cracoviensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wszyscy jesteśmy Kalibanami: (post)kolonialne wizje latynoamerykańskiego podporządkowania
    Autorzy:
    Cholewińska, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/647430.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Ariel
    Caliban
    Latin American social and philosophical thought
    José Rodó
    Roberto Retamar
    subalternity
    postcolonialism
    William Shakespeare’s The Tempest
    Kaliban
    socjologiczna i filozoficzna myśl Ameryki Łacińskiej
    podporządkowanie
    postkolonializm
    Burza Williama Szekspira
    Opis:
    In 1900 José Rodó’s Ariel, an essay inspired by William Shakespeare’ The Tempest, was published and gained a lot of recognition among Latin American intellectuals. In 1971 Roberto Fernández Retamar disagreed with Rodó in his essay titled Caliban. In Retamar’s opinion Latin America’s symbol is not associated with spirituality and culture Ariel but Caliban, a slave who in the end turns against his master. In this context Caliban became a very interesting figure for postcolonial writers, who related him with their concept of the Other. This new way of thinking about the relationship between Tempest’s characters had a great impact on the idea of what it means to be Latin American, postcolonial and subaltern. 
    Dla Retamara wszyscy Latynoamerykanie byli w głębi duszy „Kalibanami”. Badacze ze szkoły postkolonialnej preferowali szersze spojrzenie na symboliczne znaczenie tej postaci. Analizując podejście Szekspira do kwestii języka, wiedzy, seksualności i władzy, widzimy wyraźnie, że w swojej sztuce zawarł wszystkie te kwestie, na które szkoła postkolonialna zwraca najwięcej uwagi. Badacze latynoamerykańscy mieli niewątpliwie znaczący wkład w to, jakimi torami podążyły postkolonialne interpretacje Burzy. Zafascynowani jej bohaterami i ich wzajemnymi relacjami, nieustannie próbowali odnosić fikcyjny świat Burzy do tego rzeczywistego. José Rodó i Roberto Retamar położyli na tym polu największe zasługi – pierwszy nie wiedząc, do czego doprowadzi jego twórczość, drugi zaś świadomie, w duchu rodzącej się myśli postkolonialnej.
    Źródło:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia; 2015, 40, 1
    2300-7540
    0137-2025
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Performing Calibanesque Baptisms: Shakespearean Fractals of British Indian History
    Autorzy:
    Chatterjee, Arup K.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1812144.pdf
    Data publikacji:
    2021-06-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Shakespeare
    Caliban
    Peter Pope
    Catherine Bengall
    John Talbot Shakespeare
    genealogy
    New Historicism
    anecdotes
    fractals
    London
    Opis:
    This paper uncovers new complexity for Shakespearean studies in examining three anecdotes overlooked in related historiography—the first Indian baptism in Britain, that of Peter Pope, in 1616, and its extrapolation in Victorian history as Calibanesque; the tale of Catherine Bengall, an Indian servant baptised in 1745 in London and left to bear an illegitimate child, before vanishing from Company records (like Virginia Woolf’s invention Judith Shakespeare vanishing in Shakespeare’s London); and the forgotten John Talbot Shakespear, a Company official in early nineteenth-century Bengal and descendant of William Shakespeare. I argue that the anecdotal links between Peter, Caliban, Catherine, Judith, Shakespear and Shakespeare should be seen as Jungian effects of non-causal “synchronic” reality or on lines of Benoit Mandelbrot’s conception of fractals (rough and self-regulating geometries of natural microforms). Although anecdotes and historemes get incorporated into historical establishmentarianism, seeing history in a framework of fractals fundamentally resists such appropriations. This poses new challenges for Shakespearean historiography, while underscoring distinctions between Shakespeareanism (sociological epiphenomena) and Shakespeare (the man himself).
    Źródło:
    Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance; 2021, 23, 38; 59-74
    2083-8530
    2300-7605
    Pojawia się w:
    Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies