Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Aneta Grzeszykowska" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Anety Grzeszykowskiej schizoanalityczne sporządzanie Ciała bez Organów
Aneta Grzeszykowskas Schizoanalytic Preparing a Body without Organs
Autorzy:
Oczkowska, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340573.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
schizoanaliza
Ciało bez Organów
Aneta Grzeszykowska
Gilles Deleuze
wideo
Félix Guattari
schizoanalysis
Body without Organs
video
Opis:
Punktem wyjścia tekstu jest tryptyk wideo artystki wizualnej Anety Grzeszykowskiej Black (2007), Ból głowy (2008) i Bolimorfia (2008). Autorka omawia te prace z perspektywy schizoanalizy, której materialistyczny i transcendentalny program Gilles Deleuze i Félix Guattari wyłożyli w dwóch tomach Kapitalizmu i schizofrenii. Centralnym problemem staje się w niniejszym wywodzie kategoria Ciała bez Organów, a więc podstawowy przedmiot praktyki schizoanalitycznej, opartej na nowej koncepcji nieświadomego i produkcji pragnienia. W artykule została podjęta próba odpowiedzi na pytanie, czy ucieleśnienie w eksperymentalnych filmach artystki pozwala na sporządzenie Ciała bez Organów oraz jak odbiorca lub odbiorczyni za pomocą afektywnego odczuwania doświadcza schizoanalitycznego stawania-się, bowiem w ujęciu Deleuze’a i Guattariego afekt jest podstawowym elementem współczesnego kina.
The starting point of the text are three short films by visual artist Aneta Grzeszykowska: Black (2007), Ból głowy (Headache, 2008) and Bolimorfia (Painmorphia, 2008), analyzed from the perspective of the Gilles Deleuze and Félix Guattari’s schizoanalysis, whose materialistic and transcendental program they proposed in Capitalism and Schizophrenia. The central problem in the essay is Body without Organs, the basic object of schizoanalytic practice, which draws on a new concept of the unconscious and the production of desire. The text attempts to determine whether the embodiment of the artist’s experimental films allows her to prepare a Body without Organs, and, secondly, how the spectator experiences it affectively. In Deleuze and Guattari’s view, the affect is a basic element of modern cinema.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2020, 111; 39-53
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W stronę archiwum-kłącza: Aneta Klassenberg
Towards a Rhizomatic Archive: Aneta Klassenberg
Autorzy:
Kościelniak, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/34112082.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
feminizm
archiwum
kobieca genealogia
reenactment
feministyczna neoawangarda
Katarzyna Kalwat
Aneta Grzeszykowska
Michel Foucault
Jacques Derrida
feminism
archive
female genealogy
re-enactment
feminist neo-avant-garde
Opis:
Tekst jest poświęcony projektowi Katarzyny Kalwat Maria Klassenberg, przede wszystkim jego najważniejszej dotychczas odsłonie, Ekstazy. Tytułowa bohaterka reprezentuje artystki lat siedemdziesiątych, które nie weszły do kanonu sztuki. Autor umieszcza projekt w horyzoncie twórczości reżyserki i innych pokrewnych prac z pola zwrotu historiograficznego. Problematyzacji podlega kształt kobiecej genealogii, którą Kalwat buduje za pomocą kontrfaktycznego archiwum. Podstawę metodologiczną stanowi koncepcja archiwum rozumianego (za Foucaultem i Derridą) jako praktyki dyskursywne. Skoro archiwum wytwarza i zarazem jest wytworem kultury patriarchalnej, autor zastanawia się, w jaki sposób i do jakiego stopnia archiwum kontrfaktyczne Kalwat łamie reguły wypowiadalności. Refleksję umożliwia i komplikuje włączenie do analizy Archiwum Marii Klassenberg 1970–1980, na które składają się filmy wideo i fotografie wyprodukowane na użytek projektu przez Anetę Grzeszykowską. Szansę wyjścia poza patriarchalną logikę archiwum autor dostrzega w procesualnym, rozłożonym pomiędzy kolejnymi odsłonami charakterze projektu, rozwijającego się od teatru do performansu.
This text discusses Katarzyna Kalwat’s project Maria Klassenberg, focusing on its most important part to date, Ekstazy (Ecstasies). Klassenberg represents women artists of the 1970s who have not been admitted to the canon. The author of the essay situates the project in the context of Kalwat’s output and other relevant works of the historiographical turn. He problematizes the shape of the female genealogy built by Kalwat by means of a counterfactual archive. His methodological basis is the concept of the archive understood as discursive practices (following Foucault and Derrida). If the archive produces and, at the same time, is a product of patriarchal culture, the author considers how and to what extent Kalwat’s counterfactual archive breaks the rules of utterability. The reflection is enabled and complicated by taking into account the Maria Klassenberg Archive 1970–1980, which comprises videos and photographs produced for the project by Aneta Grzeszykowska. According to the author, the chance to go beyond the patriarchal logic of the archive lies in the processual character of the project, developing between subsequent parts, from theatre to performance.  
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 3; 7-50
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies