Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Alfred Hitchcock" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    W parku sekwoi. Hitchcock/Marker/Godard
    In a Sequoia Park: Hitchcock/Marker/Godard
    Autorzy:
    Kita, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/27311675.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alfred Hitchcock
    Chris Marker
    Jean-Luc Godard
    pamięć
    obraz
    memory
    image
    Opis:
    Tekst stanowi refleksję na temat wzajemnych relacji Hitchcocka, Markera i Godarda. Główną ideą artykułu jest dostrzeżenie istotnego wpływu tego pierwszego na obu francuskich artystów, który w proponowanym ujęciu przejawia się w oddziaływaniu Zawrotu głowy (1958) na Pomost (1962), Bez słońca (1983) oraz Immemory (1997) Markera, a także na Nową falę (1990) i Historie kina (1988-1998) Godarda. Autorka zauważa, że francuscy reżyserzy wykorzystali ten sam film Hitchcocka, ale w nieco odmienny sposób. Obaj zaakcentowali uniwersalność opowieści o pamięci/zapominaniu oraz docenili kunszt twórcy thrillera, który był doskonałym, czułym na obraz stylistą. Jednak każdy z nich na swój sposób kreował postać Hitchcocka w swych dziełach. Marker podkreślał umiejętność manipulowania czasem i przestrzenią, doskonałość niemal ascetycznej formy zawartej w Hitchcockowskich prostych obrazach. Godard polegał zaś na Hitchcocku jako na mistrzu kina, następcy wielkich malarzy, który wywierał na publiczność ogromny wpływ dzięki umiejętności opowiadania filmowych historii obrazami.
    The text is a reflection on the relationship between the filmmakers mentioned in the title: Hitchcock, Marker, and Godard. The main idea of the article is to see the significant influence exerted by the British director on the French artists, which is manifested in the proposed approach primarily in the impact of Vertigo (1958) on Marker’s La Jetée (1962), Sans Soleil (1983), and Immemory (1997), as well as on Godard’s Nouvelle vague (1990) and Histoire(s) du cinéma (1988-1998). It is worth noting that each of the French directors uses the same Hitchcock's film in a slightly different range. Both emphasize the universality of the story of memory/forgetfulness and appreciate the craftsmanship of the father of the thriller – an excellent stylist who was sensitive to the image. Each of them, however, created the figure of Hitchcock in their works in a different way. Marker particularly emphasized the ability to manipulate time and space, the perfection of the almost ascetic form contained in Hitchcock’s simple images. Godard, in turn, relied on Hitchcock as a master of cinema, successor to great painters, who exerted great influence on the audience thanks to his ability to tell stories by means of film images.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2021, 115; 62-80
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Twarz i (jej) brak. O filmie "Lokator" Alfreda Hitchcocka
    Autorzy:
    Tomczyk-Jarzyna, Izabela
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1186422.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Béla Balázs
    face
    film expressionism
    fog
    Alfred Hitchcock
    identity
    Opis:
    The article concentrates on the way in which face is presented in the first ‘Hitchcock Picture’ – The Lodger movie. In this text, face is understood as a set of elements that determine identity, but also have the potential for changes. Starting from the drawing of an unsuccessful shot from the movie and referring to its full title (The Lodger – A Story of the London Fog), the author focuses not only on face, but also on the role of fog in presenting the face of the city and constructing the face of the title character. Alfred Hitchcock’s decisions concerning the manner of presenting face are analyzed in the context of Béla Balázs theory and German film expressionism.
    Źródło:
    Załącznik Kulturoznawczy; 2020, 7; 93-116
    2392-2338
    Pojawia się w:
    Załącznik Kulturoznawczy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    JOSEPH CONRAD AND THE SILVER SCREEN
    Joseph Conrad i srebrny ekran
    Autorzy:
    Weseliński, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/509383.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Akademia Finansów i Biznesu Vistula
    Tematy:
    adaptation
    appropriation
    Joseph Conrad
    Alfred Hitchcock
    Francis F. Coppola
    narratology
    adaptacja
    przyswajanie
    narratologia
    Opis:
    The filmography of films based on the works of Joseph Conrad testifies that since the silent film era numerous filmmakers have turned to Conrad for source material. In most cases, the screen adaptations of his works were artistic and box-office failures. The release of Francis Ford Coppola’s Apocalypse Now in 1979 sparked a revival of creative and commercial interest in Conrad as a source for films. Coppola’s picture, which has achieved the status of a modern classic, and Alfred Hitchcock’s famous adaptation of The Secret Agent (1936), seem to belie the prevailing opinion that Conrad’s works are impossible to adapt for the cinema successfully. This paper seeks to examine the ways in which Conrad’s works have been adapted and appropriated by two major film directors in the twentieth century.
    Filmografia adaptacji dzieł Josepha Conrada świadczy o tym, że od czasów filmu niemego liczni filmowcy sięgali po utwory Conrada jako materiał na scenariusze filmowe. W większości przypadków okazało się, że ekranizacje utworów Conrada to porażki artystyczne i fiasko finansowe. Film Francisa Forda Coppoli Czas Apokalipsy (1979) zapoczątkował odrodzenie artystycznego i finansowego zainteresowania środowiska filmowców twórczością Conrada. Obraz Coppoli, który osiągnął status współczesnej klasyki filmowej, oraz słynna adaptacja powieści Tajny agent w reżyserii Alfreda Hitchcocka (1936), wydają się zaprzeczać powszechnej opinii, że ekranizacje dzieł Conrada z góry skazane są na niepowodzenie. Celem artykułu jest zbadanie metod i środków artystycznego wyrazu jakimi posługiwali się dwaj czołowi reżyserzy XX wieku w swoich adaptacjach utworów Conrada.
    Źródło:
    Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula; 2017, 52(1) Filologia; 77-88
    2353-2688
    Pojawia się w:
    Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Hitchcock wobec Holocaustu ("Memory of the Camps")
    Autorzy:
    Taras, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1186316.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Alfred Hitchcock
    Sidney Bernstein
    Holocaust
    documentary film
    Opis:
    This sketch is a kind of commentary (gloss) to a little-known episode in Alfred Hitchcock’s work, which was the director’s collaboration on Memory of the Camps (the film producer Sidney Bernstein invited Hitchcock in the spring of 1945 to assist the filmmakers in giving the final shape to the documentary film made by American, British and Soviet frontline operators just after the liberation of several concentration camps). The author of the article poses questions about the contribution of the ‘master of suspense’ to this shocking, unfinished documentary, expressing the opinion that as a creator he was only interested in violence created in the space of fiction, in a world functioning according to the rules he invented.
    Źródło:
    Załącznik Kulturoznawczy; 2020, 7; 583-592
    2392-2338
    Pojawia się w:
    Załącznik Kulturoznawczy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Hitchcock w pułapce. Wczesna krytyka „Okna na podwórze” i figura artysty nowoczesnego
    Hitchcock Entrapped: Early Criticism of the “Rear Window” and the Figure of a Modern Artist
    Autorzy:
    Niemira, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342027.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alfred Hitchcock
    krytyka francuska
    François Truffaut
    André Bazin
    French criticisim
    Opis:
    Przedmiotem artykułu jest wczesna recepcja filmu Alfreda Hitchcocka Okno na podwórze (Rear Window, 1954) i jej związek z przemianą wizerunku reżysera dokonująca się w końcu lat 50. XX w. W tym czasie, najpierw w Europie, a później  także w USA,  Hitchcock coraz częściej był odbierany jako pełnoprawny artysta, a nie tylko „mistrz suspensu”. W pierwszej części artykułu został zrekonstruowany charakter promocji towarzyszącej wejściu Okna na podwórze do kin oraz reakcje amerykańskich krytyków. Odczytaniu filmu w kontekście kina rozrywkowego i filmu sensacyjnego została przeciwstawiona jego francuska recepcja. Przywołane zostały artykuły François Truffauta i André Bazina publikowane w miesięcznikach „Cahiers du cinéma” i „Arts”, które akcentują artystyczny i autotematyczny (a więc również modernistyczny) aspekt Okna na podwórze. W kolejnej części analizie został poddany sposób, w jaki Hitchcock i jego otoczenie zaczęło na początku lat 60. wykorzystywać francuską krytykę dla podniesienia pozycji reżysera w Ameryce. Problem przekształcania się wizerunku Hitchcocka z entertainera w artystę został zestawiony z przemianą, którą daje się prześledzić w jego późnych filmach, oraz z sytuacją  kina suspensu na początku lat 60.
    The subject of the article is the early reception of Alfred Hitchcock’s Rear Window (1954) and its relationship with the transformation of the image of the director at the end of the 1950s. At that time, first in Europe and later in the United States, Hitchcock was increasingly perceived as a fully-fledged artist, not just a “master of suspense”. In the first part of the article the character of the film promotion accompanying the premiere of the Rear Window is reconstructed as is the reaction of American film critics. The reading of the film in the context of cinema entertainment and thriller is contrasted with its French reception. The author cites articles by François Truffaut and Andre Bazin published in “Cahiers du cinéma” and “Arts”, which place an accent on the artistic, self-referential (and thus also modernist) aspect of the Rear Window. Next the author analyses how, in the early 1960s Hitchcock and the people around him used French criticism in order to raise the position of the director in America. The problem of transforming the image of Hitchcock-the-entertainer into Hitchcock-the-artist is contrasted with the transformation that takes place in his later films, and the situation of the suspense genre in the early 1960s.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2016, 93-94; 84-98
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    (Auto)refleksyjność w "Tremie" Alfreda Hitchcocka. O adaptacji powieści Selwyna Jepsona
    Autorzy:
    Birkholc, Robert
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1186418.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Alfred Hitchcock
    self-reflexivity
    film adaptation
    spectacle
    modernist cinema
    unreliable narration
    Opis:
    The article is devoted to self-reflexive strategies used in Stage Fright by Alfred Hitchcock, based on a novel Man Running by Selwyn Jepson. Unlike European modernists such as Jean-Luc Godard, Hitchcock didn’t use experimental film form, but he applied some metafictional narrative techniques within a classical narrative structure. Comparing Stage Fright with the literary original, the author shows how Hitchcock made his film self-referential. The director achieved it by embedding the action deeper in a theater environment, adding a complex symbol of a curtain, using a figure of authorial metalepsis, problematizing the issue of the characters, identity and making narration unreliable. Stage Fright is self-reflexive not only on the level of the plot and dialogues, but also on the level of the narration. As the author argues, Hitchcock not only talks about the mechanisms of creating the spectacle, but also draws attention to the role of lies, fiction and play in our lives.
    Źródło:
    Załącznik Kulturoznawczy; 2020, 7; 117-140
    2392-2338
    Pojawia się w:
    Załącznik Kulturoznawczy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies