Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Alexander the Great" wg kryterium: Temat


Tytuł:
"Exultante spiritu". Dominikanie wobec powstania wydziału teologicznego na Uniwersytecie Krakowskim
"Exultante spiritu". Dominicans and the Establishment of a Theological Faculty at the University of Krakow
Autorzy:
Gałuszka, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/37217232.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
Uniwersytet Krakowski
dominikanie
Kazimierz Wielki
Aleksander IV
University of Krakow
Dominicans
Casimir the Great
Alexander IV
Opis:
W prezentowanym artykule autor przedstawia dwie hipotezy oraz nowe źródło dotyczące zagadnienia powstania Uniwersytetu Krakowskiego w 1364 r. i erygowania wydziału teologicznego w 1397 r. Poczynione obserwacje pozwalają w nowy sposób spojrzeć na zagadnienie stosunku dominikanów do powstania wydziału teologicznego na Uniwersytecie Krakowskim. W latach 60. XIV w. bracia mogli rzeczywiście wspierać projekt króla Kazimierza Wielkiego trójwydziałowego uniwersytetu, zaplanowanego na model boloński. Zapewne ze spokojem przyjęli oni decyzję papieża Urbana V z 1364 r. o erygowaniu uczelni, która nie posiadała wydziału teologicznego. Pozycja dominikańskiej szkoły w Krakowie nie była więc zagrożona i bracia w kolejnych dziesięcioleciach kontynuowali rozwój miejscowego ośrodka oraz struktury szkolnictwa w całej prowincji zakonnej. Jednak na początku 90. lat XIV w. plany odnowienia Uniwersytetu Krakowskiego wraz z erygowaniem wydziału teologicznego musiały zaniepokoić krakowskich dominikanów. Zgodnie bowiem ze specjalnym przywilejem papieża Aleksandra IV ogłoszonym w bulli Exultante spiritu z 28 marca 1257 r. dopóki zakonna szkoła była jedynym tego rodzaju studium teologii w mieście, dominikański wykładowca mógł się obyć bez przechodzenia procedury zdobywania stopni uniwersyteckich. Otwarcie zaś wydziału teologicznego oznaczało nie tyle nawet reformę, ile rewolucję w dominikańskiego studium, w tym konieczność wypracowania nowej polityki kadrowej. 11 stycznia 1397 r. papież Bonifacy IX podjął historyczną decyzję o erygowaniu wydziału teologicznego w Krakowie. Pojawienie się nowego wydziału teologicznego musiało poruszyć tutejsze grono dominikańskich profesorów i – jak można przypuszczać – faktu tego nie przyjęli, „radując się w duchuˮ (exultante spiritu). Od tego momentu wszyscy miejscowi regensi dominikańscy musieli się legitymować posiadaniem odpowiednich stopni akademickich. 
In this article, the author proposes two hypotheses and a new source on the establishment of the University of Krakow in 1364 and the foundation of the theological faculty in 1397. The text opens up a new way of looking at the question of the Dominicans’ attitude to the creation of the theological faculty at the University of Krakow. In the 1460s, the friars may indeed have backed King Casimir the Great’s project of a three-faculty university, which was based the Bologna model. They probably calmly accepted Pope Urban V’s 1364 decision to found a university that did not have a theological faculty. The position of the Dominican school in Krakow was therefore not threatened, and the friars continued to develop the local center and the educational structure of the entire monastic province in the following decades. However, in the early 1490s, plans to restore the University of Krakow with a theological faculty must have worried Krakow’s Dominicans. According to the special privilege by Pope Alexander IV which was announced in the Exultante spiritu bull of March 28, 1257, as long as the monastic school was the only theological college of its kind in the city, a Dominican lecturer did not have to go through the procedure of obtaining university degrees. The opening of the theological faculty, on the other hand, marked not so much even a reform as a revolution in Dominican college, which included the need to develop a new personnel policy. On January 11, 1397, Pope Boniface IX made the historic decision to open a theological faculty in Krakow. The emergence of the new theological faculty must have unsettled the local group of Dominican professors, and – as one might assume – they did not accept the fact exultante spiritu. From then on, all local Dominican regens were required to hold appropriate academic degrees.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2023, 43, 4/1; 43-62
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A Few Observations on the Distinctive Features of the Greek Culture
Autorzy:
Sucharski, Robert A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/508934.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Alexander the Great
Macedonia
Old Greek language
ancient Greece
barbarian
Opis:
A Few Observations on the Distinctive Features of the Greek CultureThe article is devoted to one of the most interesting features of the Greek culture in antiquity, namely for an almost total insensitivity of the Hellenes to sounds and colours of any other language. It is no coincidence that the once-non-pejorative word βάρβαρος over time acquired its current meaning of ‘barbaric/barbarian’, shared by probably all modern languages which take inspiration from classical antiquity. The Greeks, however, were not racist in the contemporary meaning of the word: regardless of origin, (s)he who takes the Hellenic culture, and above all language, for his/her own, becomes Greek. We may find an excellent illustration of this in the life and fortunes of Lucian of Samosata. The spreading of Greek culture to the entire Mediterranean and further east – as a consequence of the conquests of Alexander the Great – brought with it the appearance of a new type of books written in Greek and for Greeks. These works presented the rich, and often ancient, heritage of the cultures and peoples subjugated by Hellenic expansion. And although their authors were ‘barbarians’, it was essential that the books themselves be written in Greek. This was so not only because the Hellenes would not understand them otherwise, but probably also due to the fact that it was only the Hellenes who could be considered bearers of the ideal, of kalòs kẚgathós, the notion – fundamental to Greek competitive culture – combining moral goodness, righteousness of the spirit and beauty and vigour of the body (often backed by material wealth). However, despite its exclusivity, Greek culture was capable of both attracting others and adapting to them: as is best proven by the history of European culture.Kilka luźnych uwag co do specyfiki greckiej kulturyArtykuł jest poświęcony jednej z najbardziej charakterystycznych cech starożytnej kultury greckiej – brakowi umiejętności Hellenów do zauważenia piękna i kolorytu języków innych niż grecki. Nie jest przypadkiem, że βάρβαρος 'barbarzyńca/barbarzyński' – słowo pierwotnie pozbawione negatywnych konotacji – z biegiem czasu nabrało takiego znaczenia, które jest obecne zapewne we wszystkich nowożytnych językach, czerpiących z antyku klasycznego. Nie wynika to jednak z rasizmu – Grecy akceptują i uznają za swoich innych, o ile przejmą oni grecką kulturę i oczywiście język; klasycznym przykładem jest Lukian z Samosat. Rozszerzenie się kultury greckiej na cały obszar basenu Morza Śródziemnego i dalej na wschód – konsekwencja podbojów Aleksandra Wielkiego – przynosi pojawienie się książek pisanych po grecku i przeznaczonych dla Greków. Pokazują one dorobek kultur i ludów podporządkowanych przez Greków. Choć pisane przez 'barbarzyńców' książki te muszą być po grecku – Helleni nie zrozumieją inaczej. Zapewne wynika to z faktu, że tylko Helleni mogą być uznani za nośnik ideału – pojęcia kalokagathii, fundamentalnego dla greckiej kultury współzawodnictwa, połączenia moralnego dobra, szlachetności ducha, cielesnego piękna i tężyzny (nierzadko wspartego majątkiem). Kultura grecka – mimo swej ekskluzywności – potrafiła jednak przyciągać innych i do innych się przystosowywać: dzieje kultury europejskiej są tego najlepszym dowodem.
Źródło:
Colloquia Humanistica; 2012, 1
2081-6774
2392-2419
Pojawia się w:
Colloquia Humanistica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Alexander the Great in Ancient Jewish Tradition: the Case of Flavius Josephus
Autorzy:
Kleczar, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/702629.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
FLAVIUS JOSEPHUS; ALEXANDER THE GREAT; GRAECO-JEWISH LITERATURE; HISTORY OF THE JEWS
Opis:
The character of Alexander the Great features prominently in ancient Jewish tradition. Of special importance is the passage in Flavius Josephus' 'Antiquitates Iudaicae' (XI 8). The Alexander episode in Josephus is placed within the context of the Jewish-Samaritan conflict as well as within the history of Alexander's conquest of the East: the main aim of this narrative seems to be, as is often the case with Josephus, to incorporate Jewish history into the general history of the Mediterranean peoples. The narrative has several interesting literary features, suggesting that Josephus has probably combined in his narrative two different stories about Alexander: the episode of Alexander's recognition of the One God, placed in Jerusalem; and the rivalry between the temple of Jerusalem and its Samaritan counterpart. Josephus compares Alexander's character to the High Priest's and, paradoxically, much more emphasis is put on the character of the Greek king. Alexander's elevation seems, however, part of a complex strategy meant to elevate and glorify the Jewish nation: Alexander, presented as the ideal and archetypal ruler, is the one who bows down to the God and the High Priest of the Jews. Thus the Jews become, in Alexander's kingdom, a group with special meaning and position.
Źródło:
Meander; 2005, 60, 4; 407-414
0025-6285
Pojawia się w:
Meander
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Family Chodecki and the Moldavian expedition from 1509
Chodeccy a wyprawa mołdawska z 1509 roku
Autorzy:
Niemczyk, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/910084.pdf
Data publikacji:
2018-02-20
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Alexander Jagiellon
Bogdan III the One-Eyed
Stephen the Great
Moldavia
Stanisław z Chodcza
Bogdan III Jednooki
Pokucie
Mołdawia
Opis:
This article refers to the problem of the relations between Kingdom of Poland and Moldova, especially to the 1509-year conflict and the role the Chodecki’s family played in it. Bogdan III – hospodar of Moldova who was desperately trying to find an ally, was able to give Pokuttya back to Poland in exchange for Polish agreement for his marriage with king’s sister Elisabeth. The mother and namesake of the latter - Elisabeth Habsburg didn’t accept this proposal. Bogdan however counted on support from Stefan of Chodcza. As a result of conducted negotiations the former got Pokuttya back to Poland. However, he didn’t receive Elisabeth’s hand. Bogdan blamed Stanislaw of Chodcza for this failure. The 1509 expedition was meant as revenge not only on Poland but also on Chodecki’s family.
Artykuł poświęcony został problemowi relacji polsko – mołdawskich ze szczególnym uwzględnieniem konfliktu z roku 1509 i roli, jaką odegrała w nim rodzina Chodeckich. Bogdan III – hospodar mołdawski poszukując wsparcia strony polskiej zaofiarował zwrot Pokucia w zamian za rękę siostry Aleksandra Jagiellończyka – Elżbiety. Jako że niechętna była temu pomysłowi matka kandydatki na żonę – Elżbieta Rakuszanka, Bogdan liczył na pomoc Stanisława z Chodcza- zaufanego królowej. W wyniku zawartego układu zwrócił Polsce Pokucie. Kiedy nie dano mu jednak Elżbiety za żonę, hospodar, czując się oszukanym, cały swój gniew skupił na Stanisławie. Wyprawa z 1509 roku jest nie tylko odwetem uczynionym na Polsce, ale także na rodzinie Chodeckich.
Źródło:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2017, 24, 1; 31-44
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
How Many Companions did Philip II have?
Autorzy:
Rzepka, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/637990.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
Theopompus
Athenaeus
Philip II of Macedon
Alexander the Great
hetairoi
Opis:
This paper deals with a famous passage by Theopompus concerning the hetairoi of Philip II. Athenaeus, one of the three authors who transmitted this fragment to us, states that Philip had 800 hetairoi in 339, which seems to be too low a number for the last years of the reign. In search of a solution which would match Athenaeus’ quotation from Theopompus with other data about Macedonian cavalry under Philip and Alexander, I consider a textual corruption in Athenaeus.
Źródło:
Electrum; 2012, 19; 131-135
2084-3909
Pojawia się w:
Electrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Logos egipski w "Romansie o Aleksandrze"
Autorzy:
Nawotka, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/631798.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Alexander Romance, Egypt, Ps.-Callisthenes, Nectanebo, Alexander the Great, magic, The Dream of Nectanebo
Romans o Aleksandrze, Egipt, Ps.-Kallistenes, Nektanebo, Aleksander Wielki, magia, Sen Nektanebo
Opis:
The name Egyptian logos is traditionally applied to chapters 1–12 of book I of the anonymous late-antique Alexander Romance, attributed to Ps.-Callisthenes. It is an utterly ahistorical introduction to the Alexander Romance, a fictional biography of Alexander the Great. The Egyptian logos contains a story of the fall of the last pharaoh of Egypt Nectanebo II, then the story of begetting of Alexander either by Ammon of Siwah or by Nectanebo impersonating the god, and further the story of the birth of Alexander. The Egyptian logos is brimming with references to magic, culture and history of Egypt of the Late Period. In keeping with the Egyptian tradition it shows Nectanbo, the legitimate pharoah of Egypt, as the person endowed with heka, or magical power. It exhibits striking ideological similarity to the Dream of Nectanebo, known from fragmentary Greek and demotic papyri. In all probability they both belong to an Egyptian literary cycle of the fall, exile and return of Nectanebo. They may have been anchored in a demotic royal tale of Nectanebo, now lost. This purported tale and its surviving offspring, the Egyptian logos of the Alexander Romance and the Dream of Nectanebo, share many features with the Egyptian wisdom literature, although the story of the birth of Alexander was clearly re-worked and adapted to the needs of the Greek reader. The Egyptian logos of the Alexander Romance, together with the passages on the founding of Alexandria and on Alexander’s stay in Egypt show Ps.-Callisthenes, the anonymous author of the Alexander Romance, as a hellenized Egyptian and a citizen of Alexandria, a person endowed with good knowledge and understanding of culture of pre-Macedonian Egypt. Ps.-Callisthenes was an erudite author keen on exploiting themes borrowed from earlier authorities.
Zamierzeniem autora tego artykułu było zbadanie skali i znaczenia egipskich elementów kulturowych w tzw. logosie egipskim, czyli w pierwszych dwunastu rozdziałach księgi I greckiego anonimowego dzieła Romans o Aleksandrze Ps.-Kallistenesa. Zawiera on opowieść o poczęciu Aleksandra Wielkiego bądź przez boga Amona z Siwy, bądź przez udającego go faraona Nektanebo II i o jego narodzinach. Przedmiotem analizy są zarówno realia kulturowe, jak i kompozycja tej opowieści. Wśród tych pierwszych szczególne miejsce zajmuje ukazanie Nektanebo II jako wróżbity i czarownika. Skonfrontowane z poświadczonym w egipskich i greckich źródłach, zwłaszcza papirologicznych, obrazem magii egipskiej, wykazuje ono doskonałą wiedzę Ps.-Kallistenesa o egipskich praktykach magicznych i o pozycji magii w obrazie prawowitego faraona, przy czym uwagę zwraca zerwanie z typową dla literatury greckiej niechęcią do magii. Logos trafnie też odzwierciedla znane ze Steli Metternicha zainteresowanie magią historycznego Nektanebo II. Zestawienie logosu egipskiego z tzw. Snem Nektanebo znanym z fragmentarycznych papirusów greckich i demotycznych wskazuje na duże podobieństwo ideowe tych dzieł, wynikające być może z ich przynależności do – pierwotnie demotycznego – cyklu opowieści o upadku, wygnaniu i powrocie Nektanebo. Logos egipski Romansu o Aleksandrze wykazuje duże związki z tradycją egipskiej literatury mądrościowej, zaadaptowanej do potrzeb czytelnika greckiego. Logos egipski, wraz z passusami poświęconymi założeniu Aleksandrii i pobytowi Aleksandra w Egipcie, pozwala zidentyfikować anonimowego dla nas Ps.-Kallistenesa jako mieszkańca Aleksandrii, zhellenizowanego Egipcjanina, o niezwykłej wiedzy na temat kultury Egiptu przedgreckiego. Pokazuje on Ps.-Kallistenesa jako erudytę swobodnie przekształcającego materiał zapożyczony od poprzedzających go autorów.
Źródło:
Res Historica; 2018, 46
2082-6060
Pojawia się w:
Res Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O przeszłości politycznej Azerbejdżanu – od starożytności do podboju rosyjskiego i podziału kraju
About the political past of Azerbaijan – From ancient times to Russian conquest and the land divide
Autorzy:
Kwiatkiewicz, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/11236653.pdf
Data publikacji:
2015-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Bliski Wschód
historia
Aleksander Wielki
Persowie
Medowie
Arabowie
Turcy
Middle East
history
Alexander the Great
Pers
Meds
Arabs
Turks
Opis:
The political past of the area of Azerbaijan from ancient times to the first half of the 19th century formed part of the history of the Middle East. It was its integral part and people who have lived there partly shaped the culture and civilization of the region. Just like the other of its inhabitants, they experienced the invasion and conquest carried out by the army of Alexander the Great, the Persians, Arabs, Seljuk Turks and Mongols. Russian occupation of the northern part of Azerbaijan in the first half of nineteenth century was the beginning of separation of the country from the area which its created its identity.
Źródło:
Cywilizacja i Polityka; 2015, 13; 234-244
1732-5641
Pojawia się w:
Cywilizacja i Polityka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Od sprzedawcy pierożków do generalissimusa. Zawrotna kariera Aleksandra Mienszykowa
From a Vendor of Stuffed Buns (Pirozkhi) to the Generalissimus Rank. A Dizzying Career of Alexander Menshikov
Autorzy:
Krokosz, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1038508.pdf
Data publikacji:
2020-02-11
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
Aleksander Mienszykow
Piotr I
Rosja w XVII-XVIII w.
wojna północna 1700-1721
Alexander Menshikov
Peter the Great
Russia in the 17th and 18th century
the Great Northern War
Opis:
Artykuł jest poświęcony życiu i działalności publicznej Aleksandra Mienszykowa. Człowiek ten, pochodzący z nizin społecznych, dzięki przyjaźni z carem Piotrem I zdołał osiągnąć najwyższe stanowiska w administracji państwowej oraz najwyższe rangi dowódcze w rosyjskiej armii i flocie wojennej. Aleksander Mienszykow należał również do najbogatszych, tuż po carze, ludzi w Rosji – posiadał ogromne majątki ziemskie i liczne zakłady produkcyjne. Po śmierci Piotra I w 1725 r., bez rezultatu, próbował uchwycić w swoje ręce kierownictwo wszystkich spraw państwowych. W 1727 r. został aresztowany i skazany wraz z rodziną na zesłanie do Bieriozowa na Syberii, gdzie zmarł dwa lata później. Cały zgromadzony przez niego majątek – pieniądze, klejnoty, pałace i manufaktury – został przejęty na rzecz państwa.
The article is devoted to the life and public activities of Alexsander Menshikov. This man, which came from social lowlands, thanks to friendship with Tsar Peter the Great achieved highest positions in the state administration, the Russian Army and also navy. Alexsander Menshikov belonged also to the richest people in Russia (just after the Tsar) – he owned huge estates and numerous production companies. After Peter the Great’s death, without a result, he tried to capture the leadership of all state affairs. In 1727 he was arrested and sentenced, together with his family, to exile to Berezovo in Siberia, where he died two years later. All the assets he collected – money, jewels, palaces and manufactories – were taken over for the benefit of the state.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2019, 24, 1; 139-166
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ONESICRITUS OF ASTYPALAEA AND HIS WORK 'ALEXANDER'S EDUCATION' (Zycie Onesikritosa z Astypalai i jego dzielo 'Wychowanie Aleksandra')
Autorzy:
Winiarczyk, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/702619.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
ONESICRITUS; ALEXANDER THE GREAT; GREEK LITERATURE
Opis:
This article uses the scanty extant testimonies concerning this Greek writer and his work on Alexander the Great to decide which details describing his identity, life and book should be treated as trustworthy.
Źródło:
Meander; 2007, 62, 1-2; 30-36
0025-6285
Pojawia się w:
Meander
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polska a imperium mongolskie oraz Złota Orda w latach 1241–1502
Poland, the Mongol Empire and the Golden Horde in the Years 1241–1502
Autorzy:
Bojko, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1038465.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
ułus
najazdy
muzułmanie
jarłyk
Mongołowie
Czyngis-chan
Ułus Dżocziego
Złota Orda
Batu-chan
Tatarzy
Legnica
Połowcy
Henryk II
Saraj
Chorezm
Kazimierz Wielki
Ruś halicko-włodzimierska
Witold
Worskla
Kazimierz Jagiellończyk
Moskwa
Ugra
Aleksander
Mongols
Ulus
Genghis Khan
Jochi Ulus
Golden Horde
Batu Khan
Tatars
Cumans
Henry the II Pious
Sarai
Khawarezm
Muslims
Casimir the Great
Kingdom of Galicia-Volhynia
Vytautas
Vorskla
Casimir IV
Moscow
jarlig
Alexander Jagiellon
Opis:
W związku z najazdem w 1241 roku armii Batu-chana na Europę Środkową i Wschodnią doszło do pierwszego, bardzo niefortunnego dla Polski spotkania z ówczesnym imperium mongolskim. Klęska pod Legnicą, śmierć księcia Henryka II Pobożnego, upadek państwa Henryków na Śląsku nie tylko odsunęły o kilka dekad proces zjednoczenia ziem polskich, ale też w praktyce wyeliminowały Piastów śląskich ze skutecznej rywalizacji o przyszłe zjednoczenie Polski. Jedynie śmierć wielkiego chana Ugedeja skłaniająca Batu-chana do powrotu wraz z armią do Mongolii uratowały Polskę i Węgry od długotrwałego zniewolenia, które spotkało księstwa ruskie. Kolejne mongolskie najazdy na Polskę z lat 1259 na 1260 oraz z przełomu roku 1287 na 1288 jedynie pogłębiły proces upadku gospodarczego i zniszczeń ziem polskich. Klęski poniesione przez Mongołów w walkach z egipskimi Mamelukami oraz upadek Królestwa Jerozolimskiego w 1291 roku spowodowały, że Zachód stracił zainteresowanie nawiązywaniem politycznych układów z Mongołami. W Europie Wschodniej umocniła się natomiast zachodnia dzielnica imperium mongolskiego, tzw. Złota Orda, która zaczęła odgrywać znaczącą rolę w życiu politycznym całego regionu. Szczyt jej potęgi przypadał na pierwszą połowę XIV wieku za rządów chanów Uzbeka i Dżanibeka. Od drugiej połowy XIV wieku widoczne jest osłabienie Złotej Ordy. W wieku XV przekształciła się ona w tzw. Wielką Ordę. Powstrzymanie chana Wielkiej Ordy Ahmeta w 1480 roku nad Ugrą przez księcia moskiewskiego Iwana III było triumfem Moskwy. Polska natomiast traciła jednego z nielicznych sojuszników na wschodzie. Nieudzielenie zaś przez króla polskiego Aleksandra Jagiellończyka w 1502 roku wsparcia ostatniemu chanowi Wielkiej Ordy Szach-Achmadowi umożliwiło zniszczenie Wielkiej Ordy przez sojusznika Iwana III, władcę Chanatu Krymskiego, chana Mengli Gireja. Upadek Wielkiej Ordy dla Polski oznaczał symboliczne zakończenie wspólnej historii zapoczątkowanej jeszcze najazdem Mongołów z 1241 roku. Dla Rosji był ostatecznym potwierdzeniem zrzucenia przez nią zwierzchności tatarskiej. Dla Chanatu Krymskiego, który niszcząc Wielką Ordę, de facto zrywał dotychczasowe związki z dawnym imperium mongolskim, oznaczał natomiast, iż stawał się on częścią nowego, kształtującego się wówczas ładu polityczno-gospodarczego w Europie Wschodniej.
The army of Batu Khan’s 1241 invasion of Central and Eastern Europe was the first, highly unfortunate encounter between Poland and the Mongol empire. The defeat at Legnica, the death of Prince Henry the Pious, and the collapse of his line’s reign in the Duchy of Silesia not only delayed the unification of Poland by decades, but in practice it also eliminated the Silesian Piasts from effective competition for the future Polish union. It was only the death of Ögedei Khan that forced Batu Khan to return with his army to Mongolia and that saved Poland and Hungary from a prolonged enslavement that was the fate of Ruthenian duchies. The subsequent Mongol invasions of Poland at the turn of 1260 and 1288 only deepened the process of economic decline and destruction of Poland. The defeat suffered by the Mongols in the battles with the Egyptian Mamluks and the collapse of the Kingdom of Jerusalem in 1291 made the West lose interest in establishing political relations with the Mongols. In Eastern Europe, the western domain of the Mongol Empire, the so-called Golden Horde, grew in strength, and began playing a significant role in the political life of the entire region. The peak of its power was in the first half of the fourteenth century during the reign of Öz Beg and Jani Beg khans. From the second half of the fourteenth century faltering of the Golden Horde began. In the fifteenth century it was transformed into the so-called Great Horde. The Grand Prince Ivan III of Muscovy’s Great Stand on the Ugra River against Khan Akhmat’s Great Horde in 1480 was a Muscovite triumph. Poland, however, lost one of its few allies in the east. The Polish King Alexander Jagiellon’s failure in 1502 to support the last Khan of the Great Horde, Shah-Akhmad, made way for the destruction of the Great Horde by Ivan III’s ally, the ruler of the Crimean Khanate, Meñli I Giray. The fall of the Great Horde meant a symbolic end of shared history between Poland and Mongolia, which had begun with the invasion Mongol in 1241. For Russia, it was the final confirmation of its dropping its sovereignty to the Tatars. For the Crimean Khanate, which de facto broke off previous relations with the former Mongol empire by destroying the Great Horde, meant, however, that it become part of a new, emerging political and economic governance in Eastern Europe.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2020, 31, 4; 169-206
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przeciw komu występuje Izokrates w swoim Liście do Aleksandra?
Against whom speaks Isocrates in his Letter To Alexander?
Autorzy:
Danek, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882794.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Izokrates
pajdeutyka
erystyka
Platon
Arystoteles
Aleksander Wielki
Isocrates
paideutics
eristic
Plato
Aristotle
Alexander the Great
Opis:
Izokrates w swym Liście do Aleksandra rekomenduje jeden z dwóch modeli kształcenia, jakie przedstawia, inny natomiast uznaje za pośledniejszy. Problem stanowi to, przeciw komu zwraca się, oceniając jako mniej wartą dydaktykę opierającą się na prowadzeniu sporów (τὴν περὶ τὰς ἔριδας), czyli erystyczną. Autor artykułu występuje przeciw ogólnie przyjętej interpretacji listu, w myśl której krytyczny sąd Izokratesa skierowany jest przeciwko uprawianemu w Akademii erystycznemu modelowi kształcenia, jaki ma stosować Arystoteles sprawujący opiekę pedagogiczną nad Aleksandrem, a niska ocena tego programu jest głosem w rozgrywce między Izokratesem a Platonem – konkurentami na polu kształcenia młodzieży. Przedstawiony materiał pozwala na stwierdzenie, że zarówno Izokrates, który dość starannie rozgranicza „filozofię” erystyczną oraz nauki, jakie uprawiają akademicy, jak też sam Platon odżegnujący się od wszelkiej erystyki, nie dają swymi deklaracjami żadnych podstaw ku temu, by utożsamiać kształcenie akademickie z erystyką, może natomiast utożsamiać się z nią w jakiejś mierze to, co jako dydaktyk oferuje młodemu Aleksandrowi Arystoteles. Arystoteles bowiem, po odejściu z Akademii, realizuje własny już program pajdeutyczny, na który poza przygotowaniem ogólnym, również bliskim Izokratesowi przygotowaniem retorycznym, składa się także owa umiejętność wygrywania sporów. Zarówno przygana, jak i aprobata wobec określonej linii kształcenia, wyrażane w Liście do Aleksandra, odnoszą się wobec powyższego do programu nauczania, jaki realizuje Arystoteles, a zalecany przyszłemu władcy wybór dotyczy jedynie pewnych ”wewnętrznych” preferencji i orientacji w tym szerokim zakresie materiałowym.
In his letter to Alexander Isocrates presents and speaks in favour of one of two educational models, considering inferior the one he does not advocate for. Against whom he directs his critical evaluation of eristic didactics based on the art of disputation (τὴν περὶ τὰς ἔριδας) is the issue to discuss. The author of this article argues against the common interpretation of the letter, according to which Isocrates expresses his negative opinion on the eristic pedagogy of Platonic Academy, that is applied by Aristotle, the teacher of Alexander, as his educational model. The material as presented in the article leads to the conclusion that both critisism and approval of a certain educational model found in the letter to Alexander may be referred to Aristotle’s teaching program, while the choice recommended to the future ruler concerns only some ‘internal’ preferences and the general knowledge in the subject.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 3; 53-65
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Reading Plutarch of Chaeronea: A Cinematic Portrait of the Youth of Alexander the Great as Envisaged by Robert Rossen and Oliver Stone
Autorzy:
Antczak, Krzysztof
Ionescu, Dan Tudor
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/920894.pdf
Data publikacji:
2015-06-13
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Oliver Stone
Robert Rossen
Alexander
Alexander the Great
Plutarch of Cheronea
reception
ancient culture
blockbuster
epic film
historical film
biopic
Opis:
This article is a study of the dynamics of interaction between historiography and “historiophoty” i.e. between a historical source – Plutarch’s Life of Alexander – and two epic films: R. Rossen’s Alexander Th e Great (1956) and O. Stone’s Alexander (2004). The authors of this study were interested in the cinematographic treatment of the legends, and so-called “historical truths” surrounding the birth, childhood, and early youth (boyhood or teenage years) of Alexander.
Źródło:
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication; 2015, 17, 26; 161-175
1731-450X
Pojawia się w:
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Spotkania Onesikritosa i Arystobulosa z mędrcami indyjskimi w Pendżabie
ONESICRITUS' AND ARISTOBULUS' MEETINGS WITH INDIAN SAGES IN PUNJAB
Autorzy:
Winiarczyk, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/702926.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
Alexander the Great
India
Hellenistic history
Onesicritus
Aristobulus
Opis:
Onesicritus and Aristobulus, participants in Alexander’s expedition to India and authors of historical works relating his achievements, describe their meetings with Indian philosophers in fragments of their histories, preserved in Strabo’s Geography. These testimonies, most probably authentic, are analysed here.
Źródło:
Meander; 2008, 63, 1-4; 89-107
0025-6285
Pojawia się w:
Meander
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Greek Phyllada and the Old Serbian Alexander Romance
Autorzy:
Usakiewicz, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/508950.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Alexander the Great
Old Serbian Alexander romance
Phyllada
Balkan popular literature
Opis:
The Greek Phyllada and the Old Serbian Alexander RomanceThe texts presents chosen fragments of the Greek "Phyllada", or the story about Alexander the Great, and its Polish translation, with an introduction commenting the relation between the Greek and Serbian version of Alexader's gesta.
Źródło:
Colloquia Humanistica; 2013, 2
2081-6774
2392-2419
Pojawia się w:
Colloquia Humanistica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Lost Cameo, the Vanished Statue of the Emperor and Constantine as a New Alexander
Zaginiona kamea, nieistniejący posąg cesarza i Konstantyn jako Nowy Aleksander
Autorzy:
Grotowski, Piotr Ł.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158126.pdf
Data publikacji:
2022-12-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Konstantyn Wielki
Kamień Pomorski
Kamea
Konstantynopol
Aleksander Macedoński
Constantine the Great
Alexander Macedon
Cammin
cameo
Constantinople
Opis:
The aim of this paper is to propose a reinterpretation of the meaning of the lost colossus of Constantine the Great from the Forum of his name in Constantinople, in the light of the iconography of the emperor on the cameo from the cathedral in the Pomeranian town of Cammin. Although the gem was lost during the last war, it is known to us thanks to archival photographs and the plaster cast housed at Göttingen University. On this basis, Gerda Bruns associated the jewel with the statue of Constantine on the porphyry column in the New Rome, and her identification has since been widely accepted by the scholarly milieu. In recent years one has been able to observe growing popularity of this interpretation among researchers, who however refrain in their studies from pointing to the consequences of such a reconstruction of the statue’s form. The author of this paper points out that Constantine purposefully chose the iconographical type of Alexander-ktistes as a model for his own representation in order to allude to his great predecessor and the founder of a number of cities which bore his name. The iconography of the statue became then a part of the programme of the celebrations arranged on the occasion of the dedication of Constantinople, in which numerous references to Alexander played the key role. This new understanding of the colossus, placing its significance within the frames of political propaganda, better matches the actual historical circumstances and the ruler’s attitude towards Christendom than traditional interpretations which recognised the statue as Helios or Apollo, and thus introduced an incoherence — difficult to explain — in Constantine’s attitude towards the new religion. This cumbersome question, which baffled the inquisitive minds already in the Constantinople of the Byzantine era, will be considered unsubstantial if we correctly interpret the monument on the Forum solely in the political and propagandistic context.
Celem niniejszego artykułu jest reinterpretacja znaczenia zaginionego posągu Konstantyna z noszącego jego imię Forum w Konstantynopolu w świetle ikonografii cesarza na kamei z katedry w Kamieniu Pomorskim. Choć gemma ta zaginęła podczas ostatniej wojny, jej wygląd jest nam znany dzięki archiwalnym fotografiom i gipsowemu odlewowi przechowywanemu na Uniwersytecie w Getyndze. Na ich podstawie Gerda Bruns podjęła próbę połączenia wyobrażenia na klejnocie z rzeźbą cesarza na porfirowej kolumnie w Nowym Rzymie, a zaproponowana przez nią identyfikacja spotkała się z życzliwym przyjęciem w środowisku naukowym. W ostatnich latach można zaobserwować wzrastającą popularność owej interpretacji wśród badaczy, którzy jednak powstrzymują się w swoich pracach przed określeniem treści niesionych przez taką rekonstrukcję formy posągu. Autor artykułu stara się wykazać, że Konstantyn celowo sięgnął po ikonograficzny typ Aleksandra-ktistesa jako wzór dla własnego przedstawienia, czyniąc tym samym aluzję do swojego wielkiego poprzednika, a zarazem fundatora wielu miast noszących jego własne imię. Ikonografia posągu wpisała się tym samym w szerszy program uroczystości z okazji dedykacji Konstantynopola, w trakcie których rozliczne odniesienia do Aleksandra odgrywały istotną rolę. Proponowane nowe odczytanie przekazu niesionego przez posąg, lokalizujące jego znaczenie w ramach propagandy politycznej, znacznie lepiej pasuje do realiów epoki, a w szczególności do stosunku władcy wobec chrześcijaństwa, niż tradycyjne interpretacje wyobrażenia jako Heliosa lub Apollina, wprowadzające trudną do wytłumaczenia niespójność w postawie Konstantyna wobec nowej religii. Owa kłopotliwa kwestia, z którą borykały się już dociekliwe umysły średniowiecznych mieszkańców Konstantynopola, staje się nieistotną w momencie, gdy poprawnie zinterpretujemy pomnik na Forum wyłącznie w jego politycznym i propagandowym kontekście.
Źródło:
Vox Patrum; 2022, 84; 141-178
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies