Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "ART IDEA" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Zbigniew Dłubak. Od sensu ukonstytuowanego do konstytucji sensu
    Zbigniew Dłubak. From A Constituted Sense To The Sense Constitution
    Autorzy:
    Brogowski, Leszek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424605.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    CONTEMPORARY ART
    CONCEPTUAL ART
    CONCEPTUALISM
    ZBIGNIEW DLUBAK
    ABSTRACT PAINTING
    EMPTY SIGN
    SOURCE OF MEANING
    ART IDEA
    CONCEPTUAL PHOTOGRAPHY
    POLISH ART AVANT-GARDE
    ART BEYOND MEANING
    ART BEYOND INFORMATION
    ART BEYOND EXPRESSION
    ART BEYOND ESTHETICS
    ART BEYOND STYLE
    DESYMBOLISATION
    PHENOMENOLOGY OF PAINTING
    SEMIOTICS OF ART
    TAUTOLOGY
    DIFFERANCE
    Opis:
    The article is based upon his translation of a French text published in 1994. The text was part of a catalogue featuring an individual exhibition by Zbigniew Dlubak in Maison des expositions de Genas. There were some minimal changes introduced by the author to the original work entitled “Du sens constitué à la constitution du sens.” The text highlighted the originality of the artist's inspirations: on the one hand — similarly to other conceptualists in 1960-1970 — Dłubak was interested in semiotics and linguistics. However he was more captivated by Jakobson and Mukarowsky than Ayer and Wittgenstein. On the other hand, in a similar way to some 20th century painters, he intuitively discovered the procedures of phenomenology. Dlubak's contribution to conceptual art is based on a 'structural-painterly' approach to art, which is reminiscent of Maurice Merleau-Ponty's philosophy. According to this French philosopher, language signs are 'forms in blanco'. For Dlubak, a work of art is an 'empty sign', which will acquire meaning during a process which Dlubak equaled with the work of art itself. The artist suggested an original—phenomenological—concept of aesthetic experience, which was based on the idea of stepping outside 'the world of meaning' in a search for the source where the sense of art is constituted. The discovery of the process in which the sense of art emerges and understanding its mechanisms, stand in opposition to aesthetic concepts, as these aesthetic concepts find the style as the main goal of art creation and assume that for an artist a specific style represents a specific way of thinking. Breaking away from the stylistic focus and from thinking in the categories of style, is one of the most significant elements of creation according to Dlubak; a style is an ossified and fossilised sense. One of his characteristic strategies, which is aimed at overcoming the category of style, is a parallel and concurrent use of painting and photography. He underlined the overlapping of artistic and cognitive processes and by doing so, Dlubak arrived at an original concept—not very new in the history of aesthetic thought—which sees art as ‘principle to the liveliness of one’s mind’.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 55-62
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’absence qui devient présence : la vie et l’Idée dans Sixtine de Remy de Gourmont
    Absence Which Becomes Presence: Life and Idea in Sixtine by Remy de Gourmont
    Autorzy:
    Sadkowska-Fidala, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/483622.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
    Tematy:
    idea
    symbolism
    love
    sterility
    art
    Opis:
    Sixtine by Remy de Gourmont marks the refusal of nature and tangible reality and the choice of imagination to the detriment of reality. Its principal character, Hubert d’Entragues is a faithful disciple of idealism of symbolism. Since he chooses to think rather that to live, it is not surprising that the plot of the novel is almost nonexistent. The plot develops around of d’Entragues’ desire to win the beautiful Sixtine, which is in itself condemned to failure since he is doing nothing to reach her and refuses to take any effort. The woman, who could have served as the principal impulse of the plot, is practically inexistent in this story (though it is a passionate story) and is replaced by the ideal woman: the story is doubled by the second story, e.g. a novel written by the character which is a transposition of his “cerebral” relation with Sixtine and a realisation of presence of the latter. Art replaces life and life does not exist in itself. It is shaped by thought. But the chosen absence of any facts of life is fruitful: it gives birth to a novel. It is a story of a prisoner in love with the statute of the Virgin which he sees while taking a daily walk. In this novel the carnal accomplishment is not necessary in order for a true and sincere passion to develop and the satisfaction of desire may destroy the dream and the ideal.
    Źródło:
    Quêtes littéraires; 2011, 1; 32-38
    2084-8099
    2657-487X
    Pojawia się w:
    Quêtes littéraires
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przeświecanie idei Boga w sztuce, czyli o symbolice katedry gotyckiej w Nostalgii Andrieja Tarkowskiego
    Autorzy:
    Przybysz, Hanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2131270.pdf
    Data publikacji:
    2021-09-01
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Religioznawcze
    Tematy:
    Andrei Tarkovski
    Nostalghia
    the idea of God in art
    Hegel
    symbolism of light
    Gothic cathedral
    mysticism in art film
    metaphysics in art film
    Opis:
    “Nostalghia” (1983) by Andrei Tarkowski is an outstanding materialization of Hegel’s concept of a work of art. Te flm is that pretense which is a bridge between perceptually perceptible matter and inexpressible idea. It is a work of art that, in a mediated way, abolishes the dialectics of sensory and conceptual experience and becomes in itself a beauty shining through a metaphysical, even mystical thought, elusive and elusive. Nothing essentially defnes Tarkowski’s cinema, and in particular “Nostalgia”, whose main symbolic heroine is a gothic temple that embodies the idea that shines through through the symbolism of light. Inexpressible for centuries, intuition of the Soul, God, Creator – is realized through the gothic cathedral. Tere is a great return to the sources, to the Absolute – to the worlds of Plato, Pseudo-Dionysius Aeropagita and divine light. Te idea behind Tarkowski found a material, architectural medium, which with its majesty expresses the heart and soul – speaking in silence with eternity. Perhaps a work of flm art, as a synthesis of arts, can be the most perfect medium known to man, which allows, by uniting a variety of rich means of expression, to capture and visualize the inexpressible. Te idea of God.
    Źródło:
    Przegląd Religioznawczy; 2021, 3/281; 55-66
    1230-4379
    Pojawia się w:
    Przegląd Religioznawczy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Autorytet artysty ponowoczesnego
    The Authority of a Postmodern Artist
    Autorzy:
    Dęboróg-Bylczyński, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/466960.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    Autor
    Idea
    Postmodernizm
    Sztuka
    Teoria
    Autorytet
    Author
    Postmodernism
    Art
    Theory
    Authority
    Opis:
    The article contemplates the condition of an artists after postmodernism, with special emphasis on the ideas stemming from their works and the category of authority. It is argued that since ideas attributed to particular artistic works have been changing dramatically, even though the authors rarely show interest in any of them, there exists an independent ontological origin of art. Consequently, it is demonstrated that regardless of different configurations, artists and ideas, the aforementioned basis, or rather movement, remains trans-historical. Even though both ideas and authorities are associated with artists, they are rather produced by theoreticians, historians, critics, philosophers and academics. Bearing that in mind, it might be claimed that postmodernism-just as existential and romantic hermeneutics before it-poses neither a threat nor a radically new order, since artists are still driven by the same force that will later provide the underpinnings for new authorities and ideas.  
    W niniejszym artykule podjęty zostaje namysł nad kondycją artysty po postmodernizmie, ze szczególnym uwzględnieniem tych kategorii, które wyrastają z ich dzieł, autorytetu oraz autorskości. Jak przekonuje autor, ponieważ idee przypisywane do konkretnych dzieł artystycznych przeszły dramatyczne zmiany, mimo braku zaintereoswania nimi ze strony autorów, musi istnieć niezależna, ontologiczna geneza sztuki. Co więcej, ta zasada, a może dynamika, pozostaje trans-historyczna, niezależnie od różnych konfiguracji autorów i idei. Mimo ze zarówno idee oraz autorytety kojarzone z artystami, są one tak naprawdę "produkowane" przez teoretyków, historyków, krytyków, filozofów oraz nauczycieli akademickich. Zasadne wydaje się zatem twierdzenie, iż postmodernizm - tak, jak egzystencjalna i romantyczna hermeneutyka przed nim - nie stanowi ani zagrożenia dla nich, ani nie ustanawia nowego porządku; artyści wciąż są inspirowani przez tę niezmienną siłę, która następnie będzie stanowić podwaliny dla kolejnych autorytetów i idei.
    Źródło:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2016, 32
    1508-6305
    2544-3186
    Pojawia się w:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zobaczyć idealne, czyli bezkresy kresek
    To see the ideal, or infinities of lines
    Autorzy:
    Olek, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/293488.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Politechnika Wrocławska. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej
    Tematy:
    linia
    idea
    znak
    kosmologia
    matematyka
    sztuka
    architektura
    line
    sign
    cosmology
    mathematics
    art
    architecture
    Opis:
    Zdarza się, że linia bywa znakiem. Częściej jednak jest zapowiedzią lub błędem, nieraz odłamkiem, przypadkiem, niedopełnionym Początkiem, odciskiem bądź splamieniem. Nie kieruje do Źródła, jedynie z niego wyprowadza. Zapowiada sens własnej egzystencji i jednocześnie go narusza. Sugerując, iż jest jej przypisany pre-sens, przyobleka spodziewane znaczenie w poza-sens. Uparcie wyraża pochwałę pustki znaku. Niczego nie naśladuje, gdyż obca jej jest wszelka imitacja. Trwa samotna i nierzadko zbędna. A jednak nieoceniona – niezastąpiona – dyskretnie nieobecna. Linia poza narracją, poza estetyką, ale też nie nieestetyczna. Godna, by przyjrzeć się jej przez egzystencjalizm i psychoanalizę, warta przeanalizowania z punktu widzenia pragmatyzmu i szkoły frankfurckiej, gotowa na wiwisekcję fenomenologiczną i semiotyczną, podatna na ustalenia teorii systemów, uległa względem kryteriów empirycznych oraz przygotowana na zwodnicze koncepcje antysztuki. Każda z estetyk wpisanych w określony nurt filozofii miałaby zapewne swoją własną diagnozę kondycji linizmu. Także antyestetyka mogłaby mieć na jej temat dużo do powiedzenia.
    A line happens to be a sign. More frequently, however, it is a promise or an error, sometimes a fragment, a random occurrence, incomplete Beginning, an imprint or defilement. It does not direct to the Source, it only comes out of it. It presages the sense of its own existence, at the same time violating it and suggesting that it has an assigned pre-sense, it clothes an expected meaning in beyond-sense. It obstinately expresses the praise of emptiness of a sign. It does not imitate anything because any imitation is strange to it. It perseveres alone, at times even redundant. And yet invaluable – irreplaceable – discretely absent. A line beyond narration, beyond aesthetics, but not unaesthetic in the least. Worthy of examining through the prism of existentialism and psychoanalysis, of being analysed from the point of view of pragmatism and the Frankfurt School, ready for phenomenological and semiotic vivisection, susceptible to findings of the theory of systems, submissive to empirical criteria and prepared for deceptive concepts of anti-art. Each aesthetics which is part of a specific philosophical trend would certainly have its own diagnosis of the state of linism. Anti-aesthetics could also have much to say about it.
    Źródło:
    Architectus; 2014, 1(37); 49-65
    1429-7507
    2084-5227
    Pojawia się w:
    Architectus
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Doświadczenie i ewolucja greckiego ideału piękna w koncepcji Pseudo-Dionizego Areopagity. Artysta jako pokorny hymnograf
    Autorzy:
    Miśkiewicz, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/668821.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Plato
    Plotinus
    Pseudo-Dionysius the Areopagite
    Beauty
    the Goodness
    the Truth
    philosophy
    Christianity
    art
    music
    idea
    Platon
    Plotyn
    Pseudo-Dionizy Areopagita
    Piękno
    Dobro
    Prawda
    filozofia
    chrześcijaństwo
    sztuka
    muzyka
    Opis:
    Beauty, as one of the key concepts of classical philosophy and affirmed by Christianity, is subject to further evolution. In its hierarchy, as Plato stressed, it rises from the physicality through actions and laws up to the truth that reveals beauty in and of itself – unchanging and eternal. Plotinus believed in the beauty of things from their presence in the ideal, which is true Oneness. Higher areas of beauty can be seen only by the soul. The culmination of Beauty as recognized Plotinus is the highest Beauty and the supreme Good in itself that gives everything and loses nothing. According to the theory of emanation, beauty also passes into deeds and cultivated activities, especially art, which as a tool portrays and reveals the essence of things. Participation in giving form to eternal beauty is possible because a man, an artist, has a vision of eternal ideas. Plotinus established a hierarchy of those, who because of their predispositions are able to advance and discover the beauty of the divine mind: musician – aficionado – philosopher. This three-stage initiation was transformed by Pseudo-Dionysius into the concept of the celestial hierarchy and the Church hierarchy. Together, they form the way to know God’s Truths. Highest beings receive the doctrine of God’s miracles by means of illumination. Next, they pass it down to the lower hierarchies so that they can glorify and receive God according to their predispositions. In this way, says Dionysius, the texts of the Bible provide the people with hymns, sung by the angels of the highest hierarchy in which was revealed the greatness of their extraordinary light. Hymns and canticles which are sung by the Church are a reflection of the spiritual hymns from the celestial hierarchy. According to Dionysius, any other being participates in beauty because it comes from God, and therefore it can become a source of the most profound contemplation. The concept of Plotinus implies breaking down barriers in the quest to catch a glimpse of beauty, suitable to lead both the musician, the artist, and the lover, so that they can see the true beauty. For Dionysius, the musician is a recipient and utterer of the beauty which is contained in the eternal, heavenly hymns. His faith makes him a tool of God, and he becomes a humble hymnist.
    Piękno, jako jedno z kluczowych pojęć filozofii klasycznej, przejęte przez chrześcijaństwo, podlegało dalszej ewolucji. W swej hierarchii, jaką kreślił Platon, piękno wznosi się od cielesności poprzez czyny i prawa aż do prawdy, która odsłania piękno samo w sobie – niezmienne i wieczne. Plotyn uzależniał piękno rzeczy od ich udziału w idei będącej prawdziwą jednością. Wyższe rejony piękna postrzegane mogą być jedynie przez duszę. Punktem kulminacyjnym piękna w ujęciu Plotyna jest Arcypiękno i najwyższe Dobro samo w sobie, które dając wszystko, nie bierze i nie ujmuje sobie niczego. Zgodnie z teorią emanacji to piękno przechodzi również na czyny i uprawiane zajęcia, w tym przede wszystkim sztukę, traktowaną jako narzędzie ukazywania idei, odsłaniającą istotę rzeczy. Udział w odwzorowywaniu piękna wiecznego jest możliwy, bo człowiek – artysta – chociaż stworzony ze zmieszanych substancji, posiada odblask wiecznych idei. Plotyn ustalił hierarchię tych, którzy ze względu na swoje predyspozycje, zdolni są odbyć drogę wzwyż i odkryć arcypiękno boskiego Rozumu. Są nimi: muzyk – miłośnik – filozof. Ta trójstopniowa inicjacja została przez Pseudo-Dionizego przekształcona w koncepcję hierarchii niebiańskiej i odpowiadającą jej koncepcję hierarchii kościelnej. Wspólnie tworzą one drogę do poznania boskich Prawd. Najwyższe substancje odbierają naukę o cudach bożych drogą iluminacji i dalej przekazują ją w dół, niższym hierarchiom, by i one mogły otwierać się na wysławianie i przyjęcie Boga, stosownie do swoich predyspozycji. W ten sposób, stwierdza Pseudo-Dionizy, teksty Pisma przekazały ludziom hymny śpiewane przez Anioły najwyższej hierarchii, w których ukazana została cała wielkość ich niezwykłej światłości. Hymny i kantyki śpiewane przez Kościół są więc odbiciem hymnów pochodzących z hierarchii niebiańskiej. Według Pseudo-Dionizego każdy byt, ponieważ pochodzi od Boga, partycypuje w pięknie, dlatego może stać się źródłem najpiękniejszych kontemplacji. Koncepcja Plotyna zakłada przełamywanie barier w dążeniu do ujrzenia piękna, odpowiednie poprowadzenie muzyka i miłośnika, aby mogli oni ujrzeć prawdziwe piękno. U Dionizego muzyk jest odbiorcą i przekazicielem piękna zawartego w wiecznych, niebiańskich hymnach. Jego wiara sprawia, że staje się bożym narzędziem, pokornym hymnografem.
    Źródło:
    Pro Musica Sacra; 2014, 12
    2083-4039
    Pojawia się w:
    Pro Musica Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zdzisław Beksiński i ponowoczesna melancholia. Zarys interpretacyjny (Na końcu ogrodu, Centrala snów, Informator)
    Autorzy:
    Szczyrek, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2030993.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-16
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    melancholy
    Zdzisław Beksiński
    story
    postmodernity
    sacrum
    social utopia
    crisis of idea
    language deconstruction
    narration
    sociology of art
    political breakthrough
    melancholia
    opowiadania
    postmodernizm
    utopia społeczna
    kryzys idei
    dekonstrukcja
    narracja
    socjologia sztuki
    przełom polityczny
    Opis:
    The artistic output of Zdzisław Beksiński finds recognition all over the world. Not so long ago, his visual heritage was enriched by new, literary accomplishments – the collection of short stories written by the artist between 1963 and 1965. The present paper is an analysis of three most expressive pieces in terms of studied esthetics: Na końcu ogrodu, Centrala snów oraz Informator.Beksiński’s short stories are here placed in the context of postmodern melancholy characterized by affirmation of experienced emptiness the source of which was sought for in Beksinski’s generational experiences. On these grounds, a thesis is proposed where the holistic creative concept which merges visual and literary accomplishments is expressed by three figures: decay, repetition and ontological uncertainty. Not only is the object of the analysisa theoretical aspect of a worldview present in the literary works but it also functions as  a specific fictional-structural solution.
    Źródło:
    Tematy i Konteksty; 2019, 14, 9; 693-706
    2299-8365
    Pojawia się w:
    Tematy i Konteksty
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Księgi nauk puszkarskich Jana Radziwiłła. Unikatowy przykład włoskiego importu na polski grunt zabytków wojskowego piśmiennictwa technicznego
    Autorzy:
    Furman, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/607632.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    technique of war
    firearms
    guns of affair
    art of guns
    military technical of literature
    history of military technical idea
    history of artillery
    technika wojenna
    broń palna
    sprawa puszkarska
    sztuka puszkarska
    wojskowa literatura techniczna
    wojskowa myśl techniczna
    historia wojskowej myśli technicznej
    historia artylerii
    Opis:
    While his staying at the royal court in Ferrara in the 40s of the 16th century Jan Radziwiłł received as a gift from Hercules II d’Este anonymous manuscript of Italian works concerning the issue of the art of guns. In view of the excitation greater interest in the military technical of literature in the educated part of the noble people and thus the inaugurations on Polish land controversy around the science of guns of affair, probably after returning to the country he translated the manuscript into Polish, redrafted and entitled O tajemnicach puszkarskich, każdemu rycerskiemu człowiekowi potrzebnych (Vilnius 1547 [?]). The objective of the following paper is to present the history of the original old Polish technical manual on the margins of discourse in the Polish and European circles writing about the case of the guns of affair.
    Podczas pobytu na dworze książęcym w Ferrarze w latach 40. XVI w. Jan Radziwiłł otrzymał w darze od Herkulesa II d’Este anonimowy rękopis włoskiego dziełka poruszającego zagadnienia z dziedziny sztuki puszkarskiej. Z myślą o wzbudzeniu w wykształconej części braci szlacheckiej większego zainteresowania wojskową literaturą techniczną i tym samym zainaugurowania na gruncie polskim polemiki wokół nauk puszkarskich, najprawdopodobniej już po powrocie do kraju manuskrypt ten został przez niego przetłumaczony na język polski, przeredagowany i zatytułowany O tajemnicach puszkarskich, każdemu rycerskiemu człowiekowi potrzebnych (Wilno 1547 [?]). Zamierzeniem tego artykułu jest prezentacja historii pierwowzoru staropolskiego podręcznika technicznego na marginesie dyskusji prowadzonej w polskich i europejskich kręgach piśmienniczych na temat sprawy puszkarskiej.
    Źródło:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia; 2014, 69
    0239-4251
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies