Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "19-27" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-12 z 12
Tytuł:
Perspektywy "kosmiczne" w soteriologii św. Pawła (Rz 8, 19—27)
Autorzy:
Romaniuk, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1162167.pdf
Data publikacji:
1966
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
soteriologia
Paweł
nauczanie Pawła
Rz 8
19-27
soteriology
Paul
Paul's teaching
Rom 8
Opis:
L’article se compose de trois parties: I. Le contexte du passage Rom. 8, 19—27; II. L’exégèse du texte Rom. 8, 19—27; III. Les réflexions finales et la traduction paraphrasée du texte. Pour ce qui est du contexte, il faut retenir les liens de notre texte avec les chapitres précédents et tout spécialement avec le chapitre V qui annonce le thème du passage Rom. 8, 19—27. Dans le texte même on peut distinguer trois thèmes: 1. L’attente par la création de la révélation des fils de Dieu; 2. L’attente par les hommes de la rédemption du corps; 3. Les gémissements qu’on ne peut pas exprimer par les paroles humaines ou l’intercession de 1’Esprit Saint. La signification de la pensée authentique de l’apôtre dépend du sens dans lequel sont employés par saint Paul des termes comme: κτισις, ο υποταξων, ματαιοτης, φθορα, απαρχη etc. Le mot κτισις, d’après toute vraisemblance, signifie toute créature animée et inanimée, excepté l’homme. Une telle créature, personnifiée de façon plastique, attend avec une grande impatience la révélation future du Fils. L’épiphanie eschatologique du Christ est conçue aussi comme une révélation de tous les enfants de Dieu. La vanité (ματαιοτης) à laquelle est soumise la créature possède un sens moral. L’homme est celui qui soumet la créature aux lois de la vanité. La libération de la créature consistera en son affranchissement de la vanité. L’avenir de la créature, vue du côté positif, se traduira par la participation de tout ce qui est creé à la liberté et à la gloiredes enfants de Dieu. Une part toute spéciale dans la future gloire de toute la création a été réservée au corps humain dont l’homme attend la rédemption. Ce désir de l’homme, de soi tellement faible, est accompagné par 1’Esprit Saint qui intercède pour nous. Dans le problème de la „sotériologie cosmique” de S. Paul, il s’agit surtout de la rédemption du corps humain. Celui-ci ne peut pas être considéré comme une prison de l’âme. II constitue une partie de l’homme, destinée à être transformée en „corps spirituel”. Quant aux sources littéraires du texte Rom. 8, 19—27 on admet, outre les allusions bien claires au livre de la Genèse, quelques influences de la littérature apocalyptique juive.
Źródło:
The Biblical Annals; 1966, 13, 1; 81-94
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:
The Biblical Annals
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cinque discepoli, radunati ai piedi della croce, accompagnano Gesù morente come il vero e autentico Maestro (Gv 19, 24h-27)
Five Disciples, gathered at the Foot of the Cross, accompany dying Jesus as the true and authentic Master (John 19:24h-27)
Autorzy:
Grochowski, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/512219.pdf
Data publikacji:
2019-03-30
Wydawca:
Wydawnictwo Diecezjalne Adalbertinum
Tematy:
disciples of Jesus
rabbi
women
Jn 19,25-27
Opis:
The episode of the division of Jesus’ garments (Gv 19,23-24g) and the scene of the “testament from the cross” (Jn 19:24h-27) is strongly contrasted by the correlative and antithetical particles μέν-οὖν-δέ (Jn 19:24h.25a). It suggests, among other things, to see precisely four women below the cross of Christ (and the disciple whom Jesus loved). Other arguments also lead to this conjecture. The importance concerning the number of Jesus’ followers, accompanying their dying Master, is connected with a rabbinical tradition that says: to deserve the title of a true and authentic master it was necessary to have at least five disciples around him. The inclusion of the whole Fourth Gospel, obtained thanks to the pericopes Jn 1:35-51 and Jn 19:24h-27, where five disciples appear – first called by Jesus to follow him, then present at the foot of the cross – leads to the conclusion that Jesus, from the beginning of his activity on earth until his last breath, appears as the true and authentic Master, always ac-companied by his disciples, whose number was incessantly sufficient to ascribe to Jesus the title of the Rabbi.
Źródło:
Studia Ełckie; 2019, 21, 1; 11-26
1896-6896
2353-1274
Pojawia się w:
Studia Ełckie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Autorzy Rdz 49, 3-17. 19-27 i Pwt 33, 6-25 w świetle własnych tekstów
Autorzy:
Szwarc, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1177951.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
błogosławieństwa
Rdz 49
3-17
19-27
Pwt 33
6-25
blessings
Gen 49
Deut 33
Opis:
Die Analyse des Inhaltes der Perikopen Gen 49, 3-17. 19-27 und Deut 33, 6-25 erlaubt die Feststellung, daß vom Gesichtspunkt der Haltungen ihrer Autoren in bezug auf den von ihnen vermittelten Inhalt Gen 49 homogener ist, wobei sich in beiden Texten eine ganz außergewöhnliche Einstellung der Schöpfer der Logione über Juda abzeichnet.
Źródło:
The Biblical Annals; 1997, 44, 1; 43-56
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:
The Biblical Annals
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Układ imion w Rdz 49, 3-17. 19-27 i Pwt 33, 6-25 oraz jego znaczenie
Autorzy:
Szwarc, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1178010.pdf
Data publikacji:
1995
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
układ imion
Rdz 49
3-17
19-27
Pwt 33
6-25
order of names
Gen 49
Deut 33
Opis:
The texts of Gn 49:3-17, 19-27 and Deut 33:6-25 are discussed from a treble point of view: the sequence of births of the sons of Jacob, a chiastic set-up of names in the said pericopes, and conclusions resulting thereof. The text of Genesis attributes equal rank to the house of Judah and Joseph, and Deut places the house of Joseph on top. The so-called "blessings of Jacob" mirror the point of view of all generations as a whole, and the so-called "blessings of Moses", a viewpoint pertaining to the northern generations. The wording of Gn 49 seems then younger than the wording of Deut 33. The position of Judah’s generation in these two texts permits to presume that hagiographers wanted to pinpoint that this generation has an exceptional role to play.
Źródło:
The Biblical Annals; 1995, 42, 1; 5-16
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:
The Biblical Annals
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Testament Jezusa (J 19, 25-27). Nowe trendy interpretacyjne
Autorzy:
Kudasiewicz, Józef
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1177519.pdf
Data publikacji:
1990
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Testament Jezusa
kontekst
gatunek literacki
J 19
25-27
Jesus' testament
context
literary genre
Jn 19
Opis:
The author presents the Testament of Jesus in the light of investigations that has been carried out mainly by Roman language exegetes in the last 20 years. The paper consists of four parts: a) The context of the Testament of Jesus. The further context is sign in Cana (Jn 2, 1-11). There is a clear-cut terminological parallelism between Jn 19, 25-27 and Jn 2, 1-11 (e.g. "hour", "woman") and a parallelism in respects of contents (the same figurer Jesus, His Mother, disciples). Since the marriage at Cana bore a messianic sense, the also the Testament of Jesus bears a messianic and not private sense. The immediate context is Jn 19,23-24: the scene with Jesus’ tunic. The that was not torn has an ecclesiological sense: it sheds light on a more profound understaning of the Testament. b) Contemporary investigations proved (De Godet) that Jn 19,25-27 is the so-called "literary scheme of revelation" which occurs four times in John (1,29; 1,36; 1,47; 19,25-27). Thanks to this literary genre the Testament of Jesus bean a revelatory character. From the hights of the cross Jesus reveals a new dimension of Mary’s motherhood and sonshig of the beloved disciple. c) The sense of the Testament. Mary and John standing by the cross bear a character of concrete persons who have their own role in the history of redemption. At the same time however, they have a representative and symbolic sense. Mary is a personification of the Church-Mother; John, on the other hand, represents all disciples of Jesus. d) The execution of the Testament. Contemporary investigations pinpoint particularly three element: "hour", "take" and "to his own home". At the hour of death which was the hour of redemption, to the spiritual goods that had already been given to His disciples (faith, grace, God’s word, God’s Spirit) Jesus added yet His Mother as a type and symbol of the Church. The disciple took her into his interior, i.e. his spiritual life, the life of faith.
Źródło:
The Biblical Annals; 1990, 37, 1; 49-61
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:
The Biblical Annals
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rola Jeruzalem w Łukaszowej sekcji podróży (9, 51 – 19, 27)
Autorzy:
Kudasiewicz, Józef
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1162867.pdf
Data publikacji:
1969
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Jerozolima
podróż
Ewangelia według św. Łukasza
Łk 9
51–19
27
Jerusalem
journey
Luke
Lk 9
Opis:
Articulus ex tribus partibus constat. Pars prima: de litterarum quaestionibus, quae ad sectionem spectant. Hac in parte de duobus problematis explicatum est: de sectionis ambitu et de ratione traditionis cum perscriptione habita. Iesu iter ex Galilaea in Iudaeam et Ierosolymam factum historicum pristina traditione et litterarum monumentis, quae ante Lucam exstiterunt (Mk), optime confirmatum est. Attamen praesens huius itineris descriptio est Lucae conscriptoris, qui hac in parte sui operis componenda litterarum et theologiae rationes sequebatur. Pars secunda: de itineris Ierosolymam mentionibus factis (9, 51; 13, 22; 17, 11; 19, 11). Ex omnibus his mentionibus ipse conscriptor redolet. At vero tertia in mentione (17, 11) admonitio Galilaeae non est conscriptoris (adversus Conzelmann); verba „per mediam Samariam” non sunt amplificatio posterior (adversus Blinzer), sed originem suam ab ipso Luca accipiunt. Pars tertia: Iesu logia de itinere Ierosolymam tractantur (13, 31-33; 18, 31-33). Radix horum logiorum native Christi est. At in omnibus eorum Lucae ratio scribendi cemi potest. Mentiones et logia dogmaticam itineris necessitatem docent, Ierosolymam ex Dei voluntate et libera Christi electione locum salutarium eventorum, id est passionis, mortis, resurrectionis et in caelum ascensionis ostendunt, Iesu docentis iter Ierosolymam figuram Apostolorum missionis demonstrant, Ierosolymam huius missionis caput fore dicunt.
Źródło:
The Biblical Annals; 1969, 16, 1; 17-40
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:
The Biblical Annals
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
XXII PTMITH Scientific Conferences = XXII Konferencja Naukowa PTMITH.
XXII Konferencja Naukowa PTMITH
Powiązania:
Polish Hyperbaric Research 2022, nr 1, s. 101-103
Data publikacji:
2022
Tematy:
Polskie Towarzystwo Medycyny i Techniki Hiperbarycznej
Konferencja Naukowa Polskiego Towarzystwa Medycyny i Techniki Hiperbarycznej (22 ; 27.11.2021 ; online)
COVID-19
Nurkowanie
Medycyna hiperbaryczna
Prace podwodne
Artykuł z czasopisma fachowego
Sprawozdanie z konferencji
Opis:
Sprawozdanie z XXII Konferencji Naukowej Polskiego Towarzystwa Medycyny i Techniki Hiperbarycznej, która odbyła się 27 listopada 2021 roku w trybie zdalnym ze względu na pandemię wirusa SARS-CoV-2. Wykład inauguracyjny na temat „Współczesne zagrożenia na morzu w świetle ratownictwa morskiego” wygłosił Wiceadmirał (rez.) dr inż. Ryszard Szczepan Demczuk. Konferencja była podzielona na cztery sesje referatowe poruszające tematy takie jak, aktualna sytuacja pandemiczna, wykorzystanie krioterapii w treningu nurków, wpływ nurkowania na wstrzymywanym oddechu na mechanizmy adaptacyjne, fizjologiczne problemy osób nurkujących z niepełnosprawnościami oraz omówiono zasoby biblioteczne Głównej Biblioteki Lekarskiej dotyczące medycyny podwodnej.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Confiscation or Sequestration of Monastic Properties in the Kingdom of Poland in 1864?
Autorzy:
Uruszczak, Wacław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/618315.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Kingdom of Poland (Congress Poland)
the January Uprising of 1863
the Church in Poland in the 19th century
the dissolution of the monasteries
Tsar Alexander II’s ukase of October 27 November 8
1864 on the dissolution of the monasteries
Królestwo Polskie kongresowe
powstanie styczniowe 1863 r.
Kościół w Polsce w XIX w.
kasata klasztorów
ukaz cara Aleksandra II z dnia 27 października/8 listopada 1864 r. o kasacie klasztorów
Opis:
After the fall of the January Uprising (1863/1864), the Tsarist government abolished the last elements of political and administrative autonomy of the Kingdom of Poland, transforming it into the Vistula Land. Insurgents and their families as well as the Catholic Church, as a major mainstay of Polishness, were most affected by the Tsarist repressions. One of the major points of these anti-Church repressions conducted by the Tsarist government was the dissolution and reorganization of monasteries carried out under the ukase issued by Tsar Alexander II on October 27/November 8, 1864. The dissolution of the monastery entailed the occupation of the whole monastic property. The monastery church was turned over to the nearest parish administration as a parish or rectorial church. Land and other properties were transferred to the management of the State Treasury. In historical literature, the question of secularization of the properties which belonged to the abolished and closed monasteries in 1864 is neither clear-cut nor free from doubts. Was it really about taking over monastic goods by the State Treasury?In the article, the author proves that the Tsar’s ukase of 1864 did not claim the state-owned property towards the occupied monastic land. The land remained the property of the Church, staying under indefinite State Treasury management (the so-called sequestration). The question arises, however, as to which ecclesiastical legal person that property belonged to, since the current holder of property law, namely the monastery was disbanded. The answer to this question can be found in the Ukase which states that the property is under “diocesan sovereignty”, namely the bishop or archbishop relevant for the particular monastery’s location. It also remained in line with the regulations of canon law of the Catholic Church. The principle of canon law has been and still is that in case of the liquidation of an ecclesiastical moral (legal) person, its assets automatically, by virtue of law, become the property of the legal (directly superior) person. This principle was established by a canon 1501 of the Code of Canon Law of 1917, whose regulation was a repetition of the principles of the Corpus Juris Canonici which was used in the 19th century. Tsar of Russia and his officials were obliged to respect the norms of canon law of the Catholic Church in the Kingdom of Poland (Congress Poland) under the Concordat of August 3, 1847 concluded between Tsar Nicholas I and Pope Pius IX. In case of the liquidation of the monastery under the Ukase of 1864 with simultaneous taking over the monastic properties by the State management, they did not become no one’s property. Under canon law, this property was automatically transferred to the ecclesiastical, legal (directly superior) person.
Po pokonaniu zrywu niepodległościowego Polaków, jakim było powstanie styczniowe 1863/1864 r., rząd carski zlikwidował pozostałości odrębności ustrojowo-administracyjnej Królestwa Polskiego, przekształcając je w rosyjski Kraj Przywiślański. Represje dotknęły w największym stopniu uczestników powstania i ich rodziny oraz Kościół katolicki jako główną ostoję polskości. Jednym z ważniejszych punktów tych antykościelnych represji podjętych przez rząd carski była kasata i reorganizacja klasztorów dokonana na mocy ukazu wydanego przez cara Aleksandra II w dniu 27 października/8 listopada 1864 r. Kasata klasztoru pociągała za sobą zajęcie całego mienia klasztornego. Kościół klasztorny oddawano do administracji najbliższej parafii jako kościół parafialny lub rektoralny. Grunty i nieruchomości innego rodzaju przekazano w zarząd i zawiadywanie Skarbu Państwa. Sprawa sekularyzacji nieruchomości należących do zniesionych i zamkniętych klasztorów w 1864 r. nie jest przedstawiona w literaturze historycznej w sposób jednoznaczny i wolny od wątpliwości. Czy rzeczywiście chodziło tutaj o przejęcie dóbr klasztornych na własność Skarbu Państwa?W artykule autor dowodzi, że ukaz carski z 1864 r. nie ustanawiał własności Skarbu Państwa w stosunku do zajętych gruntów klasztornych. Grunt ten pozostawał własnością kościelną, pozostając w bezterminowym zarządzie (tzw. sekwestrze) Skarbu Państwa. Rodzi się jednak pytanie, do jakiej kościelnej osoby prawnej należała ta własność, skoro dotychczasowy podmiot prawa własności (czyli klasztor) został skasowany. Odpowiedź na to udziela sam ukaz, z którego treści wynika implicite, że własność ta przypadła „zwierzchności diecezjalnej”, czyli biskupowi lub arcybiskupowi właściwemu ze względu na położenie danego klasztoru. Pozostawało to także w zgodzie z przepisami prawa kanonicznego Kościoła katolickiego. Zasadą prawa kanonicznego było i jest w dalszym ciągu, że w przypadku likwidacji kościelnej osoby moralnej (prawnej) jej majątek automatycznie z mocy prawa przechodzi na własność osoby prawnej bezpośrednio wyższej. Regułę tę stanowił kanon 1501 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., którego przepis stanowił powtórzenie zasad zawartych w obowiązującym w XIX w. Corpus Iuris Canonici. Do respektowania przepisów prawa kanonicznego Kościoła katolickiego na terenie Królestwa Polskiego (kongresowego) zobowiązywał cara Rosji i jego urzędników konkordat z dnia 3 sierpnia 1847 r. zawarty przez cara Mikołaja I z papieżem Piusem IX. W przypadku likwidacji klasztoru na mocy ukazu z 1864 r., z jednoczesnym objęciem w zarząd państwowy należących do niego nieruchomości, nie stawały się one własnością niczyją. Na mocy prawa kanonicznego własność ta automatycznie przechodziła na rzecz kościelnej osoby prawnej bezpośrednio wyższej.
Źródło:
Studia Iuridica Lublinensia; 2016, 25, 3
1731-6375
Pojawia się w:
Studia Iuridica Lublinensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Na tropach wrześniowych sztandarów
Autorzy:
Satora, Kazimierz.
Współwytwórcy:
Skrzypek, Franciszek. Przedmowa
Data publikacji:
2001
Wydawca:
Warszawa : Związek Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych Warszawa Śródmieście
Tematy:
Rybikowski Michał.
76 Lidzki Pułk Piechoty im. Ludwika Narbutta.
14 Pułk Ułanów Jazłowieckich
53 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych.
54 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
55 Poznański Pułk Piechoty
25 Pułk Artylerii Lekkiej Ziemi Kaliskiej.
39 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich (Wojsko Polskie ; 1918-1939)
5 Pułk Ułanów Zasławskich
81 Pułk Strzelców Grodzieńskich im. Króla Stefana Batorego
31 Pułk Strzelców Kaniowskich
4 Pułk Artylerii Ciężkiej
19 Pułk Piechoty Odsieczy Lwowa
1 Batalion Strzelców
84 Pułk Strzelców Poleskich (Wojsko Polskie ; 1918-1939)
18 Pułk Artylerii Lekkiej
1 Dywizjon Pociągów Pancernych
Szkoła Podchorążych Sanitarnych (Warszawa).
5 Batalion Saperów (Wojsko Polskie , 1918-1939)
27 Pułk Ułanów im. Króla Stefana Batorego (Wojsko Polskie ; 1918-1939)
73 Pułk Piechoty
Muzeum Wojny (Paryż).
Muzeum Wojska Polskiego (Warszawa)
Armia "Poznań"
Opis:
Ustawy i przepisy o symbolach wojskowych, sztandarach, S. 11-18.
Wydarty w krwawym starciu z rąk wroga, Longinówka, 6.IX.1939 r. Sztandar 76 Lidzkiego Pułku Piechoty im. Ludwika Narbutta z Grodna, S. 19-27.
Wprowadzony na pole walki w krytycznej sytuacji. Sztandar 39 Pułku Strzelców Lwowskich z Jarosławia (1 batalion -- w Lubaczowie), S. 28-32.
Uratowany w brawurowej szarży pod Wólką Węglową 19.IX.1939 r. Sztanadar 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich ze Lwowa, S. 33-46.
Na lewej czy prawej stronie płata sztandaru? Sztandar 53 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych ze Stryja, S. 47-50.
Zafałszowania niemieckie wokół sztandaru. Sztandar 54 Pułku Strzelców Kresowych z Tarnopola, S. 51-55.
Dwa wypady Polaków po sztandary i pamiątki wrześniowe w berlińskim Arsenale (Zeughaus): 20/21.VI.1942 r. i 12.X.1943 r., S. 56-59.
Proporzec od trąbki sygnałowej 55 Poznańskiego Pułku Piechoty z Leszna (3 batalion -- w Rawiczu). Tajemnica mocniejsza niż pałki i tortury, S. 60-62.
Śladami nieodnalezionego, zaginionego sztandaru. Sztandar 25 Pułku Artylerii Lekkiej Ziemi Kaliskiej z Kalisza, S. 63-65.
Repatriacja 9 sztandarów wrześniowych z NRD, z byłego Arsenału: w 1967 r. -- dwóch, w 1971 r. -- siedmiu, S. 66-71.
Berlińsko-paryskie ślady orła od sztandaru 39 pp, tego spod Boratycz i Husakowa, S. 72-77.
Zadziwiające losy jednego symbolu pułkowego -- w dwóch objawieniach. Sztandar 5 Pułku Ułanów Zasławskich z Ostrołęki, S. 78-90.
2 sztandary przemycone na Zachód przez sieć asa wywiadu, mjr M. Rybikowskiego. Sztandar 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich im. Króla Batorego z Grodna, S. 91-100.
2 łódzkie sztandary, zakopane za Ostrołęką, ściągnięte przez konspirację do Warszawy, przechowane mimo zagrożenia: 31 Pułku Strzelców Kaniowskich z Łodzi (2 i 3 batalionu w Sieradzu) i 4 Pułku Artylerii Ciężkiej z Łodzi, S. 101-105.
Spod Włocławka ku Bzurze i Puszczy Kampinoskiej, przez Łódź do Sosnowca. Sztandar 19 Pułku Piechoty "Odsieczy Lwowa" ze Lwowa, S. 106-110.
Znalezisko spod podłogi mieszkania członka SS z okolicy Kassel. Sztandar 1 Batalionu Strzelców z Chojnic, S. 111-113.
Losy sztandarów wrześniowych zagarniętych na Kresach Wschodnich we wrześniu i po wrześniu 1939 r., S. 114-119.
Zabiegi o odzyskanie sztandarów ze Wschodu, 1986-1989, S. 120-125.
Pierwsze 3 sztandary wrześniowe odzyskane z Moskwy, maj 1992 r., S. 126-129.
Losy sztandaru 84 Pułku Strzelców Poleskich z Pińska (3 batalionu -- w Łunińcu), rewindykowanego z Moskwy 22.V.1992 r., S. 130-139.
Losy sztandaru 18 Pułku Artylerii Lekkiej z Ostrowi Mazowieckiej, rewindykowanego z Moskwy 22.V.1992 r., S. 140-143.
Sztandar 1 Dywizjonu Pociągów Pancernych z Legionowa, repatriowany z Moskwy 22.V.1992 r., S. 144-145.
Losy sztandaru Szkoły Podchorążych Sanitarnych z Warszawy spalonego w X lub XI.1939 r. w Trembowli, S. 146-149.
Zagarnięty z kolumny ewakuacyjnej ku Zaleszczykom 17.IX.1939 r. Szlak: Kijów--Petersburg. Sztandar 5 Batalionu Saperów z Krakowa, S. 150-152.
9 lat bezczynności i obojętności. Kto przerwie zaklęty krąg milczenia wokół symboli narodowych, sztandarów?, S. 153-161.
Symbol wiążący tradycje i pokolenia: przez 1920 r., 1943-1944 r., po III Rzeczpospolitą. Sztandar 27 Pułku Ułanów im. Króla Stefana Batorego z Nieświeża, S. 162-165.
Ziemia najmocniej spenetrowana i przekopana w poszukiwaniu sztandaru (m. Zielone). Sztandar 73 Pułku Piechoty z Katowic (2 baon: w Oświęcimiu), S. 166-171.
Zmiany w wizerunku sztandarów z 1993 r.: nawrót do ustawy z 1919 r. Novum: treść dewizy, S. 193-195.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Książka
    Wyświetlanie 1-12 z 12

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies