Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "“The Times”" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Українська картина світу в романі Ігоря Станойоського «Перший університетський день моєї доньки»
Ukrainian language worldview in the novel of Igor Stanojoski My daughter’s first university day
Autorzy:
Yaminska, Hanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/480945.pdf
Data publikacji:
2020-06-30
Wydawca:
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
Tematy:
Ukrainian picture of the world language picture of the world Macedonian perception
times realities
national identity
Chornobyl
Opis:
Ігор Станойоський – сучасний македонський письменник, який у своїх романах поєднує різні літературні жанри. Незважаючи на своє македонське походження, майже у всіх його творах присутні персонажі українці, за допомогою яких автор показує читачеві образ світу українців. У романі Перший університет-ський день моєї доньки Станойоський через призму образів головних героїв та міста Львова проектує образ самої України. Текст роману написаний македонською мовою і призначений для македонського читача, що дозволяє поглянути на такі поняття як національна самобутність одного народу (українців) під кутом зору світосприйняття іншого народу (македонців). Ключову роль у тексті відведено Чорнобилю – як не лише історичній, але й психологічній події, яка змінила хід історії та свідомість українців. Проектуючи образ України через чорнобильську трагедію на головну героїню як уособлення матері, можемо спостерігати пряму алюзію до образу цілої країни, її становлення на шляху до незалежності. Важливу роль у мовній картині світу українців, представленій у романі Станойоського, відіграють лексично-гра-матичні конструкції. Ці конструкції подані македонською мовою, але інколи мають у свої структурі українську семантику, внаслідок чого отримуємо своєрідний симбіоз мов, який створюється спеціально автором для глибшого сприйняття македонським реципієнтом мовної ідентичності українців. Українська картина світу подана під кутом македонського сприйняття, яке ментально і граматично відрізняється між собою. За рахунок такого аналізу ніби споріднених, але, все ж таки, різних мов, ми можемо виокремити особливу специфіку в сприйнятті національної самобутності одного народу за допомогою мовного сприйняття іншого народу, що ніби створює окрему категорію у розумінні картини світу та відкиває нові можливості для глиб-шого аналізу культурного та історичного образу нації вцілому.
Igor Stanojoski is a modern Macedonian writer who combines different literary genres in his novels. Despite his Macedonian origin, almost all of his works have Ukrainian characters, through whom the author shows the reader the Ukrainian view of the world. In the novel My Daughter’s First University Day, Stanojoski through the prism of the images of the main characters and the city of Lviv projects the picture of Ukraine. The text is written in Macedonian and is intended for the Macedonian reader, which allows us to look at such concepts as the national identity of one nation (Ukrainians) from the point of view of another nation (Macedonians). An important role in the text is given to Chernobyl –not only as a historical, but also a psychological event that changed the course of history and the consciousness of Ukrainians. Projecting the image of Ukraine through the Chernobyl tragedy on the main character as the personification of the mother, we can observe a direct allusion to the image of Ukraine, to its formation on the path to independence. Lexical and grammatical constructions introduced by the author in the text take on an important role in the linguistic picture of the world of Ukrainians through the prism of Macedonian perception. These constructions are presented in the Macedonian language but sometimes have Ukrainian semantics. As a result of such a combination, we get a kind of symbiosis of languages which is created specifically by the author for a deeper perception of the Macedonian recipient of the linguistic identity of Ukrainians. The Ukrainian linguistic picture of the world is presented from the angle of the Macedonian perception. They are mentally and grammatically different from each other, but due to an analysis of such seemingly related, but still different languages, we can note a specificity in the perception of national identity of one people through the linguistic perception of another people. This perception helps us to create a separate category in understanding the linguistic picture of the world and reject new opportunities for deeper analysis of the cultural and historical image of the whole nation.
Źródło:
Acta Polono-Ruthenica; 2020, 2, XXV; 61-76
1427-549X
Pojawia się w:
Acta Polono-Ruthenica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Птичий Рай: о судьбе райских птиц на Руси в Новое время
Autorzy:
Кузнецова, Ольга
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2034781.pdf
Data publikacji:
2021-12-23
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
райская птица
книжная и народная культуры
Новое время
топос рая
эклектичность
bird of paradise
high culture and folk culture
Modern Times
the Garden of Eden topos
eclecticism
Opis:
Статья посвящена истории образов чудесных птиц в русской культуре XVII—XVIII веков. На стыке Средневековья и pаннего Нового времени сирин, алконост, феникс, гамаюн и дру- гие райские птицы претерпевают метаморфозы: они сближаются, приобретают общие черты и в конечном счете начинают смешиваться в текстах и визуальной культуре. Кроме того, в круг райских птиц включаются реально существующие виды с ярким оперением или необычным го- лосом: павлины, канарейки, попугаи, снегири. Этот новый «птичий пантеон» возникает под вли- янием перехода от средневекового книжного мышления к новому, рационалистическому, и од- новременно при переходе образов из элитарной культуры в массовую. Народное воображение создаёт идеализированный топос рая с лубочно-яркими персонажами и их диковинными свой- ствами: гротеск в этом художественном пространстве служит для усиления экспрессии. В то же время в литературе гиперболические описания птиц уходят в сферу комического: с помощью чрезмерных характеристик персонажи басен и публицистических произведений высмеиваются (ворона с «ангельским» голосом, в павлиньих перьях и др.).
The article discusses the model of synthesising literary images (eclecticism) with reference to the history of birds of paradise in Early Modern Russia. In medieval Russian books, legendary birds (Sirin, Alkonost, Phoenix, Gamayun, etc.) are depicted and described with their individual characteristics. Some of them have human features (anthropomorphism), others have no legs and never sit on the ground; some can heal, others can be reborn; some fascinate with their singing, others control the elements. In medieval culture, the images of these miraculous birds almost never merge. In the Early Modern Russian culture, a new “bird pantheon” is being created, the representatives of which are united on a twofold basis: external splendour and special properties of voice. The pantheon includes both characters of medieval legends and real-life birds, especially exotic ones, with which the Russian people begin to get acquainted then, mixing truth and fiction in stories about them. Birds of the “paradise pantheon” replace each other and are being combined. The symbolic paradise in folk culture becomes a space in which their various features are permitted to interact. The hyperbolisation of brightness, beauty and magical properties is perceived in this context as natural and harmonious, and various birds, getting into the “pantheon”, lose their individual characteristics and acquire features of their “neighbours”. In a drawing a parrot is called a peacock. A canary and a parrot in a wood carving look like a rooster. Gamayun and Alkonost become anthropomorphic (like Sirin) and acquire peacocks’ tails. The Sirin’s images bear the inscription “Pharaoh”, because the siren (sirena) is called “faraonka” in the Russian culture. However, the same eclecticism of images and features receives an ironic interpretation in fables and journalistic genres of the 18th century. The enumeration of beauties and wonders turns into grotesque, the multiplication of birds’ names, where a peacock and a crow, a parrot and an eagle appear alongside, leads to ridiculing the overall image. The parrot and the raven can replace each other in different translations of a fable because both of them have the ability to speak, but the expectation of a beautiful singing from the crow is a subject of a comic story. Alexander Shishkov enhances the confusion, naming not only well-known allegories (the parrot as a stupid chatterbox and imitator; a crow in peacock’s feathers), but also turning the narrative (a peacock in a crow’s feathers). Beautiful and great things become comic and ridiculous in the new culture, but remain relevant in modern kitsch.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2021, 14; 9-16
1427-9681
2353-4834
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Вобраз Тадэвуша Касцюшкi як мастацкi канцэпт у беларускай грамадзянскай лiрыцы
Obraz Tadeusza Kościuszki jako koncepcja artystyczna w białoruskiej liryce obywatelskiej
The image of Tadeush Kostyushko as an artistic concept in Belarusian civil poetry
Autorzy:
Трафiмчык, Анатоль
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944893.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
the image of Tadeush Kostyushko
artistic concept
patriotism
hero
Lithuanian people
Belarusian people
contemporary times
obraz tadeusza kościuszki
koncepcja twórcza
symbol
patriotyzm
bohater
litwini
białorusini
współczesność
Opis:
Analiza materiału pokazała, że białoruscy poeci i tłumacze często wykorzystują obraz Tadeusza Kościuszki jako koncepcji twórczej począwszy od XIX wieku (z przerwą w czasach sowieckiej). Większość poetów posługuje się tą postacią historyczną jako symbolem w kontekście liryki publicystycznej. Uczucia patriotyczne mają charakter litewsko-białoruski bez rozgraniczania na litewskość i białoruskość. Jednocześnie podkreślono obecność różnych epok historycznych na ziemiach współczesnej Białorusi.
According to the analyzed examples the artistic image of Kostyushko has been widely used as a concept by Belarusian poets and translators since the 19th century. They broke with this tradition in Soviet times. The image of the hero functions as a symbol in the cultural and historic discourse of Belarusian poets. The patriotic feelings are of Lithuanian-Belarusian nature without the division into Lithuanian or Belarusian type. The presence of various historical periods on the territory of modern Belarus has been emphasized.
Źródło:
Białorutenistyka Białostocka; 2016, 8; 483-499
2081-2515
Pojawia się w:
Białorutenistyka Białostocka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Вобраз Тадэвуша Касцюшкi як мастацкi канцэпт у беларускай грамадзянскай лiрыцы
Obraz Tadeusza Kościuszki jako koncepcja artystyczna w białoruskiej liryce obywatelskiej
The image of Tadeush Kostyushko as an artistic concept in Belarusian civil poetry
Autorzy:
Трафiмчык, Анатоль
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2108340.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
obraz Tadeusza Kościuszki
koncepcja twórcza
symbol
patriotyzm
bohater
Litwini
Białorusini
współczesność
the image of Tadeush Kostyushko
artistic concept
patriotism
hero
Lithuanian people
Belarusian people
contemporary times
Opis:
Analiza materiału pokazała, że białoruscy poeci i tłumacze często wykorzystują obraz Tadeusza Kościuszki jako koncepcji twórczej począwszy od XIX wieku (z przerwą w czasach sowieckiej). Większość poetów posługuje się tą postacią historyczną jako symbolem w kontekście liryki publicystycznej. Uczucia patriotyczne mają charakter litewsko-białoruski bez rozgraniczania na litewskość i białoruskość. Jednocześnie podkreślono obecność różnych epok historycznych na ziemiach współczesnej Białorusi.
According to the analyzed examples the artistic image of Kostyushko has been widely used as a concept by Belarusian poets and translators since the 19th century. They broke with this tradition in Soviet times. The image of the hero functions as a symbol in the cultural and historic discourse of Belarusian poets. The patriotic feelings are of Lithuanian-Belarusian nature without the division into Lithuanian or Belarusian type. The presence of various historical periods on the territory of modern Belarus has been emphasized.
Źródło:
Białorutenistyka Białostocka; 2016; 483-499
2081-2515
Pojawia się w:
Białorutenistyka Białostocka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ΟὐΔ´ ἈΡΕΤῊ ΦΙΛΌΤΗΤΟΣ ἈΠΌΠΡΟΘΕΝ – antyczny Kościół wobec kryzysu rzymskiego małżeństwa
ΟὐΔ´ ἈΡΕΤῊ ΦΙΛΌΤΗΤΟΣ ἈΠΌΠΡΟΘΕΝ – the ancient Church and the crisis of roman marrage
Autorzy:
Nowaszczuk, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1592000.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
marriage in ancient times
Fathers of the Church and marriage
Christian family
prostitution in ancient times
Church and prostitution
Opis:
W pierwszych wiekach po Chrystusie instytucja małżeństwa i rodziny przeżywała w Imperium Romanum widoczny kryzys. Chrześcijaństwo, rozwijając się w strukturach pogańskiego państwa, nie mogło uniknąć konfrontacji w realiami życia. Pisma autorstwa Ojców Kościoła oraz orzeczenia synodów biskupich przekonują, że wspólnota wiary musiała reagować w swych szeregach na wiele wykroczeń, a nawet wynaturzeń pożycia małżeńskiego, opisywanych wspólnym mianem πορνεία badź fornicatio. Dokumenty przekonują do zmiany postępowania chrześcijan stosowano surowy, lecz jasno sprecyzowany, zestaw sankcji, pośród których najistotniejszą było pozbawienie uczestnictwa w życiu Kościoła i zakaz przyjmowania Eucharystii. Nawróceni grzesznicy mogli powrócić do wspólnoty po odbyciu wyznaczonej przez biskupa pokuty pełnionej w postaci exomologesis, a wraz z upływem czasy pojawiły się homilie, katechezy i traktaty pochodzące także od najwybitniejszych Ojców Kościoła, w których wyłożono ortodoksyjną doktrynę dotyczącą związku mężczyzny i kobiety. Uznano w nich małżeństwo nie tylko jako wartość, lecz także ukazano jako jedną z dróg uświęcenia i osiągnięcia doskonałości moralnej, alternatywną do życia w celibacie.
In the first centuries after Christ, the institution of marriage and family experienced a visible crisis in the Roman Empire. Christianity, when developing within the structures of the pagan state, could not avoid confrontation with the realities of life. The scriptures from the works of the Fathers of the Church and the decisions of the Synods of Bishops argue that the community of faith also had to respond to a whole range of offences within it, and even aberrations of the marital life, being described collectively as πορνεία or fornicatio. The documents argue that a strict but clearly defined set of sanctions was used to correct the behaviour of Christians, among which the most important one was deprivation of the participation in the life of the Church and denial of the Eucharist. Converted sinners could return to the community after doing penance determined by the Bishop being fulfilled in the form of exomologesis. Over time, there were homilies, catecheses and treatises by the greatest Fathers of the Church where the orthodox doctrine concerning the union of a man and a women was expounded. They recognised not only its value but also showed it as one of the paths for sanctification and achieving moral perfection, an alternative to the life of celibacy.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2018, 2; 111-128
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Współczesna bezradność wobec etyki. Jana Patočki lekcja troski o duszę
Contemporary Helplessness in the Face of Ethics. Patočka’s Lesson in Caring for the Soul
Autorzy:
Flaga, Kamil Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31228780.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Ethik
Krise der Werte
Gegenwart
Postmoderne
Jan Patočka
Sorge um die Seele
ethics
crisis of values
contemporary times
postmodernity
care for the soul
etyka
kryzys wartości
współczesność
ponowoczesność
troska o duszę
Opis:
 Artykuł podejmuje temat wzrastającej obojętności i bezradności społeczeństwa w obecnej rzeczywistości w stosunku do refleksji etycznej, a także „duchowej sfery egzystencji”. Autor przeprowadza próbę analizy współczesnego niezadowolenia z dotychczasowych rozstrzygnięć etycznych oraz konsekwencji, które za sobą niosą, jak również problemów wynikających z dominacji nauk przyrodniczych nad humanistycznymi oraz trudności z pogodzeniem podmiotowości człowieka z obrazem świata formułowanym przez nauki pozytywne. Celem artykułu jest przedstawienie koncepcji filozoficznej czeskiego fenomenologa Jana Patočki, aby unaocznić przesłanie płynące z jego filozofii, które posłużyć ma jako apel i wezwanie do podjęcia próby przezwyciężenia sytuacji zaniku refleksji etycznej i powszechnej wobec niej obojętności.
Der Artikel befasst sich mit dem Phänomen der wachsenden Gleichgültigkeit und Hilflosigkeit der Gesellschaft in der gegenwärtigen Wirklichkeit in Bezug auf ethische Reflexion sowie auf die "spirituelle Sphäre der Existenz". Der Autor versucht die gegenwärtige Unzufriedenheit mit den ethischen Entscheidungen und den Konsequenzen, die sie mit sich bringen, zu analysieren. Es werden auch die Probleme erörtert, die sich aus der Dominanz der Naturwissenschaften über die Geisteswissenschaften ergeben sowie die Schwierigkeiten bei der Vereinbarkeit der menschlichen Subjektivität mit dem von positiven Wissenschaften formulierten Weltbild. Ziel des Artikels ist es, das philosophische Konzept des tschechischen Phänomenologen Jan Patočka darzustellen, um die Botschaft seiner Philosophie zu veranschaulichen, die als Appell und Aufruf dienen soll, die Situation des Verschwindens der ethischen Reflexion und der weit verbreiteten Gleichgültigkeit ihr gegenüber zu überwinden.
 The article deals with the phenomenon of the increasing indifference and helplessness of society in the current reality in relation to ethical reflection as well as the "spiritual sphere of existence". The author attempts to analyze the contemporary dissatisfaction with the existing ethical adjudications and the consequences that they bring, as well as problems resulting from the domination of natural sciences over humanities and the difficulties in reconciling human subjectivity with the image of the world formulated by positive sciences. The aim of the article is to present the philosophical views of the Czech phenomenologist Jan Patočka in order to make evident the message flowing from his philosophy, which is intended to function as an appeal and a call for an attempt to overcome the situation of lapse of ethical reflection and universal indifference to it.
Źródło:
Kultura i Wartości; 2021, 32; 97-116
2299-7806
Pojawia się w:
Kultura i Wartości
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ soborowej konstytucji Gaudium et spes na rozwój teologii pastoralnej i duszpasterstwo
Influence of the Second Vatican Council’s Apostolic Constitution Gaudium et Spes on Progress of the Pastoral Theology and Ministry
Autorzy:
Kamiński, Ryszard
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2038177.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Kościół
Sobór Watykański II
Gaudium et spes
świat współczesny
człowiek
posługa zbawienia
teologia pastoralna
duszpasterstwo
znaki czasu
dialog
Church
Second Vatican Council
Gaudium et Spes
modern world
man
ministry of salvation
pastoral theology
pastoral ministry
induction
the signs of the times
dialogue
Opis:
Konstytucja duszpasterska Gaudium et spes jest wydarzeniem przełomowym. Oryginalność tego dokumentu soborowego wyraża się w indukcyjnym i pastoralnym podejściu do problemu stosunku Kościoła i świata. Pastoralny charakter konstytucji Gaudium et spes wyraża się w tym, że nie tylko Bóg, ale także człowiek i świat są w horyzoncie zainteresowań, a także w sposobie zredagowania tegoż dokumentu. O pastoralnym charakterze konstytucji świadczy też indukcyjne podejście do przedstawiania jej treści. Obraz duszpasterstwa, jaki wyłania się z konstytucji Gaudium et spes, jest personalistyczny i uniwersalistyczny. W koncepcji tej duszpasterstwo jest zadaniem całego Kościoła i realizuje się dla ludzi i przez ludzi. Fundamentalne znaczenie ma nauczanie konstytucji Gaudium et spes na temat relacji Kościół–świat. Realizowana przez Kościół posługa zbawienia i posługa wobec świata nie wykluczają się, a Kościół troszcząc się o zbawienie wiernych, ma także dbać o uświęcenie świata.
The Apostolic constitution Gaudium et Spes is a groundbreaking moment. The novelty of this document lies in its inductive and pastoral approach to the relationship of the Church and the world. The pastoral nature of the Apostolic constitution Gaudium et Spes is based on the fact that not only God, but man as well as the world, are in the horizon of its preoccupation. Pastoral nature of the constitution is also seen in the way in which it is written as well as in the inductive presentation of its contents. The image of pastoral ministry which comes up from the constitution Gaudium et Spes is personalistic and universal. In this concept the pastoral ministry is the task of the entire Church and is realized for people and through people. The teaching of the constitution Gaudium et Spes has fundamental meaning for the relationship of the Church and the world. The Church’s ministry of salvation and its ministry toward the world are not excluded since the Church, while taking care for the salvation of the faithful, has to look to sanctification of the world.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2016, 63, 6; 5-15
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Warszawscy rzeźbiarze czasów saskich w roli projektantów
Warsaw Sculptors of the Saxon Times as Designers
Autorzy:
Sito, Jakub
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16025932.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Bartłomiej Michał Bernatowicz
Johann Georg Plersch
Johann Sigmund Deybel
Carl Friedrich Pöppelmann
Johann Chrisostom Redtler
Carl Antoni Bay
rzeźbiarze warszawscy XVII-XVIII w.
Warsaw Sculptors of the Saxon Times
Opis:
Artykuł dotyczy projektowych kompetencji rzeźbiarzy warszawskich. Z uwagi na ogromne straty w materiale źródłowym, obserwacje autora oparte są na danych wyrywkowych. Do poszczególnych artystów odnoszą się one w sposób niejednorodny. W przypadku Plerscha mamy do czynienia z największą liczbą zachowanych projektów rysunkowych, zaś w odniesieniu do Redtlera zachowała się największa liczba wzmianek archiwalnych. To co wszakże uderza w sposób nie budzący wątpliwości, to ścisła współpraca warszawskich rzeźbiarzy z architektami, nierzadko przybierająca postać swoistych spółek architektoniczno-rzeźbiarskich. Dodajmy iż chodzi tu o architektów wybitnych, wyróżniających się w skali polskiej, a nawet środkowoeuropejskiej, jak Carlo Antonio Bay, Carl Friedrich Pöppelmann, Johann Sigmund Deybel czy Jakub Fontana, pozostających w służbie dworu królewskiego i wielkich panów, a także stołecznych domów zakonnych, najczęściej silnie zależnych od magnaterii. Architekci i rzeźbiarze aktywni na stołecznych placach budów byli zmuszeni do ścisłej kooperacji. W Warszawie odmiennie też niż w większości ośrodków polskich to właśnie architekci z zasady odpowiadali za projekty elementów rzeźbiarskich, często do najmniejszego szczegółu, również w dziedzinach tradycyjnie uznawanych za domenę rzeźbiarzy, jak np. ołtarze. Z drugiej strony twórcy dłuta, zwłaszcza ci wybitni, a takich tu nie brakowało, traktowani byli przez architektów w znacznie większym stopniu niż gdzie indziej w sposób partnerski.  
One of the main aspects of the activity of a Baroque sculptor’s workshop was the  design of an art piece in which sculpture was of major importance, both as far as a human figure or figural groups were concerned, and in the case of architectural framings, e.g. a portal, tympanum, wall, gate, altar, tomb, pulpit, and other sacral and secular works. The departure point for every sculpture piece was essentially either a two- or a three-dimensional model approved by the client. The client commissioning a definite piece could either call a competition for the design or address several artists, asking them to prepare such a design. Cases are known of several sculptors bidding for the same order and submitting both drawn models and a 3-D-modelletta. Sculptors like Gianlorenzo Bernini, Alessandro Algardi, François Duquesnoy, Ferdinand Maximilian Brokoffa, Johann Baptist Straub, Raffael Donner, or Baltasar Permoser designed so-called small architecture/ elements of bigger edifices or free-standing objects: altars, tombs, epitaphs, and even fragments of architecture, e.g. portals, balustrades, etc. The sculptor-designers were on the one hand renowned artists, permanently employed at royal and aristocratic courts, by higher clergy and monasteries, yet on the other hand active in the cultural peripheries where they would not be confronted by important competition of architects and stonemasons. However, the designing of sculpture works was not only and exclusively the domain of their direct creators. Designs of prestigious works were often commissioned from architects: e.g. Johann Bernhard Fischer von Erlach, Lodovico Burnacini, or from painters: Charles Le Brun or Michael Willman. Sculptors themselves, such as Gianlorenz Bernini, Alessandro Algardi, François Duquesnoy, Ferdinand Maximilian Brokoff, Johann Baptist Straub, Raffael Donner, or Baltasar Permoser designed altars, epitaphs or garden statues. The question of Baroque sculptors participating in designing art pieces, including the figures they would later sculpt, has not been a subject of separate studies in Polish literature. Only minor mentions on the topic have been included in broader studies, monographs on respective sculptors, as well as architects, in synthetic analyses of respective artistic centres, or studies on artistic patronage. These observations have focused mainly on the Warsaw circles, which should not be surprising, since they have been relatively well identified (as compared to other centres of the Polish-Lithuanian Commonwealth), and had a relatively high output. It is Bartłomiej Michał Bernatowicz (d. 1730) that can be ranked among the Warsaw sculptor-designers; he was active in the second and third decades of the century, running a flourishing and popular studio, or more appropriately said, a sculpting enterprise responsible for the majority of the Warsaw output from ca 1715 to 1730. He executed sculpting jobs, mainly altars, pulpits, and tombs for Warsaw convent churches: of the Jesuits, Dominicans, Franciscans, Paulites, Piarists, Trinitarians, and others. It is known that independent designs were created in that workshop (e.g. Kodeń Church high altar); furthermore, Bernatowicz cooperated with  Carl Antoni Bay, the most outstanding Warsaw architect of the first four decades of the 18th century; coming originally from northern Italy, and educated in Rome in ca 1700, he was a student of Andrea Pozzo. He cooperated with the latter working on the tomb of Cardinal Michał Radziejowski (1719- 21), and was responsible for the design of the figure of the deceased. However, the major personality among Warsaw sculptors active during the reign of the Saxon House was Johann Georg Plersch, from ca 1735 head of the large royal studio. He contributed to the external and internal sculpture decoration of the first edifices in the capital: the Royal Castle, the Saxon Palace, a substantial part of the newly created and modernized older magnate palaces, garden ensembles or churches. The prominent position of Plersch resulted from his cooperation with the most illustrious Warsaw architects of the Saxon era, mainly royal, meaning Johann Sigmund Deybel and Carl Friedrich Pöppelmann. The style of their design closely echoing the aesthetics of French Neo-Classicism with Rococo elements was characterized by restraint and certain rigorism, underpinned with subtlety. The silhouette effect of those palaces was cocreated by a meticulously arranged, yet modest, but tasteful sculpture decoration. Sculpture accents focused at the central composition knots: on mansard roofs, on attics, either full or with balustrade, with a line of statues or sculpture groups, on external stairs, gate ensembles, or walls. Educated mainly on Roman patterns and the Prague Baroque sculpture, thus within the circle of a completely different tradition, Plersch quickly adjusted to the needs of sumptuousness expressed in Warsaw’s palace architecture and the circle of its impact. Interestingly, the design sections containing figural decoration were drawn by Pöppelmann taking into account Plersch’s dynamic sculpting manner, clearly ‘ready-made for his chisel’. From the 1740s, Plersch began cooperating with Jakub Fontana, Warsaw’s architect of Italian descent. What stands out among the Warsaw architectural works designed by Fontana and decorated by Plersch are the following: the spectacular extension of the Bieliński Palace; the façade of the Church of the Holy Cross with a sumptuous forecourt for coaches; the Rococo fragments of the façade and interior of the Church of the Nuns of the Visitation; and last but not least, the interior of the new Deputies’ Chamber in the Warsaw Royal Castle. Furthermore, Plersch may have contributed to the planned construction of the Piarist Collegium Nobilium. Educated in Europe (he had made an Italian and French educational trip), Fontana formed his own unique style, combining elements of Italian High and Late Baroque as well as French Rococo, with a continuously lingering classical component. This style appealed greatly to the background and sensitivity of his regular partner that Plersch was. Both shared Rome-based education and esteem for the tradition of the Seicento art, particularly in its lively expressive variant from the latter half of the 17th century. Both eagerly made references to Bernini and his followers, with Plersch less tempted to classicize, although he remained capable of yielding to the requirements of the clients and the architect in this respect. In the course of the Fontana – Plersch cooperation respective architect’s and sculptor’s contribution was not clearly discernible. Some of the smaller architectural pieces, or their fragments, were designed by the sculptor himself, who used, however, the style vocabularium of Fontana. Such was the case with the design of the statue of St John of Nepomuk at Trzech Krzyży Square, or the loggia balconies in the Church of the Holly Cross. Even in the designs of the lateral altars in the Saxon Chapel, designed essentially under C.F.Pöppelmann, Plersch used Fontana’s language of forms. As a designer in the strict meaning of the term, Plersch is mentioned in 1746 in the description of the execution of the supraporte over the portal to the sacristy in the Collegiate Church of St John, in the design drawings of the high altar in the Paulinite Church in Leśna, or in the contracts to execute the loggias of the Church of the Holy Cross. The famous epitaph of Jan Tarło from the Piarist Church was  ‘rendered with Plersch’s exquisite art in harmony with his mastery’, which may mean at least that he participated in its designing (next to Jakub Fontana). Another, next to Plersch, most proliferous Warsaw sculptor of the Rococo period was Johann Chrisostom Redtler who came from the territory of the Habsburg Monarchy, most likely Austria. He was very well acquainted with the art of Vienna, not only sculpture, but also small-sized architectural pieces, which is testified to by his later creative cooperation with Warsaw architects, mainly Jakub Fontana. The sculptor had this unusual capacity of adapting to the requirements of the architect, and ruthlessly subduing his own imagination to the requirements of the architectural composition. Redtler was inspired not only by single sculptures or sculpture groups from Vienna, but also architecture segments connected with them: galleries, attics, portals, porticos, stairs, gates, or fences. As seen against the records, Redtler seems to have been an artist of some degree of independence, author of two- and three-dimensional models of sculptures as well as of architectural detail. The designing skills of the sculptor are best testified to by fragments of the correspondents with his main customers: Hetman Branicki and General of Lithuanian Artillery Potocki. They are also confirmed by his very works, mainly the detail of the Potocki Palace in Radzyń, the Branicki Palace in Białystok, or the Brühl Palace in Warsaw. Moreover, Redtler designed architectural details, and even consulted major construction designs; on some occasions, he altered works of other sculptors following his own design. The latter was the case in the decoration of the attics and gables in the Branicki Palace in Warsaw; its elements were imported from Gdansk. Bearing in mind ample losses in the source materials, the above observations related to designing competences of Warsaw sculptors were for obvious reasons based on fragmented data. These are not found homogenously for respective artists. In the event of Plersch we deal with the largest number of drawing designs, while for Redtler what has been preserved is the biggest number of archival mentions, yet it seems quite obvious that these are all but a fraction of the original records. What strikes, however, with indisputable certainty is the close cooperation that Warsaw sculptors had with architects, frequently taking on the form of a peculiar architectural joint venture. Those architects boasting a well-shaped creative personality and a clear artistic attitude rooted in he world of European models submitted attractive offers, well appreciated in the Warsaw market. Their essential element was high-quality sculpture serving as component of both interior furnishing and décor, as well as richness of exterior decoration. Warsaw sculptors, particularly the most talented ones, often adopted that design language of their ‘partners’ – architects, and also absorbed the artistic and intellectual attitude they presented. They would design first of all those fragments of the buildings that were most strictly connected with sculpture: portals, niches, attics, supraportes, and in sacral architecture altars, pulpits, tombs, or epitaphs. When wishing to have lower-scale pieces and lower-profile projects, clients would often just turn to them directly, without the need to involve all the instrumentation of the largest Warsaw builders. Playing the role of independent artists, to the extent of occasionally being called ‘architects’, as was in the case of Plersch when he was designing the  supraporte for the Warsaw Collegiate Church, Warsaw sculptors made efforts to dignifiedly represent their ‘patrons’ in the artis inventionis sphere.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2019, 81, 3; 355-388
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uświęcające zadanie Kościoła w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku. Wybrane aspekty
The Sanctifying Task of the Church in the 1983 Code of Canon Law. Selected Aspects
Autorzy:
Kamiński, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22181073.pdf
Data publikacji:
2021-06-30
Wydawca:
Stowarzyszenie Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
Tematy:
uświęcające zadanie Kościoła
liturgia
sakramenty
miejsca święte
czasy święte
sanctifying task of the Church
liturgy
sacraments
holy places
sacred times
Opis:
Kościół zgodnie z poleceniem swojego Założyciela – na podstawie nauczania soborowego – nieprzerwanie realizuje misję pasterską za pomocą trzech ściśle powiązanych ze sobą zadań: nauczania, uświęcania i rządzenia. Zadanie uświęcania zostało prawnie uregulowane w Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku w IV księdze, w kan. 834-1253. Dzielą się one na trzy części, które dotyczą: sakramentów, pozostałych aktów kultu Bożego oraz miejsc i czasów świętych. Uświęcające zadanie Kościoła wyraża się przede wszystkim w liturgicznym kulcie, w którym najistotniejsze miejsce stanowią sakramenty. Prawodawca ograniczył się do wskazania warunków wymaganych do ważności oraz godziwości funkcji i aktów potrzebnych przy realizacji kultu Bożego, do określenia materii i formy w sprawowaniu sakramentów i sakramentaliów oraz koniecznych zasad moralno-prawnych odnoszących się do szafarzy, celem właściwego ich sprawowania oraz szafowania w zakresie posługi uświęcania. Wypełniając powołanie do świętości, każdy wierny zobowiązany jest do uczestnictwa w zadaniu uświęcania. Główną rolę odgrywają w nim biskupi, których wspomagają prezbiterzy i diakoni. Również wierni świeccy uczestniczą w posłudze uświęcenia przez spełnianie obowiązków chrześcijańskich.
The Church, in accordance with the command of its Founder – on the basis of the conciliar teaching – uninterruptedly carries out the pastoral mission by means of three closely related tasks: teaching, sanctifying and governing. The task of sanctification is legally regulated in the 1983 Code of Canon Law in Book IV, Canons 834-1253. These are divided into three parts, which deal with: the sacraments, the other acts of divine worship, and holy places and times. The Church’s sanctifying task is expressed primarily in liturgical worship, in which the sacraments have the most prominent place. The legislator has limited himself to indicate the conditions required for the validity and decency of the functions and acts necessary for the exercise of divine worship, to determine the matter and form in the celebration of the sacraments and sacramentals, as well as the necessary moral and legal rules relating to ministers, in order to ensure their proper celebration and administration in the field of the ministry of sanctification. In fulfilling the vocation to holiness, every believer is obliged to participate in the task of sanctification. Bishops, assisted by presbyters and deacons, play a central role. The laypeople also participate in the ministry of sanctification by fulfilling their Christian duties.
Źródło:
Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego; 2021, 16, 18 (1); 113-123
2719-3128
2719-7336
Pojawia się w:
Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ustanowienie Dwunastu w dziele fundacji Kościoła
Commissioning of the Twelve in the foundation of the Church
Autorzy:
Rabczyński, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2148110.pdf
Data publikacji:
2018-12
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
Tematy:
geneza Kościoła
ustanowienie Dwunastu
królestwo Boże
nowy lud Boży
Izrael czasów ostatecznych
genesis of the Church
commissioning of the Twelve
kingdom of God
new People of God
Israel of End Times
Opis:
Problematyka podjęta w artykule dotyczy zagadnienia założenia Kościoła. Najnowsze badania egzegetyczne i teologiczne potwierdzają, że jest ono wieloaspektowe i wielowymiarowe. Współcześnie nie mówi się już o jednym akcie fundacji Kościoła, lecz o szeregu wydarzeń eklezjotwórczych. Zostały one opisane i wyróżnione przez teologów, jak również w dokumentach Urzędu Nauczycielskiego Kościoła. Założycielem Kościoła jest Jezus Chrystus. Chrystus i Kościół są nierozłączni. Nie ma Eklezji bez Jezusa. Całe Jego życie, słowa i czyny, posiadają wyraźny charakter eklezjotwórczy. Podobnie, nie znamy Jezusa bez Kościoła, bez wspólnoty którą zebrał wokół siebie i w której się wciąż udziela. W procesie eklezjogenezy wyróżniono wydarzenie ustanowienia przez Jezusa Dwunastu. Zostają oni powołani z większej grupy uczniów, aby być z Mistrzem, naśladować styl Jego życia i kontynuować Jego posłannictwo. Reprezentują oni dwanaście pokoleń Izraela i stają się znakiem ludu Bożego czasów ostatecznych. W dziele „stworzenia” Dwunastu rozpoczyna się realizacja zamysłu „stworzenia” Izraela czasów ostatecznych, czyli początek królestwa Bożego już tu na ziemi. Dwunastu, jako zalążek Kościoła, stają się pierwszymi głosicielami królowania Boga, czyli dobrej nowiny o zbawieniu. Czynią to z polecenia i z mocą Jezusa, a także w Jego zastępstwie. Ustanowienie przez Jezusa Dwunastu było działaniem instytucjonalnym. Jako posłani do całego Izraela, stali się nosicielami urzędu, który na zasadzie sukcesji będzie następnie kontynuowany w Kościele. Dwunastu tworzą podstawową strukturę Kościoła, należą do jego konstytutywnych elementów.
The subject matter of the article is the foundation of the Church. The latest exegetical and theological research proves that it was multi-faceted and multidimensional. Presently, one no longer refers to a single act of foundation but rather a number of such events. They have been described and outlined by theologians as well as the Magisterium of the Catholic Church. The founder of the Church is Jesus Christ. Christ and the Church are inseparable.There is no Ecclesia without Christ. His whole life, words and deeds display a distinctive Church-creating trait. Similarly, we do not know Christ without the Church, without the community he created around himself and in which he still manifests Himself.The commissioning of the Twelve Apostles by Christ has been highlighted in the process of ecclesiogenesis. The Apostles are called from a greater number of followers in order to bewith the Master, copy His way of life and continue His mission. They represent the twelve generations of Israel and become the sign of the People of God of End Times. The „creation”of the Twelve begins the realization of the concept of the „creation” of Israel of End Times, that is the beginning of the Kingdom of God on Earth. The Twelve, as the seed of the Church,become the first preachers of the reign of God or the Good News of salvation. They do it on the orders and with the power of Christ, and also in His stead. The Commissioning of the Twelve by Jesus was an institutionalised operation. By being sent all over Israel they became the bearers of the office which would in turn be continued within the Church. The twelve form the basic structure of the Church and belong to its constitutive elements.
Źródło:
Studia Elbląskie; 2018, 19; 377-390
1507-9058
Pojawia się w:
Studia Elbląskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Trynitarna koncepcja historiozoficzna Joachima z Fiore
Joachim’s of Fiore trinitary conception of historiosophy
Autorzy:
Nowak, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1929453.pdf
Data publikacji:
2021-12-22
Wydawca:
Akademia im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie Wielkopolskim
Tematy:
Apocalypse
apocalyptic
history
Joachim of Fiore
the end of times
Opis:
Nowadays people are more and more concerned about the future and the end of the world. The vision of the End of Times in Joachim of Fiore’s apocalyptic conception presents one of the most interesting interpretations of the end of the world in relation to events and historical figures and presents an attempt to look into the future made by the 12th-century Calabyan Abbot Joachim of Fiore on the basis of the book of the Holy Bible, especially the Apocalypse of Saint John. The purpos of the thesis is to introduce the reader to the very form of the medieval exeget – Joachim of Fiore as well as the concept of tripartite and interpretation of history in the Trinitarian context created by him. In the light of the concept mentioned above, the vision of the Calabyan Abbot was presented regarding the end of times, preceded by an explanation of exegetical methods used by the abbot (especially biblical typology and the principle of compatibility of both Testaments in relation to the entire history of the Chosen People and Christianity). The thesis also presents a comparison of the convergent historiosophic concepts of Joachim of Fiore and Saint Augustine of Hippo. The thesis contains both Latin fragments of Joachim’s manuscripts and translations of them into Polish. Annex show translated testament of Joachim of Fiore, proving his faithfulness to the authority of the Catholic Church.
Źródło:
Język. Religia. Tożsamość; 2021, 2 (24) A; 297-335
2083-8964
2544-1701
Pojawia się w:
Język. Religia. Tożsamość
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Troska duszpasterska wobec osób starszych w starzejącym się społeczeństwie polskim
Pastoral care of the elders in view of the demographical situation of the Polish society
Autorzy:
Celary, Ireneusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2056598.pdf
Data publikacji:
2021-01-04
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne im. św. Jana Pawła II Diecezji Siedleckiej
Tematy:
Jan Paweł II
Franciszek
znaki czasu
rodzina
duszpasterstwo rodzin
duszpasterstwo osób starszych
ewangelizacja
John Paul II.
Francis
signs of the times
family
family pastoral care
pastoral care of the elderly evangelization
Opis:
Invoking the pastoral constitution in the contemporary world Gaudium et spes it may be concluded that the Church, proceeding the Christ's work, is obliged to study and interpret the signs of the times in the clear light of the Gospel. It should be done so as to answer the modern men questions and to come up to men’s expectations in the most effective way adapted to theirs mentality. (Vgl. GS 4). (Zur Erfüllung dieses ihres Auftrags obliegt der Kirche allzeit die Pflicht, nach den Zeichen der Zeit zu forschen und sie im Licht des Evangeliums zu deuten). In the creative tension the Church- the World, there is the pastoral work undertaken. It is the organized Church activity, carrying the Christ redemptive work out through preaching the word of God, the Liturgy, ministry and testimoning to the Christian life. There is the need for adaptation to new, constantly changing conditions. Otherwise, even the most effective ways of the Church activity are in danger of ossification and maladjustment to the various modern challenges. The Church is faced with a task to get to know and understand the World, to which it is sent by Christ himself. One of the modern challenges is the demographical situation of Poland, which is the reflection of the European tendencies. The problem mentioned above is crucial not only for politicians, economists and sociologists but also for the ministry. The European and Polish societies are getting older. This phenomenon generates many various social problems which influence the pastoral activity of the Church. The given phenomenon analysis, presented in the following article, requires the research of the consequences that arose due to the demographical situation of Europe and Poland. What is more, it requires the presentation of some possible pastoral care initiatives (concerning families and the elders) as well as conducting charitable activities. Furthermore, the analysis shows the actions, that should be taken into consideration by the Polish Church while preparing pastoral programmes.
Źródło:
Teologiczne Studia Siedleckie; 2020, XVII/17; 67-89
1733-7496
Pojawia się w:
Teologiczne Studia Siedleckie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Digital Environment as a Space of the Evangelization Activity: New Dimension of the Obligations Arising from the Prescripts of can. 822 CIC
Środowisko cyfrowe jako przestrzeń działalności ewangelizacyjnej. Nowy wymiar obowiązków wynikających z przepisów kan. 822 KPK
Autorzy:
Pastwa, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29433409.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
“znaki czasu”
komunikacja i społeczność w “erze cyfrowej”
prawne elementy przepowiadania Słowa
zadania pasterzy-prawodawców kościelnych
porządkowanie i interpretacja „nowej przestrzeni życiowej”
optymalizacja misji ewangelizacyjnej Kościoła
“signs of the times,”
communication and community in the “digital age”
” legal elements of the ministry of the Word
tasks of church pastors-legislators
introducting order to and interpretation of the “new living space”
optimizing the Church’s evangelizing mission
Opis:
Contemporary papal enunciations are characterized by the assertive―active and optimistic, yet risk-conscious and non-critical―ecclesial approach to the opportunities/challenges of the “digital age.” If we follow these indications, imbued with the concern for the effectiveness of the evangelizing mission in the new socio-(technological-)cultural realities/contexts, and at the same time bear in mind the rule that the Church’s legal practice must take into account the current conditions of human existence—it becomes clear that this authoritatively outlined horizon of the “signs of the times” poses a challenge to theological sciences, including the canonical doctrine. As far as the latter is concerned, leaving aside the often urgent need for legislative changes/adjustments (given the peculiarities of the various regions of the world—above all at the level of particular law), the role of experts in presenting a renewed, adequate hic et nunc interpretation of certain nodal canons of the Code of Canon Law remains invaluable. We may argue that such include the prescripts of can. 822. Hence, this article attempts a two-stage delimitation of the problem meritum—according to the research steps announced in the title: (1) The digital environment as an indispensable space of the evangelization activity; (2) The new dimension of the obligations of the Church’s Pastors imposed by the prescripts of can. 822 §§ 1–3.
Współczesne enuncjacje papieskie cechuje asertywne – aktywne i tchnące optymizmem, choć świadome zagrożeń i niebezkrytyczne – eklezjalne podejście do szans/wyzwań „ery cyfrowej”. Jeśli podążyć tropem owych wskazań, nabrzmiałych troską o skuteczność misji ewangelizacyjnej w nowych realiach/kontekstach społeczno-(technologiczno-)kulturowych, i jednocześnie mieć na względzie regułę, że w praktyce prawnej Kościoła należy uwzględniać aktualne uwarunkowania ludzkiej egzystencji – to staje się jasne, że ów autorytatywnie nakreślony horyzont „znaków czasu” stawia wyzwanie naukom teologicznym, w tym kanonistyce. Co się zaś tyczy tej ostatniej – abstrahując od pilnej niejednokrotnie potrzeby dokonania zmian/dostosowań legislacyjnych (zważywszy na specyfikę różnych regionów świata – przede wszystkim na poziomie prawa partykularnego), nieoceniona pozostaje służebna rola ekspertów prezentowania odnowionej, adekwatnej hic et nunc interpretacji niektórych węzłowych kanonów Kodeksu Prawa Kanonicznego. Można postawić tezę, że do takich należą przepisy can. 822. Stąd też podjęcie w niniejszym artykule próby dwuetapowego zakreślenia problemowego meritum – wedle zaanonsowanych w tytule kroków badawczych: (1) Środowisko cyfrowe jako nieodzowna przestrzeń działalności ewangelizacyjnej; (2) Nowy wymiar obowiązków pasterzy Kościoła nałożonych przez przepisy can. 822 §§ 1-3.
Źródło:
Philosophy and Canon Law; 2023, 9, 1; 1-25
2450-4955
2451-2141
Pojawia się w:
Philosophy and Canon Law
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Termin „czasy polskie” w historiografii łotewskiej: jego treść i znaczenie
A term "the Polish times" in the Latvian historiography: its content and meaning
Autorzy:
Jēkabsons, Ēriks
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1063034.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Archiwum Główne Akt Dawnych
Tematy:
Czasy polskie
Historiografia łotewska
A term "the Polish times"
Latvian historiography
Opis:
"The Polish times" is a traditional Latvian historiographic term which is not entirely accurate, since the reign and influence of Poland and the Republic of Two Nations (The Polish-Lithuanian Commonwealth) might be called “the Polish" only relatively and today this term may cause some confusion not only scientific, but even political. This tradition was established in the 19th century along with the Latvian historiography and still exists with some modifications(the term "Polish times" may refer to the World War II and the times in the exile, or as "the reign of Polish feudal lords in Latvia " in Soviet historiography, including – Soviet - Latvian), although there are scientists who try to avoid it in their publications. The period covers the years from 1561, when the small and weak countries of Livonia, surrendered to the King Sigismund Augustus while seeking refuge from the threat of the Moscow, until 1772, when the so-called Polish Livonia (Latgale) became part of Russia during the first partition of Poland, or even to 1795, when Russia incorporated Courland, which was vassal state of the King of Poland by that time. Previous studies show that this period in the history of Latvia occupies a very important place. One can see also that in the Latvian historiography period of the Polish reign and its impact have not even been comprehensively researched and properly evaluated. Too few researchers have treated this period as the main theme of their work, although this is possible thanks to archival records from the holdings of the State Historical Archives in Riga, archival sources in Poland, Lithuania, Belarus, Russia, etc. that stay mostly untouched by researchers. At the same time it must be recognized that after gaining the independence by Latvia, Latvian historians have made some steps in the exposure of certain aspects of the period (eg Duchy of Courland, cultural monuments in Latgale, the Polish-Swedish War of 1600-1629, etc). The research over this period still remains one of the main tasks of Latvian historians in the future, and this could be facilitated by co-operation with Polish, Lithuanian and Belarusian scientists.
Źródło:
Miscellanea Historico-Archivistica; 2013, 20; 43-54
0860-1054
Pojawia się w:
Miscellanea Historico-Archivistica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologiczny profil znaków czasu
The Theological Profile of the Signs of the Times
Autorzy:
Moskałyk, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30145221.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
signs of the times
autonomy of a sign
causality of a sign
theological cognition
znaki czasu
autonomia znaku
przyczynowość znaku
poznanie teologiczne
Opis:
The signs of the times, as particular phenomena in human history, demand above all to be recognized in relation to revelation. Because this the Bible that creates the true background for their theological understanding and at the same time for their salvific character. The human interpretation of the meaning of a sign, including in terms of religious content, is characterized by a rather diverse perspective. Generally speaking, it can be reduced to positive and negative, but it undoubtedly contributes to the experience and development of a person. However, in a theological sense, the signs of the times leave a lasting feeling of both inaccessibility and cognitive inexhaustibility.
Źródło:
Poznańskie Studia Teologiczne; 2022, 41; 119-129
0209-3472
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies