Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "театр" wg kryterium: Temat


Tytuł:
„Bo w Ługańsku jest tak pięknie, jak w Cannes” – historia o marzeniach i cierpieniach ukraińskiej społeczności, przedstawiona w Polskiej przestrzeni teatralnej (spektakl Mój sztandar zasikał kotek. Kroniki z Donbasu wg. Leny Laguszonkowej)
„Бо в Луганську так гарно, як у Каннах” – історія про мрії та страждання української громади, представлена в польському театральному просторі (вистава Мій прапор запісяв котик. Хроніки з Донбасу за Лєною Лягушонковою)
Autorzy:
Staszkiewicz, Wiktoria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31233749.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
драма
війна
пошуки ідентичності
театр
вистава
drama
war
search for identity
theatre
spectacle
dramat
wojna
poszukiwanie tożsamości
teatr
spektakl
Opis:
  W niniejszym artykule autorka przybliża postać Leny Laguszonkowej oraz spektakl, który powstał w oparciu o jej dramaturgię – Mój sztandar zasikał kotek. Kroniki z Donbasu w reżyserii Aleksandry Popławskiej, wystawiany w Teatrze Rozmaitości w Warszawie. Lena Laguszonkowa urodziła się w 1984 roku w Stanicy Ługańskiej. Ukończyła wydział historii Ługańskiego Państwowego Uniwersytetu im. Tarasa Szewczenki. W Ługańsku podejmowała różnego rodzaju pracę, a po kilku latach przeniosła się do Kijowa. Jako dramatopisarka zadebiutowała w 2018 roku sztuką Baza. Autorka poruszyła w niej tematykę związaną z kobietami i prostytucją. Sztuka można było zobaczyć na festiwalu „Tydzień sztuki aktualnej”. W 2022 roku w wyniku wojny, Lena wraz z bliskimi wyjechała do Polski. Ciepło przyjęło ją tutaj środowisko teatralne, dzięki czemu podjęła współpracę z Teatrem Rozmaitości i Teatrem Polskim w Bydgoszczy. Mój sztandar zasikał kotek. Kroniki z Donbasu powstał na podstawie trzech tekstów Laguszonkowej – Pipidówy, Matki Gorkiego i Mój sztandar zasikał kotek. To sztuka o marzeniach, pragnieniach, rozczarowaniach, bólu i cierpieniu, o kryzysie i poszukiwaniu tożsamości. Główna bohaterka, pochodząca z prowincjonalnego miasteczka – Stanica Ługańska chce jak najszybciej z niego wyjechać i spełniać swoje artystyczne aspiracje. Sztuka pokazuje różne pokolenia wychowywane w Ukraińskich realiach, próbując nam je przybliżyć i pokazać jak wojna wpływa na społeczność.
Метою даної статті є ознайомлення з постаттю української драматургині Олени Лягушонкової та виставою, поставленої за її творами Мій прапор запісяв котик. Хроніки з Донбасу польської режисерки Александри Поплавської в Театрі “Розмаїтості” у Варшаві. Лєна Лягушонкова народилася в 1984 році в Станиці Луганській в Україні. Закінчила історичний факультет Луганського державного університету імені Тараса Шевченка. У Луганську вона працювала на різних роботах, а через кілька років переїхала до Києва. Дебютувала на фестивалі «Тиждень актуальної п’єси» у 2018 році з п’єсою BAZA. Тут авторка торкнулася тем, пов’язаних з жінками та проституцією. У 2022 році, унаслідок війни, Лєна разом із родичами виїхала до Польщі. Тут її тепло зустріла театральна спільнота, завдяки чому вона розпочала співпрацю з Театром Розмаїтості та Польським Театром у Бидгощі. Вистава Мій прапор запісяв котик. Хроніки з Донбасу поставлена на основі трьох текстів Лягушонкової – ПГТ. Хроніка, Мати Горького та Мій прапор запісяв котик. Це вистава про мрії, бажання, розчарування, біль і страждання, про кризу та пошук ідентичності. Головна героїня, яка походить із провінційного містечка Станиця Луганська, хоче якомога швидше покинути його та здійснити свої мистецькі прагнення. Вистава показує різні покоління, виховані в українських реаліях, намагаючись наблизити їх до нас і показати, як війна впливає на громаду.
In this paper, the author introduces the character of Lena Laguszonkowa and the performance based on her dramaturgy – A kitten peed on my banner. Chronicles from Donbas, directed by Aleksandra Popławska, staged at the Rozmaitości Theater in Warsaw. Lena Laguszonkowa was born in 1984 in Stanytsia Luhanska of Luhansk Oblast in eastern Ukraine. She graduated from the history department of Lugansk State University named after Taras Shevchenko. In Lugansk, she took various jobs, and after a few years she moved to Kiev. She made her debut as a playwright in 2018 with Baza. The author touched on topics related to women and prostitution. The art could be seen at the "Current Art Week" festival. In 2022, as a result of the war, Lena and her relatives left Ukraine and moved to Poland. She was warmly welcomed here by the theatrical community, thanks to which she started cooperation with Rozmaitości Theater and Polski Theater in Bydgoszcz. A kitten peed on my banner. Chronicles from Donbas was based on three texts by Laguszonkowa – Rural Town. Chronicles, Gorky’s Mother and A kitten peed on my banner. It is a play about dreams, desires, disappointments, pain and suffering, about crisis and the search for identity. The main character, who comes from a provincial town, Stanica Ługańska, wants to leave it as soon as possible and fulfill her artistic aspirations. The play shows different generations brought up in Ukrainian realities, trying to bring them closer to us and show how war affects the community.
Źródło:
TEKA Komisji Polsko-Ukraińskich Związków Kulturowych; 2023, 6, 18; 1-16
1733-2249
Pojawia się w:
TEKA Komisji Polsko-Ukraińskich Związków Kulturowych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Not a leader, nor an original thinker". A portrait of the Russian Jewish journalist Mikhail Berkhin (Benediktov)
„Ani lider, ani oryginalny myśliciel”. Portret rosyjsko-żydowskiego dziennikarza Michaiła Berchina (Benediktowa)
«Ни вождь, ни оригинальный мыслитель». Портрет русско-еврейского журналиста Михаила Берхина (Бенедиктова)
Autorzy:
Balestrieri, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2191577.pdf
Data publikacji:
2022-06-19
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
русско-еврейская журналистика
Берхин
Россия
еврейская община
Харьковский университет
театр «Голубой глаз»
dziennikarstwo rosyjsko-żydowskie
Bierchin
Rosja
społeczność żydowska
Uniwersytet Charkowski
teatr „Gołuboj głaz”
Russian-Jewish journalism
Berkhin
Russia
Jewish community
Kharkov University
Blue Eye theatre
Opis:
Mikhail Berkhin (Benediktov) was one of the famous Russian and Russian-Jewish journalists, and a Zionist leader, and a loyal supporter of V. Jabotinsky. His life, activity, and literary production have, however, not actually been studied. Without any exaggeration, we can say that Berkhin, as a person and the author of a rather voluminous journalistic heritage in different languages (Russian, English, Hebrew, Yiddish), is little known to the modern reader. Experts have not yet tried to fully discover his depths or describe him neither from the point of view of his private biography, nor as a historical phenomenon. This article is, in fact, the first attempt of this kind to give a relatively complete overview of the currently known biographical material of Berkhin and his ideological and creative heritage.
Михаил Берхин (Бенедиктов) был одним из важных русских и русско-еврейских журналистов, это сионистский лидер и верный сторонник Владимира Жаботинского. Его обширная журналистская деятельность на русском, английском, иврите и идише остается почти неизвестной, а его личная жизнь, деятельность и литературное творчество до сих пор подробно не расследовано. Данная статья представляет собою, в основном, первую попытку дать достаточно полный обзор доступного биографического материала, касающегося Берхина, а также его идейно-творческого наследия.
Michaił Bierchin (Bieniediktow) to jeden z ważnych rosyjskich czy też rosyjsko-żydowskich dziennikarzy, przywódca syjonistyczny i lojalny zwolennik Władimira Żabotyńskiego. Jego obszerny dorobek dziennikarski w języku rosyjskim, angielskim, hebrajskim i jidysz pozostaje niemal nieznany, a jego życie osobiste, działalność i twórczość literacka nie zostały dotąd zbadane. Niniejszy artykuł stanowi pierwszą, w zasadzie, próbę przedstawienia w miarę pełnego przeglądu dostępnego materiału biograficznego, dotyczącego Bierchina oraz jego dorobku ideologicznego i twórczego.
Źródło:
Iudaica Russica; 2022, 1(8); 1-34
2657-4861
2657-8352
Pojawia się w:
Iudaica Russica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Pasiaści” (Al-Muḫaṭṭaṭīn) Yūsufa Idrīsa – zwierciadło egipskiej sceny politycznej
The “Striped Ones” (Al-Muḫaṭṭaṭīn) by Yūsuf Idrīs – AMirror of the Egyptian Political Scene
«Полосатые» (Al-Muḫaṭṭaṭīn) Юсуфа Идриса – зеркало египетской политической сцены
Autorzy:
Andrys-Adamczyk, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2176082.pdf
Data publikacji:
2022-09-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Egypt
Yūsuf Idrīs
politics
Egyptian theatre
Arab Spring
Египет
Юсуф Идрис
политика
египетский театр
арабская весна
Opis:
This paper is an attempt to interpret Yūsuf Idrīs’ political drama al-Muḫaṭṭatīn (The Striped Ones). Although the author died more than a quarter of century ago, the sociopolitical problems in his dramas still seem relevant. In the face of the latest developments on the Egyptian political scene, “Arab spring”, the overthrow of Husnī Mubārak in 2011, and the depravation of power of a newly elected president Muḥammad Mursī by the Egyptian army in 2013, Idrīs’ dramas, especially Al-Muṭṭaṭaṭīn (The Striped Ones), written in 1969, are especially meaningful. Not only does this drama express the dilemma of a heroic leader whose ideologies are successively satirically blurring, but also addresses the problem of corrupt power, the apparent revolution, ridicule Egyptian bureaucracy, and the phenomenon of bribery. The article’s author tries to show the universal character of this work by comparing its content with the affairs on the Egyptian political scene.
В данной статье предпринята попытка интерпретации политической драмы Юсуфа Идриса „Al-Muḫaṭṭaṭīn”. Несмотря на то, что пьеса была написана в 1969 году, она является точным описанием социально-по литической жизни в Египте с 1952 года по сегодняшний день. В свете последних событий на политической сцене Египта, связанных с так называемой „арабской весной” и свержением Хусни Мубарака в 2011 году и отстранением военными от власти Мухаммеда Мурси в 2013 году, драма кажется особенно своевременной и показательной. В пьесе сатирически обрисована не только дилемма главного героя-лидера, идеалы которого последовательно размываются, но и затрагивается проблема коррумпированной власти, мнимой революции, высмеивается египетская бюрократия и связанное с ней явление взяточничества. Автор статьи пытается показать универсальный характер этого произведения, сравнивая его содержание с событиями на египетской политической сцене.
Źródło:
Studia Orientalne; 2022, 3(23); 114-131
2299-1999
Pojawia się w:
Studia Orientalne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Twarze nieistniejącego miasta” – pamięć obrazu z Lublinem w tle
"Faces of the non-existent town" – memories of images with Lublin in the background
„Лица города, которого нет” – память картины на фоне Люблина
Autorzy:
Kurczuk, Kaja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/462844.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie
Tematy:
„Twarze nieistniejącego miasta”
szklane negatywy
fotografia tradycyjna
fotografia dokumentalna
ikonografia
film dokumentalny
film ikonograficzny
Lublin
społeczność żydowska
okres międzywojenny
pamięć obrazu
flâneur
wielokulturowość
Władysław Panas
Marianne Hirsch
Stefan Kiełsznia
Edward Hartwig
Walter Benjamin
Natasza Ziółkowska-Kurczuk
Brama Grodzka-Teatr NN
"Faces of the non-existent town"
glass-plate negatives
traditional photography
documentary photography
iconography
documentary film
iconographic film
Jewish community
interwar period
memories of the images
multiculturalism
Grodzka Gate-NN Theatre Centre
„Лица города, которого нет”
стеклянные негативы
традиционная фотография
документальная фотография
иконография
документальный фильм
иконографический фильм
Люблин
еврейская среда
межвоенное время
память картины
фланер
многокультурность
Владыслав Панас
Марянне Хирш
Стефан Келшня
Эдвард Хартвиг
Вальтер Беньямин
Наташа Зюлковска-Курчук
Брама Гродска-Театр NN
Opis:
Niniejszy tekst wpisuje się w zagadnienie wielokulturowej tożsamości Lublina. Przedmiotem artykułu jest problematyka dotycząca pamięci obrazu, przywracanego za pomocą medium, jakim jest fotografia. Poruszony obszar badawczy dotyczy charakterystyki kolekcji szklanych negatywów, zatytułowanej później „Twarze nieistniejącego miasta”, odnalezionej po 70 latach na strychu kamienicy Rynek 4 w Lublinie. Zbiór, liczący ponad 2700 negatywów, jest zapisem codzienności społeczności żydowskiej w latach 1914–1939. Istotne znaczenie ma tutaj koncepcja miasta-księgi profesora Władysława Panasa, który wędrował po Lublinie niczym „benjaminowski” flâneur, odkrywając nieoficjalne przestrzenie miasta, „czytając” je jak księgę. Problem poruszany w artykule dotyczy możliwości przywracania pamięci kulturowej (obyczajowości i tradycji), zarówno za pomocą odnalezionej kolekcji, jak i krótkometrażowego filmu ikonograficznego według pomysłu i w reżyserii Nataszy Ziółkowskiej-Kurczuk o tym samym tytule.
This text is consistent with the issue of the multicultural identity of Lublin. The subject matter of the article is matters related to the memories of the images restored by means of media such as photography. The research area referred to concerns the characteristics of a collection of glass-plate negatives, later given the title "Faces of the non-existent town", found after 70 years in the attic of a tenement house at Rynek 4 in Lublin. The collection consists of more than 2700 negatives and is a record of the daily life of the Jewish community in the years 1914–1939. The important concept here is that of a town-book by Professor Władysław Panas, who wandered around Lublin as "Benjamin's" flaneur, discovering the "unofficial" spaces of the town, "reading" it like a book. The issue addressed in the article concerns the possibility of the restoration of cultural memories (customs and traditions), with the aid of both the discovered collection and a short iconographic film based on the concept and directed by Natasza Ziółkowska-Kurczuk under the very same title.
Статья вписывается в проблему многокультурности Люблина. Главный вопрос касается образа прошлого, которое возвращается благодаря фотографии. Исследования сосредоточены на коллекции стеклянных негативов, которую назвали „Лица города, которого нет”. Коллекция была найдена после 70 лет на крыше здания на улице Рынек 4 в Люблине. Она включает 2700 негативов и является записью будничной жизни еврейской среды в 1914-1939 гг. Важную роль играет здесь концепция города-книги профессора Владыслава Панаса, который ходил по Люблину как „беняминовский” фланер, вскрывая неофициальные пространства города и „читал” их как книгу. В статье затрагивается вопрос о возможности возвратить культурную память (образ жизни и традиции), так при помощи найденной коллекции, как и короткометражного фильма, автором и режиссером которого является Наташа Зюлковска-Курчук.
Źródło:
Bibliotekarz Lubelski; 2015-2016, 58/59; 171-193
0137-9895
Pojawia się w:
Bibliotekarz Lubelski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
«Подлое звание театрального стихотворца»: А. П. Сумароков и Дж. Бонеки
“The despicable rank of a theatrical versifier”: Alexander Sumarokov and Giuseppe Bonechi
Autorzy:
Дёмин, Антон
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/651290.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Александр Сумароков
Джузеппе Бонеки (Бонекки)
русский театр
опера
социальное положение писателя
Alexander Sumarokov
Giuseppe Bonechi (Bonecchi)
Russian theatre
opera
writer’s social position
Opis:
The paper examines the mention of Giuseppe Bonechi made by Alexander Sumarokov in his letter to count Shuvalov dated the 12th March 1761 in the context of the quarrel with count Sievers and of Sumarokov’s dismissal from theatre and from service. The expression “the despicable rank of a theatrical versifier” is interpreted in the light of Bonechi’s social position as a subordinate in the court’s Italian troupe, while Sumarokov aspires to a leading position in the Russian company. The artistic relationship of Sumarokov and Bonechi is examined from the point of view of the competition between the Italian and the Russian company at the court. Bonechi’s dismissal in 1752 was less painful than that of Sumarokov in 1761 because the Italian could easily find a place at any European court as a man of theatre, while Sumarokov, having created the unique Russian national theatre, was considerably more vulnerable due to his social position.
Рассмотрено упоминание Дж. Бонеки в письме А. П. Сумарокова от 12 марта 1761 г. к И. И. Шувалову в контексте ссоры с К. Е. Сиверсом и отставки Сумарокова от театра и от службы. Выражение «подлое звание театрального стихотворца» толкуется в свете социального положения Бонеки как подчиненного в придворной итальянской труппе, тогда как Сумароков претендует на руководящую должность в русской. Рассмотрены творческие связи Сумарокова и Бонеки в свете конкуренции русской и итальянской трупп при дворе. Отставка Бонеки в 1752 г. была для него менее болезненна, чем отставка для Сумарокова в 1761 г., поскольку он легко мог найти себе место как театральный деятель при любом европейском дворе, а Сумароков, создававший уникальный русский театр, был более уязвим в своем социальном положении.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2018, 11; 55-63
1427-9681
2353-4834
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Analiza „Protokołów badania jeńców” w niewoli żołnierzy „ludowego” Wojska Polskiego podczas walk na ziemiach polskich pomiędzy sierpniem 1944 a kwietniem 1945 r.
Analysis of ‘Protocols covering tests on prisoners’ in captivity of the ‘People’s’ Polish Army during fights taking place on Polish lands between August 1944 and April 1945
Autorzy:
Jaroniec, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1202467.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Muzeum Wojska w Białymstoku. Ośrodek Badań Historii Wojskowej
Tematy:
prisoners of war
Polish People’s Army
Wehrmacht
Eastern Front
Second World War
военнопленные
«народное» войско польское
Вермахт
Восточноевропейский театр военных действий
Вторая мировая война
Opis:
In Central Military Archive among the documents concerning the Second World War there are ‘Protocols covering tests on prisoners’ of soldiers from German divisions scattered across various units. The protocols refer to prisoners taken by ‘People’s’ Polish Army on ‘liberated’ Polish lands, namely the 1st and 2nd Recon¬naissance Divisions of the Allied Command and the Infantry Division (but only the 1st Army - Divisions 1, 2, 3, 4, 6.). Protocols were collected as the front was moving along in years 1944-1945. They constitute a valuable source for discovering mili¬tary situation, but also as regards the socio-political situation on the Eastern Front during the aforementioned period. In this article the author attempts at evaluating the contents of the ‘Protocols cov¬ering tests on prisoners’ – about 140 items. He analyzed the state of the saved docu¬mentation and the types of wards which prepared them as well as various titles of these documents. He concentrates on the description of ‘standard’ testimony content and discusses its consecutive points forming the whole. These included informa¬tion such as: the personal data of the prisoner, the place and method of capturing an individual, the present and then situation at the front (tasks, number and combatant status, commander level, chemical training) and moral and political situation in the final part. Finally, the author conducts an assessment of the documents.
В Центральном военном архиве среди документов времен Второй миро¬вой войны сохранились разбросанные по разным частям «Протоколы опроса пленных» из немецких отрядов, попавших в руки солдат «народного» Войска Польского на «освобожденных» польских территориях. Они встречаются в разведывательных отрядах 1-й и 2-й армии с позиции общего командования и командования пехотной дивизии (но только 1-й армии – 1-я, 2-я, 3-я, 4-я, 6-я дивизии). Они накапливались по мере продвижения фронта в 1944–1945 гг. Они являются важным источником исследования не только военного положе¬ния, но и общественно-политической ситуации на восточном фронте в данный период. В статье автор попытался дать оценку «Протоколам опроса пленных». Всего их примерно 140. Он проанализировал состояние сохранившихся доку¬ментов, вид формирований, которые их составляли, и разнообразие титула¬туры документов. Он сосредоточился на описании содержания «стандартных» показаний и описал все пункты. В документе были такие пункты, как пер¬сональные данные пленного, положение на фронте в настоящий момент и в прошлом (функции, численное и боевое состояние, командиры, химическая подготовка), а в заключительной части – моральное состояние и политические взгляды. В конце автор дает оценку документам.
Źródło:
Studia z Dziejów Wojskowości; 2017, 6; 365-386
2299-3916
Pojawia się w:
Studia z Dziejów Wojskowości
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Irena Ładosiówna - aktorka Polskiego Teatru w Stanisławowie i dziennikarka "Kuriera Stanisławowskiego" (1933-1936)
Irena Ładosiówna - Actress of Polish Theatre in Stanisławów and Journalist of "Stanisławów Courier" (1933-1936)
Ірена Ладось – актриса Польського театру в Станіславові та журналістка “Станіславського кур’єра” (1933-1936)
Autorzy:
Ciwkacz, Olga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1048626.pdf
Data publikacji:
2019-12-05
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Ірена Ладось
театр
актриса
режисер
журналістка
Irena Ładosiówna
teatr
aktorka
reżyser
dziennikarka
theatre
actress
director
journalist
Opis:
Artykuł poświęcony jest działalności artystycznej Ireny Ładosiówny, aktorki i reżyserki, podczas jej pracy na scenie Polskiego Teatru im. Stanisława Moniuszki w Stanisławowie w latach 1933-1937, gdzie odnosiła duże sukcesy zarówno jako odtwórczyni różnorodnych ról scenicznych, jak też reżyser odpowiedzialny za koncepcję oraz przygotowanie całości spektaklu. Ponadto Ładosiówna prezentowana jest jako felietonistka „Kuriera Stanisławowskiego”. Podstawowym źródłem informacji pozostają artykuły prasowe dotyczące działalności stanisławowskiego teatru oraz felietony autorstwa Ładosiówny z lat 1933-1936.
Дана стаття присвячена спробі висвітлення художньої діяльності Ірени Ладось, акторки та режисера. Увага автора статті зосередженя на період 1933-1937, коли польська актриса працювала на сцені Польського театру ім. Станіслава Монюшка в Станіславові, в якому не тільки успішно виконувала різці сценічні ролі, а також виправдалась як режисер, відповідальний за концепцію та підготовку театральної вистави. Крім того стаття представляє Ірену Ладось як автора фейлетонів, що друкувались у тодішньому “Станіславському кур’єрі” („Kurier Stanisławowski”). Основним джерелом інформації авторка використовує статті, що торкаються діяльності Станіславівського театру, а також фейлетони І. Ладось з 1933-1936 рр.
The article is devoted to the theatrical career of Irena Ładosiówna, actress and director, during her stint on the stage of the Stanisław Moniuszko Polish Theatre inStanisławów in 1933-1937, where she was successful as a versatile actress playing a wide variety of roles, as well a director responsible for entire productions. Moreover, Miss Ładoś is presented here also as a columnist for The Stanisławów Courier. Her profile is based on press articles concerning the Stanisławów theatre in 1933-1937 and her own columns from the period.
Źródło:
TEKA Komisji Polsko-Ukraińskich Związków Kulturowych; 2018, 5, 13; 109-125
1733-2249
Pojawia się w:
TEKA Komisji Polsko-Ukraińskich Związków Kulturowych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Le théâtre espagnol alternatif : l'avènement d'un lieu de métissages polymorphes et synergiques
Autorzy:
Bottin, Beatrice
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/605980.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
alternatives Theater in Spanien
Untertitel
Dramaturgie
Inszenierung
alternative Spanish theatre
subtitling
dramaturgy
stage direction
théâtre espagnol alternatif
sous-titrage
dramaturgie
mise en scène
альтернативный испанский театр
субтитры
драматургия
инсценировка
Opis:
Der Band enthält die Abstracts ausschließlich in englischer Sprache.
Since the beginning of the Twentieth Century, internationallyrenowned stages and festivals have welcomed Spanish playwrights by giving them the recognition they deserved. Not only has the subtitling technique helped to kindle the audience’s curiosity, but it has also significantly influenced and enriched the alternative creations offered by Rodrigo García, Óscar Gómez Mata and Angélica Liddell, in addition to promoting their dissemination. Yet did audiences receive their work in the same way in every country? Did the artists adapt their plays for the countries where they were performed?
Le numéro contient uniquement les résumés en anglais
Том не содержит аннотаций на английском языке.
Źródło:
Lublin Studies in Modern Languages and Literature; 2015, 39, 2
0137-4699
Pojawia się w:
Lublin Studies in Modern Languages and Literature
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Opowieści dzieci wojny – peregrynacje teatrów niezależnych współczesnej Ukrainy
The Tales of the Children of War – Ukrainian Independent Modern Theatre The author examines the theme of war in contemporary Ukrainian theatre.
Розповіді дітей війни – мандри незалежних театрів сучасної України
Autorzy:
Kacwin-Duman, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2179050.pdf
Data publikacji:
2017-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Maidan
contemporary Ukrainian drama
independent theatre
documentary theatre
Майдан
сучасна українська драма
незалежний театр
документальний театр
Opis:
Starting with a brief description of the representation of Ukrainian topics in plays directed by Poles, the author puts Polish theatre in contrast with the contemporary Ukrainian drama and stage projects presented by the youngest generation of Ukrainian artists. Focusing on plays by Vorozhbyt, Jurov, and Arie, as well as directorial projects-concepts of Brama, Displaced Theatre or the freak-cabaret Dakh Daughters, the author tries to show the diversity of narratives and perspectives of the textual and formal forms. According to Ukrainians, the war is not a narrative story, but it brings attention to some more complex problems of the Ukrainian society.
Праця присвячена проблемі наявності теми війни у сценічних реалізаціях сучасного українського театру. Авторка коротко описує включення українських подій у вистави польських режисерів і протиставляє їм сучасну українську драму та деякі проекти покоління молодих українських творців. На основі аналізу драм Ворожбит, Юрова, Ар’є та режисерських робіт Брами, Театру Переселенця і фрік-кабаре Dakh Daughters показано безліч нарративів та перспектив, наявних у структурі та формі тексту З точки зору українців, війна не несе ознак розповіді-оповідання, а привертає увагу до більш складних проблем українського суспільства.
Źródło:
Pomiędzy. Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe; 2017, 3; 63-79
2543-9227
Pojawia się w:
Pomiędzy. Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polskie sztuki teatralne na chińskich scenach - krótkie wprowadzenie
Polish Theatre on Chinese Stage - a short introduction
Польские театральные постановки на китайских сценах – краткое введение
Autorzy:
Yinhui, Mao
Szatkowski, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1930285.pdf
Data publikacji:
2021-09-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Chinese theatre
Polish theatre in China
Polish theatre
cultural diplomacy
Polish culture in China
китайский театр
польский театр в Китае
польский театр
культурная дипломатия
польская культура в Китае
Opis:
In the second decade of the 21st century the number of Polish theater pieces in China increased in comparison with previous years. Polish plays and performances raised a great interest of Polish art among Chinese theatrologists and the theatre circles, forming an excellent reputation for Polish culture in artistic and opinion-making circles. The dynamic and effective promotion of the Polish culture in China depends on the economic and political relations of both of the countries. From the Polish side, the Ministry of Culture and National Heritage, the Adam Mickiewicz Institute (IAM), the Polish Institute in China (part of the Embassy of the Republic of Poland in Beijing) and various Polish theater groups effectively show the initiative to present the best of Polish theater art to Chinese audience. In the recent years Polish theater appears at major theatre festivals in China, books on Polish theater are being published and there are new translations of Polish drama, which proves that only in a few years Polish theater became familiar to Chinese theatregoers.
Во втором десятилетии XXI века количество польских театральных постановок в Китае увеличилось по сравнению с предыдущими годами. Польские спектакли и представления вызвали большой интерес к польскому искусству среди китайских театроведов и в театральных кругах, создав отличную репутацию польской культуры во влиятельных художественных кругах. Динамичное и эффективное продвижение польской культуры в Китае зависит от экономических и политических отношений обеих стран. С польской стороны Министерство культуры и национального наследия, Институт Адама Мицкевича (IAM), Польский институт в Китае (часть Посольства Республики Польша в Пекине) и различные польские театральные труппы успешно проявляют инициативу по представлению лучших образцов польского театрального искусства китайскому зрителю. В последние годы польский театр выступает на крупных театральных фестивалях Китая, издаются книги о польском театре и появляются новые переводы польской драмы, что доказывает, что всего за несколько лет польский театр стал знаком китайским любителем театра.
Źródło:
Nowa Polityka Wschodnia; 2021, 3(30); 133-143
2084-3291
Pojawia się w:
Nowa Polityka Wschodnia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Problem samoidentyfikacji bohaterów w dramaturgii Pawła Priażko
Autorzy:
Gulina, Anastasija
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/625098.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
modern Belarusian drama
the Russian-language literature of Belarus
Pryazhko
verbatim
identification
Theatre.doc
współczesna dramaturgia białoruska
rosyjskojęzyczna literatura Białorusi
Paweł Priażko
werbatim
identyfikacja
Teatr.doc
сучасная беларуская драматургія
рускамоўная літаратура Беларусі
Павел Пражко
вербацім
ідэнтычнасць
Театр.doc
Opis:
The article analyzes the works of the modern Belarusian playwright Pavel Pryazhko (plays Life Is Good, The Locked Door, Three Days in Hell, Café’s Owner). Taking into consideration the playwright’s obvious taste for documentary data, the analysis of these works allows us to see how the existential problems of the individual in modern society are reflected in literature and theatre.
W artykule omówiono twórczość współczesnego dramatopisarza białoruskiego Pawła Priażko. Na podstawie przeprowadzonej analizy sztuk Życie jest piękne, Zamknięte drzwi, Trzy dni w piekle, Gospodarz kawiarni, uwzględniając dążenia dramatopisarza do dokumentalności, widać wyraźnie, w jaki sposób egzystencjalne problemy człowieka we współczesnym społeczeństwie znajdują odzwierciedlenie w literaturze i teatrze.
У артыкуле разглядаецца творчасць сучаснага беларускага драматурга Паўла Пражко (на прыкладзе п’есаў: Жыццё атрымалася, Зачыненыя дзверы, Тры дні ў пекле, Гаспадар кавярні). Драматург імкнецца да дакументальнасці, і таму аналіз прыведзеных твораў дазваляе прасачыць, як праблема існавання асобнага чалавека ў сучасным грамадстве адлюстроўваецца ў літаратуры і тэатры.
Źródło:
Studia Białorutenistyczne; 2016, 10
1898-0457
Pojawia się w:
Studia Białorutenistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Społeczna i wychowawcza rola teatru ludowego w Drugiej Rzeczypospolitej
Autorzy:
Podgajna, Ewelina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2053575.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
People’s theater
amateur artistic movement
peasant movement
interwar period
teatr ludowy
amatorski ruch artystyczny
ruch ludowy
dwudziestolecie międzywojenne
народный театр
художественная самодеятельность
народное движение
межвоенный период
Opis:
Teatr ludowy był zjawiskiem niezwykłym w życiu kulturalnym okresu Drugiej Rzeczypospolitej o ogromnym zasięgu oddziaływania, zróżnicowanej geografii i przynależności organizacyjnej. Był przejawem potrzeb duchowych mieszkańców polskiej wsi, a także istotnym instrumentem odziaływania na warstwę chłopską. Stał się motorem przyspieszającym kształtowanie świadomości politycznej i narodowej chłopów, ważną szkołą wychowania patriotycznego i obywatelskiego. Głównym celem funkcjonowania teatrów ludowych była aktywizacja społeczności wiejskiej w ich własnym środowisku. Z reguły nawoływano do działalności społecznej, ale także politycznej, zrzeszania się w organizacjach ludowych, spółdzielniach, organizacjach kobiecych, a także namawiano do korzystania z praw obywatelskich. W granych przedstawieniach budowano zróżnicowaną narrację i oprawę: od poradnictwa, przez pochwałę usamodzielnienia, rozbudzania godności chłopskiej, po patriotyczną postawę obywatelską. Teatr ludowy przyczyniał się do rozwoju życia gospodarczego, wpływał pozytywnie na postawę moralną młodego pokolenia, pobudzał troskę o estetyczny wygląd zabudowań i całej wsi, wyrażał także troskę o poprawę sytuacji higienicznej i zdrowotnej ludności wiejskiej. Szczególną rangę w tym zakresie przypisywano wychowaniu uwzględniającemu kulturę sanitarną i popularyzowanie wiedzy o zdrowiu przez teatr. Wyrażano pogląd, że zachowania antyhigieniczne wynikają z braku wiedzy i odpowiednich nawyków, dlatego chętnie poruszano te sprawy w przedstawieniach. Prowadzono zatem za pomocą teatrów ludowych wielokierunkową działalność społeczno-oświatową, wychowawczą w zakresie upowszechniania kultury na wsi, edukacji z zakresu zagadnień gospodarczych, społecznych i politycznych. 
The folk theater was an extraordinary phenomenon in the cultural life of the Second Polish Republic, with a huge range of influence, diversified geography and organizational affiliation. It was a manifestation of the spiritual needs of the inhabitants of the Polish countryside as well as an important instrument of influencing the peasants. It became a factor accelerating the formation of political and national consciousness of peasants, an important school of patriotic and civic education. An important goal of folk theaters was to activate the rural community in their own environment. As a rule, calls were made for social but also political activity, association in popular organizations, cooperatives, women's organizations, and encouraged to exercise civil rights. The presented performances built a varied narrative and setting: from counseling, through praise of independence, awakening peasant dignity, to patriotic civic attitude. The folk theater contributed to the development of economic life, positively influenced the moral attitude of the young generation, stimulated concern for the aesthetic appearance of buildings and the entire village, and expressed concern for the improvement of the hygienic and health situation of the rural population. Upbringing which took into account sanitary culture and popularizing knowledge about health through theater was of particular importance in this respect. The opinion was expressed that anti-hygiene behavior resulted from the lack of knowledge and appropriate habits, therefore these matters were eagerly mentioned in the performances. Therefore, with the help of folk theaters, multidirectional social and educational activities were carried out in the field of popularizing culture in the countryside, as well as education in the field of economic, social and political issues.
Народный театр был необычным явлением в культурной жизни Второй Республики Польши, с огромным диапазоном влияния, разнообразной географией и организационной принадлежностью. Это было проявлением духовных потребностей жителей польской деревни, а также важным инструментом воздействия на класс крестьян. Он стал двигателем, ускоряющим формирование политического и национального самосознания крестьян, важной школой патриотического и гражданского воспитания. Основная цель народных театров - активизировать сельскую общину в их собственной среде. Как правило, звучали призывы к общественной активности, но также и к политической активности, объединению в общественные организации, кооперативы и женские организации, а также к поощрению осуществления гражданских прав. Представленные спектакли выстроили разнообразный рассказ и сеттинг: от консультирования, восхваления независимости, пробуждения крестьянского достоинства до патриотической гражданской позиции. Народный театр внес свой вклад в развитие хозяйственной жизни, положительно повлиял на нравственный настрой молодого поколения, стимулировал заботу об эстетическом виде зданий и всего села, выразил заботу об улучшении гигиенического и санитарного состояния сельского населения. Особое значение в этом отношении имело воспитание, учитывающее санитарную культуру и популяризацию знаний о здоровье через театр. Бытовало мнение, что антигигиеническое поведение является результатом недостатка знаний и соответствующих привычек, поэтому эти вопросы активно поднимались в выступлениях. Поэтому с помощью народных театров проводились разнонаправленные общественно-просветительские мероприятия в области пропаганды культуры в сельской местности и образования в области экономических, социальных и политических вопросов.
Źródło:
Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne; 2021, 7, 2; 125-138
2450-4866
Pojawia się w:
Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The image of Chinese and Japanese Theatre in selected popular and artistic press printed in Poland in 1930s
Образ китайского и японского театров в избранной популярной и художественной прессе Польши 1930-х годов
Autorzy:
Michalewicz, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1931428.pdf
Data publikacji:
2021-09-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Th e Second Polish Republic
the interwar polish press
theatre
Chinese opera
acting
the China
the Japan
Вторая Польская Республика
довоенная пресса
Япония
Китай
театр
китайская опера
актерское искусство
Opis:
Journalists who described Oriental theatres usually based their narrative on personal experience. Both specialist, mass and popular press paid particular attention to elements that distinguished Japanese and Chinese theatre from their European counterpart. The length of performance, innovative technical solutions, different acting style were the elements that received most attention. Nonetheless, sometimes it was impossible to explain the origins of those differences. Furthermore, the above-mentioned differences usually spoke against Chinese theatre. It was criticized for different music, moveable stage scenery, exaggerated acting that was hard to understand. Such attitude was the result of lack of understanding of Chinese opera’s conventions. On the other hand, press eagerly commended the richness of Chinese actors’ costumes and ,,shadow puppet theatre”. Moreover, Polish press also stressed that both classical and modern Chinese theatre enjoyed immense popularity among Chinese people. Polish press went easy on theatrical art in Japan depicting differences that were in many cases the same as in Chinese theatre as something neutral, even positive as it gave the play magical touch. Sometimes it was emphasized that Japanese theatre could become a source of inspiration for its European counterpart. It was praised for masks, costumes, moveable stage scenery and music. It is interesting that in the last two instances Chinese theatre was looked down on. Polish press also spoke favourably of puppet theatre and ,,Takarazuka” performances. On the other hand, magazines’ opinions on acting varied.
При описании дальневосточного театра журналисты обычно использовали собственный опыт. И специализированная, и массовая, и популярная пресса уделяла особое внимание тем элементам, которые отличали китайский и японский театр от его европейского аналога. Среди них в основном были отмечены: длительность спектакля, новаторские технические решения, а также иная игра актеров. Однако не всегда можно было объяснить причины различий. Более того, в случае китайского театра вышеупомянутые различия обычно трактовались в невыгодном свете. Его критиковали, в частности, за другую музыку, трогательные декорации, а также преувеличенную и при этом непонятную игру актеров. Такое мнение сложилось из-за неправильного понимания китайской оперной конвенции. С другой стороны, пресса высоко оценила богатство костюмов китайских актеров, а также «театр теней» и подчеркнула, что как традиционный, так и современный китайский театр был популярен среди жителей Поднебесной. Журналы оценивали театральную постановку в Стране восходящего солнца гораздо мягче, показывая различия, часто такие же, как в китайском театре, как нечто нейтральное и даже положительное, придающее пьесе определенную магию. В то же время иногда подчеркивалось, что японский театр может стать источником вдохновения для своего европейского аналога. Его хвалили в первую очередь за: маски, костюмы, а также за движущиеся декорации и музыку. Стоит добавить, что в последних двух случаях виноват китайский театр. Положительно отзывались и о кукольном театре, и о спектаклях «Такаразуки». С другой стороны, журналы по-разному оценивали актерское мастерство.
Źródło:
Nowa Polityka Wschodnia; 2021, 3(30); 144-164
2084-3291
Pojawia się w:
Nowa Polityka Wschodnia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The sense of a survival guilt – two images of twentieth-centurys French theatre
Autorzy:
Modrzejewska, Krystyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/606079.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Krieg
Schuld
französisches Theater des 20. Jahrhunderts
Sartre
Cormann
War
guilt
twentieth-century French theatre
Wojna
wina
teatr francuski XX wieku
Война
вина
французский театр ХХ века
Сартр
Корман
Opis:
Der Band enthält die Abstracts ausschließlich in englischer Sprache.
Two characters, Franz Gerlach in Jean-Paul Sartre’s The Condemned of Altona (Les sequestrés d’Altona, 1959) and Théo Steiner in Toujours l’orage (1997) by Enzo Cormann, are influenced by their traumatic experience of the war that makes them evade reality and leads them to self-exclusion. Talking to other people provokes questions concerning their identity, family, human development and destiny. Both of the characters are concerned by the feeling of guilt for being alive; this shows how sinuously destiny works in particularly difficult situations while one’s behaviour and actions, once they are recorded by one's conscience, do not let you live anymore because the responsibility becomes too heavy
Le numéro contient uniquement les résumés en anglais.
Tom zawiera abstrakty tylko w języku angielskim.
Том не содержит аннотаций на английской языке.
Źródło:
Lublin Studies in Modern Languages and Literature; 2015, 39, 1
0137-4699
Pojawia się w:
Lublin Studies in Modern Languages and Literature
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Theater and theatricality in their relation To history and the arts in the novels
Teatr i teatralność wobec historii i sztuk wizualnych w powieściach Władimira Szarowa
ИЗОБРАЖЕНИЕ ТЕАТРА В ЕГО СВЯЗИ С ИСТОРИЕЙ И ИЗОБРАЗИТЕЛЬНЫМ ИСКУССТВОМ В РОМАНАХ ВЛАДИМИРА ШАРОВА
Autorzy:
Gabrielova, Amina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1179733.pdf
Data publikacji:
2020-10-07
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
Tematy:
Владимир Шаров
Современная русская литература
Исторический роман
Театр
Władimir Szarow
literatura postsowiecka
powieść historyczna
teatr
Vladimir Sharov
Post-Soviet literature
Historical novel
Theater
Opis:
Vladimir Sharov (1952–2018), a distinguished contemporary Russian writer, published nine quasi historical novels. Each of his novels suggests a different semi-fantastical version of Russian history that is locked into continuing cycles or - to use Sharov’s preferred word - “rehearsals” of violence. Theater and performance are a recurring theme in Sharov’s prose. In Before and During [До и во время], one of the main characters is Alexander Scriabin. In The Rehearsals [Репетиции] Patriarch Nikon orders a play – a mystery-play about Easter — in which the amateur peasant actors are assigned roles from the Bible and replay these roles for generations. In Should Not I Spare [Мне ли не пожалеть], the opening section shows characters participating in Chekhov’s plays, and the main part of the narration tells the story of staging an oratorio. In the last two novels, several of the protagonists are theater directors. This article argues that for Sharov, theater is an apt metaphor for history and a basic ontological principle, because theater is an experience that can be documented but is never reproduced in exactly the same form. The article examines how Sharov brings out the power of the playwright, director, and actor to implement multiple and different scripts and life stories. Life and art in his works imitate each other through a constant multiplication of versions or rehearsals - “rehearsals” in its expanded sense as reinterpretations, revisions, rewritings, and continuations.
Владимир Шаров (1952–2018), выдающийся современный русский писатель, опубликовал девять квази-исторических романов. В них предлагаются полуфантастические варианты российской истории, неизменно скатывающейся к повторяюшимся циклам, или, используя любимое выражение писателя, «репетициям»  насилия. Сквозными темами в прозе Шарова являются театральные постановки и исполнение ролей. В романе До и во время один из главных героев – композитор Скрябин. В романе Репетиции Патриарх Никон заказывает пьесу – мистерию о Воскресении, - в которой простые крестьяне получают роли из Нового Завета и из поколения в поколение репетируют эти роли. Во вступительной части романа Мне ли не пожалеть персонажи участвуют в пьесах Чехова, а основная часть посвящена постановке оратории. В этих двух последних романах несколько действующих лиц являются театральными режиссерами. В статье утверждается, что для писателя театр является не только подходящей метафорой для человеческой  истории, но также основным онтологическим принципом, потому что театральное представление можно описать и документировать, но никогда нельзя воспроизвести в точно такой же форме. В статье показано, как у Шарова персонажи-художники - драматурги, режиссеры и актеры, - обладают возможностью и властью разыгрывать различные варианты исторических событий. Жизнь и искусство в его сочинениях подражают друг другу в форме бесконечной цепи вариантов и репетиций – «повторений» в широком смысле, или пересмотров, переделок, продолжений и перевоплощений.
Władimir Szarow (1952-2018), wybitny współczesny pisarz rosyjski, opublikował dziewięć powieści quasi-historycznych. Są to na wpół fikcyjne wersje rosyjskiej historii, niezmiennie sprowadzające się do powtarzających się cykli, czy też – używając ulubionego określenia pisarza – "prób" przemocy. W prozie Szarowa przewijają się wątki teatralne i odgrywanie ról. W powieści Przed i w trakcie jednym z głównych bohaterów jest kompozytor Skriabin. W powieści Próby patriarcha Nikon zleca wystawienie sztuki, misterium o Zmartwychwstaniu, w której zwykli chłopi otrzymują role z Nowego Testamentu i z pokolenia na pokolenie je odgrywają. We wstępnej części powieści bohaterowie uczestniczą w sztukach Czechowa, natomiast główna część poświęcona jest akcji oratorium. W tych dwóch ostatnich powieściach kilkoro bohaterów to dyrektorzy teatrów. Artykuł przekonuje, że teatr jest dla pisarza nie tylko trafną metaforą ludzkiej historii, ale także podstawową zasadą ontologiczną, ponieważ przedstawienie teatralne można opisać i udokumentować, ale nigdy nie da się go odtworzyć w dokładnie takiej samej formie. Artykuł pokazuje, w jaki sposób w twórczości Szarowa artyści graficy, dramatopisarze, reżyserzy i aktorzy mają możliwość i moc odgrywania różnych wersji wydarzeń historycznych. Życie i sztuka w jego pracach naśladują się nawzajem w postaci niekończącego się łańcucha wariacji i prób – szeroko rozumianych "powtórzeń", czyli rewizji, remake'ów, kontynuacji i reinkarnacji.
Źródło:
Przegląd Rusycystyczny; 2021, 1; 60-88
0137-298X
Pojawia się w:
Przegląd Rusycystyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies