Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "środek odwoławczy" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Prawo cudzoziemca do odwołania w procedurze wydaleniowej w świetle Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności
    An alien’s right to appeal in an expulsion procedure in light of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms
    Autorzy:
    Wojnowska-Radzińska, Julia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693008.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    alien
    expulsion decision
    appeal
    effective remedy
    suspensive character
    cudzoziemiec
    decyzja o wydaleniu
    odwołanie
    skuteczny środek odwoławczy
    charakter zawieszający
    Opis:
    In cases concerning expulsion of aliens, an expulsion decision should identify a competent authority as well as applicable provisions of substantive law and relevant procedural rules. An alien should be granted a right to appeal to an independent authority requesting revision of the legality of the expulsion order. The effectiveness of the above right depends on whether it has a suspensive effect leading to a State suspending an expulsion decision at the moment it is filed. Under the provisions of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (ECHR), the right of an alien to appeal against a deportation order is expressed in Article 13 and Article 1 of Protocol No. 7 to the ECHR. However, on the basis of the existing case law and decisions of the European Court of Human Rights, it may be concluded that Article 1 of Protocol No. 7 to the ECHR has not played any important role in practice. The procedural guarantees to which an alien is entitled in expulsion proceedings remain beyond the scope of the right to a fair trial under Article 6 of the ECHR. What is more, there are still countries unwilling to ratify Protocol No. 7. Thus Article 13 of the ECHR is an attempt to close the loophole concerning procedural protection against expulsion and formulates the right to an effective remedy.
    Decyzja o wydaleniu cudzoziemca powinna określać organ właściwy w sprawach wydalania cudzoziemców oraz zasady i tryb postępowania w tych sprawach. Cudzoziemiec, jako adresat decyzji o wydaleniu, powinien mieć zagwarantowane prawo odwołania się do niezależnego organu, właściwego do zbadania legalności tej decyzji. Wymaga podkreślenia, że efektywność omawianego uprawnienia zależy przede wszystkim od tego, czy odwołanie ma efekt suspensywny, który powodowałby wstrzymanie wykonania decyzji o wydaleniu w momencie złożenia odwołania. Na gruncie Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) prawo cudzoziemca do wniesienia środka odwoławczego w procedurze wydaleniowej jest przewidziane w art. 13 i art. 1 Protokołu nr 7. Analizując dotychczasowy dorobek orzeczniczy Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, można jednak dojść do wniosku że, art. 1 Protokołu nr 7 nie odegrał jak dotąd znaczącej roli w praktyce. Na taki stan rzeczy składają się trzy zasadnicze powody. Po pierwsze, przysługujące cudzoziemcom gwarancje proceduralne w procesie wydalenia pozostają poza zakresem prawa do rzetelnego procesu sądowego na podstawie art. 6 EKPC. Po drugie, niektóre państwa w dalszym ciągu odmawiają ratyfikacji Protokołu nr 7. Po trzecie, zaistniałą lukę w zapewnieniu cudzoziemcom proceduralnej ochrony przed wydaleniem stara się wypełnić art. 13 EKPC, który formułuje prawo do skutecznego środka odwoławczego.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2013, 75, 3; 21-34
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Interpretation of the Right to an Effective Remedy in Freedom of Expression Cases in the Light of the Rule of Law Principle
    Interpretacja prawa do skutecznego środka prawnego w sprawach dotyczących wolności słowa w świetle zasady państwa prawa
    Autorzy:
    Milašiūtė, Vygantė
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2085213.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Stowarzyszenie Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej – Sekcja Polska IVR
    Tematy:
    judicial independence
    prosecutors
    freedom of expression
    rule of law
    remedy
    niezawisłość sędziowska
    prokuratorzy
    wolność słowa
    rządy prawa
    środek odwoławczy
    Opis:
    The paper focuses on the protection of freedom of expression of judges and prosecutors who exercise this freedom in their professional capacity to promote the rule of law, but suffer negative consequences as a result. Starting with the ECtHR Kövesi v. Romania judgment, the issues of whether legal remedy, in this context, should necessarily be judicial and what quality requirements it should meet are analysed. The paper finds that the ECtHR requires effective remedies in this field, but does not clearly exclude a possibility of non judicial remedies. The EU law, on the other hand, requires judicial remedies unless there are very limited EU law-based reasons (notably, constitutional identity arguments) that justify a possibility of a non-judicial remedy. Theoretical arguments based on substantive conception of the rule of law support the need for a judicial remedy. The study is an addition to the research into judicial independence in the light of the rule of law. It connects the ECtHR, EU law and theoretical perspectives.
    Artykuł koncentruje się na ochronie wolności słowa sędziów i prokuratorów, którzy korzystają z tej wolności w ramach swoich obowiązków zawodowych, aby promować rządy prawa, co niekiedy naraża ich na negatywne konsekwencje. Wychodząc od analizy wyroku ETPC w sprawie Kövesi v. Rumunia omówiono m.in. kwestie charakteru i wymogów jakościowych środka odwoławczego. ETPC wymaga skutecznych środków prawnych w tym zakresie, ale nie wyklucza jednoznacznie możliwości stosowania środków pozasądowych. UE z kolei wymaga stosowania sądowych środków odwoławczych, chyba że istnieją szczególne, oparte na prawie UE powody, które uzasadniają możliwość skorzystania z pozasądowego środka odwoławczego. Argumenty teoretyczne oparte na materialnej koncepcji państwa prawa przemawiają za koniecznością stosowania sądowego środka odwoławczego. Opracowanie stanowi uzupełnienie badań nad niezawisłością sędziowską w świetle zasady rządów prawa. Łączy analizę dorobku ETPC, regulacji prawa UE oraz perspektywę teoretyczną.
    Źródło:
    Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej; 2022, 2(31); 7-21
    2082-3304
    Pojawia się w:
    Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Gloss to the Decision of the Supreme Administrative Court of 16 October 2013, Case No. I OZ 805/13, Lex No. 1397205 (Relating to the Overlap Request for Relief about Restoration of the Date with Legal Remedy in Administrative Court Proceedings)
    Autorzy:
    Lebowa, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/619319.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    restoration of the date
    legal remedy
    overlap
    the beginning of the date
    przywrócenie terminu
    środek odwoławczy
    kolizja
    początek terminu
    Opis:
    So far, the case law of the Supreme Administrative Court considered that when the party lodged a cassation complaint against the decision to reject the complaint, the beginning of the period to file an application for relief with the date of receipt of the final ruling conclusive on the cassation appeal, while at the same time requested for restoration of term it is premature and must be dismissed as inadmissible. The issue of failure and restore the term regulated by art. 85–89 of the Act of 30th August 2002 Law on proceedings before administrative courts (l.p.a.c.). From the above provisions it does not imply that the request for relief filed simultaneously with the appeal should be rejected as inadmissible. The notion of mutual exclusion of these institutions to process only means that both of these procedural measures can not be both justified and thus not included. If both procedural actions satisfy the conditions for them to formal requirements, it is necessary to give them the proper gear. Provincial Administrative Court must first give a running complaint, and in the case of dismissal proceed to examine the application for relief. You can not agree with the reasoning presented in voting ruling views concerning the beginning of the period to file an application for relief. The Supreme Administrative Court pointed out that the limitation period can be counted from the date of receipt of copy of the order dismissing the complaint only exceptionally. The seven-day deadline to submit an application for restoration of the term of art. 87 § 1 l.p.a.c. begins to run from the date of termination of the term causes of the failure. So this is a circumstance exists objectively, however, subject to modification in the event of a remedy. The constitutional principle of the right to a court and court proceedings indicate that the party disagreeing with the assessment of the court, that fulfill the term, may lodge an appeal against that decision. Only the court of appeal may assess whether in fact there has been prejudice to the period. It was not until the final resolution of this matter will start the period for submission of the application for relief.
    Dotychczas w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego uznawano, że w sytuacji, gdy strona złożyła skargę kasacyjną od postanowienia o odrzuceniu skargi, początek biegu terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu wyznacza data doręczenia ostatecznego orzeczenia rozstrzygającego w przedmiocie skargi kasacyjnej, zaś jednocześnie złożony wniosek o przywrócenie terminu jest przedwczesny i podlega odrzuceniu jako niedopuszczalny. Zagadnienie uchybienia i przywrócenia terminu regulują art. 85–89 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej jako: p.p.s.a.). Z powyższych przepisów nie wynika, że wniosek o przywrócenie terminu, złożony jednocześnie ze środkiem odwoławczym, powinien podlegać odrzuceniu jako niedopuszczalny. Pogląd o wzajemnym wykluczaniu się omawianych instytucji procesowych oznacza tylko tyle, że oba środki procesowe nie mogą być jednocześnie uzasadnione i tym samym uwzględnione. Jeżeli obie czynności procesowe spełniają przewidziane dla nich wymagania formalne, konieczne jest nadanie im właściwego biegu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w pierwszej kolejności powinien nadać bieg zażaleniu, a w przypadku jego oddalenia przystąpić do rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu. Nie można natomiast zgodzić się z zaprezentowanym w uzasadnieniu glosowanego orzeczenia poglądem dotyczącym początku biegu terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że bieg tego terminu można liczyć od dnia doręczenia odpisu postanowienia oddalającego zażalenie tylko wyjątkowo. 7-dniowy termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu z art. 87 § 1 p.p.s.a. rozpoczyna bieg od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Jest to więc okoliczność obiektywnie istniejąca, podlegająca jednak modyfikacji w przypadku złożenia środka odwoławczego. Konstytucyjne zasady prawa do sądu oraz instancyjności postępowania sądowego wskazują, że strona, nie zgadzając się z oceną sądu, że uchybiła terminowi, może wnieść środek odwoławczy od tego rozstrzygnięcia. Tylko sąd w postępowaniu odwoławczym może ocenić, czy faktycznie doszło do uchybienia terminowi. Dopiero od prawomocnego rozstrzygnięcia tej kwestii rozpocznie bieg terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2016, 25, 4
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Skutki wyroków Trybunału Konstytucyjnego "kreujących" środek odwoławczy w postepowaniu karnym: analiza wykonania wyroku w sprawie K 30/11 przez sądy orzekające w sprawach karnych
    Autorzy:
    Wąsek-Wiaderek, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1393786.pdf
    Data publikacji:
    2015-09-30
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    : Constitutional Tribunal
    judgments creating legal measure
    criminal procedure
    interlocutory appeal
    appointment of ex officio defence counsel
    Trybunał Konstytucyjny
    wyroki prawotwórcze
    postępowanie karne
    środek odwoławczy
    wyznaczenie obrońcy z urzędu
    Opis:
    W artykule omówiono skutki wyroków Trybunału Konstytucyjnego stwierdzających niezgodność z Konstytucją pominięcia legislacyjnego polegającego na braku zaskarżalności orzeczenia w postępowaniu karnym. W tym celu szczegółowej analizie poddano procesowe następstwa wejścia w życie wyroku TK w sprawie K 30/11, w którym stwierdzono niezgodność z Konstytucją braku zaskarżalności decyzji o odmowie wyznaczenia obrońcy z urzędu na podstawie art. 78 kodeksu postępowania karnego, jak również decyzji o cofnięciu wyznaczenia obrońcy z urzędu w tym trybie. Artykuł składa się z trzech części. W pierwszej części dokonana została krótka charakterystyka wyroków TK stwierdzających niezgodność z Konstytucją pominięcia prawodawczego. Następnie analizie poddane zostały wyroki stwierdzające niezgodność z Konstytucją pominięcia prawodawczego w stosunku do przepisów kodeksu postępowania karnego. Najobszerniejsza, trzecia część rozważań dotyczy wykonywania przez sądy karne wyroku TK w sprawie K 30/11 na poszczególnych etapach postępowania karnego. Przeanalizowano tu orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych w kwestii dopuszczalności rozpoznania zażalenia na zarządzenie lub postanowienie o odmowie wyznaczenia obrońcy z urzędu na podstawie art. 78 k.p.k. w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, odwoławczym, okołokasacyjnym i wznowieniowym. Ostatnia część artykułu zawiera odpowiedź na pytanie, czy nowelizacja kodeksu postępowania karnego z dnia 27 września 2013 r. dostosowuje przepisy kodeksowe do wymogów określonych w wyroku K 30/11.
    The article discusses the consequences of the rulings of the Constitutional Tribunal stating the unconstitutionality of a legislative omission consisting in the lack of a possibility of appealing against a criminal procedural decision. To that end, the author analyses the procedural consequences of the ruling of the Constitutional Tribunal in case K 30/11, which states that the lack of the right to appeal against a decision to refuse the ex officio appointment of defence counsel as well as a decision to revoke the ex officio appointment of defence counsel based on Article 78 of the Code of Criminal Procedure is inconsistent with the Constitution. The article consists of three parts. The first one presents the characteristic features of the rulings of the Constitutional Tribunal stating unconstitutionality of a legislative omission. The next one analyses other rulings stating unconstitutionality of a legislative omission with respect to the provisions of the Code of Criminal Procedure. The most abundant third part deals with the implementation of the ruling of the Constitutional Tribunal in case K 30/11 by criminal courts at different stages of criminal proceedings. The rulings of the Supreme Court and common courts with respect to admissibility of examining the appeal against a decision refusing the ex officio appointment of defence counsel based on Article 78 of the CCP in first instance appeal proceedings, cassation-related ones and resumption ones are analysed. The last part of the article provides an answer to the question whether the amendment of the Code of Criminal Procedure of 27 September 2013 adjusts the statutory provisions to the requirements laid down in judgment K 30/11.
    Źródło:
    Ius Novum; 2015, 9, 3; 31-55
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Postępowanie w przedmiocie wytknięcia właściwemu sądowi oczywistej obrazy przepisów. Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2019 r. (II KO 56/19, OSNKW 2019, nr 10, poz. 58)
    Proceedings with Respect to Reproach for a Flagrant Violation of the Law by a Competent Court: Commentary on the Decision of the Supreme Court of 28 August 2019 (II KO 56/19, OSNKW 2019, no. 10, item 58)
    Autorzy:
    Kosonoga, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2095982.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    decision on an appeal
    time limit
    reproach for a flagrant violation of the law by a competent court
    reproaching for a violation
    an appeal
    środek odwoławczy
    cezura czasowa
    wytknięcie właściwemu sądowi oczywistej obrazy przepisów
    wytknięcie uchybienia
    odwołanie
    Opis:
    W analizowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odwołanie od postanowienia wytykającego właściwemu sądowi stwierdzoną przy rozpoznawaniu sprawy karnej oczywistą obrazę przepisów (art. 40 § 2a i 2b ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych) podlega rozpoznaniu przez Sąd Najwyższy w Izbie Karnej przy zastosowaniu regulacji prawnych Kodeksu postępowania karnego o zażaleniu. Rozpoczęcie procedury określonej w art. 40 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych objęte jest cezurą czasową, wyznaczoną datą orzekania w przedmiocie środka odwoławczego, a jej zakończenie powinno nastąpić niezwłocznie po wpłynięciu wyjaśnień lub upływie terminu do ich złożenia przez wydanie postanowienia w przedmiocie wytknięcia uchybienia. Sąd odwoławczy wydaje orzeczenie zarówno wtedy, gdy dochodzi do wytknięcia uchybienia, jak i wówczas, gdy z tego rezygnuje. W glosie zaaprobowano powyższe tezy, rozwijając argumentację na ich poparcie. Skrytykowano natomiast pogląd przeciwny, opierający się na twierdzeniu, że zainicjowanie procedury wytknięcia uchybienia dopuszczalne jest także po wydaniu orzeczenia kończącego sprawę. Dokonując systemowej analizy problematyki wytyku jurysdykcyjnego, zgłoszono postulat ujednolicenia art. 97 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym z art. 40 § 2a ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych i wprowadzenia – w ramach instancji poziomej – odwołania od orzeczenia Sądu Najwyższego.
    In the commented judgement, the Supreme Court stated that an appeal against a decision reproaching a competent court for flagrant violation of the law while hearing a criminal case (Article 40 § 2a and 2b of the Law on the common court system) is heard by the Supreme Court in the Criminal Chamber in accordance with the provisions of the Code of Criminal Procedure on appeals. Commencement of the procedure laid down in Article 40 § 1 of the Law on the Common Court System is subject to the time limit set on the date of rendering a decision on an appeal, and its termination should take place immediately after the receipt of explanations or the expiry of the deadline for submitting them, in either case by issuing a decision on reproaching for a violation. The appellate court should issue its decision both when it finds the violation took place and when it resigns to do so. This commentary approves such an attitude, developing arguments to support it. On the other hand, the opposite view was criticized, based on the claim that initiation of the procedure for reproach for violation is also admissible after the final ruling has been issued. Having analysed the issue of reproach for violation of the law from the systemic point of view, the author postulates to unify Article 97 § 1 of the Act on the Supreme Court with Article 40 § 2a of the Law on the Common Court System and to introduce an appeal against a ruling of the Supreme Court heard within so called horizontal instance.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2021, 30, 5; 643-654
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    W kwestii legalnej definicji granic karnoprocesowego środka odwoławczego
    The question of a legal definition of the limits of an appellate measure in criminal proceedings
    Autorzy:
    Sychta, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693606.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    appellate measure
    limit
    elements
    scope of appellate control
    list of controlled elements of an appeal
    review of a decision
    control beyond the limits of on appellate measure
    legal definition
    karnoprocesowy środek odwoławczy
    granica
    elementy
    zakres zaskarżenia
    kierunek środka odwoławczego
    lista kontrolowanych elementów skargi odwoławczej
    kontrola orzeczenia w systemie apelacyjno-kasacyjnym
    kontrola poza granicami skargi
    definicja legalna
    Opis:
    The limits of an appellate measure constitute a fundamental factor influencing the examination of a matter in models with a reduced scope of appellate control. The quantity and type of its constituents are interpreted in a highly diverse manner. Article 433 § 2 of the Code of Criminal Procedure (k.p.k.) appears to be a solution to the question of ambiguity of the said disputable notion. The elements contained therein that are subject to obligatory control in the appellate instance are treated as a definition of the limits of an appellate measure. As per Article 433 § 2 of k.p.k., the controlled elements comprise accusations and appellate motions, but the enumeration lacks an unquestionable constituent of the limits, which is the scope of appeal. A list of controlled elements is only a fragmentary list of designations of the limits of an appellate measures. Article 433 § 2 of k.p.k. does not eliminate the question of ambiguity of the disputable notion.  Likewise, the list of controlled elements does not include expressions typical for a legal definition. The legal provisions that have been in effect since 1 July 2015 do not include the disputable notion. It has been replaced by a criterion indicating the questioned extract of the judgment and default of the governing body.
    W modelach o zawężonym zakresie kontroli odwoławczej podstawowy czynnik wpływający na zakres rozpoznania sprawy stanowią granice środka odwoławczego. Ilość i rodzaj tworzących je elementów postrzegane są w sposób bardzo zróżnicowany. Rozwiązaniem kwestii wieloznaczności spornego pojęcia wydaje się art. 433 § 2 k.p.k. Zawartą w nim listę elementów podlegających obligatoryjnej kontroli w instancji odwoławczej traktuje się bowiem jako definicję granic środka odwoławczego zawierającą wyliczenie desygnatów tej nazwy. Zgodnie z treścią art. 433 § 2 k.p.k. elementami kontrolowanymi są jedynie zarzuty i wnioski odwoławcze, w wyliczeniu zabrakło natomiast niekwestionowanego składnika granic, jakim jest zakres zaskarżenia. Desygnaty elementów kontrolowanych nie tworzą więc pełnego zakresu nazwy definiowanej. Tym samym lista elementów kontrolowanych nie eliminuje wieloznaczności spornego pojęcia. Wyliczenie elementów kontrolowanych w instancji odwoławczej nie zawiera również zwrotów typowych dla definicji legalnej. W przepisach obowiązujących od 1 lipca 2015 r. zrezygnowano z posługiwania się spornym pojęciem, zastępując je kryterium wskazującym na kwestionowany fragment orzeczenia i uchybienia popełnione przez decydenta.  
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2015, 77, 4; 161-172
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przegląd uchwał izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego procesowego za 2021 rok
    Review of the resolutions of the Supreme Court Criminal Chamber concerning substantive and procedural criminal law in 2021
    Autorzy:
    Stefański, Ryszard A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2179112.pdf
    Data publikacji:
    2022-12-30
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    dowód rzeczowy
    koszty obrońcy
    nieobecność prokuratora na rozprawie
    sąd odwoławczy
    środek zapobiegawczy
    środki na rachunku bankowym
    zagadnienie prawne
    zażalenie
    material evidence
    defense lawyer costs
    absence of a public prosecutor at the hearing
    court of appeal
    preventive measure
    funds in a bank account
    legal issue
    complaint
    Opis:
    Artykuł ma charakter naukowo-badawczy, a jego przedmiotem jest analiza uchwał i postanowień Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego procesowego wydanych w 2021 r., w wyniku rozpatrzenia tzw. pytań prawnych. Przedmiotem rozważań są takie zagadnienia jak: nieobecność prokuratora na rozprawie głównej a skazanie na niej bez przeprowadzenia postępowania dowodowego (art. 387 § 2 k.p.k.), zażalenie na postanowienie sądu odwoławczego o uchyleniu środka zapobiegawczego (art. 426 § 2 k.p.k.), przesłanki rozstrzygania przez sąd najwyższy zagadnień prawnych (art. 441 § 1 k.p.k.), odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie (art. 552 § 4 k.p.k.),zwrot kosztów ustanowienia obrońcy (art. 632 pkt 2 k.p.k.), środki na rachunku bankowym jako dowód rzeczowy (art. 86 ust. 13 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, art. 106a ustawy prawo bankowe), toczenie się postępowania według przepisów dotychczasowych (art. 25 ust. 3 Ustawy z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy –Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw), przedstawienie Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnień prawnych (art. 82 § 1 i art. 83 § 1 ustawy o SądzieNajwyższym). Podstawowym celem naukowym była ocena zasadności dokonanych przez ten organ interpretacji przepisów regulujących zagadnienia prawne poddane Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia. Główną tezą badawczą było wykazanie, że tzw. instytucja pytań prawnych kierowanychdo Sądu Najwyższego spełnia ważną rolę w zapewnieniu jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i wojskowych, gdyż argumentacja stanowiska tego organu jest pogłębiona.Wyniki badania mają oryginalny charakter, ponieważ rozwijają twórczo interpretację zawartą w analizowanych rozstrzygnięciach. Badania mają przede wszystkim zasięg krajowy. Artykuł ma istotne znaczenie dla nauki – zawiera pogłębioną analizę dogmatyczną oraz duży ładunekmyśli teoretycznej, a także jest przydatny dla praktyki, wzbogacając argumentację Sądu Najwyższego lub przytaczając okoliczności uzasadniające poglądy odmienne.
    The article is of a scientific and research nature, and its subject is an analysis of the resolutions and decisions of the Supreme Court Criminal Chamber in the field of procedural criminal law issued in 2021, as a result of the examination of the so-called legal questions. The subject of the considerations are: the absence of a public prosecutor at the main hearing and his conviction without taking evidence proceedings (Article 387 § 2 of the CCP), a complaint against the decision of the appellate court to revoke a preventive measure (Article 426 § 2 of the CCP), the conditions for deciding by the highest court of legal issues (Article 441 § 1 of the CCP), compensation for undoubtedly unjustified temporary arrest or detention (Article 552 § 4 of the CCP), reimbursement of the costs of appointing a defense attorney (Article 632 (2) of the CCP), funds in a bank account as material evidence (Article 86 (13) of the Act on Counteracting Money Laundering andTerrorism Financing, Article 106a of the Banking Act), proceedings under the existing provisions(Article 25 (3) of the Act of 11 March 2016 amending the Act – the Code of Criminal Procedure and certain other acts), presentation to the Supreme Court to resolve legal issues (Article 82 § 1and Article 83 § 1 of the Act on the Court of above).The research basically aims to evaluate the legitimacy of this body’s interpretation of the regulations covering the legal issues referred to the Supreme Court for resolution. The main research theses consist in showing that the so-called legal questions referred to the Supreme Court play an important role in ensuring the uniformity of common and military courts’ judgements because the body’s stand is based on in-depth reasoning. The research findings are original in nature as they creatively develop the interpretation contained in the resolutions analysed. The range of the research is mainly national. The article is especially important for science because it contains a deepened dogmatic analysis and a big load of theoretical thought as well as it is practically useful as it enriches the Supreme Court’s arguments or refers to circumstances justifying different opinions.
    Źródło:
    Ius Novum; 2022, 16, 4; 90-115
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies