Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Zouidi, Nizar" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Being Otherwise: How Events Become Things? Or Levinas Reads Hamlet.
Autorzy:
Zouidi, Nizar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/579290.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
play
monument
otherwise
time
continuity
simultaneity
Opis:
Performance is usually seen as a transient event. Hamlet calls it a thing. How can an event become a thing? Philosophy distinguishes between things and events. The two orders are different. Their difference is articulated in terms of time. Things are continuous, while events are evanescent. Hamlet calls the play within the play a ‘thing’ (Hamlet. II. Ii. 612). He thus thrusts it into the order of the continuous. Levinas introduces the concept of being otherwise. In order to explain the evanescent continuity, we will make use of this concept. Acting introduces a new mode of being that differs from that of writing. It is „eventive” continuity that we wish to speak about. An actor is only otherwise. By this, we mean that s/he is essentially a difference. An actor is only what s/he is not. By being a difference, the actor survives. Actors do not die. It is true that actors are mortals but the role will survive being acted. Unlike writing, where the word survives as a fixed monument, the role survives through repetition. This repetition is a recreation through repetitive simultaneity. When Iago says: I am not what I am (Othello. I. i. 65), he defines himself as a simultaneous difference. To be only as difference is quite challenging. Indeed, if the only mode of being is being otherwise, we speak about pure difference. Pure difference — total otherness that has no other — is the essence of acting. In the following essay, we intend to explore the generic question of temporality through a comparison between the monumentality of writing and that of acting. We will try to explain how a play is a thing, a continuous mode of being.
Źródło:
Zagadnienia Rodzajów Literackich; 2013, 56/111 z. 1; 123-137
0084-4446
Pojawia się w:
Zagadnienia Rodzajów Literackich
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Othello as a Tragedy of Interpretive Models
Otello jako tragedia modeli interpretacyjnych
Autorzy:
Zouidi, Nizar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/579079.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Umberto Eco
Dictionary model
Encyclopedia model
Warrior
Janus
Interpretation
Self-image
Umbero Eco
model słownika
model encyklopedii
wojownik
interpretacja
wizerunek własny
Opis:
This article argues that Othello dramatizes the struggle between two characters to control the interpretive possibilities of their world. These two characters are Othello and Iago. They both try to bring the inherent polysemy of the play under their control. This enables them to control the destiny of the other characters and their actions. The play cannot have two dominant interpreters. This is why the general and his ancient can only vie for supremacy. Each of them is ready to destroy anyone – including himself – to win over the other. To explain their strategies, I will make use of certain terms invented by the Italian semiotician Umberto Eco. Eco’s semiotic categories will help us highlight the way in which Iago and Othello direct the processes whereby the different elements of drama are imbued with signification.
Artykuł ten dowodzi, że Otello dramatyzuje walkę między dwoma bohaterami o kontrolę interpretacyjnych możliwości świata, w którym funkcjonują. Te dwie postacie to Otello i Jago. Obaj starają się opanować wewnętrzną wieloznaczność spektaklu i pokierować ją w pożądanym przez każdego z nich kierunku. To pozwala im kontrolować losy pozostałych bohaterów i ich czyny. Spektakl nie można mieć jednak dwóch dominujących interpretatorów. To dlatego mogą oni rywalizować tylko o władzę. Każdy z nich jest gotów zniszczyć dowolną postać - w tym samego siebie - by tylko odnieść zwycięstwo nad swym oponentem. Aby wyjaśnić swoje strategie, będę korzystać z niektórych kategorii opracowanych przez włoskiego semiotyka Umberta Eco. Semiotyczne kategorie Eco pomagają czytelnikowi podkreślić, w jaki sposób Jago i Otello kierują procesami, w ramach których elementy dramatu nabierają znaczenia.
Źródło:
Zagadnienia Rodzajów Literackich; 2015, 58/115 z. 1; 99-110
0084-4446
Pojawia się w:
Zagadnienia Rodzajów Literackich
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A Sleight of Mind: The Idea of Magic and the Narrative Structure of A Christmas Carol by Charles Dickens
Autorzy:
Zouidi, Nizar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2097172.pdf
Data publikacji:
2022-02-11
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Victorian
Dickens
performance
magic
narrative
Opis:
The nineteenth century was an age of reason and industrialization. Magic and mythical creatures ceased to exist for the rational minds of the time. Yet, despite the intellectual hostility to magic and mysticism, their sway over popular culture and the literary world remained undisturbed. Magic even found other ways to return. One of these is stage magic. In the 1840s, the stage magician John Henry Anderson dazzled the audiences in London with his performances so much so that Sir Walter Scott called him the Great Wizard of the North (referring to his Scottish origins). In A Christmas Carol, Dickens adds vivacity to his narrative through the use of narrative theatrics that can be described as pertaining to stage magic. In the novella, a ludicrous form of white magic transforms the main character. The other characters are baffled by the inexplicable change in his behaviors. The transformation seems magical even to them. While hidden from their eyes, Scrooge receives four strange night visitors who reform him through a series of visions. When he finally returns to the “real” world, Scrooge is a different person. What takes place in the novella can in many respects be compared to the tricks used in stage magic (where an item is hidden from the sight of the spectators only to reappear in a different form). The use of magic in the novella, therefore, goes beyond the story. Indeed, a “magical” sleight of mind structures the very narrative of A Christmas Carol. This paper seeks to trace the influence of the idea of magic on the narrative structure and techniques of Dickens’ novella. It argues that, in many respects, the narrator can be described as a magician performing tricks on characters and readers alike.
Źródło:
Zagadnienia Rodzajów Literackich; 2021, 64, 4; 35-47
0084-4446
Pojawia się w:
Zagadnienia Rodzajów Literackich
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies