Autor: Zdulski, Krzysztof - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Turcja w polityce brytyjskiej wobec Syrii i Libanu w latach 1940–1941
Turkey in British policy towards Syria and Lebanon in 1940 – 1941
Autorzy:: Zdulski, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1953238.pdf
Data publikacji:: 2015-06-30
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: the United Kingdom
Turkey
Second World War
the Levant
Opis:: After collapse of metropolitan France in June 1940, the French in the Syria and Lebanon swore allegiance to the Vichy Government. This situation was hard to accept by the British. According to the Chiefs of Staff Committee, the occupation of these territories by enemy forces could have had most serious strategic consequences since it would cut of land communications with Turkey and would immediately threaten the whole of British interests in the Middle East. Due to that threat, London was forced to rethink its policy towards French Levant. One of the discussed measures was a proposition to involve Turkey in solving this problem. Turkey was bound with Britain with reciprocal security pact since October 1939. Moreover, the situation in Syria and Lebanon was also a threat for Turkish security. It was thought that these arguments would act in favor of Turkish involvement. Although in London everyone counted on active attitude of Turkey, there was no agreement as to its nature. While Churchill, Eden and the Chiefs of Staff were willing to agree on Turkish occupation of Syria and Lebanon, the Foreign Office was definitely against this solution. The first option eventually won. The first serious talks about Turkish involvement in Levant question took place in Ankara in January 1941, during the Anglo-Turkish military conversations. It was agreed then that if Turkey had entered the war, Turkish and British armies would have occupied Syria and Lebanon. The deteriorating military situation on the Eastern Mediterranean forced the United Kingdom to intervene in the French Levant in June 1941. Th e British government encouraged Turks to take part in that operation (“Exporter”). However, Turkish government rejected that offer. Turkey was still out of war and did not want to worsen her relations with the Third Reich.
Źródło:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne; 2015, 46; 35-49
1505-2192
Pojawia się w:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Mosul przede wszystkim… Stosunki brytyjsko-tureckie w latach 1923–1929
Autorzy:: Zdulski, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/519796.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu. Wydawnictwo UMK
Tematy:: Turkey
Great Britain
Mosul
Middle East
bilateral relations
interwar period
Opis:: Lausanne Peace Treaty did not solve contradictions between Great Britain and Turkey. Political relations between those two countries remained strained. The Kemalists could not forget that London had been the main supporter of Greece during the Liberation War (Kurtuluş Savaşı). On the other hand, the British thought Turkey to be a seasonal state and were alarmed when Kemalists had established a close link with the Soviet Russia. However, the most serious problem was a dispute over the possession of the vilayet of Mosul. The territory of Mosul was held by Turkey until the First World War. In 1918 it was occupied by Britain. In 1920 it was assigned to Iraq, which had become a British mandate. However Kemalists refused to relinquish their claims to the territory of Mosul, which was specified in the National Pact (Misakı Millı) as Turkish one. For that reason the question of Mosul remained in a state of deadlock, even after the Lausanne Treaty had been signed. Bilateral negotiations between Great Britain and Turkey did not solve the problem, and the matter was referred to the League of Nations. In December 1925 the Council of the League of Nations decided that the vilayet of Mosul was an integraf part of Iraq. Finally the dispute over that territory ended in June 1926, when the border treaty between Iraq and Turkey was signed. However the case of Mosul cast a shadow over relations between Angora and London at least until 1929.
Źródło:: Historia i Polityka; 2017, 19(26); 25-42
1899-5160
2391-7652
Pojawia się w:: Historia i Polityka
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Kwestia tureckiego przystąpienia do II wojny światowej w polityce brytyjskiej między grudniem 1943 a styczniem 1944 r.
The Issue of Turkish Accession to the Second World War in British Foreign Policy (December 1943–January 1944)
Autorzy:: Zdulski, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2154721.pdf
Data publikacji:: 2022-06-30
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: II wojna światowa
Turcja
brytyjska polityka zagraniczna
historia stosunków
międzynarodowych
polityka a strategia
Turkey
Second World War
history
of international relations
British foreign policy
politics and strategy
Opis:: Podczas negocjacji kairskich trwających od 4 do 7 grudnia 1943 r. Brytyjczycy wspierani przez Amerykanów próbowali przekonać stronę turecką, aby ta 14 lutego 1944 r. udostępniła bazy lotnicze aliantom. Data ta była skorelowana z brytyjskimi przygotowaniami do zajęcia wyspy Rodos w ramach operacji „Hercules”. Przez resztę grudnia i połowę stycznia 1944 r. Brytyjczycy podejmowali próby przekonania rządu w Ankarze o zaakceptowaniu warunków współpracy. Przeprowadzone na początku stycznia konsultacje sztabowe uwidoczniły różnice w postrzeganiu sytuacji wojennej przez obie strony, co ostatecznie doprowadziło do zerwania negocjacji i wstrzymania brytyjskiej pomocy wojskowej dla Turcji. Mimo to rząd brytyjski nie zdecydował się zerwać układu o wzajemnej pomocy z państwem tureckim, a na decyzji tej zaważyły czynniki polityczne i wojskowe niezwiązane bezpośrednio z planami opanowania archipelagu Dodekanezu.
During the Cairo negotiations (December 4–7, 1942), the British, supported by the Americans, tried to persuade the Turks to make the air bases on their territory available to the Allies on February 14, 1944. This date was correlated with British preparations for attacking Rhodes as part of Operation Hercules. Throughout the rest of December and mid-January 1944, the British tried to convince the Ankara government to accept the terms of cooperation. The staff consultations which proceeded in early January highlighted the differences in the perception of the war situation by both sides, which eventually led to the breakdown of negotiations and the suspension of British military aid to Turkey. Nevertheless, the British government did not decide to break the treaty of mutual aid with the Turkey and this decision was influenced by political and military factors that was not directly related to the plans of capturing the Dodecanese.
Źródło:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne; 2022, 74; 133-147
1505-2192
Pojawia się w:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Przesłanki, negocjacje i ogłoszenie brytyjsko-tureckiej deklaracji o wzajemnej pomocy z 12 maja 1939 r.
Circumstances, Negotiations and Announcement of the British-Turkish Declaration of Mutual Aid on May 12th 1939
Autorzy:: Zdulski, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/18104736.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:: German occupation of the Bohemia and Moravia on 15 March 1939 and the simultaneous apparent threat to Rumania began the switch in British policy of appeasement to one of containment of the III Reich. However, it did not affect relations between Turkey and the Great Britain. The prime minister Arthur Neville Chamberlain did not want to include Ankara in plans of establishing a “peaceful front” against probable German aggression in Europe in order not to antagonize Italy, which played a crucial role in British efforts to maintain security in the Mediterranean area. Only after Italian aggression on Albania (April 7th 1939), when it became clear that understanding with Benito Mussolini is unfeasible, did British government take a firmer stand towards Rome. It was decided that Greece, which was thought to be the most threaten of Italian aggression, would be given guarantees in case of hostile attack. Firmer attitude was possible also due to the fact, that Mediterranean strategy of the Great Britain had became more aggressive, which resulted as much as from change in personnel at the Admiralty House in October 1938 as from sheer incapacity to send the fleet to the Far East should war with Japan occur concurrently with war in Europe. In these circumstances British Government decided to deepen rapprochement with Ankara. Turkey was seen as a vital ally in case of war with Italy. From a military perspective Turkish army could have attacked Dodecanese Islands. What was more important Turkey could close Dardanelles to Italian shipping, which could have been a severe blow for economy of Italy (10 per cent of Ital¬ian trade and 23 per cent of Italian oil passed through this strait). From political point of view the Foreign Office recognised Turkey as a “Small Great Power”. It was thought that Ankara could have benevolently influenced the Balkan countries and as a Moslem country, bolstered Britain’s influence in its numerous Muslim colonies. Initially the British tried to persuade Turks to join them in announcing guarantees to Greece. However when Ankara refuse to do so, explaining that it cannot extend her obligations at least, when better dispositions existed for their own security, British Government decided to limit its efforts to signing the treaty of mutual assistance. On April 15th 1939 Turkey accepted British offer, which initiated a long-lasting negotiations. They were not only limited to the issue of mutual obligations, but also include such problems as: security in Balkan area and relations with France and the Soviet Union. The first phase of negotiations ended on May 12th 1939, when the British-Turkish Declaration of Mutual Aid was announced. It was a first, but simultaneously a crucial step to British-French-Turkish Treaty of Mutual Assistance, which was signed on October 17th 1939.
Źródło:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2012, 89; 121-150
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Przymierze w kryzysie – polityka Wielkiej Brytanii wobec Turcji po ataku niemieckim na Związek Sowiecki
The Alliance in crisis: the policy of Great Britain towards Turkey after the German attack on the Soviet Union
Autorzy:: Zdulski, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1943161.pdf
Data publikacji:: 2017-09-30
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: Wielka Brytania
Turcja
Związek Sowiecki
Trzecia Rzesza
chromit
druga wojna światowa
Great Britain
Turkey
Soviet Union
chrome
the Second World War
Third Reich
Opis:: 18 czerwca 1941 roku Turcja podpisała z III Rzeszą układ o nieagresji. Wydarzenie to spotkało się z krytycznym przyjęciem ze strony Wielkiej Brytanii. W Londynie pojawiły się obawy o zmianę polityki tureckiej, której kurs do tej pory nastawiony był na bliską współpracę z aliantami. Cztery dni później III Rzesza zaatakowała Związek Radziecki. Reakcja rządu brytyjskiego była błyskawiczna. Winston Churchill podjął decyzję o udzieleniu pomocy napadniętemu, puszczając w niepamięć prawie dwa lata ścisłej współpracy niemiecko-radzieckiej. Ten krok z kolei wywołał niepokój w Ankarze, która uważała, że polityka jej północnego sąsiada zagraża suwerenności i integralności terytorialnej Turcji. Obawiano się, że rodząca się współpraca brytyjsko-radziecka może odbyć się kosztem państwa tureckiego. Z końcem czerwca 1941 r. brytyjska polityka zagraniczna stanęła zatem przed dwoma ważnymi wyzwaniami. Dążąc do utrzymania przyjaznych relacji z Turcją, Brytyjczycy z jednej strony musieli przeciwdziałać zbliżeniu niemiecko- tureckiemu, a z drugiej przekonać władze tureckie, że brytyjska współpraca ze Związkiem Sowieckim nie będzie stanowić zagrożenia dla interesów tureckich. Powyższe cele wyznaczyły główne kierunki działań dyplomacji brytyjskiej wobec Turcji na następne półtora roku. W pierwszym przypadku odniesiono połowiczny sukces. Co prawda Turcja nie została objęta niemiecką strefą wpływów, ale dyplomatom brytyjskim nie udało się storpedować turecko-niemieckiej umowy gospodarczej, a zwłaszcza jej najważniejszego punktu, czyli przywrócenia eksportu chromu do III Rzeszy. Brytyjczycy jedynie opóźnili dostawy dzięki wyegzekwowaniu od rządu tureckiego przestrzegania zawartego na początku 1940 roku porozumienia, którego postanowienia obowiązywały do końca 1942 roku. W drugim przypadku Brytyjczycy uczynili wszystko co było w ich mocy, aby rozwiać obawy tureckie. Najpierw w sierpniu 1941 roku przekonali władze Związku Sowieckiego do wydania oświadczenia, w którym deklarowano przestrzeganie integralności terytorialnej Turcji. Następnie wiosną 1942 roku, kiedy negocjowany był układ brytyjsko-radziecki, Moskwa i Londyn potwierdziły wcześniejsze zobowiązania. Należy jednak zauważyć, że dyplomacja brytyjska nie ustrzegła się przed popełnieniem kilku błędów, które mogły zwiększyć podejrzenia ze strony rządu tureckiego. Najpoważniejszym z nich było niepoinformowanie Turków o przygotowaniach do brytyjsko-radzieckiej interwencji w Iranie, do której doszło pod koniec sierpnia 1941 roku.
On June 18th, 1941, Turkey signed a nonaggression pact with the Third Reich. This event was critically received by Great Britain. Fears were awoken in London of changes in the Turkish politics which had so far been oriented at close cooperation with the Allies. Four days later the Third Reich attacked the Soviet Union. The British government reacted immediately. Winston Churchill decided to offer aid to the attacked party, forgetting instantly about nearly two years of close German-Soviet cooperation. This move left Ankara anxious due to the conviction that the policy of its Northern neighbor threatened the sovereignty and territorial integrity of Turkey. It was feared that the uprising alliance might occur at the expense of Turkey. At the end of June 1941, the British foreign policy faced two critical challenges. Aiming at maintaining amicable relations with Turkey, the British had to, on one hand, prevent Germany and Turkey from entering close cooperation, and on the other, convince the Turkish authorities that the British cooperation with the Soviet Union would not pose a threat to the Turkish interest. The above aims determined the main direction of policy of the British diplomacy towards Turkey over the next year and a half. In the first case the success was achieved partially. Turkey was not included in the German scope of influence but the British diplomats failed to undermine the Turkish-German economic contract, especially its most important point, i.e., reinstating the export of chrome to the Third Reich. The British only managed to delay the delivery by having the Turkish government observe the agreement concluded at the beginning of 1940, whose provisions were valid until the end of 1942. In the second case the British did whatever they could to put the Turkish concerns at ease. First, in August 1941, they convinced the Soviet Union authorities to issue a statement in which they declared that they would respect Turkey’s territorial integrity. Next, in the spring of 1942, when the British-Soviet alliance was subject to negotiation, Moscow and London confirmed their previous commitments. It must be, however, observed that the British diplomacy did not manage to avoid a few mistakes that may have strengthened the suspicions of the Turkish government. The most important one was not having informed the Turkish of the preparations for the British-Soviet intervention in Iran which was led in late August 1941.
Źródło:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne; 2017, 55; 181-205
1505-2192
Pojawia się w:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: W obronie status quo ante? Polityka Turcji wobec wojny domowej w Libii i kryzysu politycznego w Syrii.
In defence of status quo ante? Turkish policy towards the civil war in Libya and the political crisis in Syria.
Autorzy:: Zdulski, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/441159.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Wyższa Szkoła Europejska im. ks. Józefa Tischnera
Tematy:: Turcja
Syria
Libia
Arabska Wiosna Ludów
polityka międzynarodowa
Turkey
Libya
Arab Spring
foreign policy
Opis:: Wydarzenia w Libii i Syrii stanowiły, a w tym drugim przypadku nadal stanowią, wyzwanie dla tureckiej polityki zagranicznej. Ze względów gospodarczych i politycznych Ankara musiała zainteresować się sytuacją w obu państwach bliskowschodnich i dostosować do jej rozwoju swoje działania. Niniejszy artykuł analizuje postawę Turcji w pierwszych miesiącach tzw. Arabskiej Wiosny Ludów w odniesieniu do sytuacji w Libii i Syrii. Ukazuje najważniejsze działania podjęte przez rząd turecki, tłumaczy motywy, które kierowały jego poczynaniami oraz ukazuje najważniejsze zmiany zachodzące w stanowisku Ankary.
Recent events in Libya and Syria have posed a challenge for Turkish foreign policy. Angora have had an interest in the situation in both countries for economic and political reasons and due to that fact was forced to adapt its actions to development of the situation. This article examines the attitude of Turkey in the first months of the so-called Arab Spring with regard to the situation in Libya and Syria. It shows the most important steps taken by the Turkish government, explains the motives that guided the actions of the Turkish decision-makers, and shows the most important changes in the position of Angora.
Źródło:: Kultura i Polityka; 2012, 11; 86-100
1899-4466
Pojawia się w:: Kultura i Polityka
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki