Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Ura-Sabat, Katarzyna" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Obrzęk Reinkego – rozpoznanie i postępowanie
    Reinke’s Edema – diagnosis and management
    Autorzy:
    Ura-Sabat, Katarzyna
    Niebudek-Bogusz, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1033357.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Oficyna Wydawnicza Mediton
    Tematy:
    obrzęk Reinkego (RE)
    technika mini-microflap
    zaburzenia głosu
    Opis:
    Reinke oedema (RE), belonging to the group of benign vocal fold masses (BVFM), constitutes 6-10% of all non-malignant pathologies within larynx. Among etiological reasons smoking cigarattes plays the most crucial role, and the disease is more common in women. Edematous lesions are observed in Reinke’s space along the entire length of both vocal folds. Hoarseness, lowering of pitch and reduced dynamic range of voice are characteristic symptoms. Diagnosis is usually made on the basis of a routine laryngological exam with indirect laryngoscopy. There are four stages of RE depending on the size of the lesions on vocal folds. In the advanced forms (stage III and IV) both phonatory and respiratory function of glottis is compromised. At later stages of the disease the treatment of choice is phonosurgery and the preferred surgical technique is mini-microflap technique.
    Obrzęk Reinkego (ang. Reinke oedema, RE) należy do łagodnych, przerostowych zmian fałdów głosowych (ang. benign vocal fold masses, BVFM), stanowiąc 6-10% wszystkich niezłośliwych patologii w obrębie krtani. Wśród czynników etiologicznych najistotniejszą rolę odgrywa palenie papierosów; częściej wystę- puje u kobiet. Zmiany obrzękowe dotyczą przestrzeni Reinkego na całej długości obu fałdów głosowych. Charakterystycznym objawem RE jest chrypka, obniżenie głosu i zawężenie jego skali. Rozpoznanie odbywa się najczęściej na podstawie rutynowego badania laryngologicznego przeprowadzonego z laryngoskopią pośrednią. Wyróżnia się cztery stopnie zaawansowania klinicznego RE w zależności od wielkości zmian obejmujących fałdy głosowe. W zaawansowanych postaciach (III i IV stopień) dochodzi nie tylko do zaburzeń funkcji fonacyjnej, ale również wentylacyjnej głośni. W początkowych stadiach leczenie polega na eliminacji czynnika etiologicznego. W późniejszych stadiach postępowaniem z wyboru jest leczenie fonochirurgiczne, a preferowaną techniką operacyjną jest technika mikropłata.
    Źródło:
    Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny; 2017, 16, 4; 131-135
    1643-658X
    Pojawia się w:
    Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tumor of the pharynx – an unexpected diagnosis
    Autorzy:
    Ura-Sabat, Katarzyna
    Domka, Wojciech
    Gamrot-Wrzoł, Marta
    Szuber, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/454943.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    head and neck,
    haemangioma
    diagnosis
    treatment
    Opis:
    Introduction. Head and neck haemangiomas occur quite rarely. These are benign lesions, often involving the pharynx and larynx. They almost always pose a diagnostic and therapeutic problem. Case description. This paper describes the case of an asymptomatic internal carotid artery aneurysm manifested by a throat tumour. A 78-year old woman with sudden deafness and vertigo was additionally diagnosed with a throat tumour. After radiological diagnosis of a haemangioma, the patient refused surgery. This article presents diagnostic methods and various types of treatments for head and neck haemangiomas. Attention was paid to the possibility of serious complications when deciding on surgical intervention of haemangiomas without a confirmed diagnosis. Conclusion. Suspicion of head and neck haemangiomas necessitates using all available diagnostic methods. The treatment plan should take into account the pace of progression, the patient’s age and co-morbid conditions. .
    Źródło:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine; 2017, 1; 78-81
    2544-2406
    2544-1361
    Pojawia się w:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Halitosis: causes, diagnosis, and treatment
    Halitoza: prprzyczyny, diagnostyka, leczenie
    Autorzy:
    Herman, Sabina
    Herman, Joanna
    Mizgała, Elżbieta
    Ura-Sabat, Katarzyna
    Misołek, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/526613.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Instytut Nauk o Zdrowiu
    Tematy:
    halitosis
    halimeter
    organoleptic measurement
    volatile sulfides
    halitoza
    halimter
    ocena organoleptyczna
    lotne siarczki
    Opis:
    Nowadays halitosis is a common disorder, with a wide range of causes, mostly dental, laryngological, and gastrological. There are many ways to diagnose halitosis, but it is not always possible to determine its cause. There are also many ways of managing it, therefore patients should be encouraged to seek diagnosis and treatment for this troublesome ailment. Halitosis (halitus: smell; osis: chronic dysfunction) refers to the presence of a persistent unpleasant mouth odor, which can last for years. Halitosis can also be referred to as fetor oris, bad breath, oral malodor, ozostomia, and stomatodysodia. Apart from actual halitosis, there are also pseudohalitosis and halitophobia, when the people around the patient detect no unpleasant mouth odor, but the patient believes it is present. Fetor oris is quite a common problem, with studies confirming about 15–30% incidence among the population. Bad breath may be a symptom of other diseases, such as gastrointestinal and respiratory tract disorders or metabolic disorders. Dietary and hygienic habits are of great significance in causing halitosis. The easiest and most common diagnostic method of establishing halitosis is for the doctor to smell the patient’s exhaled air (the organoleptic method). Another easy test is the BANA test, which detects one of the proteolytic enzymes generated by the bacteria that colonise the plaque and the back of the tongue. There is also a test to objectively measure the severity of halitosis using the halimeter, a device that measures the amount of volatile sulfides in the exhaled air. Furthermore, there is gas chromatography, a very sensitive and accurate method of separately measuring the amount of each of the volatile sulfides in the exhaled air; unfortunately the test is very expensive. Halitosis management consists primarily of treating the underlying disease, and maintaining strict oral hygiene, using appropriate oral mouthwashes and chewing gums.
    W dzisiejszych czasach halitoza jest często występującym schorzeniem o różnych podłożach, na ogół stomatologicznym, laryngologicznym i gastrologicznym. Halitozę można diagnozować na wiele sposobów, lecz nie zawsze daje się ustalić jej przyczynę. Istnieje wiele dostępnych możliwości leczenia tej dolegliwości, dlatego należy zachęcać pacjentów, by zgłaszali się do lekarza i rozpoczynali kurację. Halitoza (halitus: zapach; osis: przewlekłe zaburzenie) to uporczywy, nierzadko utrzymujący się przez lata, nieprzyjemny zapach z jamy ustnej. Inne nazewnictwo halitozy, które spotykamy w literaturze to: fetor oris, przykry zapach z ust, nieświeży oddech, ozostomia i stomatodysodia. Oprócz halitozy prawdziwej rozpoznajemy również pseudohalitozę i halitofobię, kiedy to nieprzyjemny zapach z ust nie jest wyczuwalny przez otoczenie, ale pacjent uparcie skarży się na jego występowanie. Fetor ex ore jest obecnie dość powszechnym problemem, zgodnie z wynikami badań stwierdzonym u około 15–30% populacji. Dolegliwość ta może być objawem chorób nie tylko jamy ustnej, ale również przewodu pokarmowego, układu oddechowego, a także chorób metabolicznych. Bardzo istotnymi czynnikami w wywoływaniu halitozy są nasze przyzwyczajenia dietetyczne i higieniczne. Najprostszą i najpowszechniej stosowaną metodą określenia halitozy jest ocena zapachu powietrza wydychanego przez pacjenta za pomocą własnego węchu (badanie organoleptyczne). Praktycznym i łatwym w użyciu jest test BANA, wykrywający jeden z enzymów proteolitycznych wytwarzanych przez bakterie kolonizujące płytkę poddziąsłową i grzbiet języka. Do metod obiektywizujących zjawisko halitozy zaliczamy badanie za pomocą halimetru, urządzenia mierzącego zawartość lotnych związków siarki w powietrzu wydychanym przez pacjenta. Do bardzo dokładnych i czułych, ale zarazem i bardzo kosztownych metod diagnostycznych zalicza się chromatografię gazową, mierzącą pojedynczo związki siarki w wydychanym powietrzu. Leczenie halitozy polega przede wszystkim na leczeniu choroby podstawowej, poza tym na utrzymywaniu bardzo dobrej higieny jamy ustnej, stosowaniu odpowiednich płukanek i gum do żucia.
    Źródło:
    Puls Uczelni; 2016, 4; 30-35
    2080-2021
    Pojawia się w:
    Puls Uczelni
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Perioperative care of patients undergoing Functional Endoscopic Sinus Surgery
    Autorzy:
    Zieliński, Maciej
    Miśkiewicz-Orczyk, Katarzyna
    Waligóra, Aleksandra
    Ura-Sabat, Katarzyna
    Misiołek, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1401690.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    perioperative care
    FESS
    Endoscopic sinus surgery (FESS)
    nasal irrigation
    Opis:
    The final success and outcomes of patients treatment undergoing Functional Endoscopic Sinus Surgery depends on the correct preparation for surgery, perioperative and postoperative care. Proceedings before FESS in case of chronic rhinosinusitis arise from „European position paper on rhinosinusitis and nasal polyps 2012” and includes pretreatment with local nasal and systemic steroids, sinus irrigation, as well as in some cases antibiotic therapy. Reduction of intra- and post-operative bleeding is possible by intraoperative use of gauze local vasoconstricting inserts, reverse Trendelenburg position, reduction of blood pressure and application of tranexamic acid. After the surgery the use of nasal packing is often recommended. Moreover postoperative care has been largely transferred to the patient and therefore we are highlighting how important is education of patient, providing accurate information and training in the appropriate use of prescribed preparations for na-posal irrigation and nasal steroids. The use of steroids was proved to reduce the risk of recurrence of the disease and it is reasonable when we are sure that they have an opportunity to reach physically to whole mucous membrane of the nose. The effectiveness of nasal irrigation can be enhanced by use of the containers enabling the appropriate application (the exact adherence to the nasal vestibule , at an angle 45° ) and generating sufficient pressure ( rinse of the entire nasal cavity –120 mbar) and the use of appropriate fluid composition accelerates healing and reduce pain. Use of in vitro studies and computational fluid dynamics simulations allow to predict the effectiveness of rinsing different paranasal sinuses.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 3; 55-59
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Opieka okołooperacyjna u chorych poddanych funkcjonalnej endoskopowej chirurgii zatok przynosowych (FESS)
    Autorzy:
    Zieliński, Maciej
    Miśkiewicz-Orczyk, Katarzyna
    Waligóra, Aleksandra
    Ura-Sabat, Katarzyna
    Misiołek, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1401739.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    opieka okołooperacyjna
    endoskopowa chirurgia zatok
    nawadnianie nosa
    Opis:
    Ostateczny sukces i wynik leczenia pacjentów poddawanych funkcjonalnej endoskopowej chirurgii zatok przynosowych (FESS) zależy od prawidłowego przygotowania pacjenta do zabiegu, postępowania okołooperacyjnego oraz pooperacyjnego. Postępowanie przed operacją FESS w przypadkach przewlekłego zapalenia nosa i zatok przynosowych obejmują: stosowanie glikokortykosteroidów donosowych i doustnych, płukanie jam nosa oraz – w wybranych przypadkach – antybiotykoterapię. Postępowanie to wynika z „Europejskich wytycznych na temat zapalenia nosa i zatok przynosowych oraz polipów nosa – EPOS 2012”. Na ograniczenie występowania śród- i pooperacyjnego krwawienia pozwala śródoperacyjne zastosowanie wkładek obkurczających błonę śluzową nosa, pozycji anty-Trendelenburga, kontrolowanego podciśnienia oraz kwasu traneksamowego. Po wykonanym zabiegu często zaleca się zastosowanie tamponady, następnie opatrunku chroniącego jamę nosa, a po roztamponowaniu wykonywane jest instrumentalne oczyszczanie jam nosa. Ponadto opieka pooperacyjna w dużej mierze została przeniesiona na pacjenta, dlatego podkreśla się znaczenie edukacji pacjenta, dokładne przekazanie mu instrukcji postępowania, a także przeszkolenie w odpowiednim stosowaniu zaleconych preparatów do płukania nosa i zatok przynosowych oraz glikokortykosteroidów donosowych. Stosowanie glikokortykosteroidów miejscowych ma udowodnione działanie zmniejszające ryzyko nawrotu choroby i jest uzasadnione, gdy mamy pewność, że mają one fizyczną możliwość dotarcia do błony śluzowej nosa. Skuteczność płukania nosa można zwiększyć poprzez zastosowanie preparatów z pojemników pozwalających na odpowiednią aplikację (dokładne przyleganie do przedsionka nosa, kąt 45°) oraz wygenerowanie dostatecznego ciśnienia (płukanie całej jamy nosa – 120 mbar), a użycie odpowiedniego składu płynu przyspiesza gojenie i zmniejsza dolegliwości. Zastosowanie badań in vitro oraz metod symulacji komputerowej pozwala przewidzieć skuteczność płukania poszczególnych zatok.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 3; 55-59
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies