Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Stasiowski, Maciej" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Jeśli spekulować to z nostalgią... Filmowe spotkania utopii literackich i architektonicznych
    Autorzy:
    Stasiowski, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/467333.pdf
    Data publikacji:
    2013-10-01
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Opis:
    Speculating with Nostalgia… Cinematic Encounters of Literary and Architectural Utopias. By confronting literary and architectural utopias the article presents the way they entered a dialogue that took place in cinema. Imagination of experimental architects was frequently based on fiction depicting perfect societies and vice-versa—literary utopias speculated on future societies shaped by daring projects of industrial revolution and modernism. The chief problem here is understood as both a specific plan—a vision of a utopian state representing a particular urban plan—and a treatise demonstrating the utopian way of thinking (Thomas Morus, H.G. Wells, Aldous Huxley.) This ideological machine directs human actions which is exemplified in film history and in the range of Utopian transformations—beginning with class stratification in Metropolis (F. Lang, 1927) which in visual terms refers to Hugh Feriss’ drawings, to ideas proposed by New Urbanism presented in Urbanized (G. Hustwit, 2011), a film demonstrating how a citizen does not have to remain a passive recipient of urban planning and resulting behavioral patterns. The question of whether Utopia anticipates or reminisces a given reality continues to be unanswered and the article explains reasons behind this aporia.
    Źródło:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2013, 2(27) dialogi kina (pod gościnną redakcją Alicji Helman); 59-75
    1508-6305
    2544-3186
    Pojawia się w:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ścieralność (mapowanie Basinskiego). Przestrzenne struktury pamięci w filmach „Patience (After Sebald)” Granta Gee, „Babeldom” Paula Busha i „Over Your Cities Grass Will Grow” Sophie Fiennes
    Abrasion (Mapping of Basinski): Spatial Memory Structures in Grant Gee’s “Patience (After Sebald)”, Paul Bush’s “Babeldom” and Sophie Fiennes’ “Over Your Cities Grass Will Grow”
    Autorzy:
    Stasiowski, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28409014.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    William Basinski
    pamięć
    Grant Gee
    Paul Bush
    Sophie Fiennes
    memory
    Opis:
    Czas w tekście filmowym można przyrównać do martwego punktu kamery. Choć to medium jest nierozerwalnie związane z transformacją, to „czasowość” – o ile nie została ujęta w temacie filmu bądź wyrażona za pomocą rozwiązań technicznych (przyspieszenie, spowolnienie taśmy) – najczęściej zostaje „przetłumaczona” na przestrzeń w kadrze (czas-obraz Deleuze’a, trwanie u Bergsona). Jednak aparat poznawczy tworzy abstrakcyjną koncepcję czasu po to, by powiązać ze sobą różnorodne zjawiska: cykle organizmu i natury, entropii oraz pamięci porządkującej wydarzenia w czasie. Posługując się analogią rozpadających się – wraz z każdym odtworzeniem – taśm Williama Basinskiego, w niniejszym studium Stasiowski wybiera podejście alternatywne i skupia się na filmach ujmujących czas za pośrednictwem przestrzennych modeli pamięci, pozornie posługujących się reprezentacjami architektonicznymi (miejsca naznaczone rozkładem). W rzeczywistości za ich pośrednictwem filmy konstruują adekwatną strukturę narracyjną, w której czas staje się zmienną funkcji pamięci.
    Time in a film text can be compared to the “blind spot” of the camera. Although this medium is inextricably linked with transformation, “temporality” – unless it is included in the title of the film or expressed by technical solutions (acceleration, deceleration of the film) – is usually “translated” into the space in the frame (Deleuze’s time-image, Bergson’s duration). However the cognitive apparatus creates an abstract concept of time in order to tie together diverse phenomena: bodily and natural cycles, entropy and memory ordering events in time. Using the analogy of William Basinski’s tapes, that disintegrate gradually with each playing, in this study Stasiowski chooses an alternative approach and focuses on films that deal with time using models of spatial memory, that appear to rely on architectural representations of time (places marked with decay). In fact, through them, adequate narrative structures are constructed, in which time becomes a variable of memory as a function.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 86; 144-160
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    No Figures in the Landscape: Post-Anthropocentric Typologies of Architectural Settings in Science-Fiction Films
    Krajobraz bez postaci. Postantropocentryczne typologie architektoniczne w kinie fantastyczno-naukowym
    Autorzy:
    Stasiowski, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341705.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    architektura
    typologia
    film
    science fiction
    postantropocen
    architecture
    typology
    post-Anthropocene
    Opis:
    In the ascending age of automation factories, storage facilities, and server farms, intelligent buildings are becoming less dependent on human maintenance. These new and updated architectural forms do not comply with traditional typologies. From the Vitruvian Man to Modulor, our bodies were the measure of most constructions. Yet automation renders new constructions incompatible with patterns of human habitation. This article focuses on the iconography of buildings designed to operate with little to none human interaction, providing an insight into how such settings influenced recent (last decade) science-fiction films like Blade Runner 2049 (dir. Denis Villeneuve, 2017), Captive State (dir. Rupert Wyatt, 2019), I Am Mother (dir. Grant Sputore, 2019), or Transcendence (dir. Wally Pfister, 2014). In each of them, artificial intelligence is an intrinsic composite of the environment, terraforming a post-anthropocentric reality of data centres, automated warehouses and drosscapes.
    Fabryki, zautomatyzowane magazyny, elektrownie oraz centra danych już dziś funkcjonują najlepiej przy minimalnej ingerencji. Co istotniejsze, przestrzenie tego typu wymykają się tradycyjnym typologiom, także dlatego, że swoją skalą i przeznaczeniem zrywają z antropocentrycznym charakterem architektury. Od człowieka witruwiańskiego po modulor Le Corbusiera ciało ludzkie stanowiło miarę budowli. Co jednak w przypadku konstrukcji przeznaczonych na magazyny, centra logistyczne, farmy serwerów obsługiwanych przez maszyny bądź których automatyzacja gwałtownie postępuje? Na to pytanie ma odpowiedzieć niniejszy artykuł. Autor analizuje w nim ikonografię przestrzeni projektowanych niejako na erę mającą nadejść „po człowieku” przez pryzmat fantastyki naukowej, a więc filmów, w których sztuczna inteligencja jest integralnym komponentem środowiska, takich jak: Blade Runner 2049 (reż. Denis Villeneuve, 2017), Rebelia (reż. Rupert Wyatt, 2019), Jestem matką (reż. Grant Sputore, 2019) czy Transcendencja (reż. Wally Pfister, 2014).
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 110; 24-45
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Celle qui avance”. O zastyganiu w akcie, czytaniu i ponownym odczytywaniu „Gradivy”, nie tylko przez Alaina Robbe-Grilleta
    “Celle qui avance”: On Becoming Still in the Act, Reading and Rereading of “Gradiva”, Not Only by Alain Robbe-Grillet
    Autorzy:
    Stasiowski, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32222568.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alain Robbe-Grillet
    Raymonde Caresco
    Leos Carax
    Opis:
    Rewizja klasyki przez pryzmat Gradivy – postaci z noweli Wilhelma Jensena, którą zaanektował Freud, surrealiści, a której tranzytywny status podkreślał Alain Robbe-Grillet – może się wydawać przekorna. To fałszywa muza; konstrukcja archeologicznej wyobraźni. Do kanonu XX-wiecznej sztuki (literatury, malarstwa, filmu) wpisali ją interpretatorzy, czyniąc z niej motyw przechodni. Postać Gradivy skłania do refleksji nad procesem patrzenia „na nowo” na teksty przeszłości, do zastanowienia się nad intencją przywracania, poprawiania, odświeżania dzieł filmowych, nie tyle stanowiąc motyw filmów Raymonde’a Caresco, Robbe-Grilleta i Leosa Caraxa, ile ilustrując akt transgresji znaczeń między dziełami literackimi, plastycznymi, filmowymi. Postać ta na nich odciska swoje piętno, adaptując się do każdego z mediów w odmienny sposób. Stasiowski, śledząc pochód tego motywu, odsłania mechanizmy, jakimi kierują się współczesne przetworzenia klasycznych tekstów odnoszące się tyleż do obiegowej jego percepcji, interpretacji, ile do prototypu.
    A revision of a classic through the prism of Gradiva – a character from the novel by Wilhelm Jensen, which was annexed by Freud and the surrealists, and whose transitive status was emphasised by Alain Robbe-Grillet – may seem willful. This is a false muse; a construction of an archaeological imagination. It was introduced into the canon of twentieth-century art (literature, painting, film) by interpreters who turned her into an interconnecting theme. The character of Gradiva leads one to reflection on the process of looking “anew” on texts of the past, and rethinking the intention of bringing back, correcting and refreshing old films, which is not only a motif of films by Raymonde Caresco, Robbe-Grillet and Leos Carax, but an illustration of the transgression of meaning between the works of literature, fine arts, and film. The figure of Gradiva has an impact on each of these forms of art, but adapts to different mediums in a different manner. Following the traces of this theme, Stasiowski reveals the mechanisms which lead contemporary transformations of classic texts, which applies to their common perception, interpretation but also to the prototype.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2015, 89-90; 82-101
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Heathen Camerawork: Crossing the Liminal Border with “The Third Day” Cinematography
    Pogańska praca kamery. Przekraczanie liminalnej granicy w „Dniu trzecim. Jesieni”
    Autorzy:
    Stasiowski, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/26850837.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    przestrzeń filmowa
    długie ujęcie
    ciné-trance
    slow cinema
    transmisja na żywo
    filmic space
    long take
    livestream
    Opis:
    This article focuses on cinematography and digital enhancement of the image, exploring the role of visualization strategies in augmenting the fictionalized filmic space in lieu of an immersive (liminal) experience and the ideas behind the technical conflation of HD photographic indexicality and magical realism (through portrayal of radical subjectivity, estrangement of familiar settings, and supernatural occurrences) in the surreal environment of a Samhain-like ritual portrayed in Sky TV’s The Third Day: Autumn (2020). Whereas slow cinema’s use of long takes traditionally intended to create a contemplative mood in the viewer in order to draw attention to fleeting aspects of the image, while providing involvement with a supposedly factual place, the episode’s extreme “take” on the theme induces a trance-like state through disfiguration – firstly, by numbing attention through apparent boredom; secondly, by catching the watcher (who is most likely already well accustomed to the conventions of the livestream “genre”) off-guard – as the festival transgresses from ritualistic procedures to cinematographic staging of a delirious consciousness.
    Autor artykułu analizuje rolę strategii wizualizacyjnych w konstruowaniu fikcyjnej przestrzeni filmowej przy wykorzystaniu techniki nieprzerwanego ujęcia. Łącząc fotografię HD i realizm magiczny w immersyjnym doświadczeniu specjalnego odcinka serii Sky TV, Dzień trzeci. Jesień (The Third Day: Autumn, 2020), pojedyncze ujęcie spełnia wiele funkcji: od niemal dokumentalnej rejestracji pogańskiego festiwalu po wprawienie widza, w geście zaangażowanej etnografii, w Rouchowski trans. O ile w filmach zaliczanych do nurtów (re)modernizmu i slow cinema długie ujęcia służą zazwyczaj kontemplacji, o tyle w Jesieni indukowane poczucie nudy usypia czujność. Można dostrzec tu odwołanie do konwencji slow cinema/TV i livestreamu, a przy tym aktualizację konwencji na potrzeby nowych modeli konsumpcji tekstów audiowizualnych.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2022, 118; 93-112
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nooks and Crannies in Visible Cities: 3D Re-imagining Techniques for Archaeology and Architecture in Film
    Zakamarki (nie)widzialnych miast. Techniki obrazowania 3D na przecięciu archeologii, architektury i filmu
    Autorzy:
    Stasiowski, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31339911.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    skanowanie 3D
    LiDAR
    wizualizacja 3D
    3D scanning
    3D visualization
    Opis:
    With the success of the BBC and PBS series such as Italy’s Invisible Cities (2017), Ancient Invisible Cities (2018), and Pompeii: New Secrets Revealed (2016), made in collaboration with ScanLab and employing LiDAR scanning and 3D imaging techniques extensively, popular television programmes grasped the aesthetics of spectral 3D mapping. Visualizing urban topographies previously hidden away from view, these shows put on display technological prowess as means to explore veritably ancient vistas. This article sets out to investigate cinematographic devices and strategies – oscillating between perspectives on built heritage championed by two figures central to the 19th-century discourse on architecture: Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc and John Ruskin – manipulating the image in a rivalry for the fullest immersion into a traversable facsimile of past spatialities.
    Sukces serii produkcji BBC i PBS zatytułowanych Niewidzialne miasta Włoch (2017), Niewidzialne miasta starożytności (2018) czy Pompeje: Nowe tajemnice ujawnione (2016) jest jednocześnie sukcesem współpracy twórców z grupą ScanLab, która wykorzystuje urządzenia typu LiDAR oraz technologie obrazowania trójwymiarowego do zobrazowania estetyki analizy przestrzennej. Wizualizowanie topografii miejskiej – wraz z jej podziemnymi formacjami, wcześniej niezarejestrowanymi w dokumentacji – stworzyło okazję do eksponowania sposobu działania zaawansowanej techniki w tworzeniu spójnego obrazu przeszłości. Autor koncentruje się na metodzie wizualizowania tych wcześniej niedostępnych przestrzeni oraz na strategiach zanurzania widza w tej reprezentacji/symulacji, a przy tym oscyluje między skrajnymi poglądami na problematykę zachowania/odtwarzania dziedzictwa materialnego, jakie wypracowali Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc i John Ruskin.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2021, 113; 169-183
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Built as Rain. Film Analysis of Unbuildable Architectural Speculations – a Case Study of „Instant City” (dir. Peter Cook and Ron Herron, 1968) and „The Zero Theorem” (dir. Terry Gilliam, 2013)
    Miasto w stanie płynnym. Filmowa analiza „papierowej architektury” na przykładzie „Instant City” (1968) Petera Cooka i Rona Herrona oraz „Teorii wszystkiego” (2013) Terry’ego Gilliama
    Autorzy:
    Stasiowski, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341128.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    architektura
    Archigram
    Terry Gilliam
    reprezentacja przestrzeni
    architecture
    space representation
    Opis:
    The introduction of time-based media into the design stage opened up a new understanding of architectural and represented space as a dematerialized, dynamic, and user-dependent concept. Unbuildable architectural projects always relied on specific techniques and media. Their radical nature usually channelled innovative artistic currents and visualization tools, like collage and pop art aesthetics in the works of Archigram. Cinema is yet another ground for such deliberations. With Instant City (Archigram’s Peter Cook and Ron Herron) and The Zero Theorem (Terry Gilliam) the problem of dematerialization is being channelled by architectural/spatial proposals that involve a range of literary tropes, cultural texts, and filmic intertexts, in order to create a rich embroidery of references that forward a new look upon architectural production as a practice of creating protocols for dynamic and all the more elusive imagery. This article’s central objective lies in the task of reframing a discussion on iconicity, media facades, and mutative building skins, so as to include modes of cinematic portrayal that are not just contents of architectural “messages”, but also their “media”.
    Wprowadzenie mediów bazujących na przebiegu czasowym na etapie projektowym wiązało się z nowym rozumieniem przestrzeni reprezentowanej i architektonicznej jako tworu dynamicznego i poniekąd zdematerializowanego. Projekty architektoniczne nieprzeznaczone do wybudowania zawsze wiązały się ze specyfiką medium/nośnika. Nieraz ich radykalna estetyka łączyła tradycyjne metody notacji ze współczesnymi prądami w sztuce, jak pop-art w przypadku prac Archigramu. Kino jest kolejnym gruntem, na którym mogą być realizowane tego typu eksperymenty myślowe. Przypadek Instant City jest w historii „papierowej architektury” szczególny, gdyż antycypuje miejskie życie w czasach Web 2.0, z kolei Teoria wszystkiego Terry’ego Gilliama dobitniej uwypukla bezradność urbanistycznej armatury w nadążaniu za zmianami. W swym artykule autor koncentruje się na najbardziej medialnym aspekcie prowadzonej przez dekady polemiki, czyli fasadach medialnych, ikoniczności, immersji w środowiska wirtualne, responsywnych skórach budynków, spekulując na temat granicy między architekturą a wydarzeniem.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 159-176
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies