Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Sadzik, Piotr" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    W nurcie pochwał Niczego. Cień, Róża, Kur, Kalendy styczniowe Daniela Naborowskiego jako przekłady utworów Jeana Passerata
    The praise of Nothing. Cień, Róża, Kur, Kalendy styczniowe by Daniel Naborowski as translations of Jean Passerat’s works
    Autorzy:
    Bielak, Alicja
    Sadzik, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2012574.pdf
    Data publikacji:
    2015-06-01
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    Daniel Naborowski
    adoksografia
    Nic
    barok
    przekład
    Adoxography
    Nothing
    Baroque
    Translation
    Opis:
    The article focuses on a few works of Daniel Naborowski (Cień, Róża, Kur, Kalendy styczniowe), proving that the said poems are not, as it has been considered until now, original verses by this Polish poet. Authors found their prototypes in a volume entitled Kalendae Ianuariae (1606) by Jean Passerat, a French poet and professor of rhetoric on the court of Henry III of France. The article attempts to reconfigure the status of the Polish writer by calling into question labels such as: “commemoration poetry” or “Mannerist conceptismo” which have been used until now to describe his poems. The tradition with which we should relate his works is, above all, an entirely neglected field of Baroque adoxography known as “the praise of Nothing”. The 17th century “nihilism” is an intellectual current which enables to cast light on links between the Polish poet and the most important French and Italian intellectuals of the time.
    Źródło:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2015, 5(8); 17-49
    2084-6045
    2658-2503
    Pojawia się w:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    – – – – –. Traumatografie Leopolda Buczkowskiego
    – – – – –. Leopold Buczkowski’s Traumatographies
    Autorzy:
    Sadzik, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1203221.pdf
    Data publikacji:
    2020-06-29
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    traumatographies
    Holocaust
    editing
    schizophrenia
    dialogue
    traumatografie
    edycja
    schizofrenia
    dialog
    Opis:
    Celem artykułu jest zbadanie sposobów manifestowania się w tekstach Leopolda Buczkowskiego śladów doświadczeń traumatycznych. Jak dowodzi autor szkicu, miejscem ich objawiania się jest, w pierwszej kolejności, graficzny wymiar tych książek, nazywany przez niego „traumatografiami”. W późniejszych fazach twórczości autor Czarnego potoku rozwinie oryginalną koncepcję spauzowania języka jako jedynej formy adekwatnego świadczenia o wojennych zdarzeniach. Buczkowski, świadek nazistowskiej eksterminacji podolskich Żydów, nie tylko jako jeden z pierwszych twórców kultury europejskiej postawi pytanie o warunki możliwości literatury po Zagładzie, ale również udzieli na nie jednej z najradykalniejszych odpowiedzi, domagając się od tej strony całkowitej redefinicji samego pojęcia literackości.
    The main aim of the article is to examine the ways in which traces of traumatic experiences manifest themselves in Leopold Buczkowski’s texts. AsI argue, the sphere of their manifestation is first of all the graphic dimension of these books, which I call “traumatographies”. In later stages of his work, the author of a novel Czarny potok [Black Current] would develop an original concept of pausing the language as the only form of adequate testimony about wartime events. Buczkowski, a witness of the Nazi extermination of Jews from Podole, would not only be one of the first European writers to pose a question about the feasibility of creating literature after the Holocaust, but would also provide one of the most radical answers, one that demands a complete redefinition of the very concept of literature.
    Źródło:
    Rana. Literatura, Doświadczenie, Tożsamość; 2020, 1; 69-88
    2719-5767
    Pojawia się w:
    Rana. Literatura, Doświadczenie, Tożsamość
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Beyond the Principle of Property.
    Poza zasadą własności. Recenzja tomu Differenze italiane. Politica e filosofia: mappe e sconfinamenti pod redakcją Dario Gentiliego i Elettry Stimilli.
    Autorzy:
    Sadzik, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1013409.pdf
    Data publikacji:
    2015-04-21
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Italian philosophy
    Italian difference
    living thought
    biopolitics
    political theology
    deconstruction
    Roberto Esposito
    filozofia włoska
    włoska różnica
    myśl żywa
    biopolityka
    teologia polityczna
    dekonstrukcja
    Opis:
    A review of the volume edited by Dario Gentili and Elettra Stimilli Differenceze italiane. Politica e filosofia: mappe e sconfinamenti. It explores the validity of speaking about “Italian Theory” or “Italian Thought” and reconstructs the main characteristics of contemporary Italian political philosophy based the the reviewed volume and other publications by i.a. Roberto Esposito. In the end the author formulates critical remarks about the role the French philosophy, especially Derrida’s deconstruction, assumes in works by some Italian philosophers.
    Tekst ten jest recenzją tomu pod redakcją Dario Gentiliego i Elettry Stimilli pt. Różnice włoskie. Polityka i filozofia: mapy i przekroczenia granic. Dyskutuje on zasadność mówienia o “Italian Theory” lub “myśli włoskiej” oraz rekonstruuje najważniejsze cechy charakterystyczny współczesnej włoskiej filozofii politycznej w opariu o recenzowany tom oraz inne publikacje m.in. Roberta Esposito. Pod koniec recenzji autor formułuje także krytyczne uwagi pod adresem roli, jaką w pismach wielu włoskich filozofów odgrywa filozofia francuska, zwłaszcza dekonstrukcja Jacques’a Derridy.
    Źródło:
    Praktyka Teoretyczna; 2015, 17, 3
    2081-8130
    Pojawia się w:
    Praktyka Teoretyczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czy można mówić o tym, o czym mówić nie można? Analiza kategorii archiwum jako figury władzy w pismach Michela Foucaulta
    Can one speak of what one must pass over in silence? The analysis of the notion of “archive” as a figure of power in the Michel Foucault’s works
    Autorzy:
    Sadzik, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1009811.pdf
    Data publikacji:
    2014-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Archive
    Foucaul
    power
    resistance
    ethics
    history
    Quignard
    Archiwum
    Foucault
    władza
    opór
    etyka
    historia
    Opis:
    Artykuł omawia znaczenie, jakie w myśli Michela Foucaulta posiada kategoria „archiwum”, które powinno być, zdaniem filozofa, rozumiane w szerszym niż zwyczajowo sensie, nie tylko jako miejsce gromadzenia i przechowywania dokumentów, lecz także jako dyskursywna maszyna, która formuje i tworzy podmiotową tożsamość. Obecny w słowie „archiwum” prefiks „arche” wskazuje na uwikłanie wszelkiego archiwum w mechanizmy władzy, która arbitralnie zakreśla jego granice, wyznacza jego status i decyduje o tym, co znajdzie się poza nim. Archiwum ustanawia zatem granicę możliwości wypowiedzi, decydując, innymi słowy, o tym, o czym można mówić, a o czym trzeba milczeć. Pytanie, jakie wyłania się z pism filozofa dotyczy tego, na ile można przeciwstawić się owemu archiwalnemu dyktatowi, tj. na ile można wypowiadać treści, które albo nie zostały włączone w obręb archiwum albo zostały z niego wykluczone i skazane na niemotę. Jeśli historia pisana była przez zwycięzców, to znaczy to także, że głos uciśnionych objawić mógł się jedynie pod postacią pisma opresorów, którzy stawali się w ten sposób paradoksalnymi przedstawicielami swych ofiar. Powołując się na pisma Jacquesa Derridy i Pascala Quignarda, staram się dowieść, że archiwalny dyktat, jakkolwiek apodyktyczny, nie dokonuje całkowitego ubezwłasnowolnienia podmiotu. Dla wspomnianej dwójki, jak i dla Foucaulta, miejscem, w którym wypowiada się to, czego wypowiedzieć nie można (bo nie znalazło się w archiwum), jest literatura, która staje się w ten sposób miejsce an-archiwalnym, czy wręcz an-archicznym par excellence. Miejscem gestu etycznego wobec uciśnionej przeszłości, opowiedzeniem się po stronie tych, którym odebrano głos. Chodziłoby o to, by, zgodnie ze sławnym stwierdzeniem Benjamina, „oddać sprawiedliwość prawdzie, że niczego, co się kiedykolwiek zdarzyło, nie należy spisywać na straty”, a władczej sile przeciwstawić apologię znękanego, znikomego i pokonanego istnienia.
    The article discusses Michel Foucault’s notion of “archive” which for the philosopher should be understood in the broader sense, not only as a place of gathering and of preserving documents but also as a discursive machine which forms and constructs a subject identity. The prefix “arche” suggests that every archive is implicated in mechanisms of power which high-handedly demarcates the archive, defines its status and decides what should be excluded outside. The archive establishes a field of the utterance possibility and decides, in other words, what one can speak of and what one must pass over in silence. Is it then possible to stand up to this archival diktat, i.e. is it then possible to express that which has not been included in the archive or that which has been excluded and condemned to dumbness? If history was written only by the winners, it means that the voice of the oppressed could appear only in the writing of oppressors who thereby become paradoxical representatives of their victims. Referring to Jacques Derrida’s and Pascal Quignard’s works, I try to prove that archival diktat, however authoritarian it can be, doesn’t incapacitate the subject entirely. In their opinion (and from the point of Foucault’s view) the place where one can expresses that which can’t be expressed (and which is absent in the archive) is literature which becomes thereby an an-archival or even an-archic place par excellence. Literature becomes a place of an ethical gesture toward a bruised past, it takes the side of those who have been deprived of voice. One should, according to Walter Benjamin’s famous statement, “account for the truth, that nothing which has ever happened is to be given as lost to history”. Against dominative power we should oppose with the apologia of the harassed, inappreciable and defeated existence.
    Źródło:
    Praktyka Teoretyczna; 2014, 11, 1; 195-219
    2081-8130
    Pojawia się w:
    Praktyka Teoretyczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jean-Luc Nancy i polityka. Komunizm a Rozdzielona wspólnota
    Jean-Luc Nancy and politics. Communism and Inoperative community
    Autorzy:
    Sadzik, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1016070.pdf
    Data publikacji:
    2013-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Jean-Luc Nancy
    community
    communism
    political philosophy
    post-structuralism
    wspólnota
    komunizm
    filozofia polityki
    poststrukturalizm
    Opis:
    Artykuł stara się pokazać, w jaki sposób w pracach francuskiego filozofa Jean-Luca Nancy’ego przebiegają połączenia pomiędzy pojęciem „wspólnoty” a pojęciem „komunizmu”. To drugie posiada dla niego znaczenie przekraczające sferę polityki i powinno być rozumiane jako swego rodzaju kategoria pre-egzystencjalna i quasi-ontologiczna. Bycie we wspólnocie oznacza dla filozofa bycie-z, które podkreślone zostaje przez łaciński prefiks „com” charakteryzujący tak „communitas”, jak i „komunizm”. „Com” wskazuje na to, że bycie jest przede wszystkim byciem z innym (nie tylko z innymi ludźmi, lecz z wszelkim innym istnieniem, wliczając w to zwierzęta, rośliny itd.). Ponadto, jak powiedział Nancy, „komunizm jest byciem-razem –Mitsein, byciem-z rozumianym jako coś przynależnego do istnienia jednostek, co znaczy, w egzystencjalnym sensie, do ich istoty”. Dlatego też wspólnota Nancy’ego nie przynależy do „logiki mitu” jako że jest, w pierwszej kolejności, tym, co nazwał on „wspólnotą rozdzieloną”.
    In this article I would like to show in which way in the works ofFrench philosopher Jean-Luc Nancy there are links between “community” and“communism”. The latter, for him, has a meaning exceeding the domain of politics and should be understood as a some kind of pre-existential and quasi-onthologicalcategory. Being-in-common means for philosopher being-with which is expressed by Latin prefix “com” characterizing “communitas” and “communism”. “Com”emphasizes that being is first of all being with other (not only with other people but with every other being including in it animals, plants etc). Furthermore, asNancy said: “communism is togetherness – the Mitsein, the being- with, understood as the belonging to existence of the individuals, which means, in the existential meaning, to their essence”. Therefore, Nancy’s community doesn’t belong to “the logic of myth” since is, in the first place, what he called “the inoperative community”.
    Źródło:
    Praktyka Teoretyczna; 2013, 9, 3; 111-131
    2081-8130
    Pojawia się w:
    Praktyka Teoretyczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies