Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Rzepecki, Piotr" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 20
Tytuł:
Zakrzepica w chorobie nowotworowej
Thrombosis in cancer
Autorzy:
Chojnacki, Tomasz
Rzepecki, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1033769.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cancer
deep vein thrombosis
pulmonary embolism
venous thromboembolic disease
żylna choroba zakrzepowo-zatorowa
choroba nowotworowa
zakrzepica żył głębokich
zatorowość płucna
Opis:
Malignant tumours are among the strongest risk factors for venous thromboembolism. The probability scores for deep vein thrombosis and pulmonary embolism, which we use in our everyday practice, have not yet been validated in patients with cancer, which is why they should be used with caution. Prevention of thrombosis should always be implemented in patients undergoing surgery and most patients treated conservatively, which results from the application of appropriate probability scores assessing the risk of thrombosis in these patients. The prevention method should be adjusted individually depending on the characteristics of the patient and the existence of contraindications to the use of given methods, bearing in mind their availability, cost and ability to monitor the anticoagulant effect. Treatment of venous thromboembolism in patients with cancer is different from treating it in patients with no concomitant tumour. These differences relate to both the type of treatment (anticoagulant drug selection and dosage) and its duration. Low-molecular-weight heparin is the preferred form of both initial and long-term treatment, which should last at least 6 months. Both oncologists and other health care professionals working in cancer teams should make sure at each time that the patient has at least minimal knowledge about the symptoms ensuring early detection of thrombosis. Good communication with the patient considerably facilitates effective prevention and treatment.
Nowotwory złośliwe należą do najsilniejszych czynników ryzyka rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Skale oceny prawdopodobieństwa zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej, którymi się posługujemy w codziennej praktyce, nie zostały dotychczas zwalidowane u pacjentów z chorobą nowotworową, dlatego należy z nich korzystać z dużą ostrożnością. Profilaktykę przeciwzakrzepową powinno się zastosować każdorazowo w przypadku osób poddawanych zabiegom chirurgicznym oraz u większości leczonych zachowawczo, co wynika z odpowiednich skal oceny ryzyka zakrzepicy u tych chorych. Metodę profilaktyki należy dobierać indywidualnie w zależności od charakterystyki pacjenta oraz istnienia przeciwwskazań do zastosowania danych metod, mając na względzie ich dostępność, koszty oraz możliwości monitorowania efektu przeciwkrzepliwego. Leczenie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentów z chorobą nowotworową różni się od leczenia pacjentów bez współistniejącego nowotworu. Różnice te odnoszą się zarówno do rodzaju leczenia (wybór leku przeciwkrzepliwego, jego dawkowanie), jak i czasu trwania terapii. Heparyna drobnocząsteczkowa jest preferowaną formą leczenia wstępnego, a także długoterminowego, które powinno trwać co najmniej 6 miesięcy. Onkolodzy wraz z pozostałym personelem służby zdrowia pracującym w teamach onkologicznych powinni każdorazowo upewnić się, że pacjent posiada przynajmniej minimum wiedzy o objawach umożliwiających wczesne wykrycie zakrzepicy. Dobra komunikacja z pacjentem zdecydowanie ułatwia prowadzenie skutecznej profilaktyki i leczenia.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2015, 11, 1; 48-67
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc (TRALI) – opis przypadku
Transfusion-related acute lung injury (TRALI) – a case report
Autorzy:
Łata, Anna
Korsak, Jolanta
Chojnacki, Tomasz
Rzepecki, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034101.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
HLA/HNA antibodies
TRALI
TRALI prevention
diagnostics
transfusion-related acute lung injury (TRALI)
trali
przeciwciała hla/hna
diagnostyka
zapobieganie ostremu poprzetoczeniowemu uszkodzeniu płuc
Opis:
Transfusion-related acute lung injury is defined as acute respiratory failure which develops during or within 6 hours after transfusion of a blood component in a patient with no risk factors for respiratory insufficiency. Transfusion-related acute lung injury is diagnosed based on clinical manifestation and by excluding other causes of acute lung injury. Unambiguous diagnosis is difficult. Looking for anti-HLA and/or anti-HNA antibodies in donors and sometimes in recipients plays an important role in lab tests. Negative antibody findings, either in a donor or in a recipient, do not exclude transfusion-related acute lung injury, which, however, does not exempt from performing leukocyte antibody tests since they are extremely important for transfusion-related acute lung injury prophylaxis. The ways to prevent this reaction include: disqualifying donors with anti-HLA/HNA antibodies, screening for antibodies in multiparous women and in individuals after transfusion, modifying the way blood components are prepared and limiting blood transfusion in clinical practice. The paper presents a case of a 38-year-old woman with acute myeloid leukaemia, hospitalised at the Department of Internal Diseases and Haematology of the Military Institute of Medicine for subsequent courses of chemotherapy. During treatment, the patient had red cells and platelets concentrates transfused several times with no transfusion-related reactions. Eight days after the last chemotherapy infusion, the patient developed high temperature and her platelet count was 14 × 103/mL. Therefore, the patient received a platelet concentrate again. About 1 hour after transfusion, the patient complained about chest pain and dyspnoea. She needed oxygen therapy. Chest X-ray revealed lung oedema with no signs of left ventricular failure. Once other causes of acute lung injury were excluded, transfusion-related acute lung injury was diagnosed.
Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc definiowane jest jako ostra niewydolność oddechowa pojawiająca się w trakcie przetaczania składnika krwi lub w ciągu następnych 6 godzin u chorych bez czynników ryzyka zaburzeń układu oddechowego. Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc rozpoznaje się na podstawie objawów klinicznych i poprzez wykluczenie innych przyczyn ostrej niewydolności oddechowej. Jednoznaczne rozpoznanie zespołu jest trudne. Ważną rolę w badaniach laboratoryjnych odgrywa poszukiwanie przeciwciał przeciwko antygenom leukocytarnym i/lub granulocytarnym u dawców, czasem u biorców. Niewykrycie u dawców lub u biorcy przeciwciał nie wyklucza poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc, co nie zwalnia z wykonywania badań przeciwciał antyleukocytarnych. Jest to bowiem niezwykle istotne dla profilaktyki ostrego poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc. Sposobami zapobiegania ostremu poprzetoczeniowemu uszkodzeniu płuc są: dyskwalifikacja dawców krwi z przeciwciałami antyleukocytarnymi/antygranulocytarnymi, badania przeglądowe przeciwciał u kobiet wieloródek i u osób po przebytych przetoczeniach krwi, modyfikacja warunków przygotowania składników krwi oraz ograniczenie przetaczania składników krwi w praktyce klinicznej. W artykule przedstawiono przypadek 38-letniej kobiety hospitalizowanej w Klinice Chorób Wewnętrznych i Hematologii Wojskowego Instytutu Medycznego z powodu ostrej białaczki szpikowej w celu wykonania kolejnych kursów chemioterapii. W czasie leczenia chorej kilkakrotnie przetaczano koncentraty krwinek czerwonych i koncentraty krwinek płytkowych bez reakcji poprzetoczeniowych. Po 8 dniach od podania ostatniego kursu chemioterapii z powodu liczby płytek krwi 14 × 103/ml i wysokiej temperatury ciała chorej ponownie zlecono przetoczenie koncentratu płytek krwi. Około 1 godziny po przetoczeniu pojawiły się ból w klatce piersiowej i duszność. Pacjentka wymagała tlenoterapii. W wykonanym badaniu rentgenowskim płuc obraz obrzęku płuc bez objawów niewydolności lewokomorowej. Po wykluczeniu innych przyczyn ostrej niewydolności płuc rozpoznano ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 1; 94-100
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Plasma citrulline level as a biomarker for cancer therapy-induced small bowel mucosal damage
Autorzy:
Barzał, Justyna
Szczylik, Cezary
Rzepecki, Piotr
Jaworska, Małgorzata
Anuszewska, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1039186.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Biochemiczne
Tematy:
biomarker
citrulline
mucositis
mucosal injury
toxicity
Opis:
Regimen-related mucosal toxicity is extremely common following cytotoxic chemotherapy and radiotherapy. Mucositis is as an important determinant of the inflammatory response and infectious complications in cancer treated patients. Most assessment scales for mucosal damage are focussed on oral mucositis, since it is easy to evaluate. Measuring gastrointestinal musocal damage objectively remains difficult because it cannot be seen directly or readily detected. One of potential non-invasive biomarkers of gastrointestinal mucosal damage is plasma citrulline level. Citrulline is an amino acid produced by small bowel enterocytes. Low concentration of free circulating citrulline signifies severe intestinal mucosal damage in humans with nonmalignant disorders, such as villous atrophy-associated diseases, short bowel syndrome, Crohn's disease, and is used in follow-up after small bowel transplantation. The plasma citrulline level is a reliable and objective biochemical marker of enterocyte mass and function in humans, and therefore can be used to monitor enterocyte toxicity resulting from chemotherapy and radiotherapy during anticancer therapy in patients with severely disturbed gut integrity.
Źródło:
Acta Biochimica Polonica; 2014, 61, 4; 615-631
0001-527X
Pojawia się w:
Acta Biochimica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Strategie postępowania w profilaktyce i leczeniu zapalenia jamy ustnej u chorych poddawanych chemioterapii wysokodawkowej z następowym przeszczepianiem macierzystych komórek krwiotworzenia
Prophylaxis and treatment of oral mucositis after high dose chemotherapy before haematopoietic stem cell transplantation
Autorzy:
Waśko-Grabowska, Anna
Rzepecki, Piotr
Oborska, Sylwia
Gawroński, Krzysztof
Barzał, Justyna
Młot, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030618.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
high dose chemotherapy
caphosol®
oral mucositis
autotransplantation
supportive care
zapalenie błony śluzowej jamy ustnej
autotransplantacja
leczenie wspomagające
chemioterapia wysokodawkowa
Opis:
Introduction: Oral mucositis is a common complication of high-dose chemotherapy and radiotherapy followed by hematopoietic stem-cell support (HSCT). We evaluated the efficacy and safety of calcium phosphate mouth rinse (Caphosol®) for prevention and reduction of severity and duration of oral mucositis in patients treated with HSCT. Materials and methods: Thirty-one patients with haematological malignancies (13-NHD, 18-HD) were treated with Caphosol® for prevention of OM during HSCT procedures. All patients received autologous haematopoietic stem cells. The source of graft was peripheral blood. Oral mucositis was assessed with the use of the five-grade World Health Organization (WHO) oral-toxicity scale. Oral mucositis was evaluated daily after the beginning of transplantation procedure until discharge from the BMT Unit. The number of days with painkillers and total parenteral nutrition were estimated. One patient died because of multiorgan dysfunction. Control group was composed of patients, who had been treated with HSCT previously, before Caphosol® was available. Results: In comparison with control group, treatment with Caphosol® was associated with the significant reduction of the incidence of oral mucositis in II-IV degrees, duration of oral mucositis, days with morphine and with total parenteral nutrition. No side effects were observed. Conclusions: Calcium phosphate mouth rinse is a very promising medicine for prevention of oral mucositis for patients treated with high dose chemotherapy supported with hematopoietic stem cell transplantation.
Wstęp: Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (OM) postrzegane jest jako jedno z najcięższych powikłań chemioterapii wysokodawkowej (HSCT) z następowym przeszczepieniem macierzystych komórek krwiotworzenia. W profilaktyce i leczeniu OM stosowanych jest wiele substancji, jednak skuteczność jedynie nielicznych znalazła potwierdzenie w badaniach klinicznych. Ocenialiśmy skuteczność płukanek preparatu przesyconego fosforanu wapnia (Caphosol®) w profilaktyce OM. Materiał i metoda: W badaniu wzięło udział 31 dorosłych chorych poddanych HSCT wg schematu BEAM. U tych chorych w profilaktyce i leczeniu stosowany był płyn do płukania ust Caphosol®. Analizie poddano: ciężkość OM, ocenianą w pięciostopniowej skali WHO, czas trwania OM, zapotrzebowanie na opioidowe leki przeciwbólowe, konieczność żywienia pozajelitowego. Trzydziestu pacjentów ukończyło badanie, jeden zmarł z powodu niewydolności wielonarządowej. Grupę kontrolną (historyczną) stanowiło 18 pacjentów z czasów, gdy Caphosol® nie był dostępny. Wyniki: W grupie badanej zaobserwowano znamienny statystycznie spadek ciężkości i skrócenie czasu trwania OM w porównaniu z grupą kontrolną. Obniżyło się również zapotrzebowanie na opiaty. Pacjenci nie wymagali żywienia pozajelitowego. Wnioski: Wydaje się, iż Caphosol® jest lekiem skutecznym w profilaktyce i leczeniu OM po HSCT. Konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 1; 62-67
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie sterydoopornej ostrej choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi
Treatment of steroid-resistant acute graft-versus-host disease
Autorzy:
Rzepecki, Piotr
Gawroński, Krzysztof
Młot, Beata
Oborska, Sylwia
Pielichowski, Wojciech
Waśko-Grabowska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031062.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
acute graft-versus-host disease
allogeneic hematopoietic stem cell transplantation
extracorporeal photopheresis
leczenie ratunkowe
mesenchymal stem cells
mezenchymalne komórki macierzyste
ostra choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi
przeszczepienie alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych
salvage treatment
zewnątrzustrojowa fototerapia
Opis:
Use of allogeneic hematopoietic stem cell transplantation is increasing continuously as a consequence of continuing progress of medical techniques, allowing implementation of this procedure even in patients where previously it was considered contraindicated. It is successfully used in the treatment of both several hematologic malignancies and other conditions. Still, a major concern remains the development of graft-versus-host disease (GvHD) as a complication of this kind of therapy. Treatment of choice in acute forms of stage II-IV GvHD are steroids (prednisolone, 1-2 mg/kg/d) combined with calcineurin inhibitors (cyclosporine A or tacrolimus). Steroid-resistant patients constitute a considerable therapeutic challenge, as they require enhanced immunosuppression. Standard management of these patients depends on experiences of particular center and usually an individual therapeutic strategy is warranted. No controlled clinical trials are available, documenting a favorable effect on survival of a particular salvage procedure in the setting of a steroid-resistant GvHD. In this situation, the following agents may be used: mycophenolate mofetil, methotrexate, pentostatin, mTOR inhibitors, anti-TNF-α and anti-IL-2 antibodies as well as mono- and polyclonal anti-T-lymphocyte antibodies. Non-pharmacological options include the use of extracorporeal photopheresis and infusion of allogeneic mesenchymal stem cells. In order to improve its effectiveness, salvage therapy should be instituted as quickly as possible, at best during the first 2 weeks after diagnosis of GvHD. Nevertheless, overall effectiveness and toxicity of most therapeutic modalities are far from satisfactory. Current research focuses on regulatory T-lymphocytes and small molecules affecting signal transmission between antigen-presenting cells and effector cells.
Zastosowanie przeszczepiania alogenicznych komórek macierzystych krwiotworzenia stale wzrasta z uwagi na stały postęp technik medycznych, pozwalających na kwalifikację do wykonania tej procedury u chorych, którzy uprzednio mieli do niej przeciwwskazania. Jest ona z powodzeniem stosowana w leczeniu wielu nowotworów hematologicznych oraz innych schorzeń. Nadal poważnym problemem pozostaje rozwój choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi (GvHD) jako powikłanie użycia tej formy terapii. Leczeniem z wyboru ostrej postaci GvHD w stopniu II-IV są glikokortykoidy (prednizolon) w dawce 1-2 mg/kg/dziennie, w połączeniu z inhibitorami kalcyneuryny (cyklosporyna A lub takrolimus). Chorzy stery-dooporni stanowią bardzo poważny problem terapeutyczny, wymagają bowiem nasilenia immunosupresji. Standard postępowania u tych pacjentów zależy od doświadczeń ośrodka leczącego i zazwyczaj obowiązuje indywidualne podejście do chorego. Brakuje kontrolowanych badań klinicznych udowadniających wpływ na przeżycie konkretnego postępowania ratunkowego w leczeniu sterydoopornej ostrej GvHD. Można zastosować w tej sytuacji: kwas mykofenolowy, metotreksat, cyklofosfamid, pentostatynę, inhibitory mTOR, przeciwciała przeciwko TNF-a czy IL-2 oraz mono- i poliklonalne przeciwciała skierowane przeciwko limfocytom T. Opcje niefarmakologiczne obejmują użycie zewnątrzustrojowej fotote-rapii czy alogenicznych mezenchymalnych komórek macierzystych. W celu poprawy jego skuteczności leczenie ratunkowe w przypadku stwierdzenia sterydooporności powinno być zastosowane jak najszybciej, najlepiej w ciągu 2 tygodni od rozpoznania GvHD. Niemniej jednak ogólna skuteczność i toksyczność większości podejść terapeutycznych są niezadowalające. Przyszłość to zastosowanie regulatorowych limfocytów T czy użycie małych cząsteczek wpływających na przekazywanie sygnału pomiędzy komórkami prezentującymi antygen a komórkami efektorowymi.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2011, 9, 4; 253-263
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego
Hemorrhagic cystitis
Autorzy:
Młot, Beata
Gawroński, Krzysztof
Oborska, Sylwia
Pielichowski, Wojciech
Waśko-Grabowska, Anna
Rzepecki, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031084.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
chemioterapia
chemotherapy
hematopoietic stem cell transplantation
hemorrhagic cystitis
krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego
niewydolność nerek
przeszczepianie krwiotwórczych komórek macierzystych
radioterapia
radiotherapy
renal failure
Opis:
Hemorrhagic cystitis (HC) is a common complication in oncologic patients undergoing chemotherapy, radiotherapy or auto- and allotransplantation of hematopoietic stem cells. Cytostatics most prone to cause diffuse inflammation of the urinary bladder with concomitant bleeding include alkylating agents (e.g. cyclophosphamide and ifosfamide). The direct toxic agent are their metabolites, mainly acrolein. Nearly 20% of patients undergoing radiotherapy for pelvic malignancies experience bladder-associated complications, including HC. On the other hand, HC caused by cytostatics administered in the scope of conditioning protocol, affects 1-25% of patients undergoing transplantation. There are two forms of HC – early and delayed. The former is a result of preparatory protocols preceding graft injection or previous therapy and the flatter has usually viral etiology. Traditional means to prevent HC include adequate hydration, implementation of the so-called forced diuresis and administration of mesna, which contributed to a significant reduction of incidence of early HC. Effective treatment of delayed HC appears to rely on timely administration of antiviral drugs. Delayed diagnosis of HC or inadequate treatment may lead to urine retention with subsequent renal failure and even death. This paper presents, based on current literature, guidelines concerning prevention, diagnosis and treatment of HC.
Krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego (HC) jest częstym powikłaniem występującym u chorych z chorobą nowotworową leczonych chemioterapią, radioterapią, jak również poddawanych procedurze auto- lub alotransplantacji krwiotwórczych komórek macierzystych. Do cytostatyków, które najczęściej wywołują rozlany stan zapalny pęcherza moczowego z krwawieniem, należą leki alkilujące, m.in. cyklofosfamid i ifosfamid. Bezpośrednim czynnikiem toksycznym są ich metabolity, zwłaszcza akroleina. Około 20% chorych poddawanych radioterapii z powodu nowotworów miednicy małej doświadcza różnego stopnia powikłań ze strony pęcherza moczowego, m.in. HC. Z kolei krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego wtórne do podawanych w ramach reżimu kondycjonującego cytostatyków dotyczy 1-25% chorych poddanych transplantacji. Wyróżniamy wczesne i późne HC – wczesne jest wynikiem stosowania reżimów przygotowawczych przed podaniem przeszczepu lub wcześniejszej terapii, późne ma najczęściej etiologię wirusową. Tradycyjnym sposobem zapobiegania HC jest nawodnienie chorego, stosowanie tzw. diurezy forsowanej oraz podawanie mesny, dzięki której znacząco spadła częstość występowania wczesnego krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego. Skuteczna terapia późnego HC wydaje się opierać na stosowaniu leków przeciwwirusowych. Zbyt późne rozpoznanie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego bądź zastosowanie niewłaściwego leczenia może doprowadzić do retencji moczu z następczą niewydolnością nerek, a nawet zgonem chorego. W niniejszej pracy autorzy przedstawili, opierając się na aktualny doniesieniach, wytyczne dotyczące profilaktyki, diagnostyki oraz terapii krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2012, 10, 1; 71-87
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Źródła komórek macierzystych krwiotworzenia dla potrzeb transplantacji
Sources of hematopoietic stem cells for transplantation
Autorzy:
Rzepecki, Piotr
Gawroński, Krzysztof
Młot, Beata
Oborska, Sylwia
Pielichowski, Wojciech
Waśko-Grabowska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031036.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
bone marrow
growth factors
hematopoietic stem cells transplantation
mobilization of hematopoietic stem cells
peripheral blood
umbilical cord blood
czynniki wzrostu
krew obwodowa
krew pępowinowa
mobilizacja komórek macierzystych krwiotworzenia
przeszczepianie krwiotwórczych komórek macierzystych
szpik kostny
Opis:
Bone marrow transplantation dates back to the ‘50s, but greatest progress in this therapeutic modality applied successfully in the treatment of several conditions took place mostly during the past 25 years. Among all organ transplantations, bone marrow transplants are second only to kidney transplants. In Poland this therapeutic technique also undergoes a rapid development. During the past 10 years, absolute numbers of various forms of transplantation increased 100-fold, starting from 6 procedures in 1989 to over 700 at present. Essentially, the term bone marrow transplantation (BMT), present in names of international associations and registers, is in fact a colloquialism (e.g. European Group for Blood and Marrow Transplantation). A much more appropriate term would be hematopoietic cell transplantation (HCT). This is because progenitor cells for transplantation may be obtained not only from bone marrow, but also from peripheral blood and umbilical cord blood. The term hematopoietic cell transplantation has a much broader meaning and includes: classic transplantation of bone marrow obtained at surgery, transplantation of peripheral blood stem cells (PBSCT) and umbilical cord blood-derived stem cells. All hematopoietic stem cells express on their surface the CD34+ antigen and glycosylated transmembrane protein, a member of the family of adhesion molecules. In healthy persons, expression of this antigen in bone marrow cells is at the level of 1-3%, while in peripheral blood – 0.01-0.1%, and in umbilical cord blood – 0.1-0.4%. The first source (transplantation material) of hematopoietic progenitor cells was bone marrow, while transplantation of stem cells obtained from peripheral blood and umbilical cord blood started much later (during the ‘80s of the past century).
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2011, 9, 3; 186-198
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 20

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies