Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Pypłacz, Joanna" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-14 z 14
    Tytuł:
    Famae petitor. Lucan’s Portrayal of Pompey
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1046783.pdf
    Data publikacji:
    2014-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Pompey
    Lucan
    irony
    comic
    epic
    Roman Republic
    decay
    caricature
    hero
    Opis:
    In spite of the fact that Lucan’s sympathies are apparently with the Republicans, his attitude to Pompey, which emerges from the Pharsalia, turns out to be rather critical. Moreover, this criticism actually comes very close to ridicule. Lucan depicts Pompey as a senile and narcissistic leader who dwells on his past success and lives in the world of his own fantasies. Trapped in the vicious circle of his delusions of grandeur, he is rather grotesque than majestic. The harder he tries to enhance his public image, the more pathetic he becomes both in the eyes of his friends and in those of his enemies. The effects of his efforts are, therefore, quite contrary to their purpose. On the one hand, the figure of the senile and deluded Pompey is the caricature of the decaying Roman Republic, whose degeneracy it obviously mirrors. On the other hand, however, Lucan’s grotesque anti-hero is the exact opposite of archetypal epic characters such as Virgil’s Aeneas. Willing yet unable to emulate his literary predecessors, he functions as the caricature of the literary paradigm of a standard epic hero.
    Źródło:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae; 2014, 24, 2; 97-118
    0302-7384
    Pojawia się w:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    “Gothic” Elements in Seneca’s Tragedies
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1046060.pdf
    Data publikacji:
    2017-12-15
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Seneca
    Gothic tragedy
    imagination
    Poe
    Opis:
    In the present article I discuss the remarkable fact that many of the motifs to be found in Seneca’s tragedies – such as a horrible death, a madman, an obsession or some supernatural agent – are also to be found in abundance in the work of “Gothic” authors such as Ann Radcliffe and Edgar Allan Poe. Indeed, these motifs are now commonly considered to be the hallmark of the Gothic genre. I also analyse some of the techniques which Seneca uses in order to arouse fear and stimulate the reader’s imagination, comparing them with those used by Poe and other Gothic writers.
    Źródło:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae; 2017, 27, 3; 35-47
    0302-7384
    Pojawia się w:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Spectacula praedae. Historia Akteona i Nastagia degli Onesti
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/636350.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
    Opis:
    In the present article I have attempted to investigate the sources of inspiration for Boccaccio’s Nastagio degli Onesti, with its peculiar motif of an infernal hunt. It is precisely this motif that links the story with the ancient myth of Acthaeon, a theme much-loved in art and literature since the Metamorphoses of Ovid. It appears that this myth was the source of a mediaeval legend about an infernal hunt, which had been told by Helinandus Frigidi Montis and later translated into Italian by Jacopo Passavanti. As scholars have pointed out, this translation was in all probability Boccaccio’s primary source of inspiration. In my analysis, I have shown that – on the one hand – Boccaccio associated the motif of an infernal hunt in that story with Ovid’s version of the myth of Acthaeon and – on the other hand – he connected the motif of winning a lady’s heart by means of a terrible exemplum with the myth of Vortumnus and Pomona, which he also knew from the Metamorphoses. Moreover, it seems almost certain that the characteristic ring composition of Boccaccio’s novel was derived directly from this very story. Nastagio degli Onesti is therefore a highly intertextual novel in which Boccaccio merged three separate sources: two distinct myths told by Ovid in the Metamorphoses and Helinandus-Passavanti’s version of a mediaeval legend, which was probably a direct continuation of one of  them.
    Źródło:
    Terminus; 2010, 12, 1(22)
    2084-3844
    Pojawia się w:
    Terminus
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pięć stadiów żałoby w odzie I 24 Horacego
    Five Stages of Grief in Horace’s Ode I 24
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/570983.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Biblioteka Jagiellońska
    Tematy:
    Horacy
    Kwintyliusz Warus
    Wergiliusz
    Oda 1.24
    pięć faz żałoby
    psychologia
    Horace
    Quintilius Varus
    Virgil
    Ode 1.24
    the five stages of grief
    psycholog
    Opis:
    Na długo przed wyszczególnieniem przez psychologów pięciu etapów żałoby rzymski poeta Horacy instynktownie uczynił to w swojej Odzie 1.24, napisanej po śmierci przyjaciela, Kwintyliusza Warusa. W utworze tym poeta bardzo trafnie scharakteryzował kolejno stadia depresji, zaprzeczenia, negocjowania, gniewu oraz akceptacji.
    Long before modern psychologists classified and explained the five stages of grief, the Roman poet Horace gave an instuitive portrayal of these stages in his Ode 1 24, which was written after the death of his friend Quintilius Varus. In this poem, Horace with great accuracy describes the consecutive phases of grief, which are nowadays defined as depression, denial, bargaining, anger and acceptance.
    Źródło:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej; 2016, 66; 215-222
    0006-3940
    2450-0410
    Pojawia się w:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Serce domu. Oświeceniowe biblioteki prywatne i ich użytkownicy w powieści Ann Radcliffe The mysteries of Udolpho
    The Heart of a Home. Enlightenment Era Private Libraries and their Owners in Ann Radcliffe’s Novel The Mysteries of Udolpho
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/571112.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Biblioteka Jagiellońska
    Tematy:
    Ann Radcliffe
    książki
    biblioteka
    czytelnik
    oświata
    bibliofilia
    Udolpho
    gotyk
    serce
    dom
    books
    library
    reader
    education
    bibliophilia
    Gothic
    heart
    home
    Opis:
    In Ann Radcliffe’s novel entitled The Mysteries of Udolpho, the theme of the library turns out to be far more important than one would ever suspect, as positive or negative attitudes to books betray the personal qualities of particular characters. The kind and generous Monsieur St. Aubert and his daughter Emily, for example, are extremely fond of books, whereas the evil and primitive Signor Montoni, who owns a huge castle, has not seen fit to provide it with a library. The significance of this theme also reveals the author’s own views on libraries and their role in people’s lives. Ann Radcliffe saw the library as the heart of any home. Her novel shows that she was not only an eminent author, but also an avid reader and a passionate bibliophile.
    Źródło:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej; 2015, 65; 165-171
    0006-3940
    2450-0410
    Pojawia się w:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Seneca and Synaesthesia. The sensory aspect of the tragedies
    Seneka i synestezja. Sensoryczny aspekt tragedii
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1046592.pdf
    Data publikacji:
    2017-06-15
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Seneca
    tragedy
    synaesthesia
    alliteration
    polysemy
    meaning
    senses
    Opis:
    The present article discusses selected examples of the poetic means which Seneca uses in order to achieve the effect of synaesthesia in his tragedies. An analysis of these examples reveals that the poet makes the most of the Latin language’s semantic and musical potential and in doing so achieves quite spectacular sensory effects.
    Źródło:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae; 2017, 27, 1; 69-82
    0302-7384
    Pojawia się w:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cyntia żywa i Cyntia umarła. Literacka gra z odbiorcą w elegii 4.7 Propercjusza
    Cynthia – Living and Dead. A literary game with the audience in Propertius’ Elegy 4.7
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1046619.pdf
    Data publikacji:
    2016-10-27
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Propertius
    Cynthia
    elegy
    death
    love
    horror.
    Opis:
    In this article I analyse the theme of love and death as explored by Propertius in his Elegy 4.7. I also attemptto show that the problem of incongruence between this poem and the neighbouring Elegy 4.8 can be resolvedby means of an aesthetically oriented reading of both poems.
    Źródło:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae; 2016, 26, 1; 93-107
    0302-7384
    Pojawia się w:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Est locus… The Grotteschi of Giovanni Battista Piranesi and the Ancient Topos of Locus Horridus
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/571013.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Biblioteka Jagiellońska
    Tematy:
    Piranesi
    locus horridus
    locus amoenus
    Grotteschi
    pareidolia
    iluzja optyczna
    kontrast
    optical illusion
    contrast
    Opis:
    The present article discusses Piranesi’s use of the ancient topos of locus horridus on the example of his four Grotteschi. The analysis of particular ingredients of Piranesi’s loci horridi has shown that, in order to understand them, the onlooker must be not only familiar with the Greek and Roman mythology and literature, but also, must have the patience to detect even those details which, despite being too tiny or obscure to be noticed at the first glance, are crucial to the meaning of the whole picture. In his sophisticated game with the onlooker, Piranesi employs optical illusion and pareidolia. The article also reveals that the aesthetics of the Grotteschi consists, to a large extent, in bringing together motifs that originally belong to the opposite realms: that of a locus horridus and that of a locus amoenus. As a result of such a fusion, the locus horridus becomes even more frightening and hostile, whereas the traditionally ‘idyllic’ elements acquire a sinister hue.
    Źródło:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej; 2015, 65; 181-197
    0006-3940
    2450-0410
    Pojawia się w:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A Macabre Parallel. A Reading of Lucan’s Pharsalia 1, 1–7
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/571057.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Biblioteka Jagiellońska
    Tematy:
    Lucan
    Pharsalia
    Seneca
    Thyestes
    Atreus
    Republic
    Caesar
    nefas
    entrails
    murder
    feast
    allusion
    funus mundi
    Lukan
    Farsalia
    Seneka
    Republika
    Cezar
    wnętrzności
    morderstwo
    uczta
    aluzja
    Opis:
    The present article gives a rough outline of Lucan’s use of alliteration by attempting to discover the most important functions of this particular rhetorical device in the Pharsalia. For the sake of clarity, the instances of alliteration that are found in the Pharsalia are divided into three groups: ‘pure’ (of one and the same consonant), ‘mixed’ (of two or more consonants) and ‘combined’ (accompanied by other rhetorical devices). Lucan’s use of alliteration is shown to extend far beyond the achievement of an instantaneous sound effect at the level of a single line or even a single passage. In several cases, alliteration is used as a means of association in order to allow the poet to connect passages that would seem to have nothing in common. This in turn leads to the conclusion that Lucan’s compositional scheme – based on allusions and association – is present even at the level of the phoneme.
    Niniejszy artykuł stanowi analizę pierwszych wersów Farsalii Lukana (1, 1–7) oraz zawartych w nich ewidentnych nawiązań do Agamemnona i Thyestesa Seneki. Autorka dowodzi w nim, że liczne zbieżności leksykalne pomiędzy omawianym passusem a owymi dwiema tragediami nie ograniczają się jedynie do ogólnych nawiązań służących retorycznemu uwypukleniu i tak oczywistego faktu, że podobnie jak mityczny konflikt między Atreusem i Thyestesem, rzymska wojna domowa jest również wojną bratobójczą. Okazuje się bowiem, że aluzje do utworów Seneki na początku Farsalii pełnią bardzo istotną funkcję konstrukcyjną: łączą księgi pierwszą oraz siódmą (centralną dla poematu), jednocześnie ustanawiając subtelną, lecz wyrazistą paralelę pomiędzy nefas dokonanym przez Juliusza Cezara poprzez „uśmiercenie” Republiki, a nefas jako morderstwa popełnionego przez Atreusa na małoletnich bratankach. Dzięki temu zestawieniu bitwa pod Farsalos, przedstawiona przez poetę jako funus mundi, jawi się jako nie mityczna, lecz jak najbardziej rzeczywista „uczta Thyestesa”.
    Źródło:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej; 2017, 67; 321-335
    0006-3940
    2450-0410
    Pojawia się w:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kilka uwag na temat mitu Romulusa w Farsalii Lukana
    A Few Remarks on the Myth of Romulus in Lucan’s Pharsalia
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/571059.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Biblioteka Jagiellońska
    Tematy:
    Lukan
    Romulus
    Remus
    Cezar
    Pompejusz
    Erichto
    oraculum mortis
    sępy
    Idy Marcowe
    Lucan
    Caesar
    Pompey
    Erichtho
    vultures
    Ides of March
    Opis:
    Although scholars have noted the presence of the myth of Romulus in the Pharsalia, it would seem that its role in Lucan’s epic is much more significant than has hitherto been thought, for — firstly — the strong association of Caesar with Romulus unveils the dark side of the ancient legend, and — secondly – it links those scenes in which Caesar plays the part of a “Neo-Romulus”. The scene in the seventh book of the poem — in which the corpses of the Pompeian soldiers killed at Pharsalus are torn to pieces by wild animals and in which vultures bespatter Caesar with the battle gore that drops from their wings — possibly alludes to the apocryphal version of the myth of Romulus — mentioned by Livy (Liv. 1, 16, 4) — according to which the founder of Rome was himself eventually torn to pieces by furious senators. It is therefore quite probable that this scene functions as an oraculum mortis foreshadowing the Ides of March, which Lucan may well have planned to include in his Pharsalia.
    Źródło:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej; 2013, 63; 231-238
    0006-3940
    2450-0410
    Pojawia się w:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ifigenia w Taurydzie Eurypidesa: poetyka traumy, estetyka horroru i katharsis na scenie
    Euripides’ Iphigenia in Tauris: the Poetics of Trauma, the Aesthetics of Horror and a Catharsis on the Stage
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2143746.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Biblioteka Jagiellońska
    Tematy:
    Eurypides
    Ifigenia w Taurydzie
    tragedia grecka
    katharsis
    morderstwo
    horror
    trauma
    metateatr
    Euripides
    Iphigenia in Tauris
    Greek tragedy
    catharsis
    murder
    metatheatre
    Opis:
    Ifigenia w Taurydzie Eurypidesa w interesujący sposób łączy w sobie to, co dzisiejsi odbiorcy opisaliby jako klasyczną grozę opartą na motywie traumy z dzieciństwa (z jednej strony) oraz inteligentną, metateatralną analizę działania mechanizmu (greckiej) tragedii. Okrutna, mściwa bohaterka owej sztuki jest zarazem skrzywdzonym, nieszczęśliwym dzieckiem uwięzionym w ciele dorosłej kobiety. Walczy z dręczącymi ją wspomnieniami w specyficzny sposób, w nieskończoność inscenizując scenę własnej śmierci z rąk rodzonego ojca, Agamemnona. Świątynia w kraju Taurów służy jej jako osobliwy „teatr w teatrze”, gdzie – wśród makabrycznych dekoracji wykonanych ze szczątków ciał greckich żeglarzy – dręczona wspomnieniami dziewczyna rytualnie zabija kolejnych przybyszów ze swej ojczyzny. Nieoczekiwana wizyta brata, Orestesa, okazuje się skutecznym lekarstwem na owo niekończące się cierpienie Ifigenii. W sztuce tej Eurypides nie tylko umożliwia odbiorcom osiągnięcie katharsis, lecz także – za pomocą środków metateatralnych – pokazuje im dokładnie, na czym owa katharsis polega; w jaki sposób ludzki umysł oczyszcza się ze szkodliwych emocji. Gdy tylko Ifigenia przestaje koncentrować się na własnym cierpieniu i przenosi swą uwagę na podobnie jak ona sama udręczonego Orestesa, odzyskuje utraconą równowagę umysłu. Jednocześnie publiczność – która, naturalnie, solidaryzuje się z bohaterami – także odczuwa ulgę. Ifigenia w Taurydzie jest więc „sztuką w sztuce”, która pokazuje, jak funkcjonuje dobrze skonstruowana tragedia.
    Euripides’ tragedy Iphigenia in Tauris is an interesting combination of something that today’s theatre-goers would describe as being a classic horror play based on the motif of a childhood trauma (on the one hand) and – on the other hand – a cleverly designed metatheatrical study of how the mechanism of (Greek) tragedy really works. The terrifying, cruel and murder-obsessed Iphigenia is at one and the same time a wronged, unhappy child imprisoned in the body of a grown woman. She struggles with her pain by re-enacting her own unaccomplished murder in a sinister „theatre within a theatre”, i.e. in the temple of Arthemis, where – among macabre decorations made from remnants of the bodies of those Greek sailors that she has slain so far – she ritually kills any further newcomers from her homeland. An unexpected visit by her brother Orestes proves to be an effective remedy for Iphigenia’s distress. In this play, Euripides not only enables his audience to achieve catharsis, but also – through metatheatrical means – shows us exactly how a human mind is purged of dangerous emotions: as soon as Iphigenia stops concentrating on her own pain and starts to sympathize with Orestes, her mind is cured, and she is restored to a state of happiness. At the same time, the audience – who sympathize wih the characters – also feel a sense of relief. Iphigenia in Thauris is therefore a play within a play that shows us how a good tragedy works.
    Źródło:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej; 2019-2020, 69-70; 5-15
    0006-3940
    2450-0410
    Pojawia się w:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    El motín de la tierra. La « maquinaria divina » ctónica en la „Farsalia”
    The Revolt of the Earth. The Chthonic Divine Apparatus in the “Pharsalia”
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/967180.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Lucan
    “Pharsalia”
    Erichtho
    Medusa
    Antaeus
    Opis:
    The present article discusses the presence and function of chthonic monsters in Lucan’s “Pharsalia”. While two of these, i.e. Antaeus and Medusa, belong to the mythical past and their function is only illustrative, Erichtho, whose name denotes “discord” and “earth”, plays the role of the representative goddess of the chaos and pointlessness of the Civil War. The Thessalian witch impersonates the wrath of the Earth caused by the mutatio solis, mentioned in the invocation, and strongly connected with the Senecan motif of fuga solis. This article has revealed that line 1.49, telluremque nihil mutato sole timentem, which has been the starting point of the whole analysis, anticipates the three chthonic episodes. It has also shown, quite unexpectedly, that this particular line, by equalling rhetorically the results of Nero’s apotheosis and the rise of Caesar, conveys the message that Nero is the moral successor of the same man whose actions Lucan depicts as being the trigger of the chaos described in the “Phrasalia”.
    Źródło:
    Collectanea Philologica; 2015, 18
    1733-0319
    2353-0901
    Pojawia się w:
    Collectanea Philologica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Five Stages of Grief in Horace’s Ode I.24
    Pięć stadiów żałoby w Odzie I.24 Horacego
    Autorzy:
    Pypłacz, Joanna
    Smycz, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1179623.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Biblioteka Jagiellońska
    Tematy:
    Horace
    Quintilius Varus
    Virgil
    Ode I.24
    the five stages of grief
    psychology
    Horacy
    Kwintyliusz Warus
    Wergiliusz
    Oda 1.24
    pięć faz żałoby
    psychologia
    Opis:
    Na długo przed wyszczególnieniem przez psychologów pięciu etapów żałoby rzymski poeta Horacy instynktownie uczynił to w swojej Odzie 1.24, napisanej po śmierci przyjaciela, Kwintyliusza Warusa. W utworze tym poeta bardzo trafnie scharakteryzował kolejno stadia depresji, zaprzeczenia, negocjowania, gniewu oraz akceptacji.
    Źródło:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej; 2020, Special Issue; 5-12
    0006-3940
    2450-0410
    Pojawia się w:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-14 z 14

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies