Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Prokop, Marek" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-14 z 14
    Tytuł:
    Wpływ filozofii Awicenny na metafizykę Tomasza z Akwinu. Przegląd źródeł i opracowań
    Autorzy:
    Prokop, Marek P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2078879.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-30
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Tematy:
    Awicenna
    Tomasz z Akwinu
    byt
    metafizyka
    konieczność
    możliwość
    Avicenne
    Thomas d'Aquin
    l’être
    métaphysique
    nécessité
    possibilité
    Opis:
    Tolede au XIIème et XIIIème siècle comme Baghdad au VIII-IX siècle était un lieu de transfert du savoir : à l’époque du califat abbasside en Irak du grecque à l’arabe, en Espagne de l’arabe au latin. Le sujet de cet article est de montrer quels textes d’Avicenne a connu saint Thomas d’Aquin. C’était principalement le « Canon de la médecine » traduit par Gerard de Cremone et quelques livres du recueil du « Kitâb al-Shifa », « Métaphysique » et « De anima ». Plusieurs éminents savants ont consacré beaucoup d’articles et de livres sur différents sujets pour révéler l’influence d’Avicenne sur la pensée philosophique de Thomas d’Aquin. On peut citer ici les noms de E. Gilson, M.-A. Goichon, M.-T. d’Alverny, L. Gardet, G. Verbeke, J. Owen etc. Malgré la multitude de travaux il reste quelques problèmes qui n’ont pas été encore suffisamment analysés. Par exemple pourquoi Avicenne a attribué à Dieu seul la notion de l’Être nécessaire et pas Thomas d’Aquin ? Pourquoi il a introduit la catégorie de l’être nécessaire et l’être possible dans la description aristotélicienne de l’être « to on legetai pollaksos », tandis que Thomas a identifié comme des éléments fondamentaux de la structure ontique de l’être l’acte et la puissance (esse et essentia) ?
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2019, 8; 47-60
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tomasz z Akwinu – teolog czy filozof. Kilka uwag do artykułu W. Golonki: "St Thomas d’Aquin en tant que philosophe: le problème des sources", „Rocznik Tomistyczny” 2 (2013), s. 183 – 194
    Thomas Aquinas - theologian or philosopher. Some remarks on W. Golonka’s article: "St Thomas d’Aquin en tant que philosophe: le problème des sources", „Rocznik Tomistyczny” 2 (2013), p. 183 – 194.
    Autorzy:
    Prokop, Marek P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/452585.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2014, 3; 327-335
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Stanisław Wojeński’s Way to the Episcopal Mitre. The Adventurous Church Career of the Son of the Rector of the Cracow Academy
    Stanisława Wojeńskiego droga do biskupiej infuły. Perypetie kościelnej kariery syna rektora Akademii Krakowskiej
    Autorzy:
    Prokop, Krzysztof R.
    Krośniak, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1179640.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Biblioteka Jagiellońska
    Tematy:
    biography of Stanisław Wojeński (ca. 1613–1680)
    Catholic episcopate of the Polish--Lithuanian Commonwealth in the 17th century
    information processes for bishops
    Polonica in the Vatican Archives
    Stanisław Wojeński (ok. 1613–1680) – biografia
    episkopat katolicki Rzeczypospolitej Obojga Narodów – XVII wiek
    procesy informacyjne na biskupstwa
    polonica w Archiwum Watykańskim
    Opis:
    Do wyróżniających, choć dziś już zapomnianych postaci życia kościelnego i politycznego doby panowania króla Jana III Sobieskiego, zaliczyć należy biskupa kamienieckiego z lat 1680–1685 Stanisława Wojeńskiego, autora drukowanej relacji z walk polsko-tureckich w roku 1684. Syn rektora Akademii Krakowskiej, wykształcony w Polsce, Rzeszy i Italii, już od czasów króla Jana II Kazimierza zaangażowany w działalność dyplomatyczną, kanonik katedry krakowskiej i archidiakon kapituły kolegiackiej w Pilicy, nominację ze strony monarchy na pozostającą wtedy pod panowaniem tureckim stolicę biskupią w Kamieńcu Podolskim uzyskał jeszcze w początkach roku 1677, wszakże na otrzymanie papieskiego zatwierdzenia musiał oczekiwać aż trzy lata. Zaważyła na tym nie tylko ówczesna sytuacja geopolityczna diecezji kamienieckiej, której terytorium zostało przejściowo utracone przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów, ale również względy natury personalnej. Został on bowiem oskarżony przed nuncjuszem apostolskim w Warszawie, a następnie także bezpośrednio w Kurii Rzymskiej, o nekromancję, brak osobistej pobożności, zaangażowanie w antycesarską opozycję na Węgrzech (zarazem też wchodzącej ówcześnie w skład ziem Korony św. Stefana dzisiejszej Słowacji), wreszcie też o dokonane z premedytacją zafałszowanie własnego rodowodu, w rzeczywistości nieszlacheckiego, celem zapewnienia sobie otwartej drogi do osiągnięcia wysokich godności kościelnych, spośród których to zarzutów przynajmniej ów ostatni odpowiadał prawdzie (przodkowie S. Wojeńskiego byli bowiem mieszczanami w Kościanie w Wielkopolsce). Ponieważ z jednej strony czynnikiem sprawczym wysunięcia owych oskarżeń był ordynariusz krakowski Andrzej Trzebicki, z drugiej wszakże dwór monarszy (na czele z samym królem Janem III Sobieskim) okazał nieustępliwość i nie zaniechał forsowania odnośnej kandydatury, w Rzymie długo zwlekano z podjęciem ostatecznej decyzji – do momentu, kiedy zmarł wyżej wspomniany biskup Krakowa (1679). Niniejszy artykuł ukazuje najważniejsze odsłony tej nietypowej, gdy chodzi o obsadzanie stolic biskupich w XVII-wiecznym państwie polsko-litewskim, sprawy, spożytkowując niewykorzystane dotychczas pod tym kątem materiały z Archiwum Watykańskiego (Archivio Segreto Vaticano).
    Źródło:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej; 2020, Special Issue; 175-230
    0006-3940
    2450-0410
    Pojawia się w:
    Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przewodnik po zespołach rękopisów Towarzystwa Historyczno-Literackiego i Biblioteki Polskiej w Paryżu
    Współwytwórcy:
    Wrede, Maria. Opracowanie
    Prokop, Marek P. (1951- ). Opracowanie
    Pezda, Janusz. Opracowanie
    Wyrwa, Tadeusz. Recenzja
    Data publikacji:
    2000
    Wydawca:
    Paryż ; Warszawa : Biblioteka Polska : BN
    Tematy:
    Biblioteka Polska (Paryż)
    Polonica Francja inwentarz
    Zbiory biblioteczne
    Inwentarz
    Opis:
    Indeks.
    Przewodnik po zespołach rękopisów Biblioteki Polskiej w Paryżu
    Dostawca treści:
    Bibliografia CBW
    Książka
    Tytuł:
    Odpowiedź
    Autorzy:
    Prokop, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/452534.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2015, 4; 393-395
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Metoda identyfikacji bytu w metafizyce tomizmu konsekwentnego
    Méthode d’identification de l’être dans la métaphysique du thomisme consequent
    Autorzy:
    Prokop, Marek P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2075332.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-30
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Tematy:
    metoda porównawcza
    metoda identyfikacji
    tomizm konsekwentny
    pierwsze pryncypia
    własności transcendentalne
    méthode comparative
    méthode d’identification
    thomisme conséquent
    premiers principes
    propriétés transcendantales
    Opis:
    Dans l’histoire des sciences nous pouvons trouver deux méthodes principals : méthode comparative et méthode d’identification. Cette distinction s’appuie sur le fait que soit nous admettons que l’objet de notre recherche doit s’accommoder à la méthode, soit c’est l’objet qui décide de la méthode que nous allons utiliser pour l’analyser. Si c’est la méthode qui décide de l’objet de recherches, alors il y a une forte probabilité que nous allons construire une science dont l’objet n’existe pas réellement. La méthode comparative (avec ses variantes) a été utilisée surtout dans les sciences naturelles et particulières. C’était elle qui décidait de la scientificité ou non d’un savoir donné. On l’utilise sous différentes formes comme méthode analogique, inductive, déductive, de falsificateurs potentiels … et dans les sciences humaines comme la méthode dialectique, apophatique, gnostique. Sans doute, la méthode comparative est très utile pour formuler et organiser le savoir, pour apporter à notre langage des mots, des notions de ce qui est semblable ou différent, pour ordonner des fonctions, des relations entre différents êtres, pour indiquer comment une chose agit ou se comporte dans une situation donnée. Mais grâce à cette méthode nous ne sommes pas capables de décrire la structure ontique des êtres réels, de distinguer entre les relations réelles et les relations mentales, de discerner le fait que des êtres existent, pourquoi ils existent et quel type d’existence ils possèdent. La méthode d’identification a été initiée par Aristote en tant qu’abstraction; il s’agissait d’indiquer la forme d’une chose qui constituait l’objet de recherches et devenait simultanément l’être. La méthode d’abstraction permettait de définir les propriétés essentielles d’un être. La suivante forme d’identification qu’a proposé Thomas d’Aquin se nomme séparation. Cette méthode démontre les éléments transcendantaux sans lesquels l’être ne peut pas exister. En reprenant la demarche d’Aristote et de Thomas, M. Gogacz a apporté plusieurs precisions dans cette méthode d’identification. La connaissance sensible et intellectuelle, d’une manière directe et passive, nous permet d’identifier l’existence réelle des êtres individuels. Ces données nous indiquent que nous pouvons distinguer le fait que les êtres existent et qu’ils ont leurs propriétés propres. Pour arriver à cette constatation nous devons respecter un certaine nombre de règles : 1) nous devons réfléchir si nous parlons d’une cause ou d’un effet; 2) si la réalité est composée d’un seul élément soit matériel, soit spirituel (cela nous mène vers le monisme); ou deux éléments (dualisme), ou encore elle est composée de plusieurs matériaux (pluralisme); 3) si nous décri vons la puissance (élément constitutive avec l’acte d’exister d’un être) ou la possibilité (idée inventée pour réaliser un produit matériel ou intellectuel); 4) si notre description de l’être concerne les propriétés transcendantales contenues dans chaque être réel ou les propriétés catégorielles lesquelles appartiennent uniquement à certains groupes d’êtres; 5) si nous distinguons bien la manifestation d’un être d’une part et des relations qu’il noue ou peut nouer d’autre part. En acceptant ces distinctions nous pouvons recevoir dans la connaissance directe, non-conceptualisée les manifestations des propriétés transcendantales de chaque être réellement existant qui sont unité, distinction, réalité, vérité, bien, beau. Ces propriétés qui nous indiquent la structure ontique de chaque être, nous mènent à la construction de phrases appelées les premiers principes de la connaissance et qui constituent la base de la mise en ordre, de la classification de notre savoir. Il s’agit des principes d’identité de l’être, de distinction des êtres, de tiers exclu et de raison d’être. La méthode d’identification ainsi appréhendée nous permet de cultivar correctement ce domaine du savoir que nous appelons la philosophie.
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2020, 2, 9; 145-160
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Le concept de leternité du temps dans le "Liber de causis"
    Koncepcja wieczności i czasu w "Liber de causis"
    The Concept of Eternity and Time in "Liber de causis"
    Autorzy:
    Prokop, Marek P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/452443.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Tematy:
    Liber de causis
    eternite
    temps
    esse
    hierarchie
    la Cause premiere
    wieczność
    czas
    hierarchia
    Pierwsza Przyczyna
    Opis:
    Księga o przyczynach była w Średniowieczu podręcznikiem filozofii na uniwersytetach europejskich. Zachowało się ponad 200 kopii. Każdy znaczący uczony łaciński pisał komentarz do tego traktatu, nawet jeszcze w Renesansie. Także dzisiaj organizowane są kolokwia, na których dyskutuje się zagadnienia poruszane w tej księdze. Periodycznie historycy filozofii usiłują wskazać imię autora i miejsce powstania. Współcześnie Cristina d’Ancona Costa sugeruje, że może to być uczeń al-Kindiego z Bagdadu z IX w., natomiast A. Pattin utrzymuje, że autorem jest Ibn Dawud z Toledo z XI w. Ciekawe dlaczego żaden z arabizujących historyków nie zadał sobie pytania, jak to się stało, że Commentator (Awerroes +1198) nie sporządził komentarza do tego tekstu, który w jego czasach był tłumaczony z arabskiego na łacinę w Toledo przez Gerarda z Kremony (†1187), skoro arabski oryginał przypisywał autorstwo Arystotelesowi, jako pracę o czystym dobru (Kitab Aristutalis fi iydah al-hair al-mahd = Liber Aristotelis de expositione bonitatis purae)? Wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, chociaż dziś większość historyków opowiada się za bagdackim pochodzeniem anonima. Zagadnienie wieczności i czasu, temat niniejszego artykułu, anonim łączy z podziałem „esse” na proste, które posiada każda, materialna rzecz znajdująca się w czasie oraz na hierarchicznie uporządkowane „esse superius”: to, które jest wieczne i identyczne z inteligencją; następnie to, które jest ponad wiecznością jako Pierwsza Przyczyna oraz to, które jest na horyzoncie wieczności i czasu, a jest nim dusza stwarzająca czas. Chociaż Anonim posługuję się metodą apofatyczną opisującą hierarchię bytów w odniesieniu do Pierwszej Przyczyny, będącej poza wiecznością i czasem, przez co idzie drogą z „Elementów teologii” Proklosa, niemniej posługuje się także terminologią Arystotelesa np. w określeniu pojęcia czasu. Ten traktat wpisuje się w arabską tradycję łączenia neoplatonizmu z arystotelizmem oraz monoteizmu, gdzie Pierwsza Przyczyna stwarza byty bezpośrednio, ale także za pośrednictwem przyczyn drugich (wyjątkiem wśród filozofów jest Ibn Tufayl † 1185, dla którego jedyną przyczyną sprawczą jest Bóg). Natomiast niezgodnie z arabską tradycją jest przypisanie Przyczynie Pierwszej atrybutu „czysty” (arab. al-hair), które to określenie nie występuje w kanonie 99 imion bożych.
    In the Middle Ages Liber de causis was a textbook of philosophy in European universities. It remained more than 200 copies. Every significant Latin scholar wrote a comment to this treaty, in the Renaissance too. Also today colloquia are organized which picked up the issues discussed in this book. Historians of philosophy periodically try to identify the author’s name and a place of its origin. Nowadays Cristina d’Ancona Costa suggests that it may be a student of Al-Kindi from Baghdad who lived in ninth century. A. Pattin maintains that this author Ibn Dawud from Toledo who lived in eleventh century. In that days this text was translated from Arabic into Latin in Toledo by Gerard of Cremona (+1187). Is why it is interesting that no one from among historians did not ask himself how did it happen that Commentator (Averroes +1198) did not write a comment to this text as Arabic the original ascribed the authorship to Aristotle as a work about pure good (Aristutalis Kitab fi al-hair iydah al-Mahd = Liber de Aristotelis Exposition bonitatis pura). Many questions remain unanswered, although today most historians declare in favour of Baghdad’s origin of Anonymous Person. The issue of eternity and time, the topic of this article, Anonymous Person connects with the classification of ‘esse’ for simple that has each, material thing located in time and the second one – hierarchically organized ‘esse superius’ which is eternal and identical with intelligence; next that which is beyond eternity as the First Cause; and thatwhich is on the horizon of eternity and time, and it is the soul which creates time. Although Anonymous Person used the method of apophatic which describes the hierarchy of beings in relation to the First Cause, who is beyond eternity and time – that goes by way of the Elements of Theology by Proclus – but he also uses the terminology of Aristotle, eg. in determining the concept of time. This treaty is a part of the Arabic tradition of connecting Neoplatonism with Aristotelianism and monotheism in which The First Cause creates beings directly but also through secondary causes (with the exception of Ibn Tufayl +1185 – according to him the only causative is God). Whereas ascribing the attribute of ‘pure’ (al-hair) to The First Cause is contradict Arabic tradition. This term is not included in the canon of 99 names of God.
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2015, 4; 27-37
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jerzy Kalinowski – życie filozoficzne w zawieruchach XX wieku
    Jerzy Kalinowski – La vie philosohique dans les tourmentes du XX siècle
    Autorzy:
    Bastit, Michel
    Prokop, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2057893.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-30
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Tematy:
    Georges Kalinowski
    thomisme
    logique des normes
    philosophie du droit
    métaphysique
    Jerzy Kalinowski
    tomizm
    logika norm
    filozofia prawa
    metafizyka
    Opis:
    Il y a vingt ans Georges Kalinowski est mort. Il était un philosophe polono-français spécialiste de la philosophie du droit. En Pologne G. Kalinowski était l’un des fondateurs, avec Stefan Swieżawski, Mieczysław A. Krąpiec o.p., Stanisław Kamiński, Karol Wojtyła, Marian Kurdziałek entre autres, de ce qu’il appellera dans la „Revue philosophique de Louvain” – „L’école philosophique lublinoise”. A cause de problèmes qu’il a subi par le régime politique communiste, en 1958 il choisit de venir en France. Sa philosophie, il l’a présentée dans L’Impossible Métaphysique et La Philosophie à l’heure du Concile, d’inspiration aristotélicienne et thomiste, où il a exposé la structure ontique de la réalité, de l’homme et de Dieu. A la base de cette compréhension de l’homme et s’appuyant sur les propriétés transcendantales des êtres, d’où découlent les premièrs principes de la connaissance, tels que les principes d’identité de l’être, de non-contradiction, de tiers exclu ou de raison d’être, G. Kalinowski élabora sa philosophie du droit, étroitement liée à la philosophie morale qui «est la ‘conclusion’ de la métaphysique et la ‘prémisse’ de la vie», présentée dans Le problème de la vérité en morale et en droit et dans Initiation à la philosophie morale. L’œuvre de Kalinowski, traduit en plusieurs langues, spécialement Logique des Normes, propose le réalisme philosophique thomiste dans les domaines divers comme métaphysique, théorie de la connaissance, éthique et droit.
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2021, 10; 15-24
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Al-Kindi, Pismo o intelekcie. Wprowadzenie do przekładu z języka arabskiego
    Al-Kindi, On intellect. Introduction to the Arabic translation
    Autorzy:
    Prokop, Marek P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2078983.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-30
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Tematy:
    al-Kindi
    intelekt
    Arystoteles
    Opis:
    Niniejsza prezentacja arabskiego tekstu al-Kindiego jest oparta na edycji dokonanej przez J. Jolivet z małymi uzupełnieniami raczej ortograficznymi, niż merytorycznymi. Czcionki egzemplarza edycji Abû Rîda, który posiadam, wydrukowane na papierze nie najlepszej jakości, są miejscami niezbyt czytelne. Oczywiście wersja polska jest niekiedy odmienna od tłumaczenia francuskiego czy angielskiego; szczególnie w przypadku filozoficznych terminów. Wykazuję to w przypisach. Można by przypomnieć tu włoski paragram (grę słów) «traduttore, traditore» (tłumacz = zdrajca). Wszyscy tłumacze twierdzą, że język al-Kindiego jest dość trudny. Al-Kindi nie miał łatwego zadania. Nie miał za sobą tradycji filozoficznej w języku arabskim. Sam tę tradycję tworzył. Był Pierwszym filozofem Arabów, który budował podstawy arabskiej filozofii. Owszem, miał tłumaczenia filozofów greckich dokonane bezpośrednio z greckiego lub też z języka syryjskiego na arabski przez niekiedy świetnych tłumaczy, np. nestoriańskiego lekarza Hunayn ibn Ishaq i jego syna Ishaq ibn Hunayn. Ale wydaje się, że al-Kindi także poprawiał tłumaczenia wskazując na lepsze wyrażenia arabskie czy precyzyjniejsze terminy techniczne.
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2019, 8; 297-299
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Al-Kindi - O intelekcie
    Autorzy:
    Prokop, Marek P.
    Zembrzuski, Michał
    Al-Kindi
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2078994.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-30
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Tematy:
    Al-Kindi
    intelekt
    Arystoteles
    Opis:
    Publikację stanowi tłumaczenie traktatu Al-Kindiego "De intellectu". Publikacja jest porównaniem dwóch tłumaczeń tekstu oryginalnego - edycji arabskiej i edycji łacińskiej.
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2019, 8; 308-320
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Możliwość” czy „możność”. Wprowadzenie do problematyki
    Potentiality or potency. Introduction to the problems
    Autorzy:
    Prokop, Marek P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/452597.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Tematy:
    możność i możliwość
    filozofia arabska
    św. Tomasz z Akwinu
    historia filozofii średniowiecznej
    potency and potentiality
    Arabic philosophy
    Thomas Aquinas
    history of the medieval philosophy
    Opis:
    The aim of the article is to show how the Aristotelian contents “potentiality” and “potency” have been mixed up in the Arabic legacy, especially in Avicennian philosophy. Whereas Aristotle distinguished between potentiality as the logical term and potency as the ontological one, Avicenna combined them and concluded that potentiality can be regarded as the concerning the level of real being. This confusion has been held later by, for example, John Duns Scotus. It was great service of Thomas Aquinas, who discerned two concepts and precisely indicated that they belong to the different and irreducible orders: logical and ontological one.
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2013, 2; 55-67
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-14 z 14

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies