Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Nalewczyńska, Agnieszka" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Charakterystyka leków przeciwwymiotnych stosowanych u pacjentów w trakcie leczenia cytostatycznego z powodu choroby nowotworowej ze szczególnym uwzględnieniem preparatu aprepitant
    Antiemetic drugs used during anticancer chemotherapy, with special emphasis on aprepitant
    Autorzy:
    Nalewczyńska, Agnieszka
    Winiarek, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031023.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    antiemetic drugs
    aprepitant
    chemotherapy
    ovarian cancer
    surgical treatment
    chemioterapia
    leczenie operacyjne
    leki przeciwwymiotne
    rak jajnika
    Opis:
    Nausea and vomiting are symptoms occurring in 70% of patients treated for late-stage cancer, exerting a tremendous impact on their quality of life and everyday activity. Severity of nausea and vomiting depends on the following factors: type and dose of cytostatic agent, treatment protocol and way of administration, as well as on the patient’s age, gender and alcohol abuse. Novel antiemetic drugs include EMEND, containing aprepitant as active substance. It acts by blocking neurokinin 1 receptor (NK1). In vivo, NK1 receptor is activated by binding substance P, which results in feeling of nausea and vomiting. EMEND blocks this reaction by preventing binding of substance P to the NK1 receptor. Furthermore, this agent does not show any affinity to serotonin-, dopamine- or corticosteroid-associated receptors. In spite of a noticeable progress in cancer chemotherapy, no worthwhile improvement has been obtained in the treatment of nausea and vomiting – well known adverse effects of cytostatics, considerably compromising the patients’ quality of life. Therefore, in 2009, representatives of two scientific societies – the European Society for Medical Oncology (ESMO) and the Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – have met in Perugia, Italy, in order to develop a consensus concerning preventive and therapeutic management in this group of patients. This meeting has produced recommendations for prevention and treatment of chemotherapy-associated nausea and vomiting. These guidelines, depending on goal of prevention, are presented in the paper.
    Nudności i wymioty to objawy występujące u 70% leczonych pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową, mające ogromny wpływ na ich jakość życia i codzienną aktywność. Nasilenie nudności i wymiotów zależy od następujących czynników: rodzaju chemioterapeutyku, dawki leku, programu leczenia oraz drogi podania leku, a także od wieku, płci, nadużywania alkoholu. Do nowych leków przeciwwymiotnych należy EMEND, którego substancją czynną jest aprepitant. Charakteryzuje się on działaniem antagonistycznym do receptora neurokininy 1 (NK1). In vivo receptor NK1 jest pobudzany przez połączenie z substancją P i to związanie powoduje wystąpienie uczucia nudności oraz wymioty. EMEND, wykazując działanie blokujące tę reakcję, uniemożliwia przyłączenie się substancji P do receptora NK1. Jednocześnie aprepitant nie wykazuje powinowactwa do receptora serotoninowego, dopaminowego ani dla kortykosteroidów. Pomimo ogromnego rozwoju w zakresie leczenia chemioterapeutycznego chorych na nowotwory złośliwe nie dokonał się znaczny postęp w zakresie leczenia nudności i wymiotów – objawów niepożądanych leczenia cytostatykami istotnie obniżających jakość życia pacjentów. Z tego względu w roku 2009 przedstawiciele dwóch towarzystw naukowych – European Society for Medical Oncology (ESMO) oraz Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – spotkali się w Perugii w celu wypracowania konsensusu w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. W trakcie spotkania doprowadzono do przedstawienia zaleceń w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. Zalecenia te w zależności od celu profilaktyki przedstawiono w poniższym tekście.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2011, 9, 1; 26-37
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zastosowanie hipertermii w onkologii
    Usage of hyperthermia in oncology
    Autorzy:
    Timorek-Lemieszczuk, Agnieszka
    Nalewczyńska, Agnieszka
    Śpiewankiwicz, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030743.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    brachytherapy
    chemotherapy
    hyperthermia
    ovarian cancer
    radiotherapy
    brachyterapia
    chemioterapia
    hipertermia
    radioterapia
    rak jajnika
    Opis:
    Hyperthermia may be defined as a way of controlled elevation of temperature, targeted on neoplasm or adjacent tissues, organs, body part(s) or entire body. The first medical application of hyperthermia in modern medicine was described by Westermark in 1898: he used containers with continuous flow of water at temperature of 42-44°C to treat inoperable cervical cancer. In studies performed to date, hyperthermia was combined with standard therapeutic modalities – radiotherapy and chemotherapy, both intravenous and intraperitoneal. Studies revealed that effects of hyperthermia include induction of apoptosis, both mediated by suppressor protein p53 and by an independent mechanism. Depending on the range of temperatures used, hyperthermia may be classified as mild (about 39°C), moderate (40-41°C) and intense (over 42°C). Chemotherapeutic agents whose effect is enhanced by concomitant hyperthermia include alkylating drugs (ifosfamide, cyclophosphamide), antineoplastic antibiotics (bleomycin, adriamycin, mitomycin C and actinomycin), platinum derivatives, antimetabolites (5-fluorouracil) and gemcitabine (administered a day before or a day after heating). Hyperthermia combined with radiotherapy has a synergistic effect. This effect depends on degree of temperature elevation in target tissue (the higher the temperature, the greater the effect), duration of heating and chronologic order of implementation of both modalities. It appears that hyperthermia may contribute to improvement of still unsatisfactory treatment outcomes in gynecologic oncology, particularly in patients with ovarian cancer, cervical cancer and endometrial cancer.
    Hipertermia może być definiowana jako metoda kontrolowanego podwyższenia temperatury, której celem jest guz nowotworowy, jak również otaczające tkanki, narządy, część lub nawet całe ciało. Pierwsze zastosowanie hipertermii w czasach nowożytnych zostało opisane przez Westermarka w 1898 roku; użył on pojemników z ciągłym przepływem wody o temperaturze 42-44°C w leczeniu nieoperacyjnych przypadków raka szyjki macicy. W dotychczas przeprowadzonych badaniach hipertermię łączy się ze standardowo stosowanymi terapiami – radioterapią oraz chemioterapią dożylną i dootrzewnową. W badaniach stwierdzono również, że jednym z działań hipertermii jest indukowanie apoptozy zarówno zawiązanej z białkiem supresorowym p53, jak i w mechanizmie niezależnym. W zależności od zakresu stosowanych temperatur możemy podzielić hipertermię na: łagodną (około 39°C), o średnim nasileniu (od 40 do 41°C) oraz bardzo nasiloną (powyżej 42°C). Do chemioterapeutyków, których efekt działania zostaje zwiększony w wyniku łącznego stosowania z hipertermią, należą: leki alkilujące (ifosfamid, cyklofosfamid), antybiotyki przeciwnowotworowe (bleomycyna, adriamycyna, mitomycyna C i aktynomycyna), pochodne platyny, antymetabolity (5-fluorouracyl) oraz gemcytabina (podana dobę przed lub dobę po nagrzewaniu). Hipertermia w połączeniu z radioterapią wykazuje działanie synergistyczne. Działanie to zależne jest od uzyskanego wzrostu temperatury w tkance docelowej (im wyższa temperatura, tym większy efekt), czasu nagrzewania oraz kolejności łączenia obu tych metod. Wydaje się, iż hipertermia jest metodą, która może mieć wpływ na poprawę ciągle niezadowalających wyników leczenia w ginekologii onkologicznej, szczególnie u chorych na raka jajnika, szyjki macicy i endometrium.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2009, 7, 4; 264-269
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa – epidemiologia oraz profilaktyka
    Venous thromboembolism – epidemiology and prophylaxis
    Autorzy:
    Nalewczyńska, Agnieszka
    Maździarz, Agnieszka
    Krynicki, Ryszard
    Śpiewankiewicz, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030346.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    deep vein thrombosis
    low molecular weight heparin
    pulmonary embolism
    venous thromboembolism
    heparyna drobnocząsteczkowa
    zakrzepica żył głębokich
    zatorowość płucna
    żylna choroba zakrzepowo-zatorowa
    Opis:
    The term “venous thromboembolism” encompasses two disease entities, i.e. deep vein thrombosis and its very serious complication – pulmonary embolism. In Poland, this disease affects almost 50 thousand people, nearly a half of whom develop pulmonary embolism which accounts for 10% of all hospital deaths. The incidence rate increases with age, and 70% of cases concern people above the age of 60. The treatment of complications caused by these symptoms is very expensive. It is estimated that the cost is nearly as high as in the treatment of neoplasms. Risk factors of thromboembolism include: age >40, family and personal history of venous thromboembolism, major surgeries (within lower extremities, pelvis and abdomen), malignant cancers and certain anticancer treatment regimens as well as pregnancy and postpartum period. The severity of symptoms mainly depends on disorders of blood outflow from the lower extremities and the extent of thrombotic lesions. The more extensive thrombosis is, the greater the blood stasis and the greater the vascular disorders. The most common symptoms include pain and edema. Thromboembolism is asymptomatic is nearly a half of patients. That is why a careful interview and risk factor estimation are so important. Non-invasive methods are used, such as: ultrasound assessment of venous flow, Doppler ultrasound, plethysmography (assessment of blood volume in the lower extremities), venography and D-dimer level assessment. Proper thromboprophylaxis is the most important element that increases the safety of patients and considerably decreases health care expenditure. This review presents indications for venous thromboembolism prophylaxis in accordance with the latest guidelines.
    Nazwa „żylna choroba zakrzepowo-zatorowa” (venous thromboembolism) zawiera w sobie dwie jednostki chorobowe, a mianowicie zakrzepicę żył głębokich oraz bardzo poważne jej następstwo, jakim jest zator tętnicy płucnej. W Polsce choroba ta dotyka blisko 50 tys. osób, z czego prawie u połowy wystąpi zator tętnicy płucnej, który powoduje 10% wszystkich zgonów w szpitalu. Liczba zachorowań zwiększa się z wiekiem, a 70% dotyczy osób >60. roku życia. Leczenie powikłań spowodowanych przez ten zespół objawów jest niezwykle kosztowne – szacuje się, że wydatki są zbliżone nawet do kosztów leczenia chorób nowotworowych. Do czynników ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej należą: wiek >40 lat, żylna choroba zakrzepowozatorowa w wywiadzie rodzinnym, przebyta choroba zakrzepowo-zatorowa, duże zabiegi operacyjne (w zakresie kończyn dolnych, miednicy i jamy brzusznej), nowotwory złośliwe i niektóre schematy leczenia przeciwnowotworowego, ciąża i połóg. Ciężkość objawów zależy głównie od stopnia zaburzenia odpływu krwi z kończyn dolnych, a także rozległości zmian zakrzepowych. Im rozleglejsza zakrzepica, tym większy zastój krwi i większe zaburzenia naczyniowe. Najczęstszymi objawami są ból oraz obrzęk. Niemal u połowa pacjentów żylna choroba zakrzepowo-zatorowa przebiega bez objawów, dlatego tak ważny jest dokładny wywiad oraz oszacowanie czynników ryzyka. Stosuje się metody nieinwazyjne, takie jak: ultradźwiękowa ocena przepływu krwi w żyłach, ultrasonografia dopplerowska, pletyzmografia – ocena objętości krwi w kończynach dolnych, flebografia oraz ocena stężenia D-dimerów. Prawidłowa profilaktyka stanowi najważniejszy element zwiększający bezpieczeństwo chorych, a także zdecydowanie zmniejszający koszty opieki zdrowotnej. W opracowaniu przedstawiono wskazania do profilaktyki żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej według najnowszych wytycznych.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2015, 13, 3; 191-200
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Hipofrakcjonowanie w radioterapii hemostatycznej w zaawansowanym raku pochwy i szyjki macicy. Doświadczenia własne i przegląd piśmiennictwa
    Hypofractionation in hemostatic radiotherapy in advanced vaginal and cervical cancer. Our experience and review of literature
    Autorzy:
    Krynicki, Ryszard
    Nalewczyńska, Agnieszka
    Lindner, Bogusław
    Śpiewankiewicz, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031556.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    rak szyjki macicy
    rak pochwy
    radioterapia
    efekt hemostatyczny
    hipofrakcjonowanie
    cervical cancer
    vaginal cancer
    radiotherapy
    hemostatic effect
    hypofractionation
    Opis:
    In gynecologic oncology – despite the existence of proven methods of prevention – more than 60% of patients consult the doctor only at the advanced clinical stage of the disease. The first symptom of advanced cervical and vaginal cancer is often heavy bleeding, due to the considerable fragility of the tumor. The aim of the study was to evaluate the impact of dose fractionation method on the effect of palliative hemostatic radiotherapy. In the years 2001–2012, 67 patients with a diagnosis of advanced cervical and vaginal cancer were treated using this method in the Department of Gynecologic Oncology, Marie Skłodowska-Curie Memorial Cancer Center and Institute of Oncology in Warsaw. Because of the massive bleeding, eight patients with cervical cancer required ligation of the illiac vessels by means of laparotomy or laparoscopy. The study group consisted of 63 patients with cervical cancer and four patients with vaginal cancer. A direct hemostatic effect, as measured by complete cessation of vaginal bleeding after radiotherapy, was obtained in 57 (85%) cases. As a result of recurrent bleeding, 16 patients required the second stage of radiotherapy, which was followed by resolution of the above-mentioned symptom. In the analyzed material, no impact of dose fractionation method on the hemostatic effect was observed. A partial response (cessation of bleeding) after the first stage of radiotherapy was mainly achieved in patients with low hemoglobin levels (less than 9 g/dL) and invasive type of tumor growth. In the case of eight patients – due to a marked regression of tumors – it was decided to implement a radical treatment. In all patients, the treatment was well tolerated. None of them had early acute radiation reactions in the bladder or intestines.
    W ginekologii onkologicznej – mimo istnienia sprawdzonych metod profilaktyki – ponad 60% pacjentek zgłasza się do lekarza dopiero w późnym stopniu klinicznego zaawansowania choroby. Pierwszymi symptomami zaawansowanego raka szyjki macicy i pochwy są często obfite krwawienia, spowodowane znaczną kruchością guza. Celem pracy była ocena wpływu sposobu frakcjonowania dawki na efekt paliatywnego hemostatycznego napromieniania. W latach 2001–2012 w Klinice Ginekologii Onkologicznej Centrum Onkologii – Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie leczono w ten sposób 67 chorych z rozpoznaniem zaawansowanego raka szyjki macicy i pochwy. Z powodu masywnego krwawienia osiem pacjentek z rakiem szyjki macicy wymagało podwiązania naczyń podbrzusznych drogą laparotomii bądź laparoskopii. Analizowaną grupę tworzyły 63 chore z rakiem szyjki macicy i cztery z rakiem pochwy. Bezpośredni efekt hemostatyczny, mierzony całkowitym ustąpieniem krwawienia z narządu rodnego po zakończeniu napromieniania, uzyskano w 57 przypadkach (85%). W wyniku nawrotów krwawienia 16 pacjentek wymagało wdrożenia drugiego etapu radioterapii, po którym omawiany objaw ustąpił. W analizowanym materiale nie stwierdzono wpływu sposobu frakcjonowania dawki na efekt hemostatyczny. Częściowe ustąpienie krwawienia po pierwszym etapie napromieniania stwierdzono głównie u pacjentek z niskimi parametrami hemoglobiny (poniżej 9 g/dl) i naciekającym typem wzrostu nowotworu. W przypadku ośmiu chorych – z uwagi na wyraźną regresję nowotworu – zdecydowano o wdrożeniu leczenia radykalnego. U wszystkich pacjentek tolerancja terapii była dobra. U żadnej z nich nie stwierdzono wczesnego ostrego odczynu popromiennego ze strony jelit i pęcherza moczowego.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2014, 12, 3; 190-196
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zastosowanie przedoperacyjnej brachyterapii z hipertermią w leczeniu raka trzonu macicy – wstępne wyniki własne
    Preoperative brachytherapy with hyperthermia in the treatment of endometrial cancer – own preliminary results
    Autorzy:
    Śpiewankiewicz, Beata
    Piotrkowicz, Norbert
    Nalewczyńska, Agnieszka
    Timorek-Lemieszczuk, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030788.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    brachytherapy
    combined treatment
    endometrial cancer
    hyperthermia
    preoperative (neoadjuvant) radiotherapy
    brachyterapia
    hipertermia
    leczenie skojarzone
    radioterapia przedoperacyjna
    raka trzonu macicy
    Opis:
    Endometrial cancer became recently the most frequently diagnosed female genital malignancy in highly developed countries. In 2003 in Poland, 3953 new cases were diagnosed (standardized coefficient: 13.00) and 783 women died thereof (standardized coefficient: 2.2). In the treatment of malignant tumors, heat has been used since Antiquity. Beneficial effect of hyperthermia relies on direct cytotoxic effect, manifesting after elevation of tissue temperature to 41-43°C. Studies performed hitherto combined hyperthermia with standard therapeutic modalities – radiotherapy and chemotherapy. The aim of this paper was to assess the effectiveness of treatment, based on determination of degree of destruction of tumor cells as assessed by histological studies, evaluation of toxicity of the treatment, assessment of quality of life one year after completion of treatment protocol and determination of 3-years’ survival rate. To date, the study encompassed 18 patients with the diagnosis of clinical stage I endometrial cancer, based on histological study of scrapings from uterine cavity and cervical canal. In 14 patients, study of material obtained at fractionated curettage of cervical canal and uterine cavity revealed endometrial cancer of the endometrioid type, in 1 – papillary type and in 3 – no histological tumor type could be determined. Surgery was performed 15-85 days (mean: 34.88 days) after completion of brachytherapy combined with hyperthermia. Based on histological study of surgical specimens, in 6 out of 18 patients (33.3%) no tumor tissue could be detected. In 2 cases (11.1%) after surgery a FIGO stage IIIC cancer was diagnosed in view of presence of metastases to inguinal lymph nodes. These patients were referred for adjuvant teleradiotherapy. In the remaining 10 cases (55.5%), FIGO stage I endometrial cancer was diagnosed. Based on the results obtained, the following conclusions were reached: 1) No complications directly associated with neoadjuvant brachytherapy with hyperthermia were noticed in any of our patients. 2) Alterations detected at surgery, purportedly associated with the treatment performed, did not compromise course or scope of surgery. 3) In 1/3 of our patients, examination of surgical specimens failed to reveal malignant tissue.
    W ostatnich latach w krajach o wysokim poziomie rozwoju cywilizacyjnego rak trzonu macicy stał się najczęściej rozpoznawanym nowotworem narządów płciowych kobiety. W Polsce w 2003 roku odnotowano 3953 zachorowania na ten nowotwór (współczynnik standaryzowany – 13,00) oraz 783 zgony (współczynnik standaryzowany – 2,2). W terapii nowotworów złośliwych ciepło wykorzystuje się od dawna. Podstawą działania hipertermii jest bezpośredni efekt cytotoksyczny, ujawniający się przy podwyższeniu temperatury do 41-43°C. W przeprowadzanych dotąd badaniach hipertermię łączono ze standardowo stosowanymi metodami leczenia – radioterapią i chemioterapią. Celem pracy była ocena efektywności leczenia, dokonana na podstawie określenia stopnia uszkodzenia nowotworu w oparciu o badanie histologiczne, ocena toksyczności leczenia, ocena jakości życia po roku od zakończenia leczenia oraz ocena 3-letniego przeżycia. Dotychczas do badania włączono 18 chorych, u których rozpoznano raka trzonu macicy w I stopniu klinicznego zaawansowania na podstawie badania histologicznego wyskrobin z jamy macicy i kanału szyjki. U 14 badanych kobiet w materiale uzyskanym po frakcjonowanym wyłyżeczkowaniu kanału szyjki i jamy macicy rozpoznano raka endometrium o typie endometrioidalnym, u jednej typ brodawkowaty, zaś u 3 chorych nie określono postaci histologicznej nowotworu. Zabieg operacyjny wykonywano w odstępie od 15 do 85 dni (średnio 34,88 dnia) od zakończenia brachyterapii skojarzonej z hipertermią. Na podstawie przeprowadzonego badania histologicznego materiału pooperacyjnego u 6 z 18 pacjentek (33,3%) nie stwierdzono utkania nowotworu. W 2 przypadkach (11,1%) pooperacyjnie rozpoznano IIIC stopień klinicznego zaawansowania według FIGO, gdyż wykryto przerzuty raka do węzłów chłonnych biodrowych. Pacjentki te zostały zakwalifikowane do uzupełniającej teleradioterapii. U pozostałych 10 kobiet (55,5%) rozpoznano I stopień zaawansowania według klasyfikacji chirurgiczno-patologicznej FIGO. Na podstawie przeprowadzonych badań wysunięto następujące wstępne wnioski: 1) Bezpośrednio po przedoperacyjnej brachyterapii z hipertermią nie odnotowano u pacjentek powikłań. 2) Śródoperacyjnie obserwowane zmiany, związane z przebytym leczeniem, nie miały wpływu na przebieg zabiegu operacyjnego i jego zakres. 3) U 33,3% chorych w materiale pooperacyjnym nie stwierdzono rozrostu złośliwego.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2010, 8, 1; 21-26
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Możliwości radiochemioterapii przedoperacyjnej w zaawansowanym raku sromu
    Neoadjuvant chemoradiotherapy in advanced vulvar carcinoma
    Autorzy:
    Krynicki, Ryszard
    Nalewczyńska, Agnieszka
    Lindner, Bogusław
    Kowalska, Magdalena
    Śpiewankiewicz, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030128.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    advanced vulvar carcinoma
    neoadjuvant chemoradiotherapy
    radiation reaction
    tumor regression
    odczyny popromienne
    radiochemioterapia przedoperacyjna
    regresja guza
    zaawansowany rak sromu
    Opis:
    Introduction: In advanced vulvar carcinoma with unresectable lesions, permanent curing is rare. In the past, extensive exenteration surgeries offered a chance for improvement but led to considerable mutilation and impairment of functioning. An alternative method of treating advanced vulvar carcinoma is neoadjuvant chemoradiotherapy or sole chemoradiotherapy. At present, chemosensitivity of vulvar carcinoma is well-documented. The application of synchronous chemotherapy with total dosage reduction by 15–20% in relation to radiotherapy allows for obtaining a favorable diagnostic index. The aim of the study was to determine the position of chemoradiotherapy in preoperative treatment of vulvar carcinoma. Material and methods: From 2005 to 2013, radiation therapy was applied in 24 patients aged 48–81 (mean age was 64) with squamous cell carcinoma of the vulva in FIGO stage III and IV. The therapies were conducted in the Department of Gynecologic Oncology of the Marie Skłodowska-Curie Memorial Cancer Center and Institute of Oncology in Warsaw (Poland). The patients’ vulvar region as well as inguinal and pelvic lymph nodes were irradiated with 15 MeV photons and/or 9–15 MeV electrons. The total doses used on vulva ranged from 54 to 65 Gy depending on the extensiveness of the infiltration. The dose used on the pelvic and inguinal lymph nodes ranged from 45 to 65 Gy. Chemotherapy: 750–1,000 mg/m2 of 5-FU administered as a 96-hour infusion and 50–75 mg/m2 of cisplatin on day 1 administered in the 1st and 5th weeks of radiotherapy. Results: Complete regression was obtained in 11 (46%) patients, partial regression in 12 (50%) patients and in 1 (4%) case, disease progression was observed. After the surgery, no carcinoma was detected in 3 (25%) out of 12 patients with partial regression; merely post-radiation damage was found. The instances of relapse were treated surgically and when the patient had not given consent or when the progression of the disease prevented surgery, systemic treatment was applied. Conclusions: In advanced vulvar carcinoma, neoadjuvant chemoradiotherapy with a high proportion of response should be a method of choice. Regression of carcinoma after irradiation allows for performing less mutilating surgeries. For optimal treatment selection, a decision concerning qualification for treatment in advanced vulvar carcinoma should be made together by a gynecologic oncologist and radiotherapist.
    Wstęp: W zaawansowanym raku sromu przy nieresekowalnych zmianach trwałe wyleczenie jest rzadkością. W przeszłości szansą na poprawę wyleczalności były rozległe zabiegi egzenteracyjne, prowadzące do znacznego okaleczenia i upośledzenia funkcjonowania chorych. Alternatywnym sposobem leczenia zaawansowanego raka sromu stała się przedoperacyjna lub samodzielna radiochemioterapia. Chemiowrażliwość raka sromu jest dość dobrze udokumentowana. Zastosowanie synchronicznej chemioterapii nasila co prawda wczesne odczyny popromienne, ale redukcja dawek całkowitych o 15–20% w stosunku do tych, jakie należy podawać w przypadku samodzielnego napromieniania, pozwala na uzyskanie korzystnego indeksu terapeutycznego. Celem pracy było ustalenie miejsca radiochemioterapii w przedoperacyjnym leczeniu zaawansowanego raka sromu. Materiał i metoda: Od 2005 do 2013 roku w Klinice Ginekologii Onkologicznej Centrum Onkologii – Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie leczono napromienianiem 24 chore w wieku 48–81 lat (średnia: 64 lata) z płaskonabłonkowym rakiem sromu o zaawansowaniu FIGO III i IV. Pacjentki były napromieniane fotonami X 15 MeV i (lub) elektronami o energiach 9–15 MeV na obszar sromu oraz węzłów chłonnych pachwinowych i miednicy. Dawki całkowite na srom to 54–65 Gy (w zależności od rozległości nacieku), na węzły chłonne miednicy i pachwinowe – 45–65 Gy. Chemioterapia: 5-fluorouracyl w 96-godzinnym wlewie w dobowej dawce 750–1000 mg/m2 i cisplatyna w dawce 50–75 mg/m2 w 1. dniu, podawane w 1. i 5. tygodniu napromieniania. Wyniki: Całkowitą regresję guza uzyskano u 11 (46%) pacjentek, częściową – u 12 (50%); u 1 (4%) chorej stwierdzono progresję choroby. U 12 kobiet z częściową regresją po operacji nie stwierdzono raka, u 3 (25%) – jedynie popromienne uszkodzenia. Nawroty choroby leczono operacyjnie, a w przypadku braku zgody pacjentki albo zaawansowania uniemożliwiającego operację wdrażano leczenie systemowe. Wnioski: W zaawansowanym raku sromu radiochemioterapia przedoperacyjna z wysokim odsetkiem odpowiedzi powinna być metodą z wyboru. Regresja nowotworu po napromienianiu pozwala na wykonanie mniej okaleczającego zabiegu chirurgicznego. Decyzję o kwalifikacji do leczenia w zaawansowanym raku sromu powinni podejmować wspólnie ginekolodzy onkolodzy i radioterapeuci – sprzyja to wyborowi optymalnej metody.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2016, 14, 2; 89-96
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ocena toksyczności skojarzonego leczenia radiochemioterapią u chorych na raka szyjki macicy w stopniach klinicznego zaawansowania IB, IIB i IIIB napromienianych z jednoczasowym podawaniem cisplatyny
    Toxicity of combined radiotherapy and cisplatin in patients with FIGO stage IB, IIB and IIIB cervical cancer undergoing radiochemotherapy
    Autorzy:
    Krynicki, Ryszard
    Staniaszek, Jagna
    Lindner, Bogusław
    Nalewczyńska, Agnieszka
    Śpiewankiewicz, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031187.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    cervical cancer
    microbiological study
    radiation-induced complications
    radiotherapy
    urine culture
    badanie mikrobiologiczne
    posiew moczu
    powikłania popromienne
    radioterapia
    rak szyjki macicy
    Opis:
    Cervical cancer is the sixth most common malignancy in the females worldwide. At the time of detection, over onehalf of the patients present with locally advanced disease. Radiotherapy is currently the mainstay of treatment of advanced cervical cancer. The aim of this paper was a critical assessment of tolerance of critical organs to combined radiochemotherapy. Study material consisted of 726 consecutive patients diagnosed with cervical cancer confirmed by histological study at FIGO stages IB, IIB and IIIB, qualified for combined radiochemotherapy at the Department of Oncologic Gynecology at the The Maria Skłodowska-Curie Institute of Oncology in Warsaw. Initially, all patients received external beam radiotherapy over the pelvis encompassing their genital system and electively regional lymph nodes. Patients were irradiated using photons X at 6-15 MeV. Total doses ranged from 44 to 50 Gy, in 2 Gy fractions 5 days-a-week. Hematological toxicity was assessed using NCI-approved tables based of the RTOG/EORTC scale for early radiation-induced bone-marrow reaction. Anemia (Hg<11.0 g/dl) was noticed in 67 (9.8%) patients. In the group of patients under 60, anemia was noticed in 54/494 (10.9%) cases, while in those over 60 – in 13/187 (7%) cases. Thrombocytopenia (PLT<100×109/L) developed in 36 (5.3%) cases. In 242 out of 292 patients diagnosed with leukopenia at grades 2, 3 or 4, this resulted in non-administration of the entire, preplanned number of chemotherapy courses. Conclusions: 1) Combined treatment of late-stage cervical cancer by radiochemotherapy increases toxicity, mainly hematological. Therefore nearly 1/3 of the patients have not received preplanned courses of cisplatin. 2) Slightly increased toxicity in elderly patients did not affect the radiochemotherapy protocol. 3) Early radiationinduced reactions on the part of urinary and digestive systems did not affect the preplanned therapy.
    Rak szyjki macicy jest szóstym co do częstości występowania nowotworem u kobiet na świecie. W chwili rozpoznania ponad połowa pacjentek ma miejscowo zaawansowaną chorobę. Radioterapia jest podstawową metodą leczenia zaawansowanego raka szyjki macicy. Celem pracy była ocena tolerancji narządów krytycznych w trakcie leczenia metodą radiochemioterapii u chorych na raka szyjki macicy w stopniach IB, IIB i IIIB klinicznego zaawansowania. Materiał stanowiło 726 kolejnych chorych z rozpoznanym i potwierdzonym badaniem histopatologicznym rakiem szyjki macicy w stopniach IB, IIB i IIIB klinicznego zaawansowania, zakwalifikowanych do leczenia skojarzonego radiochemioterapią w Klinice Ginekologii Onkologicznej Centrum Onkologii – Instytutu w Warszawie. U wszystkich chorych w I etapie leczenia stosowano teleradioterapię na obszar miednicy mniejszej z objęciem narządu rodnego i elektywnie regionalnych węzłów chłonnych miednicy mniejszej. Pacjentki napromieniano fotonami x o energiach 6 lub 15 MeV. Dawki całkowite wahały się od 44 do 50 Gy, frakcjonowane 5 dni w tygodniu po 2 Gy. Toksyczność hematologiczną oceniano, stosując tabelę oceny nasilenia działań niepożądanych wg NCI zgodną ze skalą RTOG/EORTC dla oceny wczesnych reakcji popromiennych dla szpiku kostnego. Niedokrwistość (Hg<11,0 g/dl) stwierdzono w trakcie leczenia u 67 (9,8%) chorych. W grupie pacjentek poniżej 60 lat stwierdzono występowanie niedokrwistości u 54/494 (10,9%), zaś w przypadku starszych – u 13/187 (7%). W badanej grupie małopłytkowość poniżej 100×109/l wystąpiła w trakcie leczenia w 36 (5,3%) przypadkach. Spośród 292 chorych, u których stwierdzono leukopenię w stopniach 2., 3. i 4., u 242 była ona przyczyną niepodania pełnej, założonej pierwotnie liczby kursów chemioterapii. Wnioski: 1) Leczenie zaawansowanego raka szyjki macicy w sposób skojarzony radiochemioterapią zwiększa toksyczność, głównie hematologiczną. Z tego powodu prawie 1/3 chorych nie otrzymała zaplanowanych kursów cisplatyny. 2) Nieznacznie zwiększona toksyczność u chorych starszych nie miała wpływu na możliwość realizacji leczenia radiochemioterapią. 3) Wczesne odczyny popromienne układu moczowego i pokarmowego nie miały istotnego wpływu na realizację zaplanowanego leczenia.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2012, 10, 3; 204-214
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czy badanie ginekologiczne zapewnia prawidłowe ustalenie stopnia klinicznego zaawansowania w raku szyjki macicy bez badań obrazowych? Na podstawie opisu przypadku
    Does a non-imaging gynecologic examination ensure a correct determination of the clinical stage in uterine cervical cancer? Based on a case study
    Autorzy:
    Krynicki, Ryszard
    Nalewczyńska, Agnieszka
    Lindner, Bogusław
    Pałucki, Jakub
    Śpiewankiewicz, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031606.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    rak szyjki macicy
    figo
    badanie ginekologiczne
    mri
    badania obrazowe
    ct
    cervical cancer
    gynecologic examination
    imaging examination
    Opis:
    The most common classification for uterine cervical cancer staging is based on the guidelines of the International Federation of Gynecology and Obstetrics (FIGO). A bimanual examination is performed in order to evaluate the clinical stage of uterine cervical cancer, and thus to select a treatment method. In the case of difficulties in performing the examination, such as increased tenderness, general anesthesia should be used. Imaging studies such as, for example, computed tomography (CT), ultrasound, magnetic resonance imaging (MRI) or PET-CT have not been incorporated into FIGO staging. One advantage of this classification is its applicability in any health center, although it is characterized by a rather high inconsistency with the actual state. The paper presents a case study of a patient diagnosed with uterine cervical cancer as well as the difficulty in assessing disease progression when based on FIGO classification. The patient was initially excluded from surgical treatment due to a palpable parametrial infiltration, which was later found to be imitated by a cyst containing some elements, most likely of bone origin, as revealed by a CT scan. Therefore, the patient received surgical treatment and subsequent chemoradiation. An incorrect FIGO-based assignment of the clinical stage in patients with uterine cervical cancer may lead to inappropriate therapeutic decisions, even in the setting of a multidisciplinary team with extensive experience. Therefore, it is necessary to perform imaging procedures, depending on the capabilities of a healthcare facility (abdominal and small pelvis MRI or CT), before reaching a final decision. When there are other accompanying pathological lesions present within the pelvis, the bimanual examination may fail to correctly assess cervical cancer progression.
    Najbardziej rozpowszechniona klasyfikacja oceniająca zaawansowanie raka szyjki macicy jest oparta na wytycznych International Federation of Gynecology and Obstetrics (FIGO). W celu oceny klinicznego zaawansowania raka szyjki macicy, a tym samym podjęcia decyzji o sposobie leczenia pacjentki, wykonuje się badanie dwuręczne zestawione. W przypadku trudności w jego przeprowadzeniu, np. z powodu znacznej bolesności dla pacjentki, należy je wykonać w krótkim znieczuleniu ogólnym. Protokół FIGO nie obejmuje wyników badań, m.in. tomografii komputerowej (CT), badania ultrasonograficznego, rezonansu magnetycznego (MRI) czy PET-CT. Jedną z zalet tej klasyfikacji jest możliwość zastosowania we wszystkich ośrodkach leczących, mimo iż charakteryzuje się ona dość dużą niezgodnością ze stanem faktycznym. W pracy przedstawiono opis przypadku pacjentki ze zdiagnozowanym rakiem szyjki macicy oraz trudności w ocenie zaawansowania choroby według FIGO. U pacjentki pierwotnie wykluczono możliwość przeprowadzenia leczenia operacyjnego z powodu badalnego nacieku w przymaciczu – po wykonaniu CT do planowania leczenia okazało się, iż jest on imitowany przez torbiel z elementami najprawdopodobniej kostnymi. Z tego powodu u pacjentki podjęto się leczenia operacyjnego z następową radiochemioterapią. Nieprawidłowe ustalenie stopnia zaawansowania klinicznego u chorych na raka szyjki macicy w oparciu o klasyfikację FIGO nawet w zespołach multidyscyplinarnych z dużym doświadczeniem może prowadzić do błędnych decyzji terapeutycznych. Przed podjęciem ostatecznej decyzji konieczne jest wykonanie badań obrazowych w zależności od możliwości danego ośrodka (MRI lub CT jamy brzusznej i miednicy mniejszej). Przy towarzyszących innych zmianach patologicznych w obszarze miednicy badanie ginekologiczne zestawione nie zawsze trafnie ocenia zaawansowanie raka szyjki macicy.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2014, 12, 2; 172-178
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wpływ wybranych indywidualnych czynników klinicznych na odtwarzalność obszaru napromieniania u chorych leczonych z powodu nowotworów ginekologicznych
    Influence of selected individual clinical factors on reproducibility of radiation fields in patients treated due to gynecologic cancers
    Autorzy:
    Lindner, Bogusław
    Krynicki, Ryszard
    Olszyna-Serementa, Marta
    Nalewczyńska, Agnieszka
    Zawadzka, Anna
    Bednarczyk, Katarzyna
    Czuchraniuk, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031611.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    obrazowanie portalowe
    weryfikacja ułożenia
    błędy geometryczne
    kontrola jakości
    radioterapia miednicy
    portal imaging
    set-up verification
    geometric errors
    quality control
    pelvic radiotherapy
    Opis:
    Introduction: Accurate reproducibility of the radiation field in all stages of radiotherapy is the basic condition for curing cancer permanently while preserving vital surrounding tissues and organs. The progress in information technology has made it possible to replace time-consuming and less accurate portal imaging that uses radiograms with electronic systems for recording and processing images of the radiation beam. Such devices detect possible geometric errors more effectively and enable their verification even during a single radiation fraction. The fact that the precision and individualization of contemporary radiotherapy is aimed at as well as new technical possibilities motivated the authors to search for individual patient-related factors that influence the reproducibility of radiation fields in individual radiotherapy sessions. Aim: The aim of the paper was to assess the influence of selected individual clinical factors on the reproducibility of the radiation field in patients treated due to gynecologic cancers. Material: The material comprised 88 patients with cervical and endometrial cancers in FIGO stages I, II and III, treated in the Department of Teleradiotherapy of Maria Skłodowska-Curie Memorial Cancer Center and Institute of Oncology in Warsaw, Poland. The radiotherapies conducted were radical, primary and adjuvant following previous surgical treatment. Method: Patients received irradiation according to the treatment plans with 6 and 15 MeV X-ray photons with a total dose of 45–60 Gy, 1.5–2.5 Gy in 12–39 (mean 25) fractions. In order to compare patient set-up accuracy with the reference positioning stored in the Vision system, verification images were made during subsequent radiation fractions with the use of electronic portal imaging system from the PA 0° and lateral 90° directions of radiation beams. Differences in relation to the reference images in three directions were compared and entered into tables. The reaction threshold was assumed when the differences between the simulator images and portal images in any of the examined directions were >7 mm. Then, following an error analysis, set-up was verified and corrected simultaneously (online). The size of displacement with respect to the reference image and the mean displacement value were specified in every patient for each of the three directions. For the purposes of the statistical analysis, a displacement vector was determined that expressed total displacement of a patient during radiotherapy with respect to the reference images. A description of the studied group of patients based on clinical features was presented in the table. It includes the performance status, body mass index, diagnosis, stage of the disease, data concerning combination treatment with radiotherapy, including previous surgical treatment and chemotherapy, as well as aggravation of early radiation reactions of the urinary bladder and intestine. The authors analyzed the influence of the selected individual clinical factors on the reproducibility of the radiation field, which was expressed with the displacement vector. The chi-square test of dependence was used to assess correlations between the value of the displacement vector and the aforementioned clinical and pathological features. The level of statistical significance of p = 0.05 referred to all comparisons. Results: The analysis involved 382 portal images that verified patient set-up, based on which a total of 1528 measurements were performed according to the above mentioned principles. For each analyzed patient, the value of the displacement vector was calculated. The mean value for all patients was 0.44 (0.02–1.82, standard deviation 0.27). The chi-square test of dependence revealed a statistically significant influence of obesity expressed as the body mass index (BMI) (p = 0.003), presence of early intestinal radiation reactions (p = 0.034) and previous surgical treatment (p = 0.046) on worse reproducibility of radiation fields expressed as the value of the displacement vector. Conclusions: Obesity expressed as the body mass index (BMI) ≥30.0, presence of acute intestinal radiation reactions during radiotherapy and surgical treatment conducted at the first stage of treatment deteriorate the reproducibility of the radiation field in a statistically significant way in patients treated due to gynecologic cancers.
    Wstęp: Dokładna odtwarzalność obszaru napromieniania we wszystkich etapach radioterapii jest podstawowym warunkiem trwałego wyleczenia przy jednoczesnym oszczędzeniu ważnych dla zdrowia otaczających tkanek i narządów. Postęp techniki informatycznej pozwolił zastąpić czasochłonną i mniej dokładną metodę obrazowania portalowego z użyciem radiogramów systemami elektronicznej rejestracji i przetwarzania obrazu wiązki promieniowania. Urządzenia te skuteczniej wykrywają zaistniałe błędy geometryczne i pozwalają weryfikować je nawet w czasie tej samej frakcji napromieniania. Dążenie do zwiększenia precyzji i indywidualizacji nowoczesnej radioterapii oraz nowe możliwości techniczne skłoniły autorów do poszukiwania indywidualnych czynników związanych z pacjentem, które wpływają na odtwarzalność pól napromieniania w poszczególnych seansach radioterapii. Cel pracy: Celem pracy jest ocena wpływu wybranych indywidualnych czynników klinicznych na odtwarzalność obszaru napromieniania u chorych leczonych z powodu nowotworów ginekologicznych. Materiał: Analizowany materiał stanowiło 88 kolejnych chorych na raka szyjki i trzonu macicy w I, II i III stopniu zawansowania wg FIGO, leczonych w Zakładzie Teleradioterapii Centrum Onkologii – Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie. Stosowano napromienianie z założeniem radykalnym, pierwotne i uzupełniające po uprzednim leczeniu chirurgicznym. Metoda: Chore były napromieniane według planów leczenia fotonami X o energii 6 i 15 MeV, dawką całkowitą 45–60 Gy, frakcjonowaną 1,5–2,5 Gy w 12–39 (średnia 25) frakcjach. W czasie kolejnych frakcji napromieniania w celu porównania poprawności ułożenia chorej w stosunku do ułożenia referencyjnego zapisanego w systemie Vision wykonano obrazy weryfikacyjne w elektronicznym systemie obrazowania portalowego z kierunków wejścia wiązek PA 0° i bok 90°. Różnice w stosunku do obrazów referencyjnych w trzech kierunkach zostały porównane i zapisane w tabelach. Przyjęto próg reagowania, gdy różnice między obrazem uzyskanym z symulatora i z obrazu portalowego w dowolnym z badanych kierunków wynosiły >7 mm, wówczas podejmowano po analizie błędów weryfikację ułożenia z korektą jednoczasową (online). U wszystkich chorych określono dla każdego z trzech kierunków wielkość przesunięcia względem obrazu referencyjnego i średnią wartość przesunięcia. Na potrzeby analizy statystycznej wyznaczono wektor przesunięcia wskazujący całkowite przesunięcie chorego w trakcie napromieniania względem obrazów referencyjnych. Charakterystykę badanej grupy chorych pod względem cech klinicznych zestawiono w tabeli, uwzględniając stopień sprawności, indeks masy ciała, rozpoznanie, stopień zaawansowania nowotworu, stosowane leczenie skojarzone z radioterapią, w tym przebyty zabieg chirurgiczny i chemioterapię, nasilenie wczesnych odczynów popromiennych ze strony pęcherza moczowego i jelit. Analizowano wpływ wybranych czynników klinicznych na odtwarzalność obszaru napromieniania wyrażoną wartością wektora przesunięcia. Testem zależności chi-kwadrat oceniono korelację pomiędzy wartością wektora przesunięcia a wymienionymi cechami klinicznymi i patologicznymi. We wszystkich porównaniach przyjęto poziom istotności statystycznej p = 0,05. Wyniki: Poddano analizie 382 obrazy portalowe weryfikujące ułożenie pacjentek, na których dokonano łącznie 1528 pomiarów według powyższych zasad. Obliczono dla każdej analizowanej chorej wartość wektora przesunięcia. Średnia wartość dla wszystkich chorych wynosiła 0,44 (0,02–1,82, odchylenie standardowe 0,27). Testem zależności chi-kwadrat wykazano znamienny statystycznie wpływ otyłości wyrażonej wskaźnikiem masy ciała (BMI) (p = 0,003), występowania wczesnego odczynu popromiennego z jelit (p = 0,034) oraz przebytego leczenia chirurgicznego (p = 0,046) na gorszą odtwarzalność pól napromieniania wyrażoną wartością wektora przesunięcia. Wnioski: Otyłość wyrażona wskaźnikiem masy ciała BMI ≥30,0, wystąpienie ostrego odczynu popromiennego z jelit w trakcie radioterapii oraz przebyty w pierwszym etapie leczenia zabieg chirurgiczny istotnie statystycznie pogarszają odtwarzalność obszaru napromieniania u chorych leczonych z powodu nowotworów ginekologicznych.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2014, 12, 2; 115-124
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies