Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Mironowicz, Antoni" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 45
Tytuł:
Działalność protopopa zabłudowskiego Nestora Kuźmicza na tle epoki cz. 1
The activity of Nestor Kuźmicz, a protopope of Zabłudów, against the background of the epoch (part I)
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2139275.pdf
Data publikacji:
2022-10-03
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Nestor Kuźmicz
protopop zabłudowski
egzarcha patriarszy
Kościół prawosławny
Nestor Kuzmich
protopop of Zabludov
patriarchal exarch
Orthodox Church
Opis:
Nestor Kuźmicz na trwale wpisał się w historię Cerkwi prawosławnej w Rzeczypospolitej. Duchowny był jednym z inicjatorów powołania drukarni zabłudowskiej. Dzięki protekcji Chodkiewiczów i Sapiehów Nestor Kuźmicz został protopopem zabłudowskim i grodzieńskim. Był spowiednikiem Hrehorego Chodkiewicza i Pawła Sapiehy. W latach dziewięćdziesiątych XVI wieku Nestor Kuźmicz uczestniczył w soborach, na których były poruszane istotne sprawy Kościoła prawosławnego. Synod w 1591 roku powołał go na recenzenta ksiąg cerkiewnych. Wyznaczenie Nestora Kuźmicza na cenzora ksiąg drukowanych potwierdza jego duże kompetencje i szeroką wiedzę w zakresie teologii i prawodawstwa cerkiewnego. Z inicjatywy Nestora Kuźmicza przekazano protopopom kompetencje obsady duchowieństwa parafialnego i sprawowania nad nim jurysdykcji.
Nestor Kuzmich has permanently entered the history of the Orthodox Church in the Polish-Lithuanian Commonwealth. The clergyman was one of the initiators of establishing the Zabludov printing house. Thanks to the protection of the Khodkievich and Sapieha families, Nestor Kuzmich became a protopope of Zabludov and Grodno. He was the confessor of Hrehor Chodkiewicz and Paweł Sapieha. In the 1690s, Nestor Kuźmicz participated in councils where important matters of the Orthodox Church were discussed. The synod of 1591 appointed him a reviewer of church books. The appointment of Nestor Kuzmich as a censor of printed books confirms his great competence and broad knowledge in the field of theology and church legislation. On the initiative of Nestor Kuzmich, protopopes were granted the power of staffing parishes and exercising jurisdiction over the clergy.
Źródło:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne; 2022, 29, 1; 135-152
1232-1575
Pojawia się w:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Działalność protopopa zabłudowskiego Nestora Kuźmicza na tle epoki, cz. 2
The activity of Nestor Kuźmicz, protopop of Zabłudów, against the background of the epoch (part II)
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2174988.pdf
Data publikacji:
2022-12-30
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Nestor Kuźmicz
protopop zabłudowski
egzarcha patriarszy
Kościół prawosławny
Nestor Kuzmich
protopop of Zabludov
patriarchal exarch
Orthodox Church
Opis:
Nestor Kuźmicz trwale wpisał się w historię Cerkwi prawosławnej w Rzeczypospolitej. W latach dziewięćdziesiątych XVI wieku uczestniczył w soborach, na których były poruszane istotne sprawy dotyczące Kościoła prawosławnego. 6 października 1596 roku został wybrany do kierowania obradami obozu prawosławnego na soborze w Brześciu. Protopop zabłudowski podpisał się pod jego postanowieniami. Po unii brzeskiej Nestor Kuźmicz należał do obrońców praw Kościoła prawosławnego. W 1609 roku duchowny uzyskał od patriarchy godność egzarchy metropolii kijowskiej. 4 stycznia 1609 roku wystosował posłanie do duchowieństwa i wiernych „wiary greckiej”, w którym apelował o nieuznawanie Hipacego Pocieja swoim zwierzchnikiem oraz o obronę praw Cerkwi prawosławnej. Nestor Kuźmicz zmarł w Zabłudowie w 1618 roku jako protopop zabłudowski, podlaski, grodzieński, podhajecki, ihumen mielecki, egzarcha patriarszy metropolii kijowskiej.
Nestor Kuzmich has permanently entered the history of the Orthodox Church in the Polish-Lithuanian Commonwealth. In the1590s, Nestor Kuźmicz participated in councils where important matters of the Orthodox Church were discussed. On October 6, 1596, he was elected to chair the deliberations of the Orthodox camp at the Council in Brest. Protopop of Zabludov signed up to its provisions. After the Brest Union, Nestor Kuzmich belonged to the defenders of the rights of the Orthodox Church. In 1609, the priest was awarded the title of exarch of the Kiev metropolis by the patriarch. On January 4, 1609, he issued a message to the clergy and faithful of the “Greek faith, “in which he appealed not to recognise Hipacy Pociej as their superior and to defend the rights of the Orthodox Church. Nestor Kuzmich died in Zabludov in 1618 as protopop of Zabludov, Podlasie, Grodno, Podhajec, ihumen of Mielec, and patriarchal exarch of the Kiev metropolis.
Źródło:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne; 2022, 29, 2; 88-101
1232-1575
Pojawia się w:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Katakumby monasteru supraskiego
The catacombs of the Suprasl monastery
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/38410918.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Suprasl monastery
catacombs
Khodkieviche
monaster supraski
katakumby
Chodkiewiczowie
Opis:
The bodies of the founders and representatives of many prominent Orthodox families from the Grand Duchy of Lithuania were buried in the catacombs of the Suprasl monastery in the 16th century. Some of the people buried in the catacombs were transferred to the altar part of the Church of the Annunciation of the Blessed Virgin Mary in 1644. Currently, an important problem is the protection and reconstruction of the Suprasl catacombs.
W katakumbach klasztoru supraskiego w XVI wieku spoczęły ciała jego fundatorów i przedstawicie wielu wybitnych prawosławnych rodzin z Wielkiego Księstwa Litewskiego. Część pochowanych w katakumbach osób została przeniesiona do części ołtarzowej cerkwi sobornej Zwiastowania NMP w 1644 roku. Obecnie ważnym problemem staje się zabezpieczenie i rekonstrukcja katakumb supraskich.
Źródło:
ELPIS; 2022, 24; 41-49
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O początkach żyrowickiego sanktuarium
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158304.pdf
Data publikacji:
2022-12-22
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Zhyrovichi monastery
icon of Our Lady of Zhirovichi
Grand Duchy of Lithuania
Aleksander Sołtan
monaster żyrowicki
ikona Matki Bożej Żyrowickiej
Wielkie Księstwo Litewskie
Opis:
Żyrowice – największe sanktuarium na Białorusi było tematem licznych publikacji i opracowań. Żyrowicki ośrodek kultowy był znany już w końcu XV stulecia na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Do cudownej ikony Matki Bożej przybywali wierni różnych wyznań (prawosławni, później unici, rzymscy katoliccy, a nawet protestanci). Szukanie pomocy i pocieszenia ściągało do Cerkwi i monasteru żyrowickiego panujących, książąt, magnatów, szlachtę, duchownych, mieszczan i chłopów. Ikona Matki Bożej była tak samo czczona w okresie przynależności państwowej tego ośrodka do Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeczypospolitej, Rosji, II Rzeczypospolitej i Białorusi. To wyjątkowe miejsce, wybrane przez Najświętszą Marię Pannę, utkwiło głęboko w świadomości religijnej wielu narodów, ale przede wszystkim wśród Białorusinów. Artykuł przedstawia najstarsze relacje o objawieniu Matki Bożej Żyrowickiej; omówiono w nim również sposób przedstawienia owego wydarzenia w różnych okresach. Autor dokonał krytycznej prezentacji znanych i nieznanych źródeł do dziejów żyrowickiego sanktuarium. W kolejnej części artykułu skoncentrował się na problematyce przynależności Żyrowic do Aleksandra Sołtana w 1470 roku i możliwości objawienia się Maryi w tym roku w jego obecności. Ten fragment opracowania stanowi polemikę z dotychczasowymi ustaleniami oraz podaje najbardziej wiarygodny opis wydarzeń związanych z objawieniem się Najświętszej Maryi Panny w wizerunku żyrowickim i z powstaniem monasteru.
Zhyrovichi Temple, the largest shrine in Belarus, has been the subject of numerous publications and studies. The Zhyrovichi cult centre was known as early as the end of the 15th century, in the Grand Duchy of Lithuania. Believers of various faiths (Orthodox, later Uniates, Roman Catholics and even Protestants) flocked to the miraculous icon of the Mother of God. Seeking help and consolation, rulers, princes, magnates, nobles, clergy, townspeople and peasants were drawn to the Zhyrovichy Orthodox Church and Monastery. The icon of the Mother of God was venerated in the same way during the period of the centre’s state affiliation with the Grand Duchy of Lithuania, the Republic of Poland, Russia, the Second Republic of Poland and Belarus. This unique place, chosen by the Blessed Virgin Mary, has remained deeply rooted in the religious consciousness of many nations, but especially among Belarusians. The article presents the oldest accounts of the apparition of Our Lady of Zhyrovichi; it also discusses how the event was depicted in different periods. The author has made a critical presentation of known and unknown sources for the history of the Zhyrovichi shrine. In the next part of the article, he focused on the issue of the affiliation of Zhyrovichi with Aleksander Sołtan in 1470 and the possibility of Mary’s apparition in his presence that year. This part of the study polemicizes with previous findings and provides the most reliable description of the events surrounding the apparition of the Blessed Virgin Mary in the Zhyrovichi Picture and the establishment of the monastery.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2022, 119; 281-311
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Najstarsze dzieje parafii mielnickich
The oldest history of Mielnik parishes
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1913062.pdf
Data publikacji:
2021-09-23
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Orthodox Church
Mielnik
parish
Cerkiew prawosławna
parafia
Opis:
Najstarsze dzieje prawosławnych parafii mielnickich wskazują, że były one ściśle związane z dziejami miasta. Pierwsza murowana świątynia powstała w grodzie ruskim w XIII wieku. Do tradycji XIII – wiecznej świątyni nawiązywała wybudowana w 1431 roku drewniana cerkiew Narodzenia NMP przy ulicy Drohickiej na podzamczu a następnie kolejne wzniesione na wzgórzu ruskim w 1614 roku i obecna wybudowana w latach 1821-1823. Duże znaczenie dla mieszkańców miasta miała cerkiew Zmartwychwstania Chrystusa usytuowana przy ulicy Brzeskiej na początku XVI wieku. Odbudowana po pożarze w 1648 roku przetrwała do 1878 roku. Na terenie parafii Narodzenia NMP w 1777 roku wybudowano kaplicę cmentarną Opieki Matki Bożej, w której znajdowała się otoczona szacunkiem ikona Matki Boskiej Orantki.
The oldest history of the Orthodox parishes in Mielnik shows that they were closely related to the history of the city. The first brick temple was built in the Ruthenian stronghold in the 13th century. The tradition of the thirteenth-century temple was related to the wooden church of the Nativity of the Blessed Virgin Mary built in 1431 at Drohicka Street, and then another one erected on the Ruthenian hill in 1614 and the present one built in the years 1821-1823. The Orthodox Church of the Resurrection of Christ situated on Brzeska Street at the beginning of the 16th century was of great importance to the inhabitants of the city. Rebuilt after a fire in 1648, it survived until 1878. In 1777, in the parish of the Nativity of the Blessed Virgin Mary, a cemetery chapel of the Protection of the Mother of God was built, which housed the revered icon of the Mother of God of the Protection.
Źródło:
ELPIS; 2021, 23; 147-153
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przejęcie żyrowickiego sanktuarium przez unitów
Taking over of Sanctuary in Zhyrovitse by Uniates
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2168543.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Akademia Supraska
Tematy:
Żyrowice
monaster
unia
ikona
Matka Boska Żyrowicka
Zhyrovitse
Orthodox Church
Uniates
Iwan Mieleszko
Opis:
The article presents the events related to the takeover of the Zhyrovitse monastery with the miraculous icon of the Mother of God by the Uniates. The Uniats came into possession of Zhyrovitse as a result of a fake trial and a groundless accusation of the murder of the owner of the estate, Ivan Soltan. Iwan Mieleszko, a supporter of the uniats, sentenced a person in the Zhyrovitse sanctuary and had his property confiscated. Subsequent subordination of the monastery to the Basilians and uniat metropolitans, indicated that Ivan Mieleszko was the executor of the planned plan to take away the sanctuary from the Orthodox Church of Zhyrovitse.
Źródło:
Latopisy Akademii Supraskiej; 2021, Obraz - Słowo - Litera, 12; 375-391
2082-9299
Pojawia się w:
Latopisy Akademii Supraskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cerkiew prawosławna w dobrach zabłudowskich w XVII i XVIII wieku
The Orthodox Church in the Zabłudów Estates in the 17th and 18th Centuries
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2169983.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Akademia Supraska
Tematy:
Cerkiew prawosławna
dobra zabłudowskie
monaster
Orthodox Church
the Zabłudów estates
Monastery
Opis:
The history of the Orthodox Church on the territory of the Zabłudów estates and of Zabłudów itself has not been published much. In the sixteenth and eighteenth centuries, Zabłudów first belonged to the magnate family of Chodkiewicz and from 1599 to the Radziwiłł family. The Orthodox parish in Zabłudów has never changed its religion. In this study, I would like to discuss the history of Orthodoxy in the Zabłudów estates in order to better understand the life and death of St. martyr Gabriel.
Źródło:
Latopisy Akademii Supraskiej; 2020, Dzieci w kulturze duchowej Prawosławia, 11; 275-296
2082-9299
Pojawia się w:
Latopisy Akademii Supraskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przyczynek do dziejów Polskiego Prawosławnego Duszpasterstwa Cywilnego na emigracji w czasie II wojny światowej
A contribution to the history of the Polish Orthodox Civilian Pastorate in emigration during the Second World War
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1962992.pdf
Data publikacji:
2019-07-27
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
The history of the Orthodox civilian pastorate of the World War II period is not well known. For this reason each new source has a considerable value for researchers. One of such sources are publications by the Orthodox pastorate issued abroad and designed for Polish citizens of this denomination. One of the most important editors was Rev. Michał Bożerianow. As a Poleska Diocese priest he was exiled, together with other priests, to the Asian part of the USSR. After the evacuation of General Anders' army he undertook organizing a pastorate for civilians. He also did not forget about establishing publications designed for those circles: „Prawosławny modlitewnik” („The Orthodox Prayer Book”), magazines „Ziarno Prawosławne” („The Orthodox Seed”) or „Promyk Prawosławnego” („The Orthodox's Ray”), or numerous leaflets containing the catechesis. He died on 20 August 1944 in Tanger. He is a perfect example of a priest, one of the many, who remained faithful to their vocation.
Źródło:
Studia Polonijne; 2009, 30; 205-213
0137-5210
Pojawia się w:
Studia Polonijne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Święty męczennik Makary Kaniewski (Tokarzewski) (1605–1678)
Святой мученик Макарий Каневский (Токаревский) (1605–1678)
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2171258.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Akademia Supraska
Tematy:
Святой мученик
православная Церковь
Макарий Токаревский
Opis:
Святой мученик Макарий Каневский (Токаревский) (1605–1678) с 1625 года подвизался в Купятицком монастыре, где стал известен своими подвигами, добродетелями и красноречем. В 1637 году иноки Симеоновского Брестского монастыря избрали его себе в игумены, но митрополит Петр Могила назначил его настоятелем Каменецкого Воскресенского монастыря (Гродненская область). В 1642 году преподобный Макарий вернулся в Купятичский монастырь, в 1656–1659 годы возглавлял Пинский монастырь, с 1660 года руководил братией Успенского Овручского монастыря. В 1671 году, после опустошения Овруча татарами, Макарий был назначен митрополитом киевским Иосифом настоятелем Каневского монастыря. Скончался мученически 4 сентября 1678 г. от турок напавших на монастырь.
Źródło:
Latopisy Akademii Supraskiej; 2019, Вѣнецъ хваленїѧ. Studia ofiarowane profesorowi Aleksandrowi Naumowowi na jubileusz 70-lecia, 10; 157-161
2082-9299
Pojawia się w:
Latopisy Akademii Supraskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cerkiew prawosławna w II Rzeczypospolitej
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2057321.pdf
Data publikacji:
2018-12-11
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
The Orthodox Church
2nd Polish Republic
Cerkiew prawosławna
II Rzeczpospolita
Opis:
Po odrodzeniu się państwa polskiego, w okresie II Rzeczypospolitej prawosławie nie było już wspierane autorytetem władzy, ale było utożsamiane z wyznaniem zaborcy. Przemiany społeczno-ustrojowe w Rosji Radzieckiej osłabiły pozycję patriarchatu moskiewskiego, który nadał Kościołowi prawosławnemu w Polsce autonomię, a kierownictwo nad nim powierzył lokalnemu soborowi biskupów z egzarchą o uprawnieniach metropolity. W latach 1918-1939 Kościół prawosławny w granicach Rzeczypospolitej liczył ponad 4 miliony wiernych i był podzielony na siedem diecezji. Władze polskie z jednej strony dążyły do ustanowienia niezależnej od Moskwy struktury cerkiewnej, z drugiej zaś ograniczały liczbę parafii prawosławnych i jego rolę w społeczeństwie. Odpowiedź na pytanie o pozytywne i negatywne fakty w dziejach prawosławia na terenie II Rzeczypospolitej wymaga całościowego spojrzenia na politykę państwa wobec Cerkwi w latach 1918-1939. Do pozytywnych procesów należy zaliczyć unormowanie się stanu prawnego Kościoła prawosławnego w państwie polskim. Co prawda ostateczne uregulowanie stanu prawnego na mocy Przepisów Tymczasowych z 1922 roku i dekretu Prezydenta RP z 1938 roku nie zadawalały ani władze państwowe ani cerkiewne to było ważnym etapem na drodze budowania osobowości prawnej Cerkwi. Dekret stwierdził autokefaliczność Kościoła prawosławnego w Polsce oraz prawo swobodnego rządzenia się w granicach ustawodawstwa państwowego. Głową Kościoła, jego naczelnym zarządcą i przedstawicielem był metropolita, który był jednocześnie arcybiskupem diecezji warszawskiej i archimandrytą Ławry Poczajowskiej. Organem najwyższym Kościoła, regulującym sprawy Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, był Sobór Generalny składający się z biskupów oraz przedstawicieli duchowieństwa i świeckich. Sobór Generalny mógł zmienić ustrój Kościoła z dominującego w latach 1918-1938 ustroju synodalno-konsystorskiego, w którym naczelną władzę posiadał Synod biskupów na ustrój soborowy, oparty na zasadach wybieralności episkopatu i dziekanów z czynnym głosem przedstawicieli wiernych. Organem wykonawczym Soboru Biskupów był Synod składający się z metropolity, który był jego przewodniczącym, biskupa wojskowego i 2 biskupów diecezjalnych.
In 1918 the independent republic of Poland was proclaimed. In 1920-1921, after the Polish-Soviet war, the Polish border was moved 200 km east of the Curzon line, which is more or less the Soviet-polish border of 1945. During the 2nd Polish Republic the Orthodox Church was not supported by an ascendancy of the authority yet, but was identified with the Russian invader’s religion. The Polish authorities treated Orthodoxy not as the religion of their people, but as the faith of the former occupant. The transfer of Orthodox Church property was part of the government’s policy of building a revived Polish state and its national unity on the basis of Roman Catholicism. This policy meant decreasing the number of Orthodox parishes and monasteries, the confiscation of church property by the state or its transfer to the Roman Catholic Church, closing Orthodox churches, and converting the faithful to Roman Catholicism. Throughout the mid-war period (1938-1939) the Orthodox Church had no regulated legal status. It was only after the transfer of Orthodox churches and estates by the state and the Roman Catholic Church that president Ignacy Mościcki signed a decree of 18 November 1938 On the attitude towards the Autocephalous Orthodox Church. On the basis of that decree the position of the highest authority governing the matters of the Autocephalous Orthodox Church was given to the General Council (Sobor) which consisted of bishops and representatives of the clergy and faithful. The executive body of the Church was a synod consisting of the metropolitan, the army bishop and two diocese bishops. The 1938 decree was the first document in the history of the Orthodox Church in the Second Polish Republic, which settled the relations between the Polish state and the Orthodox Church. It removed the state temporariness criticised by the clergy and faithful. On the basis of this decree the Orthodox Church was greatly subjected to the state and its policy. Within three weeks of issuing the decree, on 10 December 1938, a governmental decree was issued containing “The Internal Statute of the Polish Autocephalous Orthodox Church”. It settled in detail the competence of the Orthodox metropolitan, the General Council, the Bishops’ Council and the Bishops’ Synod.
Źródło:
ELPIS; 2018, 20; 85-109
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Duchowni i świeccy wobec unii kościelnej na soborach brzeskich w 1596 roku
Clergy and Lay People Against the Church Union at the Brest Councils in 1596
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2168707.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Supraska
Tematy:
sobór brzeski
unia kościelna
Cerkiew prawosławna
Opis:
The vast majority of the Orthodox community: the clergy and the faithful strongly rejected the idea of the Brest union. Such an attitude was unambiguous both during the preparation of the Councils of Brest, during the sessions of the anti-union Council and after its end. It should also be emphasized that secular Orthodox (magnates, nobles and representatives of church brotherhoods) significantly influenced the attitude of the majority of the clergy to the ecclesiastical union with the Latin Church.
Źródło:
Latopisy Akademii Supraskiej; 2018, Rola laikatu w życiu Cerkwi, 9; 38-50
2082-9299
Pojawia się w:
Latopisy Akademii Supraskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Irena Wodzianowska, Zmierzch Unii. Struktury terytorialne i personalne Cerkwi greckokatolickiej w drugiej połowie XVIII wieku na Bracławszczyźnie, Lublin–Tczew 2018, ss. 505.
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2142623.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Źródło:
Białostockie Teki Historyczne; 2018, 16; 263-271
1425-1930
Pojawia się w:
Białostockie Teki Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Orthodox Church and State in Russia
Cerkiew prawosławna i państwo w Rosji
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2142622.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Cerkiew prawosławna
Rosja
państwo
stosunki religijne
władza
Opis:
Rosyjska Cerkiew Prawosławna była i pozostaje największą wspólnotą wyznaniową na terenie Federacji Rosyjskiej, Białorusi i Ukrainie. Chrześcijaństwo wschodnie było stałym elementem życia religijnego w ponadtysiącletniej historii państwa rosyjskiego. Wschodnia tradycja chrześcijańska w Europie Środkowo-Wschodniej zakorzeniła się we wszystkich formach życia ludności. Szczególne oddziaływanie widzimy w rozwoju kultu cudownych ikon i w życiu monastycznym, które miało silne oddziaływanie na religijność wielu narodów. Jeszcze większe znaczenie miała bizantyjska kultura materialna. Jej wtórne oddziaływanie nastąpiło po upadku Konstantynopola, kiedy wielu greckich mistrzów sztuki malarskiej udało się na Bałkany i na ziemie ruskie. Ogromna sfera bizantyjskiej kultury umysłowej, tak niedostępna społeczeństwu zachodniemu, w Europie Wschodniej była przyjmowana w greckiej i cerkiewnosłowiańskiej wersji językowej. Propagatorami kultury bizantyjskiej byli nie tylko Grecy, ale głównie prawosławni Serbowie, Bułgarzy, Białorusini, Ukraińcy, Rumuni i Rosjanie. W końcu XV stulecia Rosja przyjęła rolę opiekuna prawosławnego chrześcijaństwa, a jej władcy uważali się za spadkobierców bizantyjskiej tradycji państwowej i kulturalnej. Uświadomienie sobie faktu stałej obecności tej wielkiej tradycji chrześcijańskiej ma fundamentalne znaczenie w zrozumieniu tożsamości religijno-narodowej Rosjan i innych mieszkających tam narodów. Polityka hierarchii Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej i władz państwowych, zmierzająca do stworzenia z prawosławia religii państwowej, powoduje wspólne wystąpienie państwa i Cerkwi przeciwko ruchom sekciarskim, innowierczym, a nawet tendencjom niezgodnym z tradycyjną kulturą i tożsamością Rosjan. Szczególnie mocno akcentuje się w wypowiedziach duchownych i polityków, że Rosyjska Cerkiew Prawosławna była i pozostaje integralną częścią struktury państwowej Rosji. Ewangelizacja ziem ruskich była przeprowadzana przy pomocy aparatu państwowego. Rosyjska Cerkiew Prawosławna, podobnie jak Cerkiew bizantyjska, była ściśle połączona z państwem. Panujący w Rosji, z wyjątkiem okresu komunistycznego, zawsze dążyli do konsolidacji państwa i społeczeństwa przy pomocy Cerkwi. Chrześcijaństwo wzmacniało istniejącą strukturę społeczną oraz dawało możliwość rozwoju kulturalnego i intelektualnego wszystkim mieszkańcom państwa rosyjskiego. Źródłem przymierza państwa i Cerkwi początkowo stały się zasady apostolskie, a w ciągu ostatnich trzech stuleci, wyłączając okres komunizmu, symbioza Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej i państwa w Rosji opiera się na obopólnych interesach.
Źródło:
Białostockie Teki Historyczne; 2018, 16; 57-85
1425-1930
Pojawia się w:
Białostockie Teki Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Źródła do dziejów Kościołów Wschodnich w Rzeczypospolitej w archiwach i bibliotekach Sankt Petersburga
Source materials for the history of Eastern Church in Poland in archives and libraries of St. Petersburg
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/474765.pdf
Data publikacji:
2018-10-29
Wydawca:
Archiwum Główne Akt Dawnych
Tematy:
Polonika,
archiwa rosyjskie,
archiwa Petersburga,
Kościół prawosławny w Rzeczypospolitej,
Kościół unicki
Polonica,
Russian archives,
Petersburg archives,
Orthodox Church in Poland,
Uniate Church
Źródło:
Miscellanea Historico-Archivistica; 2018, 25; 11-16
0860-1054
Pojawia się w:
Miscellanea Historico-Archivistica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cerkiew prawosławna w carskiej Rosji
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/420400.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Orthodox Church
tsar
Russia
cerkiew prawosławna
carat
Rosja
Opis:
W tworzeniu duchowych wartości narodu rosyjskiego, szczególna rola przypadła świętym z nim związanych.  Pierwszymi kanonizowanymi świętymi byli kniaziowie Borys i Gleb, nazwani na chrzcie imionami Roman i Dawid. Borys i Gleb zostali uznani za świętych jako „strastotierpcy”, tzn. cierpiący męki. W ten sposób powstał nowy typ świętości, znany szczególnie na ziemiach ruskich. Tytuł „równy apostołom” w tradycji bizantyjskiej przypisuje się zwykle pierwszym misjonarzom danego kraju. W przypadku ziem ruskich mianem tym określano księżnę Olgę i księcia Włodzimierza. Kolejną grupą wśród pierwszych świętych ruskich są „podwiżniki”. Określenie to dotyczy osób duchownych i świeckich podejmujących heroiczny wysiłek duchowo-ascetyczny (Antoni i Teodozy Pieczerski, Cyryl Turowski). Osobna grupę świętych w Rosji stanowią „błagowierni” książęta. Mianem tym określano panujących, którzy przyczynili się do rozwoju chrześcijaństwa i prowadzili życie zgodne z nauką Cerkwi. Do tego grona należy książę smoleński Rościsław i księcia Aleksandra Newskiego. Odrodzenia życia religijnego na Rusi Moskiewskiej nastąpiło w XIV w. Na dużą skalę rozwijało się życie monastyczne, a chrześcijaństwo przeniknęło do wszystkich form życia (polityki, kultury, etc.). Nowy impuls do życia duchowego mieszkańców ziem ruskich wniósł św. Sergiusz z Radoneża, propagator życia kontemplacyjnego i założyciel Ławry Św. Trójcy. Wyzwolenie ziem ruskich z niewoli mongolskiej zbiegło się w czasie z upadkiem Konstantynopola. Mieszkańcy Księstwa Moskiewskiego uważali, zgodnie z tradycją bizantyjską, że państwo jest tak samo potrzebne do zbawienia jak Cerkiew, a ścisłe powiązanie państwa z Cerkwią wyraża związek ludzi z Bogiem. Po 1453 r., na Rusi Moskiewskiej, wśród prawosławnych powszechnie panowało przekonanie, że uprawnienia cesarstwa bizantyjskiego przeszły na „Trzeci Rzym”, czyli Moskwę. W tym okresie nastąpił rozwój ośrodka zakonnego na Wyspach Sołowieckich na Morzu Białym. Święci mnisi sołowieccy Sawwati, Zosima i Herman stworzyli wielkie duchowe centrum rosyjskiego prawosławia. Za panowania Iwana IV doszło do konfliktu między panującym a duchowieństwem. Metropolita moskiewski Filip domagał się niezależności Cerkwi i padł ofiarą gniewu carskiego. Po śmierci Iwana IV, za panowania Borysa Godunowa ustanowiono w 1589 r. w Moskwie patriarchat. Pierwszym patriarchą został metropolita moskiewski Hiob. Lata „wielkiej smuty” ponownie zjednoczyły Cerkiew i państwo. Do 1694 r. w stosunkach między państwem a Kościołem panowała pełnia harmonia. Istotne zmiany w życiu religijnym Rosji nastąpiły za panowania Piotra I. Rosyjska Cerkiew Prawosławna nie potrafiła skutecznie przeciwstawić się reformom politycznym Piotra I, który po śmierci patriarchy Adriana (1700) nie dopuścił do wyboru jego następcy. Ostatecznie Piotr Wielki zniósł patriarchat i zastąpił go instytucją Świątobliwego Synodu. W XVIII w. doszło do ponownego odrodzenia życia religijnego w Rosji i wzrostu znaczenia Cerkwi prawosławnej w życiu publicznym. Rozwój myśli teologicznej nastąpił w Rosji za sprawą upowszechnienia się nauczania św. Tichona Zadońskiego. Odnowę życia zakonnego zapoczątkował żyjący w XVIII w. mnich Paisij Wieliczkowski. Poglądy charyzmatycznych starców, obdarzonych szczególnymi zdolnościami przewidywania (mnisi z pustelni Optino, św. Serafim Sarowski) wpływały na elity społeczeństwa ruskiego z carem włącznie. W XIX wieku carat w celu zapewnienia sobie poparcia ludności rosyjskiej popierał ideologię państwa prawosławnego opartego na symbiozie „prawosławia, samowładztwa i narodowości”. W środowisku wyższego duchowieństwa odradzały się tendencje niezależności Cerkwi od państwa. Zwolennikiem autonomii Cerkwi był metropolita moskiewski Filaret. Biskupi, nie mogąc uniezależnić Cerkwi od wpływu państwa, wybierali życie w klasztorze np. Ignatij Brianczaninow, Ambroży z pustelni Optino czy Teofan Pustelnik. Inny nurt w postawie duchowieństwa reprezentował św. Iwan z Kronsztadu. Kapłan propagował udział w codziennej liturgii, pomoc biednym i głosił potrzebę niesienia oświaty szerokim masom. Na początku XX w. Cerkiew domagała się przywrócenia niezależności od państwa i reaktywowania patriarchatu. W okresie I wojny światowej i dwóch rewolucji 1917 r. Cerkiew pozostała wierna carowi. Po obaleniu monarchii, zanim rozpoczęły się prześladowania Cerkwi przez bolszewików, doszło na Kremlu do zwołania soboru, na którym przywrócono kanoniczną wybieralność biskupów i reaktywowano patriarchat. Patriarchą moskiewskim został w 1918 r. arcybiskup wileński Tichon.
Źródło:
ELPIS; 2017, 19
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 45

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies