Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Mazurczak, Małgorzata Urszula" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Religijno-kulturowa funkcja relikwiarzy. W kręgu genezy obrazowania ciała świętych w sztuce europejskiej
    Cultural-religious Function of Reliquaries. From the Circle of the Origins of Depicting the Bodies of Saints in European and Polish Art
    Autorzy:
    Mazurczak, Małgorzata Urszula
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1807407.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-02
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    mozaiki: barwa
    światło
    relikwiarze: antropomorficzne
    złoto
    kamienie szlachetne
    antropologia ciała
    ciało święte
    ciało ziemskie
    mosaics
    colour
    light
    reliquaries
    anthropomorphic
    gold
    precious stones
    anthropology of the body
    saint body
    earthly body
    Opis:
    Works of art are an integral part of religious culture and they reflect its wealth in Christian piety. However, while methodology of research into works of religious art has consolidated its fixed and tested methods, interpretation of works in the context of cultural studies asks questions, raises doubts, and sometimes stirs up controversies. Nevertheless, one cannot help deliberating over the cultural-religious function of such significant evidences in the heritage of Christian culture as reliquaries, especially ones in the form of parts of the body, like the hand, foot, head, arm etc. In the aspect of the cult of relics of saints and the ways of practicing this cult, reliquaries have been discussed in detail in theological research, in hagiography of spirituality, as well as in the history e.g. of pilgrimages and of the cult of saints. The present deliberations try to interpret various forms of works of art connected with the cult of saints. Reliquaries in the form of parts of the body that serve keeping relics of saints evoke faith in sanctity and in the resurrection of bodies. It is in them that the mystery of resurrection of the body as a new body, with new features of the matter, has been illustrated. Its nature may be most adequately made evident by the nature of the light, brightness, radiating of colours. Even Roman mosaics filling the early Christian churches used the new artistic medium in depicting pictures of saints and of God. The form of the body divided into small tesserae implies the body that is “in pieces”, joined again with mortar into a new visual quality of joined pieces covered with gold and precious dyes. The technique of mosaic allowed rendering the shining and the brightness of colours, making one aware of the mystic matter and showing with the use of artistic means the nature of a saint’s body as a “new body”. In this way mosaics and reliquaries make it easier for the faithful to realize the mystery of the “new body” of the saint and the resurrected martyrs. This is why the mosaic décor, especially in the apses and the places where relics of saints are placed in early Christian Rome churches, is compared to reliquaries that were common in medieval Europe and in Poland. They belong to the common heritage of religious culture that in a sensual way showed the mysteries of resurrection of the bodies of martyrs and of their relics. Artistic objects participate in the Church’s teaching and faith, constituting the mutual heritage of art and faith.
    Źródło:
    Roczniki Kulturoznawcze; 2012, 3; 45-66
    2082-8578
    Pojawia się w:
    Roczniki Kulturoznawcze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wiedza o kulturze wiedzą o sztuce. Wybrane zagadnienia z zakresu badań nad sztuką
    The Knowledge about Culture as the Knowledge about Art: Selected Issues Related to Research on Art
    Autorzy:
    Mazurczak, Urszula Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1807341.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-02
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    forma
    treść
    psychologia sztuki
    regionalizm sztuki
    wartości tradycja
    form
    content
    the psychology of art
    the regionalization of art
    values
    tradition
    Opis:
    Wiedza o sztuce w kontekście wiedzy o kulturze pozostawała od wczesnych ustaleń metodologicznych w kręgu tworzenia systemu opisu, tworzenia adekwatnych pojęć i nazw, które oddają formę dzieła sztuki i stanowią podstawę badań treści. Dzieła sztuk plastycznych i architektury wymagały badania środowiska kulturowego, w którym powstawały, z racji mecenatu fundatora i odbiorcy. Badania historyczne legły u podstaw tworzenia pierwszych korpusów porządkujących rodzaje sztuk, chronologie w ramach krajów, regionów i konkretnych artystów. Tworzenie języka opisów dzieł sztuki łączyło się z badaniami językowymi, religijnymi oraz techniką i technologią dzieł sztuki. Nauki przyrodnicze, chemiczne, optyka wspomagały powstawanie podstaw naukowej konserwacji dzieł sztuki, niezbędnej w procesie badawczym i w muzealnictwie. Wiedza o sztuce wprowadzała również do obszaru wiedzy o kulturze, określanej przez wybitnych badaczy początku XX wieku, np. M. Dworaka czy F. Saxla, jako historia ducha lub jako forma symboliczna, której filozoficzne podstawy sformułował E. Cassirer, a dla sztuk plastycznych rozwinął E. Panofsky. Historia kultury i historia sztuki, literatury, odsłoniły wartości kultury religijnej i społecznej, wskazując na treści zawarte w dziełach sztuki. Poprawnie określona w swoim opisie forma znajdowała w badaniach sztuki swoje powinowactwo z innymi dziedzinami kultury, życia religijnego, społecznego oraz odniesienia do określonej grupy odbiorców, określanych jako grupa elitarna lub popularna, utożsamiana z ludową. W dziełach sztuki, podobnie jak i w przejawach kultury odkrywano kondycję psychologiczną człowieka, ludzkie emocje, fascynacje, szeroko rozumianą psychologię twórczości i jej recepcji. Wykładnia określona przez A. Riegla jako Kunstwollen była kontynuowana przez innych badaczy, np. E. Gombricha. W najnowszych badaniach zyskuje ponownie swoje miejsce w szeroko rozumianej antropologii sztuki. W obrębie współczesnych badań sztuki i kultury zarysował się wyraźny nurt badań skierowanych na kulturę i sztukę regionów Europy i konkretnych obszarów geograficznych, które łącząc się z szerokimi nurtami w kulturze, wyrażają własne cechy przynależne do kultury i tradycji regionu.
    The knowledge about art in the context of the knowledge about culture, since the earliest methodological findings, has remained in the realm of creating the description system, creating the appropriate notions and names, which reflect the form of a work of art and constitute the basis of research on content. Works of plastic arts and architecture demanded research on cultural milieus where they were created because of the sponsorship of their founder and recipient. Historical research formed the basis for creating the first systems putting in order different kinds of art, chronologies within countries, regions and specific authors. The creation of the language describing works of art was combined with research on religious language and with technique and technology of works of art. Natural science, chemistry and optics supported the development of scientific basis of the conservation of works of art which is indispensable in the research process and in museology. The knowledge about art was also an introduction to the realm of the knowledge about culture, defined as a history of spirit by the renowned researchers of the beginning of the 20th century such as M. Dvorak and F. Saxl, or as a symbolic form for which the philosophical bases were formulated by E. Cassirer, and for plastic arts the bases were developed by E. Panofsky. The history of culture and the history of art and literature revealed the values of religious and social culture pointing out the contents incorporated into works of art. The form, correctly defined in its description, found out in research of art its affinity with other fields of culture, religious and social life as well as references to a specific group of recipients defined as an elite or popular group, which was identified with a folk one. In works of art and, similarly, in manifestations of culture, human psychological condition, human emotions, fascinations and widely understood psychology of creation and its reception were discovered. The interpretation defined by A. Riegl as Kunstwollen was continued by other researchers, such as E. Gombrich. In the most recent research it regains its place in widely understood anthropology of art. Within the realm of modern research on art and culture a distinct trend of research appeared covering the culture and art of European regions and specific geographical areas, which, blending with wide trends in culture, express their own features belonging to the culture and tradition of a region.
    Źródło:
    Roczniki Kulturoznawcze; 2014, 5, 1; 101-124
    2082-8578
    Pojawia się w:
    Roczniki Kulturoznawcze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zur Problematik des Motivs des „gelehrten im Atelier” am Beispiel des Porträts von Filippo Buonaccorsi auf dem Epitaphium in der Krakauer Dominikanerkirche
    Z kręgu problematyki motywu „uczony w pracowni” na przykładzie portretu Filippo Buonaccorsiego z epitafium w krakowskim kościele Dominikanów
    Autorzy:
    Mazurczak, Urszula Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1961815.pdf
    Data publikacji:
    1997
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    Portret Filippo Buonaccorsiego (Kallimacha) zamyka w sobie osobowość humanisty i uczonego urodzonego w 1437 r. w San Gimingnano i zmarłego w Krakowie w 1496 r. Jego krakowscy przyjaciele, tacy jak Jan Heydecke, Maciej Drzewicki, uwiecznili cechy osobowości w wersecie epitafijnym, mistrz Wit Stwosz zaś wyraził je w charakterze portretu. Praca wskazuje na to, w jaki sposób wiąże się humanistyczna postawa i wykształcenie Kallimacha z charakterem jego portretu grobowego, którego styl badano już wielokrotnie w polskiej literaturze. Kallimach zasymilował się z atmosferą dworu królewskiego Kazimierza Jagiellończyka oraz z intelektualnym środowiskiem uniwersyteckim Krakowa, które w pełni przygotowane były na przyjęcie prądów humanistycznych Italii. Jednocześnie tam też dokonało się formowanie nowożytnego etosu autora-humanisty oraz intelektualisty, dzięki odrodzeniu greckich i łacińskich wzorów retoryki. O tym, że były one znane również w Krakowie, świadczą zachowane z owej epoki dzieła powstałe w Uniwersytecie krakowskim. W poszukiwaniu wzoru portretu Kallimacha dla płyty grobowej uczestniczyli jego przyjaciele-humaniści, stąd nasuwa się przypuszczenie o świadomym przyjęciu wzoru z bizantyńskich wizerunków ewangelistów, które typ retora antycznego w pełni ujawniają. Modele postaci uczonych w pracowni rozpowszechnione były w sztuce Italii, Niemiec i w Niderlandach, stwarzając znany w literaturze topos „uczonego w pracowni”. Nie wykazywano do tej pory związku stylistycznego i treściowego wizerunku pisarza świętego-kanonicznego z pisarzem niekanonicznym, który dokonał się we wczesnym średniowieczu, a rozwinął w późnej jego fazie. Mamy zatem do czynienia z portretem humanisty − retorem stworzonym na antycznym pierwowzorze na sposób podobny, jaki dokonał się w samej retoryce nowożytnej.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 1997, 45, 4; 139-166
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Metafory ciała: głowa-twarz na wybranych przykładach malarstwa Duccia i Giotta
    The Head-Face Body Metaphors in Selected Paintinings by Duccio and Giotto
    Autorzy:
    Mazurczak, Urszula Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1934141.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    ciało
    cielesność
    uczucia
    wrażenia
    fizjonomia
    body and carnality
    feelings and emotions
    sensations
    physiognomy
    Opis:
    The body and carnality in art, especially in the Middle Ages, have been researched widely over the past decade. The list includes, among others, such seminal works as those by V. Dasen, J. Wilgaux, N. Laneyrie-Dagen, G. Didi-Huberman, J. J. Courtine, C. Haroche. Also, the author of this paper has published on the topic. As a research problem, the body is not limited to the issue of nakedness. Neither is it reducible to the question of the general conception of painting the body – whether human or divine, and whether it matches the classical conception (that assumes some ideal reproduction of the body, in harmony with proportions and with the human nature) or not. Medieval art betrays deliberate deformations from the classical canon. Some of them have been named styles, when an artist was said to have purposefully transgressed the classical conception. Other distortions have been pronounced failures to properly artistically reconstruct the human body, due to the lack of proper education in Antique classical art. The way in which the body is reconstructed artistically implies its role in the composition as a whole, including the relation between the painted figure to the other people presented in the painting (accompanying persons or random witnesses of a scene). It was the logic of the content that dictated the fashion in which divine and human figures were presented. This convention was also of use in presenting the head-face element as the most important body part. It was the head and the face where the content and the symbolic message, along with all body-related metaphors, were cumulated. The off-side figures and the passers-by were depicted in their individual, natural portrayals and were not bound by the artistic or dogmatic convention or message. These variations in the way in which the head-face element was artistically reconstructed in paintings are discussed and illustrated with the use of a selection of works by Duccio and Giotto.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2010, 58, 4; 59-86
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The representation of human corporeality in Peter Cavallinis paintings. The synthesis of Roman classicism and Byzantine tradition in depicting a human being
    Wyobrażenie ludzkiej cielesności w malarstwie Piotra Cavalliniego. Synteza rzymskiego klasycyzmu i bizantyńskiej tradycji obrazowania ludzkiej tożsamości
    Autorzy:
    Mazurczak, Urszula Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1890607.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    maniera Greca
    starożytne rzeźby
    ciało
    ludzka cielesność
    indywidualny
    maniera greca
    ancient sculptures
    body
    human corporeality
    individual
    Opis:
    Mistrz Piotr Cavallini (1240/50-1330), rzymianin z urodzenia, wychowania i artystycznej sławy, pracował w swoim mieście rodzinnym oraz w innych centrach kształtujących modele artystyczne początku XIV wieku, np. na dworze Karola II Andegaweńskiego w Neapolu. Pontyfikat papieża Bonifacego VIII i przygotowania Rzymu na Rok Jubileuszowy 1300 stały u się szczególnie istotnym impulsem odnowienia i odrodzenia sztuki w Świętym Mieście. Dzieła Piotra Cavalliniego w Rzymie syntetyzują cechy określane w historii malarstwa jako rzymski klasycyzm inspirowany głównie tradycją rzeźby i reliefu starożytnego Rzymu. Jednak Lorenzo Ghiberti wywyższył malarstwo Piotra pośród ówczesnych malarzy określając je jako maniera greca. Zatem można je porównywać z zachowanymi w tradycji rzymskiej ikonami. Maniera classica i maniera greca stanowią dwa odmienne nurty w formowaniu i ukazywaniu ludzkiej cielesności. Piotr Cavallini nawiązywał do jednej i drugiej tradycji nie kopiując ani jednej ani drugiej. Dostrzegalne są w jego malarstwie dążenia do tego, aby powiększyć przestrzeń i miejsce zdarzeń, aby stworzyć iluzję swobodnego poruszania się postaci w ukazanych zdarzeniach. Wizualizacja materialnej cielesności w naturalnym, materialnym otoczeniu architektonicznego wnętrza lub przestrzeni otwartej jest dowodem pogodzenia przez malarza tradycji łacińskiej, rzymskiej z grecką, bizantyńską. Artysta na modelach bizantynizujących twarzy wypracował iluzje nowej cielesności nasączonej emocjami, indywidualnymi oznakami fizjonomii, cechami wieku temperamentu, zaznaczając wewnętrzne, psychiczne cechy indywidualne ukazywanych postaci. Badacze malarstwa Cavalliniego wskazują na proto-renesansowe cechy, co potwierdza styl malowanej cielesności zarówno w jej materialnym odwzorowaniu, jak i w duchowych oraz psychicznych implikacjach widocznych w malarstwie freskowym, mozaikach i tablicach.
    Peter Cavallini’s painting has been thoroughly studied by distinguished Italian researchers and many world experts on Italian painting. Analyses of this great artist’s style have been conducted in the context of maniera greca, which is obvious taking into consideration time and place of the development of Peter’s painting skills. Almost the same reason, that is the place of birth and the first years of education connected with Rome, became a proof for those researchers who perceived Cavallini’s creative activity as one of the earliest developed ways of the return of Proto-Renaissance to ancient traditions. It is also confirmed by the fact of Cavallini’s cooperation with a sculptor Arnolfo di Cambio and, which has been confirmed as well, by parallel to Giotto’s endeavours to create his figures as sensual, full of internal life people or groups of people arranging authentic events. All the previous research is extremely important in order to ask a question concerning the way of elaboration of a body and human corporeality by Cavallini what makes that his figures are internally filled with life and reveal their emotional and spiritual expression. Cavallini did not imitate the anatomical ideal of a body but he did not copy Byzantine figures, either. His efforts to paint the body and corporeality in its complexity of external connotations as well as internal psychological conditioning, often adequate to a situation, constitute a new pursuit which is a result of a new spirit of an epoch around the year 1300, the time when Cavallini lived, worked and achieved the graetest painting successes. In this approach towards a figure as an individually elaborated corporeality differences between Giotto and Cavallini can be observed in spite of many similar interests like, for example, in drawing three-dimensional spatial illusion, which has meticulously been studied by researchers. Research on the manner of depicting human corporeality in art has basically referred to modern art, however, there are also approaches concerning medieval art (Urszula Mazurczak, Human corporeality in medieval Italian painting, vol. I, Lublin 2012, there extensive discussion of the state of research). Cavallini’s carnality reflects human emotional states which are exposed by means of: eyes, pupils, eyelids, a mouth, lips and, finally, gestures and moulding of the whole body presented in motion. All those factors are matched by clothes whose fabric emphasises the body. In his approach to the matter of the body Cavallini was not a follower of maniera greca, however, he did not stop at ancient sculpture as the external shape of figures. Cavallini ‘fills’ his ancient statues with internal spirit, energy and life.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 4; 29-49
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    La nature – la ville dans la peinture à la charnière du moyen âge et de la renaissance sur les exemples choisis de Paris représentations réelles et symboliques
    Natura − widoki miasta w malarstwie późnego średniowiecza na podstawie wybranych przykładów widoków Paryża w malarstwie późnośredniowiecznym
    Autorzy:
    Mazurczak, Urszula Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1954038.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    miasto realne
    krajobraz
    Paryż
    miasto-symbol
    miasto-pałac
    real town
    scenery
    Paris
    town-symbol
    town-palace
    Opis:
    Miasto ukazywane w wyobrażeniach plastycznych: rekiefach, mozaikach lub miniaturach w okresie wczesnochrześcjańskim i wczesnośredniowiecznym, jest obrazem miasta Bożego, Jeruzalem niebieskiego lub Betlejem, nawet jeżeli elementy stanowiące obraz nawiązują do realiów czy to architektury późnorzymskiej czy średniowiecznych założeń obronnych. Wyobrażenia te nie są odzwierciedleniem miasta, ale jego symbolu. Malarstwo miniaturowe tworzone w pracowniach paryskich w drugiej połowie XIII i w wieku XIV wprowadza realia Paryża dla ukazania miejsca akcji wydarzeń religijnych Starego lub Nowego Testamentu, a także hagiograficznych, czego dojrzałym przykładem są miniatury w kodeksie Żywotów świętego Dionizego (Paryż, Bibl. Nat. Ms. fr. 2090-92). W dolnych częściach całostronicowych miniatur artysta zilustrował życie Paryża koncentrujące się wzdłuż nabrzeża Sekwany w konkretnych warstwach społecznych: kupców, dostawców wina, węgla, są także studenci i ich nauczyciele, płynący barką na Sekwanie. Miasto łączy również życie feudalne, ukazując towarzystwo dworzan wyruszające na polowanie z sokołami. Budowle, jak Grand Pont lub młyny nad Sekwaną, wskazują na potrzebę ukazania konkretnych realiów ówczesnego nowoczesnego miasta, jakim był Paryż początku XIV w. Sens jednak tych fragmentów miasta łączy się nierozerwalnie ze scenami z życia św. Dionizego, patrona Paryża. Z nimi wiążą się krajobrazy miasta, ukazane w niewielkich jego fragmentach. Funkcja miasta wiąże się zatem w kontekście klasztoru. Ideę kontekstu miasta w jego ścisłym związku z klasztorem św. Dionizego pod Paryżem, potwierdził mistrz miniatur Brewiarza Chateauroux (Chateauroux, Bibl. Mun. Ms. 2). Jaques Coen, zwany Mistrzem marszałka Boucikaut. Scena nauczania św. Dionizego ma miejsce w okolicy podmiejskiej, w oddali rysują się wieże katedry Notre Dame i gęsta zabudowa miasta. Bezpośrednio obok nauczającego Dionizego oraz jego uczniów, Eleutera i Rustyka, malarz wymalował wzgórze. To Montmartre, gdzie miało miejsce męczeństwo świętych. Tablicowe malarstwo, pozostające pod silnym wpływem niderlandzkich mistrzów XV w., również zachowało znaczenie miasta jako apoteozy świętych i kontekstu klasztoru, aranżującego życie religijne oraz ekonomiczne Paryża. W tej konwencji można rozumieć panoramę Paryża, ukazaną przez anonimowego mistrza obrazu zwanego Pieta z Saint Germain-des-Pres (Paryż, Luwr). Scena Zdjęcia z krzyża Chrystusa i opłakiwanie Syna w otoczeniu Marii Magdaleny, Marii Salome i Marii, żony Kleofasa, sytuowane jest bezpośrednio na tle założenia opactwa benedyktyńskiego nad Sekwaną Saint-des-Pres, wyraźnie określonego zabudową oraz bramą klasztorną, wokół której poruszają się piesi i jeźdźcy. Sekwana oddziela klasztor od Luwru, pałacu królewskiego, manifestującego władzę monarszą nad miastem i państwem. Istnieje w panoramach miasta również drugi aspekt rozumienia tego rodzaju panoram jako synonimu władzy feudalnej i tradycji monarchii francuskiej w utrwalaniu chrześcijaństwa, czego przykładem jest Ukrzyżowanie Chrystusa, namalowany do Grand Chambre parlamentu paryskiego, który wówczas miał swoją siedzibę w Palais de la Cite, zanim zbudowano odrębny ratusz. Tablica zamówiona przez dwór królewski w połowie XV w. u mistrza pochodzenia niderlandzkiego ukazuje pełną konwencję sceny religijnej usytuowanej na tle krajobrazu miasta − Paryża, które identyfikuje się w konkretnych budowlach, np. Hôtel de Nesle, Palais de la Cite. Budowle te swoim znaczeniem wiążą się z ukazanymi postaciami historycznymi, otaczającymi Ukrzyżowanie. Są to: cesarz Karol Wielki, św. Donizy, król Ludwik Święty oraz św. Jan Chrzciciel. Zatem miasto jest tutaj symbolem wielkości monarchii i pełni funkcję miasta świętego.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 4; 111-128
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pomiędzy wzorem a szkicem. Refleksje o sposobach nauki malarstwa w średniowieczu
    Between the Pattern and Sketch. Reflections on the Manners of Teaching Painting in the Middle Ages
    Autorzy:
    Mazurczak, Urszula Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1955661.pdf
    Data publikacji:
    1999
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    The concepts “pattern”, “sketch” have been connected with the character of the work itself in the studies of the history of art. They have been defined according to their technique, time of performance and purpose. They were studied sometimes together with other works of art of a given artist or workshop. Pattern or pattern-book and sketch or sketch-book may be the subject matter of studies as results of what an artist has learned, how he acquired artistic and intellectual skills as regards their contents. A lot has been said about the medieval painter as a disciple who gained various knowledge. We heard about him, among other things, at the symposium in Rome organized by the Herzjan Library in 1989. The images of miniaturists, contained in the code books, illuminated especially in the eleventh and twelfth centuries reveal the authors of both the contents and their artistic decoration. One may therefore say that the illuminator was well acquainted with the theological and artistic knowledge. He learned his art by careful observation of the patterns of art, in this case of traditional painting, from the epochs prior to his artistic creation. The observation of a pattern, however, was not identical with its copying but with a conscious choice of a detail, later to be adjusted to his own composition. One may find in this process a kind of inventio referred to modern art. Giotto's painting is an evidence that the artist was an imitator and inventor of new patterns for new contents initiated by theology and Franciscan spirituality. The concept of pattern which was undoubtedly present in the painting of that artist did not define his artistic and intellectual condition. The sketch-book is connected in science with a collection of drawings, a fruit of the observation of objects: nature, man − his physiognomy or a concrete movement − objects and works of art, e.g. Villiard de Honnecourt's Sketchbook. If we study, however, the sketches of, for instance, the Flemish painters we cannot exclude that the artist used other works of art he had seen as his patterns. The boundary line between pattern and sketch is blurred if we analyze the creative process and not its result. The drawings of birds by Pisanello show that the artist might have used the ornithological codes well-known in his epoch. He might have as well observed birds in nature, which has been stressed in the studies of his painting. The nominalism of the fourteenth and fifteenth centuries elevated the importance of a concrete object as a sense, optic experience of a part of reality. It affected the artist's attitude towards the visible world. It was then that something changed in the artists' learning of painting art. The knowledge about art lied at the foundation of their artistry, gradually squeezing out pattern.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 1999, 47, 4; 23-46
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przyroda w dekoracjach freskowych pałacu papieskiego w Awinionie z połowy XIV wieku. Na tle nowego stosunku do przyrody w społeczeństwie Italii XIII/XIV wieku
    Nature in the Fresco Decorations of the Papal Palace in Avignon from the Mid-14th Century. Against the Background of a New Attitude to nature in Italian Society of 13th/14th Centuries
    Autorzy:
    Mazurczak, Urszula Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1961823.pdf
    Data publikacji:
    1997
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    The question of nature in the painting of late Gothic, defined as „international Gothic,” has its numerous interpretations. They concentrate around art, in particular around miniature painting derived from Burgundian-Netherlandian circles, when it comes to the geographic location, while in the mid-14th century it begins. It is within this phenomenon in European art regarded as „international” that we find the significant role of Sienese and Florentine painting, and also of those artistic milieus which, although secondarily, took over the experience of Italy and the Netherlands, as for instance, artistic activity linked with the Prague court. The synthesis of those milieus was creative and had a great significance within the whole of late-Gothic art. The papal court in Avignon possesses already broadly developed research as regards its meaning and role in the history of the Church as well as in the culture and art of the 14th century. It seems, however, that artistic milieu is still a worthwhile object of investigations, Enrico Castelnuovo's thorough monograph inspires us to such investigations, a monograph which embraces the whole of artistic ventures made by the Avignon popes. The issue of understanding nature which the decor of palace's and chapels' chambers unveils has not been studied exhaustively. The present paper may only be an introduction to broader discussions on the role of Avignon painting in the creation of the phenomenon of „international Gothic,” for in terms of chronology it precedes both the Netherlandian artistic activity and other significant centres in Europe. The phenomenon of art synthesis which has been done here thanks to the ambition of popes who invited artists from different corners of Europe, and also thanks to revival of the local milieu; the latter is a bit underestimated, but is a good field of research on nature in the painting of late Middle Ages and protorenesance. Nature has its mature shape here allowing to be enclosed within the criteria of idealism and realism in their literal meaning. On the basis of local works we may study the achievements of the great masters, such as Simone Martini, and other painters, whose works are left in Avignon and which brought them to historical fame; here we find, above all, Matteo Giovanetti. It is E. Castelnuovo who determined authorship of particular fragments, while the present work addresses the differences in the manner of treating nature.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 1997, 45, 4; 63-85
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies