Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Leo, Rafolt" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Teologia spisku: drobna przyjemność w grze suwerennością
    Theology of conspiracy: Small Pleasure in the Play of Sovereignty
    Teologija urote: sitni užitak u igri suvereniteta
    Autorzy:
    Leo, Rafolt
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/486694.pdf
    Data publikacji:
    2017-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    conspiracy
    sovereignty
    political correspondence
    exception
    urota
    suveren
    politička korespondencija
    iznimka
    spisek, suweren, korespondencja polityczna, wyjątek
    Opis:
    The conspiracy mission of Marin Držić is being analysed in the context of sovereignty and political state of exception, from Schmitt to Agamben, as well as in the light of recent historical interpretations, from Jeličić and Pupačić to Tatarin and Kunčević. Držić’s letters to Cosimo I. and Francesco Medici are thus situated in the context of renaissance diplomatic thought. Based on some possibilities in their Croatian stylizations (Čale vs. Batistić), their political and theological semantics is revised.
    Rad se bavi pismima koja je Marin Držić uputio Cosimu I. i Francescu Mediciju. Nastoji se istražiti književnohistoriografski i političko-teološki habitus tih pisama, u dvama kontekstima — u kontekstu dosadašnjih Držićoloških istraživanja, bilo onih književnohistoriografske ili historiografske naravi, i, detaljnije, u kontekstu novijih pristupa problemu suvereniteta, političke iznimke i izvanrednog stanja, osobito kroz prizmu teoretičara kao što su Schmitt, Benjamin i Agamben. 
    Źródło:
    Przekłady Literatur Słowiańskich; 2017, 8, 1; 261-294
    1899-9417
    2353-9763
    Pojawia się w:
    Przekłady Literatur Słowiańskich
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Queer immanence in "Who is? Woyzeck": The technocentric utopia of the master and the slave
    Autorzy:
    Rafolt, Leo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/677786.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    biopolitics
    community of life
    master-slave dialectics
    body
    subject
    Opis:
    Queer immanence in Who is? Woyzeck: The technocentric utopia of the master and the slaveMontažstroj’s Who is? Woyzeck is a performative history about individuals’ open wounds that will probably never heal, especially in the context of technodemocracy and liberal deprivation processes. Woyzeck is a Georg Büchner hero whose voice is not able to be heard. He is deprived, deprivileged, and his behavior/labor is socially unacceptable. He is devoid of humanity, turned into an animal, pure zoe, and thus treated like one by the system. Montažstroj’s project was, therefore, eager to explore the politics of power where the individual is subdued to numerous forms of violence and the way these violent acts resonate on the surface of human intimacy. The rhythmic changing of scenes depicted social coercion and private agony; the play questioned the world of isolated and lonely individuals. Woyzeck was presented as a pure phenomenon, as an individual trapped in a Hegelian master-slave relation, thus as a non-person whose body is being occupied and used in a specific situation of violence, love, betrayal, jealousy and murder, with no way out. The performance of two men and a woman on a stage, which is supposed to function as a specific community of life, bombarded with techno and rave music, together with pure channels of associations derived from various sources, primarily from Büchner's text, which was written in 1836, is thus analyzed as a deconstructive and multi-layered re-inscription of political and discursive regimes subdued by frenetic music samples. Immanencja queer w Who is? Woyzeck. Technocentryczna utopia „pana i niewolnika”Who is? Woyzeck autorstwa grupy Montažstroj to performatywna opowieść o otwartych ranach jednostek, które prawdopodobnie nigdy się nie zagoją, szczególnie ze względu na procesy technodemokracji i liberalnej deprywacji. Woyzeck, którego głos jest niesłyszalny, to bohater dramatu Georga Büchnera – jest ograbiony, odarty z praw, a jego zachowanie/praca są społecznie nieakceptowane. Woyzeck jest pozbawiony cech ludzkich, zamieniony w zwierzę, czyste zoe, a co za tym idzie jest traktowany przez system jak zwierzę. Celem omawianego projektu grupy Montažstroj było zbadanie polityki władzy, w której jednostka jest poddana licznym formom przemocy, a także sposobów, w jakie te akty przemocy rezonują na powierzchni ludzkiej intymności. Rytmiczna zmiana scen ilustruje społeczny przymus i prywatną agonię, sztuka bada świat zamieszkany przez wyizolowane i samotne jednostki. Woyzeck został zaprezentowany jako czyste zjawisko, jednostka uwięziona w Heglowskiej relacji „pana i niewolnika”, a więc jako nie-osoba, której ciało jest zawłaszczane i używane w konkretnej sytuacji przemocy, miłości, zdrady, zazdrości i morderstwa, bez możliwości ucieczki. Performans dwóch mężczyzn i kobiety na scenie, który ma prezentować specyficzną wspólnotę życia, bombardowany muzyką techno i rave, wzbogacony czystymi strumieniami skojarzeń wywodzącymi się z różnych źródeł (przede wszystkim z napisanego w 1936 roku tekstu Georga Büchnera), jest analizowany jako dekonstrukcyjna i wielowarstwowa re-inskrypcja politycznych i dyskursywnych reżimów podporządkowanych frenetycznym próbkom muzycznym.
    Źródło:
    Slavia Meridionalis; 2019, 19
    1233-6173
    2392-2400
    Pojawia się w:
    Slavia Meridionalis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Intersemiotic Modernism: Matija Ferlin’s Sad Sam Lucky between Poetry and Its Embodiment
    Intersemiotički modernizam: Sad Sam Lucky Matije Ferlina između poezije i njezina utjelovljenja
    Autorzy:
    Rafolt, Leo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/38591552.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    prijevod
    Srečko Kosovel
    transpozicija
    suvremeni ples
    staging
    difference and repetition
    intersemioticism
    translation
    re-wording
    embodiment
    dance theatre
    Opis:
    Sad Sam Lucky is a solo performance by the choreographer and performer Matija Ferlin, conceived as part of his ongoing non-dance-like and non-theatrelike conceptual project Sad Sam, which started in January 2004 in Amsterdam, where the first part of this pseudo-durational piece was premiered. Ferlin’s performance Sad Sam Lucky is somewhat specific in the author’s oeuvre, mainly because it assays to become a physical response to the work of the Slovenian avant-garde poet Srečko Kosovel (1904—1926), translating it and transposing it at the same time, in-between languages and dialects (Slovenian, Croatian, Istrian, and/or English), and in-between performative regimes (embodied response and a pseudo-recital). Kosovel’s confessional poetry, i.e. profound, contemporary, tense in its stylistic imagery, and, at the same time, almost revolutionary in its ideas, is therefore being performed as a live matter of language, driven by Ferlin’s main idea — not to do theatre, not to do dance, not to translate, but to trans-body Kosovel’s verses, and his melancholic prophecy, thus creating a form of a highly physical, turbulent and emotional homage to this very unique avant-garde author.
    Sad Sam Lucky je solo izvedba koreografa i performera Matije Ferlina, osmišljena u sklopu njegova trajnog neplesnog i nekazališnog konceptualnog projekta Sad Sam, započetog u siječnju 2004. u Amsterdamu, gdje je praizveden prvi dio. Ferlinova predstava donekle je specifična u autorovu opusu, ponajviše zato što nastoji utjeloviti fizički odgovor na djelo slovenskog avangardnog pjesnika Srečka Kosovela (1904—1926), prevodeći ga i transponirajući u isto vrijeme, između jezika i dijalekata (slovenski, hrvatski, istarski i/ili engleski), te između performativnih režima (utjelovljeni odgovor i pseudorecital). Kosovelova ispovjedna poezija, dakle duboka, suvremena, napeta u stilskim slikama, a istodobno gotovo revolucionarna u svojim idejama, izvodi se stoga kao živa stvar jezika, vođena glavnom Ferlinovom idejom — ne raditi kazalište, ne plesati, ne prevoditi, nego intersemiotički utjeloviti Kosovelove stihove i njegova melankolična proročanstva, stvarajući tako formu izrazito fizičkog, burnog i emotivnog pseudoteatra, hommage ovom vrlo jedinstvenom avangardnom autoru.
    Źródło:
    Przekłady Literatur Słowiańskich; 2023, 13; 1-26
    1899-9417
    2353-9763
    Pojawia się w:
    Przekłady Literatur Słowiańskich
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Transcultural and Transcorporal Neighbors: Japanese Performance Utopias in Jerzy Grotowski, Eugenio Barba and Phillip B. Zarrilli
    Autorzy:
    Rafolt, Leo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/508846.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    transculturalism
    interculturalism
    theatre anthropology
    cross-cultural performance and theatre practice
    Asian martial arts
    Opis:
    Transcultural and Transcorporal Neighbors: Japanese Performance Utopias in  Jerzy Grotowski, Eugenio Barba and Phillip B. ZarrilliThis paper is mainly focused on the concept of transcultural bodily knowledge elaborated by Eugenio Barba and Nicola Savarese in their concept of theatre anthropology. Their research on pre-existent and pre-expressive values of the human movement, especially considering Asian theatre and performative practices, will be reexamined in the context of over-imposed interculturalism in Humanities and Social Studies. The focus will be thus put on the modifications of the bodily knowledge in this sense (Yuasa), as well as on the (re)appropriations of the Asian philosophical/theoretical embodiment schemes in the Western thought, not only from the standpoint of performative research made by Eugenio Barba and Phillip B. Zarrilli, but also from the standpoint of Shusterman’s pragmatic reinterpretations of Merleau-Ponty’s legacy, Schechner/Turner’s anthropology of human performativity, etc. In this context, the key idea of unique transcultural background of the human kinesis, employed mainly by Barba, will be put in an overall context of contemporary (trans)cultural utopism. The key element for interpretation will thus be an overall context of Asian martial arts practice, especially the significance of ‘iemoto principle’ (hereditary bodily technique) for the establishment of Grotowski’s, Barba’s and Zarrilli’s psychology and physiology of performance tactics. Transkulturowi i transcieleśni sąsiedzi: japońskie utopie performatywne u Jerzego Grotowskiego, Eugenia Barby i Philipa B. ZarrilliegoArtykuł skupia się głównie na pojęciu transkulturowej wiedzy cielesności, wypracowanym przez Eugenia Barbę i Nicolę Savaresego w ich ujęciu antropologii widowiska. Ich badania nad uprzednimi i przedekspresywnymi wartościami ruchu ludzkiego, zwłaszcza w kontekście teatru azjatyckiego i praktyk performatywnych, zostają wpisane w kontekst nadreprezentowanego w humanistyce i naukach społecznych interkulturalizmu. Uwaga autora skupia się na zmianach w wiedzy cielesnej w tym kierunku (Yuasa), jak też recepcji azjatyckich filozoficznych/teoretycznych schematów wcielania w myśli Zachodu, nie tylko z punktu widzenia badań performatywnych Barby i Zarrilliego, lecz również w Shustermanowych pragmatycznych reinterpretacjach myśli antropologii performatywności Merleau-Pontiego, Schechnera i Turnera itd. W tym kontekście kluczowa idea jednego transkulturowego podłoża ludzkiej kinesis, wykorzystywana głównie przez Barbę, jest wpisana w nowy kontekst współczesnego (trans)kulturowego utopizmu. Zasadniczym elementem interpretacji stają się azjatyckie sztuki walki, zwłaszcza znaczenie zadasy iemoto (dziedzicznej techniki cielesności) w ustanowieniu psychologii i fizjologii taktyk performatywnych u Grotowskiego, Barby i Zarrilliego.
    Źródło:
    Colloquia Humanistica; 2015, 4
    2081-6774
    2392-2419
    Pojawia się w:
    Colloquia Humanistica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Meyerhold Bound: Montažstrojs “Vatrotehna (2.0)” and the Barbaric Discipline of the Machine
    Autorzy:
    Rafolt, Leo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/508848.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    Montažstroj
    re-performability
    physical theatre
    avant-garde theatre
    radical performance
    Opis:
    Meyerhold bBound: Montažstroj's Vatrotehna (2.0) and the Barbaric Discipline of the MachineThe paper deals with Montažstroj’s two versions of Vatrotehna performance, inspired by Aeschylus’ Prometheus Bound and Meyerhold’s tragic execution. Context of both performances is analyzed, especially in the light of re-performability in post-sociorealist and neo-capitalist conditions. Montažstroj’s performances are, hence, seen as radical in situ performance praxis, community oriented, and deeply rooted in traditions of avant-garde theatre. Therefore, questions like iterability, social proxemics and political engagement of the performance arise as most important. Aeschylus’ plot intertekst and Meyerhold’s performative intertext thus function as a platform for re-examining and re-performing in a rigid, utmost barbaric biomechanical mode, furthermore – in totally mediatized and mechanicocentric society. Skok Meyerholda: Vatrotehna (2.0) grupy Montažstroj i barbarzyńska dyscyplina maszynyArtykuł analizuje dwie wersje widowiska Vatrotehna, inspirowanego Prometeuszem skowanym Ajschylosa i tragicznością interpretacji Meyerholda w wykonaniu grupy Montažstroj. Przedstawiony został kontekst obu wykonań, a zwłaszcza perspektywa re-performatywności w warunkach postsocrealistycznych i neokapitalistycznych. Wykonania Montažstroju uznane są za radykalną in situ performatywną praxis, zorientowaną na wspólnotę i głęboko zakorzenioną w tradycjach teatralnej awangardy. W związku z tym kluczowe okazały się takie kwestie jak iteratywność, proksemika społeczna i polityczne zaangażowanie widowiska. Fabularny intertekst Ajschylosa i performatywny intertekst Meyerholda stają się platformą ponownego zbadania i ponownego wykonania w surowym, niemal barbarzyńskim trybie biomechaniki, co więcej – w totalnie zmediatyzowanym i maszynocentrycznym społeczeństwie.
    Źródło:
    Colloquia Humanistica; 2017, 6
    2081-6774
    2392-2419
    Pojawia się w:
    Colloquia Humanistica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies