Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Kozubski, Wojciech" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-6 z 6
Tytuł:
Trigeminal autonomic cephalalgias: a review
Trójdzielno-autonomiczne bóle głowy – przegląd piśmiennictwa
Autorzy:
Modestowicz, Michał
Kozubski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030034.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
SUNA
SUNCT
cluster headache
hemicrania continua
paroxysmal hemicrania
trigeminal autonomic cephalalgia
Opis:
Trigeminal autonomic cephalalgias are a group of primary headache disorders presenting as unilateral pain in the somatic distribution of the trigeminal nerve, associated with ipsilateral cranial autonomic symptoms. This clinicopathologic group includes cluster headache, paroxysmal hemicrania, hemicrania continua and short-lasting unilateral neuralgiform headache attacks with conjunctival injection and tearing/cranial autonomic features, which differ mainly as regards the duration and frequency of pain as well as response to treatment. These disorders are not as rare as they were thought to be and due to the severity of the pain can substantially affect the patients’ quality of life. Many other forms of primary headaches, such as migraine, trigeminal neuralgia and primary stabbing headache, as well as secondary headaches, particularly those caused by pituitary, posterior fossa, orbital, paranasal sinus and vascular pathology, need to be carefully considered in the diagnosis of trigeminal autonomic cephalalgias. Research in this field, particularly using functional neuroimaging, has resulted in a much better understanding of these disorders. Dysfunction in the nociceptive modulatory pathways in brain’s pain matrix is currently thought to produce a permissive state for the occurrence of a trigeminal autonomic cephalalgia attack, with posterior hypothalamus serving as a terminator rather than the generator of the attack. The current treatment strategies include medical and surgical approaches; of the latter, neuromodulation techniques, particularly deep brain stimulation of posterior hypothalamus, have proven to be particularly effective and promising.
Trójdzielno-autonomiczne bóle głowy stanowią grupę pierwotnych bólów głowy, w których jednostronny ból w okolicy zaopatrywanej przez nerw trójdzielny związany jest z tożstronnymi objawami autonomicznymi w obrębie czaszki. Ta kliniczno-patologiczna grupa obejmuje klasterowy ból głowy, hemikranię napadową, hemikranię ciągłą i krótkotrwałe napady jednostronnego bólu głowy przypominającego nerwoból z przekrwieniem spojówek i łzawieniem/objawami autonomicznymi w obrębie czaszki. Postaci te różnią się przede wszystkim czasem trwania i częstością występowania bólu, a także odpowiedzią na leczenie. Zaburzenia te nie są tak rzadkie, jak dawniej przyjmowano, a ich nasilenie może znacząco wpływać na jakość życia pacjentów. W diagnostyce różnicowej trójdzielno-autonomicznych bólów głowy należy wziąć pod uwagę wiele innych rodzajów pierwotnych bólów głowy, takich jak migrena, neuralgia trójdzielna i pierwotny kłujący ból głowy, jak również wtórne bóle głowy, zwłaszcza te spowodowane przez patologię przysadki mózgowej, tylnego dołu czaszki, oczodołów, zatok przynosowych i naczyń. Badania na tym polu, w szczególności z wykorzystaniem neuroobrazowania funkcjonalnego, zaowocowały znacznie lepszym zrozumieniem tych chorób. Obecnie uważa się, że zaburzenia modulacyjnych dróg nocyceptywnych w macierzy bólu ośrodkowego układu nerwowego wytwarzają permisywny stan dla wystąpienia napadu trójdzielno-autonomicznego bólu głowy, przy czym tylna część podwzgórza wydaje się służyć raczej jako terminator niż generator napadu. W leczeniu tej grupy schorzeń stosuje się środki farmakologiczne, jak również techniki chirurgiczne; z tych ostatnich neuromodulacja, szczególnie głęboka stymulacja mózgu w obrębie tylnej części podwzgórza, okazała się szczególnie skuteczna i obiecująca.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2016, 16, 4; 180-186
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Znaczenie kliniczne przeciwciał przeciw interferonowi beta u chorych na stwardnienie rozsiane
Clinical utility of anti-interferon-beta antibodies in patients with multiple sclerosis
Autorzy:
Pietrzak, Anna
Michalak, Sławomir
Kozubski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030226.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
interferon beta
interferon-beta
multiple sclerosis
neutralising antibodies
przeciwciała neutralizujące
stwardnienie rozsiane
Opis:
Treatment of multiple sclerosis with interferon-beta involves the risk of the development of immunological response to this protein. The response consists in the production of antibodies that bind or neutralise interferon-beta. The binding antibodies are detectable in the majority of the treated patients and do not influence the efficacy of treatment. Simultaneously, large clinical studies provide evidence that the neutralising antibodies reduce and in high titres suppress the effect of interferon, which causes the frequency of exacerbations and the number of new and intensified outbreaks in magnetic resonance imaging to increase. What is more, it may even result in the accelerated progression of disability. The incidence of the neutralising antibodies depends on the preparation as well as the route of administration and concerns from 2 to 42% of the treated patients; it reaches its maximum between the 6th and the 24th month of treatment. The neutralising antibodies may be present temporarily (once they disappear, the efficacy of interferon returns to its initial level), yet a high titre predicts their long-term persistence, even after the drug has been discontinued. Various ways of detecting the neutralising antibodies have been devised – from methods that take advantage of a cytopathic effect to those based on the induction of a luciferase reporter gene. Reliable markers of the in vivo activity of interferon-beta that may complement marking of the antibodies are being sought. For many years, the issue of anti-interferon antibodies was accompanied by controversy that resulted from methodological difficulties in studying their clinical utility. At present, in view of the gathered data, European experts unanimously recommend a repeated screening examination of the neutralising antibody titre for patients treated with interferon and considering the results when making therapeutic decisions.
Leczenie stwardnienia rozsianego interferonem beta wiąże się z ryzykiem rozwoju odpowiedzi immunologicznej przeciw temu białku. Polega ona na produkcji przeciwciał wiążących lub neutralizujących interferon beta. Przeciwciała wiążące są wykrywalne u większości leczonych i nie wpływają na skuteczność terapii. Jednocześnie duże badania kliniczne dostarczają dowodów na to, że przeciwciała neutralizujące zmniejszają, a w wysokich mianach znoszą działanie interferonu, co przekłada się na wzrost częstości rzutów oraz liczby nowych i wzmacniających się ognisk w badaniach rezonansu magnetycznego, a nawet przyspieszenie postępu niesprawności. Częstość występowania przeciwciał neutralizujących zależy od preparatu i drogi podania oraz dotyczy od 2 do 42% osób leczonych; maksimum osiąga między 6. a 24. miesiącem terapii. Przeciwciała neutralizujące mogą być obecne przejściowo (po ich zaniknięciu skuteczność interferonu powraca do poziomu wyjściowego), ale wysokie miano zapowiada ich wieloletnie utrzymywanie się, nawet po odstawieniu leku. Opracowano różne sposoby wykrywania przeciwciał neutralizujących – od metod wykorzystujących efekt cytopatyczny do tych opartych na indukcji genu reporterowego lucyferazy. Poszukuje się wiarygodnych markerów aktywności interferonu beta in vivo, które mogłyby uzupełniać oznaczenie przeciwciał. Przez wiele lat zagadnieniu przeciwciał przeciwinterferonowych towarzyszyły kontrowersje, które wynikały z trudności metodologicznych w badaniu ich znaczenia klinicznego. Obecnie, w świetle zgromadzonych danych, eksperci europejscy zgodnie zalecają powtarzane przesiewowe badanie miana przeciwciał neutralizujących u chorych leczonych interferonem i uwzględnienie wyników przy podejmowaniu decyzji terapeutycznych.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2016, 16, 2; 92-98
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pourazowe uszkodzenie tętnic domózgowych ze szczególnym uwzględnieniem tętnic kręgowych: charakterystyka procesu diagnostyczno-terapeutycznego
Traumatic damage of cervical arteries with a particular consideration of vertebral arteries: characteristics of diagnostic therapeutic process
Autorzy:
Rogoziewicz, Marcin
Borkowska-Konieczna, Anna
Kozubski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1053612.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
rozwarstwienie tętnic domózgowych
uraz szyi
ultrasonografia
skrzeplina
udar mózgu
cervical and vertebral dissection
neck injury
ultrasonography
thrombus
stroke
Opis:
Vertebral artery dissection is a disease that occurs rarely, but binding, however, with serious consequences. It is estimated that this is one of the most common causes of ischemic stroke in people under 45 years of age. The diagnosis of vertebral artery damage is easier when the patient shows signs of the occurrence of neck injury (e.g. cut injuries). However, the dissection of the vessel may also be a result of the so-called blunt trauma to the mechanism of “whip” for example, during an accident or during application of the abdominal pressure. Initially there is a rupture of the arterial intima, followed by the detachment and the formation of thrombus. This leads to the formation of thrombus or narrowing the lumen closure resulting in a clinical cerebral ischemia and neurological symptoms. Thrombus formation in the so-called misrepresent the artery can also be a source of embolic material. In case of suspicion of vertebral artery dissection are important: monitoring the neurological status of the patient and careful diagnosis of vascular. The aim of this study was to present the current state of knowledge about the causes of damage to the vertebral arteries, characteristic of the symptoms, diagnostic options and treatments and negotiations. It is believed that early diagnosis of arterial dissection and application of treatment increases the chance of survival and the patient avoid permanent neurological complications.
Rozwarstwienie tętnic kręgowych jest chorobą występującą rzadko, niemniej wiążącą się z poważnymi konsekwencjami. Szacuje się, że jest to jedna z najczęstszych przyczyn udaru niedokrwiennego mózgu u osób przed 45. rokiem życia. Rozpoznanie uszkodzenia tętnic kręgowych jest łatwiejsze, gdy u chorego widoczne są ślady po doznanym urazie szyi (np. rana cięta). Rozwarstwienie naczynia może być również wynikiem tzw. urazów tępych w mechanizmie „bicza”, powstałych np. podczas kolizji drogowej lub w czasie działania tłoczni brzusznej. Początkowo dochodzi do pęknięcia błony wewnętrznej tętnicy, a następnie jej odwarstwienia i tworzenia skrzepliny – zwężającej lub zamykającej światło naczynia, czego następstwami są niedokrwienie mózgu i kliniczne objawy neurologiczne. Tworzenie skrzepliny w tzw. fałszywym świetle tętnicy może być także źródłem materiału zatorowego. W przypadku podejrzenia rozwarstwienia tętnicy kręgowej ważne są monitorowanie stanu neurologicznego pacjenta i wnikliwa diagnostyka naczyniowa. Celem pracy było przedstawienie aktualnego stanu wiedzy dotyczącej przyczyn uszkodzenia tętnic kręgowych, charakterystycznych dla jednostki objawów, możliwości diagnostycznych i sposobów leczenia oraz rokowań. Uważa się, że wczesne zdiagnozowanie rozwarstwienia tętnicy i zastosowanie leczenia zwiększa szansę na przeżycie, a chory unika trwałych powikłań neurologicznych.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2013, 13, 4; 279-286
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena efektywności klinicznej interferonu β-1b oraz porównanie bezpośrednie interferonu β-1b z interferonem β-1a w leczeniu stwardnienia rozsianego
Evaluation of clinical effectiveness of interferon beta1B and direct comparison of interferons beta1B and beta1A in the treatment of sclerosis multiplex
Autorzy:
Bartosik-Psujek, Halina
Stelmasiak, Zbigniew
Kozubski, Wojciech
Pankiewicz, Oskar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1061830.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
interferon beta
multiple sclerosis
przegląd systematyczny
stwardnienie rozsiane
systematic review
Opis:
Background: The article presents results of systematic review focusing on clinical effectiveness and safety of interferon β-1b use in patients with multiple sclerosis and its direct comparison with interferon β-1a. Material and methods: The assessment is based on meta-analysis of the results of clinical trials identified in the wysystematic review that followed Cochrane Collaboration methodology. Primary endpoints related to therapy effectiveness and some secondary endpoints which may indirectly reflect intervention efficacy have been analyzed. Major electronic databases (incl. EMBASE, MEDLINE, CENTRAL) have been searched. Results: Interferon β-1b administered subcutaneously in a dose of 8 MIU each other day (e.o.d.) was found to have confirmed effectiveness with regard to analyzed primary endpoints and also an acceptable safety profile in relapsing-remitting multiple sclerosis during a period of 2-5 years and in secondary progressive multiple sclerosis during a period of 3 years. The potency of intervention is regarded as clinically significant. Effectiveness of interferon β-1b in primary multiple sclerosis has not been confirmed. On the basis of the results of a single clinical trial (INCOMIN) it is concluded that interferon β-1b administered subcutaneously in the dose of 8 MIU e.o.d. might have higher efficacy compared to 6 MIU once weekly intramuscular interferon β-1a in relapsing-remitting multiple sclerosis during a period of 2 years. Conclusions: The results show that interferon β-1b is a medication with confirmed effectiveness in multiple sclerosis with relapsing activity and could be more effective than interferon β-1a given once a week.
Wstęp: W artykule przedstawiono wyniki przeglądu systematycznego dotyczącego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania interferonu β-tb oraz bezpośredniego porównania efektywności klinicznej interferonu β-tb z interferonem β-^ w leczeniu pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Material i metoda: Oceny dokonano na podstawie metaanalizy wyników badań klinicznych odnalezionych w ramach przeglądu systematycznego, zgodnie z wytycznymi Cochrane Collaboration. Analizie poddano pierwszorzędowe punkty końcowe, na podstawie których można wnioskować o efektywności terapii, oraz niektóre drugorzędowe punkty końcowe, które pośrednio mogą świadczyć o skuteczności interwencji. Przeszukano najważniejsze bazy informacji medycznych (m.in. EMBASE, MEDLINE, CENTRAL). Wyniki: Analiza skuteczności wykazała, że interferon β-Λ podawany podskórnie w dawce 8 MIU co drugi dzień jest lekiem o udowodnionej skuteczności wobec pierwszorzędowych punktów końcowych oraz o akceptowalnym profilu bezpieczeństwa w stwardnieniu rozsianym z okresami rzutów i remisji w okresie 2-5 lat leczenia, a także w stwardnieniu rozsianym o przebiegu wtórnie postępującym w okresie 3 lat leczenia. Jest to lek o istotnej klinicznie sile interwencji. Nie udowodniono skuteczności interferonu β-Λ w leczeniu pierwotnie przewlekle postępującego stwardnienia rozsianego. W oparciu o wyniki jednego badania (INCOMIN) stwierdzono, że interferon β- 1b podawany podskórnie w dawce 8 MIU może być lekiem o wyższej skuteczności w porównaniu z interferonem β-^ podawanym domięśniowo w dawce 6 MIU w stwardnieniu rozsianym z okresami rzutów i remisji w okresie 2 lat leczenia. Wnioski: W wyniku przeprowadzonej analizy stwierdzono, że interferon β-Λ jest lekiem o udowodnionej skuteczności klinicznej w leczeniu stwardnienia rozsianego z aktywnością rzutową i być może jest skuteczniejszy od interferonu β-^ podawanego raz w tygodniu.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2006, 6, 4; 224-231
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego jako pierwsza manifestacja kliniczna tocznia rumieniowatego układowego – opis przypadku
Transverse myelitis as the first clinical manifestation of systemic lupus erythematosus – case report
Autorzy:
Pilchowska-Ujma, Emilia
Jurga, Szymon
Leśniak, Paweł
Wierzchołowski, Wojciech
Kozubski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030230.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
autoantibodies
autoprzeciwciała
mielopatia
myelopathy
poprzeczne zapalenie rdzenia
systemic lupus erythematosus
toczeń rumieniowaty układowy
transverse myelitis
Opis:
Acute transverse myelitis is a pathological condition leading to the damage of the spinal cord’s structures. It is also a rare manifestation of systemic lupus erythematosus affecting 1 to 2% of patients. It usually occurs shortly after the diagnosis is established, most often within the first five years of the disease. This article reports a 35-year-old man, with no history of any diseases, who suddenly had the following signs and symptoms: deterioration of mood, hyperhidrosis, headaches, thoracic-lumbar spine pain, sensory disorders around the torso, difficulties urinating and defecating. Magnetic resonance imaging of the spine revealed long-segment myelitis. In order to establish the aetiology of the disease, a number of laboratory and imaging examinations were performed. Based on the Systemic Lupus International Collaborating Clinics/American College of Rheumatology criteria – SLICC–ACR 2012, systemic lupus erythematosus was diagnosed. The patient was subjected to glucocorticosteroid pulse therapy without delay, and eventually improved satisfactorily. The reported case shows that transverse myelitis may be the first clinical manifestation of systemic lupus erythematosus. The authors have highlighted the necessity of an early diagnosis as well as establishing the disease’s aetiology and determining the risk of relapse, as all three affect prognosis.
Ostre poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego to patologiczny stan, który prowadzi do uszkodzenia struktur rdzenia kręgowego. Jest to rzadka manifestacja tocznia rumieniowatego układowego, pojawiająca się u 1–2% chorych. Przeważnie występuje w krótkim czasie od ustalenia rozpoznania, zwykle w pierwszych pięciu latach trwania choroby. W artykule zaprezentowano przypadek 35-letniego mężczyzny, dotychczas zdrowego, u którego nagle wystąpiły: pogorszenie samopoczucia, zlewne poty, bóle głowy, bóle kręgosłupa w odcinku piersiowo-lędźwiowym, opasujące zaburzenia czucia na tułowiu oraz trudności w oddawaniu moczu i stolca. Rezonans magnetyczny kręgosłupa wykazał długoodcinkowe zapalenie rdzenia kręgowego. W celu ustalenia etiologii schorzenia przeprowadzono liczne badania laboratoryjne i obrazowe. Na podstawie kryteriów Systemic Lupus International Collaborating Clinics/American College of Rheumatology – SLICC–ACR 2012 rozpoznano toczeń rumieniowaty układowy. Niezwłocznie wdrożono leczenie pulsami glikokortykosteroidów i uzyskano satysfakcjonującą poprawę. Omawiany przypadek pokazuje, że poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego może być pierwszą manifestacją kliniczną tocznia rumieniowatego układowego. Autorzy zwracają uwagę na konieczność wczesnego rozpoznania, ustalenia etiologii schorzenia i określenia ryzyka nawrotu, gdyż wpływa to na rokowanie.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2016, 16, 2; 104-108
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Genetic study of familial cases of Alzheimers disease.
Autorzy:
Kowalska, Anna
Pruchnik-Wolińska, Danuta
Florczak, Jolanta
Modestowicz, Renata
Szczech, Józef
Kozubski, Wojciech
Rossa, Grzegorz
Wender, Mieczysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1043353.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Biochemiczne
Tematy:
neurodegeneration
dementia
presenilin 1 gene
amyloid precursor protein gene
Alzheimer's disease
mutation
presenilin 2 gene
Opis:
A small number (1-5%) of Alzheimer's disease (AD) cases associated with the early-onset form of the disease (EOAD) appears to be transmitted as a pure genetic, autosomal dominant trait. To date, three genes responsible for familial EOAD have been identified in the human genome: amyloid precursor protein (APP), presenilin 1 (PS1), and presenilin 2 (PS2). Mutations in these genes account for a significant fraction (18 to 50%) of familial cases of early onset AD. The mutations affect APP processing causing increased production of the toxic Aβ42 peptide. According to the "amyloid cascade hypothesis", aggregation of the Aβ42 peptide in brain is a primary event in AD pathogenesis. In our study of twenty AD patients with a positive family history of dementia, 15% (3 of 20) of the cases could be explained by coding sequence mutations in the PS1 gene. Although a frequency of PS1 mutations is less than 2% in the whole population of AD patients, their detection has a significant diagnostic value for both genetic counseling and treatment in families with AD.
Źródło:
Acta Biochimica Polonica; 2004, 51, 1; 245-242
0001-527X
Pojawia się w:
Acta Biochimica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-6 z 6

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies