Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Koszla-Szymańska, Małgorzata" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
LA ENSEÑANZA DEL ESPAÑOL FUERA DE ESPAÑA: SUS PRIMEROS PROFESORES, MÉTODOS Y EVOLUCIÓN
Teaching Spanish as a foreign language: the first teachers and the evolution of teaching methods
Nauczanie języka hiszpańskiego poza granicami Hiszpanii: jego pierwsi wykładowcy, metody i ich ewolucja
Autorzy:
Koszla-Szymańska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/509572.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:
enseñanza
divulgación
datos históricos
métodos
aprendizaje
teaching
diffusion
historical data
methods
learning
nauczanie
rozpowszechnianie
dane historyczne
metody
uczenie się
Opis:
El objetivo del presente artículo es tratar de la enseñanza de la lengua española, de sus primeros profesores, métodos y su evolución a través de los años. Es un trabajo investigador, basado en documentos escritos. Abarca tres partes. En la primera se habla de la importancia territorial de la lengua española que es el idioma nacional para casi 46 millones de personas que viven en España y para más de 400 millones que habitan 19 países de América Latina. El español se habla también en Filipinas y en los Estados Unidos. En algunos países de la Península Balcánica se habla el judeoespañol, llamado popularmente “ladino”que podemos oír también en la costa africana del norte. La segunda parte presenta una serie de datos históricos relacionados con la didáctica del español, realizada por profesores españoles fuera de España de cuya organización se ocupaba la madrileña Junta para Ampliación de Estudios e Investigaciones Científicas (la JAE). Entre los países donde dicha enseñanza tuvo lugar, figuran no sólo Polonia, sino también Inglaterra, Alemania, Francia, Estados Unidos, Japón, Italia, etc. En 2018 la Universidad de Varsovia celebraba el centésimo aniversario de la didáctica del español de la cual se ocupaba a partir de 1918 Amadeo Pons y Martínez. Y por último, en la tercera parte se presentan diferentes métodos y manuales de enseñanza del español, seleccionados por orden cronológico, publicados en Polonia en los años 1926-2012.
The aim of the paper is to present the history of teaching Spanish, the early teachers, and the evolution of teaching methods. This research paper, based on written sources, is divided into three parts. The first part discusses the territorial significance of Spanish which is the official language used by nearly 46 million inhabitants of Spain and by over 400 million inhabitants of 19 Latin American countries. The Spanish language is also spoken in the Philippines and the United States of America. Additionally, in some Balkan States the Sephardic language (Judeo-Hispanic) is spoken. The Sephardic language, which is often called ‚ladino’, can also be heard in the north of Africa. The second part contains historical data concerning the teaching of Spanish in foreign countries by native speakers of Spanish. The program of teaching Spanish as a foreign language was developed by ‘la JAE’ (the Council for the Extension of Studies and Scientific Research). The program was developed not only in Poland, but also in other countries, including England, Germany, France, the United States, Japan, and Italy. In 2018 Warsaw University celebrated a centenary of teaching Spanish to Polish students. Amadeo Pons y Martinez is credited with having developed this program at Warsaw University in 1918. The third part presents various methods of teaching Spanish and handbooks of Spanish published in Poland in the years 1926-2012, which are arranged in chronological order.
Celem artykułu jest przedstawienie historii nauczania języka hiszpańskiego, jego pierwszych wykładowców, metod i ich ewolucji na przestrzeni lat. Jest to praca badawcza oparta na źródłach pisanych. Obejmuje trzy części. W pierwszej mowa jest o terytorialnym znaczeniu języka hiszpańskiego, który jest językiem narodowym dla prawie 46 milionów osób zamieszkujących Hiszpanię oraz dla ponad 400 milionów żyjących w 19 krajach Ameryki Łacińskiej. Język hiszpański używany jest także na Filipinach i w Stanach Zjednoczonych. W niektórych krajach Półwyspu Bałkańskiego mówi się językiem sefardyjskim (judeo-hiszpańskim), potocznie zwanym ‘ladino’, który można usłyszeć również na północy Afryki. Druga część przedstawia dane historyczne związane z dydaktyką języka hiszpańskiego realizowaną przez nauczycieli narodowości hiszpańskiej poza granicami Hiszpanii. Jej organizacją zajmowała się madrycka Junta ds. Rozwoju Studiów i Badań Naukowych (la JAE). Wśród krajów gdzie taka dydaktyka miała miejsce figuruje nie tylko Polska, lecz także Anglia, Niemcy, Francja, Stany Zjednoczone, Japonia, Włochy itd. W 2018 roku Uniwersytet Warszawski obchodził stulecie nauczania języka hiszpańskiego, którym od roku 1918 zajmował się Amadeo Pons y Martinez. W trzeciej części artykułu przedstawione są w porządku chronologicznym różne metody i podręczniki do nauczania hiszpańskiego, wydane w Polsce na przestrzeni lat 1926-2012.
Źródło:
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula; 2019, 64(1) Filologia; 5-27
2353-2688
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aportes mutuos entre la cultura de las islas canarias y américa latina en los campos del folklore, religión e idioma
Cultural Relations between the Canary Islands and Latin American Countries in the Field of Folklore, Religion and Language
Wzajemne oddziaływania między kulturą Wysp Kanaryjskich i A meryki Łacińskiej w dziedzinie folkloru, religii i języka
Autorzy:
Koszla-Szymańska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/509538.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:
música
caribeño
idiosincrasia
guanches
salsa
merengue
bachatta
reguetón
religión
idioma
The Canary Islands
folklore
customs
popular
traditions
migration
the Caribbean
rhythms
muzyka
karaibski
zachowania
Guanczowie
regueton
religia
język
Opis:
Las Canarias, al igual que las demás comunidades autónomas de España, tienen su propia identidad sociocultural que abarca no sólo los aspectos relacionados con la cultura sensu stricto (historia, arte, literatura, etc.), sino también los que se refieren a la original y única idiosincrasia del pueblo canario, su rico folklore, sus costumbres, tradiciones populares y religiosas así como a la modalidad lingüística de la lengua española hablada en las siete Islas del Archipiélago Canario. Los aportes e influencias mutuas entre las Canarias y determinados países de América Latina son incuestionables y justamente se tratan como un evidente resultado de la emigración de los canarios y de los latinoamericanos desarrollada en ambas direcciones. La música folklórica de las Canarias que se canta, se oye y se baila en la actualidad es el fruto de la mezcla de la música de los guanches o sea aborígenes canarios, sonidos peninsulares (españoles y lusitanos) y, evidentemente ritmos caribeños. Entre los bailes de más fama figuran: la salsa, el merengue, la bachata, el reguetón ( reggaetón) y muchos más. En lo referente a las tradiciones religiosas cabe señalar la devoción a la Virgen de la Candelaria, patrona de las Canarias cuyo culto se extendió también por diferentes ciudades y países del Nuevo Mundo, entre los cuales se hallan: Bolivia, Colombia, México, Perú, Cuba, Puerto Rico, Venezuela y otros. Y por fin, la distinta versión canaria del español se nota tanto en el campo del léxico (guagua, cotufas, papas, gaveta1, etc.), como en él de la gramática y la pronunciación. Muchos de los vocablos llamados “guanchismos” o “berberismos”, reciben influencias no sólo de los aborígenes de las islas, sino también aportes portugueses, ingleses, franceses, árabes y latinoamericanos.
Like the other autonomous regions of Spain, the Canary Islands have developed their own cultural and social identity which covers not only cultural aspects in a strict sense (history, art, literature), but also local folklore, customs, religious traditions as well as the specifics of the Spanish language and its special varieties used by the inhabitants of the Canary archipelago. The complex interaction between the Canary Islands and certain Latin American countries is indisputable: it is rightly regarded as a result of the migration of Canarians and Hispanics, which is a two-way process. The music of the Canary Islands that is performed, listened to, and danced to, is a result of the synthesis of the Guanche music, i.e. the music of Canary Aboriginals, the sounds coming from the Iberian Peninsula (Spanish and Portuguese), and the Caribbean rhythms. The most famous dances include: salsa, merengue, bachata, and a variety of others. As regards religious traditions, there is, in the first place, the worship of Our Lady of Candelaria, the patron saint of the Canary Islands. Her adoration spreads throughout the towns and countries of the New World. When it comes to the canariensis version of the Spanish Language, there exist marked differences in the vocabulary (guagua, cotufas, millo, papas, gaveta, etc.) as well as in the grammar and pronunciation. The canariensis version of Spanish is full of borrowings from the languages of indigenous people, the so-called “guanchismos” or “berberismos”, and also from Portuguese, English, French, Arab, and Latin American.
Wyspy Kanaryjskie, tak jak pozostałe regiony autonomiczne Hiszpanii, posiadają własną tożsamość społeczno-kulturową, która obejmuje nie tylko aspekty związane z kulturą sensu stricto (historia, sztuka, literatura itp.), lecz również te, które odnoszą się do oryginalnych cech charakteru społeczeństwa kanaryjskiego, jego bogatego folkloru, zwyczajów, tradycji ludowych i religijnych oraz specyfiki języka hiszpańskiego i jego swoistych odmian używanych na siedmiu wyspach Archipelagu Kanaryjskiego. Wzajemne wpływy i odziaływania istniejące między Wyspami Kanaryjskimi i określonymi krajami Ameryki Łacińskiej są niepodważalne i słusznie traktowane jako rezultat migracji Kanaryjczyków i Latynosów. Muzyka kanaryjska, której się obecnie słucha, śpiewa i tańczy jest wyspu Iberyjskiego (hiszpańskich i luzytańskich) oraz rytmów karaibskich. Wśród najbardziej znanych tańców występują: la salsa, el merengue, la bachatta, el reguetón i wiele innych. Nawiązując do tradycji religijnych, należy tu wymienić zwłaszcza kult Matki Boskiej z Candelarii, patronki Wysp Kanaryjskich, rozpowszechnionej także w różnych miastach i krajach Nowego Świata, takich jak: Boliwia, Kolumbia, Meksyk, Peru, Kuba, Puerto Rico czy Wenezuela. Różnice występujące w wersji kanaryjskiej języka hiszpańskiego, dotyczą nie tylko leksyki (guagua, cotufas, millo, papas, gaveta itd.), lecz również gramatyki i wymowy. W zakresie leksyki widoczne są zarówno wpływy języków używanych przez kanaryjskich Aborygenów, tzw. „guanchismos” czy „berberismos” jak też wpływy portugalskie, angielskie, francuskie oraz arabskie i latynoamerykańskie.
Źródło:
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula; 2018, 58(1) Filologia; 65-79
2353-2688
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Enunciados paremiológicos en la glotodidáctica en los siglos XVI-XIX” (panorama histórico) 1a parte
Paremiological Utterances in Glottodidactics over the Ages XVI-XIX
„Wypowiedzi paremiologiczne w glottodydaktyce na przestrzeni wieków XVI-XIX”
Autorzy:
Koszla-Szymańska, Maria Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/509456.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:
Enunciados paremiológicos
glotodidáctica
sentencias filosóficas
aforismos
refranes
expresiones
adquisición
traducción
wypowiedzi paremiologiczne
glottodydaktyka
sentencje filozoficzne
aforyzmy
przysłowia
wyrażenia
akwizycja
tłumaczenie
paremiological utterances
glottodidactics
philosophical maxims
aphorisms
proverbs
phrases
acquisition
translation
Opis:
No cabe duda de que los enunciados paremiológicos son un fenómeno verbal muy significativo que ha sabido fijarse a través del tiempo no sólo en el lenguaje cotidiano. Por un lado, forman parte de la cultura oral de tradición popular (refranes, dichos) y por otro, constituyen una forma de expresión de carácter eminentemente culto (proverbios, sentencias, aforismos). La 1a parte del presente estudio está dedicada exclusivamente a la presencia de textos paremiológicos y “quasi-paremiológicos” en los métodos de enseñanza de idiomas, que se empleaban en los siglos XVI-XIX, es decir: método filológico, método ‹de la vía media›, peripatético, experimental, de gramática y traducción y método ‹de la doble traducción› (interlineal).
Nie ulega wątpliwości, że wypowiedzi paremiologiczne są bardzo ważnym tworem werbalnym, który z czasem zagościł na stałe nie tylko w języku potocznym. Z jednej strony są one wyrazem zakorzenienia się kultury oralnej o charakterze ludowym (powiedzenia, ludowe porzekadła), z drugiej zaś stanowią formę ekspresji o charakterze wybitnie erudycyjnym (sentencje, aforyzmy). Pierwsza część niniejszego studium została poświęcona obecności tekstów paremiologicznych w metodach nauczania języków obcych, stosowanych na przestrzeni wieków: XVI-XIX, a mianowicie w metodzie: filologicznej, de la vía media, perypatetycznej, eksperymentalnej, gramatyczno-tłumaczeniowej oraz w metodzie „podwójnego przekładu” (interlinearnej).
There is no doubt that paremiological utterances are a very important verbal product which, with time, has eventually appeared on permanent not only in the colloquial language. On the one hand, they are a manifestation of establishment of oral culture of the folk nature (sayings, folk adages), while, on the other hand, are a form of expression of the extremely erudite nature (maxims, aphorisms). The first part of this study is devoted to the presence of paremiological texts in the methods of teaching foreign languages, applied over the centuries XVI-XIX, namely in the methods: philological, de la vía media, peripatetic, experimental, grammar-translation, and in the method of ‘double translation’ (interlineal).
Źródło:
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula; 2015, 39/2015 Filologia IV; 48-59
2353-2688
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ENUNCIADOS PAREMIOLÓGICOS EN LOS MÉTODOS DIRECTOS: SIGLOS XIX-XXI1 (Panorama histórico) 2a parte
Paremiological Utterances in Glottodidactics over the Ages XIX-XX, Part 2
Wypowiedzi paremiologiczne w glottodydaktyce na przestrzeni wieków XIX-XX, część 2
Autorzy:
Koszla-Szymańska, Maria Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/509076.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:
proverbios
ciencia
paremiológico
cognitivo
método comunicativo
enfoque integral y selecto
proverbs
science
paremiological
cognitive
communicative method
integral-selective approach
przysłowia
nauka
paremiologiczny
poznawczy (kognitywny)
metoda komunikatywna
podejście integralno-selektywne
Opis:
En la segunda parte del artículo “Enunciados paremiológicos en la glotodidáctica en los siglos XIX – XX, 2 parte” se habla del aprovechamiento de textos paremiológicos en los demás métodos de enseñanza de lenguas extranjeras, es decir: en el método natural (John Locke) así como en una amplia gama de métodos directos apoyados en el principio de la FAD (formación de asociaciones directas) entre un objeto, su significado y su forma lingüística. Me refiero aquí al método de George Ticknor, al de las series de acciones de François Gouin, al directo de Maximilian Berlitz, al progresivo de Henry Sweet, al método de enfoque comunicativo de Otto Jespersen, al de enfoque científico de Harold Palmer así como al método intermediario de Juliusz Ippoldt. En la parte que sigue se expone el problema de aprovechamiento de las paremias en los métodos directos de enfoque audio-lingual, entre los cuales figuran: el método de Robert Lado, el EGA (estructural-global-audiovisual), el situacional, el comunicativo así como el integral y selecto, lanzado primero por Alfred N. Smith y después por Waldemar Pfeiffer.
The second part of the article “Enunciados paremiológicos en la glotodidáctica en los siglos XIX-XX, 2 parte” (Paremiological utterances in glottodidactics over the ages XIX-XX, part 2) deals with the use of paremiological texts in the remaining methods of foreign languages teaching, namely: in the natural method (John Locke) and in a wide range of direct methods based on the FDA (formation of direct associations) principle, which consists in the development of direct associations between the object (subject), its meaning and its language form. What I am referring to are George Ticknor’s method, the serial method of François Gouin, the direct method of Maximilian Berlitz, the progressive method of Henry Sweet, the communicative approach method of Otto Jespersen, the scientific approach method of Harold Palmer, and the intermediation method of Juliusz Ippoldt. Next, I proceed to present the problem of the use of paremia in direct methods of the audiolingual approach, namely, Robert Lado’s method, EGA (structural-global-audiovisual) method, situational method, communication method, and integration-selective method promoted by Alfred N. Smith and later by Waldemar Pfeiffer.
Druga część artykułu “Enunciados paremiológicos en la glotodidáctica en los siglos XIX – XX, 2 parte” (Wypowiedzi paremiologiczne w glottodydaktyce na przestrzeni wieków XIX-XX”, część 2) została poświęcona wykorzystywaniu tekstów paremiologicznych w pozostałych metodach nauczania języków obcych, a mianowicie: w metodzie naturalnej Johna Locka oraz szerokiej gamie metod bezpośrednich opartych na zasadzie FAD, polegającej na ‘formowaniu’ bezpośrednich skojarzeń między obiektem (przedmiotem), jego znaczeniem i jego formą językową. Wśród tych metod figurują: metoda George’a Ticknora, seryjna metoda François Gouin’a, metoda Maksymiliana Berlitza, progresywna metoda Henry Sweeta, metoda Otto Jespersena o podejściu komunikatywnym, metoda Harolda Palmera o podejściu naukowym oraz pośrednicząca metoda Juliusza Ippoldta. W dalszej części artykułu przedstawiono problem wykorzystania paremii w metodach bezpośrednich o podejściu słuchowo-ustnym (audio-lingual), wśród których figuruje metoda Roberta Lado, metoda EGA (strukturalno-globalno-audiowizualna), metoda sytuacyjna, komunikacyjna oraz integralno-selektywna lansowana wcześniej przez Alfreda N. Smitha i później przez Waldemara Pfeiffera.
Źródło:
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula; 2017, 52(1) Filologia; 23-39
2353-2688
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies