Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Kasprzycki, Remigiusz." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    „Naród bez broni”. Niechęć do służby wojskowej w II Rzeczypospolitej z przyczyn religijnych
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/953751.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
    Tematy:
    Second Republic of Poland
    religious sects
    military service
    II Rzeczpospolita
    związki wyznaniowe
    służba wojskowa
    Opis:
    Pre-war Poland was inhabited by dozens tens of thousands of Adventists, Baptists, Bible Students, Pentecostalists, as well as members of many other minor Christian Churches. A large number of those believed in the inerrancy of the literal Scriptures and insisted the Bible was literally true which meant for them an uncompromising objection against military service with the use of arms. Some also objected to their swearing of the military oath.
    Przedwojenną Polskę zamieszkiwało kilkadziesiąt tysięcy adwentystów, baptystów, badaczy Pisma Świętego, zielonoświątkowców, a także wielu innych przedstawicieli mniejszych wyznań chrześcijańskich. Wielu spośród członków tych wspólnot religijnych literalnie odczytywało słowa Pisma Świętego. Przesłanie biblijne oznaczało dla nich bezkompromisowy sprzeciw wobec służby wojskowej z bronią w ręku. Niektórzy nie zgadzali się również na złożenie przysięgi wojskowej. 
    Źródło:
    Kwartalnik Historyczny; 2019, 126, 1
    0023-5903
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Historyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ucieczki do Polski żołnierzy z krajów sąsiednich w latach 1920–1939
    Cases of soldiers’ desertion to Poland from neighbouring countries in the years 1920–1939
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/689023.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    dezercje
    ucieczka
    Polska
    żołnierze
    armia
    kraje sąsiednie
    Deserters
    escape
    Polska
    soldiers
    army
    neighbouring countries
    Opis:
    In 1920–1939, at least several hundred soldiers fled to Poland from neighbouring countries. Moreover, Hungarian and even French soldiers sought refuge amongst the Polish people. These deserters were persecuted due to their nationality, religion and political views. This was particularly true for soldiers of the Red Army and Wehrmacht. Moreover, there were also soldiers who had committed crimes in their countries, mainly from Czechoslovakia and Romania. Deserters from foreign countries could be accepted as political refugees, who were provided with a place of residence and employment, after thorough interrogation and arduous verification. The procedure concerning deserters from foreign countries was specified in the resolutions of March and April 1923. Such actions were needed for the sake of national security. Otherwise, an apparent refugee quickly turned out to be either a spy or a saboteur. Despite limited trust to deserters, information obtained from them was sometimes valuable for the intelligence services. This was the case in spring 1936 when an interrogation of a Lithuanian deserter considerably broadened knowledge of the Polish intelligence about the Lithuanian army. Deserters were also valuable for Polish propaganda which, particularly in the summer 1939, publicized cases of German soldiers fleeing to Poland. Such actions were aimed at lowering the morale of the German army and raising the spirits among Polish soldiers and citizens.
    W latach 1920–1939 do Polski przedostało się co najmniej kilkuset dezerterów z krajów sąsiednich. Schronienia szukali tu również żołnierze z armii węgierskiej, a nawet francuskiej. Dezerterzy uciekali do Polski prześladowani na tle narodowościowym, religijnym i politycznym. Szczególnie dotyczyło to służących w Armii Czerwonej i Wehrmachcie. Wśród uciekinierów nie brakowało żołnierzy, którzy na terenie swoich krajów dopuścili się przestępstw. Charakteryzowało to zwłaszcza żołnierzy z armii czechosłowackiej i rumuńskiej. Dezerterzy z państw obcych dopiero po wnikliwym przesłuchaniu i żmudnej weryfikacji mogli zostać zaliczeni do politycznych uchodźców, dla których poszukiwano miejsca zamieszkania i pracy. Postępowania wobec dezerterów z państw obcych zostały określone w rozporządzeniach w marcu i kwietniu 1923 r. Takie postępowanie było konieczne ze względu na bezpieczeństwo państwa. W innym przypadku pozorny dezerter szybko okazywał się szpiegiem lub dywersantem. Mimo ograniczonego zaufania do dezerterów informacje uzyskane od zbiegów były niekiedy cennym materiałem wywiadowczym. Było tak m.in. wiosną 1936 r., kiedy przesłuchanie litewskiego dezertera znacznie rozszerzyło wiedzę polskiego wywiadu o tamtejszej armii. Dezerterzy służyli również polskiej propagandzie, która szczególnie latem 1939 r. nagłaśniała przypadki ucieczek niemieckich żołnierzy do Polski. Działania takie miały na celu osłabienie morale armii niemieckiej a jednocześnie pokrzepienie własnych żołnierzy i obywateli.
    Źródło:
    Przegląd Nauk Historycznych; 2017, 16, 1
    1644-857X
    2450-7660
    Pojawia się w:
    Przegląd Nauk Historycznych
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dezercje i unikanie służby w Wojsku Polskim w latach 1918–1939
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/608406.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
    Tematy:
    dezercja
    Wojsko Polskie
    Druga Rzeczpospolita
    armia
    wojna
    Opis:
    Desertion and Avoidance of Military Service in the Polish Army in 1918–1939Desertions were the most serious issues in Polish military service in 1918–1939. They resulted from multiple sources. Most frequent causes were either strained national relations, violence experienced from superiors or colleagues, military service labor or personal reasons. Polish, Jewish, Ukrainian or German deserters were escaping mainly to Germany and Soviet Union. Polish deserters were often valuable source of information for military intelligence of adjacent countries. Polish Army tried to fight against the desertions by taking several actions: military journalism described desertion legal consequences as well as misfortunes of fugitives abroad, library resources were carefully verified in all the military units, newspapers were cautiously checked and above all military regiments were monitored in order to avoid presence of any communist leaflets. Deserters escaping to Poland were coming mainly from Romania and Soviet Union. Military service avoidance was another problem. It referred not only to recruits but also reservists called for military maneuvers. In both cases deserters received help from gangs operating in Eastern Poland in twenties. People called for military service as well as deserters paid for being brought to Germany and then to Latin America. What’s interesting, a large number of reservists called for military service were officers, who frequently acted as doctors.
    Źródło:
    Dzieje Najnowsze; 2016, 48, 3
    0419-8824
    Pojawia się w:
    Dzieje Najnowsze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dezerterzy przed sądami Drugiej Rzeczypospolitej
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/916751.pdf
    Data publikacji:
    2019-07-17
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Opis:
    W latach 1921–1939 wojskowy wymiar sprawiedliwości ukarał kilka tysięcy żołnierzy, którzy dopuścili się dezercji. Byli wśród nich Polacy, a także służący w Wojsku Polskim Ukraińcy, Białorusini, Żydzi, Niemcy i Litwini. Wielu z dezerterów sądzono nie tylko za ucieczki z Wojska Polskiego, ale także za różne przestępstwa kryminalne. Wśród zbiegów z różnych pułków, a także żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza byli żołnierze, którzy przez kilka lat przebywali za granicą. Mimo poważnych zarzutów dotyczących szpiegostwa i udzielania poufnych informacji wywiadom państw obcych, dezerterzy często unikali wysokich kar. Na takie decyzje w dużej mierze wpływ miał fakt, że dezerterów bronili w sądach wybitni adwokaci. W Poznaniu był nim płk dr Antoni Neuesser, w Krakowie dr Leopold Süesser, we Lwowie Stanisław Mrozowski i dr Roman Aleksandrowicz, a w Warszawie mecenas Stanisław Rundo. Obrońcy często akcentowali złe położenie materialne rodzin dezerterów, trudne dzieciństwo zbiegów i analfabetyzm. Niskie wyroki sądu w wielu sprawach irytowały prokuraturę, a także dowódców niektórych pułków. Wielu dezerterów okazywało skruchę i pragnęło szczerej poprawy. Jednak byli także tacy, których nie zmieniło więzienie. Niektórzy z nich uciekali nawet z tego miejsca.
    Źródło:
    Czasopismo Prawno-Historyczne; 2018, 70, 2; 108-130
    0070-2471
    Pojawia się w:
    Czasopismo Prawno-Historyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Poczucie braku bezpieczeństwa w tekstach polskich zespołów punkrockowych i postpunkowych napisanych po 1989 roku
    The Feeling of Insecurity in the Texts Written by Polish Punk-Rock and Post-Punk bands after 1989
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/489295.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Naukowe w Żytomierzu
    Tematy:
    punk
    rock
    threat
    security
    music
    text
    author
    Opis:
    Representatives of the Polish punk-rock scene were careful observers of political, social and economic unrest in the world since the late 1970s and in the 1980s. A large part of the texts, written at that time, aptly commented on the tragic events in the world. Unfortunately, some of them haven’t lost their validity, like the song by KSU entitled ‘Liban’ [‘Lebanon’], or by the band ‘Brak’ [‘The Lack’] entitled ‘Na Bliskim Wschodzie wszystko w porządku’ [‘In the Middle East Everything’s All Right’]. After 1989, more songs, referring to various old or new threats in the world, were written. Songs, produced within the punk scene, describe the problems of political, economic and social nature, which remain unresolved. Authors, such as Maciej Augustyn, Krzysztof Grabowski, Kazik Staszewski not only point to the genesis of security problems in the world, but sometimes predict the consequences of such events in a broader perspective. Surprisingly, anticipations of some authors who are not political scientists or sociologists, come true more frequently than scientific analyses made by security experts. Suffice it to say that almost at the same time when Fukuyma guaranteed that happiness of humanity would be manifested in liberal democracy, Staszewski and Grabowski warned people of imminent wars, crises, a new division of the world and exploitation.
    Źródło:
    Studia Politologica Ucraino-Polona; 2016, 6; 267-279
    2312-8933
    Pojawia się w:
    Studia Politologica Ucraino-Polona
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kłusownictwo w Drugiej Rzeczypospolitej
    Poaching in the Second Republic of Poland
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/951135.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
    Tematy:
    poaching
    the police
    hunting
    Second Polish Republic
    animals
    kłusownictwo
    policja
    polowanie
    II Rzeczpospolita
    zwierzęta
    Opis:
    W II Rzeczypospolitej problem kłusownictwa był bardzo poważnym wyzwaniem i nigdy nie został znacznie ograniczony. W latach 1918–1939 z tym przestępstwem bezskutecznie walczyli policja, straż leśna oraz myśliwi. Kłusownicy byli niebezpiecznymi i nieprzewidywalnymi ludźmi, często zabijali myśliwych, leśników, a także nie wahali się strzelać do policjantów. W międzywojennej Polsce działalność kłusowników poważnie zagrażała istnieniu populacji nawet pospolitych zwierząt.
    Poaching in the Second Polish Republic was a serious problem that was never quite resolved. In 1918–1939, it was actively fought against by the police, forest guards and hunters. Poachers were dangerous and unpredictable people; they often killed hunters and foresters, they did not hesitate to fire at policemen. In interwar Poland poaching was a real threat to species, even to common animals.
    Źródło:
    Dzieje Najnowsze; 2019, 51, 1; 55-75
    0419-8824
    Pojawia się w:
    Dzieje Najnowsze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Illusion of Freedom: Deserters from the Polish Army in Czechoslovakia and from the Czechoslovak Army in Poland before 1939 in the Light of Polish Documents
    Iluzja wolności: Dezerterzy z Wojska Polskiego w Czechosłowacji i z Wojska Czechosłowacji w Polsce przed 1939 rokiem w świetle polskich dokumentów
    Die Illusion der Freiheit. Deserteure aus der Polnischen Armee in der Tschechoslowakei und der Tschechoslowakischen Armee in Polen vor 1939 im Lichte polnischer Dokumente
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2089487.pdf
    Data publikacji:
    2022-08-30
    Wydawca:
    Wojskowe Biuro Historyczne
    Tematy:
    Deserters
    Czechoslovakia
    Polska
    Army
    escape
    dezerterzy
    Czechosłowacja
    Polska
    wojsko
    ucieczka
    Deserteure
    Tschechoslowakei
    Polen
    Armee
    Flucht
    Opis:
    A small number of Czech conscripts served in the multinational interwar Polish Army, most of whom came from the region of Volhynia. In the national reports prepared by the Polish Army before World War II, it is difficult to find criticism of Czech recruits from Volhynia. Between 1918–1939, thousands of soldiers serving in various regiments escaped from Poland and fled abroad. Only a few Czechs deserted from the multinational Polish Army, whilst the number of Slovak deserters was even smaller. During the 1920s most deserters from the Polish Army to Czechoslovakia were Ukrainian nationalists, who were usually looking to make contact with the Ukrainian Military Organization that functioned in Prague between 1920–1925. However, Jews and Poles also deserted to Czechoslovakia. In the interwar period, Czechs, Slovaks, Jews and Poles serving in the Czechoslovak Army also fled to Poland. Based on Polish documents, it is impossible to determine the exact scale of these desertions, but it is known that many Czech deserters were communists who viewed Poland simply as a transit country on the way to the Soviet Union. Despite many differences, deserters from Poland and Czechoslovakia had a lot in common. Escaping to a neighboring country was often an attempt to avoid criminal liability for crimes committed in the home country, and many deserters believed that they could start again and build a better life outside Poland or Czechoslovakia. Usually, however, this was an illusion of freedom.
    W wielonarodowościowym międzywojennym Wojsku Polskim służyła niewielka liczba Czechów. Czescy poborowi pochodzili głównie z Wołynia. W meldunkach narodowościowych sporządzonych przez Wojsko Polskie przed II wojną światową trudno znaleźć zapisy krytyczne wobec czeskich rekrutów z Wołynia. W latach 1918–1939 tysiące poborowych i żołnierzy służących w różnych pułkach uciekło z Polski za granicę. W wielonarodowej armii polskiej praktycznie nie było dezercji nielicznych Czechów i jeszcze mniej licznych Słowaków. W latach dwudziestych do Czechosłowacji z armii polskiej uciekali głównie ukraińscy nacjonaliści, zazwyczaj szukając kontaktów z funkcjonującą w latach 1920–1925 w Pradze Ukraińską Organizacją Wojskową. Dezerterami do Czechosłowacji byli również Żydzi i Polacy. W międzywojniu uciekali do Polski także służący w Wojsku Czechosłowacji Czesi, Słowacy, Żydzi i Polacy. Na podstawie polskich dokumentów nie da się określić dokładnej skali tych dezercji, wiadomo jednak, że wielu czeskich zbiegów – komunistów – traktowało Polskę jedynie jako kraj tranzytowy na drodze do Związku Radzieckiego. Mimo wielu różnic dezerterów z Polski i Czechosłowacji dużo łączyło. Ucieczka do sąsiedniego kraju była często próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione w ojczyźnie przestępstwa. Wielu dezerterów wierzyło, że poza granicami Polski i Czechosłowacji rozpoczną nowy etap lepszego i bardziej udanego cywilnego życia. Zazwyczaj była to iluzja wolności.
    In der multinationalen polnischen Armee der Zwischenkriegszeit diente auch eine kleine Gruppe von Tschechen. Die tschechischen Wehrpflichtigen kamen hauptsächlich aus Wolhynien. Kritische Einträge über tschechische Rekruten aus Wolhynien sind in den Nationalitätenberichten, die von der polnischen Armee vor dem Zweiten Weltkrieg erstellt wurden, nur schwer zu finden. Zwischen 1918 und 1939 flohen Tausende von Wehrpflichtigen und Soldaten, die in verschiedenen Regimentern dienten, aus Polen ins Ausland. In der multinationalen Polnischen Armee fanden praktisch keine Desertionen durch die wenigen Tschechen und durch Vertreter der noch kleineren Gruppe der Slowaken statt. In den 1920er Jahren waren es vor allem ukrainische Nationalisten, die aus der Polnischen Armee in die Tschechoslowakei desertierten und in der Regel Kontakte zur Ukrainischen Militärorganisation suchten, die von 1920 bis 1925 in Prag tätig war. Auch Juden und Polen desertierten in die Tschechoslowakei. In der Zwischenkriegszeit flohen auch Tschechen, Slowaken, Juden und Polen, die in der Tschechoslowakischen Armee dienten, nach Polen. Das genaue Ausmaß dieser Desertionen lässt sich anhand polnischer Dokumente nicht feststellen, doch es ist bekannt, dass viele tschechisch-kommunistische Deserteure Polen nur als Transitland auf ihrem Weg in die Sowjetunion betrachteten. Trotz ihrer vielen Unterschiede hatten die Deserteure aus Polen und der Tschechoslowakei viel gemeinsam. Die Flucht in ein Nachbarland war häufig ein Versuch, sich der strafrechtlichen Verantwortung für in der Heimat begangene Verbrechen zu entziehen. Viele Deserteure glaubten, dass sie jenseits der Grenzen Polens und der Tschechoslowakei einen neuen Abschnitt eines besseren und erfolgreicheren zivilen Lebens beginnen würden. Dies war meist eine Illusion der Freiheit.
    Źródło:
    Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2022, XXIII (LXXIV), 2 (280); 84-105
    1640-6281
    Pojawia się w:
    Przegląd Historyczno-Wojskowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dezercje w armiach w czasie I wojny światowej
    Desertions in the Armies during the First World War
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2233248.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
    Tematy:
    desertions
    army
    soldiers
    Great Britain
    France
    Germany
    Austro-Hungary
    United States
    dezercje
    armia
    żołnierze
    Wielka Brytania
    Francja
    Niemcy
    Austro-Węgry
    Stany Zjednoczone
    Opis:
    I wojna światowa ukazała wielką skalę dezercji. Masowe ucieczki żołnierzy z armii rosyjskiej w 1917 r., austro-węgierskiej w 1918 r., a w drugiej połowie 1918 r. armii niemieckiej stanowiły jedną z głównych przyczyn upadku sił zbrojnych tych państw. Dezercje w zwycięskich wojskach Francji, Wielkiej Brytanii, a także Stanów Zjednoczonych były znacznie mniejsze. Stanowiły jednak poważne ostrzeżenie, że w przyszłej wojnie to zjawisko może być jednym z największych problemów każdej armii.
    The First World War revealed a grand scale of desertion. The mass escapes of soldiers from the Russian army in 1917, the Austro-Hungarian army in 1918, and the German army in the second half of 1918 were one of the main reasons for the collapse of the armed forces of these states. Desertions in the victorious armies of France, Great Britain, and also the United States were much less common. Nevertheless, they were a severe warning that in a future war, this phenomenon could be one of the most significant problems of any army.
    Źródło:
    Dzieje Najnowsze; 2020, 52, 3; 53-73
    0419-8824
    Pojawia się w:
    Dzieje Najnowsze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polscy antymilitaryści i pacyfiści u progu I wojny światowej
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2083440.pdf
    Data publikacji:
    2022-01-07
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
    Tematy:
    antimilitarism
    pacifi sm
    Warsaw
    Krakow
    association
    antymilitaryzm
    pacyfi zm
    Warszawa
    Kraków
    stowarzyszenie
    Opis:
    Na początku XX wieku wśród Polaków żyjących w trzech państwach zaborczych znaleźć można było nielicznych radykalnych zwolenników antymilitaryzmu, a także nieco większą grupę zwolenników pacyfizmu. Latem 1906 roku w Warszawie za zgodą władz rosyjskich powstało Polskie Stowarzyszenie Przyjaciół Pokoju, W XX wieku pierwsze rodzime, a zarazem umiarkowane stowarzyszenie pacyfistyczne, które propagowało na ziemiach polskich światowy pokój. W latach 1910–1911 organizacje o podobnej społeczno-politycznej proweniencji, choć jeszcze mniej liczne utworzono w Krakowie. W Warszawie, jak i Krakowie sympatycy pacyfizmu wywodzili się ze środowisk inteligenckich, kręgów konserwatywno-ziemiańsko-endeckich. W miarę zbliżania się wybuchu I wojny światowej współpraca warszawskich jak i krakowskich pacyfistów stawała się coraz trudniejsza. Program tej nielicznej grupy zwolenników pokoju nigdy nie zyskał szerokiego poparcia społecznego. Po zakończeniu I wojny światowej kręgi konserwatywne, ziemiańskie, a zwłaszcza narodowych demokratów całkowicie zdystansowały się od idei pacyfizmu. 
    At the beginning of the twentieth century, one could fi nd few radical antimilitarists and only a slightly larger group of pacifi sts within the Polish population of the three partitioning states. In the summer of 1906, with the permission of the Russian government, the Polish Association  of the Friends of Peace was created, which was the fi rst moderate pacifi st institution in the Polish lands that promoted world peace. In the years 1910–1911, some less numerous pacifist associations of similar social and political origins appeared in Kraków. For in both Warsaw and Kraków, supporters of pacifi sm came from the milieu of the intelligentsia and from conservative, landowner, and National Democracy circles. As World War I approached, the cooperation between Warsaw and Kraków pacifi sts grew more diffi cult. The program of this small group of supporters of peace never enjoyed much social support. After the global conflict, the conservatives, landowners, and especially National Democrats distanced themselves from the idea of pacifism.
    Źródło:
    Res Gestae. Czasopismo Historyczne; 2022, 13; 111-126
    2450-4475
    Pojawia się w:
    Res Gestae. Czasopismo Historyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kradzieże koni w międzywojennej Polsce
    Horse Theft in Interwar Poland
    Autorzy:
    Kasprzycki, Remigiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/33902963.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    interwar
    Polska
    theft
    horse
    police
    Międzywojnie
    Polska
    kradzież
    konie
    policja
    Opis:
    Kradzież koni na ziemiach polskich była poważnym problem już w XIX w., który nie zmalał do czasu niepodległej Polski w 1918 r. W latach 1914–1921 na spadek pogłowia koni mieli nie tylko wpływ złodzieje zwani koniokradami. Wpływ na to miały oddziały wojskowe, które w latach 1914–1921 brały udział w wojennych zmaganiach, jakich szczególnie boleśnie doświadczyła Małopolska, Lubelszczyzna, a także pozostałe obszary na Wschodzie zwane Kresami. Wszystkie armie, odwołując się do prawa wojennego, legalnie rekwirowały albo bezprawnie rabowały konie. Niepodległa II Rzeczpospolita nigdy nie uwolniła się od zjawiska kradzieży koni. W latach 1918–1939 w Polsce skradziono od 80 do 100 tysięcy koni, z czego do ponad 50% kradzieży doszło na Kresach Wschodnich. W międzywojennej Polsce konie kradli indywidualni złodzieje lub całe wyspecjalizowane w tej przestępczości gangi. Były to dobrze zorganizowane grupy przestępcze, których kradzieże poprzedzały długie przygotowania i obserwacje. Gangi współpracowały z paserami, a także nieuczciwymi sołtysami, którzy załatwiali dokumentację legalizującą kradzież koni, którym złodzieje wcześniej zmieniali ubarwienie sierści. Takie konie na jarmarkach po konkurencyjnej cenie kupowały zaufane osoby, często zainteresowane zagranicznym przemytem. W 1938 r. policja ustaliła, że w Polsce mieszka 705 koniokradów i 200 paserów koni. W ten rodzaj przestępczości uwikłane były wszystkie narodowości zamieszkujące II Rzeczpospolitą. W zbiorowych uprowadzeniach koni prym wiedli jednak dość nielicznie zamieszkujący Polskę Romowie. Na niezamożnej polskiej wsi złodzieje koni byli najbardziej znienawidzoną grupą przestępców, złapani przez mieszkańców kilkakrotnie stali się ofiarami samosądów, których kilku koniokradów nie przeżyło.
    Horse theft on Polish lands was a serious problem already in the 19th century, which did not decrease until independent Poland in 1918. In the years 1914–1921 the decline of the horse population was influenced not only by thieves called horse rustlers (Polish: koniokrady). It was influenced by the military units, which in the years 1914–1921 took part in war struggles, which were particularly painfully experienced by Malopolska, Lubelszczyzna, as well as other areas in the East called Kresy. All armies invoking the laws of war legally requisitioned or illegally robbed horses. The independent Second Polish Republic never freed itself from the phenomenon of horse theft. In the years 1918–1939 between 80 and 100 thousand horses were stolen in Poland, out of which more than 50% occurred in the Eastern Borderlands (Polish: Kresy Wschodnie). In interwar Poland horses were stolen by individual thieves or entire gangs specialized in this crime. These were well-organized criminal groups, whose thefts were preceded by long preparations and observations. The gangs cooperated with fences and dishonest village leaders, who arranged documentation to legalize the theft of horses, which the thieves had previously changed their coat colour. Such horses were bought at fairs at competitive prices by trusted individuals, often interested in foreign smuggling. In 1938 the police ascertained that 705 horse thieves and 200 horse fences lived in Poland. All nationalities living in the Second Polish Republic were involved in this type of crime. However, the Roma, a relatively small number living in Poland, led the way in mass horse abductions. In the poor Polish countryside horse thieves were the most hated group of criminals, caught by the inhabitants several times became victims of lynching, which a few horse thieves did not survive.
    Źródło:
    Res Historica; 2022, 54; 377-404
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies