Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Kaluski, Marian." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-13 z 13
    Tytuł:
    Włochy - druga ojczyzna Polaków : powiązania Polski i Polaków z Rzymem, Watykanem, Florencją i Wenecją : (szkice i artykuły)
    Powiązania Polski i Polaków z Rzymem, Watykanem, Florencją i Wenecją
    Autorzy:
    Kałuski, Marian (1946- ).
    Współwytwórcy:
    Oficyna Wydawnicza Kucharski. pbl
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Toruń ; Melbourne : Oficyna Wydawnicza MJK
    Tematy:
    Polacy za granicą
    Kultura
    Sztuka
    Opis:
    Wskazówki bibliogr. s. 489-490.
    Dostawca treści:
    Bibliografia CBW
    Książka
    Tytuł:
    Michał Boym − Polak ambasadorem chińskim
    Michał Boym – A Pole Acting Ambassador of China
    Autorzy:
    Kałuski, Marian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1963658.pdf
    Data publikacji:
    2019-07-27
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    The paper describes the life and works of Michał Piotr Boym (1612-1659), the most famous individual in the history of Polish-Chinese relations. The Boyms being an old Hungarian émigré family and Calvinists converted to Catholicism have become an important name among the townspeople of the 16th and 17th century Lwów. Michał Piotr entered the Society of Jesus in 1631 in purpose to dedicate himself to missions in the Far East. In 1643, two years after his ordination as a Jesuit priest, he went through Macau to the Isle of Hainan. Beside his priestly duties he studied local botanic and Chinese geography. Escaping the advance of Manchurian armies he joined the court of the last emperor of the Ming dynasty and acted as a Chinese ambassador and the emperor’s envoy to the pope. The failure of Boym's errand in Europe was followed by the fall of the Mings in China and his death on the way back. His numerous printed works on China became a prey of many ‘authors’ who popularized sinology in Europe and without hesitation claimed authorship of many a pioneer work which was a fruit of Boym's own toil.
    Źródło:
    Studia Polonijne; 2003, 24; 57-84
    0137-5210
    Pojawia się w:
    Studia Polonijne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polacy w rosyjskiej Mandżurii
    Poles in Russian Manchuria
    Autorzy:
    Kałuski, Marian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1964106.pdf
    Data publikacji:
    2019-07-27
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    Manchuria, an enormous geographic territory in eastern Asia, inhabited by peoples belonging to the Tungusic language family, has for hundreds of years been part of China. At present, in result of the conquest started in 1849, and treatises of 1858-1860 extracted by force from China, its northern part together with the Ussurian Country (Primorje), constitutes an integral part of the Russian state. This annexation triggered Polish history in these territories. The first Polish settlers in Manchuria were soldiers from the November uprising sent into exile to the Russian-Chinese border. Even before that those Poles who were convicted for their opposition against the Russian rule were put in border garrisons. After 1831, however, the influx of soldiers of Polish origin, including recruits, was so large that in the garrisons of the General Amurian Province every second soldier was Polish. They were used not only as armed forces, but also dealt with scientific research, administration and development of the occupied territories. Among them captain Jan Czerkawski was involved in the construction of almost all Russian posts on the Amur and was made the first commanding officer of Vladivostok, today a 650.000-harbour city. After the defeat of the January Uprising in Polish territories thousands of insurgents and civilians were sent into exile. Official data report ten thousand Poles exiled to East Siberia. From the 1880s onwards, when the Russian plan to colonize Manchuria and Primorje was put into effect, the exiles were sent only to Sakhalin. The most prominent of the Polish convicts on this island was Bronislaw Piłsudski, a brother of the future marshal and chief of the regenerated Poland. He was exiled there in 1886. His research on the language and culture of the natives of Sakhalin: the Ainu and the Gilac people brought him fame and earlier release from exile. Among the Polish convicts on the island there were numerous socialistic activists, and the last group of Polish political exiles in Far East consisted of the revolutionaries of 1905. They gained freedom as late as 1917, when the czar was overthrown. Historian s unanimously claim that at that time in the territory from the Urals to Manchuria the term "political exile" was synonymous to a Pole. Numerous Polish scholars conducted research in the territories of Russian Manchuria, among others, Benedykt Dybowski (1833-1930), anthropologist Julian Talko Hrycewicz (1850- 1936), geologists Kazimierz Grochowski (1873-1937) and Emil Dunikowski (1855-1924), mining engineer Witold Sągajłlo (1871-1963), and botanist Karol Rothert (1863-1916). Manchuria was developed and settled by voluntary Polish emigrants, as a result of mass confiscations of Polish estates and the 1865 ban on land purchase. Poles could not purchase land in nine provinces of western Russia. Several thousand of workers and many Polish engineers worked at the construction of the Trans-Siberian railway, but only a few hundred of them settled in Manchuria. The same number of Poles served in the Russian armed forces in Far East. There were numerous Polish doctors and entrepreneurs. Until the outbreak of the Russian Revolution every twelfth inhabitant of Vladivostok was a Pole. According to the then observers and contemporary historians, the Poles played a considerable role in promoting the elements o f European culture and civilization in those territories. The Polish community which numbered about 30.000 people started to establish their own organizational structures after 1863. Those structures were closely linked with the Roman- Catholic Church. The reason for this link was the fact that the czar authorities were willing to tolerate only religious difference. In the minds of the Poles, however, it was closely linked with the sense of national autonomy. Thus in the safe niche of the Church there were established Polish societies of self-help and Polish schools. The fall of the czar authorities in Russia and the regeneration of independent Poland entailed a wave of repatriation , the wave supported by the representatives of the Polish government in Russia. Until 1922 almost 20.000 Poles had left Russia, often in dramatic conditions. Repatriation of Polish orphans is a special episode of those years, the action was conducted by the Committee of Help to Children of Far East established in Harbin. The Stalin terror of the 1930s totally destructed the Polish community in Russian Manchuria. The church structures were abolished, and the majority of Poles sent to Soviet labour camps. It was only Germans’ attack on the Soviet Union (1941) that brought about the release of Poles from prisons and camps, so that they could form a Polish army in Soviet territories. Nevertheless, immediately after the war the relations between the Soviet authorities and the Polish government in London had been broken. The repatriation of 1944-1948 involved over 6.000 Poles from Eastern Siberia, but nobody returned from Russian Manchuria then. All in all, about 5.000 Poles had no opportunity to go back to their homeland. At the moment, together with the fall of the Soviet Union, the Polish community in Manchuria numbering a few hundred has regenerated. In Vladivostok and Khabarovsk churches were regained and Polish associations established. The origins of the Polish -Russian economic cooperation in this region hold promise that the account of wrongs and persecutions can ultimately be closed. There is a hope for mutual friendly relations between Poles and Russians, now as free nations.
    Źródło:
    Studia Polonijne; 2001, 22; 109-149
    0137-5210
    Pojawia się w:
    Studia Polonijne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polish Religious Life in Australia
    Autorzy:
    Kałuski, Marian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1965808.pdf
    Data publikacji:
    1989
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    Till 1948 only a few thousand Poles had settled in Australia. It is hard to talk about the Polish presence in the Australian Catholic Church before that year. There was, however, a Polish parish set up at Sevenhill in South Australia, which was accepted by the Catholic Church of that time. The faithful became members of the Australian Catholic Church in a natural way − through the process of time. Their transition from one Catholic tradition to another was gentle without any great psychological trauma. Thus they became good and faithful Australian Catholics. Out of this small Polish flock came an Australian priest who later became a bishop. Today, as a consequence of mass Polish migration to Australia after the Second World War, there are about 100,000 Australian Catholics of Polish origin out of about 4 milion Catholics in this country. This is quite a substantial number. However, there are few Australian priests of Polish origin and the chances of one of them becoming a bishop are rather slim. In the past forty years the Australian Catholic Church has absorbed the second generation of Polish Catholics; but the method of absorbtion has killed their identities. It is hard to call such Catholics good Catholics.
    Przed 1948 r. niewielu Polaków osiedliło się w Australii. Dopiero później na skutek masowej emigracji po II wojnie światowej, głównie z obozów dla uchodźców na terenie Niemiec, przybywa tu liczna grupa Polaków. Obecnie liczbę osób polskiego pochodzenia w Australii ocenia się na ok. 120000. Jeśli chodzi o religijny przekrój polskiej społeczności w Australii, to tylko 2/3 jest wyznania rzymskokatolickiego. Poza tym z innych grup wyznaniowych i religijnych należy wymienić: prawosławnych (1587 osób), luteranów (724), anglikanów (334), baptystów (172), prezbiterianów (62), metodystów (24), mormonów (15). Pozostała grupa chrześcijan innych denominacji liczy 1794 osoby. Z grupy Polaków niechrześcijan można wymienić: żydów (7069), buddystów (27), muzułmanów (31) oraz 3006 niewierzących. Najbardziej prężnym ośrodkiem polskiego życia katolickiego w Australii jest Sydney, gdzie istnieje pięć parafii polskich. Znajduje się tu również siedziba Polskiej Misji Katolickiej oraz wyższego przełożonego Zgromadzenia Księży Chrystusowców. Pierwszy kościół polski wybudowany po wojnie w 1966r. znajduje się w Sydney-Marayong. W Sydney mieści się także polski klasztor ss. nazaretanek i od 1960r. ukazuje się polskie czasopismo katolickie pt. „Polski Przegląd Katolicki”. Drugim pod względem wielkości skupiskiem Polaków w Australii jest Melbourne, gdzie Polacy mają również pięć ośrodków duszpasterskich. W 1952r. otwarto w Melbourne pierwszy polski klasztor ss.zmartwychwstanek. W 1971r. Polacy otrzymali od abpa Adelajdy, J. Gleesona, kościół św. St. Kostki w Sevenhill. Po 1947r. abp J. Gawlina, Duchowy Opiekun Wychodźców z ramienia Stolicy Apostolskiej rezydujący w Rzymie, zaapelował do księży polskich przebywających w Zachodniej Europie (zwłaszcza w Niemczech), by udawali się do Australii i tam służyli opieką religijną Polakom. W odpowiedzi na to wezwanie przybyła do pracy wśród emigrantów grupa ponad 30 księży. Od początku lat sześćdziesiątych księża ci, odchodzący stopniowo na emeryturę, zastępowani byli przez księży przybywających z Polski. Obecnie pracuje w Australii ponad 40 polskich duszpasterzy. Większość z nich to chrystusowcy. Polacy w Australii byli i są nadal bardzo rozproszeni. W związku z tym tylko 25% otoczonych jest pełną i regularną opieką duszpasterską. W latach pięćdziesiątych jeden duszpasterz polski przypadał na 3tys. Polaków. W tym samym czasie na jednego kapłana australijskiego przypadało tylko 630 katolików. Wobec dużego braku księży Polaków w duszpasterstwie emigrantów z Polski pomagali księża narodowości ukraińskiej, czeskiej, łotewskiej, litewskiej, węgierskiej i australijskiej, znający język polski. Zwykle tylko te polskie ośrodki, które mają polskiego kapłana, są społecznie aktywne. Księża polscy brali udział w zakładaniu szkół sobotnich, a nawet klubów piłki nożnej. W Australii istnieje 6 polskich żeńskich domów zakonnych. Pracują w nich zmartwychwstanki (w Melbourne od 1952r. i w Adelajdzie od 1957r.) oraz nazaretanki, które posiadają domy w Brisbane (od 1952r.), Sydney, Canberze i Perth. Siostry prowadzą pięć polskich szkół podstawowych, jedną średnią i dom starców. W 1949r. ks. K. Trzeciak założył w Bathurst pierwsze polskie czasopismo katolickie pt. „Polski Tygodnik Katolicki” (istniał do 1964r.) przekształcone w 1967r. na periodyk świecki i zamienione następnie na „Polski Przegląd Katolicki”. W latach 1969-1971 księża werbiści wydawali polski magazyn misyjny „Nasz Misjonarz”. Ich staraniem ukazało się także kilka numerów biuletynu „Wspólnota”. W latach 1962-1966 ks. K. Warzecha wydał w Canberze polski biuletyn „Millennium”. Pierwsi polscy księża przybywali do Australii na kontraktach pracowników fizycznych i nie mogąc początkowo pełnić obowiązków duszpasterskich, podejmowali pracę fizyczną. Dzięki staraniom i pomocy abpa Adelajdy, M. Boevicha, mogli następnie rozpocząć pracę duszpasterską wśród Polaków. Kościół katolicki w Australii nastawiony był w tym czasie na szybką asymilację imigrantów. Dzieci polskie zniechęcano do uczenia się języka polskiego. Polityka rządu była również asymilacyjna. Administratorzy hoteli migracyjnych odmawiali otwierania kaplic dla Polaków. Politykę tę zarzucono dopiero w latach siedemdziesiątych. W 1967r. bpW. Rubin ustanowił 3 polskie dekanaty w Australii. Obecnie istnieje tam 25 polskich parafii.
    Źródło:
    Studia Polonijne; 1989, 12; 179-197
    0137-5210
    Pojawia się w:
    Studia Polonijne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-13 z 13

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies