Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Herman, Maciej." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Halitosis: causes, diagnosis, and treatment
    Halitoza: prprzyczyny, diagnostyka, leczenie
    Autorzy:
    Herman, Sabina
    Herman, Joanna
    Mizgała, Elżbieta
    Ura-Sabat, Katarzyna
    Misołek, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/526613.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Instytut Nauk o Zdrowiu
    Tematy:
    halitosis
    halimeter
    organoleptic measurement
    volatile sulfides
    halitoza
    halimter
    ocena organoleptyczna
    lotne siarczki
    Opis:
    Nowadays halitosis is a common disorder, with a wide range of causes, mostly dental, laryngological, and gastrological. There are many ways to diagnose halitosis, but it is not always possible to determine its cause. There are also many ways of managing it, therefore patients should be encouraged to seek diagnosis and treatment for this troublesome ailment. Halitosis (halitus: smell; osis: chronic dysfunction) refers to the presence of a persistent unpleasant mouth odor, which can last for years. Halitosis can also be referred to as fetor oris, bad breath, oral malodor, ozostomia, and stomatodysodia. Apart from actual halitosis, there are also pseudohalitosis and halitophobia, when the people around the patient detect no unpleasant mouth odor, but the patient believes it is present. Fetor oris is quite a common problem, with studies confirming about 15–30% incidence among the population. Bad breath may be a symptom of other diseases, such as gastrointestinal and respiratory tract disorders or metabolic disorders. Dietary and hygienic habits are of great significance in causing halitosis. The easiest and most common diagnostic method of establishing halitosis is for the doctor to smell the patient’s exhaled air (the organoleptic method). Another easy test is the BANA test, which detects one of the proteolytic enzymes generated by the bacteria that colonise the plaque and the back of the tongue. There is also a test to objectively measure the severity of halitosis using the halimeter, a device that measures the amount of volatile sulfides in the exhaled air. Furthermore, there is gas chromatography, a very sensitive and accurate method of separately measuring the amount of each of the volatile sulfides in the exhaled air; unfortunately the test is very expensive. Halitosis management consists primarily of treating the underlying disease, and maintaining strict oral hygiene, using appropriate oral mouthwashes and chewing gums.
    W dzisiejszych czasach halitoza jest często występującym schorzeniem o różnych podłożach, na ogół stomatologicznym, laryngologicznym i gastrologicznym. Halitozę można diagnozować na wiele sposobów, lecz nie zawsze daje się ustalić jej przyczynę. Istnieje wiele dostępnych możliwości leczenia tej dolegliwości, dlatego należy zachęcać pacjentów, by zgłaszali się do lekarza i rozpoczynali kurację. Halitoza (halitus: zapach; osis: przewlekłe zaburzenie) to uporczywy, nierzadko utrzymujący się przez lata, nieprzyjemny zapach z jamy ustnej. Inne nazewnictwo halitozy, które spotykamy w literaturze to: fetor oris, przykry zapach z ust, nieświeży oddech, ozostomia i stomatodysodia. Oprócz halitozy prawdziwej rozpoznajemy również pseudohalitozę i halitofobię, kiedy to nieprzyjemny zapach z ust nie jest wyczuwalny przez otoczenie, ale pacjent uparcie skarży się na jego występowanie. Fetor ex ore jest obecnie dość powszechnym problemem, zgodnie z wynikami badań stwierdzonym u około 15–30% populacji. Dolegliwość ta może być objawem chorób nie tylko jamy ustnej, ale również przewodu pokarmowego, układu oddechowego, a także chorób metabolicznych. Bardzo istotnymi czynnikami w wywoływaniu halitozy są nasze przyzwyczajenia dietetyczne i higieniczne. Najprostszą i najpowszechniej stosowaną metodą określenia halitozy jest ocena zapachu powietrza wydychanego przez pacjenta za pomocą własnego węchu (badanie organoleptyczne). Praktycznym i łatwym w użyciu jest test BANA, wykrywający jeden z enzymów proteolitycznych wytwarzanych przez bakterie kolonizujące płytkę poddziąsłową i grzbiet języka. Do metod obiektywizujących zjawisko halitozy zaliczamy badanie za pomocą halimetru, urządzenia mierzącego zawartość lotnych związków siarki w powietrzu wydychanym przez pacjenta. Do bardzo dokładnych i czułych, ale zarazem i bardzo kosztownych metod diagnostycznych zalicza się chromatografię gazową, mierzącą pojedynczo związki siarki w wydychanym powietrzu. Leczenie halitozy polega przede wszystkim na leczeniu choroby podstawowej, poza tym na utrzymywaniu bardzo dobrej higieny jamy ustnej, stosowaniu odpowiednich płukanek i gum do żucia.
    Źródło:
    Puls Uczelni; 2016, 4; 30-35
    2080-2021
    Pojawia się w:
    Puls Uczelni
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zasady stosowania dootrzewnowej chemioterapii w hipertermii (HIPEC) w leczeniu nowotworów złośliwych powierzchni otrzewnej w połączeniu z zabiegami cytoredukcyjnymi: zalecenia krajowe
    Polish clinical practice guideline on hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC) with cytoreductive surgery in peritoneal malignancy treatment
    Autorzy:
    Rutkowski, Piotr
    Śpiewankiewicz, Beata
    Herman, Krzysztof
    Jastrzębski, Tomasz
    Kładny, Józef
    Kojs, Zbigniew
    Krzakowski, Maciej
    Polkowski, Wojciech
    Wyrwicz, Lucjan
    Wysocki, Piotr
    Zdzienicki, Marcin
    Zegarski, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031598.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    dootrzewnowa chemioterapia perfuzyjna w warunkach hipertermii (hipec)
    rekomendacje
    wskazania
    przeciwwskazania
    hyperthermic intraperitoneal perfusion chemotherapy (hipec)
    recommendations
    indications
    contraindications
    Opis:
    The management of peritoneal surface malignancy is a significant clinical problem in oncology. It was demonstrated that the combination of complete cytoreductive surgery with hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC) may lead to long-term control of the disease or improved survival in selected patients. The aim of this paper was to present the optimal indications and technical guidelines for performing HIPEC in Poland. The application of this method requires experience of a multidisciplinary team of physicians (gynecologic oncologist, surgeon and clinical oncologist), availability of diagnostic and therapeutic resources (intensive care unit) as well as a dedicated perfusion system. A crucial aspect for obtaining optimal treatment outcomes is the selection of patients. Such a selection takes place both at the beginning of treatment and intraoperatively. The initial selection of patients qualified for HIPEC includes ruling out extraperitoneal spread of cancer and metastases to the liver (single resectable liver metastases in patients with colorectal carcinoma are not contraindications) and lungs. According to current international guidelines, the HIPEC procedure is a standard treatment in patients with ovarian carcinoma that metastasizes to the peritoneum, in colorectal cancer, when PCI <20 and in patients with peritoneal mesothelioma or pseudomyxoma peritonei as well as in patients with gastric cancer.
    Leczenie nowotworów złośliwych powierzchni otrzewnej stanowi istotny problem w onkologii. Wykazano, że skojarzenie maksymalnej cytoredukcji chirurgicznej z dootrzewnową chemioterapią w hipertermii (hyperthermic intraperitoneal chemotherapy, HIPEC) może prowadzić do długotrwałej kontroli choroby lub wydłużenia przeżyć u odpowiednio wybranych chorych. Celem niniejszego opracowania są zalecenia dla optymalnego zakresu wskazań i sposobu prowadzenia HIPEC w Polsce. Zastosowanie tej metody wymaga doświadczenia wielospecjalistycznego zespołu lekarskiego (ginekolog onkolog, chirurg, onkolog kliniczny), a także zaplecza diagnostycznego i leczniczego (oddziału intensywnej opieki medycznej) oraz dedykowanego systemu do perfuzji. Kluczową kwestią dla uzyskania optymalnego wyniku leczenia jest odpowiedni dobór chorych. Dobór ten następuje zarówno na etapie planowania leczenia, jak i śródoperacyjnie. Wstępna selekcja pacjentów kwalifikowanych do leczenia z wykorzystaniem HIPEC obejmuje wykluczenie pozaotrzewnowych przerzutów nowotworu oraz przerzutów do wątroby (pojedyncze resekcyjne przerzuty do wątroby u chorych na raka jelita grubego nie są przeciwwskazaniem) i płuc. Zgodnie z istniejącymi zaleceniami międzynarodowymi procedura HIPEC jest standardowo stosowana u chorych z przerzutami do otrzewnej raka jajnika, raka jelita grubego, gdy PCI <20 oraz u chorych na międzybłoniaka lub śluzaka rzekomego otrzewnej i wybranych chorych na raka żołądka.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2014, 12, 2; 86-97
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies