Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Grosicki, A." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Influence of magnesium on the carcass retention of cadmium in rats
    Wpływ magnezu na retencję kadmu w korpusie szczurów
    Autorzy:
    Grosicki, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/125813.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Towarzystwo Chemii i Inżynierii Ekologicznej
    Tematy:
    magnesium and cadmium interaction
    retention
    carcass
    rat
    interakcja magnezu z kadmem
    retencja
    korpus
    szczur
    Opis:
    The purpose of these studies was to evaluate the bioavailability of cadmium in rats supplemented with magnesium via drinking water. Male Wistar rats divided into 2 groups (25 individuals each) were exposed intragastrically to water solution of cadmium chloride (labelled with 109 Cd) daily at a dose resembling 10 ppm of cadmium in diet. Rats in group I and II were maintained in plastic cages (4 rats per cage) at 22 to 24°C with free access to commercial rodent chow and tap water. Rats in group II were additionally supplemented with magnesium via drinking water (500 mg Mg/dm3). Carcass counting techniques were used to estimate cadmium absorption. The carcass retention of cadmium 109 was counted in a semiconductor german detector (Camberra Packard) with a multichannel analyzer after 1-, 2-, 3-, and 4-week administration. The rats in the two groups revealed a steady state decline with time in the percentage of cadmium 109 in the carcass. However, rats in group II demonstrated a lower cadmium retention throughout the whole experimental period in comparison to that in rats not supplemented with magnesium. The differences were statistically significant after a 4-week exposure. Unlike the percentage content, the total amount of cadmium in the carcass increased with time of exposure. Results indicate that supplements of magnesium reduce gastrointestinal uptake of cadmium. It may be suggested that the beneficial action of magnesium on cadmium reduction in the body increases with the length of time of the two metal co-administration.
    Celem badań była ocena przyswajania kadmu (radiokadm 109) u szczurów eksponowanych na wodę pitną zawierającą dodatkowe ilości magnezu. Szczurom samcom szczepu Wistar podzielonych na 2 grupy zawierające po 25 zwierząt podawano codziennie dożołądkowo za pomocą stalowej sondy wodny roztwór chlorku kadmu (znakowany kadmem 109) przez 1, 2, 3 i 4 tygodnie w dawce odpowiadającej 10 mg Cd/kg diety. W grupie I zwierzęta pojone były wodą z kranu, zaś w grupie II wodę z kranu wzbogacano w chlorek magnezu (500 mg Mg/dm3). Podczas doświadczenia określano spożycie karmy i wody oraz przyrosty masy ciała. Po 1, 2, 3 i 4 tyg. zwierzęta usypiano w atmosferze dwutlenku węgla, a następnie określano masy względne narządów. W tym samym czasie oznaczano także zawartość kadmu 109 w korpusie, z którego uprzednio usunięto przewód pokarmowy z treścią. Pomiary radiometryczne korpusu wykonano za pomocą półprzewodnikowego detektora germanowego (Camberra Packard) wyposażonego w wielokanałowy analizator. Rozmieszczenie kadmu w korpusie wyrażone w postaci procentu aplikowanych dawek wykazywało tendencję spadkową przez cały okres badań w obu grupach zwierząt. W grupie zwierząt pojonych wodą z dodatkiem magnezu procentowa zawartość kadmu w korpusie była wyraźnie mniejsza w porównaniu z zawartością u zwierząt nieeksponowanych na magnez. Po 4 tygodniach różnice były statystycznie istotne. W odróżnieniu od procentowej zawartości całkowita ilość kadmu w korpusie wzrastała wraz z długością czasu ekspozycji. Uzyskane wyniki wskazują, że dodatek magnezu do diety szczurów zmniejszał przyswajanie kadmu podawanego drogą pokarmową. Warto również zasugerować, że skuteczność oddziaływania magnezu na zmniejszenie przyswajanego kadmu zwiększała się wraz z upływem czasu ekspozycji na oba te metale.
    Źródło:
    Proceedings of ECOpole; 2013, 7, 2; 491-496
    1898-617X
    2084-4557
    Pojawia się w:
    Proceedings of ECOpole
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dose-dependent absorption and retention of zinc in rats
    Absorpcja i retencja cynku u szczurów w zależności od ilości stosowanej dawki
    Autorzy:
    Grosicki, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/127423.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Towarzystwo Chemii i Inżynierii Ekologicznej
    Tematy:
    radiozinc
    carcass
    distribution
    rat
    radiocynk
    korpus
    rozmieszczenie
    szczur
    Opis:
    The aim of this study was to evaluate the influence of doses of zinc on its metabolism (absorption and distribution) in the carcass of animals. The examinations involved male Wistar rats divided into two groups. All the rats were given intragastrically for 28 days traces of zinc chloride labeled with radioactive zinc-65. Group I (the controls) fed a standard laboratory diet LSM and tap water containing traces of zinc (0.03 mg/dm3). Rats in group II were fed as those in group I except for the drinking water that was supplemented with 23.3 mg Zn/dm3 increasing about twice the dietary zinc intake as compared with that in group I. Radiozinc was measured in the carcass 3 h, 6 h, 1 d, 2 d, 4 d, 7d, 14 d, and 28 d after dosing with the use of scintillation counter equipped with well-type crystal that permitted the detection of radioactivity in the body of tested rats. Results included concentrations of radiozinc in the carcass at the time points which were used to calculate the AUC values. The obtained AUC values permitted the evaluation of carcass retention of zinc within 28 days postdosing. Data indicated that the percentage content of the isotope in group II was lower than that in the controls and differences were statistically significant at 6 h and day 1, 2, 4, and 28. The AUC values showed that the dietary zinc uptake in group II decreased by about 23% as compared with that in group I. The results supported evidence that increased dietary zinc intake results in decreased zinc retention in the body.
    Określono wpływ ilości podawanego cynku na jego metabolizm (przyswajanie i rozmieszczenie) w korpusie zwierząt, którym przed pomiarami usunięto przewód pokarmowy z treścią. W badaniach użyto szczurów samców szczepu Wistar, które podzielono na dwie grupy. W obu grupach podawano dożołądkowo przez 28 dni śladowe ilości chlorku cynku znakowanego radioaktywnym cynkiem-65. Grupę I stanowiły zwierzęta kontrolne karmione standardową paszą LSM i wodą pitną zawierającą śladowe ilości cynku (0,03 mg/dm3 w Puławach), a grupę II zwierzęta karmione podobnie jak zwierzęta w grupie I z tym, że otrzymywały wodę pitną wzbogaconą w chlorek cynku w stężeniu (23,3 mg/dm3), odpowiadającym stężeniu tego pierwiastka w podawanej zwierzętom paszy LSM. Radiocynk oznaczano w korpusie 3 h, 6 h, 1 d, 2 d, 4 d, 7 d, 14 d, 28 d po aplikacji za pomocą licznika scyntylacyjnego ze studzienkowym kryształem umożliwiającym pomiar radioaktywności całego ciała badanych zwierząt. Wyniki omówiono, biorąc pod uwagę wartości stężeń radiocynku w badanych przedziałach czasowych, które zastosowano do wyliczania metodą trapezowych pól wartości parametru AUC. Wartość tego parametru pozwoliła ocenić zawartości radiocynku w korpusie w okresie od 3 h do 28 dni po zakończeniu aplikacji. Dane opisujące rozmieszczenie radiocynku w korpusie wskazują, że procentowa zawartość tego izotopu była mniejsza aniżeli w grupie I, a różnice były statystycznie istotne po 6 h, 1 d, 2 d, 4 d i 28 d. Na podstawie obliczonego parametru AUC stwierdzono, że u zwierząt otrzymujących dwukrotnie większą od zalecanej dawki cynku jej procentowe przyswajanie zmniejszyło się o około 23% w porównaniu do odpowiednich wartości uzyskanych w grupie kontrolnej. Otrzymane wyniki potwierdzają wcześniejsze badania sugerujące, że podawanie cynku w ilościach większych od zalecanych powoduje zmniejszone jego przyswajanie.
    Źródło:
    Proceedings of ECOpole; 2009, 3, 2; 307-310
    1898-617X
    2084-4557
    Pojawia się w:
    Proceedings of ECOpole
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cadmium and mercury rat body burden following copper supplements
    Retencja kadmu i rtęci w organizmie szczura karmionego paszą z dodatkiem miedzi
    Autorzy:
    Grosicki, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/127549.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Towarzystwo Chemii i Inżynierii Ekologicznej
    Tematy:
    cadmium
    mercury
    copper
    rat
    interaction
    kadm
    rtęć
    miedź
    szczur
    interakcja
    Opis:
    Studies involved the influence of a diet containing 10-times increased copper concentrations (50 µg/kg) in comparison with a standard diet on the absorption of mercury and cadmium (mercury-203 and cadmium-109) given intragastrically for 28 days to Wistar male rats at doses corresponding to 10 mg of cadmium or mercury/kg of feedstuff. Concentrations of radiomercury and radiocadmium were determined in the carcass 1 h, 3 h, 12 h, 1 d, 2 d, 4 d, 8 d and 16 d postdosing. Moreover, feed intake and body weight gains were evaluated during the experimental period. A ten-time increase in copper dietary intake did not produce statistically significant differences in the distribution of cadmium in the carcass of rats. On the other hand, copper reduced the retention of mercury in the carcass within the experimental period and significant differences were found 1 d and 2 d postdosing. Treatment of the rats with cadmium and mercury decreased body weight gains in comparison with those reported in normal rats. The supplementation of dietary copper reduced decreases in body gains when compared with those in the rats exposed only to mercury and or cadmium. The results indicate a beneficial role of supplements of dietary copper in decreasing the bioavailability of inorganic mercury via the gastrointestinal tract. Lack of differences in the bioavailability of cadmium in the presence of supplemental copper suggests that the mechanisms of mercury-copper and cadmium-copper interactions may vary. Increased body weight gains in rats intoxicated with mercury or cadmium and fed the copper supplemented diet suggested that copper may diminish toxic actions of the two heavy metals.
    Obecność kadmu i rtęci w paszach stanowi poważny problem w toksykologii mimo znacznego ograniczenia dopływu tych metali do środowiska. Z raportu Europejskiego Urzędu do Spraw Bezpieczeństwa Żywności z ostatnich lat wynika, że istnieje potencjalne ryzyko narażenia na zwiększone ilości tych metali zawartych w paszach i żywności pochodzenia zwierzęcego. Dane z piśmiennictwa wskazują, że wchłanianie kadmu i rtęci z przewodu pokarmowego zależne jest od składu diety, w tym zawartości składników mineralnych. W niniejszych badaniach uwzględniono wpływ diety, zawierającej zwiększoną dziesięciokrotnie ilość miedzi (50 µg/kg) w odniesieniu do paszy standardowej na przyswajanie chlorków rtęci i kadmu (znakowanych rtęcią-203 i kadmem-109) podawanych dożołądkowo przez 28 dni szczurom samcom szczepu Wistar w ilościach odpowiadających 10 mg Cd lub Hg/kg paszy. Zawartość radiokadmu i radiortęci oznaczano w korpusie zwierzątpo uprzednim usunięciu przewodu pokarmowego z treścią po 1 h, 3 h, 12 h, 2 d i 4 d, 8 d i 16 d od zakończeniu aplikacji radioizotopów. W trakcie doświadczenia określano dodatkowo spożycie paszy i przyrosty masy ciała. Dziesięciokrotny wzrost zawartości miedzi w paszy nie powodował statystycznie istotnych zmian w rozmieszczeniu radiokadmu w korpusie zwierząt, aczkolwiek obserwowano zauważalne zwiększenie ilości kadmu przez cały okres badań. W przypadku rtęci dodatek miedzi do diety powodował obniżenie zawartości tego metalu w korpusie przez cały okres badań, a różnice statystycznie istotne notowano po 1 d i 2 d od zakończeniu podawania rtęci. Podawanie szczurom rtęci i kadmu zmniejszało przyrosty masy ciała w porównaniu do odpowiednich danych uzyskanych u zwierząt niezatruwanych tymi metalami, nieeksponowanych na te metale ciężkie. Dodatek miedzi do paszy łagodził spadki przyrostów masy ciała u zwierząt zatruwanych rtęcią i kadmem. Uzyskane wyniki wskazują na korzystne oddziaływanie zwiększonych ilości miedzi w paszy, wyrażające się ograniczeniem przyswajania rtęci nieorganicznej podawanej drogą pokarmową. Brak znacznych zmian w biodostępności kadmu w obecności zwiększonych ilości miedzi wskazuje, że mechanizmy interakcji rtęć-miedź i kadm-miedź mogą być zróżnicowane. Warto jednak podkreślić, że dodatek miedzi do paszy powodował ponadto zwiększone przyrosty masy ciała u zwierząt zatruwanych rtęcią i kadmem, co może sugerować ochronne właściwości miedzi w przypadku zatruć testowanymi metalami ciężkimi.
    Źródło:
    Proceedings of ECOpole; 2010, 4, 2; 257-261
    1898-617X
    2084-4557
    Pojawia się w:
    Proceedings of ECOpole
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Influence of copper on superoxidase dysmutase activities in rats exposed to cadmium
    Wpływ miedzi na aktywność dysmutazy ponadtlenkowej u szczurów zatruwanych kadmem
    Autorzy:
    Grosicki, A.
    Kozaczyński, W.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/126445.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Towarzystwo Chemii i Inżynierii Ekologicznej
    Tematy:
    copper
    cadmium
    superoxide dismutase
    rat
    miedź
    kadm
    dysmutaza ponadtlenkowa
    szczur
    Opis:
    The aim of this study was to evaluate the influence of copper supplements on superoxide dismutase (SOD) activities in the kidneys and liver of rats exposed to moderate doses of cadmium chloride. SOD activities were measured weekly for a period of 28 days. The examinations involved male Wistar rats divided into three groups. Rats in group I were considered the controls whereas rats in group II and III were administered intragastrically for 7 d, 14 d, 21 d, and 28 d a water solution of cadmium chloride corresponding to 10 mg Cd/kg diet. All rats fed a standard laboratory chow LSM (Agros Motycz, Poland) containing 5 mg Cu/kg except for the rats in group III in which animals were fed an LSM diet supplemented up to 50 mg Cu/kg. The experimental procedure included evaluation of water and feed intake, body weight gains, liver, kidneys, testicles, heart and spleen to body ratio, and hepatic and renal SOD activities measured after 7 d, 14 d, 21 d, and 28 d exposure to cadmium or cadmium plus copper. Results indicated that SOD activity in cadmium or cadmium plus copper groups changed in comparison with the control values. Supplements of copper increased significantly hepatic and renal SOD activities after 21 and 28 d of exposure when compared to those found in the controls and cadmium exposed rats. Moreover, rats fed the copper supplement diet improved body weight gain in comparison with that in the cadmium exposed rats. Results suggest that copper may stimulate a protective activity against toxic action of cadmium given at doses resembling its concentrations in the areas contaminated with this metal.
    Celem pracy było określenie wpływu diety wzbogaconej w miedź na aktywność dysmutazy ponadtlenkowej (SOD) w wątrobie i nerkach szczurów szczepu Wistar eksponowanych na umiarkowane dawki chlorku kadmu. W badaniach uwzględniono 3 grupy zwierząt: grupę I stanowiły zwierzęta kontrolne, grupę II zwierzęta eksponowane na kadm podawany dożołądkowo w ilościach odpowiadających 10 mg Cd/ kg paszy oraz grupę III, w której kadm podawano tak jak w grupie II, a ponadto zwierzęta eksponowane były na chlorek miedzi podawany w paszy LSM (Agros Motycz, Polska) w stężeniu 50 mg Cu/kg. Stężenie miedzi w standardowej paszy LSM podawanej zwierzętom w grupach I i II wynosiło 5 mg Cu/kg. W doświadczeniu określano spożycie paszy i wody, przyrosty masy ciała, masy względne wątroby, nerek, serca, śledziony i jąder oraz aktywność SOD po 7, 14, 21 i 28 d podawania kadmu. Wyniki badań wskazują, że zatruwanie szczurów chlorkiem kadmu zmieniało aktywność SOD w wątrobie i nerkach w porównaniu z danymi w grupie kontrolnej. Dodatek miedzi do paszy zwiększył statystycznie istotnie aktywność SOD po 21 i 28 dniach ekspozycji na kadm w porównaniu z danymi w grupie kontrolnej i grupie eksponowanej tylko na kadm. Warto także podkreślić, że dodatek miedzi do paszy szczurów zatruwanych kadmem powodował zwiększone przyrosty masy ciała w porównaniu z danymi uzyskanymi od zwierząt karmionych standardową paszą i eksponowanych na kadm. Uzyskane wyniki sugerują, że miedź może mieć ochronne działanie u zwierząt eksponowanych na kadm drogą pokarmową w ilościach, które mogą być obecne w paszy na terenach skażonych tym metalem.
    Źródło:
    Proceedings of ECOpole; 2012, 6, 1; 72-75
    1898-617X
    2084-4557
    Pojawia się w:
    Proceedings of ECOpole
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies