Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Gmitrowicz, Agnieszka" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-24 z 24
    Tytuł:
    XXIX Ogólnopolska Konferencja Sekcji Naukowej Psychiatrii Dzieci i Młodzieży Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego oraz I Międzynarodowa Konferencja Psychiatrii Dzieci i Młodzieży PTP Streszczenia
    Autorzy:
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/941603.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Medical Communications
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 4; 289-313
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czynniki ryzyka i konsekwencje doświadczania przemocy fizycznej wśród młodzieży
    Risk factors and consequences of childhood experience of physical violence in adolescents
    Autorzy:
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Lewandowska, Aleksandra
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945467.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescent
    czynniki ryzyka
    emotional disorders
    młodzież
    ofiara
    physical violence
    przemoc fizyczna
    risk factors
    victim
    zaburzenia emocjonalne
    Opis:
    The aim of this study was to assess the prevalence of consequences of experience of physical violence in school-age adolescents and analysis of selected risk factors in victims of physical violence in the study population. Over the school year 2006/2007, we performed an anonymous questionnaire-based study among adolescents attending randomly selected secondary schools in Łódź, Poland (N=1445; thereof 62% were males). The questionnaire included closed questions addressing responders’ family structure, academic performance, legal status, abuse of psychoactive substances, level of self-esteem, emotional disturbances including deliberate self-harm and suicidal ideas. Experience of physical violence was defined according to selected criteria concerning response to severe stress (F43 acc. to ICD-10), i.e. experience of direct mental or other conse-quences for at least one hour. Over 1/5 of adolescents included in the study have experienced physical violence at least once in their life. Institutionalised persons have experienced physical violence most often and those brought up in incomplete families. In the study population, most frequent direct consequences of exposure to physical violence were anger and aggression. As compared with their peers who have not experienced physical violence, adolescents who have had such experiences significantly more often reported feelings of lack of control, anxiety, sadness, truancy, escapes, consumption of alcohol and abuse of psychoactive substances. In this population, elevated risk of experiencing physical violence was associated with outbreaks of anger, male gender and experience of mental violence and deliberate self-harm. Furthermore, a correlation was found between experience of physical violence and pathological phenomena in the responders’ family, e.g. mental disorders, abuse of psychoactive substances, suicidal attempts and deliberate self-harm.
    Celem badań była ocena występowania następstw doznania przemocy fizycznej wśród młodzieży szkolnej, a także analiza wybranych czynników ryzyka u ofiar przemocy fizycznej w badanej populacji. W roku szkolnym 2006/2007 przeprowadzono anonimowe badania ankietowe uczniów w wybranych losowo szkołach ponadpodstawowych w Łodzi (N=1445; w tym 62% chłopców). Ankieta zawierała pytania zamknięte nt.: sytuacji rodzinnej, szkolnej, prawnej, używania substancji psychoaktywnych, poziomu zadowolenia z siebie, obecności zaburzeń emocjonalnych, w tym samouszkodzeń i myśli samobójczych. Jako doświadczenie przemocy fizycznej (DPF) przyjęto spełnienie wybranych kryteriów reakcji na ciężki stres (F43 według ICD-10), czyli odczuwanie bezpośrednich następstw psychicznych lub innych przez co najmniej 1 godzinę. Ponad 1/5 badanych uczniów doświadczyła co najmniej raz w życiu przemocy fizycznej. Najczęściej doświadczali jej uczniowie mieszkający w placówkach lub z jednym rodzicem. Bezpośrednimi następstwami doświadczania przemocy fizycznej (DPF) u badanych były najczęściej gniew oraz agresja. Uczniowie, którzy doświadczyli przemocy fizycznej, istotnie częściej w porównaniu z uczniami bez DPF skarżyli się na brak kontroli, lęk, smutek oraz potwierdzali wagarowanie, ucieczki, picie alkoholu, używanie substancji psychoaktywnych (SPA). Wysokie ryzyko PDF dotyczyło przede wszystkim reprezentantów płci męskiej, było powiązane z występowaniem u uczniów wybuchów złości, a następnie z doświadczaniem przez nich przemocy psychicznej oraz dokonywaniem samouszkodzeń. Ponadto stwierdzono związek między DPF a występowaniem zjawisk patologicznych w rodzinie, tj. z zaburzeniami psychicznymi, nadużywaniem SPA, próbami samobójczymi, samouszkodzeniami.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2008, 8, 4; 192-203
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Realizacja „Programu zapobiegania zaburzeniom depresyjnym dla dzieci i młodzieży” w województwie łódzkim
    The implementation of “Depressive disorders prevention programme for children and adolescents” in the Łódzkie voivodship
    Autorzy:
    Felcenloben, Justyna
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/943933.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    children and youth population
    depressive disorders
    evaluation
    prevention
    workshop classes
    ewaluacja
    profilaktyka
    populacja dzieci i młodzieży
    zaburzenia depresyjne
    Opis:
    Depressive disorders constitute a significant risk factor for suicidal behaviours among adolescents. Adolescent patients after suicidal attempts diagnosed with depression have been shown to reveal certain risk factors, such as experiencing difficulties at school and in relationships with peers. Suicide prevention programmes emphasise the need for the early detection of depressive disorders, and for the efficient implementation of adequate therapeutic strategies. The “Depressive disorders prevention programme for children and adolescents” presented in this article was developed in the Department of Health Policy at the Office of the Marshall of the Łódzkie voivodship. Since 2010, it has been annually conducted by entities selected in the course of a competitive tender. The main objectives of the Programme are to reduce the prevalence of full-symptom depression by identifying the predisposing factors in the examined children, and to reduce them with an intervention in the form of therapy workshops held for the affected children. The detailed objectives have been specified to include helping children with acquiring desired social skills, learning to pinpoint, name, and express the emotions they experience, acquiring techniques of coping with stress, improving their self-esteem as well as increasing the level of knowledge the children and their families have concerning depression, methods of preventing it, and its treatment. The latter may prove particularly valuable when depressive condition occurs or recurs. The efficacy of the programme has been evaluated for the period of 2010–2013. Each year, the Programme covered over 0.5% of the population of the Łódzkie voivodship aged 11–16. In the four years in question, the total of over 2% of the population in this age group was examined. Nearly every second student with a risk of developing depression was enrolled for the therapy workshops (i.e. 20% of teenagers examined in the first stage of the programme). Every fifth child was diagnosed as needing further diagnostics or therapy at a mental health outpatient centre. The comparison of the intensity level of the depressive symptoms measured with the Kraków Depression Inventory (Krakowski Inwentarz Objawowy) in the participants from the risk group (sten 7–10) prior to and following the therapy workshop cycle, revealed a reduction in the intensity in nearly every second participant. In the evaluation surveys they completed, 70% of the teenagers cited acquiring new knowledge as a result of the programme.
    Zaburzenia depresyjne stanowią istotny czynnik ryzyka zachowań samobójczych wśród nastolatków. Wykazano, że u młodocianych pacjentów po próbach samobójczych z rozpoznaną depresją występują określone czynniki ryzyka, w tym trudności szkolne i w relacjach z rówieśnikami. W programach prewencji samobójstw podkreśla się potrzebę wczesnego wykrywania zaburzeń depresyjnych i szybkiego wdrażania odpowiednich strategii terapeutycznych. Prezentowany w artykule „Program zapobiegania zaburzeniom depresyjnym dla dzieci i młodzieży” został opracowany w Departamencie Polityki Zdrowotnej Urzędu Marszałkowskiego Województwa Łódzkiego. Realizowany jest corocznie od 2010 roku przez podmioty wyłaniane w otwartych konkursach ofert. Główne cele Programu to zmniejszenie częstości występowania pełnoobjawowej depresji przez zidentyfikowanie u badanych dzieci czynników predysponujących do jej wystąpienia oraz redukcja tych czynników za sprawą zastosowanej interwencji, czyli uczestnictwa w zajęciach warsztatowych. Za cele szczegółowe autorzy uznali m.in. nabycie pożądanych umiejętności społecznych, nazywania i wyrażania odczuwanych emocji, poznanie technik radzenia sobie ze stresem, poprawę samooceny, a także podniesienie stanu wiedzy dzieci i ich rodzin na temat depresji, metod jej profilaktyki i leczenia, co może być szczególnie przydatne w przypadku pojawienia się lub nawrotu choroby. Analiza efektywności Programu obejmowała lata 2010–2013. Każdego roku Programem obejmowano ponad 0,5% populacji województwa łódzkiego w wieku 11–16 lat, łącznie w ciągu czterech lat przebadano ponad 2% populacji w tej grupie wiekowej. Do warsztatów terapeutycznych zakwalifikowano niemal co drugiego ucznia z ryzykiem depresji (20% nastolatków przebadanych w pierwszym etapie programu), u co piątego dziecka stwierdzono konieczność dalszej diagnostyki bądź terapii w poradni zdrowia psychicznego. Porównanie nasilenia objawów depresyjnych, mierzonego za pomocą Krakowskiego Inwentarza Objawowego, u osób z grupy ryzyka (7.–10. sten) przed cyklem warsztatów i po jego zakończeniu wykazało redukcję u blisko co drugiego uczestnika. W ankietach ewaluacyjnych ponad 70% nastolatków potwierdzało zdobycie nowej wiedzy.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2015, 15, 3; 131-136
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Analiza czynników chroniących przed samobójstwem
    Analysis of the factors protecting against suicide
    Autorzy:
    Krawczyk, Joanna
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/944235.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    causes to live
    fear of death
    prevention
    protective factors
    suicide
    czynniki ochronne
    lęk przed śmiercią
    powody do życia
    Opis:
    Suicidal behaviours are a severe problem of the contemporary society and a challenge for people dealing with the development of therapeutic and preventive programmes in suicidology. Many detailed and multi-aspect analyses of functioning of the people at risk of suicide are carried out within scientific research as well as various risk factors of suicidal attempts and committed suicides. Far fewer studies are focussed on the factors protecting against suicide, referred to as buffer or protective factors. For passwords: protective factor, suicide the number of records in the PubMed base amounts to 227, while for risk factor, suicide – 11 299. The objectives of this review of literature comprise: analysis of various factors protecting against suicide and attempt to assess their efficacy. The study involves reports and results of the research presented in English literature. Separately discussed were external and internal protective factors, and a number of publications on their subject were included. Most of research reports refer to preventive role of the family, social support, capability to cope with problems and stress, and self-estimation. An important role is ascribed to perception of causes to live. To a slightly less extent the researchers deal with a protective role of religion, pregnancy, hobby, and involvement in social activities. What has been so far ambiguous and little known is the correlation between sports practice and reduction of suicidal behaviours. The final part of the article presents the results of the studies on the seldom analysed protective factors, such as one’s attitude to life and death, fear of death, and sensitivity to pain, the efficacy of which in suicide prevention requires further research. While grouping the protective factors, their usefulness in the creation of supporting systems and preventive programmes was taken into account, passing over those whose efficacy had not been documented.
    Zachowania samobójcze są poważnym problemem współczesnego społeczeństwa i wyzwaniem dla osób zajmujących się opracowywaniem programów terapeutycznych i profilaktycznych z dziedziny suicydologii. W ramach badań naukowych podejmuje się liczne szczegółowe i wieloaspektowe analizy funkcjonowania osób zagrożonych samobójstwem, a także różnych czynników ryzyka prób samobójczych i samobójstw dokonanych. Zdecydowanie mniej badań dotyczy czynników chroniących przed samobójstwem, inaczej buforowych, protekcyjnych. Dla hasła protective factor, suicide liczba rekordów w bazie PubMed wynosi 227, podczas gdy dla risk factor, suicide – 11 299. Cele niniejszego przeglądu piśmiennictwa to analiza rozmaitych czynników chroniących przed samobójstwem i próba oceny ich skuteczności. W pracy uwzględniono doniesienia i wyniki badań zawarte w literaturze anglojęzycznej. Odrębnie omówiono czynniki ochronne zewnętrzne i wewnętrzne, uwzględniono liczbę publikacji na ich temat. Najwięcej doniesień naukowych dotyczy prewencyjnej roli rodziny, wsparcia społecznego, umiejętności radzenia sobie z problemami i stresem oraz samooceny. Istotną rolę przypisuje się percepcji powodów do życia. W nieco mniejszym stopniu badacze zajmują się ochronną rolą religii, ciąży, hobby i zaangażowania w aktywności społeczne. Niejednoznaczny i mało dotychczas zbadany jest związek uprawiania sportu z redukcją zachowań suicydalnych. W końcowej części artykułu zaprezentowano wyniki badań nad zdecydowanie rzadziej analizowanymi czynnikami ochronnymi, takimi jak postawa wobec życia i śmierci, lęk przed śmiercią i wrażliwość na ból, których skuteczność w zapobieganiu samobójstwom wymaga dalszych dociekań. W trakcie grupowania czynników ochronnych kierowano się ich przydatnością w tworzeniu systemów wsparcia i programów profilaktycznych – z pominięciem tych o nieudokumentowanej skuteczności.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 1; 43-49
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Psychodermatologia – pogranicze dermatologii, psychiatrii i psychologii
    Psychodermatology – the interface between dermatology, psychiatry and psychology
    Autorzy:
    Makowska, Iwona
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/944648.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    dermatology
    psychiartry
    quality of life
    stress
    suicide risk
    dermatologia
    jakość życia
    psychiatria
    ryzyko samobójstwa
    stres
    Opis:
    The relationship between psychiatry and dermatology is a multidimensional one and begins at early stages of development. It is generally believed that mental disorders in dermatological patients are secondary to skin symptoms. Nevertheless, in some cases they may be primary conditions or may directly affect the course of skin disorders. It is known that emotional factors considerably influence the majority of dermatological conditions and there are correlations between stressful events and aggravation of skin symptoms. It is important to diagnose and treat concomitant mental disorders in dermatological patients due to the frequency in which they occur and their influence on the quality of patients’ life. A separate and significant psychodermatological problem in the adolescent population is intentional non-suicidal self-injury (NSSI), usually performed to relieve mental tension. An early diagnosis of such a disorder by a dermatologist and a proper psychiatric intervention may effectively prevent an increase in suicidal risk. Patients with skin lesions require holistic approach as well as a thorough, multifaceted analysis. Skin diseases have a great influence on the mental condition which, in turn, affects the condition of our skin.
    Związki między psychiatrią a dermatologią są wielowymiarowe i rozpoczynają się już na wczesnych etapach rozwoju. Generalnie uważa się, że zaburzenia psychiczne wśród pacjentów dermatologicznych są wtórne do objawów skórnych, niemniej jednak w niektórych przypadkach mogą być problemem pierwotnym lub mogą mieć bezpośredni wpływ na przebieg zaburzeń skórnych. Wiadomo, że czynniki emocjonalne w istotny sposób wpływają na większość chorób dermatologicznych i istnieje korelacja między stresującymi wydarzeniami a zaostrzeniem objawów skórnych. Ważne jest, by rozpoznawać i leczyć współistniejące zaburzenia psychiczne u pacjentów dermatologicznych – ze względu na częstość ich występowania i wpływ na jakość życia chorych. Odrębnym, istotnym problemem psychodermatologicznym w populacji rozwojowej są zamierzone niesamobójcze samouszkodzenia skóry (non-suicidal self-injury, NSSI), dokonywane z reguły w celu redukcji napięcia psychicznego. Wczesne wykrycie zaburzenia przez dermatologa i właściwa interwencja psychiatryczna mogą skutecznie zapobiec narastaniu ryzyka samobójczego. Pacjent ze zmianami skórnymi wymaga holistycznego podejścia i wnikliwej, wielostronnej analizy. Choroby skóry mają ogromny wpływ na stan psychiczny, a ten wpływa na stan naszej skóry.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 2; 100-105
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Samookaleczenia bez intencji samobójczej a zachowania samobójcze
    Non-suicidal self-injury vs. suicidal behaviour disorder
    Autorzy:
    Makowska, Iwona
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/942117.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescencja
    samobójstwo
    samouszkodzenia bez intencji samobójczej
    Opis:
    Introduction: Both suicidal behaviours and non-suicidal self-injury are of major concern when dealing with youth, especially adolescent psychiatric patients. Non-suicidal self-injury is defined as direct and deliberate self-harm enacted without a desire to die. They generally present as skin cutting, but may also include self-hitting, self-biting or taking medicines in doses exceeding recommended for therapeutic effects. Self-injury may serve various purposes and stem from a variety of motives, resulting in a wide range of definitions and concepts describing the process in literature. The relationship of self-injuries with the risk of suicidal behaviours has been subject to many analyses, just like other factors of suicidal risk. Material and method: This article is a review of the body of research devoted to suicidal behaviour and non-suicidal injuries. The literature reviewed was accessed through Medline databases and the available Polish sources. Discussion: The relationship between non-suicidal and suicidal self-injury is complex. Multiple studies indicate key differences between these two categories of self-injury, including the level of suicide intent, prevalence, frequency and lethality. The article also discusses different theories that have been proposed to account for the link between non-suicidal self-injury and suicidal behaviours, including the gate control theory, the third variable theory and Joiner’s interpersonal theory, along with the most recent integrated model, proposed by Hamza et al. The latest edition of the DSM classification has adopted – for the first time – the diagnostic criteria for non-suicidal self-injury and suicidal behaviour disorder, which might be a good starting point for the attempt to unify the concepts used by carious researchers and achieve better consistency in the outcomes of various studies. Conclusion: Further research in the field of non-suicidal self-injury and suicidal behaviour is required to broaden our understanding, prediction and treatment of non-suicidal self-injury.
    Wstęp: Samookaleczenia bez intencji samobójczej i zachowania samobójcze stanowią istotny problem w populacji rozwojowej, szczególnie wśród adolescentów leczonych psychiatrycznie. Zamierzone akty autoagresji bez intencji samobójczej najczęściej obejmują cięcie skóry, ale również uderzanie, gryzienie czy przyjmowanie leków w dawkach przekraczających lecznicze. Samouszkodzenia mogą pełnić różne funkcje i wynikać z różnych motywacji, co skutkuje mnogością definicji i pojęć opisujących ten proces. Związek samouszkodzeń z ryzykiem zachowań samobójczych to przedmiot licznych analiz, podobnie jak inne czynniki ryzyka samobójstwa. Materiał i metoda: Artykuł jest przeglądem badań dotyczących zachowań samobójczych i samookaleczeń bez intencji samobójczych. Wykorzystano literaturę z baz danych Medline i dostępne artykuły polskojęzyczne. Omówienie: Związek między samookaleczeniami z intencją samobójczą a samookaleczeniami bez tej intencji jest złożony. Liczne badania wskazują na różnice w zakresie intencji, rozpowszechnienia i letalności. W artykule przedstawiono także analizę teorii próbujących wyjaśnić związek między samookaleczeniami bez intencji samobójczej a zachowaniami samobójczymi. Przybliżono m.in. teorię bramy, teorię trzeciej zmiennej i teorię interpersonalną Joinera wraz z modelem zintegrowanym zaproponowanym przez Hamzę i wsp. W najnowszej rewizji klasyfikacji DSM przyjęto po raz pierwszy kryteria diagnostyczne dla samookaleczeń bez intencji samobójczej i zachowań samobójczych, co może stanowić dobry punkt wyjścia do ujednolicenia stosowanych pojęć i poprawić spójność wyników poszczególnych badań. Wnioski: Lepsze rozumienie, przewidywanie i leczenie samookaleczeń bez intencji samobójczej wymaga prowadzenia dalszych badań.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 2; 173-179
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wybrane problemy z zakresu zdrowia psychicznego wśród nastolatków w wychowaniu instytucjonalnym
    Selected mental health problems in institutionally reared children
    Autorzy:
    Szmajda, Rafał
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/942299.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    zdrowie psychiczne
    adolescenci
    opieka instytucjonalna
    samobójstwo
    sierocińce
    Opis:
    Celem pracy była ocena wybranych problemów z zakresu zdrowia psychicznego u nastolatków wychowywanych w placówkach opiekuńczo-wychowawczych i rodzinach zastępczych, w porównaniu z młodzieżą wychowaną przez rodziców. Badanie opiera się na danych populacji pacjentów hospitalizowanych w Klinice Psychiatrii Młodzieżowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Metoda: Z bazy danych gromadzonych w latach 2006–2012 w Klinice Psychiatrii Młodzieżowej wyodrębniono cztery grupy pacjentów – na podstawie kryterium miejsca zamieszkania lub rodzaju sprawowanej nad nimi opieki. Badaniami retrospektywnymi objęto populację 1308 pacjentów, w tym 794 dziewcząt i 514 chłopców, w wieku 13–18 lat. Wyniki: W badanej grupie pieczą zastępczą częściej objęte były dziewczęta. Najczęstsze rozpoznanie, z którym hospitalizowane są dzieci wychowywane w instytucji, stanowią zaburzenia zachowania i emocji (grupa rozpoznań F90–F98). Wykazywało je prawie co drugie badane dziecko. Odsetek samouszkodzeń i prób samobójczych jest istotnie wyższy w grupach młodych osób wychowywanych w pieczy zastępczej i w placówkach opiekuńczo-wychowawczych niż w porównywanej grupie wychowywanej przez rodziców. Średnia wieku zapadania na zaburzenia psychiczne okazała się znacznie niższa w przypadku pieczy zastępczej i wychowania instytucjonalnego. W tej grupie dzieci zaobserwowano też istotnie większą liczbę hospitalizacji. Wnioski: 1) Dzieci i młodzież wychowywane w placówkach częściej niż ich rówieśnicy z rodzin pełnych, a nawet zastępczych, dokonują samouszkodzeń i prób samobójczych. 2) Dzieci w wychowaniu instytucjonalnym oraz w pieczy zastępczej mają niższą średnią wieku, w którym zapadają na zaburzenia psychiczne, niż ich rówieśnicy wychowywani w rodzinie; są też hospitalizowane częściej od rówieśników wychowywanych z rodzicami. 3) Wychowanie instytucjonalne jest czynnikiem pogarszającym rokowanie w zaburzeniach psychicznych dzieci i młodzieży, podobnie jak zamieszkiwanie z opiekunem niebędącym rodzicem.
    Aim of the study: The aim of the study was to assess the mental condition of institutionally reared children as compared to individuals brought up by their parents. Method: Based on data collected by the Department of Adolescent Psychiatry, University of Lodz, in the years 2006–2012, four groups of patients were formed according to their place of residence/type of care they were provided with. The sample group included 1,308 patients hospitalised at the Department of Adolescent Psychiatry. The group that participated in the study included 794 girls and 514 boys aged 13–18 years. Results: In the sample group girls were more often brought up in foster families. The most commonly diagnosed problems among hospitalised children brought up in institutions are behavioural and emotional disorders (diagnostic categories from F90 to F98) and almost half of the subjects showed this type of disorders. The percentage rate of self-injuries and suicide attempts is higher in groups of children raised in foster families and education and care facilities. The average age of developing mental disorders is lower among children raised in foster families and the institutional rearing system. In the group of children raised in foster families and the institutional rearing system a higher number of hospitalisation cases were observed. Conclusions: 1) Institutionally reared children and adolescents suffer from self-injuries or even make suicide attempts more often than their peers brought up in two-parent families. 2) The average age of mental disorder onset among children raised in institutions and foster families is lower; they are also hospitalised more often than their peers brought up by parents. 3) Institutional rearing is a factor that gives a poorer prognosis for mental disorders among children and adolescents, just as living with a non-parent caregiver (a guardian).
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 4; 354-363
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Światowe inicjatywy w zakresie profilaktyki samobójstw
    Worldwide initiatives in suicide prevention
    Autorzy:
    Kropiwnicki, Paweł
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/942714.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescents
    deliberate self-harm
    prevention
    risk factors
    suicide
    zamierzone samouszkodzenia
    zapobieganie
    samobójstwo
    młodzież
    czynniki ryzyka
    Opis:
    Suicide belongs to the most prevalent causes of young people’s deaths all over the world, therefore effective preventive programmes are extremely important. This article presents information about suicide risk factors, applied therapeutic techniques and conducted suicide prevention programmes and their efficacy. Apart from literature, the study used materials presented during the five-days’ training course on Scientifically evaluated interventions in suicide prevention, organized by Karolinska Institutet in May 2012 in Stockholm. The results of the studies show a significant role of enhanced affective states in the development of suicide crisis and their early diagnosis aimed at prevention of suicide attempts. In addition the specificity of work with suicidal patients with personality disorders was discussed. The results of studies on the effectiveness of suicide prevention programmes based on limited access to methods were presented. Attention was paid to advantageous and disadvantageous role of the media, including electronic media, emphasizing their special impact on young people. Furthermore, two European studies were compared: Child and Adolescent Self-harm in Europe (CASE) and Multicentre Study of Self-Harm in England (MSSHE), describing the incidence and method of deliberate self-harm among young hospitalized patients and in general population. Various methods of providing the care for deliberately self-harming patients were evaluated. It was found out that different attitudes of medical staff towards such patients depend on various psychosocial factors. Besides, the results of the research evaluating the efficacy of various therapeutic methods, such as behavioural-cognitive therapy, psychological support, emergency cards and pharmacotherapy with selective serotonin reuptake inhibitors were presented.
    Samobójstwo należy do najczęstszych przyczyn zgonów młodych ludzi na całym świecie, stąd niezwykle istotne jest tworzenie skutecznych programów zapobiegawczych. W niniejszym artykule przedstawione zostały informacje na temat czynników ryzyka samobójstwa, stosowanych technik terapeutycznych oraz prowadzonych programów prewencji samobójstw i ich skuteczności. Poza piśmiennictwem w opracowaniu wykorzystano materiały przedstawione podczas pięciodniowego szkolenia Scientifically evaluated interventions in suicide prevention, zorganizowanego przez Karolinska Institutet w maju 2012 roku w Sztokholmie. Wyniki badań wskazują na istotną rolę nasilonych stanów afektywnych w powstawaniu kryzysu samobójczego oraz ich wczesnego rozpoznawania w celu zapobiegania próbom samobójczym. Omówiono również specyfikę pracy z pacjentami samobójczymi z zaburzeniami osobowości. Przedstawiono wyniki badań skuteczności programów prewencji samobójstw opartych na ograniczeniu dostępu do metod. Zwrócono uwagę na korzystną i niekorzystną rolę mediów, w tym elektronicznych, podkreślając ich szczególny wpływ na młodego odbiorcę. Ponadto porównano dwa badania europejskie: Child and Adolescent Self-harm in Europe (CASE) oraz Multicentre Study of Self-Harm in England (MSSHE), opisujące częstość i sposób dokonywania zamierzonych samouszkodzeń wśród młodych pacjentów hospitalizowanych i w populacji ogólnej. Poddano także ocenie różne sposoby zapewnienia opieki osobom dokonującym celowych samouszkodzeń. Ustalono, że odmienne postawy personelu medycznego wobec tych osób zależą od różnych czynników psychospołecznych. Przedstawiono też wyniki prac oceniających skuteczność różnych metod terapeutycznych, takich jak terapia behawioralno- poznawcza, wsparcie psychologiczne, karty kryzysowe (emergency card) i farmakoterapia lekami z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu serotoniny.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2013, 13, 3; 202-206
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Godność dziecka w szpitalu psychiatrycznym
    The dignity of the child in a psychiatric hospital
    Autorzy:
    Kmieciak, Błażej
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/943214.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    direct contact
    patient’s dignity
    patient’s rights
    the least disturbance
    the rules of the unit
    przymus bezpośredni
    regulamin oddziału
    prawa pacjenta
    godność pacjenta
    zasady jednostki
    Opis:
    The right to respect the dignity of children using medical services in psychiatric units is regulated among other by the Patients’ Rights act and the Patients’ Rights Ombudsman act, Physician and Dentist Professions Act and the Medical Ethics Code. Although since 1994 the Mental Health Protection Act has existed, some information appears about the violation of the dignity of the child in psychiatric hospitals. Material and methods: Analysis of the information obtained from different sources (the media, the Internet, from patients and/or their legal guardians, peror Psychiatric Hospital Patients’ Ombudsman) allowed to draw up a list of repeated situations in psychiatric units for children and adolescents where the dignity of the juvenile/minor patient may be violated. Results: The most frequently reported issues are: reduction of the minor/juvenile patients’ access to “privileges” (such as direct contacts with colleagues), lack of privacy (such as controls in toilets and bathrooms), irregularities during the use of direct coercion, lack of regular access to a mobile phone, the Internet, stereo equipment, lack of juvenile/minor patients’ consent for treatment (including the double permission), engaging the patients to cleaning work, and medical staff’s interventions of educational and corrective character (the patients perceive this as the use of penalties). Discussion: It was found out that the reaction of a minor/juvenile psychiatric unit patient or her/his carers to the detachment from her/his surroundings, favourite activities or things, and educational interventions are related to precise determination of diagnostic and therapeutic procedures and rules prevalent in the group, privileges, consequences, and application of behavioural effects in the form of negative reinforcements (so-called penalties) and positive reinforcements (rewards). A strong response to infringement of the rules may be perceived by the patients as a violation of their rights. Particularly important in such situations is the way the dialogue with the patient is conducted, besides the patient has to be informed about the consequences of infringement of the norms and rules. This should be reflected in the rules of the psychiatric unit. Furthermore, special importance within the respect for the dignity of the minor/juvenile patient in the psychiatric unit is ascribed to the use of a long-term direct coercion in case of a patient with severe mental impairment and/or autism, strongly agitated, aggressive or self-aggressive. The principle of the respect for the dignity of the patient requires notification of the patient, regardless of her/his condition, about the planned activities, immobilization of the patient in the near presence of the other staff, personal analysis of the patient’s health condition by the physician who ordered or prolonged the coercion (every 4 hours), by the nurse (control of the condition – every 15 minutes). However, the use of direct coercion and adherence to the principle of “the least disturbance” do not reduce the patient’s discomfort. Introduction of additional detailed executory rules does not eliminate the conflict between the respect for the dignity of the patient and the effectiveness of undertaken activities, the patient’s safety, the other patients’ comfort and multilateral staff encumbrance.
    Prawo do poszanowania godności dzieci korzystających ze świadczeń medycznych na oddziałach psychiatrycznych regulują między innymi ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz Kodeks Etyki Lekarskiej. Mimo obowiązywania od 1994 roku ustawy o ochronie zdrowia psychicznego pojawiają się informacje, które mogą świadczyć o naruszaniu godności dziecka w warunkach szpitala psychiatrycznego. Materiał i metoda: Analiza informacji uzyskanych z różnych źródeł (z mediów, Internetu, od pacjentów i/lub ich opiekunów prawnych, od Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego) pozwoliła na opracowanie listy powtarzających się sytuacji na oddziałach psychiatrycznych dla dzieci i młodzieży, w których godność nieletniego/małoletniego pacjenta może być naruszona. Wyniki: Do najczęściej zgłaszanych spraw należą: ograniczenia nieletnim/małoletnim pacjentom dostępu do „przywilejów” (np. bezpośredniego kontaktu z kolegami), nieposzanowanie prywatności (m.in. kontrole w toaletach i łazienkach), nieprawidłowości przy stosowaniu przymusu bezpośredniego, brak stałego dostępu do telefonu komórkowego, Internetu, sprzętu grającego, brak zgody osoby nieletniej/małoletniej na leczenie (w tym podwójnej), angażowanie pacjentów do prac porządkowych oraz interwencje personelu medycznego o charakterze resocjalizacyjno-wychowawczym (w rozumieniu pacjentów – stosowanie kar). Omówienie: Ustalono, że reakcje nieletniego/małoletniego pacjenta oddziału psychiatrycznego czy jego opiekunów na pewne odcięcie od otoczenia, ulubionych zajęć i przedmiotów oraz interwencje wychowawcze wiążą się m.in. z precyzyjnym określaniem reguł postępowania diagnostyczno-terapeutycznego, zasad panujących w grupie, przywilejów, konsekwencji, a także stosowaniem oddziaływań behawioralnych pod postacią wzmocnień negatywnych (tzw. kar) i pozytywnych (nagród). Stanowcze reagowanie na łamanie norm może być odbierane przez pacjentów jako naruszanie ich praw. Szczególnie istotny w tych sytuacjach jest sposób prowadzenia z pacjentem dialogu oraz informowania go o konsekwencjach naruszenia norm. Powinno to znaleźć odzwierciedlenie w regulaminie oddziału psychiatrycznego. Poza tym szczególną rangę w zakresie poszanowania godności nieletniego/małoletniego pacjenta na oddziale psychiatrycznym ma stosowanie długotrwałego przymusu bezpośredniego w przypadku pacjenta z głębszym upośledzeniem umysłowym i/lub autyzmem, silnie pobudzonego, agresywnego czy autoagresywnego. Zasada poszanowania godności pacjenta wymaga jego uprzedzenia, bez względu na stan, o planowanych działaniach, unieruchamiania w bliskiej obecności pozostałego personelu, osobistego analizowania stanu zdrowia pacjenta przez lekarza zlecającego bądź przedłużającego przymus (co 4 godziny), przez pielęgniarki (kontrola stanu co 15 minut). Niemniej jednak wymienione wymogi zastosowania przymusu bezpośredniego, a także stosowanie się do zasady „najmniejszej uciążliwości” nie zmniejszają dyskomfortu pacjenta. Wprowadzanie dodatkowych szczegółowych przepisów wykonawczych nie usuwa konfliktu pomiędzy poszanowaniem godności pacjenta a skutecznością podejmowanych działań, bezpieczeństwem pacjenta, komfortem pozostałych pacjentów oraz wielostronnym obciążeniem personelu.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2012, 12, 4; 273-282
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Style radzenia sobie w sytuacjach stresowych prezentowane przez młodzież dokonującą samouszkodzeń
    Coping styles adopted in stressful situations by self-harming adolescents
    Autorzy:
    Jabłkowska, Karolina
    Szczepaniak, Anna
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945279.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescents
    avoidance
    coping styles with stress
    deliberate self-harm
    emocje
    emotions
    młodzież
    samouszkodzenia
    style radzenia sobie ze stresem
    unikanie
    Opis:
    The state of stress and styles of coping with stress constitute an important component of life of every human being, particularly during adolescence. Effective coping mechanisms enable reduction of severity of stress experienced, while inability to manage stressful situations results in alterations in emotional and physiological domains, disturbances of mental well-being, somatic health and social functioning. Since a few years, we are witnessing a significant aggravation of the phenomenon of auto-aggression among children and adolescents, particularly in populations already undergoing psychiatric treatment. Such behaviours fulfil several functions: they may represent a way to express emotions, a means of adaptation or a style of coping with difficulties encountered in everyday life and emotional tension associated therewith. The aim of this study was to analyse predominating styles of coping with stressful situations, adopted by adolescent patients performing self-harm. The study population encompassed 35 patients, aged 16.60±0.18 years, there of 27 girls and 8 boys, hospitalised at the Department of Adolescent Psychiatry of the Medical University in Łódź, who had a history of deliberate self-harm (DSH). Control group included 32 healthy volunteers aged 16.91±0.16 years, thereof 23 girls and 9 boys. In view of the size of study population, it was subdivided into subgroups depending on whether episodes of DSH were sporadic or repetitive. Data were collected using the Coping Inventory for Stressful Situations (CISS). This questionnaire was designed specifically to explore styles of coping with stress. Self-harming adolescents, both girls and boys, significantly more often adopted emotion-oriented style. Patients with repetitive DSH (over 4 episodes) significantly more often adopted emotion-oriented style and/or avoidance-oriented style, particularly in the form of seeking social contacts – social diversion, as compared with those committing episodic DSH.
    Stres i radzenie sobie ze stresem to stany, które odgrywają ważną rolę w życiu każdego człowieka, zwłaszcza w okresie dojrzewania. Skuteczne radzenie sobie z sytuacjami trudnymi powoduje zmniejszenie stanu odczuwanego stresu, natomiast niemożność radzenia sobie w takich sytuacjach wiąże się ze zmianami w sferze emocjonalnej lub fizjologicznej, a także zaburzeniami dotyczącymi dobrostanu psychicznego, zdrowia somatycznego oraz funkcjonowania społecznego. Z perspektywy ostatnich kilku lat obserwuje się znaczne nasilenie zjawiska zachowań autoagresywnych u dzieci i młodzieży, szczególnie w populacjach leczonych psychiatrycznie. Zachowania te pełnią różne funkcje, mogą być sposobem ekspresji emocji, obronno-adaptacyjnym środkiem bądź sposobem radzenia sobie z trudnościami i towarzyszącym napięciem emocjonalnym. Celem podjętych badań była ocena dominujących stylów radzenia sobie w sytuacjach stresowych stosowanych przez młodocianych pacjentów dokonujących samouszkodzeń. Do badania zakwalifikowano 35 pacjentów (16,60±0,18 roku) – 27 dziewcząt i 8 chłopców, hospitalizowanych w Klinice Psychiatrii Młodzieżowej UM w Łodzi, u których stwierdzono samouszkodzenia (SU). Grupę kontrolną stanowiło 32 zdrowych ochotników (16,91±0,16 roku) – 23 dziewcząt i 9 chłopców. Ze względu na liczbę SU grupa badana została podzielona na dwie podgrupy z epizodycznymi SU oraz z powtarzającymi się SU. W badaniu zastosowano Kwestionariusz Radzenia Sobie w Sytuacjach Stresowych (CISS). Kwestionariusz ten służy do diagnozowania stylów radzenia sobie ze stresem. Młodzież dokonująca samouszkodzeń, zarówno dziewczęta, jak i chłopcy, istotnie częściej stosują w sytuacjach trudnych styl radzenia sobie skoncentrowany na emocjach. Pacjenci z powtarzającymi się samouszkodzeniami (SU>4) znacząco częściej w porównaniu z pacjentami z epizodycznymi samouszkodzeniami (SU≤4) wykorzystują w sytuacjach stresogennych styl skoncentrowany na emocjach oraz styl skoncentrowany na unikaniu, zwłaszcza w formie poszukiwania kontaktów towarzyskich.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 1; 15-24
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Poziom inteligencji emocjonalnej u młodocianych pacjentów dokonujących samouszkodzeń
    Level of emotional intelligence in adolescent self-harming patients
    Autorzy:
    Szczepaniak, Anna
    Jabłkowska, Karolina
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945451.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescents
    control
    emocje
    emotional intelligence
    emotions
    inteligencja emocjonalna
    kontrola
    młodzież
    samouszkodzenia
    self-injury
    Opis:
    Self-aggressive behaviours among adolescents are an increasing problem for psychiatric treatment. The presented research addresses the issue of emotional intelligence as an underlying cause of self-injury. A Two-Scale Inventory of Emotional Intelligence (DINEMO) and Self-Injury Rating Questionnaire were applied to the group of 70 adolescent patients (age range 14-18) hospitalized in the Central Clinical Hospital in Lodz, with the history of at least 1 self-injury incident since hospital admission. The analysis demonstrates that patients with more than 4 self-injury incidents have on average a higher level of emotional intelligence, in comparison to patients with sporadic self-mutilation incidents. This dependency was more pronounced for females than males. The authors conclude that self-injury interventions in adolescent patients should be focused on enhancing the emotional competencies rather than symptomatic treatment.
    W perspektywie ostatnich kilku lat obserwuje się znaczne nasilenie zjawiska zachowań autoagresywnych u młodzieży. Szereg autorów wciąż poszukuje uwarunkowań tych działań. W pracy analizowano emocjonalne podłoże zachowań autoagresywnych. Celem badania było określenie poziomu inteligencji emocjonalnej u młodocianych pacjentów dokonujących samouszkodzeń, autorzy uwzględniali przy tym płeć badanych oraz liczbę samouszkodzeń. Do badania wykorzystano Dwuwymiarowy Inwentarz Inteligencji Emocjonalnej DINEMO oraz Kwestionariusz do oceny samouszkodzeń - specjalnie skonstruowany na potrzeby zaplanowanych badań. Grupę badaną stanowiło 70 pacjentów w wieku 14-18 lat, hospitalizowanych w Oddziale Psychiatrii Młodzieżowej Centralnego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, u których stwierdzono występowanie co najmniej jednego samouszkodzenia po przyjęciu do szpitala. Wyniki uzyskane w pracy pokazują, że badani pacjenci, którzy dokonali więcej niż 4 samouszkodzeń (SU>4), wykazują istotnie wyższy poziom inteligencji emocjonalnej niż ci uszkadzający się epizodycznie. Prezentowane analizy wykazały również, że w zakresie ogólnego poziomu inteligencji emocjonalnej podgrupa samouszkadzających się dziewcząt uzyskała istotnie wyższe wyniki niż podgrupa chłopców. Wyniki badań przedstawione w pracy pozwalają wnioskować, że samouszkodzeń nie należy wyłącznie leczyć jako objawu, lecz trzeba oddziaływać na czynniki je warunkujące. Konstruowanie strategii terapeutycznych powinno podążać w kierunku wzmacniania samoświadomości emocjonalnej, czyli zwiększania kompetencji emocjonalnych młodocianych pacjentów.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2009, 9, 2; 100-110
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nasilenie agresji i poczucie kontroli u samouszkadzającej się młodzieży leczonej psychiatrycznie
    Level of aggression and sense of control in self‑harming youth receiving psychiatric treatment
    Autorzy:
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Warzocha, Dorota
    Kropiwnicki, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/943899.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescent
    aggression
    deliberate self‑harm
    mental disorders
    self‑control
    zaburzenia psychiczne
    agresja
    młodzież
    poczucie kontroli
    zamierzone samouszkodzenia
    Opis:
    Acts of autoaggression are a more and more frequent reason for psychiatric hospitalisation of adolescents. Within the last years the number of patients committing acts of deliberate self‑harm without suicidal intensions almost doubled. Deliberate self‑harm (DSH) is defined as an act of direct destructiveness, in which a person wants to commit self‑harm immediately, without an intention of killing her/himself. In this paper we present the results of the study on the level and direction of aggression and the sense of control among inpatients (N=187) of the Department of Adolescent Psychiatry, Central University Hospital in Łódź. The studied group consisted of patients with deliberate self‑harm (DSH group, N=88), whereas the control group comprised the patients without such behaviours (non‑DSH group, N=99). For the studywe recruited patients who were admitted to the hospital due to various mental disorders – 58 boys, mean age 16.81, SD=1.25, and 129 girls, mean age 16.5, SD=1.38. The mean age of all patients was 16.59 (SD=1.35). Patients with mental retardation were excluded from the study, due to expected difficulties with understanding the questions. We used the IPSA (Inventory of Psychological Syndrome of Aggression) and “Delta” (test invented by Drwal, designed for evaluation of the sense of control). In the DSH group we found a significantly higher level of aggression, directed both inwards and outwards, a greater tendency of retaliatory behaviours and by far lower sense of internal control of one’s behaviours, as compared to the non‑DSH group. Therapeutic programs for patients with DSH should aim at the reduction of aggression and the development of internal control over one’s behaviours.
    Zachowania autoagresywne coraz częściej stają się przyczyną hospitalizacji młodzieży na oddziałach psychiatrycznych. W ostatnich latach odnotowano prawie dwukrotny wzrost liczby pacjentów dokonujących zamierzonych samouszkodzeń bez intencji samobójczych. Zamierzone samouszkodzenia (ZSU) są definiowane jako akty bezpośredniej autodestruktywności, w których jednostka zmierza do wyrządzenia sobie natychmiastowej szkody, bez zamiaru samobójczego. W pracy przedstawiono wyniki badania przeprowadzonego wśród młodzieży (N=187) hospitalizowanej na Oddziale Psychiatrii Młodzieżowej Centralnego Szpitala Klinicznego UM w Łodzi, którego celem było porównanie nasilenia agresji, jej ukierunkowania oraz umiejscowienia kontroli w 2 wyodrębnionych grupach pacjentów – dokonujących ZSU (N=88) i bez tych zachowań (N=99). Do badania byli rekrutowani pacjenci kolejno przyjmowani na oddział z różnymi zaburzeniami psychicznymi. Wśród badanych było 58 chłopców (średnia wieku: 16,81 roku; SD=1,25) i 129 dziewcząt (średnia wieku: 16,5 roku; SD=1,38). Średnia wieku wszystkich pacjentów wynosiła 16,59 roku (SD=1,35). Z badań wykluczono pacjentów z rozpoznaniem upośledzenia umysłowego, ze względu na ich trudności w zrozumieniu pytań zawartych w narzędziach badawczych. Do badania wykorzystano kwestionariusze IPSA (Inwentarz Psychologicznego Syndromu Agresji) i „Delta” (Test Drwala do pomiaru nasilenia poczucia kontroli). W grupie pacjentów dokonujących ZSU stwierdzono istotnie wyższy poziom agresji, skierowanej zarówno na siebie, jak i na zewnątrz, wyższą skłonność do zachowań odwetowych i znacznie mniejsze poczucie wewnętrznej kontroli własnych zachowań niż w grupie bez tych zachowań. Program terapii dla pacjentów z ZSU powinien być nakierowany na redukcję poziomu agresji i rozwój kompetencji pod postacią kontroli wewnętrznej swoich zachowań.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2011, 11, 4; 214-223
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Analiza zależności samookaleczeń i tatuowania w grupie osób prezentujących obie cechy
    Analysis of relation between tattooing and deliberate self‑injury in a group of persons presenting both qualities
    Autorzy:
    Jasek, Arkadiusz
    Kostulski, Adrian
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/943900.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    high-risk behaviour
    impulsiveness
    scarification
    self-injury
    tattoo
    impulsywność
    samookaleczenia
    skaryfikacja
    tatuaż
    zachowania ryzykowne
    Opis:
    The practice of body art (or body decoration) has its cultural roots and origins, associated with regional beliefs and rituals, and is met on all the continents. Can a tattoo – when approached in the understanding of risk behaviour – be regarded as one of autoaggression forms, being a substitute for the purposeful act of self‑harm? An evaluation of tattooing as a substitute for purposeful self‑harm. An analysis of correlations between tattooing and self‑harming in a group of subjects presenting both features. A self‑answer questionnaire, used as a study tool, included a self‑harm and a tattooing section. Questions in the former part had their counterparts in the latter part, what facilitated a comparative analysis. A study group included 79 subjects with tattoo. Out of that group, tattooed subjects with, at least, one purposeful self‑harm episode in history were isolated, with 56% of females and 44% of males. The analysis was carried out on the percent of subjects from the study group, who reported their sensations, following purposeful self‑harm and tattooing. Differences were observed, regarding the feeling of relief, satisfaction, guilt and impulsiveness in the undertaken actions among the subjects with both features. Tattooing is a risk behaviour and coexists with other risk behaviours, such as risk drinking. Subjects with more than one self‑harm episode in history, presented – beside tattoo – also more invasive forms of body art, e.g., scarification. Even if the obtained results did not attain statistical significance (for the low number of subjects in the study group), we may conclude – although with some caution – about a dissimilar perception of the roles, played by tattoo and self‑harm in life of those with both features. A thesis may then be implied that tattoo does not fulfil the same function as self‑harm in subjects with both features.
    Praktyka zdobienia ciała ma swoje uwarunkowanie kulturowe związane z regionalnymi wierzeniami i rytuałami, występuje na wszystkich kontynentach. Czy tatuaż w rozumieniu zachowań ryzykownych może być jedną z form autoagresji i spełniać funkcję zastępczą dla celowych samookaleczeń? W badaniu dokonano oceny tatuowania jako formy zastępczej intencjonalnego samookaleczania oraz przeprowadzono analizę zależności między tatuowaniem i celowymi samookaleczeniami w grupie osób prezentujących obie cechy. Jako narzędzie badawcze wykorzystano kwestionariusz samoodpowiedzi składający się z dwóch części – dotyczącej samookaleczeń i tatuowania. Pytania części pierwszej znajdowały swoje odpowiedniki w części drugiej, dzięki czemu możliwa była analiza porównawcza. Grupa badana liczyła 79 osób mających tatuaż. Z tej grupy wyodrębniono osoby, które się okaleczyły celowo przynajmniej jeden raz w życiu. Kobiety stanowiły 56% grupy, mężczyźni – 44%. Analizę przeprowadzono na podstawie odsetka osób z grupy badanej, które zgłosiły wystąpienie danego doznania po dokonaniu celowego samookaleczenia i po wykonaniu tatuażu. Zaobserwowano różnice w zakresie doznania ulgi, satysfakcji, poczucia winy oraz impulsywności w podjętych działaniach wśród osób prezentujących obie cechy. Tatuowanie jest zachowaniem ryzykownym i współwystępuje z innymi zachowaniami ryzykownymi, takimi jak ryzykowne picie. Osoby, które okaleczyły się więcej niż jeden raz w życiu, prezentowały oprócz tatuażu bardziej inwazyjne metody zdobienia ciała, na przykład skaryfikację. Pomimo nieuzyskania mocy statystycznej prezentowanych w pracy wyników (mała liczebność grupy badanej) można z ostrożnością wnioskować o odmiennym postrzeganiu roli tatuażu i samookaleczania w życiu osób, u których stwierdzono oba te zjawiska. Możemy zatem postawić tezę, iż tatuaż nie spełnia u nich takiej samej funkcji jak samookaleczenie.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2011, 11, 4; 224-231
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zastosowanie QEEG w psychiatrii z uwzględnieniem populacji rozwojowej
    Application of QEEG in psychiatry taking into account the population of children and adolescents
    Autorzy:
    Wiśniewska, Martyna
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Pawełczyk, Nina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/941117.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    child and adolescent psychiatry
    neurofeedback
    quantitative analysis of electroencephalogram
    ilościowa analiza eeg
    psychiatria dzieci i młodzieży
    Opis:
    The aim of the study is to discuss QEEG method in the context of its usefulness for confirming neurodevelopmental disorders, and evaluating the effectiveness of psychiatric and/or psychological interventions, based on a review of available literature. It attempts to determine the applicability of this method in child and adolescent psychiatry. QEEG is quantitative analysis of EEG record using statistical processing of the signal. This method is commonly used to prepare therapeutic recommendations for neurofeedback training. Attempts at implementation of QEEG in diagnosis of various diseases have been increasingly often described in foreign studies. This also applies to psychiatry. Most reports still tackle attention deficit hyperactivity disorder (comparison of the effects of neurofeedback therapy and pharmacological interactions, distinguishing subtypes of the disease). Other analyses are concerned with diagnosing mental illnesses, differentiating their subtypes, predicting effects of pharmacological therapy, comparing the effectiveness of different treatments. Studies of patients with depression and schizophrenia are also becoming popular. QEEG has proved useful in determining the efficacy of pharmacological treatment of depression. According to the researchers, this method enables prediction of schizophrenia, differentiation of its subtypes, and determining the effectiveness of its treatment. There are studies devoted to the analysis of changes in EEG characteristic of methamphetamine addiction or eating disorders. There is, however, little research regarding the use of this method in child and adolescent psychiatry, even though there obviously exist many studies related to the use of QEEG in neurofeedback therapy in the youngest patients with attention deficit hyperactivity disorder, or studies on the effectiveness of various types of medications used in the treatment of this disease. One study discussing EEG biofeedback training in autistic children has also been published. It seems necessary to expand research on the use of quantitative QEEG in work with children and adolescents suffering from psychiatric entities.
    Celem pracy jest omówienie metody QEEG w kontekście jej przydatności w stawianiu diagnozy psychiatrycznej oraz monitorowaniu skutków oddziaływań psychologicznych i/lub psychofarmakologicznych na podstawie przeglądu dostępnego piśmiennictwa. Autorki starały się określić zastosowania omawianej metody w psychiatrii dzieci i młodzieży. QEEG polega na ilościowej analizie zapisu EEG za pomocą obróbki statystycznej sygnału. Metoda ta jest powszechnie wykorzystywana w celu przygotowania zaleceń terapeutycznych do treningu neurofeedback. Za granicą coraz częściej pisze się o próbach wdrażania QEEG w diagnostyce różnych chorób – także psychicznych. Większość doniesień nadal dotyczy zagadnień nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (porównanie skutków neurofeedbacku i oddziaływań farmakologicznych, odróżnianie podtypów choroby). Inne analizy odnoszą się do diagnozowania chorób psychicznych, różnicowania ich podtypów, przewidywania skutków leczenia farmakologicznego, porównania skuteczności poszczególnych metod leczenia. Popularne stają się badania nad pacjentami z depresją i schizofrenią. QEEG okazało się przydatne w ocenie skuteczności farmakoterapii depresji, według badaczy umożliwia też przewidywanie zachorowania na schizofrenię, różnicowanie jej podtypów i określanie skuteczności leczenia. Istnieją badania poświęcone analizie zmian w zapisie QEEG charakterystycznych dla uzależnienia od metamfetaminy i dla zaburzeń odżywiania. Mało jest natomiast analiz na temat użycia tej metody w psychiatrii dzieci i młodzieży – z wyjątkiem badań, które odnoszą się do roli QEEG w terapii neurofeedback pacjentów z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi czy skuteczności typów leków używanych w terapii tej choroby. Znaleziono jedną pracę poruszającą problematykę dzieci z autyzmem (w odniesieniu do treningu EEG biofeedback). Konieczne wydaje się poszerzenie badań o zastosowanie ilościowego QEEG w pracy z dziećmi i adolescentami cierpiącymi na choroby psychiczne.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 3; 188-193
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The relationship of music preferences and the selected risk-taking and autodestructive behaviour among teenage girls subject to inpatient stay due to mental condition – pilot study
    Związek preferencji muzycznych z wybranymi zachowaniami ryzykownymi i autodestrukcyjnymi wśród nastoletnich dziewcząt hospitalizowanych psychiatrycznie – badanie wstępne
    Autorzy:
    Krajewska, Katarzyna
    Florkowski, Antoni
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/941246.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescents
    attempted suicide
    mental disorders
    music
    risk-taking behaviour
    Opis:
    During adolescence, related to the crisis of identity, attempts to separate from the family and rebellion against the reality result in the youth to be particularly susceptible to the impact of peers. Identification with the group is most often based on common interests, one of which being music. The aim of the pilot study was to assess the relationship of autodestructive and  antisocial behaviour and  music preferences of  girls subject to  inpatient stay due to  mental problems. Material and methods: Own questionnaire was used concerning music preferences, consisting of the following genres: metal, rock, pop, jazz, hip-hop, reggae, film music, sung poetry, electronic music. The studied group comprised of 26 girls diagnosed with mood disorders, neurotic, stress-related and somatoform disorders, eating disorders and behavioural and emotional disorders according to ICD-10. Exclusion criteria were the remaining diagnostic categories, especially active psychotic process and mental retardation as well as lack of understanding of the questionnaire questions or not being familiar with basic types of music. Among the patients aged 13–18 subject to inpatient stay at the Department of Adolescent Psychiatry in Łódź in the period 2013–2014 and consented to the study, the incidence of attempted suicide, inflicting self-harm, alcohol abuse, taking psychoactive substances and the presence of antisocial disorders were assessed. Questionnaire verification was carried out in a group of 30 people tested with a test–retest method with a two-week break; reliability was obtained: 0.89–1. Analysis was carried out with the use of Statistica 9.1 programme. Results: Among the teenage girls subject to inpatient stay, music preferences were not related in a statistically significant manner (p > 0.05) with a greater incidence of attempted suicide, inflicting self-harm, alcohol abuse and contact with psychoactive substances, nor the psychiatric diagnosis. Conclusions: Girls subject to inpatient stay at the mental ward most often preferred hip-hop. No significant relationship of the preference over a particular music genre and the number of autodestructive and risky behaviour was observed; only tendencies for more frequent selection of particular genres of music were visible.
    W okresie dojrzewania, związanym z kryzysem tożsamości, próby separacji od rodziny i bunt przeciwko zastanej rzeczywistości powodują, że młodzież jest szczególnie podatna na wpływy grupy rówieśniczej. Identyfikacja z grupą bazuje najczęściej na wspólnych zainteresowaniach, a jednym z nich jest muzyka. Celem badania wstępnego była ocena związku zachowań autodestrukcyjnych i aspołecznych z preferencjami muzycznymi dziewcząt hospitalizowanych psychiatrycznie. Materiał i metody: Wykorzystano autorską ankietę dotyczącą preferencji muzycznych, która obejmowała następujące podstawowe gatunki: metal, rock, pop, jazz, hip-hop, reggae, blues, muzyka filmowa, poezja śpiewana, muzyka elektroniczna. Grupę badaną stanowiło 26 dziewcząt z diagnozą zaburzeń nastroju, zaburzeń nerwicowych, związanych ze stresem i pod postacią somatyczną, zaburzeń odżywiania oraz zaburzeń zachowania i emocji według ICD-10. Kryteriami wykluczenia były pozostałe kategorie diagnostyczne, a zwłaszcza aktywny proces psychotyczny i upośledzenie umysłowe, jak również brak rozumienia pytań zawartych w kwestionariuszu lub nieznajomość podstawowych gatunków muzycznych. U 13–18-letnich pacjentek, które były hospitalizowane w Klinice Psychiatrii Młodzieżowej w Łodzi w latach 2013–2014 i wyraziły zgodę na  badanie, oceniano występowanie prób samobójczych, dokonywanie samouszkodzeń, nadużywanie alkoholu, przyjmowanie substancji psychoaktywnych i obecność zaburzeń aspołecznych. Weryfikację kwestionariusza przeprowadzono w grupie 30 osób, które badano metodą test–retest w odstępie dwutygodniowym; uzyskano rzetelność 0,89–1. Analizę przeprowadzono za pomocą programu Statistica 9.1. Wyniki: Wśród hospitalizowanych nastolatek preferencje muzyczne nie wiązały się w sposób istotny statystycznie (p > 0,05) z większą częstością prób samobójczych, samouszkodzeń, nadużywania alkoholu i kontaktu z substancjami psychoaktywnymi ani z diagnozą psychiatryczną. Wnioski: Dziewczęta hospitalizowane psychiatrycznie najczęściej preferowały muzykę hip-hopową. Nie zaobserwowano istotnego związku między preferowaniem konkretnego gatunku muzycznego a większą liczbą zachowań autodestrukcyjnych i ryzykownych; widoczne były jedynie tendencje do częstszego wyboru określonych gatunków muzyki.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 1; 35-46
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Funkcjonowanie emocjonalne młodzieży dokonującej samouszkodzeń
    Emotional functioning of auto-aggressive adolescents
    Autorzy:
    Kostyła, Magdalena
    Szczepaniak, Anna
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945402.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescents
    deliberate self-harm
    ekspresja emocji
    emocje
    emotional control
    emotional expression
    emotions
    kontrola emocjonalna
    młodzież
    zamierzone samouszkodzenia
    Opis:
    The primary aim of this study was to find a correlation between emotional functioning of hospitalised adolescents and acts of deliberate self-harm. Study of emotional functioning included such aspects as emotional expression and emotional control. Analysis of the phenomenon of auto-aggression was based on quantitative and qualitative classification, i.e. number and methods of auto-aggression. The secondary aim of the present study was to assess correlations between gender, age, type of underlying mental disorder, current familial situation (patient’s family status), relations with parents/caregivers and suicidal attempts and their correlation with acts of auto-aggression. Study population consisted of 40 patients treated at the Department of Adolescent Psychiatry of Medical University in Łódź, Poland. Their age ranged from 14 to 18 years, and all had a documented history of at least one act of deliberate self-harm. In this study we used a custom-devised questionnaire, enabling collection of basic sociodemographic data and determination of number, methods and emotional background for acts of auto-aggression in adolescents. Their underlying psychiatric diagnosis was also accounted for. The following instruments were used: the Courtauld Emotional Control Scale (measuring subjective control of feelings of anger, depression and anxiety), and the Color Pyramid Test (projection-based instrument, based on assumed correlation between preference for certain colours and emotional status of an individual). We partly succeeded in confirming the thesis about correlation between emotions (their type and control mechanisms) and undertaken autodestructive behaviours (principal aim). We could not confirm in a statistically meaningful way premises defined as secondary aims of the paper.
    Podstawowym celem przeprowadzonych badań była próba wykazania związku między funkcjonowaniem emocjonalnym hospitalizowanych adolescentów a dokonywaniem przez nich zamierzonych samouszkodzeń. Funkcjonowanie emocjonalne rozpatrywano m.in. w takich aspektach, jak ekspresja emocji, kontrola emocjonalna. W analizach zjawiska autoagresji uwzględniono podział na liczbę i metody samouszkodzeń. Celem dodatkowym prezentowanych badań była ocena zależności między płcią, wiekiem, rodzajem zdiagnozowanego zaburzenia psychicznego, aktualną sytuacją rodzinną (z kim zamieszkuje osoba badana), oceną relacji z rodzicami/opiekunami oraz występowaniem tendencji samobójczych a dokonywaniem samouszkodzeń. Grupę badanych stanowiło 40 pacjentów Kliniki Psychiatrii Młodzieżowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Były to osoby w wieku 14-18 lat, u których stwierdzono (i odnotowano w historii choroby) co najmniej jednorazowe zamierzone uszkodzenie ciała. W badaniach zastosowano specjalnie przygotowany kwestionariusz pozwalający na zebranie podstawowych danych socjodemograficznych oraz ustalenie liczby, metod i emocjonalnych przyczyn podejmowania samouszkodzeń przez młodzież. Uwzględniono w nim również diagnozę osoby badanej. Ponadto wykorzystano Skalę Kontroli Emocjonalnej, będącą narzędziem samoopisu służącym do pomiaru subiektywnej kontroli uczuć gniewu, depresji i lęku, oraz projekcyjny Test Piramid Barwnych, bazujący na założeniu, iż istnieje zależność między preferencją barw a stanem afektywnym jednostki. Częściowo udało się potwierdzić założenie o istnieniu zależności między emocjami (ich rodzajem oraz sposobami kontroli) a podejmowaniem zachowań autodestruktywnych (cel główny badań). Nie udało się potwierdzić na poziomie istotnym statystycznie założeń określonych w celu dodatkowym prezentowanych badań.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2009, 9, 4; 249-261
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The analysis of selected parameters of sleep in the population of adolescents in school-age
    Analiza wybranych parametrów snu w populacji młodzieży szkolnej
    Autorzy:
    Andrzejczak, Bogna
    Śmigielski, Janusz
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/941596.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescence
    problems with sleep
    sex
    sleep
    students
    Opis:
    Aim: The study attempted to analyse selected parameters of sleep among students of secondary schools with taking into consideration the age and sex of the participants. Material: The study enrolled 125 students aged 12–18 from randomly selected secondary schools; 56% of the studied subjects were boys (n = 70), and 44% – girls (n = 55). Method: The students answered 18 questions included in the Sleep Disorders Assessment Questionnaire thus performing an independent, subjective assessment of sleep parameters and of their own behaviours which may affect sleep. Next, certain sleep parameters were compared between the group of girls and boys and between the group of early (12–14 years old) and late (15–18 years old) adolescents. Results: One in three surveyed persons reported the current or past occurrence of sleep disorders; over a half of these persons reported that these problems lasted for over a month. Over 50% of those surveyed declared that they sleep for less than 8 hours during one night. Nearly half of the students did not go to sleep at regular times and had prolonged sleep latency. The studied persons had the biggest problem with waking up in the morning. Nearly half of the study participants claimed that they wake up during the night, most frequently once or twice. Two third of those surveyed had the feeling that they sleep too short and over a half of them felt tired or sleepy during the day. More than 1/3 of the studied subjects had the feeling of too shallow sleep. Statistically significant differences were noted between girls and boys in terms of the feeling of too short sleep, the feeling of tiredness during the day and the feeling of sleepiness during the day – in case of each of these parameters girls more frequently reported the occurrence of unfavourable phenomena. Only one statistically significant difference was found among the compared age groups – it referred to using psychoactive substances which were much more frequently taken by older adolescents. Conclusions: Problems with sleep are noticeable already among school-age adolescents and they are frequently of chronic nature. They were more frequently observed among the group of girls, no differences in sleep parameters were noted between the groups of younger and older adolescents.
    Cel: W badaniu podjęto próbę analizy wybranych parametrów snu wśród uczniów szkół ponadpodstawowych z uwzględnieniem wieku i płci uczestników. Materiał: Przebadano 125 uczniów w wieku 12–18 lat z losowo dobranych szkół ponadpodstawowych; 56% osób stanowili chłopcy (n  =  70), a 44%  – dziewczęta (n  =  55). Metoda: Uczniowie odpowiadali na  18 pytań zawartych w Kwestionariuszu Oceny Zaburzeń Snu, dokonując samodzielnej, subiektywnej oceny parametrów snu i własnych zachowań mogących wpływać na sen. Następnie porównano określone parametry snu między grupą dziewcząt i chłopców oraz między grupą wczesnych (12–14 lat) i późnych adolescentów (15–18 lat). Wyniki: Co trzeci z ankietowanych zgłosił występowanie problemów ze snem; ponad połowa z tych osób podała, że problemy utrzymują się dłużej niż miesiąc. Ponad 50% ankietowanych zadeklarowało, iż sypia krócej niż 8 godzin w ciągu jednej nocy. Blisko połowa uczniów nie kładła się spać o regularnych porach i miała wydłużoną latencję snu. Największą trudność sprawiało badanym poranne budzenie się. Blisko połowa uczestników stwierdziła, że wybudza się w nocy, przeważnie raz bądź dwa razy. Dwie trzecie ankietowanych miało poczucie zbyt krótkiego snu, a ponad połowa z nich czuła się zmęczona bądź senna w ciągu dnia. Więcej niż 1/3 badanych miało poczucie zbyt płytkiego snu. Między dziewczętami i chłopcami odnotowano istotne statystycznie różnice w zakresie poczucia zbyt krótkiego snu, poczucia zmęczenia w ciągu dnia oraz poczucia senności w ciągu dnia – w przypadku każdego z tych parametrów dziewczęta częściej zgłaszały występowanie niekorzystnych zjawisk. W porównywanych grupach wiekowych wykazano tylko jedną różnicę istotną statystycznie – dotyczyła ona używania substancji psychoaktywnych, po które znacznie częściej sięgali starsi adolescenci. Wnioski: Problemy ze snem są zauważalne już wśród młodzieży szkolnej i niejednokrotnie mają charakter przewlekły. Częściej obserwowano je w grupie dziewcząt, nie odnotowano różnic w parametrach snu między grupami młodzieży młodszej i starszej.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 4; 279-288
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Związek zespołu zależności alkoholowej rodziców z występowaniem prób samobójczych wśród nastoletnich pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie
    The relation of parental alcoholism to the prevalence of suicide attempts among hospitalized psychiatric adolescents
    Autorzy:
    Krajewska, Katarzyna
    Florkowski, Antoni
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/944333.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescents
    alcoholism
    family
    parents
    suicide
    młodzież
    rodzice
    rodzina
    samobójstwo
    zespół zależności alkoholowej
    Opis:
    Suicide is the third cause of death at the age group 10–19 in the world. There are inter multiple risk factors of suicidal behaviours. In the case of children of alcoholics the increased number of suicide attempts is explained by genetic predisposition and accumulation of environmental risk factors. The aim of this study is to check whether parental alcoholism is associated with the number and repetition of suicide attempts and the age at which the first suicide attempt occurred among hospitalized psychiatric adolescents. Material and methods: A retrospective analysis – based on medical documentation – of 119 patients aged 13–18, treated during 2013–2014 at the Department of Adolescent Psychiatry in Łódź for: schizophrenia, schizotypal and delusional disorders, mood disorders, neurotic, stress-related and somatoform disorders, behavioural and emotional disorders according to ICD-10. The exclusion criteria were other psychiatric diagnoses, incomplete family history and lack of information about intended self-harm behaviours. The patients were selected at random. The number and repetition of suicide attempts, the age at which the first suicide attempt occurred, parental alcoholism and family history of suicidal behaviours were examined. Analyses were carried out using Statistica 9.1. Results: Parental alcoholism did not statistically significantly affect (p > 0.05) the prevalence or repetition of suicide attempts among psychiatrically treated adolescents. The first suicide attempts were not made by adolescents – also considering the gender, diagnosis, and familial suicidal behaviours. Conclusions: In almost half of the examined psychiatrically hospitalized adolescents at least one parent met the parental alcoholism criteria. Suicide attempts occurred in over 50% of the examined patients, with somewhat higher incidence in girls whose parents met the parental alcoholism criteria, as compared to those without parental alcoholism history. No significant correlation was found between parental alcoholism and the incidence of offspring’s suicide attempts, repetition of suicide attempts, and the age at which suicide attempt is made. The research on the correlation between the prevalence of suicide attempts among psychiatrically treated adolescents and parental alcoholism should also involve appraisal of the family functioning.
    Samobójstwo stanowi na świecie trzecią przyczynę śmierci w grupie wiekowej 10–19 lat. Istnieją liczne czynniki ryzyka zachowań suicydalnych; w przypadku dzieci alkoholików zwiększoną liczbę prób samobójczych tłumaczy się genetyczną predyspozycją i nagromadzeniem niekorzystnych czynników środowiskowych. Cel badania: Ocena związku między występowaniem zespołu zależności alkoholowej (ZZA) u rodziców a częstością prób samobójczych (PS) u nastolatków hospitalizowanych psychiatrycznie, ponawianiem PS i wiekiem dziecka w chwili podjęcia pierwszej próby. Materiał i metody: Analiza retrospektywna na podstawie dokumentacji medycznej 119 pacjentów w wieku 13–18 lat hospitalizowanych w latach 2013–2014 w Klinice Psychiatrii Młodzieżowej – z diagnozą schizofrenii, zaburzeń schizotypowych i urojeniowych, zaburzeń nastroju, zaburzeń nerwicowych, związanych ze stresem i pod postacią somatyczną, zaburzeń zachowania i emocji według ICD-10. Kryteriami wykluczenia były pozostałe diagnozy psychiatryczne, niekompletne informacje dotyczące rodziny i brak danych na temat intencji samouszkodzeń. U losowo wybranych pacjentów oceniano: rozpowszechnienie i liczbę PS, wiek w chwili podjęcia pierwszej próby, obciążenie ZZA rodzica oraz przypadkami PS i samobójstw w rodzinie. Analizy przeprowadzono za pomocą programu Statistica 9.1. Wyniki: Alkoholizm rodziców nie wpływał w sposób istotny statystycznie (p > 0,05) na rozpowszechnienie i ponawianie PS wśród nastolatków leczonych psychiatrycznie. Pierwsze PS nie były podejmowane przez osoby młodsze – także po uwzględnieniu płci, diagnozy i rodzinnego występowania zachowań suicydalnych. Wnioski: W przypadku blisko połowy badanych nieletnich hospitalizowanych psychiatrycznie co najmniej jeden rodzic spełniał kryteria ZZA. PS występowały u ponad 50% badanych, przy czym nieco częściej wśród dziewcząt, których rodzice spełniali kryteria ZZA, niż wśród dziewcząt bez wywiadu alkoholowego dotyczącego rodziców. Nie wykazano istotnego związku między alkoholizmem rodziców a częstością PS u dzieci, ponawianiem PS ani wiekiem w chwili podjęcia pierwszej PS. Podczas badań zależności między występowaniem PS u młodzieży leczonej psychiatrycznie a ZZA rodziców należy uwzględniać ocenę funkcjonowania rodziny.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 3; 196-201
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ja idealne u młodzieży z nadwagą i otyłością
    Ideal self in adolescents with overweight and obesity
    Autorzy:
    Knop, Konrad
    Zawodniak-Szałapska, Małgorzata
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/944741.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescents
    obesity
    overweight
    self-evaluation
    the ideal self
    ja idealne
    młodzież
    nadwaga
    otyłość
    samoocena
    Opis:
    This study was aimed at evaluation of the ideal self and social functioning of children and adolescents with overweight and obesity. Qualified for the study were 69 patients (40 girls and 29 boys) from the Specialist Dispensary of Prevention and Treatment of Obesity with diagnosed overweight and simple obesity (oversize body weight – o.b.w.), outpatients with z-score higher than 2, aged from 9 to 17 years (average age 13 years and 10 months ±2 years and 4 months). The group was differentiated in respect of the dwelling place (urban, rural). The studies were carried out using a questionnaire with sociometric variables related to school and social functioning (age, gender, dwelling place, weight, existing treatment methods, familial obesity) and the Adjective Checklist ACL by H. Gough and A. Heilbrun in the version “what do you want to be like”. Besides, the subjects’ attitude to school, their declared scholastic performance, social contacts, level of their own body acceptance and applied methods of reducing the oversize body weight were examined. The statistical analysis indicated differences between the subgroup of boys and the subgroup of girls in 2 ACL scales, scale 22 Pn. and 24 Gp. estimating the sense of inferiority and counselling readiness, and in z-score index for BMI. It was also found out that the declaration of having a close person (girlfriend or boyfriend) statistically significantly differentiated the subjects within 9 of 24 ACL scales. Furthermore, a correlation was found between z-score for BMI and ACL scale 4 Pn. (number of selected adjectives of negative meaning) and the declared acceptance of one’s own body. Besides a correlation was found between ACL scale 6 Sk. (self-control) and the dwelling place. The scholastic performance correlated with the frequency of weighing and ACL scale 22 estimating the sense of inferiority and ACL 23 – submission.
    Celem pracy była ocena ja idealnego i funkcjonowania społecznego u dzieci i młodzieży z nadwagą i otyłością. Do udziału w badaniu zakwalifikowano 69 pacjentów (40 dziewcząt i 29 chłopców) Specjalistycznej Poradni Zapobiegania i Leczenia Otyłości ze zdiagnozowaną nadwagą i otyłością prostą (nadmierną masą ciała – n.m.c.) pozostających pod opieką ambulatoryjną z wynikiem z-score większym od 2, w wieku od 9 do 17 lat (średnia wieku 13 lat i 10 miesięcy ±2 lata i 4 miesiące). Grupa była zróżnicowana co do miejsca zamieszkania (miasto, wieś). Badania przeprowadzono przy użyciu ankiety ze zmiennymi socjometrycznymi dotyczącymi funkcjonowania szkolnego i społecznego (wiek, płeć, zamieszkanie, waga, dotychczasowe sposoby leczenia, obecność otyłości w rodzinie) oraz Testu Przymiotnikowego ACL H. Gougha, A. Heilbruna w wersji „Jaki chciałbyś być”. Ponadto ustalono stosunek badanych do szkoły, ich deklarowane wyniki szkolne, rozległość kontaktów społecznych, poziom akceptacji własnego ciała, stosowane metody redukcji nadmiernej masy ciała. Przeprowadzona analiza statystyczna wykazała różnice między podgrupą chłopców i podgrupą dziewcząt w 2 skalach ACL, skali 22 Pn. i 24 Gp. oceniających poczucie niższości i gotowość do poradnictwa oraz we wskaźniku z-score dla BMI. Ponadto stwierdzono, że deklaracja posiadania bliskiej osoby (sympatii) różnicowała istotnie statystycznie badanych w zakresie 9 z 24 skal ACL. Stwierdzono także zależność między z-score dla BMI a skalą 4 ACL Pn. (liczba wybranych przymiotników o znaczeniu negatywnym) oraz deklarowaną akceptacją własnego ciała. Poza tym potwierdzono zależność pomiędzy skalą 6 ACL Sk. (samokontrolą) a miejscem zamieszkania. Wyniki szkolne korelowały z częstością ważenia oraz skalą 22 ACL oceniającą poczucie niższości i 23 ACL – submisją.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2011, 11, 3; 154-164
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zaburzenia snu w autyzmie
    Sleep disorders in autism
    Autorzy:
    Pałka-Szafraniec, Katarzyna
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Makowska, Iwona
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/942375.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    ASD
    autyzm
    melatonina
    zaburzenia snu
    zaburzenia zachowania
    Opis:
    Autism spectrum disorder is among the most prevalent neurodevelopmental disorders and represent both a diagnostic and therapeutic challenge. Since symptoms of autism spectrum disorder appear early in childhood, there is a need for appropriate paediatrician training. Studies reveal the multifactorial aetiology of the disorders, which hinders the identification of a definite cause of autism and, consequently, the development of appropriate treatment modality. Growing attention is currently given to studies of conditions co-occurring with autism spectrum disorder, including attention deficit hyperactivity disorder, eating disorders, tics, epilepsy, aggression and self-aggression or sleep disorders. It is estimated that circadian rhythm abnormalities (primarily insomnia, night terrors, nightmares, early waking and excessive daytime somnolence) affect 50–80% of children with autism spectrum disorder. The group of patients with autism spectrum disorder shows a higher prevalence of difficulties with concentration, an impaired intellectual capacity and problems with effective therapy of epileptic seizures. Studies point to the multifactorial aetiology of sleep structure abnormalities including neurotransmitter dysfunction and imbalance of hormones (mainly melatonin and cortisol), gastrointestinal disorders or inadequate sleep hygiene habits. Following the introduction of treatment of circadian rhythm abnormalities a lower prevalence of behavioural disorders, aggression and self-aggression, together with an improvement in memory and concentration, have been noted. Also, promising results have been obtained in studies involving psychoeducation and training of parents in the development of good bedtime routines. Inquiring about the presence of sleep disturbances in patients is always necessary during diagnostic appointments. The prevalence of the problem in the population of children and adolescents with autism spectrum disorder – and its impact on daily functioning – clearly indicate the need to establish appropriate non-pharmacological and pharmacological approaches in the course of further research.
    Zaburzenia ze spektrum autyzmu należą do najczęściej występujących zaburzeń neurorozwojowych i stanowią wyzwanie zarówno diagnostyczne, jak i terapeutyczne. Objawy obserwowane są od wczesnego dzieciństwa, co przekłada się na konieczność właściwego szkolenia lekarzy pediatrów. Badania ujawniają wieloczynnikową etiologię zaburzeń, co utrudnia poszukiwania jednoznacznej przyczyny autyzmu, a w konsekwencji – opracowanie odpowiedniego leczenia. Coraz więcej uwagi poświęca się badaniom zaburzeń towarzyszących, takich jak zespół nadpobudliwości ruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi, zaburzenia odżywiania, tiki, padaczka, agresja i autoagresja czy zaburzenia snu. Szacuje się, że problem zaburzeń rytmów okołodobowych (mowa tu głównie o bezsenności, lękach nocnych, koszmarach sennych, wczesnym wybudzaniu i wzmożonej senności w ciągu dnia) dotyczy 50–80% dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. W tej grupie pacjentów częściej obserwuje się trudności z koncentracją, obniżoną sprawność intelektualną, zaburzenia zachowania, a także problemy z efektywną terapią napadów padaczkowych. Badania wskazują na wieloczynnikową etiologię nieprawidłowości w strukturze snu, obejmującą zaburzenia funkcjonowania neurotransmiterów i gospodarki hormonalnej, przede wszystkim melatoniny i kortyzolu, zaburzenia pracy przewodu pokarmowego czy nieprawidłowe nawyki związane z higieną snu. Wśród pacjentów, u których wdrożono terapię zaburzeń rytmów okołodobowych, odnotowano redukcję zaburzeń zachowania, agresji i autoagresji oraz poprawę pamięci i koncentracji. Obiecujące wyniki uzyskano w badaniach, w których przeprowadzono psychoedukację i szkolenie rodziców w celu wdrożenia dobrych nawyków dotyczących przygotowań do snu. W trakcie wizyt diagnostycznych należy ustalić, czy u pacjenta występują nieprawidłowości związane ze snem. Rozpowszechnienie omawianego problemu w populacji dzieci i młodzieży z zaburzeniami ze spektrum autyzmu oraz jego wpływ na codzienne funkcjonowanie jednoznacznie wskazują na konieczność ustalenia właściwych form oddziaływań – zarówno pozafarmakologicznych, jak i farmakologicznych – w toku dalszych badań.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 4; 413-417
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Diagnostyczna funkcja arteterapii na oddziale psychiatrycznym dla młodzieży – opis przypadku
    Diagnostic function of art therapy in the psychiatric ward for adolescents – a case report
    Autorzy:
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Kozińska-Lipińska, Marta
    Grancow-Grabka, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/943365.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescents
    art therapy
    case report
    psychiatric diagnosis
    arteterapia
    diagnoza psychiatryczna
    młodzież
    opis przypadku
    Opis:
    The description of the clinical case refers to analysis of the dynamics of psychopathological picture in a patient hospitalized in the Department of Adolescence Psychiatry in the context of spontaneous creation and also creation inspired during individual art therapy classes. The process of re-diagnosis – from bipolar affective disorder to schizoaffective disorders – was initiated within the discussion about the patient’s artistic works. Her artistic works during a consecutive depressive phase without psychotic symptoms exhibited: considerable disorganization features, symbols, figure deformation, contaminations, space divisions unjustified by the contents, and unstable perspectives, which for a few months preceded the development of full-symptom psychosis exhibiting all criteria of schizophrenia. The 18-year-old patient, ill for a year, was first treated for mania in the course of bipolar affective disease. She exhibited raised spirits and drive, fast train of thought; she uttered delusions of grandeur and missionary delusions; she shortened the distance, reported “enhanced sensual perception” and “increased awareness”, and wanted to “bring beauty to the world”. She said that she had experienced swinging mood for a long time – from “depression” with sadness, exhaustion, anhedonia, hypersomnia, considerably decreased activity, suicidal thoughts to states of “euphoria” and “hyperactivity”. Soon after being discharged from hospital the patient discontinued medication and several months later was admitted to the ward again, with symptoms of depression episode and suicidal tendencies. During this hospitalization the patientjawas offered to participate in individual art therapy classes because of her spontaneous artistic creativity (including painting on walls) and to refuse to take part in group classes. The therapeutic team to which the art therapist belonged determined the following objectives of art therapy: diagnostic, communicative, integrative and cathartic. An additional role of the art therapist was to initiate changes in the patient’s functioning and individual creative process.
    Opis przypadku klinicznego dotyczy analizy dynamiki obrazu psychopatologicznego u pacjentki hospitalizowanej w Klinice Psychiatrii Młodzieżowej, w kontekście twórczości spontanicznej oraz inspirowanej w trakcie indywidualnych zajęć arteterapii. Proces rediagnozy – z choroby afektywnej dwubiegunowej na zaburzenia schizoafektywne – został zapoczątkowany w toku omawiania prac plastycznych pacjentki. W jej twórczości podczas kolejnej fazy depresyjnej bez objawów psychotycznych zaczęły występować: cechy znacznej dezorganizacji, symbole, deformacja postaci, kontaminacje, nieuzasadnione treścią podziały przestrzeni, zachwiania perspektywy, o kilka miesięcy wyprzedzające rozwój pełnoobjawowej psychozy o obrazie schizofrenii. Osiemnastoletnia pacjentka, chorująca od roku, początkowo była leczona z powodu manii w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Prezentowała podwyższony nastrój i napęd, przyspieszony tok myślenia, wypowiadała urojenia wielkościowe, posłannicze, skracała dystans, relacjonowała „wyostrzenie zmysłów”, „poszerzenie świadomości”, chciała „nieść światu piękno”. Relacjonowała, że od dawna obserwuje u siebie wahania nastroju – od stanów „depresji” z uczuciem smutku, wyczerpania, anhedonii, nadmierną sennością, znacznym spadkiem aktywności, myślami samobójczymi do stanów „euforii”, „hiperaktywności”. Krótko po wypisie pacjentka odstawiła leki i po kilku miesiącach trafiła ponownie na oddział z objawami epizodu depresji i tendencjami samobójczymi. W trakcie tej hospitalizacji pacjentce zaproponowano udział w indywidualnych zajęciach arteterapeutycznych z uwagi na jej spontaniczną twórczość plastyczną (w tym malowanie na ścianach) oraz odmowę udziału w zajęciach grupowych. Zespół terapeutyczny, w skład którego wchodziła arteterapeutka, określił następujące cele arteterapii: diagnostyczny, komunikacyjny, integracyjny i katartyczny. Dodatkową rolą arteterapeutki było inicjowanie zmian w funkcjonowaniu pacjentki oraz indywidualnego procesu twórczego.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2012, 12, 3; 199-202
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zmiany sprawności funkcji poznawczych w trakcie suplementacji wielonienasyconymi kwasami tłuszczowymi omega-3 w grupie chorych na schizofrenię – przegląd systematyczny
    Changes in cognitive performance during supplementation with omega-3 polyunsaturated fatty acids in patients with schizophrenia – a systematic review
    Autorzy:
    Grancow-Grabka, Marta
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Pawełczyk, Agnieszka
    Pawełczyk, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/941068.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    cognitive deficit
    cognitive functions
    omega-3 polyunsaturated fatty acids
    schizophrenia
    supplementation
    deficyt poznawczy
    funkcje poznawcze
    schizofrenia
    suplementacja
    wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega-3
    Opis:
    Cognitive function deficit is a constant phenomenon described in the population of patients with schizophrenia – in the premorbid period, during exacerbations and between the successive episodes. Cognitive dysfunction is an independent prognostic factor in schizophrenia. Studies indicate that this pathology dimension affects patient-functioning indicators, such as: treatment and rehabilitation outcomes, cooperation during treatment, professional, family and social functioning, the ability to live independently as well as the quality of life. Current methods for the treatment of schizophrenia fail to ensure sufficient improvement in this dimension of the disease. The usefulness of omega-3 polyunsaturated fatty acids, both as a monotherapy and an augmentation of antipsychotic treatment in schizophrenia, has been investigated during the last 25 years. The obtained results are inconclusive, however, a positive tendency in the outcomes related to symptomatic improvement have been observed. The effects of omega-3 polyunsaturated fatty acid supplementation on the cognitive functioning of patients diagnosed with schizophrenia has been relatively rarely evaluated. However, there is a theoretical rationale for the beneficial effect of omega-3 polyunsaturated fatty acid supplementation on cognitive function. The known effects of these substances that could contribute to the improvement in cognitive function include: immunomodulatory effects in the CNS, improvement of oxidative stress parameters, changes in neurotransmission as well as effects on neuroplasticity. The aim of this paper is to present a systematic review of research findings on the changes in cognitive performance in patients diagnosed with schizophrenia who receive omega-3 polyunsaturated fatty acid supplementation.
    Deficyt w obszarze funkcjonowania poznawczego jest stałym fenomenem opisywanym w populacji osób z rozpoznaniem schizofrenii – w okresie przedchorobowym, w trakcie pogorszeń, jak również między kolejnymi epizodami. Zaburzenie funkcjonowania poznawczego stanowi niezależny czynnik rokowniczy w schizofrenii. Badania wskazują, że właśnie od tego wymiaru patologii zależą takie wykładniki funkcjonowania pacjentów, jak: wyniki leczenia i rehabilitacji, współpraca w leczeniu, funkcjonowanie zawodowe, rodzinne i społeczne, zdolność do samodzielnej egzystencji oraz jakość życia. Dotychczasowe metody leczenia schizofrenii nie zapewniają wystarczającej poprawy w zakresie tego wymiaru choroby. W okresie ostatnich 25 lat testowano użyteczność wielonienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 jako monoterapii oraz jako augmentacji leczenia przeciwpsychotycznego w schizofrenii. Uzyskane wyniki są niejednoznaczne, choć podkreśla się tzw. pozytywny trend uzyskiwanych wyników w zakresie poprawy objawowej. Stosunkowo rzadko oceniano wpływ suplementacji preparatami wielonienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 na funkcjonowanie poznawcze osób z rozpoznaniem schizofrenii. Korzystny wpływ suplementacji wielonienasyconymi kwasami tłuszczowymi na funkcjonowanie poznawcze ma uzasadnienie teoretyczne. Wśród znanych działań tych substancji mogących wpływać na usprawnienie funkcji poznawczych należy wymienić: działanie immunomodulacyjne w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, poprawę parametrów stresu oksydacyjnego, zmiany w zakresie neurotransmisji oraz wpływ na procesy plastyczności neuronalnej. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie systematycznego przeglądu wyników badań dotyczących zmian sprawności funkcjonowania poznawczego u osób z rozpoznaniem schizofrenii będących w trakcie suplementacji wielonienasyconymi kwasami tłuszczowymi omega-3.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 3; 155-159
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Stanowisko ekspertów w kwestii postępowania w przypadku pacjentów z jadłowstrętem psychicznym o ciężkim przebiegu, którzy nie wyrażają zgody na leczenie
    The opinion of experts with respect to dealing with patients suffering from severe anorexia nervosa who do not consent to treatment
    Autorzy:
    Remberk, Barbara
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Janas-Kozik, Małgorzata
    Namysłowska, Irena
    Wolańczyk, Tomasz
    Rajewski, Andrzej
    Słopień, Agnieszka
    Gorczyca, Piotr
    Bryńska, Anita
    Łucka, Izabela
    Jelonek, Ireneusz
    Sierakowski, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/942162.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    choroba psychiczna
    jadłowstręt psychiczny
    leczenie wbrew woli
    zgoda na leczenie
    Opis:
    Anorexia nervosa is a disorder which, in the absence of treatment or in an unfavourable course, can lead to the death of the patient. Frequently, reduced criticism is the element of the psychopathological picture which can result in lack of consent to the proposed treatment. The Mental Health Act specifies the situations in which the treatment without the person’s consent is acceptable. Ameeting of the team of experts appointed by the National Consultant in the field of Child and Adolescent Psychiatry was devoted to this issue. In the course of the discussion, the following opinion was formulated: there is a group of patients whose symptoms of anorexia nervosa meet the criteria for thought and perceptual disorders corresponding to the concept of mental illness within the meaning of article 23 and 29 of the Mental Health Act, while their physical condition and persistence in pursuing life-threatening behaviours pose danger to life. The symptoms meeting the criteria for thought and perceptual disorders corresponding to the concept of mental illness most often concern the assessment of reality (cause-and-effect relationships, assessment of one’s own health condition, perception of one’s own body). These beliefs are pathological in nature and are patently false (such as the conviction of one’s own obesity in an extremely emaciated person), despite being experienced as obvious. They are not subject to reflection or correction in the course of discussion, even in the face of clear evidence of exceedingly poor physical condition provided by additional tests. The character and severity of the symptoms correspond in such situations to the thought and perceptual disorders present in psychosis. There is, therefore, a group of patients with anorexia nervosa in whose case the disease can be considered a mental disorder within the meaning of the Mental Health Act and with respect to whom the fulfilment of the requirements stated in Art 23 or 29 of the Act can be established.
    Jadłowstręt psychiczny to zaburzenie, które w przypadku braku leczenia lub niekorzystnego przebiegu może doprowadzić do zgonu chorego. Elementem obrazu psychopatologicznego często jest obniżony krytycyzm, mogący skutkować brakiem zgody pacjenta na proponowane leczenie. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego określa sytuacje, w których dopuszczalne jest leczenie osoby chorej bez jej zgody. Zagadnieniu temu poświęcone było posiedzenie zespołu ekspertów powołanego przez konsultanta krajowego w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży. W toku dyskusji sformułowano następującą opinię: istnieje grupa pacjentów, u których objawy jadłowstrętu psychicznego (anorexia nervosa) spełniają kryteria zaburzeń myślenia i spostrzegania odpowiadające pojęciu choroby psychicznej w rozumieniu art. 23 i 29 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, a stan fizyczny i uporczywe kontynuowanie zagrażających zachowań stwarzają zagrożenie życia. Objawy spełniające kryteria zaburzeń myślenia i spostrzegania odpowiadające pojęciu choroby psychicznej najczęściej dotyczą oceny rzeczywistości (związków przyczynowo-skutkowych, oceny własnego stanu zdrowia, postrzegania swojego ciała). Przekonania te występują w kontekście chorobowym i są ewidentnie fałszywe (jak przekonanie o własnej tuszy u osoby skrajnie wyniszczonej), lecz odczuwane jako oczywiste. Nie podlegają refleksji ani też korekcji w przebiegu dyskusji, nawet wobec ewidentnych dowodów skrajnie złego stanu fizycznego w badaniach dodatkowych. Charakter i nasilenie objawów odpowiadają wówczas zaburzeniom treści myślenia i spostrzegania w postaci psychotycznej. Istnieje zatem grupa pacjentów z jadłowstrętem psychicznym, w których przypadku choroba może być uznana za chorobę psychiczną w rozumieniu ustawy o ochronie zdrowia psychicznego i można stwierdzić spełnienie przesłanek art. 23 lub 29 tejże ustawy.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 3; 229-233
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Psychiatria wieku rozwojowego – badanie ankietowe uczestników I Kongresu Zdrowia Psychicznego
    Developmental psychiatry – results of the survey carried out among the attendees of the First Mental Health Congress
    Autorzy:
    Janik, Renata
    Baran, Dariusz
    Gmitrowicz, Agnieszka
    Janas-Kozik, Małgorzata
    Łucka, Izabela
    Karasek, Elżbieta
    Paruszkiewicz, Jolanta
    Pilecki, Maciej
    Rozetti, Anna
    Szaulińska, Katarzyna
    Wasilewska, Olga
    Wolańczyk, Tomasz
    Remberk, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/942020.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    opieka zdrowotna
    opieka środowiskowa
    psychiatria dzieci i młodzieży
    Opis:
    The ongoing debate regarding the provision of healthcare and additional support for patients with mental illnesses has continued for many years. Whilst discussing patient dignity and rights, it must not be overlooked that the right to treatment is the most important and basic among them. The First Mental Health Congress, held on May 8, 2017 in Warsaw, was organised to address the current critical state of mental healthcare in Poland. A separate session during the Congress was awarded to the issues associated with the provision of mental healthcare for children and adolescents, with a special survey distributed among its attendees; 54 completed survey questionnaires were returned. Nearly 90% of the respondents were mental healthcare professionals working with paediatric/adolescent patients. The questions asked for opinions regarding various aspects of the current situation of developmental psychiatry in Poland as well as attendee’s reflections on presentations and speeches featured during the session. The majority of the respondents evaluated the recent data concerning the prevalence of mental disorders among children and adolescents as “alarming.” They pointed out the lack of actual access to psychological and psychiatric aid within the public system, and stressed the need for urgent major improvements thereof. Another hot issue was the key role of preventive policies, including work with families. Also, systemic joint efforts of various public authorities, bodies and institutions are necessary to address the crisis, particularly effective collaboration between the medical and educational community. As a positive trend, the respondents listed the recent grassroots movement joining various social and professional groups to work together on possible solutions.
    Dyskusja na temat organizacji opieki medycznej i wsparcia pozamedycznego dla osób z zaburzeniami psychicznymi trwa od wielu lat. W toku rozmów o godności i prawach pacjenta nie można zapominać, że podstawowym prawem chorego jest prawo do leczenia. I Kongres Zdrowia Psychicznego, który odbył się 8 maja 2017 roku w Warszawie, został zorganizowany ze względu na dramatyczny stan opieki psychiatrycznej w Polsce. Problemom psychiatrii dzieci i młodzieży poświęcona była osobna sesja; wśród 120 jej uczestników zostało przeprowadzone anonimowe badanie ankietowe. Otrzymano 54 wypełnione ankiety. Blisko 90% respondentów stanowili ludzie zawodowo zajmujący się opieką nad osobami w wieku rozwojowym. Pytania dotyczyły poglądów na temat sytuacji psychiatrii dzieci i młodzieży w Polsce, a także refleksji związanych z wystąpieniami prezentowanymi w trakcie sesji. Większość ankietowanych oceniła dane na temat rozpowszechnienia zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży jako alarmujące. Badani zwracali uwagę na brak realnego dostępu do pomocy psychologicznej i psychiatrycznej oraz podkreślali, że system psychiatrycznej opieki zdrowotnej wymaga radykalnych działań naprawczych. Według respondentów konieczne są zmiany systemowe. Kolejnym często poruszanym zagadnieniem była kluczowa rola oddziaływań profilaktycznych. W profilaktyce należy uwzględnić pracę z rodziną. Ważna jest też współpraca z innymi resortami, zwłaszcza z resortem edukacji. Za pozytywne zjawisko ankietowani uznali podjęcie wspólnych działań przez przedstawicieli różnych środowisk.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 2; 166-172
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-24 z 24

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies