Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Dimeo, Carlos" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Teatro Evangelizador: memoria, repertorios y prácticas culturales en México hacia el siglo XVI. (Actos en/de transferencia)
    Evangelization theatre: memory, legacy and cultural practices of the 16th-century Mexico (Acts of conveyance)
    Teatr ewangelizacyjny: pamięć, spuścizna i praktyki kulturowe szesnastowiecznego Meksyku (Akty przeniesienia)
    Autorzy:
    Dimeo, Carlos
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2177059.pdf
    Data publikacji:
    2014-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Opis:
    Theatricality, performance and religious experience are the foundations and origins of our historical memory as well as legacy and cultural practices dating back to the Colonial Period. Within a short time, an impressive corpus of theatre performances staged by the Jesuit fathers gained in importance and expanded range, which covered our whole continent. Theatre served here to describe and explain how these experiences were born and developed and to show how certain acts of conveyance occurred in the light of identity and cultural markers of the period. Specifying, we will deal with evangelization theatre and its influence on the American continent.
    Teatralność, spektakl i doświadczenie religijne są podwaliną i źródłem naszej pamięci historycznej, także spuścizny i praktyk kulturowych, pochodzących z czasów epoki kolonialnej. Pokaźny korpus sztuk teatralnych wystawionych przez zakonników jezuickich zyskał w krótkim czasie na znaczeniu i swoim zasięgiem objął cały nasz kontynent. Teatr posłużył tutaj do opowiedzenia i wytłumaczenia sposobu, w jaki zrodziły się i rozwinęły owe doświadczenia, a także pokazania, jak odbyły się niektóre akty przeniesienia w świetle markerów tożsamościowych i kulturowych epoki. Precyzując, zajmiemy się teatrem ewangelizacyjnym i jego wpływem na kontynent amerykański.
    Źródło:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej; 2014, 4; 97-121
    2299-260X
    Pojawia się w:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Arte Popular, Arte Ingenuo y Arte Figurativo en la obra pictórica de Bárbaro Rivas
    Popular Art, Primitive Art and Figurative Art in the paintings by Bárbaro Rivas
    Sztuka ludowa, prymitywizm i figuratywizm w malarstwie Bárbaro Rivasa
    Autorzy:
    Dimeo, Carlos
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2177480.pdf
    Data publikacji:
    2013-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Opis:
    Bárbaro Rivas (1893–1967) is considered to be the first ‘primitivist’ and ‘figurativist’ in Venezuela. Local and ludic elements create the central axis of popular and figurative Venezuelan art transformation from the late 19th to the mid-20th century. It was when a sign in painting was redefined – resignified and became an element binding main forms of popular art, reality of artist’s world, simplicity of life transformed into an idea of primitivism. Like other artists of his times (Armando Reverón), Bárbaro Rivas derived his art from life of local society and his own experience. His art is marked with autobiographical elements, which constitute a borderline between common sense and madness. Presented world is permeated with religiousness, magic and superstitions. In visualization, it is important to present reality from a double perspective; his artworks contain twoand three-dimensional grounds embraced in a single depiction. Plastic poetics of Bárbaro Rivas contains contradictory elements, inconsistent prima facie, yet containing in their nature rudimentary elements rooted in popular imagination, religious beliefs, etc. The world, being a mixture of elements, becomes a peculiar metisage expressed through the simplicity of primitivism, in the context of searching and describing new worlds and experience. This article aims not only at explaining how Venezuelan artist imagines and plans his art, but also at describing his approach to popular and local elements in Venezuela, which then spread across the whole Latin America as a form of artistic expression.
    Bárbaro Rivas (1893–1967) jest uznawany za pierwszego prymitywistę i „figuratywistę” w Wenezueli. Elementy miejscowe i te o charakterze ludycznym tworzą centralną oś przemian sztuki ludowej i figuratywnej w Wenezueli od końca XIX aż do połowy XX wieku. Znak w malarstwie uległ w tym czasie zmianie znaczenia – resygnifikacji i stał się elementem łączącym główne formy sztuki ludowej, rzeczywistość świata artysty, prostotę życia przekształconą w ideę prymitywizmu. Bárbaro Rivas podobnie jak inni artyści jego epoki (Armando Reverón) wyprowadzał swoją twórczość z życia społeczności lokalnej i swoich własnych doświadczeń życiowych. Sztuka naznaczona została elementami autobiograficznymi, które stanowią granicę między rozsądkiem a szaleństwem. Ukazany świat jest przepojony religijnością, magią, przesądami. W obrazowaniu ważne jest ukazanie rzeczywistości w ujęciu podwójnej perspektywy, w dziełach odnajdujemy plany dwuwymiarowe i trójwymiarowe zamknięte w jednym przedstawieniu. Poetyka plastyczna Bárbaro Rivasa to elementy sprzeczne, nieprzystawalne prima facie, mające jednakże w swej istocie elementy rudymentarne zakorzenione w wyobraźni ludowej, wierzeniach religijnych itp. Świat, będący mieszaniną elementów, staje się swoistym metysażem, wyrażony zostaje prostotą prymitywizmu w kontekście wynajdywania i opowiadania o nowych światach i doświadczeniach. Artykuł ma na celu nie tylko wyjaśnienie, w jaki sposób wenezuelski artysta wyobraża sobie i planuje sztukę, lecz także jaki był jego stosunek do elementów ludowych i lokalnych w Wenezueli, które następnie rozprzestrzeniły się na całą Amerykę Łacińską jako formy artystycznego wyrazu.
    Źródło:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej; 2013, 3; 139-158
    2299-260X
    Pojawia się w:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Grotowski, Kantor y Mrożek: Tres itinerarios del teatro polaco en América Latina
    Grotowski, Kantor and Mrożek: Three itineraries of the Polish theater in Latin America
    Grotowski, Kantor et Mrożek : trois voies du théâtre polonais en Amérique latine
    Autorzy:
    Dimeo, Carlos
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/51566322.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Theatrical transitions
    Polish theatre
    theatricality
    Latin American theatre
    Opis:
    Ce document traite du sujet des transitions théâtrales. Il semble important de connaître les mécanismes que le théâtre latino-américain a adoptés au fil du temps, ainsi que ceux qui nous sont parvenus, sur la base desquels les transitions théâtrales ont été définies, mais aussi de comprendre quels ont été les points de départ, comment ils (les transitions en question) sont apparus et comment ils ont évolué. En d'autres termes, par quelles voies les connaissances sur le théâtre ont-elles circulé et de quelle manière l'Amérique latine les a-t-elle adoptées et transformées. Tout cela est analysé sous exactement trois angles : 1. les mécanismes opérés dans et par les transitions, 2. les points de départ de ces transitions, et 3. les routes que les transitions ont suivies. A partir de cette brève prémisse, notre objectif est de contextualiser trois créateurs du théâtre polonais dans trois perspectives différentes, celle de l'acteur et de sa forme de création (Grotowski), celle de la mise en scène et de sa proposition esthétique (Kantor) et celle de la dramaturgie (Mrozek). De cette manière, nous pourrons envisager quelle a été la "feuille de route" suivie par chacun d'eux et en fonction de leur expérience.
    El núcleo central de este artículo pretende teorizar sobre el proceso de las transiciones teatrales, concretamente a partir de la parte dedicada a las “transiciones” del teatro polaco en América Latina. El desarrollo de la teoría parte de una pregunta fundamental: ¿cómo influyó e influye el teatro polaco en el teatro latinoamericano y, al mismo tiempo, cuáles fueron sus puntos de partida, sus rutas, sus recorridos? En este trabajo, la categoría de “transición” plantea varios problemas y se define de dos maneras, es a la vez una episteme y una categoría. En consecuencia, este marco de investigación ofrecerá analizar, presentar y mostrar cuáles son los ejes de transición que han marcado la perspectiva de sentido y significado en la teatralidad latinoamericana a partir de los años 60, tomando como objeto de estudio para ello las influencias de Grotowski, Kantor y Mrożek. De ser así, estos amplios marcos temporales predecirían un “destino final” que queda por descubrir y que nos “permitirá” abarcar largos períodos de tiempo en el contexto del estudio propuesto. Es necesario mencionar que el artículo trabajará sobre dos categorías de investigación, a saber 1.- El eje presente en la Genealogía (Foucault): El pase, las transferencias, los mecanismos de traducción; 2.- Sobre el eje de las epistemes teatrales que organizan, reinterpretan, distribuyen los discursos en sus respectivos campos de acción. Finalmente aplicando la Teoría de las Transiciones, se podrá observar y estudiar en detalle los puntos de partida, las “rutas escénicas” que estos tres creadores tuvieron en el continente.
    The central core of this article aims to theorise about the process of theatrical transitions, specifically based on the part dedicated to the “transitions” of Polish theatre in Latin America. The development of the theory begins with a fundamental question: how did and does Polish theatre influence and influence Latin American theatre, and at the same time, what were its points of departure, its routes, its journeys? In this work, the category of “transition” raises several problems. It is defined in two ways, it is both an episteme and a category. Consequently, this research framework will offer to analyse, present and show which are the axes of transition that have marked the perspective of sense and meaning in Latin American theatricality from the 1960s onwards, taking as the object of study for this purpose the influences of Grotowski, Kantor and Mrożek. If so, these broad time frames would predict an “ultimate destiny” that remains to be discovered and that will “allow” us to cover long periods of time in the context of the proposed study. It is necessary to mention that the article will work on two categories of research, namely 1.- The axis present in Genealogy (Foucault): The pass, the transfers, the mechanisms of translation; 2.- On the axis of the theatrical epistemes that organise, reinterpret, distribute the discourses in their respective fields of action. Finally applying the Theory of Transitions, it will be possible to observe and study in detail the starting points, the “scenic routes” that these three creators had on the continent.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica; 2022, 65, 2; 89-107
    1505-9057
    2353-1908
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    La extracción de la piedra de la locura (instalaciones de Javier Téllez)
    “The Cure of Madness” (installation art of Javier Téllez)
    „Leczenie Głupoty” (instalacje Javiera Télleza)
    Autorzy:
    Wendorf, Anna
    Dimeo, Carlos
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2180350.pdf
    Data publikacji:
    2012-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Opis:
    In 1996 Javier Téllez exhibited his art installation titled “The Cure of Madness” in the Museum of Contemporary Art of Caracas. Its aesthetics and ideological contents comprises an analytical study of the border area and the complex mutual relation that exists between the two seemingly contradictory phenomena: sanity and madness. In the above-mentioned work of art, Téllez gives emphasis to a confusion between a psychiatric hospital space and the one of a museum, assuming that there are significant similarities between them. The installation is therefore an attempt to search for forms through which art appropriates the exhibition’s space in order to face the norm violation, however not for therapeutic reasons, but to come to terms with the space of “the other” as well as with his or her “otherness” in the complex polyphony of voices. Téllez finds a theoretical starting point in the thought of Michel Foucault and various psychiatric concepts along with their interpretations throughout history, passing successively from the materialistic world view (insanity embodied by a stone), through the purely spiritual discourses/concepts (madness as an individual inner experience) to finally transform the notion of madness into a real aesthetic awareness and a discursive phenomenon. In other words, the progressive materialization of certain poetics reveals itself in this process in its dialogic, polyphonic and carnival forms. It has however nothing to do with any therapeutic catharsis, for Téllez seems not to pursue such a goal. To enter this universe, one is inevitably obliged to respect its logic, and so is one’s artistic creation. Hence, the exhibition of Téllez finds itself among the most relevant modern art discourses in Venezuela. This masterpiece full of expressionist influences and based on various drawing forms and techniques, should primarily be studied in terms of an insightful analysis of the above-mentioned art installation as a specific subversive search within the scope of various forms of conceptual art, undertaken by the art that, Carlos Dimeo itself does not aspire to be recognized as conceptual but pursues elaboration of new theoretical models and concepts. Due to his cinematography connections, Téllez considers his proposition from a film-maker point of view and this way he is able to introduce certain camera perspective to the installation. In the following writings (essay), the film motifs appear in the preliminary part, which however turns out to be enough for the artist to carry out the deconstruction of the sculptural profoundness, thanks to which he can elaborate his work perfectly. The attitude of Téllez towards art is definitely not the contemplative one, but the participative one. In such an approach, art is believed to be a great human experience which does not need to flatter itself excessively. On the contrary, it enables us to gain a deep insight into ourselves as well as to create new goals and space for dialogue within our discourses. According to Téllez, art helps to live the good life and to understand the attitudes of people that we meet on our way.
    W 1996 r. Javier Téllez zaprezentował w Muzeum Sztuk Pięknych w Caracas wystawę-instalację zatytułowaną „Leczenie głupoty”. Tematyka i koncepcja estetyczna wystawy obejmują analityczne studium granicy i zależności pomiędzy dwoma pozornie wykluczającymi się światami: światem poczytalności i światem szaleństwa. We wspomnianej instalacji Téllez dokonuje symbolicznej zamiany przestrzeni szpitala psychiatrycznego i muzeum, wychodząc z przeświadczenia, że istnieją między nimi istotne podobieństwa. Jednocześnie instalacja jest próbą poszukiwania form, przez które sztuka „zawłaszcza” przestrzeń wystawy, aby z perspektywy różnych dyskursów stawić czoła wykroczeniu przeciwko przyjętej normie nie z zamysłem terapeutycznym, ale z zamiarem zmierzenia się z przestrzenią „innego” i jego innością w złożonej grze polifonii. Przyjmując za punkt wyjścia rozważania Foucaulta na temat szaleństwa i różnych koncepcji psychiatrycznych oraz ich interpretacji na przestrzeni wieków, Téllez przechodzi kolejno od światopoglądu materialistycznego (szaleństwo ucieleśnione przez kamień), sprowadzając następnie dyskurs do wymiaru czysto duchowego (szaleństwo jako wewnętrzne doświadczenie jednostki), by wreszcie przekształcić go w rzeczywistą świadomość estetyczną, to jest pojęcie szaleństwa jako fenomenu dyskursywnego. Innymi słowy, ujawnia się w tym stopniowa materializacja pewnej poetyki (niemająca wszak nic wspólnego z terapeutycznym oczyszczeniem, nie jest to bowiem celem Télleza) w jej formie polifonicznej, dialogicznej i karnawałowej. Wejść do tego uniwersum, oznacza przyjąć jego logikę, której muszą podporządkować się również sztuka i twórczość artystyczna. Wystawa Télleza to jeden z najważniejszych głosów w dyskursie o sztuce współczesnej w Wenezueli. Dzieło to, o wyraźnych wpływach ekspresjonistycznych, korzystające z form rysunkowych za pomocą rozmaitych środków i technik proponujemy przestudiować w szczególności poprzez analizę wspomnianej instalacji, będącej swoistym wywrotowym poszukiwaniem artystycznym w poszczególnych formach sztuki konceptualnej podejmowanym przez sztukę, która sama nie pretenduje do tego miana, a stawia sobie za cel wypracowanie nowych modeli i propozycji. Dzięki związkom z kinem Téllez traktuje swoją propozycję plastyczną przez pryzmat kinematografii i włącza perspektywę filmowca do instalacji. W prezentowanej pracy motyw kina pojawia się w jej pierwszym etapie, ale dokonuje dekonstrukcji głębi plastycznej, dzięki czemu artysta może oszlifować swoje dzieło. Téllez przyjmuje wobec sztuki postawę nie kontemplacyjną, lecz partycypacyjną. Sztuka jest doświadczeniem ludzkim, które nie potrzebuje wynosić się ponad inne, ale umożliwia nam spojrzenie na siebie samych i wyznaczenie nowych obszarów i celów dialogu w ramach naszych dyskursów. Według Télleza sztuka pomaga żyć i zrozumieć postawy ludzi, których spotykamy na naszej drodze.
    Źródło:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej; 2012, 2; 187-219
    2299-260X
    Pojawia się w:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    METAFORY POLITYCZNE W DRAMATURGII HÉCTORA LEVY’EGO-DANIELA. STUDIUM TRYLOGII LAS MUJERES DE LOS NAZIS
    Political Metaphors in the Dramaturgy Written by Héctor Levy-Daniel. A Study on the Trilogy “Las mujeres de los nazis”
    Autorzy:
    Dimeo Alvarez, Carlos
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/555782.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Instytut Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich
    Tematy:
    dramat polityczny
    faszyzm
    teatralność polityczna
    teatr latynoamerykański
    Hannah Arendt
    political drama
    fascism
    political theatricality
    Latin American theater
    Opis:
    Dramaturg, żydowsko-argentyńskiego pochodzenia, Héctor Levy-Daniel zawsze koncentrował swój teatr na kwestii politycznej. Levy-Daniel skłania się ku twierdzeniu, że teatralność zakłada, warunek sine qua non, „dryf polityczny”. Prowadzi nas to do innej formy zmierzenia się z tym tematem, z innej perspektywy, odmiennej od tej jaką tradycyjnie pokazywał teatr latynoamerykański, bowiem polityczność u Levy’ego- Daniela zakorzeniona jest w teorii politycznej Hannah Arendt. Z tej dominanty jego twórczości powstała właśnie trylogia teatralna Kobiety nazistów (Las mujeres de los nazis), której głównymi bohaterkami są: Magda Goebbels, żona nazistowskiego ministra propagandy, Josepha Goebbelsa; Irma Gresse, młoda Niemka, która podzieliła smutny los wielu milionów więźniów Auschwitz oraz Geli Raubal, siostrzenica Hitlera, z którym połączył ją związek miłosny, który prawdopodobnie doprowadził ją do samobójstwa. Autor napisał ten tekst, nie po to by mówić o nazizmie i kobietach, które towarzyszyły najwyższym hierarchom; wręcz przeciwnie, by wyrazić poprzez tę polityczną metaforę, surową wizję rozwoju faszystowskiego myślenia w Argentynie. Możemy uznać Levy’ego-Daniela za pisarza postdyktatury, co wzmacnia krytyczną wartość jego twórczości. W rezultacie staramy się przeanalizować kształtowanie się nowego teatru politycznego w Ameryce Łacińskiej, biorąc pod uwagę studium przypadku, utwór Levy’ego-Daniela Las mujeres de los nazis.
    The playwright, Jewish-Argentine Héctor Levy-Daniel has always been focused his theater on the political issue. Levy-Daniel adheres to the premise that theatricality implies, a condition sine qua non, the "political drift"; which leads us to another form of facing the issue, and facing it from a different perspective of what traditionally Latin American theater has shown, because the politics of Levy-Daniel are rooted in the political theory of Hannah Arendt. From there arose theater trilogy The Women of the Nazis (Las mujeres de los nazis), whose main heroines are: Magda Goebbels, wife of the Nazi propaganda minister, Joseph Goebbels; Irma Gresse, a young German woman who shared the sad fate of many millions of Auschwitz prisoners and Geli Raubal, the niece of Hitler, with whom she was linked by a love relationship that pro-bably led her to suicide. The author wrote the text, not for the precise purpose of talking about Nazism and the women who accompanied his highest hierarchs; but on the contrary, to express through this political metaphor a crude cosmovision of the development of fascist thinking in Argentina. We can consider Levy- Daniel, like a writer of post-dictatorship, which reinforces the critical value of his work. As a result, we try to delve into the modeling of a new political theater in Latin America, taking as a case study the work of Levy-Daniel, Las mujeres de los nazis.
    Źródło:
    Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny; 2017, 4(94); 31-45
    1506-8900
    2081-1152
    Pojawia się w:
    Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies