Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Dammacco, Gaetano" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Cittadinanza digitale e valori della persona umana
    The Digital Citizenship and the Values of the Human Person
    Obywatelstwo cyfrowe a wartości osoby ludzkiej
    Autorzy:
    Dammacco, Gaetano
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31339309.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    digital society
    human rights
    digital citizenship
    human dignity
    świat cyfrowy
    prawa człowieka
    społeczeństwo cyfrowe
    godność człowieka
    Opis:
    L’obiettivo di questo saggio, intitolato “La cittadinanza digitale e i valori della persona umana”, è investigare come sia possibile progettare una cittadinanza digitale aperta e consapevole adatta a proteggere i valori fondamentali e i diritti della persona umana attraverso i seguenti sei punti: 1) il significato della cittadinanza digitale; 2) i principi della società digitale nelle previsioni dell’Unione Europea: la costruzione di un senso di appartenenza attraverso la rete; 3) i diritti digitali per i cittadini o per le persone?; 4) necessità di separare i principi cristiani dai valori cristiani: vita, la protezione della persona umana, testimonianza della verità come valori “cristiani” e civili; 5) gli aspetti negativi della società digitale; 6) la società digitale e i diritti umani nella chiesa e nelle religioni.
    Celem opracowania zatytułowanego „Obywatelstwo cyfrowe a wartości osoby ludzkiej” jest zbadanie, w jaki sposób można zaprojektować otwarte i świadome obywatelstwo cyfrowe, odpowiednie do ochrony podstawowych wartości i praw osoby ludzkiej, przez następujące sześć punktów: 1) znaczenie obywatelstwa cyfrowego; 2) zasady społeczeństwa cyfrowego w prognozach Unii Europejskiej; budowa poczucia przynależności poprzez sieć; 3) prawa cyfrowe dla obywateli czy dla ludzi?; 4) potrzeba oddzielenia zasad chrześcijańskich od wartości chrześcijańskich: życia, ochrony osoby ludzkiej, świadectwa prawdy jako wartości „chrześcijańskich” i obywatelskich; 5) negatywne aspekty społeczeństwa cyfrowego; 6) społeczeństwo cyfrowe a prawa człowieka w Kościele i religiach.
    The goal of this essay, entitled “The digital citizenship and the values of the human person”, is to investigate how it is possible to design an open and aware digital citizenship suitable for protecting the fundamental values and rights of the human person through the following six points: 1) the meaning of digital citizenship; 2) the principles of the digital society in the forecasts of the European Union; the construction of a sense of belonging through the network; 3) digital rights for citizens or for people?; 4) need to separate Christian principles from Christian values: life, the protection of the human person, witness to the truth as “Christian” and civil values; 5) the negative aspects of the digital society; 6) digital society and human rights in the Church and in religions.
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2023, 12, 2; 31-47
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Diritto alla pace, giustizia e “guerra giusta”
    THE RIGHT TO PEACE, JUSTICE AND A “JUST WAR”
    Autorzy:
    Dammacco, Gaetano
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1591771.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    peace
    justice
    just war
    Church
    State
    pace
    giustizia
    guerra giusta
    Chiesa
    stato
    Opis:
    Oggi esiste la terza guerra mondiale a pezzi (papa Francesco), contro le attese nate dopo la caduta del sistema bipolare. I conflitti oggi sono guerre di quarta generazione, in cui sono cambiati i soggetti e lo scenario geopolitico. Le guerre pongono il problema del rapporto con la pace e con la giustizia. Il diritto alla pace (come diritto umano e come valore costituzionale) non è ancora riconosciuto: questo diritto renderebbe illegittime tutte le guerre. Il diritto alla pace richiede l’eliminazione delle ingiustizie, generate dalle guerre giustificate da ragioni e parole deviate. Vi sono parole, come pace e giustizia, che non possono avere un significato relativistico perché esse esprimono un valore superiore, esprimono il “giusto”. La legittimazione della guerra (ius ad bellum) e le regole di condotta (ius in bello) interessano diversi settori (teologico, filosofico, storico, giuridico). Il cristianesimo costituì un punto di svolta circa il tema della “guerra giusta”. L’illuminismo iniziò la riflessione sul valore della pace in modo parallelo alla mentalità comune, per cui la guerra prescinde da ogni valutazione morale e serve solo per conseguire altri obiettivi politici (Clausewitz). Questa concezione nel secolo XX ha prodotto disastri drammatici, generando due guerre mondiali e altri violenti conflitti armati. Il tema della guerra giusta nel secondo dopoguerra ha impegnato pensatori e teologi. Nel mondo laico di particolare interesse sono le posizioni di Norberto Bobbio (sostenitore del pacifismo giuridico) e di Michael Walzer (la guerra giusta come difesa per necessità). Queste idee sono rappresentative e importanti ma limitate, perché non tengono conto dei valori religiosi. I valori religiosi sono importanti per costruire la pace anche secondo il Vangelo. La riflessione sulla guerra giusta nel cristianesimo fu avviata da Sant’Agostino e fu proseguita da San Tommaso d’Aquino. Ma le guerre attuali vogliono uno sviluppo della riflessione anche sulla base del magistero pontificio (Giovanni XXIII, Paolo VI, Giovanni Paolo II, Benedetto XVI e Francesco), dal quale vengono alcune indicazioni: la guerra è sempre ingiusta, la guerra di difesa è giusta se per difendere l’uomo, i suoi diritti e il bene comune. Le religioni hanno il compito di costruire la pace attraverso il dialogo.
    Today, a third world war is taking place in pieces (Pope Francis) against the expectations born after the fall of the bipolar system. Conflicts today are fourth-generation wars, in which the subjects and the geopolitical scenario have changed. Wars pose the problem of the relationship between peace and justice. The right to peace (as a human right and as a constitutional value) is not yet recognized: this right would make all wars illegitimate. The right to peace requires the elimination of injustices generated by wars justified by deviant reasons and words. There are words, such as “peace” and “justice”, which cannot have a relativistic meaning because they express a higher value; they express the “just”. The legitimation of war (ius ad bellum) and the rules of conduct (ius in bello) affect various sectors (theological, philosophical, historical, juridical). Christianity was a turning point on the theme of the “just war”. The Enlightenment began the reflection on the value of peace in parallel with the common mentality, for which war is independent of any moral evaluation and only serves to achieve other political objectives (Clausewitz). This conception produced dramatic disasters in the twentieth century, generating two world wars and other violent armed conflicts. The theme of just war after World War II has engaged thinkers and theologians. In the secular world, the positions of Norberto Bobbio (supporter of legal pacifism) and Michael Walzer (just war as a defence out of necessity) are of particular interest. These ideas are representative and important but limited because they do not consider religious values. Religious values are important for building peace, according to the Gospel. The reflection on just war in Christianity was initiated by St Augustine and was continued by St Thomas Aquinas. But the current wars demand the development of reflection on the basis of the papal magisterium as well (John XXIII, Paul VI, John Paul II, Benedict XVI, and Francis), from which some conflicting indications arise: war is always unjust, or war of defence is just if it is used to defend man, his rights, and the common good. Religions have the task of building peace through dialogue.
    Źródło:
    Colloquia Theologica Ottoniana; 2020, 36; 37-65
    1731-0555
    2353-2998
    Pojawia się w:
    Colloquia Theologica Ottoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Laicità dello stato e autonomia della chiesa: la promozione del bene comune al tempo della pandemia
    Laicity of State and autonomy of the Church: The promotion of the common good during the time of the pandemic
    Autorzy:
    Dammacco, Gaetano
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2075167.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydział Teologiczny
    Tematy:
    pandemia
    laickość
    wyzwania
    troska o wspólny dom
    dobro wspólne
    pandemic
    laicity
    challenges
    care of the common home
    Opis:
    Celem niniejszej pracy jest analiza idei świeckości państwa oraz autonomii Kościoła w kontekście problemów spowodowanych kryzysem pandemicznym, który przejawił się przede wszystkim na polu sanitarnym, społecznym, ekonomicznym i religijnym. Stawiamy pytanie, jakie nowe wyzwania generuje pandemia i jakie zobowiązania stawia przed Kościołem i państwem. Staramy się w sześciu krokach wykazać, że ochrona „wspólnego domu” stała się celem aktywności społecznej w duchu nowego personalistycznego humanizmu: 1. Pandemia jako część naszego życia i życia Kościoła, 2. Pandemia jako czynnik ujawniający niespójność społeczeństwa (między solidarnością a egoizmem), 3. Poczucie laickości i autonomii w czasie pandemii, 4. Pandemia i globalizacja jako zjawiska generujące kryzysy gospodarcze i społeczne: „później wszystko będzie inaczej”, 5. Nowe wyzwania dla społeczeństwa i Kościoła: wolność wyznania, prawa człowieka, praca, rodzina, ochrona ubogich i słabych, 6. Ochrona „wspólnego domu” jako cel dążeń społecznych w duchu nowego humanizmu.
    The purpose of this work is to examine the sense of laicity of the State and the sense of the autonomy of the Church in the face of the problems generated by the pandemic a sanitary, social, economic, and religious crisis. What new challenges does the pandemic generate, and what commitments does it require of the Church and the State? The protection of the “common home” can be seen as the place of commitment and the new personalist humanism. I will explain my perspective through six steps: 1) the pandemic is a part of our life and the life of the Church; 2) the pandemic has revealed a contradictory society between solidarity and egoism; 3) there is a sense of laicity and autonomy during the time of the pandemic; 4) the pandemic and globalisation are phenomena that generate economic and social crises – everything will change; 5) there are new challenges for society and for the Church – religious freedom, human rights, work, family, and protection of the poor and weak; 6) the protection of the “common home” can be the place of commitment and the new humanism.
    Źródło:
    Studia Paradyskie; 2020, 30; 209-223
    0860-8539
    Pojawia się w:
    Studia Paradyskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Prawa osób wykluczonych w nauczaniu Jana Pawła II
    Rights of the excluded persons in the teachings of John Paul II
    Autorzy:
    Dammacco, Gaetano
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1046922.pdf
    Data publikacji:
    2017-12-31
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Jan Paweł II
    wykluczenie
    marginalizacja
    ubóstwo
    prawa człowieka
    John Paul II
    marginalization
    poverty
    human rights
    Opis:
    Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na najważniejsze treści nauczania, jakie Jan Paweł II poświęcił osobom wykluczonym i marginalizowanym. Punktem wyjścia jest scharakteryzowanie zjawiska wykluczenia we współczesnej kulturze oraz wskazanie jego podstawowych przyczyn, dostrzeganych w rozpowszechnionych modelach i stylach życia, które często nie uwzględniają postulatu solidarności i zorientowane są na cele powierzchowne i angażujące w sposób nieproporcjonalny do ich rzeczywistej wagi. Na tak zarysowanym tle ukazana jest oryginalność i aktualność myśli Papieża-Polaka, który konsekwentnie podkreślał chrześcijański obowiązek troski o osoby pozbawianie praw oraz dostępu do podstawowych dóbr, zwracając uwagę również na fakt, że zjawisko marginalizacji we współczesnym świecie dotyka nie tylko jednostek, ale i całych społeczności, w tym narodów. Osobno wyakcentowane zostały zadania, które – zdaniem Jana Pawła II – stoją przed Kościołem w związku z rozszerzaniem się zjawisk marginalizacji i wykluczenia. Najważniejsze z nich polegają na naśladowaniu miłosierdzia Bożego, postawie solidarności, preferencyjnej miłości względem ubogich oraz zaangażowaniu w promocję i obronę niezbywalnych praw każdego człowieka.
    The goal of the article is to point out the most important content of the teachings that John Paul II dedicated to the excluded and marginalized persons. The starting point is the characterization of the phenomenon of exclusion in contemporary culture and pointing out its fundamental causes, seen in the prevalent models and styles of life, which often do not take into account the postulate of solidarity and are oriented towards superficial goals and are engaging in ways disproportional to their real importance. Such a background allows for the presentation of the originality and timeliness of the thought of the Polish Pope, who was consistent in underlining the Christian duty to care for persons bereft of rights and access to basic goods, also pointing out the fact that the phenomenon of marginalization in the contemporary world affects not only individuals but also whole societies, including nations. Separately accented you will find goals, which - according to John Paul II - are set before the Church in connection with broadening of the phenomena of marginalization and exclusion. The most important consist of imitating God’s mercy, attitude of solidarity, preferential love for the poor and engaging in the promotion and defense of the inalienable rights of each person.
    Źródło:
    Studia Prawnicze KUL; 2017, 4; 37-56
    1897-7146
    2719-4264
    Pojawia się w:
    Studia Prawnicze KUL
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Riflessioni sul diritto di satira e i suoi limiti
    Reflections about the right of satira and its limits
    Uwagi na temat prawa do satyry i jego ograniczeń
    Autorzy:
    Dammacco, Gaetano
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1043198.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    satira
    religione
    diritti umani
    limiti
    satire
    religion
    human rights
    limitations
    satyra
    religia
    prawa człowieka
    ograniczenia
    Opis:
    La satira è un paradigma estremo della libertà di espressione, ma esistono incertezze sulla sua definizione concettuale e sulla relativa disciplina giuridica. Lo sviluppo della comunicazione ha prodotto numerose figure letterarie simili tra loro come la cronaca (una registrazione impersonale e non interpretativa di fatti accaduti), la critica (analisi soggettiva e giudizio relativi a fatti accaduti) e la satira (critica sarcastica di personaggi, comportamenti, modi di fare individuali con scopo di denuncia sociale). Gli elementi che caratterizzano la satira, sviluppatisi nel corso dei secoli, sono sostanzialmente due: attenzione alle contraddizioni (della politica, della società, della religione, della cultura) e intento moralistico per promuovere un cambiamento sociale. La satira religiosa colpisce il potere ecclesiastico e le sue contraddizioni, ma colpisce anche i simboli religiosi e i contenuti delle religioni. Ne conseguono differenti conseguenze giuridiche. Quando colpisce il patrimonio di fede dei credenti essa non è accettabile. La satira religiosa genera una specie di conflitto tra differenti valori costituzionali, e cioè tra il diritto alla libera espressione del pensiero e il diritto alla reputazione e alla tutela del sentimento religioso. Il diritto di satira in generale è riconosciuto dagli ordinamenti giuridici (sia internazionali, sia nazionali) come diritto soggettivo di rilevanza costituzionale, che deriva dalla libertà di espressione e di pensiero. Pensiero, coscienza e religione – per esempio nella Carta dei diritti fondamentali dell’Unione europea – sono omologhi (come beni giuridici o valori etici). Pertanto pensiero, coscienza e religione non possono essere in contrapposizione tra loro. Notevoli incertezze esistono sulla disciplina giuridica del diritto di satira, che non può mai offendere i diritti fondamentali della persona, la sua dignità, la sua reputazione. La Carta di Nizza ha favorito un orientamento, che considera il diritto di libera espressione nella sua forma più ampia ed espansiva. È tuttavia sempre stato affermato il valore prevalente dei diritti umani fondamentali, che non possono essere offesi dall’esercizio del diritto di satira. Negli ordinamenti giuridici nazionali, la forza del diritto di satira consiste nel riconoscimento del suo rango costituzionale, ma anche nei limiti che deve avere. La giurisprudenza ha elaborato i vincoli “formali”, tra i quali i più importanti sono il limite della continenza e della funzionalità.
    Satyra jest skrajnym wyrazem wolności wyrażania opinii. Zarówno jej ujęcie konceptualne, jak i relewantny reżim prawny, nie są wolne od kontrowersji. Jedną z konsekwencji rozwoju komunikacji międzyludzkiej jest wypracowanie licznych rodzajów literackich, które przejawiają pewne podobieństwa. Do takich należą m.in. kronika (bezosobowy i pozbawiony interpretacji zapis zaistniałych zdarzeń), krytyka (subiektywna analiza i ocena odnosząca się do zaistniałych zdarzeń) i satyra (sarkastyczna krytyka osób lub indywidualnych zachowań czy sposobów postępowania, mająca na celu ich społeczne zdemaskowanie). Ukształtowane w ciągu wieków elementy charakteryzujące satyrę są zasadniczo dwa: skoncentrowanie na wewnętrznych sprzecznościach (polityki, społeczeństwa, religii, kultury) oraz intencja moralizatorska, mająca na celu pobudzenie przemian społecznych. Satyra religijna bierze na cel władze religijne i ich niekonsekwencję, odnosi się jednak również do symboli religijnych i religijnych wierzeń. Wiążą się z tym różne konsekwencje prawne. Satyra, która skierowana jest na dziedzictwo wiary, musi być uznana za nieakceptowalną. Każda satyra religijna wiąże się natomiast z konfliktem pomiędzy różnymi wartościami konstytucyjnymi, to jest pomiędzy prawem do wyrażania opinii oraz prawem do dobrego imienia i do ochrony uczuć religijnych. Generalnie rzecz ujmując, prawo do satyry jest uznawane przez systemy prawne (zarówno na poziomie międzynarodowym, jak i na poziomie krajowym) jako prawo podmiotowe o znaczeniu konstytucyjnym, które wynika z wolności wyrażania opinii i wolności myśli. Myśl, sumienie i religia – zgodnie z ujęciem przyjętym na przykład w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej – są wartościami homologicznymi (jako dobra prawne czy wartości o charakterze etycznym). Nie mogą więc być między sobą w sprzeczności. Istotne wątpliwości dotyczą natomiast przepisów odnoszących się do prawa do satyry, która nie może naruszać podstawowych praw osoby, jej godności czy jej dobrego imienia. Karta Praw Podstawowych przyczyniła się do ugruntowania tendencji polegającej na ujmowaniu prawa do wyrażania opinii w jego najszerszej, ekspansywnej formie. Konsekwentnie potwierdzane jest jednak również znaczenie praw człowieka, które nie mogą być naruszane w konsekwencji realizowania prawa do satyry. W krajowych porządkach prawnych znaczenie prawa do satyry wiąże się z uznaniem jego konstytucyjnej rangi, ale także z ograniczeniami, którym ono musi podlegać. W orzecznictwie wypracowano relewantne kryteria formalne, wśród których najważniejsze znaczenie posiadają: powściągliwość i funkcjonalność.
    Satire is an extreme paradigm of freedom of expression, but uncertainties exist about its conceptual definition and related legal regime. The development of communication has produced numerous literary figures similar to each other such as the chronicle (an impersonal and non-interpretive recording of events that have occurred), criticism (subjective analysis and judgment relating to events that have occurred) and satire (sarcastic criticism of characters, behaviors and actions of individuals for the purpose of social denunciation). The elements that characterize the satire, developed over the centuries, are essentially twofold: attention to contradictions (of politics, society, religion, culture) and moralistic intent to promote social change. Religious satire affects ecclesiastical power and its contradictions, but it also affects religious symbols and the contents of religions. Different legal consequences follow. When it affects the patrimony of faith of believers it is not acceptable. Religious satire generates a kind of conflict between different constitutional values, that is, between the right to the free expression of thought and the right to the reputation and protection of religious feelings. The right to satire in general is recognized by legal systems (both international and national) as a subjective right of constitutional relevance, which derives from the freedom of expression and thought. In the Charter of Fundamental Rights of the European Union, thought, conscience and religion are homologous (as legal goods or as ethical values). Therefore, thought, conscience and religion cannot be in opposition to each other. Considerable uncertainties exist about the legal discipline of the right to satire, which can never offend the fundamental rights of the person, his dignity and his reputation. The Nice Charter has favored an orientation which considers the right of free expression in its broadest and most expansive form. However, the prevailing value of fundamental human rights has always been affirmed, which cannot be offended by the exercise of the right to satire. The strength of the right to satire consists in the recognition of its constitutional rank, but also in the limits it must have. The jurisprudence has elaborated the “formal” obligations, among which the most important are: continence and functionality.
    Źródło:
    Studia z Prawa Wyznaniowego; 2020, 23; 101-121
    2081-8882
    2544-3003
    Pojawia się w:
    Studia z Prawa Wyznaniowego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies