Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Burdziak, Konrad" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-10 z 10
    Tytuł:
    Leczenie PTSD z wykorzystaniem MDMA jako sposób przeciwdziałania zjawisku samobójstwa (problemy de lege lata)
    Treatment of PTSD with MDMA as a method of counteracting the incidence of suicide. A discussion in the context of Polish law
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2027163.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    PTSD
    MDMA
    psychoactive substances
    suicide
    substancje psychoaktywne
    samobójstwo
    Opis:
    Przedmiotem pracy uczyniono problematykę leczenia PTSD z wykorzystaniem MDMA jako sposobu przeciwdziałania zjawisku samobójstwa. Rozważania w tym zakresie przeprowadzono na tle polskiego prawa. W pracy wykorzystano metodę dogmatycznoprawną. Zdecydowano się przy tym skorzystać z derywacyjnej koncepcji wykładni prawa autorstwa M. Zielińskiego. Autor pracy ustalił, że: 1) PTSD może stanowić źródło zagrożenia dla życia i zdrowia człowieka w postaci targnięcia się przezeń na własne życie; 2) PTSD może być skutecznie leczone z wykorzystaniem MDMA; 3) polskie prawo nie pozwala na wykorzystywanie MDMA w leczeniu PTSD; 4) polskie prawo przewiduje odpowiedzialność karną za posiadanie MDMA/ecstasy.
    The subject of the study is the treatment of PTSD with the use of MDMA as a method of counteracting the incidence of suicide. The discussion is carried out in the context of Polish law. The method used in the paper involves an analysis of the law in force, aided by M. Zieliński’s derivative concept of legal interpretation. The author of the study has established that: 1) PTSD may constitute a source of a threat to human life and health where persons might take their own lives; 2) PTSD can be successfully treated with MDMA; 3) Polish law does not allow the use of MDMA in the treatment of PTSD; 4) Polish law provides for criminal liability for possession of MDMA/ecstasy.
    Źródło:
    Acta Iuris Stetinensis; 2021, 35; 9-22
    2083-4373
    2545-3181
    Pojawia się w:
    Acta Iuris Stetinensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kilka uwag na tema t istoty błędu (rozważania na tle polskiego prawa karnego)
    A few notes on the nature of error (deliberations regarding Polish criminal law)
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1596046.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    error
    subjectivity
    culpability
    błąd
    strona podmiotowa
    wina
    Opis:
    W polskim prawie karnym błąd sprawcy odgrywa niezwykle istotną rolę. Niekiedy bowiem przyczynia się do przyjęcia takiej, a nie innej kwalifikacji prawnej zachowania się sprawcy bądź podstawy wymiaru kary za takie, a nie inne jego zachowanie się, odmiennej niż ta, którą przyjęto by w przypadku niewystąpienia po jego stronie błędu. Niekiedy zaś – z uwagi na dominującą rolę w polskim prawie karnym normatywnych ujęć winy (kompleksowego i czystego), których rysem charakterystycznym jest doszukiwanie się istoty winy w elemencie negatywnej oceny sprawcy i jego zachowania się – powoduje wyłączenie winy sprawcy czy też – mówiąc precyzyjniej – uniemożliwia jej przypisanie. Fakt ten znajduje odzwierciedlenie chociażby na gruncie czterech następujących przepisów kodeksu karnego: art. 28 § 1 k.k. (błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego z art. 28 § 1 k.k.), art. 28 § 2 k.k. (błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego z art. 28 § 2 k.k.), art. 29 k.k. (błąd co do okoliczności wyłączającej bezprawność oraz błąd co do okoliczności wyłączającej winę) i art. 30 k.k. (błąd co do prawa). Oczywiście, w zasadzie każdy ze wskazanych wyżej błędów budzić może pewne wątpliwości. Niniejsza praca nie została jednak poświęcona analizie poszczególnych błędów (i ich skutków) wyróżnianych na gruncie polskiego prawa karnego, lecz kwestii ogólniejszej, a mianowicie kwestii istoty błędu, a więc próbie udzielenia odpowiedzi na pytanie – czym jest błąd (na czym błąd polega). W następstwie przeprowadzonych rozważań ustalono, że z całą pewnością można mówić o czymś na kształt dwustronności błędu. Podkreślenia wymaga bowiem, że na każdy błąd składa się zarówno mylne wyobrażenie, że jest tak, a nie inaczej, jak i nieświadomość tego, że nie jest tak, jak to sobie wyobrażamy. Stwierdzono jednocześnie, że sama nieświadomość tego, jak jest, jest wyłącznie elementem towarzyszącym i niezbędną, acz nie jedyną, przesłanką błędu.
    Error of the perpetrator plays an important role in Polish criminal law. That is because at times it contributes to accepting a particular legal qualification of the perpetrator’s behavior or a basis of the penalty for their particular behavior, which would be different than the one accepted when there would be no error on their side. Whereas sometimes – because of the dominant role in the Polish law of normative approach to culpability (comprehensive and pure), which purpose is to find out the nature of culpability in the element of negative evaluation of the perpetrator and their behavior – it is used to exclude the perpetrator’s culpability, or – to be more precise – prevent from attributing the culpability to the perpetrator. This fact is reflected in at least the following four regulations of the Penal Code: art. 28 § 1 k.k. (error regarding circumstances of a criminal offense from art. 28 § 1 k.k.), art. 28 § 2 k.k. (error regarding circumstances of a criminal offense from art. 28 § 2 k.k.), art. 29 k.k. (error regarding circumstances excluding unlawfulness and error regarding circumstances excluding culpability) and art. 30 k.k. (error of law). Of course, each of aforementioned errors might rise some doubts. This work, however is not devoted to analyzing particular errors (and their effects) distinguished in Polish criminal law, but to a more general matter, specifically – the matter of nature of error, or trying to answer a question – what is an error, what it consists of. As a result of conducted deliberations, one can definitely distinguish some kind of bilaterality of error. It should be emphasized that each error consists of a false assumption that some matter presents itself differently than in reality, and on the other hand of ignorance of the fact that it doesn’t. At the same time it has been concluded that the ignorance of the real shape of things is just an accompanying element and a crucial, but not only required circumstance of an error.
    Źródło:
    Acta Iuris Stetinensis; 2018, 21, 1; 127-140
    2083-4373
    2545-3181
    Pojawia się w:
    Acta Iuris Stetinensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przedmiot czynności wykonawczej przestępstwa z art. 151 Kodeksu karnego
    Subject of the Crime’s Executive Action From Art. 151 P.c
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1596516.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    subject of the crime’s executive action
    suicide
    art. 151 P.C
    przedmiot czynności wykonawczej
    samobójstwo
    art. 151 k.k
    Opis:
    Artykuł 151 Kodeksu karnego stanowi, że ten, kto namową lub przez udzielenie pomocydoprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie, podlega karze pozbawieniawolności od 3 miesięcy do lat 5. Niezwykle syntetyczne ujęcie rzeczonego przepisuskutkuje występowaniem na jego gruncie wielu problemów interpretacyjnych. Jednymz nich – dodajmy, że niezwykle istotnym – jest kwestia właściwej kwalifikacji prawnejczynu sprawcy, polegającego na doprowadzeniu do podjęcia czynności autodestrukcyjnejosoby niezdolnej do rozpoznania w pełni znaczenia podejmowanego przez siebie czynu.W przekonaniu autora niniejszej publikacji kwalifikacja według art. 151 k.k. jest jedynądopuszczalną kwalifikacją dla tego rodzaju zachowania. Rozwiązanie to nie jest jednakw pełni satysfakcjonujące, dlatego też należy poważnie zastanowić się nad odpowiednimzreformowaniem art. 151 k.k
    Art. 151 P.C. says that one who, by persuasion or assistance makes a human to taketheir life, is punishable by imprisonment of 3 months to 5 years. Extremely syntheticframe of the above rule results in many interpretational problems of its contents. Anespecially big problem is determining, if it is possible to qualify the perpetrator’s deedleading to a person taking their own life, while not being able to recognize the significanceof their actions. The author believes that this is an only acceptable option for thiskind of behavior. This solution is not fully satisfying, that is why reforming art. 151 P.Cshould be carefully considered. Translated by Tomasz Kaszuba
    Źródło:
    Acta Iuris Stetinensis; 2015, 10, 2; 15-29
    2083-4373
    2545-3181
    Pojawia się w:
    Acta Iuris Stetinensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. II AKa 95/15
    Commentary to the judgment issued by the Court of Appeal in Szczecin on 25th June 2015, file no. II AKa 95/15
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1596139.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    penal law
    multi-variant offence
    art. 11 k.k.
    prawo karne
    przestępstwo wieloodmianowe
    Opis:
    Glosowane orzeczenie powiązane jest (między innymi) z problematyką tzw. przestępstw wieloodmianowych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego: 1) zawartość normatywna art. 11 § 1 k.k. sprowadza się do nakazu uznawania za jedno przestępstwo jednego (tożsamego), relewantnego prawnokarnie czynu; o tym zaś, czy i kiedy mamy do czynienia z jednym czynem w rozumieniu art. 11 § 1 k.k., rozstrzyga przede wszystkim znamię czasownikowe, którego użyto do opisania zachowania zabronionego pod groźbą kary; 2) przestępstwo z art. 296 k.k. należy do kategorii przestępstw wieloodmianowych, a co za tym idzie – pomimo wielości podjętych przez sprawcę działań (zaniechań), jest ono niepodzielne, w związku z czym niedopuszczalne jest skazanie sprawcy za fragment takiego przestępstwa, obejmujący kilka czynów, i jednoczesne uniewinnienie (umorzenie) w części obejmującej pozostałe czyny (zachowania sprawcze) wchodzące w jego skład; 3) błędne umorzenie przez prokuratora (nawet powtórne) postępowania jedynie o fragment przestępstwa (i część szkody) nie statuuje prawa pokrzywdzonego do wywiedzenia subsydiarnego aktu oskarżenia. Autor glosy niektóre z tych założeń krytykuje, poddając jednocześnie pod rozwagę inne rozwiązania.
    The issue of (among others) multi-variant offence has been taken upon in the glossed judgement. According to the Court of Appeal: 1) legislative content of art. 11 § 1 k.k. comes down to warrant consideration of one (identical) penally relevant action as one crime; while primarily the verb feature that has been used to describe the criminal offence decides if and when we deal with a single offence according to art. 11 § 1 k.k.; 2) the offence described in art. 296 k.k. belongs to the category of multi-variant offences, which means – despite multiple deeds (omissions) taken by the perpetrator, it is indivisible, which means that sentencing them for a fragment of such offence that contains some of the deeds and acquitting (discontinuing) them of the part containing other deeds of the offence is unacceptable; 3) erroneous discontinuation (even repeated) of the procedure only by a fragment of the offence (and part of the damage) by the prosecutor does not enact the victim's right to draw a subsidiary indictment. Author of this gloss critiques some of these assumptions and takes other into consideration.
    Źródło:
    Acta Iuris Stetinensis; 2017, 17, 1; 5-14
    2083-4373
    2545-3181
    Pojawia się w:
    Acta Iuris Stetinensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kierowanie wykonaniem samobójstwa i polecenie jego wykonania w polskim prawie karnym
    Directing the act of suicide and ordering its execution in Polish criminal law
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/692772.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    suicide
    directing the act of suicide
    ordering the act of suicide
    Article 151 Penal Code
    samobójstwo
    kierowanie wykonaniem samobójstwa
    polecenie wykonania samobójstwa
    art. 151 k.k.
    Opis:
    Under Article 151 of the Penal Code (PC), whoever using persuasion or offering assistance causes a person to take their own life, shall be punished. This extremely general depiction of said regulation leads many interpretative problems. One is proper legal classification of directing the act of suicide and ordering its execution. There are two interpretations that can be proposed. One qualifies the directing of the act of suicide as causing a person to take their own life by helping them, and by ordering them to commit suicide as causing a person to take their own life by persuasion. The other  interpretation suggests that directing the act of suicide and ordering it should be classified, just like most of doctrine does, as an act of homicide. Either of the two concepts may be challenged, while creating a new concept might be perceived as factitious. The author believes that, ultimately, it should be interpreted that directing an act of suicide and ordering its execution are acts that exceed the sanctioning standards of Article 151 PC. This belief results from a conviction that if one must choose one of bad solutions, he should opt for the ‘lesser evil.’
    Zgodnie z art. 151 k.k. podlega karze, kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie. Niezwykle syntetyczne ujęcie rzeczonego przepisu skutkuje występowaniem na jego gruncie wielu problemów interpretacyjnych. Jednym z nich jest zagadnienie właściwej kwalifikacji prawnej kierowania wykonaniem samobójstwa oraz polecenia jego wykonania. Wskazać można w tym zakresie dwie możliwe propozycje interpretacyjne. W myśl pierwszej z nich kierowanie wykonaniem samobójstwa należałoby zakwalifikować jako doprowadzenie człowieka do targnięcia się na własne życie w drodze udzielenia mu pomocy, polecenie wykonania samobójstwa zaś –jako doprowadzenie człowieka do targnięcia się na własne życie w drodze namowy. Druga z propozycji przewiduje z kolei, że kierowanie wykonaniem samobójstwa oraz polecenie jego wykonania należałoby zakwalifikować tak, jak to czyni zdecydowana większość doktryny, a więc jako wykonanie zabójstwa człowieka. Każda z ww. koncepcji może budzić wątpliwości. Utworzenie koncepcji nowej natomiast najprawdopodobniej raziłoby sztucznością. W przekonaniu autora niniejszej publikacji ostatecznie należy się opowiedzieć za rozwiązaniem, że kierowanie wykonaniem samobójstwa oraz polecenie jego wykonania są zachowaniami, którymi przekracza się normę sankcjonowaną zawartą w art. 151 k.k. Pogląd ten wynika z przeświadczenia, że jeżeli stoi się przed koniecznością wyboru jednego spośród złych rozwiązań, należy wybrać to z nich, które jawi się jako mniejsze zło.  
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2014, 76, 4; 175-187
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Can the use of algorithms enhance judicial independence? Reflections in the context of The Hague Declaration
    Czy stosowanie algorytmów może wzmocnić niezawisłość sądów? Refleksje w kontekście deklaracji haskiej
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2102951.pdf
    Data publikacji:
    2022-07-13
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
    Tematy:
    algorytmy
    sztuczna inteligencja
    autonomia sądów
    prognoza kryminologiczna
    warunkowe przedterminowe zwolnienie
    algorithms
    artificial intelligence
    judicial autonomy
    criminological prognosis
    conditional early release
    Opis:
    Przedmiotem niniejszego opracowania jest próba odpowiedzi na pytanie, czy wykorzystanie w procesie karnym narzędzi opartych na algorytmach lub sztucznej inteligencji może wzmocnić autonomię sądów. Autor skupia się wyłącznie na narzędziach opartych na algorytmach, a ściślej na narzędziach wykorzystywanych w trakcie sporządzania prognozy kryminologicznej w toku postępowania o udzielenie skazanemu warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności. Jednocześnie umieszcza swoje rozważania w określonym kontekście lokalnym i czasowym, a dokładniej - w obowiązującym systemie prawnym Republiki Estonii. Główną konkluzją artykułu jest stwierdzenie, że narzędzia oparte na danych statystycznych nie powinny być jedyną podstawą oceny organu decyzyjnego; powinny być tylko jednym z elementów tej oceny, elementem branym pod uwagę dopiero w drugiej kolejności. Najbardziej pożądanym systemem formułowania prognoz kryminologicznych powinien być system mieszany, zawierający z jednej strony elementy metody klinicznej, z drugiej strony zaś elementy metody statystycznej, a jednocześnie system zapewniający traktowanie wyników zastosowania narzędzi opartych na algorytmach jedynie jako argumentów pomocniczych. Tylko wówczas autonomia sądów zostanie należycie zabezpieczona.
    The subject of this paper is an attempt to answer the question of whether the use of tools based on algorithms or artificial intelligence in the criminal process can strengthen the autonomy of courts. The author focuses solely on tools based on algorithms and, more precisely, on tools used in the course of making criminological prognosis in the course of proceedings for granting a convicted offender a conditional early release from serving the rest of the prison sentence. At the same time, he puts his considerations in a specific local and temporal context, more specifically – in the current legal system of the Republic of Estonia. The main conclusion of the article is that tools based on statistics should not be the sole basis for the decision-making body's assessment; they should be only one element of this assessment, an element that is only taken into account in the second instance. The most desirable system for making criminological prognoses should therefore be a mixed system containing, on the one hand, elements of the clinical method and, on the other hand, elements of the statistical method and, at the same time, a system which ensures that the results of algorithm-based tools are treated only as subsidiary arguments. Only then will judicial autonomy be properly safeguarded.
    Źródło:
    Biuletyn Kryminologiczny; 2021, 28; 9-17
    2084-5375
    Pojawia się w:
    Biuletyn Kryminologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przepis art. 240 § 1 Kodeksu karnego a tajemnica obrończa, adwokacka, radcowska i tajemnica spowiedzi
    The provision of Article 240 § 1 of the Criminal Code and the secrecy of defense, lawyers, legal advisers and confession secrecy
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2171604.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Instytut Wymiaru Sprawiedliwości
    Tematy:
    tajemnica obrończa
    tajemnica adwokacka
    tajemnica radcowska
    tajemnica spowiedzi
    zawiadomienie o przestępstwie
    defense secrecy
    lawyer secrecy
    legal counsel secrecy
    confession secrecy
    notification of an offense
    Opis:
    W pracy podjęto próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie, w jakim stosunku względem siebie pozostają tajemnica obrończa/adwokacka/radcowska/spowiedzi i obowiązek zawiadomienia o przestępstwie, ściślej: w jakim stosunku względem siebie pozostają normy prawne wysłowione w art. 178 Kodeksu postępowania karnego (oraz innych przepisach) i w art. 240 § 1 Kodeksu karnego. Metodą badawczą wykorzystaną w pracy jest metoda dogmatycznoprawna. W wyniku przeprowadzonych rozważań ustalono, że: 1) obrońca / adwokat / radca prawny / duchowny, nie zawiadamiając niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw o fakcie popełnienia jednego z czynów zabronionych wymienionych w art. 240 § 1 k.k., nie przekracza żadnej prawnokarnej normy sankcjonowanej (zwłaszcza tej wymienionej w art. 240 § 1 k.k.), a to z uwagi na to, iż nie narusza reguł postępowania także wobec dobra prawnego w postaci prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości; 2) przepisy art. 178 k.p.k., art. 6 ust. 1–3 ustawy – Prawo o adwokaturze, art. 3 ust. 3–5 ustawy o radcach prawnych, art. 86 § 1 k.p.k., art. 180 § 2 k.p.k. nie stanowią przepisów modyfikujących zakres zastosowania bądź normowania normy sankcjonowanej wysłowionej w art. 240 § 1 k.k. (tym bardziej zaś nie stanowią okoliczności uniemożliwiających przyjęcie bezprawności ludzkiego zachowania się, czyli kontratypów; niemożliwe jest również skorzystanie w ich kontekście z reguły lex specialis derogat legi generali). Potwierdzają one wyłącznie wysoką rangę i społeczną akceptację tajemnicy obrończej, adwokackiej, radcowskiej i tajemnicy spowiedzi.
    The study attempts to answer the question of what the relationship with each other is the secrecy of defense / lawyer / legal counsel / confession and the obligation to notify about the crime, and more precisely: in what relation to each other the legal norms set out in Article 178 of the Code of Criminal Procedure (and other provisions) and in Article 240 § 1 of the CC. The research method used in the work is the dogmatic and legal method. As a result of the considerations, it was found that: 1) a defender / advocate / legal counsel / clergyman, without immediately notifying the body appointed to prosecute crimes of the fact of committing one of the prohibited acts listed in Article 240 § 1 of the CC, does not exceed any sanctioned law norm (especially the one mentioned in Article 240 § 1 of the CC), due to the fact that it does not violate the rules of conduct also with regard to the legal interest in the form of the proper functioning of the judiciary; 2) the provisions of Article 178 of the Code of Criminal Procedure, Article 6 sec. 1-3 of the Act - Law on the Bar, Article 3 sec. 3-5 of the Act on Legal Advisers, Article 86 § 1 of the CCP, Article 180 § 2 of the CCP do not constitute provisions modifying the scope of application or standardization of the sanctioned norm set out in Article 240 § 1 of the CC (all the more so, they do not constitute circumstances that make it impossible to accept the unlawfulness of human behavior, i.e. counter-types; it is also impossible to use in their context the lex specialis derogat legi generali rule). They only confirm the high rank and social acceptance of the defense, lawyer, legal adviser secrets and confession secrets.
    Źródło:
    Prawo w Działaniu; 2022, 51; 63-78
    2084-1906
    2657-4691
    Pojawia się w:
    Prawo w Działaniu
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czy art. 196 kodeksu karnego1 w sposób nadmierny ogranicza wolność wyrażania poglądów i twórczości artystycznej?
    Does article 196 of Criminal Code excessively limit the freedom of speech and artistic freedom?
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/476439.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
    Tematy:
    offence of religious feelings
    freedom of speech
    article 196 of Criminal Code
    obraza uczuć religijnych
    wolność wyrażania poglądów
    art. 196 k.k.
    Opis:
    This work will try to provide an adequate answer to a question if the art. 196 of Criminal Code excessively limit the freedom of speech and artistic freedom. And so, first part of the work focuses on the analysis of types of criminal offenses defined in art. 196 of Criminal Code, second – analysis of the influence of art. 196 of Criminal Code on freedom of speech, artistic freedom and de lege ferenda stipulations, and the third – analysis of the possibility of introducing so called “justification of art” into Polish penal law, that would protect artists from possible criminal responsibility (i.a.) regarding offending another person’s religious feelings.
    W pracy podjęto próbę udzielenia adekwatnej odpowiedzi na pytanie, czy art. 196 k.k. w sposób nadmierny ogranicza wolność wyrażania poglądów i twórczości artystycznej. Pierwsza część tekstu poświęcona została analizie znamion typów czynów zabronionych pod groźbą kary określonych w art. 196 k.k., druga – analizie wpływu art. 196 k.k. na wolność wyrażania poglądów i twórczości artystycznej oraz postulatom de lege ferenda, trzecia zaś – analizie dopuszczalności wprowadzenia do polskiego prawa karnego tzw. kontratypu sztuki, który mógłby uchronić artystów przed ewentualną odpowiedzialnością karną (m.in.) z tytułu obrazy uczuć religijnych innych osób.
    Źródło:
    Studia Prawnicze: rozprawy i materiały; 2018, 1(22); 115-138
    1689-8052
    2451-0807
    Pojawia się w:
    Studia Prawnicze: rozprawy i materiały
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Artykuł 160 k.k. jako (potencjalny) środek walki z niektórymi spośród społecznie niepożądanych zachowań związanych z dopalaczami
    Art. 160 k.k. as (potentially) effective means of combating some of the socially undesirable behaviors related to designer drugs
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1596060.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    danger
    designer drugs
    art. 160 k.k.
    niebezpieczeństwo
    dopalacze
    Opis:
    Celem pracy jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy przepisy art. 160 § 1–3 k.k. mogą zostać wykorzystane w walce z dopalaczami. Prezentowane w pracy ustalenia poczynione zostały w drodze: 1) analizy materiału normatywnego odnoszącego się do badanego zagadnienia, a także 2) analizy poglądów prezentowanych w literaturze i orzecznictwie. W wyniku przeprowadzonych analiz ustalono, że przepisy art. 160 § 1–3 k.k. mogłyby zostać wykorzystane – przynajmniej teoretycznie – jako środki walki z niektórymi spośród społecznie niepożądanych zachowań związanych z dopalaczami. Podkreślenia wymaga jednak, że adekwatna wykładnia rzeczonych przepisów jest niezwykle problematyczna (z uwagi na posłużenie się przez ustawodawcę niejednoznacznymi sformułowaniami, takimi jak: „narażenie”, „niebezpieczeństwo”, „bezpośrednie”). Fakt ten zaś może stanowić istotną przeszkodę w wykorzystaniu ich w praktyce.
    The goal of this work is to answer a question if the regulations of art. 160 § 1–3 k.k. could be used in combating designer drugs. The findings of this work are based on: 1) analysis of the normative materials referring to the examined issue; and – 2) analysis of the views presented in literature and judicature. As a result of said analyses it has been established that utilizing regulations of art. 160 § 1–3 k.k. could provide – at least in theory – an effective way of combating some of the socially undesirable behaviors related to designer drugs. However, it has to be stressed that proper interpretation of said regulation is extremely problematic (because of the legislator’s use of ambiguous phrases like: “exposure”, “danger”, “direct”).This can pose a serious obstacle in any attempts of using them in practice.
    Źródło:
    Acta Iuris Stetinensis; 2018, 22, 2; 43-57
    2083-4373
    2545-3181
    Pojawia się w:
    Acta Iuris Stetinensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tomasz Snarski, Kościół katolicki wobec kary śmierci. Między prawem a filozofią i teologią, Biblioteka Więzi, Warszawa 2021, ISBN 978-83-654-2495-2, ss. 192
    Tomasz Snarski, Kościół katolicki wobec kary śmierci. Między prawem a filozofią i teologią [Catholic Church against the death penalty. Between law and philosophy and theology], Biblioteka Więzi, Warszawa 2021
    Autorzy:
    Burdziak, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30097968.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Źródło:
    Acta Iuris Stetinensis; 2023, 42; 261-268
    2083-4373
    2545-3181
    Pojawia się w:
    Acta Iuris Stetinensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-10 z 10

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies