Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Banaś, Konrad." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Wojna toyot w dyplomacji polskiej 1986 – 1987
    Toyota war in Polish diplomacy 1986 – 1987
    Autorzy:
    Banaś, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1943165.pdf
    Data publikacji:
    2017-09-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    Czad
    Libia
    wojna domowa w  Czadzie
    wojna czadyjsko-libijska
    wojna toyot
    dyplomacja Polski 1945 – 1989
    Chad
    Libya
    civil war in Chad
    Chadian-Libyan war
    Toyota War
    Polish diplomacy in 1945 – 1989
    Opis:
    Czad był areną wojny domowej już od 1965 r. Początkowo rebelianckie ugrupowania zrzeszone w Froncie Wyzwolenia Narodowego Czadu (FROLINAT) dążyły do obalenia urzędującego prezydenta François Tombalbaye. Sytuacja jednak nie uległa zmianie, kiedy to został on obalony w 1975 r. Różnice zapatrywań poszczególnych liderów rebeliantów oraz ingerencja Francji, USA, Libii czy państw ościennych spowodowała eskalację działań wojennych. W latach 80. Czad stał się obszarem starcia wpływów francuskich oraz libijskich. Państwa te wspierały na wszelki możliwy sposób polityków im uległych. Dawna metropolia dążyła do zachowania przy władzy Hissèna Habré, z kolei Libia wspierała Goukouniego Oueddei. Rywalizacja ta doprowadziła do tzw. wojny toyot, która była ostatnią fazą konfliktu czadyjskiego. Działania te, choć nieistotne z punktu widzenia Warszawy, były śledzone z uwagą przez polskich dyplomatów. Zaskakująca jest ich duża wiedza oraz trafność spostrzeżeń i uwag, jakie czynili. Z licznych pism nadsyłanych do Warszawy wyłania się szczegółowy obraz wojny toyot oraz skomplikowanych stosunków, jakie miały na nią wpływ.
    Chad has been a theatre of civil war since as soon as 1965. Initially, rebel groups united under the National Liberation Front of Chad (FROLINAT) aimed to overthrow the then president in office, François Tombalbaye, yet when it happened in 1975, the situation remained unchanged. Leaders of each rebel group differed in their opinions, which, together with intervention of France, USA, Libya and neighboring countries, brought the escalation of hostilities. In the 1980s, Chad became an area of conflicting French and Libyan influences. Both countries made every effort to support politicians in their favor. The former metropolis aimed to uphold the power of Hissène Habré, while Libya supported Goukouni Oueddei. This rivalry finally led to the, so called, Toyota War, which was the final phase of Chadian conflict. These events, despite having no importance for Warsaw, were carefully monitored by Polish diplomats, whose broad knowledge and apt remarks concerning the topic may be surprising. Numerous documents they were sending to Warsaw constitute a detailed account of Toyota War and complicated relations that affected it.
    Źródło:
    Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne; 2017, 55; 165-180
    1505-2192
    Pojawia się w:
    Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polsko-abisyńskie stosunki handlowe w latach 1918-1939
    Autorzy:
    Banaś, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/578007.pdf
    Data publikacji:
    2018-12-13
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Orientalistyczne
    Tematy:
    Ethiopia
    Abyssinia
    Polish-Abyssinian relationship
    trade
    interwar period
    Opis:
    The first trading contacts between Poland and Abyssinia took place in the twenties of the 20th century, although more developed collaboration began during the Great Depression, when Poland’s previous trade partners introduced a number of trade quotas and securities limitations. This is when the great and populated Abyssinia came to Poland’s attention. Already in 1933 a representative of The State Export Institute, Bohdan Wojewódzki, went to Addis Abeba, where he noticed a vast number of possibilities for Polish export. Local society was also very interested in establishing some closer cooperation with Poland. The country wanted to discard the impact of the great powers of the Western Europe and to protect itself from the possibility of Italian aggression. On that account, Abyssinia was striving towards collaboration with non-colonial countries. An agreement of friendship, settlement and trade between Poland and Abyssinia was signed in December 1934. It contained a clause of the highest privilege. The possibilities of cooperation were terminated by Italian aggression.
    Źródło:
    Przegląd Orientalistyczny; 2018, 3-4 (267-268); 265-282
    0033-2283
    Pojawia się w:
    Przegląd Orientalistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Repatriacja Polaków z Luksemburga po II wojnie światowej
    Repatriation of Poles from Luxembourg after Second World War
    Autorzy:
    Banaś, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/580409.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    LUKSEMBURG
    BENELUX
    REPATRIACJA POLAKÓW Z ZACHODU
    RUCHY MIGRACYJNE PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ
    POLONIA W BENELUKSIE
    LUXEMBOURG
    REPATRIATION OF POLES FROM THE WEST
    MIGRATIONS AFT ER THE SECOND WORLD WAR
    POLISH DIASPORA IN BENELUX
    Opis:
    Pierwsze grupy Polaków znalazły się w Luksemburgu już pod koniec XIX w. Po I wojnie światowej państwo to było celem emigracji zarobkowej Polonii westfalsko-nadreńskiej. W latach 30. XX w. do Luksemburga udawali się również Polacy z kraju, gdzie na miejscu dostawali zatrudnienie w rolnictwie lub rzadziej w górnictwie. W czasach II wojny światowej liczba Polonii luksemburskiej poważnie spadła. Pojawiła się jednak niewielka grupa robotników przymusowych, skierowanych do pracy przez Niemców. Po zakończeniu wojny, europejskie rządy przystąpiły do akcji repatriacyjnej swych obywateli. Z inicjatywą wystąpiły władze Luksemburga, które zaproponowały Warszawie układ o wzajemnej repatriacji. Takowy został podpisany 24 VIII 1945 r. W powrocie do Polski zainteresowani byli głównie robotnicy przymusowi oraz „dipisi”. Grupy te borykały się z niezwykle trudną sytuacją socjalno-bytową. Stara przedwojenna emigracja zarobkowa zdążyła się już wtopić w otoczenie. Mimo słabej organizacji aparatu repatriacyjnego ze strony władz warszawskich, do Polski repatriowało się co najmniej 334 Polaków, głównie przez Belgię.
    The first waves of Polish emigrants arrived in Luxembourg at the end of 19th century. After the end of the First World War this country had become a destination of economic migration for Polish people living in the Rhine-Westphalia region. In the 1930s Poles were also leaving their country and heading for Luxembourg. There they were often employed in the agricultural sector and less commonly in the mining industry. During the Second World War the amount of Polish people in Luxembourg considerably decreased. However, there also appeared a small group of civilians who had previously been subject to forced labor for Germans. After the end of the war European governments started the process of repatriation of their citizens. The Luxembourg Authorities initiated the creation of a mutual agreement with Poland on the subject of repatriation. This document was signed on 24th of August 1945. Forced workers and ‘DPs’ were mostly interested in coming back to Poland. These groups were struggling with a deeply diffi cult social-economic situation. The previous migration wave which had appeared before the Second World War had already assimilated into the local society. Despite the poor organization of the repatriation machinery of the Polish Government, there were at least 334 people who successfully repatriated to Poland, usually through Belgium.
    Źródło:
    Studia Migracyjne - Przegląd Polonijny; 2018, 44, 1 (167); 101-115
    2081-4488
    2544-4972
    Pojawia się w:
    Studia Migracyjne - Przegląd Polonijny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Geneza i przebieg konfliktu w Czadzie 1965–1984
    Origin and Course of Conflict in Chad 1965–1984
    Autorzy:
    Banaś, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1878654.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu. Wydawnictwo UMK
    Tematy:
    Czad
    Libia
    wojna domowa
    w Czadzie
    wojna czadyjsko-libijska
    konflikty w Afryce
    Chad
    Libya
    civil war in Chad
    Chadian-Libyan war
    conflicts in Africa
    Opis:
    Unpopular decisions of the first president of Chad, François Tombalbaye, quickly led to dissatisfaction, mainly among discriminated Muslim people living in the northern part of the country, for Chad’s population comprises a number of tribes. They speak different dialects and have different religious beliefs, including Islam, Christianity, and Animism. Not without significance is also the fact that the borders of the country were set artificially, with no consideration of ethnic areas or historical context. As soon as in 1965, a civil war erupted and in the following year the National Liberation Front of Chad (FROLINAT) was established. It was a rebel group aiming to overthrow the president. In 1975, in effect of internal terror and purge in the army, F. Tombalbaye was overthrown and succeeded by gen. F. Malloum. Yet FROLINAT continued the fight until 1979 when Hissène Habré took over. The subsequent years made the long-lasting period of bloody combat between the new president and his ex-collaborator Goukouni Oueddei. During that time, several countries started to intervene in Chadian internal affairs, including France, Libya, USA and neighboring countries. Foreign support for opposing politicians made the crisis in Chad even longer.
    Niepopularne decyzje pierwszego prezydenta Czadu Françoisa Tombalbayego szybko doprowadziły do niezadowolenia, szczególnie dyskryminowanej, muzułmańskiej ludności na północy kraju. Państwo to bowiem składa się z wielu plemion, posługujących się licznymi dialektami i wyznających: islam, chrześcijaństwo oraz animizm. Nie bez znaczenia są również sztuczne granice, jakie posiada Czad, nieodzwierciedlające ani układu etnicznego, ani kontekstu historycznego. Wojna domowa rozpoczęła się już w 1965 r., a w roku następnym zawiązał się Front Wyzwolenia Narodowego Czadu (FROLINAT). Było to rebelianckie ugrupowanie dążące do obalenia prezydenta. Terror wewnętrzny oraz czystki w wojsku doprowadziły w 1975 r. do obalenia F. Tombalbayego i przejęcia władzy przez gen. F. Mallouma. FROLINAT kontynuował jednak walkę aż do odsunięcia prezydenta w 1979 r. przez Hissèna Habré’a. Kolejne lata przypadły na długotrwałą i krwawą walkę nowego prezydenta ze swoim byłym współpracownikiem Goukounim Oueddeim. W tym czasie w sprawy Czadu ingerowała już nie tylko Francja, ale również Libia, USA oraz państwa ościenne. Zewnętrzne wsparcie dla walczących polityków powodowało przedłużanie się kryzysu czadyjskiego.
    Źródło:
    Historia i Polityka; 2017, 21(28); 43-52
    1899-5160
    2391-7652
    Pojawia się w:
    Historia i Polityka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies