Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "BOBOWSKI, Sławomir" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Jezus odmitologizowany? Antyewangelia według José Saramago
A Demythologization of Jesus? The Anti-Gospel According to José Saramago
Autorzy:
BOBOWSKI, Slawomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1047015.pdf
Data publikacji:
2020-01-13
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Jezus historyczny, Jezus Ewangelii, świętość, ateizm, teizm, powieść, wolność, samospełnienie, miłosierdzie, miłość
historical Jesus, Jesus of the Gospels, the sacred, atheism, theism, novel, freedom, self-fulfillment, mercy, love
Opis:
Spór o Jezusa, będący jednocześnie sporem o istnienie realnego boskiego sacrum, trwa od czasów oświecenia. W pierwszej połowie dziewiętnastego wieku powstawały pierwsze prace dowodzące, iż Jezus był tylko postacią historyczną. Do dnia dzisiejszego opublikowano na świecie tysiące książek dowodzących słuszności tej tezy i tysiące książek jej przeczących. Już na początku wieku dwudziestego „debata” ta przeniosła się do literatury epickiej. Obok utworów powieściowych o charakterze ewangelizacyjnym, jak na przykład Dzień, w którym umarł Chrystus (1957) Jima Bishopa, powstało kilka powieści polemicznych wobec tradycji ewangelicznej, a nawet zmierzających do jej skompromitowania. W ten też nurt wpisuje się powieść José Saramago Ewangelia według Jezusa Chrystusa (1991) – powieść zdecydowanie laicka, ale też subtelna w podważaniu uświęconej tradycji. Pisarzowi udaje się wykazać jej pewne istotne słabości (albo quasi-słabości), na przykład nieścisłość przekazów ewangelicznych albo nadmierną opresyjność chrześcijaństwa wobec seksualności, utrudniającą dojście człowieka, mężczyzny (tu: Jezusa) do prawdy o sobie, albo też zbyt kategoryczne oddzielanie Dobra od Zła, co z laickiej, racjonalno-empirycznej perspektywy może się wydawać zabiegiem sztucznym, niezgodnym z rzeczywistością, która zawsze jest płynna i nie ma w niej nigdzie żadnych ostrych granic. Powieściowy Jezus buntuje się przeciw Bogu-Ojcu, nie chce dźwigać jarzma boskości, zrażony licznymi „ułomnościami” chrześcijańskiego projektu. Pisarz jednak, koncentrując się na wartości osobowościowego rozwoju swojego protagonisty, na jego dążeniu do wolności i samospełnienia, pomija z dziejów Chrystusa to, co w nich najważniejsze: wezwanie do miłosierdzia i do miłości bliźniego, wezwanie do niemyślenia nieustannie o sobie.
The dispute over Jesus, which is also a dispute over the existence of the sacred reality, has continued since the age of Enlightenment. The very first works intended to demonstrate that Jesus was a merely historical figure were created in the early nineteenth century. Until now, thousands of books have been published all over the world proving the validity of this claim, and other thousands in order to abolish it. At the beginning of the twentieth century, the ‘debate’ in question was transferred to the domain of literary fiction. Side by side with novels intended to evangelize the readers, such as Jim Bishop’s The Day Christ Died (1957), there appeared several novels engaging in a polemic with the Gospel tradition, some of them even meant to compromise it. Among them is José Saramago’s The Gospel According To Jesus Christ (1991), an openly secular novel, only subtly, however, undermining the sacred tradition. The author succeeds in pointing to some of its weaknesses (or quasi-weaknesses), such as: (1) the inaccuracy of the message of the Gospel, (2) the overtly oppressive attitude of Christianity towards sexuality, hindering the recognition of one’s own identity (in the case of the novel the person suffering this oppression is Jesus), (3) too rigid a separation of good and evil, which is perceived from the secular, rational-empirical perspective as artificial and incompatible with the liquid, free-floating reality lacking sharp boundaries. The fictional Jesus rebels against God, the Father, and, discouraged by numerous ‘fallibilities’ of the divine project, refuses to carry his yoke. However, having focused on the personal growth of his protagonist, on his quest for freedom and self-fulfillment, the author ignores the most significant elements of the story of Jesus, namely, the call for mercy, the commandment to love one’s neighbor, and the call not to be focused on oneself.
Źródło:
Ethos; 2016, 29, 4 (116); 221-244
0860-8024
Pojawia się w:
Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Opowieść o „życiopisaniu”. Portret Emily Dickinson w filmie Cicha namiętność Terence’a Daviesa
Autorzy:
Bobowski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2031042.pdf
Data publikacji:
2019-12-16
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Emily Dickinson
poetry
writing
life
suffering
happiness
love
Sapphic love
motherhood
fatherhood
religion
faith
mystery of God
film structure
film composition
editing
narration
poezja
pisarstwo
cierpienie
szczęście
miłość
miłość saficka
macierzyństwo
ojcostwo
religia
wiara
tajemnica Boga
struktura filmu
kompozycja
montaż
narracja
Opis:
Emily Dickinson was not married nor had children, she did not establish a family, but she had a life filled to the brim with love, friendship, suffering, death, searching for God and, of course, writing poems about all these fundamental phenomena of human existence. Her poetry reveals a picture of a woman who is unusually spiritually rich, beautiful and…unhappy, living for the bigger part of her mature existence like a hermit, oftentimes being a witness of deaths of those to whom she was closest. Additionally, perhaps because of her Sapphic inclination, she could experience suffering being forced to suppress it and feeling social isolation or exclusion. On the other hand, any reader of poems by “the nun of Amherst” can sense a great blast of happiness and some ecstatic delight over the existence itself and… the possibility of expressing this delight in poems. Just life itself and poetry were the greatest passions of Dickinson among many others which profusely filled her psyche. Indeed, it is difficult to assess which of these two infatuations was stronger. That is why I used in the title of my essay a neologism: “life-writing” (“życiopisanie”), which was some time ago first employed by the Polish poet Edward Stachura in reference to his own life and poetry. Terence Davies’s movie about Emily Dickinson and her life is a real masterpiece in which the weave of the two main  passions Dickinson had, their interpenetration, their ardent intimacy or simply  indissolubility and unity have been shown in a deliciously suggestive way. The essay is a modest attempt at using such a way of describing things.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2019, 14, 9; 610-635
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O bólu niesłyszenia Boga i bólu słabości. Milczenie – najważniejsza spowiedź Martina Scorsese
The Pain of Not Hearing God, and the Pain of Weakness: Silence, or Martin Scorsese’s Most Important Confession
Autorzy:
BOBOWSKI, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1046942.pdf
Data publikacji:
2020-01-12
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
wiara, niepewność, słabość, cierpienie, sztuka, piękno
faith, uncertainty, weakness, suffering, art, beauty
Opis:
Skarga człowieka na milczenie Boga, na Jego niesłyszalność i wnioskowaną stąd Jego nieobecność rozbrzmiewa od pradziejów, podobnie jak lament człowieka nad swoją słabością oraz skłonnością do upadku i grzechu. Obydwa te ubolewania zostały w sposób przekonujący ukazane w powieści Milczenie Shusaku Endo, a także w jej filmowej adaptacji, pod tym samym tytułem, w reżyserii Martina Scorsese. W artykule staram się ukazać zanurzenie powieści japońskiego pisarza oraz filmu amerykańskiego reżysera w szeroko rozumianej teologiczno-filozoficznej tradycji chrześcijańskiej (obejmującej Biblię i pisma Ojców Kościoła), a także literackiej (np. w twórczości Fiodora Dostojewskiego) i filmowej (np. w twórczości Ingmara Bergmana czy w dorobku samego Scorsesego). Podkreślam jednak najsilniej wymiar religijny – wręcz konfesyjny – obu dzieł, a zwłaszcza filmu. Sam Martin Scorsese nazwał Milczenie swoim najważniejszym filmem. Główna teza artykułu wskazuje, że bez względu na „ból niesłyszenia Boga” oraz „ból słabości”, które Martin Scorsese wyraża w Milczeniu w sposób głośny i lamentacyjny, reżyser ten po raz pierwszy tak otwarcie głosi swoją wiarę w Chrystusa i miłość do Niego.
Man’s complaint about the silence of God, about the impossibility of hearing His voice, and thus about His alleged absence, has been ever-present in history. It has been accompanied by man’s lament over his own weakness and, above all, over his propensity for falling and sin. Both these lamentations have been convincingly expressed in Shusaku Endo’s novel Silence, as well as in its film adaptation made by Martin Scorsese. In the present article, I attempt to show the immersion of the novel, as well as of the movie, in a broadly understood Christian tradition of theology and philosophy (encompassing the Bible, as well as the writings of the Church Fathers), in the literary tradition (e.g. in Fyodor Dostoevsky’s works) and in certain currents of filmmaking (begun earlier by e.g. Ingmar Bergman or Scorsese himself). However, I emphasize the religious, or rather confessional dimension of both works I discuss, in particular of Scorsese’s movie. In fact the director himself called Silence his most important film. My main thesis is that despite Scorsese’s overt and sorrowful statement expressing the ‘pain of not hearing God’ and the ‘pain of weakness,’ the movie manifests his faith in Christ and his love for Him. Silence is Scorsese’s first open and clear declaration of faith.
Źródło:
Ethos; 2017, 30, 4 (120); 260-285
0860-8024
Pojawia się w:
Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bird vs. Anczyc. Dwugłos na temat portretów Indian w powieści „Nick of the Woods” Roberta Montgomery’ego Birda i jej tłumaczeniu/adaptacji – „Duchu puszczy” Władysława Ludwika Anczyca
Autorzy:
Bobowski, Sławomir
Perlinski, Paul
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/450706.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Wrocławski. Oficyna Wydawnicza ATUT – Wrocławskie Wydawnictwo Oświatowe
Tematy:
Robert Montgomery Bird
Władysław Ludwik Anczyc
Indianie
adaptacja
tłumaczenie
analiza porównawcza
powieść amerykańska
American Indians
adaptation
translation
comparative analysis
American novel
Opis:
Wszyscy znawcy zachodniej literatury amerykańskiej i kina zachodniego wiedzą, że amerykański pisarz – Robert Montgomery Bird – stał się sławny, między innymi, dzięki pełnym nienawiści, a nawet rasizmu, przedstawieniom rdzennych Amerykanów w swoich dziełach. Z tej strony znana jest jego powieść Nick of the Woods (1837). Jeśli chodzi o polskich czytelników powieści o Dzikim Zachodzie, mogą czuć się oni nieco zdezorientowani, gdy słyszą lub czytają, że Bird był „indianożercą”, ponieważ jego najsłynniejsze dzieło, tj. Nick of the Woods, przetłumaczone na język polski przez Władysława Ludwika Anczyca w 1872 r. (Duch Puszczy), nie przedstawia amerykańskich Indian jako potworów. W niektórych częściach tłumaczenia – całkiem przeciwnie. Przyczyna tkwi w tym, że dzieło Anczyca stanowi adaptację powieści Birda. Polski pisarz interpretował powieść Nick of the Woods w czasach, gdy Polacy łatwo identyfikowali swój los podbitego narodu ze stanem rdzennych Amerykanów. W pierwszej części artykułu S. Bobowskiego i P. Perlińskiego czytelnik znajdzie prezentację sposobu przedstawiania Indian przez Anczyca, w drugiej zaś – sposoby, w jaki czyni to Bird, oraz przyczyny jego stosunku do rdzennych mieszkańców Ameryki.
All connoisseurs of western American literature and western cinema know that American writer – Robert Montgomery Bird – got famous because of, among other things, full of hatred and even racism portraying Native Americans in his works. From this side his novel Nick of the Woods (1837) is well known. As far as Polish readers of novels of the wild West are concerned, they can feel a bit confused when they hear or read that Bird was such an “Indian-eater”, because his most famous work, i.e. Nick of the Woods, translated into Polish by Władysław Ludwik Anczyc in 1872 (Duch Puszczy), does not present American Indians as monsters. In some parts of the translation – quite oppositely. The point is that the Anczyc’s work is just an adaptation of Bird’s novel. Polish writer was interpreting Nick of the Woods in the times when the Poles easy identified their fate of the conquered nation with the condition of Native Americans. In the first part of the article by S. Bobowski and P. Perlinski a reader will find the presentation of Anczyc’s way of portraying Indians, and in the second – the way of Bird’s with explaining the causes of his attitude towards the American Natives.
Źródło:
Filoteknos; 2019, 9; 378-390
2657-4810
Pojawia się w:
Filoteknos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies