- Tytuł:
-
Eridostraca a new suborder of ostracods and its phylogenetic significance
Eridostraca - nowy podrząd Ostracoda i jego filogenetyczne znaczenie
Eridostraca - novyjj podotrjad Ostracoda i ego filogeneticheskoe znachenie - Autorzy:
- Admaczak, F.
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/20165.pdf
- Data publikacji:
- 1961
- Wydawca:
- Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
- Opis:
-
This paper reports the results of investigations on the structure and texture of multilamellar ostracod carapaces and of comparative studies on the microstructure of the shell in Leperditiidae Jones and Healdiidae Harlton. The writer's inferences are that the multilamellar ostracod carapace has been derived from Conchostraca (Phyllopoda) with concentric growth lines. The consequent result is the separation of the group Eridoconchinae Henningsmoen into a distinct suborder - the Eridostraca. A new genus, Aberroconcha, has been established in this suborder and two species from the Middle Devonian of Poland a redescribed as new: Aberroconcha plicata and A. devonica. Moreover, one new species of Eridoconcha Ulrich & Bassler, equally of Devonian age, is described: Eridoconcha granulifera. A concept of the diphyletic origin of ostracods is postulated, based on the morphology and microstucture of their carapace.
Rozprawa ta zawiera rezultaty badań nad morfologią Eridoconchidae Henningsmoen i obserwacje nad mikrostrukturą pancerzy przedstawicieli kilku prymitywnych grup paleozoicznych Ostracoda. Rozpatrywany w niej problem obejmuje rownież zagadnienia związane z genezą pancerza ostrakodowego. Wysunięte w tej pracy tezy oparte zostały na obserwacjach zarówno Ostracoda, jak i kambryjskich Archaeostraca oraz współczesnych Conchostraca. Materiały, na których dokonane zostały te badania, zebrano z dewonu środkowego w Górach Świętokrzyskich (Wydryszów, Grzegorzowice, Skały, Świętomarz-Śniadka). Prócz tego zbadano okazy Aberroconcha magna (Harris) z ordowiku Platformy Syberyjskiej, przekazane autorowi przez Dr W. A. Iwanową z Instytutu Paleontologicznego Akademii Nauk ZSRR w Moskwie. Do celów porównawczych wykorzystano również Ostracoda ze Związku Radzieckiego (Estonia, Platforma Rosyjska, Platforma Syberyjska) i ze Stanów Zjednoczonych, jak również materiały z głazów narzutowych pochodzenia skandynawskiego oraz współczesne z Adriatyku i wiele innych. W badaniach tych uwzględniono w szerokim zakresie studia porównawcze nad mikrostrukturą pancerzy, oparte na szlifach cienkich i seryjnych naszlifowaniach. Stosowano też fluorydyzacje skorupek w celu zbadania struktury pancerza, jego laminacji i budowy wewnętrznej Eridoconchidae. Szczegółowa analiza morfologiczna skorupek Eridoconchidae wykazała, że pancerze tych zwierząt zbudowane były z licznych blaszek ułożonych jedna pod drugą, odzwierciedlających kolejne fazy wzrostu zwięrzecia. Poszczególne blaszki stanowią elementy wylinkowe, nie zrucane w procesie wzrostu. Pod tym względem pancerze Eridoconchidae przypominają stosunki panujące u Conchostraoa (Phyllopoda), różnią sie jednak od tych ostatnich ilością blaszek na pancerzu, która w obrębie rodzajów Aberroconcha n. gen. i Eridoconcha Ulrich & Bassler dochodzi do 11 i liczby tej nie przekracza. Poza tym, skorupki tych zwierząt są z reguły wapienne, a tylko partie centralne blaszek są chitynowe i wpuklone do środka skorupki, tworząc komory, jak to jest u przedstawicieli rodzaju Aberroconcha. Reprezentują one jeden z najprymitywniejszych typów Ostracoda; nie osiagnęły jeszcze zdolności linienia, która jest cechą charakterystyczną dla małżoraczków. Obok form typu Aberroconcha, zarówno z Polski, jak i z Platformy Syberyjskiej, zbadano i opisano gatunki rodzaju Eridoconcha, z których dwa (E. rugosa Ulrich & Bassler, E. arsiniata (Stover)) znane są ze Stanów Zjednoczonych. Ich pancerze mają wszystkie blaszki całkowicie wapienne. Stanowi on dalsze ogniwo morfologiczne rozwoju pancerza ostrakodowego. Liczba faz wzrostu u tego rodzaju pozostaje nadal wysoka (do 11), a poszczególne blaszki ściśle do siebie przylegają. Swoisty typ budowy pancerza Eridoconchidae uzasadnia wyodrębnienie tej grupy ostrakodów w samodzielny podrząd - Eridostraca n.subordo. Stanowisko filogen etyczne tego podrzędu, do którego włączono również proponowaną nową rodzinę - Cryptophyllidae, cechujacą się skorupkami zbudowanymi z niewielkiej liczby blaszek (od 6 do 1), - jest pośrednie między Conchostraca a Ostracoda, z grupy Palaeocopa. Wysunięta przez Levinsona (1951) dla skorupek wieloblaszkowych Ostracoda hipotez a "retencji linienia", jako cechy przystosowawczej dla niewielkiego kręgu form, wydaje się niesłuszną , ponieważ mała liczba blaszek na pancerzu takich form, jak np. Cryptophyllus Levinson, nie ilustruje retencji, lecz przypuszczalnie inicjację linienia, zaś skorupki wieloblaszkowe Eridoconchidae (Aberroconcha i Eridoconcha) wskazują na pierwotny stan budowy, odziedziczony po swoich wieloblaszkowych przodkach z grupy Conchostraca. Pod względem morfologicznym istnieją stopniowe przejścia od pancerza wieloblaszkowego (Aberroconcha, Eridoconcha), poprzez pancerz o niewielkiej liczbie blaszek (Cryptophyllus), do pancerza trzy- , dwu- i jednoblaszkowego (Conchoprimitia Öpik, Milleratia Swartz, Schmidtella Ulrich). Wskazują one równocześnie na sposób powstania dużej grupy paleozoicznych Ostracoda, a przede wszystkim prymitywnej i ważnej pod względem filogenetycznym grupy Leperditellidae Ulrich & Bassler. Badania prowadzone nad Eridoconchidae rzucają jednocześnie światło na pochodzenie Ostracoda. Okazało się, że znana od dawna koncepcja paleontologiczna pochodzenia Ostracoda z grupy Bradoriidae Matthew (Ulrich & Bassler, 1931; Raymond, 1946), nie wyczerpuje całkowicie zagadnienia. Autor uważa, że z grupy kambryjskich Bradoriidae (Archaeostraca) mogły wyodrębnić się tylko bardzo prymitywne ostrakody, a mianowicie Leperditiidae Jones. Odznaczają się one dużymi rozmiarami pancerza, obecnością odcisków mięśniowych na skorupce, których w grupie Palaeocopa na ogół brak. Pancerz tych małżoraczkow (Leperditiidae) ma strukturę pryzmatyczną, a w jego jednoblaszkowej skorupce wyróżnić można trzy warstwy: 1) zewnętrzną, ciemno zabarwioną ; 2) środkową, przezroczystą; 3) wewnętrzną, grubszą od zewnętrznej i również ciemno zabarwioną. Podobny typ struktury pancerza i wyraźne odciski mięśniowe, złożone z licznych śladów przyczepow adduktorów, mają przedstawiciele Healdiidae Harlton (Podocopa). W związku z tym autor jest skłonny wyprowadzić te ostatnie z Leperditiidae. Jeśli chodzi o mikrostrukturę pancerza Eridostraca, to jest ona kryptokrystaliczna. Po sfluorydyzowaniu można na ich skorupkach wyróżnić dwie warstwy: 1) zewnetrzną, ciemno zabarwioną, 2) wewnetrzną, przezroczystą. Poza tym na skorupkach przedstawicieli tego podrzędu mięśnie zwierające nie pozostawiają śladów przyczepu ścięgien. Analogiczne stosunki panują wśród prymitywnych Leperditellidae (Conchoprimitia), których przodkami, według wszelkiego prawdopodobieństwa, były wieloblaszkowe Eridostraca. Ta ostatnia grupa, jak już wspomniano, wykazuje duże podobieństwo do jednego z najprymitywniejszych szczepów skorupiaków, a mianowicie Conchostraca, których pancerz jest z reguły chitynowy (bardzo rzadko wapienny). Powstanie pancerza ostrakodowego dokonało się na drodze głębokich przeobrażeń, polegających m.in na uzyskanej stopniowo zdolności przyswajania soli węglanowych i wydalania ich w postaci blaszek wapiennych oraz na zdolności zrzucania skorupek wylinkowych. Na podstawie dokonanych obserwacji i badań można z dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że występujące w paleozoiku grupy małżoraczków wskazują na difiletyczne pochodzenie tego rzędu. Szczep Leperditiidae wywodziłby się z Archaeostraca (Bradoriidae), szczep zaś obejmujący Eridostraca zwiazany byłby z Conchostraca (Lepidittidae Kobayashi). DIAGNOZY Podrząd Eridostraca n. subordo Ostracoda o pancerzu wieloblaszkowym, rzadziej jednoblaszkowym, wapiennym, z krótkim, prostym brzegiem zawiasowym i wypukłym dorsalnym. Maksymalna liczba blaszek na skorupce - 11. Mikrostruktura pancerza kryptokrystaliczna. Występowanie : ordowik - dewon (jura?). Rozprzestrzenienie geograficzne : Ameryka, Azja, Europa. Aberroconcha n. gen. Owalne Eridoconchidae z licznymi (9-11) blaszkami na pancerzu, o prostym brzegu zawiasowym. Niezwapniałe elementy blaszek, wpuklone do środka skorupki, tworzą komory. Dymorfizm nie znany. Wystepowanie: ordowik - dewon. Rozprzestrzenienie geograficzne: Ameryka Północna, Europa (Góry Świętokrzyskie), Azja (Platforma Syberyjska). Aberroconcha plicata n. sp. (pl. III , fig. 1 a-c) Pancerz średniej wielkości, umbonalny, wieloblaszkowy, z licznymi (do 10) pasmami przyrostowymi. Blaszki chitynowe, wpuklone do środka skorupki, tworzą niewielkie komory. Aberroconcha devonica n. sp. (pl. IV, fig. 2 a-c) Pancerz prawie owalny, średniej wielkości, z licznymi (9) blaszkami na pancerzu. Poszczególne blaszki zwapniałe i częściowo wpuklone do wnętrza skorupki. Przednia część pancerza ostro ścięta. Eridoconcha granulifera n. sp. (pl. III. fi g. 2 a- c) Zarys skorupki owalny. Liczne drobne granulacje na ostatnich pasmach przyrostowych. Blaszki, całkowicie wapienne, przylegają do siebie na całej powierzchni, Liczba blaszek - 9. - Źródło:
-
Acta Palaeontologica Polonica; 1961, 06, 1
0567-7920 - Pojawia się w:
- Acta Palaeontologica Polonica
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł