Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "AMBROŻEWICZ, ZBIGNIEW" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
Widzialność niewidzialnego. Las Meninas Diega Velázqueza
Autorzy:
Ambrożewicz, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/705471.pdf
Data publikacji:
2013-03-01
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
D. Velázquez
M. Merleau-Ponty
Las Meninas
widzialność
indywidualizm
perspektywa
apollińskość
dionizyjskość
sokratyzm
Opis:
W eseju przedstawiam interpretację słynnego dzieła Diega Velázqueza Las Meninas, korzystając przede wszystkim z pomysłów fenomenologii widzialności Maurice’a Merleau-Ponty’ego i pewnych ustaleń Macieja Kociuby dotyczących perspektywy. Staram się dowieść, że obraz przekazuje znaczenia mocno osadzone w ówczesnej epoce i ściśle związane z ideami takich myślicieli i twórców, jak Kartezjusz, Pascal czy Calderón, a także zawierające oryginalną interpretację rodzącego się indywidualizmu.
Źródło:
Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria; 2013, 1; 77-102
1230-1493
Pojawia się w:
Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muzułmański personalizm czy indywidualizm? Próba antropologii Ibn’Arabiego
Muslim personalism or individualism? An attempt in anthropology of Ibn’Arabi
Autorzy:
Ambrożewicz, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/480722.pdf
Data publikacji:
2015-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Księży Werbistów Verbinum
Tematy:
Islam
Ibn’Arabi
safizm
personalizm
indywidualizm
Człowiek Doskonały
wyobraźnia
Sufism
Personalism
Individualism
the Perfect Man
imagination
Opis:
Islam, a zwłaszcza mistycyzm muzułmański – sufizm, wypracował własną antropologię ściśle sprzężoną z teologią. W artykule próbuję odpowiedzieć na pytanie, czy w sufickiej antropologii da się odnaleźć wątki analogiczne do mocno osadzonych w kulturze i filozofii chrześcijańskiej takich zjawisk jak personalizm i indywidualizm. Jako materiał do analiz posłużyła mi myśl wybitnego średniowiecznego arabskiego sufickiego mistyka, Ibn’Arabiego (1165-1240), który rozwinął interesującą koncepcję Człowieka Doskonałego oraz stworzył oryginalną teorię poznania metafizycznego opartą na wyobraźni. Próbuję dowieść, że pewne podobieństwa i analogie nie dają mocnych podstaw do traktowania Ibn’Arabiego teorii człowieka jako personalizmu, indywidualizmu czy nawet ścisłego holizmu.
Islam and especially Muslim mysticism, that is Sufism, worked out its own anthropology strictly connected to its theology. In the paper I try to answer a question if one may find in the sufi anthropology issues similar to problems of personalism and individualism which are firmly embedded in Christian culture and philosophy. As a good example of Muslim thought I use a work of distinguished medieval Sufi Master – Ibn’Arabi (1165-1240) who developed an interesting conception of the Perfect Man and invented an original theory of metaphysical cognition based on imagination. I argue that there are not good reasons, in spite of some similarities and analogies, to consider Ibn’Arabi’s theories of man as personalism, individualism or even strict holism.
Źródło:
Nurt SVD; 2015, 2; 112-133
1233-9717
Pojawia się w:
Nurt SVD
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dlaczego islam nie akceptuje Zachodu? Rogera Scrutona próba odpowiedzi
Islam’s rejection of Western civilization according to Roger Scruton
Autorzy:
Ambrożewicz, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/480094.pdf
Data publikacji:
2017-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Księży Werbistów Verbinum
Tematy:
Islam
konserwatyzm
państwo
prawo
Roger Scruton
terroryzm
conservatism
state
law
terrorism
Opis:
Artykuł przedstawia pogląd brytyjskiego filozofa konserwatywnego Rogera Scrutona na przyczyny odrzucenia przez większość wyznawców islamu reguł rządzących zachodnimi społeczeństwami i państwami. W części pierwszej artykułu prezentuje się Scrutona rozumienie konserwatyzmu oraz jego konserwatywne ujęcie problemu państwa, prawa i społeczeństwa. W części drugiej omawia się Scrutonowską interpretację prawodawstwa islamskiego oraz przyczyny, dla których pozostaje ono w niemal całkowitej sprzeczności z teorią i praktyką społeczną Zachodu. W konkluzji stawia się pytanie – częściowo polemiczne z pewną tezą Scrutona – o realne istnienie bronionej przez niego zachodniej formacji kulturowej.
The article examines the theory of Roger Scruton, contemporary British conservative philosopher, on why most Muslims reject norms governing social and political life in Western Europe. In the first part I present an overview of Scruton’s understanding of conservatism, and his conservative ideas on state, law and society. In the second part I discuss Scruton’s interpretation of the Islamic law and the reasons behind its near total opposition to and conflict with the social theory and practice in the West. I conclude with a question – partly polemical to Scruton’s thesis – as to the real existence of the Western cultural millieu he defends.
Źródło:
Nurt SVD; 2017, 2; 499-515
1233-9717
Pojawia się w:
Nurt SVD
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Socjalizm – Apollo w krainie utopii
Autorzy:
Ambrożewicz, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/637649.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Opis:
W Narodzinach tragedii Fryderyk Nietzsche dowodził, ze sztuka teatru zawdzięcza swoje istnienie dwóm żywiołom lub raczej – jak to sam Nietzsche określał – popędom, czyli sposobom artystycznego przedstawiania rzeczywistości: dionizyjskiemu i apolińskiemu. Dionizyjskość to dla Nietzschego muzyczność – ekstatyczna amorficzność; apollińskość, z kolei, to plastyczność, pełna form i kształtów ułuda, wyśniona, by w znośnej dla człowieka postaci ukazać trudną do zniesienia dionizyjską prawdę. Prawdę tę ujawnił królowi Midasowi schwytany przezeń Sylen, towarzysz Dionizosa: „Najlepsze jest dla ciebie zupełnie nieosiągalne: nie narodzić się, nie istnieć, być niczym. Najlepsze zaś po tym jest dla ciebie – prędko umrzeć”. Ta dionizyjska prawda dotyczy zatem nie tylko artystycznego przedstawiania, lecz mówi coś również o ludzkiej kondycji. Wyrażenie zaś w dionizyjski sposób strasznej dionizyjskiej prawdy dalekie musi być od wyważonej harmonii i zdystansowanego umiaru. Jedyne na co może liczyć zapamiętały w szaleńczej trwodze dionizyjski „artysta” to zagubienie się w panteistycznej jedności wszystkich ludzi i przyrody Ale wtedy też różnica pomiędzy dziełem sztuki, artystą a odbiorcą zaniknie, pogrążona w ekstatycznym upodobnieniu. By sztuka stała się możliwa, niezbędna staje się apollińska forma i dający chwilę wytchnienia dystans. Chociaż apollińskość i dionizyjskość mają w intencji Niezschego estetyczne znaczenie, ich ogólnokulturowy sens zidentyfikowano dość szybko. Carl Gustav Jung zarzucał Nietzschemu, że zapomniał on o podstawowym dla Greków religijnym sensie tej antynomii: „Estetyzm jest nowoczesnymi okularami, przez które psychologiczne tajemnice kultu Dionizosa widzi się w takim świetle, w jakim starożytni z pewnością nigdy ich nie widzieli ani nie przeżywali”.
Źródło:
Principia; 2012, 56
2084-3887
Pojawia się w:
Principia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies