Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Świętosławski, Jacek" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    The significance of urea phosphate in protecting mushroom cultivation
    Znaczenie fosforanu mocznika używanego dla ochrony produkcji grzybów uprawnych
    Autorzy:
    Kucharska, Renata
    Szymański, Jan
    Świętosławski, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032618.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    cultivated mushroom house
    urea phosphate
    protection
    prophylaxis
    cultivation
    pieczarkarnia
    fosforan mocznika
    ochrona
    profilaktyka
    uprawa
    Opis:
    Introduction: Urea phosphate has been used with good results in animal feeding and preservation of wet corn and blood after slaughter that is destined for fodder use. Moreover, that compound, which is also found in poultry manure, shows fungicidal effect. The aim of the present study was to examine disinfecting properties of urea phosphate in mushroom production. Materials and methods: The investigation was carried out using the nutrient Mycobiol C® (containing urea phosphate) to assess the biocidal properties against selected mould fungi and Basidiomycetes fungi as well as its suitability for wood disinfection in mushroom cultivation rooms. Indication was done using the laboratory method on wood artificially infected by selected mould fungi (Ascomycotina and Deuteromycotina) as well as fungi decomposing wood (Basidiomycotina). Moreover, the effect of urea phosphate on the growth of selected bacteria such as Pseudomonas aeruginosa, Pseudomonas tolaasii and Staphylococcus aureus was also investigated. Results and conclusions: The results indicate that urea phosphate shows fungicidal effect against the tested fungi and mycelium Agaricus bisporus, but not Trichoderma viride. The examined compound applied at 7.0 % concentration for 15 minutes showed bactericidal effect against Pseudomonas aeruginosa and Pseudomonas tolaasii.
    Wprowadzenie: Fosforan mocznika jest stosowany z dobrymi wynikami w żywieniu zwierząt oraz do konserwowania wilgotnego zboża i krwi poubojowej, przeznaczonych na cele paszowe. Ponadto związek ten obecny w nawozie kurzym wykazuje działanie grzybobójcze. Celem pracy było zbadanie właściwości dezynfekcyjnych fosforanu mocznika w uprawie grzybów. Materiały i metody: Do badań wykorzystano preparat Mycobiol C® (zawierający fosforan mocznika) oceniając jego właściwości biobójcze przeciwko wybranym grzybom pleśniowym i grzybom rodzaju Basidiomycetes, a także jego przydatność do dezynfekcji drewna w pieczarkarniach. Badanie zostało przeprowadzone w warunkach laboratoryjnych na drewnie sztucznie zainfekowanym przez wybrane grzyby pleśniowe (Ascomycotina i Deuteromycotina) jak również grzyby rozkładające drewno (Basidiomycotina). Ponadto zbadano również wpływ fosforanu mocznika na wzrost wybranych bakterii takich jak Pseudomonas aeruginosa, Pseudomonas tolaasii oraz Staphylococcus aureus. Wyniki i wnioski: Uzyskane wyniki wskazują, że fosforan mocznika wywiera działanie grzybobójcze na grzyby patogenne i grzybnię pieczarki Agaricus bisporus, ale nie niszczy Trichoderma viride. Badany związek stosowany w stężeniu 7.0% przez 15 minut działa bakteriobójczo na Pseudomonas aeruginosa i Pseudomonas tolaasii.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2009, 36, 2; 131-144
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ocena skuteczności działania nowych substancji dezynfekcyjnych - Kloracidu, Desinoxidu i Syrlicidu w uprawie pieczarek
    Effectiveness evaluation of new disinfection substances - Kloracid, Desinoxid, Syrlicid in cultivation mushroom
    Autorzy:
    Kucharska, Renata
    Szymański, Jan
    Świętosławski, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032620.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    uprawa pieczarek
    dezynfekcja
    kloracid
    desinoxid
    syrlicid
    norenco
    mushroom cultivations
    disinfection
    Opis:
    Introduction: Disinfection means any action aiming at the elimination of pathogenic microorganisms and has been commonly used not only in medicine, biology or food industry but also in mushroom cultivation as a means of prophylaxis and control of microbiological infections caused by bacteria, viruses and pathogenic fungi. In this study, new biodegradable disinfectants: Kloracid, Desinoxid and Syrlicid from Norenco, Poland were assessed. Materials and methods: Laboratory tests were carried out on growing media and were tested in selected mushroom cultivations. The isolates of pathogenic fungi: Trichoderma sp., Verticillium fungicola, Mycogene perniciosa, Cladobotryum dendroides, Penicillium sp., and bacteria Pseudomonas tolaasii as well as mycelium of Agaricus bisporus were used as bioindicators. Results: It was demonstrated that all of the tested substances were effective in destroying pathogens in mushroom cultivations. For general disinfection (surfaces, utensils, cabinet and packaging) Kloracid solution was effective at the concentration of 4.0%, Desinoxid solution – at the concentration of 1.4 % and Syrlicid – at 5.0%. For woodwork disinfection in the mushroom cultivation Kloracid worked effectively already at the concentration of 0.5%, Desinoxid and Syrlicid – at the concentration of 0.03%. Applying the tested disinfectants Norenco, Poland did not affect organoleptic properties of the cultivated mushrooms.
    Wstęp: Dezynfekcja jest to postępowanie mające na celu niszczenie drobnoustrojów chorobotwórczych i stosowane jest powszechnie nie tylko w medycynie, biologii i przemyśle spożywczym, ale także w pieczarkarstwie. W pracy oceniono wpływ nowych biodegradowalnych środków dezynfekcyjnych firmy Norenco - Kloracidu, Desinoxidu i Syrlicidu na zapobieganie i niszczenie zakażeń biologicznych. Materiały i metody: Badania prowadzono w warunkach laboratoryjnych na podłożach hodowlanych i w warunkach uprawowych w wybranych pieczarkarniach na terenie Polski. Jako bioindykatory wykorzystano izolaty grzybów patogennych z rodzaju Trichoderma sp., Verticillium fungicola, Mycogene perniciosa, Cladobotryum dendroides, Penicillium sp., i bakterii Pseudomonas tolaasii, oraz grzybnię pieczarki Agaricus bisporus. Wyniki: Wykazano, że wszystkie trzy badane środki odkażające posiadają zdolność niszczenia patogenów występujących w uprawach pieczarek. Ustalono, że w pieczarkarniach do dezynfekcji ogólnej preparat Kloracid może być stosowany w stężeniu 4,0%, Desinoxid w stężeniu 1,4%, a Syrlicid w stężeniu 5,0%. Natomiast do dezynfekcji elementów drewnianych najniższe skuteczne stężenie Kloracidu wynosi 0,5%, a preparatów Desinoxid i Syrlicid - 0,03%. Ponadto oceniając aromat, smak i barwę pieczarek stwierdzono, że środki dezynfekcyjne firmy Norenco nie wpływają negatywnie na właściwości organoleptyczne grzybów.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2009, 36, 2; 111-129
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Macroprolactinoma – ocena skuteczności leczenia chirurgicznego
    Macroprolactinoma – evaluation of surgical treatment
    Autorzy:
    Beda-Maluga, Karolina
    Janocha, Justyna
    Świętosławski, Jacek
    Winczyk, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032614.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    prolactinoma
    gruczolak przysadki
    leczenie operacyjne
    niedoczynność przysadki
    pituitary adenoma
    surgical treatment
    hypopituitarism
    Opis:
    Introduction: The first–line treatment of prolactinoma is pharmacotherapy with dopamine agonists. Surgery is performed rarely – if pharmacological treatment is ineffective (lack of normalization of blood prolactin (PRL) level and/or tumor reduction) and/or the patient does not tolerate the medication. The aim of our study was to assess the hormonal function of the pituitary in patients operated for prolactinoma. We analyzed both the efficacy of the treatment and the occurrence of hypopituitarism after surgery. Material and methods: The study group consisted of 26 patients after macroprolactinoma surgery hospitalized in the Department of Endocrinology, Chair of Endocrinology, Medical University of Lodz. The biochemical criterion of cure was the normalization of serum PRL concentration, measured in the morning, in a fasting state. The hormonal function of the pituitary was assessed on the basis of the levels of tropic hormones and adequate peripheral glands hormones. Results: The normalization of PRL concentration was achieved in 19 patients – in two after the surgery and in 17 as a result of post–operative therapy with dopamine agonists. Moreover, in 13/19 patients the imaging study showed the incomplete removal of adenoma, and in 14 patients hypopituitarism occurred. In seven patients, despite continued treatment with dopamine agonists after the surgery, PRL concentration still exceeded the reference values. Four of them had hypopituitarism. Conclusions: Treatment of macroprolactinoma remains a serious therapeutic problem because surgery in many cases does not lead to the removal of the entire tumor mass and quite often causes hypopituitarism. However, the use of postoperative medication with dopamine agonists significantly increases the chance of the normalization of PRL blood concentration and is necessary in majority of patients with macroprolactinoma.
    Wstęp: Leczeniem z wyboru prolactinoma jest farmakoterapia z zastosowaniem agonistów receptorów dopaminergicznych. Zabieg chirurgiczny wykonuje się dość rzadko – w przypadku braku skuteczności leczenia farmakologicznego (normalizacji stężenia prolaktyny (ang. prolactin – PRL) i/lub zmniejszenia masy nowotworu) i/lub złej tolerancji leków. Celem naszej pracy była ocena czynności hormonalnej przysadki u chorych operowanych z powodu prolactinoma. Analizie poddano zarówno skuteczność leczenia, jak i wystąpienie po zabiegu niedoczynności przysadki. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 26 pacjentów po operacji macroprolactinoma hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii Katedry Endokrynologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Za biochemiczne kryterium wyleczenia przyjęto normalizację stężenia PRL w surowicy krwi oznaczonej na czczo w godzinach porannych. Czynność wydzielniczą przysadki oceniono na podstawie stężeń hormonów tropowych i odpowiednich hormonów gruczołów obwodowych. Wyniki: Normalizację stężenia PRL uzyskano u 19 pacjentów – w tym u dwóch po samej operacji, a u 17 dodatkowo w wyniku pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy. Ponadto u 13/19 osób w badaniu obrazowym stwierdzono niecałkowite usunięcie gruczolaka, a u 14 chorych odnotowano niedoczynność przysadki. U siedmiu pacjentów, mimo kontynuacji leczenia agonistami dopaminy po operacji, stężenie PRL nadal przekraczało granice wartości referencyjnych. U czterech z nich stwierdzono niedoczynność przysadki. Wnioski: Leczenie makrogruczolaków prolaktynowych przysadki stanowi nadal poważny problem terapeutyczny, bowiem zabieg chirurgiczny w wielu przypadkach nie pozwala na usunięcie całej masy nowotworu i dość często powoduje niedoczynność przysadki. Jednakże, zastosowanie pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy znacznie zwiększa szansę na normalizację stężenia PRL we krwi i jest niezbędne u większości pacjentów z macroprolactinoma.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2015, 42, 1; 75-87
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The effects of peroxisome proliferator-activated receptor gamma agonists and fluorouracil on Colon 38 cancer growth in vitro
    Wpływ agonistów receptorów aktywowanych proliferatorami peroksysomów typu gamma i fluorouracylu na wzrost komórek raka linii Colon 38 in vitro
    Autorzy:
    Beda-Maluga, Karolina
    Fuss-Chmielewska, Julita
    Świętosławski, Jacek
    Winczyk, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032902.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    pparγ agonists
    pioglitazone
    rosiglitazone
    fluorouracil
    colon cancer
    agoniści pparγ
    pioglitazon
    roziglitazon
    fluorouracyl
    rak jelita grubego
    Opis:
    Introduction: Colon cancer is a very serious medical problem in Europe and also in Poland. For many years fluorouracil has been used as a main agent in chemotherapy, but its effectiveness is not sufficient. Recently several modern drugs were introduced in the treatment of colon cancer and also various of therapeutic options have been tested but the survival time of patients with cancer has not been extended significantly. For that reason more efficient drugs have still been looked for. One of the potential anticancer drugs are thiazolidinediones (TZDs) – agonists of peroxisome proliferator-activated receptors gamma (PPARγ) which in the last years were used in diabetes treatment. Therefore, we decided to examine the effect of two TZDs – pioglitazone (PIO) and rosiglitazone (ROS) on the growth of murine colon cancer and to compare their action with the efficacy of routinely used fluorouracil (FU). Furthermore, we evaluated the PPARγ expression in colon cancer cells by using the immunocytochemical method. Material and methods: Cell line of murine cancer – Colon 38 was used in our experiment. The growth of cancer cells was assessed by using EZ4Y kit based on the modified colorimetric Mosmann method. In 24 and 48 h cell culture the effects of ROS and PIO at concentrations 10-4, 10-5, 10-6, 10-7 M and FU at concentrations 4 x 10-6 and 10-6 M were examined. Immunochistochemistry was performed with the use of murine specific polyclonal antibodies anti-PPARγ1,2 and the streptavidin-biotin-peroxidase method. Results: The immunopositive reaction for PPARγ was shown in the nuclei of Colon 38 cells. Both, the examined TZDs and fluorouracil significantly decreased the growth of colon cancer and their efficacy was dependent on the concentration of examined compounds and also the incubation time. Rosiglitazone, in all used concentrations, acted more strongly than PIO. Fluorouracil showed anti-cancer activity only in 48 h culture and its inhibitory effect was weaker than both TZDs at the highest concentration (10-4 M). Conclusions: Our data indicate that PPARγ agonists, especially rosiglitazone, inhibit the growth of Colon 38 cancer. However, the potential usefulness of rosiglitazone and pioglitazone for the chemoprevention and treatment of colon cancer requires further studies.
    Wstęp: Rak jelita grubego stanowi poważny problem medyczny zarówno w Polsce, jak i w całej Europie. Przez wiele lat jako główny chemioterapeutyk stosowano fluorouracyl, niestety jego skuteczność okazała się niewystarczająca. Zastosowanie w terapii raka jelita grubego nowych leków i różnych opcji terapeutycznych nie wydłużyło istotnie czasu przeżycia pacjentów. Z tego powodu nadal poszukiwane są bardziej skuteczne formy leczenia. Związkami o potencjalnym działaniu przeciwnowotworowym są tiazolidinediony (TZDs) – agoniści receptorów gamma aktywowanych proliferatorami peroksysomów (PPARγ), które w ostatnich latach wykorzystywano w leczeniu cukrzycy. W związku z tym, w pracy oceniono wpływ dwóch TZDs – pioglitazonu (PIO) i roziglitazonu (ROS) na wzrost mysiego raka jelita grubego, a ich działanie porównano ze skutecznością fluorouracylu (FU). Ponadto w komórkach raka jelita grubego metodą immunohistochemiczną oceniono ekspresję PPARγ. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono na linii komórkowej mysiego raka jelita grubego – Colon 38. Wzrost komórek nowotworowych mierzono za pomocą zestawu EZ4Y opartego na metodzie kolorymetrycznej Mosmann’a. W hodowli 24- i 48-godzinnej oceniono wpływ ROS i PIO w stężeniach 10-4, 10-5, 10-6, 10-7 M, a działanie fluorouracylu w stężeniach 4 x 10-6 i 10-6 M. W badaniu immunohistochemicznym wykorzystano mysie poliklonalne przeciwciała anty-PPARγ1,2 i streptawidynowo-biotynowo-peroksydazową metodę wizualizacji. Wyniki: W komórkach raka Colon 38 wykazano immunopozytywny jądrowy odczyn dla PPARγ. Badane TZDs i fluorouracyl znacząco zahamowały wzrost raka jelita grubego, a ich skuteczność zależna była od stężenia i czasu inkubacji. Działanie ROS było silniejsze niż PIO we wszystkich użytych stężeniach. Przeciwnowotworowe działanie fluorouracylu stwierdzono po 48 godzinach inkubacji, jednakże jego efekt był słabszy niż wpływ TZDs w najwyższym badanym stężeniu (10-4 M). Wnioski: Uzyskane wyniki wskazują, że agoniści receptorów PPARγ, a w szczególności roziglitazon, hamują wzrost raka Colon 38. Jednakże wykorzystanie roziglitazonu i pioglitazonu w leczeniu raka jelita grubego wymaga dalszych badań.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2011, 38, 2; 227-243
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Osocze vs surowica – czy rodzaj materiału biologicznego ma wpływ na wyniki oznaczeń parathormonu?
    Plasma vs serum – does the type of biological material affects the results of parathyroid hormone determinations?
    Autorzy:
    Beda-Maluga, Karolina
    Paczuszka, Paulina
    Pisarek, Hanna
    Świętosławski, Jacek
    Winczyk, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1035389.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
    Tematy:
    surowica
    osocze
    parathormon
    serum
    plasma
    parathyroid hormone
    Opis:
    Introduction: The recommended biological material for the parathyroid hormone (PTH) assay is venous blood plasma. According to diagnostic kit manufacturers, the PTH concentration can also be determined in blood serum. The aim of the study was to determine whether differences exist between PTH measured in serum and in plasma. Material and methods: The study was conducted on venous blood samples (plasma and serum) obtained from 92 patients at the Clinic of Endocrinology, University Hospital WAM – CSW. The PTH concentration was measured with an Immulite 1000 analyzer (Siemens), and iPTH kit. Results: The PTH values in plasma and serum were the same only in 3 cases. In 46 samples (50%), a higher hormone level was observed in the plasma, and in 43 cases (47%), a higher concentration was obtained in serum. The absolute differences between the PTH values in the tested biological materials ranged from 0 to 38 pg/mL, and increased together with the hormone concentration. The relative differences (percentage ratio of absolute differences to plasma PTH concentration) ranged from 0 to 34.3%. However, neither the absolute nor the relative differences were statistically significant (p > 0.05). The classification of PTH concentrations according to the reference values for each biological material (i.e. normal, reduced or elevated) was found to be concordant in 83 tested samples (90%). Conclusion: The identified PTH concentrations in the plasma and serum were not identical but comparable and in most cases the differences did not affect the clinical interpretation of the results.
    WSTĘP: Materiałem biologicznym zalecanym do oznaczania parathormonu (parathyroid hormone – PTH) jest osocze krwi żylnej pobranej na wersenian sodowo-potasowy, jednak według producentów zestawów diagnostycznych do pomiaru PTH można stosować zarówno osocze, jak i surowicę krwi. Celem pracy było zbadanie, czy wartości PTH oznaczane w surowicy i w osoczu krwi żylnej są porównywalne. MATERIAŁ I METODY: W badaniu wykorzystano próbki krwi żylnej (osocze i surowica) uzyskane od 92 pacjentów Poradni Endokrynologicznej Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. Wojskowej Akademii Medycznej – Centralnego Szpitala Weteranów (USK im. WAM – CSW) w Łodzi. Oznaczenia hormonu wykonano na analizatorze Immulite 1000 (Siemens) zestawem iPTH. WYNIKI: Wartości PTH oznaczone w osoczu i w surowicy były jednakowe tylko w 3 przypadkach. W 46 próbkach (50%) wyższe wartości hormonu odnotowano w osoczu, a w 43 przypadkach (47%) w surowicy. Różnice bezwzględne między wartościami PTH w badanych materiałach wahały się od 0 do 38 pg/mL i zwiększały się wraz ze wzrostem stężenia hormonu. Różnice względne (procentowy stosunek różnic bezwzględnych do stężenia PTH w osoczu) wynosiły od 0 do 34,3%. Jednak zarówno różnice bezwzględne, jak i względne nie były znamienne statystycznie (p > 0,05). Po klasyfikacji stężeń – na prawidłowe, obniżone lub podwyższone – na podstawie wartości referencyjnych PTH dla danego materiału biologicznego uzyskano zgodność wyników w 83 badanych próbkach (90%). WNIOSKI: Stężenia PTH oznaczane w osoczu i w surowicy nie są identyczne, ale porównywalne, a różnice w większości przypadków nie wpływają na interpretację kliniczną wyników.
    Źródło:
    Annales Academiae Medicae Silesiensis; 2019, 73; 25-30
    1734-025X
    Pojawia się w:
    Annales Academiae Medicae Silesiensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies