Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Śliwka, Agnieszka" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Factors influencing the caregivers’ burden
    Obciążenie fizyczne i psychiczne odczuwane przez opiekunów osób niepełnosprawnych – badanie przekrojowe
    Autorzy:
    Śliwka, Agnieszka
    Pabjańczyk, Karol
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1972215.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    care
    burden
    Physical disability
    opieka
    obciążenie
    niepełnosprawność ruchowa
    Opis:
    Wprowadzenie: Zapotrzebowanie na usługi opiekuńcze jest następstwem starości demograficznej populacji, zwłaszcza dalszego oczekiwanego wydłużania czasu trwania życia dzięki postępowi medycyny. Im większej liczby osób starszych dotyczy zniedołężnienie, choroba i niepełnosprawność, tym większe zaangażowanie w opiekę reszty społeczeństwa. Rodzina stanowi istotne uzupełnienie i wsparcie dla systemu opiekuńczego państwa, zwłaszcza w sytuacji jego niewydolności, uzupełniając braki finansowe i organizacyjne.Cel pracy: Poznanie przyczyn subiektywnie postrzeganego obciążenia u osób sprawujących opiekę nad niepełnosprawnymi ruchowo podopiecznymi.Materiał i metody: Badaniem objęto 38 opiekunów oraz ich niepełnosprawnych ruchowo podopiecznych. W grupie opiekunów było 31 kobiet (82%) i 7 mężczyzn (18%), a średnia wieku opiekunów wynosiła 55,9 lat. W grupie podopiecznych było 16 kobiet (42%) i 22 mężczyzn (58%), a średnia wieku podopiecznych wynosiła 67,5 lat. W badaniach wykorzystano ankietę demograficzną, skalę funkcjonalną Barthel i skalę IADL Lawtona do oceny stanu podopiecznych oraz skalę Cope Indeks do oceny pozytywnego oraz negatywnego wpływu opieki na sprawujących ją opiekunów.Wyniki: Badania wykazały istotną zależność pomiędzy subiektywnie odczuwanym obciążeniem opiekuna a: BMI podopiecznego, samooceną stanu zdrowia opiekuna, ilością godzin poświęcanych na opiekę tygodniowo oraz satysfakcją opiekuna i jakością wsparcia otrzymywanego przez opiekuna.
    Introduction: The need for care services is a result of population ageing, especially as life expectancy is expected to rise, due to progress of medicine. The bigger the number of elderly with dementia, illness, and disability, the more the rest of society is involved in care activities. The family serves to supplement the health care system’s financial and organisational gaps, especially in the situation of its failure. Aim: Recognise the causes of the subjectively perceived burden of caregivers who take care of physically disabled dependents. Materials and methods: The study involved 38 caregivers and the physically disabled dependents they cared for. The group of caregivers consisted of 31 women (82%) and 7 men (18%), with an average age of 55.9 years. In the group of physically disabled dependents consisted of 16 women (42%) and 22 men (58%), with a mean age of 67.5 years. Used in the study were: a demographic questionnaire, Barthel Index and the Lawton IADL scale to assess the care recipients’ state, and the Cope Index to assess the positive and negative influence of caregiving on the caregivers. Results: Studies have shown a significant correlation between subjective caregiver burden and: care recipient’s BMI, self-perceived caregivers’ health, number of hours per week devoted to care, caregiver satisfaction, and quality of support received by the caregiver. Conclusions: Interventions to support caregivers of people with disabilities should take into consideration the impact of care on both the physical and psychological state of the caregiver. Proper identification of the needs of caregivers will provide them with the necessary support, help to increase their satisfaction with the role, and protect them from burnout.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2014, 18(4); 14-22
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Learning effect of the six-minute walk test in healthy young persons
    Efekt uczenia się testu marszowego 6-minutowego u zdrowych młodych osób
    Autorzy:
    Włoch, Tomasz
    Mrozińska, Aleksandra
    Piliński, Rafał
    Śliwka, Agnieszka
    Nowobilski, Roman
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1798795.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    Six-minute walk test
    learning effect
    training effect
    practice effect
    test 6-minutowego marszu
    efekt uczenia
    efekt treningu
    efekt praktyki
    Opis:
    Wprowadzenie: 6-minutowy test marszowy jest ustandaryzowanym i często stosowanym miernikiem tolerancji wysiłku. Stosuje się go zazwyczaj u chorych ze schorzeniami układu oddechowego oraz układu krążenia. Istnieją różnice poglądów na temat istnienia tzw. efektu uczenia się, a co za tym idzie konieczności wykonywania testu próbnego przed wykonaniem właściwej próby. Cel: Celem pracy było sprawdzenie, czy występuje efekt uczenia w dwukrotnie przeprowadzonym teście 6-minutowego marszu u młodych, zdrowych osób, dla których test 6-minutowego marszu nie powinien być zbyt dużym obciążeniem. Otrzymane wyniki wykorzystane będą w kolejnych badaniach, mających na celu ocenę efektu uczenia u chorych z chorobami śródmiąższowymi płuc. Metody: Badaniami objęto 30 studentów kierunku Fizjoterapia Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie (22 kobiety i 8 mężczyzn) w wieku od 20 do 26 lat (średnia 23,2 ± 1,56 lat). Badanie polegało na przeprowadzeniu dwóch prób testu 6-minutowego marszu w co najmniej 15-minutowym odstępie (po powrocie do wartości spoczynkowych parametrów: zmęczenia, duszności, tętna i ciśnienia krwi tętniczej). Warunki przeprowadzania obu prób były identyczne. Żadnej spośród badanych osób nie udzielono informacji na temat celu przeprowadzanego doświadczenia. Wyniki: Średni dystans marszu 6-minutowego w całej grupie wyniósł: w pierwszej próbie 748,13 ± 56,81, w drugiej 773,88 ± 70,32. Wykazano istotną statystycznie różnicę w dystansie marszu 6-minutowego zarówno w pierwszym, jak i w drugim teście marszowym. Większość badanych osób (90%) poprawiło swój dystans w drugiej próbie marszowej. Analiza statystyczna wykazała, że różnica w uzyskanych dystansach próby 1 i 2 jest istotna statystycznie zarówno w całej grupie, jak i w grupach kobiet i mężczyzn (p < 0,05), pomimo że aż 80% badanych stwierdziło po 1 próbie, że nie było w stanie iść szybciej. Średnia różnica między rezultatem 1 i 2 próby dla całej grupy wynosiła 25,75 ± 34,85 m. Wnioski: Wyniki niniejszego badania wskazują na istnienie w grupie młodych, zdrowych osób efektu uczenia w przypadku testu marszu 6-minutowego. W związku z tym, w celu uniknięcia niewłaściwej interpretacji wyników testu, konieczne jest w tej grupie osób wykonywanie próby wstępnej przed testem właściwym jako rutynowej procedury. Do analizy powinno się brać pod uwagę wyniki drugiej próby. Zagwarantuje to wyeliminowanie efektu uczenia i właściwe zinterpretowanie ewentualnej poprawy dystansu jako efektu treningu fizycznego/procedury terapeutycznej. W dalszej kolejności konieczne jest także sprawdzenie istnienia efektu uczenia u osób z obniżoną tolerancją wysiłku i/lub z różnymi przewlekłymi schorzeniami układu oddechowego.
    Introduction: The six-minute walk test is a standardised and frequently used measure of tolerance for exercise. It is usually applied to patients with disorders of the respiratory and circulatory systems. Researchers differ in their opinion about whether what is referred to as the learning effect exists, and consequently, whether a preliminary test should be conducted prior to the actual test. Aim: The aim of this study was to determine whether a learning effect occurs in the six-minute walk test, by conducting the test twice with healthy young persons for whom the test should not constitute an excessive strain. The obtained results will be used for further research aimed at assessing the learning effect in patients with interstitial lung diseases. Material and Methods: The study participants comprised 30 students of physiotherapy at the University of Physical Education in Krakow (22 women and 8 men) aged between 20 to 26 years (with a mean age of 23.2 ± 1.56 years). The participants underwent two trials of the six-minute walk test at an interval of at least 15 minutes (i.e., after the following parameters had returned to their resting values: exhaustion, shortness of breath, heart rate, and blood pressure). Both trials of the test were conducted in the same conditions. None of the study participants were informed about the aim of the experiment. Results: The mean of the six-minute walk distance among all study participants was 748.13 ± 56.81 m in the first trial and 773.88 ± 70.32 m in the second trial. Thus, a statistically significant difference was found in the walk distance of the first and the second trial. Most participants (90%) improved their distance in the second trial. a statistical analysis showed that the difference in the obtained distance between Trial 1 and Trial 2 was statistically significant among all participants and for both men and women (p&lt;0.05), even though as much as 80% of the participants declared after the first trial that they would be unable to walk faster. The mean differences between Trials 1 and 2 for the entire sample amounted to 25.75 ± 34.85 m. Conclusions: The results indicate the existence of the learning effect in the six-minute walk test among young healthy persons. Consequently, a preliminary test should be conducted with the study participants prior to the main test, as a routine procedure to prevent an incorrect interpretation of the results. The analysis should be based on the results obtained in the second test. This will guarantee the elimination of the learning effect and the correct interpretation of the potential improvement in the achieved distance as an effect of physical training or a therapeutic procedure. Further research should involve testing for the existence of the learning effect in persons with a decreased tolerance for exercise and/or with different chronic disorders of the respiratory system.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2015, 19(1); 15-24
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Methodologies of inspiratory muscle training techniques in obstructive lung diseases
    Metodologie treningu mięśni wdechowych w chorobach obturacyjnych układu oddechowego
    Autorzy:
    Kaszuba, Marek
    Śliwka, Agnieszka
    Piliński, Rafał
    Nowobilski, Roman
    Wloch, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1790967.pdf
    Data publikacji:
    2019-03-29
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    inspiratory muscle training
    respiratory muscle training
    pulmonary rehabilitation
    pulmonary disease
    chronic obstructive
    asthma
    trening mięśni wdechowych
    trening mięśni oddechowych
    rehabilitacja pulmonologiczna
    przewlekła obturacyjna choroba
    płuc
    astma
    Opis:
    Background: Inspiratory muscle training (IMT) is a non-pharmacological, non-invasive therapeutic method that can improve the quality of life in patients with obstructive lung diseases. The effectiveness of IMT may depends on the type of the device used in the training and the parameters of the training programme. Objectives: The aim of the review was to present different techniques and protocols of IMT used in patients with obstructive lung diseases. Methods: The MEDLINE and EMBASE were searched to identify the potentially eligible publications from the previous 5 years. The various protocols of IMT used in different studies were analysed and described in detail. Results: A database search identified 333 records, of which 22 were included into the final analysis. All of the finally analysed studies were conducted in patients with chronic obstructive pulmonary disease (COPD). The protocols of IMT used in the studies differed in the type of the device used, the duration of the training programme, the number and the duration of training sessions, the initial load, and the rate at which the load was changed during the training. Conclusions: IMT is used mainly in studies on patients with COPD and not with asthma. There is no one approved training programme for IMT. The most predominant type of IMT is a training with threshold loading. The most frequently used devices for IMT are POWERbreath and Threshold IMT. The protocols of IMT used in the studies are very diverse.
    WSTĘP: Trening mięśni oddechowych (IMT) należy do niefarmakologicznych, nieinwazyjnych metod terapeutycznych, które mogą prowadzić do poprawy jakości życia pacjentów z chorobami układu oddechowego. Skuteczność IMT może zależeć od rodzaju urządzenia użytego do treningu oraz parametrów programu treningowego. CELE: Celem przeglądu było przedstawienie różnych technik i protokołów IMT stosowanych u pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc. METODY: W celu zidentyfikowania publikacji z ostatnich 5 lat potencjalnie kwalifikujących się do analizy przeszukano elektroniczne bazy MEDLINE i EMBASE. Szczegółowo przeanalizowano i opisano protokoły IMT stosowane w różnych pracach badawczych. WYNIKI: W efekcie wyszukiwania w bazie danych zidentyfikowano 333 rekordy, z których 23 zostały włączone do ostatecznej analizy. Wszystkie finalnie przeanalizowane badania zrealizowano u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP). Protokoły IMT stosowane w badaniach różniły się rodzajem stosowanego urządzenia, czasem trwania programu treningowego, liczbą i czasem trwania sesji treningowych, początkowym obciążeniem oraz szybkością zmiany obciążenia podczas treningu. WNIOSKI: IMT jest ostatnio stosowany głównie w badaniach nad pacjentami z POChP, a nie z astmą. Nie istnieje jeden zatwierdzony program treningowy dla IMT. Najczęściej stosowanym rodzajem IMT jest trening z obciążeniem progowym. Najbardziej rozpowszechnionymi urządzeniami do IMT są POWERbreath i Threshold IMT. Protokoły IMT wykorzystywane w badaniach naukowych są bardzo zróżnicowane.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2018, 22(4); 49-57
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Phantom phenomena in limb amputees – a review article
    Wrażenia fantomowe u chorych po amputacji kończyn – artykuł poglądowy
    Autorzy:
    Krawczyk, Paweł
    Włoch, Tomasz
    Pirowska, Aneta
    Śliwka, Agnieszka
    Piliński, Rafał
    Maga, Paweł
    Golec, Edward
    Nowobilski, Roman
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1790971.pdf
    Data publikacji:
    2018-07-15
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    limb amputation
    amputation etiology
    phantom phenomena
    phantom pain
    phantom pain treatment
    amputacja kończyny
    etiologia amputacji
    wrażenia fantomowe
    ból fantomowy
    leczenie bólu fantomowego
    Opis:
    Amputation leading to the loss of a body part is associated not only with significant economic costs, but also serious consequences of medical and socio-psychological nature. It is the ultimate means to save a life or improve its quality. The most difficult challenges faced by amputees include accepting changes regarding their own physiognomy and the resulting life restrictions. The patient subjected to amputation is faced with an extremely difficult adaptation process, during which s/he should strive for a maximum degree of independence. Unfortunately, a large group of patients also struggles with various types of sensations and pain located within the lost limb − i.e., so-called phantom phenomena. This is a special group of phenomena of diverse nature, “located” within the lost limb. The occurrence of phantom limb syndrome in amputee patients is extremely common. This problem affects from 45% to even 98% of patients after amputation of one or both upper and lower limbs. The main purpose of this article is to describe phantom phenomena observed in patients after limb amputation in light of current literature. The definition, historical outline, types of phantom phenomena are presented, as well as hypothetical pathomechanisms, factors influencing the frequency and intensity of phantom phenomena and available treatment methods. The work was based on numerous text sources and the author’s own experience.
    Amputacja prowadząca do utraty części ciała wiąże się nie tylko ze znacznymi kosztami ekonomicznymi, ale i poważnymi konsekwencjami natury medycznej i społeczno-psychologicznej. Jest ostatecznym środkiem mającym na celu ochronę życia lub poprawę jego jakości. Do najtrudniejszych wyzwań, z jakimi przychodzi mierzyć się osobom po amputacji należy zaliczyć zaakceptowanie zmian we własnej fizjonomii oraz wynikające z nich, ograniczenia życiowe. Pacjent po amputacji ma przed sobą niezwykle trudny okres adaptacyjny, w trakcie którego powinien dążyć do maksymalnego stopnia samodzielności. Niestety duża ich grupa zmaga się także z różnego rodzaju doznaniami i dolegliwościami bólowymi umiejscowionymi w obrębie utraconej kończyny − tak zwanymi wrażeniami fantomowymi. Jest to szczególna grupa odczuć o zróżnicowanym charakterze „umiejscowionych” w obrębie utraconej kończyny. Występowanie zespołu kończyny fantomowej u pacjentów po amputacjach jest niezwykle częste. Problem ten dotyka od 45% do nawet 98% z nich po amputacji jednej lub obu kończyn górnych i dolnych. Głównym celem artykułu było opisanie wrażeń fantomowych, obserwowanych u chorych po amputacji kończyn w świetle aktualnej literatury. Przedstawiono definicję wrażeń fantomowych i ich rodzaje, rys historyczny, hipotetyczne patomechanizmy, czynniki wpływające na częstość i intensywność wrażeń fantomowych oraz dostępne sposoby leczenia. Praca powstała w oparciu o liczne źródła tekstowe i doświadczenia własne.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2017, 21(4); 50-59
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pusher Syndrome in stroke patients. The current state of knowledge on assessment and physiotherapy
    Patologiczne odpychanie u chorych po udarze mózgu. Aktualny stan wiedzy na temat badania i metod fizjoterapii
    Autorzy:
    Śliwka, Agnieszka
    Piliński, Rafał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1966243.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    pusher syndrome
    physiotherapy
    pusher behaviour
    patologiczne odpychanie
    fizjoterapia
    Opis:
    Introduction: Pusher Syndrome is a result of damage to the central nervous system manifesting itself as a postural disturbance, whereby the patient in every position pushes himself away in the direction of the paresis and actively resists any attempts towards passive correction of posture. Such behaviour results in the body being position being established according to its own distorted sense of verticality.Aim: The review of literature dedicated to the symptoms, research and physiotherapy conducted within pusher syndrome.Methods: A review of studies published within the following electronic databases: Scopus, Embase, Pubmed/Medline, PeDro, Cochrane, ProQuest for the period from 01.01.2002 to 13.09.2013. Results: Results of research and publications on the subject of Pusher Syndrome appear only occasionally. The subjects of such research are: examination methods, searching for neurophysiological explanations of the Pusher Syndrome and its concurrence with other neurological disorders. Physiotherapy with clear practical implications is rarely the subject of research. The state of knowledge on the matter of the effectiveness of physiotherapy in Pusher Syndrome is based chiefly on narrative reviews as well as on case study reports. Their analysis points to an approach to be adopted as regards the rehabilitation of this group of patients which is based on the principle of motor learning with the use of visual cues as well as proceedings blocking the possibility to push away with limbs that are indirectly involved (limbs on the opposite side to the paresis are referred to as directly involved) in all positions the patient assumes.Conclusions: There is limited literature available regarding physiotherapy methods used in PS. Existing knowledge is primarily based on observational studies and case reports which provide low evidence (grade III) for clinical practice. The analysis of 9 publications with high risk of bias showed that physiotherapists apply: positioning, principles of motor learning, using visual cues, galvanic vestibular stimulation, robot assisted gait therapy and methods of preventing the possibility for a pushing away with indirectly involved limbs. Most of the included studies promote the same scheme of treatment approach for patients with PS, described in four main points (A-D) in section Physiotherapy treatment of the article.
    Wprowadzenie: Patologiczne odpychanie to zaburzenie posturalne pojawiające się przy uszkodzeniach centralnego układu nerwowego, w którym chory odpycha się we wszystkich pozycjach w kierunku strony niedowładnej oraz aktywnie oporuje każdą próbę pasywnej korekcji postawy. Zachowanie takie prowadzi do ustawiania ciała według własnego, zaburzonego poczucia pionu. Cel: Przedstawienie aktualnych, wiarygodnych doniesień z przeglądu piśmiennictwa naukowego, na temat: objawów, badania i fizjoterapii patologicznym odpychaniu.Metody: Przegląd piśmiennictwa zamieszczonego w elektronicznych bazach danych: Scopus, Embase, Pubmed/Medline, PeDro, Cochrane, ProQuest obejmujący okres od 1.01.2002 do 13.09.2013. Wyniki: Wyniki badań i publikacje na temat patologicznego odpychania ukazują się sporadycznie. Ich przedmiotem są: sposoby badania, poszukiwanie wyjaśnień neurofizjologicznych patologicznego odpychania oraz jego współwystępowanie z innymi zaburzeniami neurologicznymi. Rzadko przedmiotem publikacji jest fizjoterapia o wyraźnych implikacjach praktycznych. Stan wiedzy na temat skuteczności fizjoterapii w patologicznym odpychaniu bazuje głównie na doniesieniach narracyjnych (ang. narrative review) oraz opisach przypadków (ang. case report). Ich analiza wskazuje na podejście do usprawniania tej grupy chorych oparte o zasady nauczania motorycznego z wykorzystywaniem wskazówek wzrokowych oraz postępowanie uniemożliwiające odpychanie się kończynami pośrednio zajętymi (po stronie przeciwnej do kończyn niedowładnych nazywanych bezpośrednio zajętymi) we wszystkich pozycjach, w których znajduje się pacjent. Wnioski: Zagadnienia z zakresu sposobów badania i metod fizjoterapii w patologicznym odpychaniu wymagają bardziej rzetelnych badań klinicznych, głównie randomizowanych, z grupą kontrolną oraz usystematyzowania dotychczasowej wiedzy i zdobytego doświadczenia pod kątem praktycznego zastosowania klinicznego.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2013, 17(4); 19-27
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Assessment of the quality of life and functional status of multiple sclerosis patients
    Ocena jakości życia oraz stanu funkcjonalnego chorych na stwardnienie rozsiane
    Autorzy:
    Drewniak, Anna
    Śliwka, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1965299.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    Multiple Sclerosis
    Quality of Life
    stwardnienie rozsiane
    jakość życia
    Opis:
    Background: Multiple sclerosis is a chronic demyelinating disease of the central nervous system. The patient’s state is determined by factors such as the type of MS, the time since diagnosis, family support and many other individual characteristics. The prolonged and progressive nature of the disease leads to a decrease in the quality of life and the gradual deterioration of a patient’s functional state.Purpose: The aim of this study was to evaluate the quality of life in people with multiple sclerosis and to determine the relationship between the quality of life and the disease duration, the type of MS and the functional state. The second goal was to compare the questionnaires in order to assess the quality of life in patients with MS.Material and methods: The study involved 35 consecutive patients with a clinical diagnosis of multiple sclerosis. Quality of life was assessed using the SF-36 and MSIS-29 questionnaires. To assess the patients' functional state the Timed Up & Go test, De Souza scale and a 4-test balance scale were used.Results: The mean scores of all subscales of the SF-36 were below the norm in the study group. There was a strong positive correlation between the results of Physical Functioning (PF), Role Physical (RP) and Physical Summary Component (PSC) and the results of the four-step balance scale and the De Souza scale, as well as a strong negative correlation between the PF, RP, PSC and the Timed Up & Go results. The longer the duration of the disease was, the lower the scores assessed on the PF and PSC subscales were.Conclusion: 1. A longer duration of the disease and a worse functional state, lowers the quality of life of patients with multiple sclerosis. It seems that this group of patients requires more support from formal and informal caregivers and institutions within the health care system. 2. A significant correlation between the results obtained in patients with MS in the SF-36 and MSIS-29 questionnaires, suggests that using them alternatively in the assessment of some areas of the quality of life may be justified.
    Wstęp: Stwardnienie rozsiane jest przewlekłą chorobą demielinizacyjną ośrodkowego układu nerwowego. Na stan funkcjonalny i psychiczny chorego wpływają takie czynniki jak: postać stwardnienia rozsianego, czas od diagnozy, wsparcie ze strony rodziny oraz wiele innych indywidualnych cech. Postępujący i długotrwały charakter choroby prowadzi z czasem do obniżenia jakości życia pacjentów oraz stopniowego pogarszania się ich stanu funkcjonalnego. Cel pracy: Ocena jakości życia pacjentów ze stwardnieniem rozsianym oraz określenie zależności pomiędzy jakością życia a: postacią stwardnienia rozsianego, czasem trwania choroby oraz sprawnością funkcjonalną, a także porównanie kwestionariuszy do oceny jakości życia u chorych na stwardnienie rozsiane. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 35 pacjentów z potwierdzoną diagnozą stwardnienia rozsianego. Jakość życia oceniana była za pomocą kwestionariusza SF-36 oraz MSIS-29. Oceniano także sprawność funkcjonalną pacjentów testem Timed Up&Go, na skali DeSouza oraz na 4-etapowej skali równowagi. Wyniki: Średnie wyniki wszystkich podskal kwestionariusza SF-36 w badanej grupie osiągnęły wartości poniżej normy. Odnotowano silne dodatnie korelacje pomiędzy wynikami Physical Functioning (Aktywność fizyczna i jej ograniczenia spowodowane stanem zdrowia), Role Physical (Ograniczenia w pełnieniu ról społecznych z powodu problemów w funkcjonowaniu fizycznym) i Physical Summary Component (PSC), a rezultatami 4-etapowej skali równowagi oraz skali De Souza, a także silną ujemną korelację pomiędzy PF, RP PSC, a wynikami testu Timed Up&Go. Wraz z wydłużaniem się czasu trwania choroby znamiennie obniżały się wyniki na podskalach PF oraz PSC. Wnioski: 1. Dłuższy czas trwania choroby oraz gorsza sprawność funkcjonalna, wpływa na obniżenie poziomu jakości życia pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Należy spodziewać się, że ta grupa docelowa wymagała będzie szczególnego wsparcia ze strony formalnych i nieformalnych opiekunów oraz instytucji opieki zdrowotnej. 2. Silna korelacja pomiędzy wynikami uzyskanymi u chorych na stwardnienie rozsiane w kwestionariuszu SF-36 oraz MSIS-29, sugeruje, że stosowanie ich zamiennie do oceny niektórych obszarów jakości życia może być uzasadnione
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2013, 17(2); 11-17
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The influence of deep sensory foot stimulation on balance and gait function in patients with hemiparesis
    Wpływ głębokiej stymulacji czuciowej stopy na równowagę i funkcję chodu chorych z niedowładem połowiczym
    Autorzy:
    Śliwka, Agnieszka
    Dębowski, Rafał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1790973.pdf
    Data publikacji:
    2018-01-28
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    stroke
    hemiparesis
    Bobath concept
    balance
    gait
    sensory stimulation
    TENS
    terapia energotonowa
    ból kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego
    Opis:
    Background: Current research emphasizes the importance of sensory afference for movement control. Multisensory information may be processed in the brain even when its damage is located in multimodal association areas and specific sensory cortex. Aim: The aim of the study was to assess the influence of sensory stimulation of the hemiparetic foot on balance and gait improvement in stroke patients with respect to the their age, time from onset and location of stroke. Material and methods: The study was carried out from March to July 2016 and involved 40 consecutive inpatients (age 39-86 years; mean=68,3; SD=10.2) staying at the “Pasternik” rehabilitation centre in Modlniczka for 6 weeks. On the day of the physician’s examination, medical history was recorded and patients were interviewed about their health condition. After that, three functional tests were carried out: the Two-scale test, the Tinetti test and the Timed Up and Go test (TUG). The measurements were taken: before sensory stimulation, after the first treatment, after 4 weeks of treatment and at 2 weeks of follow- up. Every day, treatment consisted of individual sensory stimulation of the hemiparetic foot performed by a physiotherapist according to the specific principles of the Bobath concept. Additionally, aimed at foot sensory stimulation, patients performed their own supervised exercises using designated equipment at a gym. Results: 4 weeks of treatment aimed at the sensory stimulation of the hemiparetic foot influenced balance and gait improvement in stroke survivors. Significant improvement in weight distribution on the Two-scale test was detected immediately after the first stimulation. The results of both gait tests measured after 4 weeks of physiotherapy allowed to classify subjects into the group of average fall risks in comparison to the initial high-risk group. The study indicated more efficacy of sensory stimulation in younger patients with left side paresis and a shorter period after stroke onset. Conclusion: Foot sensory stimulation is a non-invasive, efficient therapeutic tool for regaining balance and gait improvement in hemiparetic subjects after stroke.
    Wprowadzenie: Aktualnie prowadzone badania naukowe podkreślają znaczenie informacji sensorycznej dla kontroli ruchowej. Informacja multisensoryczna może być przetwarzana przez mózg nawet wtedy, gdy jego uszkodzenie obejmuje multimodalne obszary kory kojarzeniowej oraz specyficzne obszary kory czuciowej. Cel: Celem badania była ocena wpływu stymulacji czuciowej stopy na równowagę i funkcję chodu osób z niedowładem połowiczym z uwzględnieniem wieku badanych, okresu, który upłynął od udaru oraz jego lokalizacji. Materiał i metody: Badaniami prowadzonymi od marca do lipca 2016 roku objęto grupę czterdzie-stu kolejnych chorych (wiek 39-86 lat; średnia=68,3; SD= 10,2) leczonych w ośrodku rehabilitacyjnym NZOZ Pasternik w Modlniczce, przebywających na 6 tygodniowym turnusie rehabilitacyjnym. W dniu konsultacji lekarskiej przeprowadzono wywiad i ankietę na temat stanu zdrowia, a następnie przeprowadzono badanie przedmiotowe złożone z 3 testów funkcjonalnych: testu dwóch wag, testu Tinetti, oraz testu „Wstań i idź”. Pomiary wykonano czterokrotnie: przed rozpoczęciem usprawniania, pierwszego dnia po fizjoterapii, po 4 tygodniowym okresie usprawniania oraz po 2 tygodniowej przerwie. Codzienna rehabilitacja obejmowała indywidualną stymulację sensoryczną stopy wykonaną przez fizjoterapeutę zgodnie z założeniami koncepcji Bobath. Dodatkowo pacjenci mieli dostęp do sali gimnastycznej, gdzie wykonywali samodzielnie zadane ćwiczenia ukierunkowane na sensorykę stopy przy wykorzystaniu odpowiednich przyrządów terapeutycznych. Wyniki: Czterotygodniowa fizjoterapia dedykowana stymulacji sensorycznej niedowładnej stopy wpłynęła na poprawę równowagi i funkcji chodu u chorych z niedowładem połowiczym. Znamienną poprawę w symetrii rozkładu ciężaru ciała na dwóch wagach zanotowano już po pierwszej stymulacji. Wyniki obu testów chodu po zakończeniu fizjoterapii pozwoliły na zakwalifikowanie chorych do grupy osób o średnim ryzyku upadku z wyjściowo wysokiego ryzyka. Badanie wykazało również korzystniejszy wpływ terapii na usprawnienie osób młodszych, z porażeniem lewostronnym oraz krótszym okresem od incydentu udarowego. Wnioski: Stymulacja sensoryczna stopy jest nieinwazyjnym i skutecznym narzędziem terapeutycznym w przywracaniu równowagi i poprawie chodu u osób z niedowładem połowiczym po przebytym udarze mózgu.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2017, 21(4); 18-30
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Use of choreotherapy in the process of function improvements in older adults. A systematic review
    Zastosowanie choreoterapii w procesie usprawniania osób starszych. Przegląd systematyczny
    Autorzy:
    Śliwka, Agnieszka
    Filar-Mierzwa, Katarzyna
    Marchewka, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1798786.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    choreotherapy
    Dance
    Dance Therapy
    older adults
    choreoterapia
    taniec
    terapia tańcem
    osoby w podeszłym wieku
    Opis:
    Introduction: Choreotherapy uses movement and dance to express feelings, emotions and experiences. It provides an opportunity to train in balancing, coordination, and fluency and synchronisation of movement. Taking into account the different types of disorders that are typical of old age, the beneficial qualities of choreotherapy seem to perfectly coincide with the requirements of the comprehensive rehabilitation of older adults.Objective: To review the literature on the use of choreotherapy in a population of older adults, in order to give recommendations for using this method, or for rejecting it.Methods: Certain electronic databases such as PubMed, Embase, Scopus, and PEDro were used to look for English-language publications that appeared from 2000 to the day of searching, i.e. 19 July 2013. Experimental studies with or without randomisation were reviewed, which presented the application of any form of choreotherapy in older adults and compared it to a different intervention, or a lack thereof, and were based on the results of reliable means of measuring physical and/or mental states of the patients. The choreotherapy in these studies could constitute the only form of interaction, or could be a part of a therapeutic intervention.Results: Among the 261 works that were found, 18 met the inclusion criteria for the analysis. In the 10 randomized studies, one had a low methodological quality, six had a moderate reliability, and three had a high methodological quality. In the eight non-randomized studies, there were two studies of a “before-and-after” type with a control group. There were also six studies of the same type, but these were not controlled. The applied choreotherapy methods were: Korean dance movement, Tango, Waltz/Foxtrot, ballroom dancing, Salsa, modern jazz, improvisational dance, the Lebed Method (a form of dance therapy), Wu Tao dance therapy, and Dance Movement Therapy.Conclusion: Dancing seems to be an effective form of exercise for older adults, as it improves the variables related to the performance of the motor system and the mental wellbeing of the participants. However, it is necessary to carry out well-planned studies that will indicate the optimal types and parameters of dance that can be used to improve specific motor disorders in older adults.
    Wstęp: Choreoterapia wykorzystuje ruch i taniec do wyrażania uczuć, emocji i doświadczeń, pozwala na trening równowagi, koordynacji ruchu, jego płynności i czasowej synchronizacji. Biorąc pod uwagę różnego rodzaju zaburzenia typowe dla wieku starczego, dobroczynne walory choreoterapii wydają się idealnie pokrywać z wymaganiami, które stawia się kompleksowej rehabilitacji osób starszych. Cel: Przegląd literatury poświęconej zastosowaniu choreoterapii w populacji osób starszych, niezbędny do sformułowania rekomendacji do zastosowania tej metody lub stwierdzenia jej braku. Metody: Przeszukano elektroniczne bazy danych: PubMed, Embase, Scopus, PEDro, poszukując publikacji w języku angielskim, które ukazały się od 2000 roku do dnia przeszukiwania baz danych, czyli 19 lipca 2013. Badania eksperymentalne z randomizacją lub bez, włączone do przeglądu, powinny były przedstawiać zastosowanie dowolnej formy choreoterapii u osób starszych, porównując ją do innej interwencji lub jej braku w oparciu o wyniki wiarygodnych narzędzi pomiarowych mierzących stan fizyczny i/lub psychiczny badanych. Choreoterapia mogła być jedyną formą oddziaływania lub stanowić część postępowania terapeutycznego. Wyniki: Spośród 261 odnalezionych prac 18 spełniło kryteria włączenia do analizy. Pośród 10 badań randomizowanych znalazło się jedno o niskiej jakości metodologicznej, 6 odznaczało się umiarkowaną rzetelnością, a 3 wysoką jakością metodologiczną. Wśród 8 badań nierandomizowanych znalazły się 2 badania typu „przed-po” z grupą kontrolną oraz 6 badań tego samego rodzaju, lecz niekontrolowanych. Zastosowane metody choreoterapii to: Korean dance movement, tango, waltz/foxtrot, ballroom dance, salsa, modern jazz, improwizacje taneczne, metoda Lebed Method – forma tańca terapeutycznego, terapia tańcem Wu Tao oraz terapia ruchowa tańcem (Dance Movement Therapy). Wnioski: Taniec wydaje się być efektywną formą zajęć ruchowych dla osób starszych, wpływając na poprawę zmiennych związanych z działaniem aparatu ruchu i samopoczuciem psychicznym. Konieczne jest przeprowadzenie dobrze zaprojektowanych badań, które pozwolą na wskazanie optymalnego typu i parametrów tańca wykorzystywanego w celu poprawy ściśle określonych zaburzeń ruchowych osób starszych.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2015, 19(3); 16-27
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies