Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "współwystępowanie zaburzeń" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-9 z 9
Tytuł:
Współwystępowanie schizofrenii i uzależnienia od substancji psychoaktywnych - rozpoznanie, obraz kliniczny, przebieg i leczenie
The cooccurrence of schizophrenia and dependence on psychoactive substances – diagnosis, clinical picture, course and treatment
Autorzy:
Dodos, Marta
Lewandowska, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945559.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cooccurrence
dependence
schizofrenia
schizophrenia
substances psychoactive
substancje psychoaktywne
terapia
therapy
uzależnienie
współwystępowanie zaburzeń psychicznych
Opis:
One can meet many qualifications describing effect “cooccurrence” in the Polish and English literature. The most prevalent notion in the English literature consists in: dual diagnosis, double diagnosis, comorbidity, cooccurrence, cosyndromal, primary, secondary destination. The term of the double diagnosis is used in the patients who accomplish simultaneously the criteria of psychical disorder and dependence. In practice this qualification the most often relates to persons with serious heavy psychoses (severe mental illness, SMI) – schizophrenic psychoses, bipolar disorder, and different heavy psychoses, simultaneously dependent on SPA. The process of dependence at persons with schizophrenia has a little different character than dependence at healthy persons. The difference consists of intensive susceptibility of this patients group on the working SPA. Opinion of psychotic symptoms at persons with recognition of psychosis from the circle of schizophrenia, simultaneously dependent on SPA, makes up the serious challenge for many explorers. The aim of wythis opinion is search of some specific subtype of the schizophrenia whose pronouncement would have to have the correlation with the using of the specific kind of SPA. Available results of studies on the prevalence of cooccurrence of the abuse of SPA and schizophrenia and influence SPA on the clinical range of schizophrenia are not unambiguous. Many reports in which were executed comparisons patients with schizophrenia and using SPA with patients who not striker these substances show that in people using SPA first symptoms of the disease appear earlier, it is present in them more and more intensified positive symptoms and one finds more often recurrences of the psychosis and frequency of rehospitalization than in persons without this problem. The treatment of patients should progress in complex and integrated form. In the literature we can meet the most often three models of patients’ treatment with schizophrenia and coexisting dependence: traditional model or differently serial, parallel model, the model of the integrated treatment.
W literaturze polskiej i anglojęzycznej można znaleźć wiele określeń opisujących zjawisko „współwystępowa-nia" zaburzeń psychicznych. W literaturze anglojęzycznej najczęściej spotykamy takie pojęcia, jak: dual diagnosis, double diagnosis, comorbidity, cooccurrence, cosyndromal, primary, secondary destination. Termin „podwójna diagnoza" nierzadko używany jest w stosunku do pacjentów, którzy jednocześnie spełniają kryteria zaburzenia psychicznego i uzależnienia. W praktyce określenie to dotyczy najczęściej osób z poważnymi ciężkimi psychozami (severe mental illness, SMI) - psychozami schizofrenicznymi, chorobą afektywną dwubiegunową i innymi ciężkimi psychozami, jednocześnie uzależnionych od substancji psychoaktywnych (SPA). Proces uzależnienia u osób ze schizofrenią ma nieco odmienny charakter niż uzależnienie u osób zdrowych psychicznie. Różnica polega między innymi na wzmożonej podatności tej grupy pacjentów na działanie SPA. Ocena objawów psychotycznych u osób z rozpoznaniem psychozy z kręgu schizofrenii jednocześnie uzależnionych od SPA stanowi poważne wyzwanie dla wielu badaczy. Poszukiwano także jakiegoś specyficznego podtypu schizofrenii, którego wystąpienie miałoby mieć związek z używaniem określonego rodzaju SPA. Wyniki dotychczasowych badań, dotyczących współwystępowania nadużywania SPA i schizofrenii, a także wpływu SPA na obraz kliniczny schizofrenii, są niejednoznaczne. Wiele doniesień, w których dokonano porównania chorych na schizofrenię używających SPA z pacjentami nieprzyjmującymi tych substancji, wykazuje, że u używających SPA wcześniej pojawiają się pierwsze objawy choroby, występuje u nich więcej objawów pozytywnych i są one bardziej nasilone oraz częściej stwierdza się nawroty psychozy, a co za tym idzie - częstsze są przypadki rehospitalizacji niż u osób bez tego problemu. Leczenie chorych powinno przebiegać kompleksowo oraz w formie zintegrowanej. W literaturze najczęściej spotykane są trzy modele leczenia chorych na schizofrenię ze współistniejącym uzależnieniem: model tradycyjny lub inaczej seryjny, model równoległy, model zintegrowanego leczenia.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2007, 7, 3; 170-175
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dymensjonalne podejście w diagnozie dysleksji
Dimensional approach to dyslexia diagnosis
Autorzy:
Korendo, Marta Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30098230.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Towarzystwo Kultury Języka
Tematy:
dysleksja
diagnoza dymensjonalna
ADHD
zespół Aspergera
współwystępowanie zaburzeń
dyslexia
dimensional diagnosis
Asperger’s syndrome
co-occurring disorders
Opis:
Obowiązujące w edukacji rozumienie dysleksji i jej diagnozy jest nieprzystające do aktualnej wiedzy neurobiologicznej i potrzeb osób dyslektycznych. Nie istnieją nowe narzędzia diagnostyczne, w używanych testach stosowane są rozwiązania z lat siedemdziesiątych. Neurobiologiczna wiedza o dysleksji pozwala widzieć ją w szerokim kontekście związków z neuronalną siecią językową oraz zauważać współistnienie problemów m.in. z przetwarzaniem czasu i ze sprawnością motoryczną. Tylko szerokie rozumienie dysleksji i widzenie jej powiązań z innymi zjawiskami, czyli diagnoza dymnensjonalna, pozwolą na skuteczne, wczesne wykrywanie problemu i zmianę podejścia terapeutycznego.
The current educational understanding of dyslexia and its diagnosis is incompatible both with current neurobiological knowledge and the needs of people with dyslexia. There are no new diagnostic tools, and the ones still in use date back to the 1970s. Neurobiological knowledge about dyslexia allows us to consider its interplay with the broader context of the neural language network, as well as to note the co-existing problems with time processing and with motor skills. Only a broad understanding of dyslexia and accounting for its interrelations with other phenomena, i.e. a dimensional diagnosis, will bring about an effective, early detection of the problem and a change in the therapeutic approach.
Źródło:
Poradnik Językowy; 2024, 811, 2; 26-34
0551-5343
Pojawia się w:
Poradnik Językowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Trudna diagnoza – dylematy rzetelnej oceny ADHD u dorosłych pacjentów. Część II. Proces diagnozy i diagnoza różnicowa
Difficult diagnosis – the dilemma of reliable evaluation of ADHD in adult patients. Part II. Process of diagnosis and differential diagnosis
Autorzy:
Szaniawska, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945257.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
ADHD diagnosis in adults
ADHD in adults
ADHD u dorosłych
comorbidity
diagnostic procedure
diagnoza ADHD u dorosłych
diagnoza różnicowa
differential diagnosis
procedura diagnostyczna
współwystępowanie zaburzeń
Opis:
There is no doubt that the diagnosis of ADHD in adult patients is a difficult process and should be made by a versatile and reliable clinician. In evaluation the clinician should consider various aspects from the patient’s history, assess her/his present functioning, extent of the functioning deficiency in adult life, and exclude all other alternatives which could account for attention deficits, hyperactivity and impulsivity. In an adult person, ADHD may be diagnosed in a patient who has suffered from this disorder from childhood. It is hardly probable that the person who presently meets the diagnostic criteria of ADHD but had not experienced a deterioration in functioning by graduation from high school will be diagnosed with this disorder. When diagnosing ADHD in adults we have to find evidence of poor or inadequate adaptation which may result in: loss of a job, long-lasting difficulties with finishing the higher studies, academic achievements far below intellectual capabilities, difficulties in marriage or in maintaining close relations with other people. A very important activity, unfortunately often passed over, in ADHD diagnosis in adults, is systematic checking whether or not the occurring difficulties are actually induced by other mental disorders or somatic diseases. It should be checked whether or not the patient’s symptoms occur in the course of bipolar affective disorder, substance use disorder or personality disorders, especially the borderline personality. The last important step in the diagnostic process is finding out if there are no other disorders, apart from ADHD. Noteworthily, many disorders which should be considered in the differential diagnosis may occur not instead of ADHD, but concurrently.
Nie ma wątpliwości, że diagnoza ADHD u pacjentów dorosłych jest procesem trudnym i powinna być stawiana przez wszechstronnego i rzetelnego klinicystę. W ocenie powinien on wziąć pod uwagę różne aspekty z historii pacjenta, ocenić jego obecne funkcjonowanie, stopień upośledzenia funkcjonowania w dorosłym życiu oraz wykluczyć wszelkie inne alternatywy, które mogłyby tłumaczyć zaburzenia koncentracji uwagi, nadruchliwość i impulsywność. Aby można było zdiagnozować ADHD u osoby dorosłej, pacjent musi cierpieć na to zaburzenie od dzieciństwa. Jest mało prawdopodobne, że osoba, która obecnie spełnia kryteria diagnostyczne ADHD, ale która do czasu ukończenia szkoły średniej nie doświadczyła pogorszenia funkcjonowania, będzie miała to rozpoznanie. Diagnozując ADHD u dorosłych, musimy znaleźć dowody na słabe lub nieadekwatne przystosowanie, którego skutkami mogą być: utrata pracy, wieloletnie trudności z ukończeniem studiów, osiągnięcia akademickie znacznie poniżej możliwości intelektualnych, trudności w małżeństwie lub w utrzymaniu bliższych relacji z ludźmi. Bardzo ważną czynnością w procesie diagnostycznym ADHD u dorosłych, niestety często pomijaną, jest systematyczne sprawdzanie, czy występujące trudności nie są w istocie wywoływane przez inne zaburzenia psychiczne lub choroby somatyczne. Należy zbadać, czy objawy pacjenta nie występują w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, SUD czy zaburzeń osobowości, zwłaszcza osobowości borderline. Ostatnim ważnym krokiem w procesie diagnostycznym jest zbadanie, czy oprócz ADHD występują także inne zaburzenia. Warto zauważyć, że wiele zaburzeń, które należy uwzględnić w diagnozie różnicowej, może występować nie zamiast ADHD, ale równolegle z nim.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 3; 211-217
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zaburzenia współwystępujące z autyzmem – uwarunkowania rozwojowe, symptomy kliniczne i dylematy diagnostyczne
Disorders Co-Occurring with Autism – Developmental Conditions, Clinical Symptoms and Diagnostic Dilemmas
Autorzy:
Winczura, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/892715.pdf
Data publikacji:
2020-08-27
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Logopedyczne
Tematy:
współwystępowanie zaburzeń
współchorobowość
zaburzenia ze spektrum autyzmu
zaburzenia współwystępujące z autyzmem
diagnoza różnicowa
co-occurrence of disorders
comorbidity
autism spectrum disorders
comorbidities with autism
differential diagnosis
Opis:
Współchorobowość, współwystępowanie zaburzeń to terminy stosowane do opisu objawów, zespołów psychopatologicznych towarzyszących bądź pojedynczych nieprawidłowych cech zachowania. To obecność jednej lub więcej chorób (zaburzeń) w uzupełnieniu do choroby (zaburzenia) podstawowego lub skutek dodatkowych zaburzeń. U dzieci z zaburzeniami rozwojowymi występuje specyficzny model ewolucji oraz tendencja do rozwoju nie tylko jednego, ale kilku zaburzeń. Zjawisko to jest szczególnie widoczne wśród osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, Przyjmuje się nawet, ze współwystępowanie zaburzeń i chorób w tej populacji osób jest częstsze, a nieprawidłowy rozwój tyko w jednej sferze należy do rzadkości. Problematyka zależności między spektrum zaburzeń autystycznych a innymi zaburzeniami pokrewnymi jest niezwykle złożona i pociąga za sobą wiele dylematów diagnostycznych, zarówno z powodu niepewnych wyników badań naukowych oceniających rozpowszechnianie współwystępujących zaburzeń, jak i z uwagi na niezwykłą heterogenność obserwowaną w granicach spektrum autyzmu. Według ostatnich danych 70% osób ze spektrum autyzmu może mieć jedno zaburzenie współwystępujące, a 40% tej populacji dwa lub więcej zaburzeń dodatkowych (DSM-5, 2013). Treścią artykułu jest analiza współchorobowości i współwystępowania zaburzeń u osób ze spektrum autyzmu, ich uwarunkowań rozwojowych oraz trudności diagnostycznych wynikających ze złożoności patomechanizmu owego zjawiska.
Comorbidity, co-occurrence of disorders are terms used to describe symptoms, accompanying psychopathological syndromes, or individual incorrect traits of behaviour. It is the presence of one or more diseases (disorders) in addition to basic disease (disorder) or the effect of additional disorders. In children with developmental disorders, there is a specific model of evolution and a tendency to develop not only one but several disorders. This phenomenon is particularly evident among people with autism spectrum disorders. It is even assumed that the co-occurrence of disorders and diseases in this population is more frequent, and incorrect development in only one sphere is rare. The issues of the relationship between the spectrum of autistic disorders and other related disorders is extremely complex and involves many diagnostic dilemmas, both due to the uncertain results of scientific studies evaluating the prevalence of co-occurring disorders and due to the unusual heterogeneity observed within the autism spectrum. According to the latest data, 70% of people with autism spectrum may have one coexistent disorder, and 40% of this population have two or more additional disorders (DSM-5, 2013). The content of the article is the analysis of comorbidity and co-occurrence of disorders in people with autism spectrum, their developmental conditions and diagnostic difficulties resulting from the complexity of the pathomechanism of this phenomenon.
Źródło:
Logopedia; 2018, 47, 2; 243-263
0459-6935
Pojawia się w:
Logopedia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Współwystępowanie zaburzeń osobowości i zaburzeń odżywiania – opis przypadku pacjentki z bulimią i osobowością nieprawidłową typu borderline
The concomitance of personality disorders and eating disorders – description of a case of a patient with bulimia and abnormal personality of borderline type
Autorzy:
Wyszogrodzka-Kucharska, Anna
Remlinger-Molenda, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945721.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
BMI
binge eating
body mass index
borderline personality disorder
bulimia nervosa
compensatory behaviours
napady objadania się
osobowość typu borderline
zachowania kompensacyjne
Opis:
A case reports a history of 21-year-old female patient with bulimia nervosa and borderline personality disorder. After 2 years of untreated illness the patient presented to the Out-patient Clinic. She attended the Clinic regularly for 4 months, then stopped visits without any information. The patient also started individual psychotherapy, but she refused family meeting. Despite of the doctor’s request she did not come for the psychological examination twice. She was prescribed fluoxetin; initial daily dose of 20 mg, then daily dose of 40 mg. BMI and electrolytes’ plasma concentrations were checked at the visits. The patient declared getting a little better even after 1 month of complex therapy. Further improvement of mental state and functioning was observed after 4 months of her treatment. The patient had better and more stable mood, apetite diminished, binge eating and vomiting episodes became less frequent. The patient was more effective with her work and she decided to study anew.
Opis przebiegu choroby u 21-letniej pacjentki z rozpoznaniem bulimia nervosa oraz osobowości nieprawidłowej typu borderline. Pacjentka po 2 latach trwania zaburzeń odżywiania sama zgłosiła się do ambulatoryjnej opieki psychiatrycznej. Do poradni przyklinicznej zgłaszała się regularnie przez cztery kolejne miesiące, po czym przerwała leczenie psychiatryczne bez wcześniejszego powiadomienia. W tym czasie podjęła też psychoterapię indywidualną, nie zaakceptowała natomiast propozycji spotkania rodzinnego. Mimo próśb lekarza prowadzącego, dwukrotnie nie zgłosiła się w umówionym terminie na badanie psychologiczne. W ramach farmakoterapii włączono fluoksetynę, początkowo w dawce 20 mg/dobę, a następnie 40 mg/dobę. W czasie wizyt poradnianych kontrolowano masę ciała (BMI) oraz stężenia elektrolitów w surowicy krwi. Niewielką poprawę pacjentka deklarowała już po miesiącu kompleksowej terapii. Po czterech miesiącach leczenia obserwowano dalszą poprawę samopoczucia i funkcjonowania. Chora miała lepszy i stabilniejszy nastrój, apetyt uległ zmniejszeniu, spadła częstość napadów objadania się i wymiotów. Dziewczyna lepiej wywiązywała się z dotychczasowej pracy, a także postanowiła powrócić na studia.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2005, 5, 2; 106-109
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Diagnosis of obsessive-compulsive disorder in the course of bipolar disorder
Występowanie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej
Autorzy:
Żerdziński, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/940943.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
bipolar disorder
comorbidity
obsessive-compulsive disorder
choroba afektywna dwubiegunowa
współwystępowanie
zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne
Opis:
Aim: The aim of this study was to evaluate the coexistence of obsessive-compulsive symptoms with bipolar disorder (during the manic phase, depressive phase and remission). Method: The subjects were 70 patients previously diagnosed with and treated for bipolar disorder. For the purposes of this study, three subgroups were created: patients in the manic phase, depressive phase and in remission. The Hamilton Depression Rating Scale, Young Mania Rating Scale and Yale-Brown Obsessive Compulsive Scale were diagnostic tools used for the evaluation of patients’ mental health. Results: The data indicate high likelihood of co-occurrence of obsessive-compulsive disorder (28.6%) and obsessive-compulsive syndromes (32.8%) with bipolar disorder. Obsessions and compulsions were observed irrespectively of the type of bipolar disorder (type 1 and 2) and phase of the illness (depression, mania, remission). The results in the three subgroups were similar. The severity of anankastic symptoms depended both on the severity of depression and mania. The subjects confirmed the presence of obsessive-compulsive symptoms in the interview, although they were usually undiagnosed and untreated. Conclusions: Obsessive-compulsive disorder symptoms often coexist with bipolar disorder, both in its two phases and in remission. The severity of obsessive-compulsive symptoms in the course of bipolar condition varies, ranging from mild to extremely severe forms. The obsessive-compulsive disorder presentation in the course of bipolar disorder increases with the severity of depressive and manic symptoms. Obsessive-compulsive disorder can be primary to bipolar disorder. Obsessive-compulsive disorder coexisting with bipolar disorder is not diagnosed or treated properly.
Cel pracy: Zbadano współwystępowanie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej (w fazie depresji, manii i w stanie remisji). Metoda: Badaniu zostało poddanych 70 chorych już wcześniej zdiagnozowanych i leczonych w kierunku choroby afektywnej dwubiegunowej. Z grupy wszystkich badanych wyodrębniono trzy podgrupy: badani będący w fazie maniakalnej, depresyjnej i remisji choroby afektywnej dwubiegunowej. Do oceny stanu chorobowego użyto skali depresji Hamiltona, skali manii Younga i skali zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego Yale-Brown. Wyniki: Stwierdzono istotną możliwość współwystępowania zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (28,6%) i zaburzeń o łagodniejszym przebiegu (obsessive-compulsive syndromes) (32,8%) w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Natręctwa występowały niezależnie od typu choroby afektywnej dwubiegunowej (I i II) i fazy chorobowej (depresja, mania, remisja), a wyniki w trzech badanych grupach były zbliżone. Intensywność objawów anankastycznych zależała zarówno od nasilenia objawów depresyjnych, jak i maniakalnych. Badani potwierdzili obecność natręctw w wywiadzie chorobowym, chociaż najczęściej nie były one zdiagnozowane i leczone. Wnioski: Natręctwa często współwystępują z chorobą afektywną dwubiegunową zarówno w fazach chorobowych, jak i w remisji. Stopień nasilenia zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej jest różny – od form łagodnych po skrajnie ciężkie. Prezentacja zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej zwiększa się zarówno z nasileniem objawów depresyjnych, jak i maniakalnych. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne mogą poprzedzić rozwój choroby afektywnej dwubiegunowej. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne nie są właściwie współdiagnozowane, a tym samym nie są leczone w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 2; 61-67
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Współwystępowanie zaburzenia po stresie traumatycznym i zaburzeń związanych z używaniem substancji psychoaktywnych
Co-morbidity of posttraumatic stress disorder and substance abuse disorders
Autorzy:
Dragan, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2128913.pdf
Data publikacji:
2019-03-27
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
traumatic events
PTSD
substance/alcohol use disorders
co-morbidity
attendant mental disorders
Opis:
W artykule omówiono zagadnienie współwystępowania zaburzenia po stresie traumatycznym (PTSD) i zaburzeń związanych z używaniem substancji psychoaktywnych. Przedstawiono przegląd badań epidemiologicznych oraz modeli teoretycznych wyjaśniających mechanizmy związku między PTSD a uzależnieniem od alkoholu i innych substancji psychoaktywnych. Zaprezentowano również badania, które poszukują odpowiedzi na pytanie o naturę relacji między tymi dwoma rodzajami zaburzeń.
This article discusses the problem of co-morbidity of posttraumatic stress disorder (PTSD) and substance abuse disorders. The author presents a review of epidemiological studies and theoretical conceptualizations on co-occurrence of PTSD and alcohol and drug abuse or dependence. In addition, a review of studies which explore the nature of the relationship between PTSD and substance abuse disorders is presented.
Źródło:
Roczniki Psychologiczne; 2007, 10, 2; 39-55
1507-7888
Pojawia się w:
Roczniki Psychologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Związek obrazu siebie z depresyjnością u dziewcząt z różnymi typami zaburzeń odżywiania się
The relationship between self-image and depressiveness amongst girls with various types of eating disorders
Autorzy:
Pilecki, Maciej Wojciech
Józefik, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945394.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
comorbidity
depresja
depression
eating disorders
obraz siebie
psychodynamic understanding
psychodynamiczne rozumienie
self-image
współwystępowanie
zaburzenia odżywiania się
Opis:
The aim of this study was to assess severity of depression in various types of eating disorders and correlation between depressive symptoms and self-image in a group of girls with diagnosed eating disorders, depressive disorders and in a control group of age-matched schoolgirls from the Krakow area. Study population: Statistical analysis encompassed 54 patients with a diagnosis of anorexia nervosa restrictive type (ANR), 22 girls with anorexia nervosa – binge eating/purging type (ANB), 36 girls with bulimia (BUL), 36 with a diagnosis of depressive disorders (DEP) and 85 schoolgirls from Krakow metropolitan area (KON). Method: Polish version of Beck Depression Inventory (BDI) and Offer Self-Image Questionnaire (OSIQ) were used in the analysis. Analysed were differences in BDI scores between the above-mentioned 5 groups, as well as correlations between BDI and OSIQ scores. Results: Intergroup differences in BDI scores proved statistically significant (F4.223=24.67; p<0.001). In order to assess intergroup differences, the Tamhane T2 post hoc test was used. In the KON group, mean BDI score was 10.40 (SD 8.55), in the ANR group – 17.34 (SD 10.91), in ANB – 28.05 (SD 14.69), in BUL – 29.55 (SD 11.47) and in DEP – 23.46 (SD 13.93). Significant differences were noticed between mean scores obtained in the KON group and all other clinical group, as well as between ANR, ANB and BUL groups. In all groups examined, we observed a correlation between increasing depressiveness measured by BDI score and deterioration of self-image measured by OSIQ score. This dependency was seen in all scales except Sexual Attitudes scale in KON and DEP groups, in the Vocational and Educational Goals scale and Family Attitudes scale in ANR group. In the BUL group, lack of correlations was seen in Vocational and Educational Goals’ scale and Family Attitudes scale, as well as in Superior Adjustment and Mastery of External World scale. Smallest number (3) of significant correlations was noticed in the ANB group. Due to a significant difference between ANR and BUL groups in the patients’ age (those in the ANR group were younger), correlation of BDI score with patients’ age was analysed too. Such a correlation could not be demonstrated neither in the analysis of the entire group of eating disorders, nor in particular diagnostic subgroups. Conclusions: Results obtained indicate a heterogeneity of groups of eating disorders in the context of self-image and presence of depressive symptoms measure by the BDI scale. Level of depressiveness measured by the BDI score in particular groups of eating disorders may influence differences noticed in self-image of these patients, as measured by the OSIQ scale. Furthermore, some aspects of self-image specific for particular diagnostic groups are not associated with depressiveness.
Celem badania jest ocena depresyjności w poszczególnych grupach zaburzeń odżywiania się oraz ocena związku objawów depresyjnych z obrazem siebie w grupie pacjentek z rozpoznaniem zaburzeń odżywiania się, zaburzeń depresyjnych oraz wśród uczennic szkół krakowskich. Badana grupa: W analizach statystycznych użyto danych 54 pacjentek z rozpoznaniem anoreksji restrykcyjnej (ANR), 22 z rozpoznaniem anoreksji żarłoczno-wydalającej (ANB), 36 z rozpoznaniem bulimii (BUL), 36 z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych (DEP) oraz 85 uczennic szkół krakowskich (KON). Metoda: W analizach użyto wyników polskich wersji Inwentarza Depresji Becka (BDI) oraz Kwestionariusza Obrazu Siebie D. Offera (OSIQ). Zbadano różnice między 5 grupami w zakresie otrzymanych wyników BDI. Przeprowadzono również analizę korelacji pomiędzy BDI a OSIQ. Wyniki: Różnice między 5 grupami w zakresie otrzymanych wyników BDI okazały się istotne statystycznie (F4,223=24,67; p<,001). W celu zbadania różnic pomiędzy grupami użyto testu post hoc T2 Tamhane’a. W grupie KON średni wynik BDI wyniósł 10,40 (SD 8,55) punktu, w grupie ANR – 17,34 (SD 10,91), ANB – 28,05 (SD 14,69), BUL – 29,55 (SD 11,47), DEP – 23,46 (SD 13,93). Istotne statystycznie różnice wystąpiły pomiędzy średnimi KON a wszystkimi grupami klinicznymi oraz grupą ANR a ANB i BUL. We wszystkich badanych grupach obserwowaną zależnością było powiązanie narastającej depresyjności mierzonej BDI z pogorszeniem obrazu siebie mierzonego OSIQ. Zależność ta dotyczyła wszystkich skal z wyjątkiem skali Relacji seksualnych w grupach KON i DEP, Wykształcenia i celów zawodowych oraz Relacji rodzinnych w grupie ANR. W grupie BUL brak zależności dotyczył także skal Wykształcenia i celów zawodowych oraz Relacji rodzinnych, a także dodatkowo skal Dobre przystosowanie oraz Radzenie sobie. Najmniej, bo tylko trzy istotne zależności obserwowano w grupie ANB. Z uwagi na stwierdzoną istotną statystycznie różnicę pomiędzy grupami ANR a BUL w kontekście wieku pacjentek (pacjentki z grupy ANR okazały się młodsze) przeprowadzono również analizę związku wyników BDI z wiekiem pacjentek. Związek taki nie wystąpił ani w analizie w całej grupie zaburzeń odżywiania się, ani w poszczególnych grupach diagnostycznych. Wnioski: Otrzymane wyniki wskazują na niejednorodność grupy zaburzeń odżywiania się w kontekście samooceny obecności objawów depresyjnych mierzonej BDI. Poziom depresyjności mierzonej BDI pomiędzy poszczególnymi typami zaburzeń odżywiania się może wpływać na obserwowane różnice w obrazie siebie pacjentek mierzonym OSIQ. Zarazem niektóre specyficzne dla poszczególnych grup diagnostycznych aspekty obrazu siebie pozostają niepowiązane z depresyjnością.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2009, 9, 4; 233-241
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-9 z 9

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies