Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "war of 1812" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-10 z 10
Tytuł:
Поляки в Пензенском крае в XVIII — первой половине XIX вeka
Poles in the Penza Country
Autorzy:
Belousov, Sergej V.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1901694.pdf
Data publikacji:
2019-01-10
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Kraj Penzeński
Polacy w Kraju Penzeńskim
wojna ojczyźniana 1812 roku
Penza Country
Poles in Penza Country
Homeland War of 1812
Opis:
Autor omawia w opracowaniu kwestie pojawienia się Polaków na terytorium Kraju Penzeńskiego w Rosji i charakteryzuje rolę, jaką w wieku XVIII i w pierwszej połowie XIX stulecia w nim odegrali. Pierwsze informacje o obecności Polaków w Kraju Penzeńskim pochodzą z XVII wieku, kiedy na tym terytorium budowano system umocnień obronnych. Wśród pracowników państwowych, którzy zostali przeniesieni na nowe miejsce służby, znaleźli się także przedstawiciele ludności polskiej. Kolejne pojawienie się Polaków w Kraju Penzeńskim związane jest z kolonizacją ziemiańską z XVIII wieku. W 1785 roku, na podstawie edyktu Katarzyny II o prawach, wolnościach i przywilejach szlachetnie urodzonych rosyjskich ziemian, została utworzona korporacja ziemiańska guberni penzeńskiej. W jej skład już pod koniec XVIII wieku weszło kilka rodów polsko-litewskiego pochodzenia: Błażewscy, Łopatiny, Strujscy, Czufarowscy, Jagodzińscy. Należy jednak wspomnieć, że w tym czasie te szlacheckie rody w większym lub mniejszym stopniu były zruszczone, a ich przedstawiciele w przeważającej części przyjęli wiarę prawosławną. Ważnym wydarzeniem, mającym wpływ na pojawienie się Polaków w Kraju Penzeńskim, była wojna ojczyźniana 1812 roku. W pierwszej połowie XIX wieku Polacy w guberni penzeńskiej znajdowali się głównie na służbie państwowej, jednak już w tym czasie, od lat 30. XIX wieku, gubernia stała się także miejscem czasowego pobytu zesłańców polskich, co przyczyniło się do zwiększenia ich liczebności i roli w społeczno-kulturalnym rozwoju regionu.
The author describes the questions of Poles appearing in the Penza Country territory and characterizesthe role they played there in the 18th and the first half of the 19th century.The first information on the presence of Poles in the Penza Country come from the 17th century, when a system of defense fortifications was being built there. Poles were among national workers transferred to a new post in Penza. Another appearance of Poles in the Penza Country is related to the gentry colonization of the 18th century. In 1785, as a result of the edict of Catherine the Great on rights, liberties, and privileges of the Russian noble-born landed aristocracy, a landowner corporation of the Penza Governorate has been created. A few Polish-Lithuanian houses were a part of the corporation already in late 18th century: houses Błażewski, Łopatin, Strujski, Czufarowski, and Jagodziński. It is worth mentioning however, that during that time, these noble families were more or less Russified, and their representatives in large part accepted the Orthodox faith. The Homeland War of 1812 was an important event that influenced the appearance of Poles in the Penza Country.In the first half of the 19th century, Poles in the Penza Governorate resided there mostly as a result of their civil service, but already at that time, since the 1830s, the Governorate also became a place of temporary stay for Polish deportees, which cause to increase their numbers and role in the social and cultural development of the region.
Źródło:
Wieki Stare i Nowe; 2014, 7, 12; 83-96
1899-1556
2353-9739
Pojawia się w:
Wieki Stare i Nowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biskup Józef Giedroyć i duchowieństwo Litwy w służbie Napoleona w 1812 roku
Bishop Józef Giedroyc and Clergy of Lithuania in the Service of Napoleon in 1812
Autorzy:
Nawrot, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/46182889.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
biskup Józef Giedroyć
Kościół katolicki na Litwie
wojna 1812 roku
Napoleon
Bishop Józef Giedroyć
Catholic Church in Lithuania
War of 1812
Opis:
W artykule, przedstawiając działalność biskupa Józefa Giedroycia w czasie wojny 1812 r., przeanalizowano postawy duchowieństwa katolickiego Litwy wobec Napoleona i idei odbudowy Królestwa Polskiego. Kiedy rozpoczynała się „druga wojna polska”, duchowieństwo polskie i litewskie nie miało wątpliwości, że powinno wesprzeć cesarza Francuzów, który stwarzał możliwość odbudowy ojczyzny. Mimo kryzysu w stosunkach Napoleona z papieżem Piusem VII, Kościół katolicki w Księstwie Warszawskim i na Litwie poparł z pobudek patriotycznych wojnę z Rosją w 1812 r. Mimo ekscesów, a czasem zwykłego bandytyzmu towarzyszącego pierwszym dniom kampanii przeciwko Rosji, duchowni litewscy, na czele z biskupami, bardzo szybko włączyli się w działalność administracji napoleońskiej Litwy. Zaangażowali się w przywrócenie porządku po wystąpieniach chłopskich. Z udziałem duchowieństwa katolickiego uroczyście obchodzono w Wilnie i w innych miastach Litwy wszelkie rocznice oraz kluczowe wydarzenia związane z przebiegiem kampanii przeciwko Rosji. Duchowni wspierali wysiłek wojenny, mając tak jak większość społeczeństwa nadzieję, że jego efektem będzie restytucja Królestwa Polskiego. Nadzieję tę zniweczyła klęska Napoleona w Rosji.
This article focuses on the activity of bishop Józef Giedroyć during the war of 1812, and analyzes the attitude of Catholic clergy of Lithuania towards Napoleon and the idea of reconstruction of Polish Kingdom. When Second Polish War started, Polish and Lithuanian clergy had no doubts if to support the French emperor, who created possibility to rebuild their homeland. In 1812, despite the ongoing crisis in relations between Napoleon and pope Pius VII, the Catholic Church in Duchy of Warsaw and in Lithuania supported the war with Russia because of patriotic motives. Despite excesses and even common banditism in first days of the campaign against Russia, the Lithuanian clergy headed by bishops quickly entered the administrative activity of Napoleonic Lithuania. They were involved in restoring the order after peasant uprisings. Catholic clergy participated in all of the anniversaries and key events in campaign against Russia that were solemnly celebrated in Vilnius and other cities. The clergy supported the war effort, hoping, like the rest of society, for restitution of the Polish Kingdom. All hopes were shattered by defeat of Napoleon in Russia.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2023, 112; 239-256
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dyscyplina w armii Stanów Zjednoczonych na początku wojny 1812 roku
Discipline in the United States Army at the Beginning of the War of 1812
Disziplin in der Armee der Vereinigten Staaten zu Beginn des Krieges von 1812
Autorzy:
Rastaszański, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2089517.pdf
Data publikacji:
2022-08-30
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
dyscyplina
wojna 1812 r.
Kanada
sąd polowy
dezercja
Stany Zjednoczone
milicja
discipline
war of 1812
Canada
court-martial
desertion
militia
United States
Disziplin
Krieg von 1812
Feldgericht
Desertion
Vereinigte Staaten
Miliz
Opis:
Artykuł jest poświęcony dyscyplinie w armii amerykańskiej podczas pierwszych prób inwazji na Kanadę w czasie wojny 1812 roku. Autor przyjrzał się zarówno milicjantom, jak i armii regularnej. Przy ocenie dyscypliny uwzględnił wpływ zagadnień logistycznych, organizacyjnych i społecznych. W ramach pracy wzięto pod uwagę kontekst zmieniających się realiów kampanii. Podsumowując, można powiedzieć, że bardzo wysoki poziom nieposłuszeństwa i niesubordynacji znacząco wpłynął na fiasko początku inwazji amerykańskiej. Problemy wynikały ze złego planowania i dowodzenia, trudności z dostawami i niepopularności wojny w społeczeństwie. Ponadto zaprowadzenie karności w milicji opartej na etosie republikańskim było poważnym wyzwaniem, ponieważ obywatele bardzo często niechętnie zgadzali się na ścisłe podporządkowanie dowódcom. W połączeniu z brakiem popularności wojny wśród części milicji potęgowało to problemy ze subordynacją. Z drugiej jednak strony obraz dotychczasowej historiografii bardzo często nie uwzględnia, że w wojsku regularnym również borykano się z poważnymi naruszeniami dyscypliny. Obraz zdyscyplinowanego żołnierza zawodowego i motłochu milicyjnego jest dla początków wojny 1812 r. jedynie częściowo prawdziwy, ponieważ również oddziały regularne były trapione problemami związanymi z brakiem subordynacji.
This article is devoted to discipline in both the militia and the regular army of the United States during the initial attempts to invade Canada during the War of 1812. This was assessed by taking into account the impact of logistical, organizational and social issues. The article also considered the context of the changing reality of the campaign. In summary, it can be said that the very high level of disobedience and insubordination significantly contributed to the failure of the initial American invasion. This indiscipline was a result of poor planning and command, supply problems, and the unpopularity of the war in society. Moreover, the imposition of discipline in the militia based on the republican ethos was a serious challenge as citizens were often reluctant to strictly comply with military commanders. This, combined with the lack of popularity for the war among some of the militiamen, increased the problems with subordination. On the other hand, the historiographical picture does not always take into account the fact that the regular army also struggled with serious violations of discipline. The image of a disciplined professional soldier and a militia mob is only partially true at the beginning of the War of 1812.
Der Aufsatz befasst sich mit der Disziplin in der US-Armee während der ersten Versuche einer Invasion Kanadas im Krieg von 1812. Der Autor untersuchte sowohl die Milizeinheiten als auch die reguläre Armee. Bei der Bewertung der Disziplin berücksichtigte er die Auswirkungen logistischer, organisatorischer und sozialer Aspekte. Bei der Arbeit wurde der Kontext der sich verändernden Realität innerhalb der Kampagne berücksichtigt. Zusammenfassend lässt sich sagen, dass ein sehr hohes Maß an Ungehorsam und Befehlsverweigerungen das Scheitern der amerikanischen Invasion an ihrem Beginn maßgeblich beeinflusst hat. Die Probleme resultierten aus schlechter Planung und Führung, Versorgungsproblemen und der Unbeliebtheit des Krieges in der Bevölkerung. Darüber hinaus war es sehr herausfordernd, die Disziplin in der Miliz auf der Grundlage des republikanischen Ethos zu etablieren, da die Bürger häufig nicht bereit waren, sich den Befehlshabern strikt zu unterwerfen. Dies und die Unbeliebtheit des Krieges bei einem Teil der Miliz verschärfte die Probleme der Unterordnung. Andererseits wurde in der bisherigen Geschichtsschreibung häufig nicht berücksichtigt, dass es auch in der regulären Armee zu schwerwiegenden disziplinarischen Verstößen kam. Das Bild des disziplinierten Berufssoldaten und des Milizpöbels in den Anfängen des Krieges von 1812 ist nur teilweise zutreffend.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2022, XXIII (LXXIV), 2 (280); 9-43
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dolley Payne Todd Madison w Waszyngtonie (1801–1817, 1837–1849)
Dolley Payne Todd Madison in Washington (1801–1817, 1837–1849)
Autorzy:
Clontz, Karolina Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/46173822.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Dolley Payne Todd Madison
spalenie Waszyngtonu
Dom Prezydenta
James Madison
miasto federalne
wojna 1812 r.
inauguracja prezydencka
burning of Washington
President’s House
federal city
war of 1812
presidential inauguration
Opis:
Życie Dolley Payne Madison było naprawdę niezwykłe. Od skromnej dziewczyny ze wspólnoty kwakrów do najbardziej znanej kobiety w Stanach Zjednoczonych. Interesujący jest zwłaszcza okres z czasów waszyngtońskich. Dolley mieszkała w mieście federalnym łącznie 26 lat. Po raz pierwszy, gdy jej mąż, James Madison, przyjął pozycję sekretarza stanu w administracji Thomasa Jeffersona. W tamtym okresie Waszyngton nie przypominał wyglądem stolicy kraju. Było tam niewiele zabudowań, kilka pensjonatów i nieukończone budynki rządowe. Szybko okazało się jednak, że było to miejsce wymarzone dla Dolley. Brak ugruntowanej sceny towarzyskiej dawał jej szansę na stworzenie własnej. Pierwsza okazja pojawiła się, gdy owdowiały prezydent poprosił ją, aby pełniła funkcję gospodyni Domu Prezydenta podczas jednego z oficjalnych obiadów. Pani Madison tak zaimponowała Jeffersonowi, że wkrótce stała się oficjalną gospodynią Domu Prezydenta. Ta funkcja dawała jej wyjątkową pozycję w towarzystwie waszyngtońskim. Dolley była niezwykle miłą i ciepłą osobą, co sprawiało, iż wszyscy czuli się w jej towarzystwie komfortowo. Dzięki swojej pozycji pani Madison niejednokrotnie znajdowała się w centrum politycznych i dyplomatycznych batalii, jak chociażby w przypadku sprawy Anthony’ego i Elizabeth Merry. Ponadto miała okazję spotkać wybitne osobowości jej czasów, jak malarza G. Stuarta, przyrodnika i podróżnika A. von Humboldta czy podróżników M. Lewisa i W. Clarka. Dolley prowadziła również swój własny salon, który szybko stał się głównym miejscem spotkań towarzystwa waszyngtońskiego. Po zaprzysiężeniu Jamesa Madisona na czwartego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Dolley przejęła rządy w Domu Prezydenta. Mogła w końcu wprowadzić własne zasady. Kontynuowała tradycję przyjęć w swoim salonie, ale dodała nowe elementy, jak choćby tzw. przyjęcia gołębie dla żon członków gabinetu. Swoją elegancją zarówno w zachowaniu, jak i w ubiorze nie miała sobie równych. Stała się waszyngtońską królową. Drugą kadencję prezydentury Madisona okryły cienie wojny 1812 r. Obraz Dolley Madison uciekającej z Domu Prezydenta przed atakującymi Brytyjczykami z portretem Washingtona pod pachą wyrył się w pamięci ówczesnych, jak i kolejnych pokoleń. Już za jej życia pojawiały głosy negujące prawdziwość tej historii. Dolley walczyła jednak z podobnymi pomówieniami odbierającymi jej główną rolę w tym wydarzeniu. Wojska brytyjskie dokonały ogromnych zniszczeń w mieście. Dolley niezwłocznie wróciła do wcześniejszego programu przyjęć i spotkań, aby wspomóc administrację męża i poprawić wizerunek rządu. Pani Madison zajęła się również pracą charytatywną na rzecz lokalnej społeczności, pomagając powołać pierwszy w historii miasta sierociniec. Po skończonej prezydenturze państwo Madison powrócili do Montpelier. Po śmierci męża Dolley powróciła do miasta federalnego. Pełniła wtedy zupełnie inną rolę. Stała się waszyngtońską ikoną. Nie było wydarzenia, na które nie zostałaby zaproszona w charakterze gościa honorowego. Brała udział w inauguracji prezydenta, balach, oficjalnych kolacjach. Często przysłuchiwała się debatom w Kongresie. Jako pierwsza przesłała prywatną wiadomość telegraficzną. Była powszechnie poważana i szanowana. Dolley Madison zmarła 12 lipca 1849 r. w mieście, którego charakter pomogła ukształtować, w domu mieszczącym się tuż obok Domu Prezydenta, z którym była przez tyle lat związana.
From a Quacker girl to the best-known woman in the United States. Dolley Payne Madison’s life is truly remarkable. Especially interesting is her time in Washington D.C., the city built to be a symbol of American federalism. She lived there all together for a total of 26 years. In 1801 her husband, James Madison, became the secretary of state in the administration of Thomas Jefferson. Consequently, the whole Madison family moved to the new seat of government. During that time the federal city looked more like a swampy village than a nation’s capital. There were only a few households, boarding houses and unfinished federal buildings. The city turned out to be perfect for Dolley. The social scene almost didn’t exist and had to be established. That gave her a blank slate which she quickly filled up. Due to the president being a widower Dolley was asked to serve as a hostess during one of official dinners. She impressed Jefferson so much with the way she entertained guests that soon she became the official hostess of the President’s House. That gave her a unique position in Washington society and she had a perfect personality for the role. She was kind, warm and she made everybody feel comfortable. This position put her often in the middle of political events and diplomatic confrontations as was with the Merry Affair and gave her an opportunity to meet the greatest people of their times such as painter Gilbert Stuart, naturalist and explorer Alexander von Humboldt or explorers Meriwether Lewis and William Clark. Apart from her role in the President’s House she held her own drawing rooms which became the most popular events in the young society. After her husband’s inauguration in 1809 Dolley took over the reign over federal city with all the consequences. Now, she could give her own personal touch to the rules of protocols. She continued with her drawing rooms and state dinners adding “dove parties” to the scene. She celebrated the wedding of her sister, Lucy, the first one ever to take place in the President’s House. She was elegant in her attire and behavior but also very approachable. Every inch a queen. Madison’s second term was shadowed by war of 1812 which led to the most known picture of Dolley running from the President’s House with the portrait of George Washington in her arms. Since then several accounts appeared renouncing her story. Nevertheless, until her death she claimed her role in the event. British forces burned down most of the city. The picture was terrifying. Dolley quickly resumed her drawing rooms to give her fellow residents a feeling of unity. She also engaged in a charity co-founding the first orphanage in the city. After her husband’s retirement the family moved to Montpelier. The second time she resided in Washington took place after James Madison’s death. This time she came to the federal city in a new role as a Washington icon. No event could take place without her attendance. She visited the Capitol to listen to debates. She took part in president’s inauguration, official balls and state dinners. She was the first to send a private message through telegraph. She was well loved and respected until the last days. She died on July 12, 1849 in the city she helped to shape, in the house which faced the President’s House where she had spent so many days.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2022, 110; 223-251
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jarosław Dudziński – 13. pułk piechoty Księstwa Warszawskiego i jego udział w wojnie 1812 roku
The 13th Infantry regiment of Warsaw duchy and its participation in the war of 1812
13-й пехотный полк герцогства Варшавского и его участие в войне 1812 года
Autorzy:
Dudziński, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/482809.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Muzeum Wojska w Białymstoku. Ośrodek Badań Historii Wojskowej
Opis:
The 13th Infantry Regiment was formed in 1809, during the war with Austria. It was created in the departments of so-called Western Galicia, as the 1st Infantry Regiment of Galician-French army, with forces of the Department of Łomża, in the quarter of Siedlce and Bielsk. Finally, the first battalion was formed by the French, Italians and Germans, who were injured in 1806-1807 campaign, and then remained in the Duchy of Warsaw. The second battalion was composed of residents of Łomża Department of Lithuanian counties, and the third battalion was composed mainly of Russian origin residents of Galicia, and particularly war prisoners and Austrian deserters. The first commander was Lieutenant Colonel Sznajder, and since 1811 Col. F. Żymirski. The future 13th regiment was assigned the fortress of Zamość as a place of stationing, organization and supply. It remained in the Duchy of Warsaw during the 1812 campaign as the only one left and acting as the Zamość garrison. After the foundation of the division under the command of Gen. A. Kosinski, the 13th Infantry Regiment became the most important and the best squad. It took part in the Polish troops entry to Wołyń, and the capture of Włodzimierz. On September 23 it successfully fought in the Battle of Pawłowice, effectively shielding the division in retreat. It defended the Bug line against the Cossack raids. It had a decisive part in the Uściług sortie of November 7. Returned to Zamość in December 1812, where was a crew of the garrison during the 11-month siege by the Russians in 1813. It is assessed as one of the best infantry regiments in the Duchy of Warsaw. The Founder of National Freemasonry, political prisoner of Grand Duke Constantine Pavlovich of Russia – Walerian Łukasiński – among others served in the regiment in the Congress Kingdom years of 1815-1830.
13-й пехотный полк был сформирован в 1809 году во время войны с Австрией. Созданный как 1-й пехотный полк галицко-французской армии, состоял из призывников департаментов Западной Галиции и Ломжи, а также Седлецкого и Бяльского районов. Кроме того, первый батальон был сформирован из французов, итальянцев и немцев, которые еще в кампании 1806/1807 были ранены и остались в Великом Герцогстве Варшавском. 2-й батальон состоял из жителей так называемых литовских уездов департамента Ломжа, а 3-й батальон был составлен в основном из русских жителей Галичины и, в частности, австрийских военнопленных и дезертиров. Первым командиром полка был полковник А. Шнайдер, а с 1811 года, полковник Ф. Жимирски. В качестве места дислокации, организации и поставок, 13-й пехотный полк был прикреплен к крепости Замостье. Во время кампании 1812 года, остался единственным в Великом Герцогстве Варшавском. После создания дивизии под командованием генерала А. Косинского, 13-й пехотный полк стал самой важной и лучшей воинской частью и принимал участие в Волынской кампании. 23 сентября успешно сражался в битве при Павловицах, прикрывая отступающую дивизию. Он защищал линию Буга от казацких набегов. Оказал решающее участие в военной операции в Устилуге 7 ноября. В декабре 1812 года полк вернулся в Замостье и защищал его во время 11-месячной осады в 1813 году.
Źródło:
Studia z Dziejów Wojskowości; 2013, 2; 117-154
2299-3916
Pojawia się w:
Studia z Dziejów Wojskowości
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Historia rosyjskiej XIX-wiecznej myśli społeczno-politycznej. Problem cezury początkowej i końcowej
Autorzy:
Hordecki, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2216258.pdf
Data publikacji:
2015-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
periodization of the nineteenth-century Russian socio-political thought
specificity of of the nineteenth-century Russian socio-political thought
the Patriotic War of 1812
Russian Revolution 1905
Russian Revolution 1917
periodyzacja XIX-wiecznej rosyjskiej myśli społeczno-politycznej
specyfika XIX-wiecznej rosyjskiej myśli społeczno-politycznej
wojny ojczyźnianej 1812
rewolucji rosyjskiej 1905
rewolucji rosyjskiej 1917
Opis:
The main aim of the text was to determine the beginning and the end of the nineteenth-century in Russia in the field of socio-political thought. Both the initial turning point and final turning point were chosen with intention to facilitate the understanding of specificity of Russian socio-political thinking in the age of last five tsars. The article presents the position that it’s useful not to adapt the periodizations well known and well-established in contemporary historiography. These are often too universal, good for description of general image of socio-political debate in the industrial era. However, one needs different, more specialized concepts if it comes to grasp the details which make Russian nineteenth-century socio-political mentality unique and developing with its own logic.
Źródło:
Themis Polska Nova; 2015, 1(8); 189-208
2084-4522
Pojawia się w:
Themis Polska Nova
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The status of prisoners of war before its regulation in international law on the example of Polish prisoners of war of the Grande Arm´ee in Russian captivity (1812–1816)
Położenie jeńców wojennych przed uregulowaniem ich statusu w prawie międzynarodowym na przykładzie polskich jeńców z Wielkiej Armii w niewoli rosyjskiej (1812–1816)
Autorzy:
Miodowski, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2142641.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Napoleon’s expedition to Moscow in 1812
Polish prisoners of war in Russia
Congress of Vienna 1814–1815
wyprawa Napoleona na Moskwę w 1812
polscy jeńcy wojenni w Rosji
Kongres Wiedeński 1814–1815
Opis:
Not much is known about the mode of debating or the circumstances in which the 16 delegations to the Congress of Vienna worked out a consensus on limiting the newly laid down international humanitarian law to the “Declaration on the Abolition of the Slave Trade” and on omitting the issue of prisoners of war. It is not known whether the said resignation occurred only during the meeting in Vienna or already at the preliminary stage before the conference. The latter option is supported by the fact that as early as summer 1814 the Russians and French had established a bilateral agreement on repatriation of Napoleonic prisoners of war. The only way to find answers – not only about the circumstances in which the decisions to leave out the case of prisoners of war from the initial regulations within the scope of the international humanitarian law were made in Vienna, but also about the consequences of the said omission for the group of thousands of Polish prisoners of war from the Grande Arm´ee in Russian captivity – is to refer to source materials. It turns out that in the latter case, the failure by the Congress of Vienna participants to attempt to provide common legal regulations for the international community regarding prisoners of war remaining in captivity bore serious repercussions. Due to the status of the Kingdom of Poland within the boundaries of imperial Russia, the process of releasing Polish Grande Arm´ee prisoners of war from captivity was not typical. Its implementation was not based on an inter-state bilateral agreement as was the case between Russia and France, but was an effect of unilateral decisions made in Petersburg upon merely formal (actually technical) consultations with the authorities of the Kingdom of Poland.
Niewiele wiemy na temat trybu procedowania i okoliczności, w jakich 16 delegacji uczestniczących w Kongresie Wiedeńskim wypracowało konsensus w sprawie ograniczenia nowo stanowionego międzynarodowego prawa humanitarnego do „Deklaracji w sprawie handlu niewolnikami” i pominięcia kwestii jenieckiej. Nie wiemy czy ta rezygnacja nastąpiła dopiero podczas obrad w Wiedniu, czy też już na etapie przygotowawczym do konferencji. Za tą drugą ewentualnością przemawia fakt, że już latem 1814 r. Rosjanie i Francuzi wypracowali dwustronne porozumienie w sprawie repatriacji jeńców napoleońskich. Zainteresowanym tą problematyką pozostaje odwołanie się do materiałów źródłowych i poszukiwanie w nich odpowiedzi na pytania nie tylko o uwarunkowania, w jakich podjęto w Wiedniu decyzję o nieuwzględnieniu sprawy jeńców w pierwszych regulacjach z zakresu międzynarodowego prawa humanitarnego, ale też odpowiedzi na pytania o konsekwencje tego zaniechania dla wielotysięcznej grupy polskich jeńców z Wielkiej Armii w niewoli rosyjskiej. Okazuje się, że w tym ostatnim przypadku rezygnacja przez uczestników Kongresu Wiedeńskiego z próby wypracowania wspólnych dla społeczności międzynarodowej regulacji prawnych odnośnie do pozostających w niewoli jeńców wojennych była brzemienna w skutki. Z racji na status Królestwa Polskiego w ramach imperialnej Rosji proces uwalniania z niewoli polskich jeńców z Wielkiej Armii nie był typowy. Jego realizacja nie przebiegała bowiem w oparciu o międzypaństwową umowę dwustronną, jak np. między Rosją a Francją, lecz stanowiła efekt jednostronnych decyzji podjętych w Petersburgu po zaledwie formalnych (w istocie technicznych) konsultacjach z władzami Królestwa Polskiego.
Źródło:
Białostockie Teki Historyczne; 2018, 16; 87-103
1425-1930
Pojawia się w:
Białostockie Teki Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zapomniana bitwa epoki napoleońskiej
The Forgotten Battle of the Napoleonic Epoch
Autorzy:
Baranowski, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945453.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
wojny napoleońskie
odwrót spod Moskwy
wojna 1812-1813
Kalisz
Napoleonic wars
retreat from Moscow
1812-1813 war
Opis:
In the beginning of December 1812 the situation of the Napoleonic army retreating from Russia was very difficult. The multinational Grand Army, exhausted by a long campaign, was only a wreck of the army that in the summer had marched to Moscow. In view of the alarming messages from Paris, on 5th December Napoleon decided to leave his soldiers and go back to France. His marshals were ordered to continue delaying actions which were designed to spare time for the emperor to arrive in the Grand Duchy of Warsaw with the fresh forces. A special role in those actions was given to Major-General Count Jean Reynier, the commander of the 7th Saxon corps. In view of the betrayal by the Prussian and Austrian contingents assisting the Grand Army, the Saxon corps were the last unit that could provide support for the 5th Polish corps of Prince Poniatowski organised near Piotrków. For this reason, it was especially important for Reynier's soldiers to maintain their position near Kalisz, where the two corps were supposed to combine in the middle of February 1813. Moreover, keeping Kalisz in the Napoleonic hands closed the tsarist soldiers a way back to Prussian Silesia. This had an additional value, if one takes into account the indecisive attitude of Frederick Wilhelm III. The attack on Kalisz was supposed to be carried out by the Russian corps of avant-garde commanded by General-Lieutenant Baron Ferdinand von Wintzingerode. Despite the fact that Wintzingerode outnumbered the Grand Army a little (ca. 14.000 Russians to ca. 12.000 soldiers of the Grand Army), the tsarist army managed to defeat its enemy twice in Turek and Stawiszyn (12th February), and then unexpectedly appear near Kalisz on 13th February in the morning. The Saxcon troops located northwards from the town were completely taken aback and surrounded by the numerous Russian cavalry. The brigade commanded by General von Nostitz was defeated in the battles of Kokanin and Borków, and Pawłówek and Skarszew were attacked, with the brigades of General von Steindel and Colonel Maura. These units managed to escape, unlike the defenders of Borków, but were forced to leave their positions and retreat to the other bank of the Prosna. The decisive battle took place in late afternoon in the Kalisz suburbs, near the village Tyniec. Despite the ever recurring attack of the Russian troops commanded by Prince Wirtemberski, General Jarry's French brigade, supported by the Polish 2nd regiment of troops and the Saxon brigade under General von Sahr, managed to keep their position and defend the bridge on the Prosna. The general balance of battles, however, was adverse for the 7th corps. They lost ca. 1.500 soldiers (in comparison to 600 Russians). In the night of 13/14 February the Napoleonic armies retreated from Kalisz. Thereby the main Russian goals had been accomplished – the 7th corps were considerably weakened, the route to Silesia was opened, whereas Prince Poniatowski's Poles were cut from the remaining units of the Grand Army.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2007, 55, 2; 175-206
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tadeusz Matuszewicz – twórca czy grabarz Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego?
Tadeusz Matuszewicz – a creator or "gravedigger" of the General Confederation of the Kingdom of Poland?
Autorzy:
Rychel-Mantur, Dominika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340554.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Duchy of Warsaw
1812 war
General Confederation of the Kingdom of Poland
Księstwo Warszawskie
wojna 1812
Konfederacja Generalna Królestwa
Polskiego
sejm
Opis:
W przededniu wojny Napoleona z Rosją, 28 czerwca 1812 r., sejm Księstwa Warszawskiego ustanowił Konfederację Generalną Królestwa Polskiego, która przywróciła Królestwo Polskie. Tadeusz Matuszewicz, minister przychodów i skarbu, wypowiedział wówczas słynne już słowa: „Powstanie więc Polska. Co ja mówię? Jest już Polska a raczej nigdy nią być nie przestała”, które wśród zebranych na sali sejmowej wywołały patriotyczną euforię. Członkowie Konfederacji, którą Napoleon rozumiał jako zbrojne powstanie, nie mając żadnych kompetencji władzy, wkrótce stracili swój zapał, a ich działalność ograniczyła się do wydawania propagandowych broszur. Po przegranej z Rosją Napoleon winą za to niepowodzenie obarczył swojego ambasadora w Księstwie Warszawskim Dominika de Pradta, a ten z kolei poddał krytyce rząd Księstwa Warszawskiego. W niniejszym artykule zostanie przedstawiona rola, jaką odegrał Tadeusz Matuszewicz w ustanowieniu i ostatecznym niepowodzeniu Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego.
The day before of Franco-Russian 1812 war, on June 28th the Seym of the Duchy of Warsaw established the General Confederation of the Kingdom of Poland, which restored the Kingdom of Poland. Tadeusz Matuszewicz, the Minister of Revenue and the Treasury, expressed the already famous words: “So Poland will arise. What am I saying? There is Poland now, or rather it has never ceased to be”, which caused patriotic euphoria and movement among the members in the Seym chamber. Members of the Confederation, which Napoleon understood as an armed uprising, having no powers, soon lost their enthusiasm, and their activity was actually publishing propaganda brochures. After defeat in Russia, Napoleon blamed the failure on his ambassador in the Duchy of Warsaw, Dominique de Pradt, who started to critise the government of the Duchy of Warsaw. This article presents the role of Tadeusz Matuszewicz in the establishment and final failure of the General Confederation of the Kingdom of Poland.
Źródło:
UR Journal of Humanities and Social Sciences; 2021, 19, 2; 22-35
2543-8379
Pojawia się w:
UR Journal of Humanities and Social Sciences
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Żołnierze czy powstańcy? Groby wojenne w Kałuszynie, pow. miński, woj. mazowieckie w świetle badań archeologicznych
Soldiers or insurgents? War graves in Kałuszyn, Mińsk District, Mazowieckie Voivodeship in the light of archaeological research
Autorzy:
Jankowski, Andrzej
Paczuski, Adam
Wrzosek, Jakub
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/896772.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Narodowy Instytut Dziedzictwa
Tematy:
Napoleonic Wars (1812-1813)
January Uprising (1863-1864)
mass graves
battlefield archaeology
Opis:
In 2014 in Kałuszyn, Masovian Voivodeship, in connection with the modernization of the city marketplace, it was decided to move the crossmonument erected there to commemorate the January Uprising (1863-1864). According to historical records, the fallen insurgents were supposed to rest under the cross. The works were preceded by archaeological research, which revealed the existence of 9 graves. In total, the remains of 35 people have been found. Objects found in the graves indicate that they were French, Polish and Russian soldiers who perished during the skirmish in January 1813.
Źródło:
Raport; 2018, 13; 113-136
2300-0511
Pojawia się w:
Raport
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-10 z 10

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies