Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "the Theatre of the Absurd" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-10 z 10
    Tytuł:
    The paradox of death and the Theatre of the Absurd
    Autorzy:
    Klimczak, Dariusz Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/938309.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
    Tematy:
    teatr absurdu
    eschatologia
    śmierć
    Sławomir Mrożek
    Samuel Beckett
    Eugenio Ionesco
    eschatologia absurdu
    absurdystyczne misterium śmierci
    The Theatre of the Absurd
    eschatology
    death
    eschatology of the Absurd
    Absurdist Misterium Moris
    Opis:
    The aim of the article is the presentation of some interesting and stimulating questions connected with the problem of eschatological codes in the Theatre of the Absurd. The main objective of this paper is to discuss the topos of Death in the Theatre of the Absurd. Because the subject has been underexplored so far, the author tries to triangulate the Theatre of the Absurd within the genre of drama first, and then moves on to the short reflection on chosen plays of Beckett and Ionesco, concentrating on the role that eschatological elements, funereal objects and eschatons play in them. The starting point of this paper could be called “eschatology of the Absurd” or “immortality deconstructed”. Meaninglessness, as the value of absolute meaning, the meaning (Sinn) and significance (Bedeutung) of Death in the Theatre of the Absurd, is also discussed. As a method of research, he proposes a short “collective phenomenological analysis”. To analyse the issue from a broad perspective, the author takes into account the relationships between the writers and their times, and refers to cultural sources, specifically the Paradox of Death in the Theatre –particularly in the Theatre of the Absurd.
    Źródło:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria; 2019, 19; 307-326
    2081-1853
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zezwierzęcenie świata ludzi. „Nosorożec” Eugène’a Ionesco
    Animalization of the human world. Eugène Ionesco, "Rhinoceros"
    Autorzy:
    Wolska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/968007.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Twentieth Century Drama
    the Theatre of the Absurd
    Eugène Ionesco
    "Rhinoceros"
    dramat xx wieku
    dramat absurdu
    "nosorożec" eugène’a ionesco
    Opis:
    The article presents the originality and the timeless meaning of the 1959 Eugène Ionesco play, Rhinoceros which is situated, despite its unambiguous ‘animal’ parable, within the Theatre of the Absurd. In the perspective of the author of the article it is not only Ionesco’s protest against fascism conditioned by the political circumstances which is significant in particular time but the work portraying mechanisms of influence on society, which appears as ‘the masses’, the whole of the society, devoid of any deeper connection with ethical and moral values of humanistic culture, common to all authoritarian ideologies. Among others, the article refers to opinions of scholars of drama and theatre critics on the evolution of Ionesco’s dramatic works and such sociological‑cultural and literary contexts as: 1) José Ortega y Gasset’s thoughts on brutal ‘direct action’ applied to the masses by force factors and on ‘fear of touch’ felt by an individual defending the values of humanistic culture, included in The Revolt of the Masses; 2) plays by Ionesco in which the theme of metamorphosis is important; 3) other works of the Theatre of the Absurd of similar meaning but using different artistic means, Samuel Beckett’s Catastrophe in particular.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica; 2016, 34, 4
    1505-9057
    2353-1908
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The metaphor of ‛theatrum mundi’ in the theatre of the absurd: The dramas of Tymoteusz Karpowicz
    Metafora «theatrum mundi» w teatrze absurdu na przykładzie twórczości Tymoteusza Karpowicza
    Autorzy:
    Karonta, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2088214.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    Polish 20th-century drama
    Poland's theatre of the absurd
    the metaphor of theatrum mundi
    Tymoteusz Karpowicz (1921–2005)
    teatr absurdu
    metafora theatrum mundi
    Tymoteusz Karpowicz
    Dziwny pasażer
    Charon od świtu do świtu
    Kiedy ktoś zapuka
    Człowiek z absolutnym węchem
    Przerwa w podróży
    Opis:
    This article tries to outline the history of the theater of the absurd in Poland by focusing on the metaphor of theatrum mundi (a device which is characteristic feature of this type of drama) and its use by Tymoteusz Karpowicz in his dramas Dziwny pasażer [A Strange Passenger], Charon od świtu do świtu [Charon from Dawn to Dawn], Kiedy ktoś zapuka [When Somebody Knocks], Człowiek z absolutnym węchem [The Man with an Absolute Sence of Smell], Przerwa w podróży [A Break in a Journey]. This metatheatrical device enables the dramatist to create a world of playacting for its own sake, a world without God, with characters unable to look beyond the exigencies of their role and thus to express his disenchantment with the 20th century and his estrangement from the post-World War II reality. It also enables him to explore the mechanisms of theatrical performance and the role of language in the creation of reality.
    Źródło:
    Ruch Literacki; 2019, 6; 631-646
    0035-9602
    Pojawia się w:
    Ruch Literacki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Диалог с абсурдом. Заметки о драматургии Михаила Волохова
    A Dialogue with the Absurd: Remarks on Mikhail Volokhov’s Dramatic Works
    Autorzy:
    Mięsowska, Lidia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/968758.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    contemporary Russian drama
    absurd
    theatre of the Absurd
    Martin Esslin
    Ionesco
    Beckett
    Volokhov
    Opis:
    The article presents an attempt to describe the oeuvre of the Russian and French playwright and theatre theoretician Mikhail Volokhov in the context of his relation to the Russian theatre of the absurd of the 1920s as well as to the 1950s western model of theatre of the absurd, represented by Samuel Beckett and Eugène Ionesco. The author also discusses Volokhov’s dramatic works in reference to the philosophy of existentialism.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2014, 07; 287-295
    1427-9681
    2353-4834
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Абсурдизация действительности в сатирической пьесе Увидеть Солсбери Виктора Шендеровича
    The absurdity of reality in the satirical play To see Salisbury by Viktor Shenderovich
    Autorzy:
    Vorontsova, Kristina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2224220.pdf
    Data publikacji:
    2022-06-26
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Viktor Shenderovich
    political satire
    absurd
    theatre
    postmodernism
    Opis:
    In 2018, the story of the unsuccessful poisoning of the Skripals by Russian special services shocked the world, and the further appearance of “Petrov” and “Boshirov” in an interview with Margarita Simonyan with completely implausible explanations led to the emergence of many memes and humorous works. The satirical play by Viktor Shenderovich To see Salisbury (2019) can be considered as one of the most significant reactions created by Russian-speaking society to the lies of the state. It is successfully performed abroad and, of course, has no chance of being staged in Russia. The author asks the question: what if everything that Petrov and Boshirov told in a scripted interview on the air of on Russia Today is true, and they are not unsuccessful spies, but a couple of gay lovers who are interested in Gothic cathedrals and the Charter of Liberties? Reflections on their own blurry unstable identity led the characters to an existential crisis in the spirit of the Theatre of the Absurd. This paper analyses how the absurdity of reality in the play serves to create a comic effect. Shenderovich grounds his satire based on direct citation of the precedent text of the interview, known a priori to every Russian-speaking recipient, on the intertexts of the Russian linguistic culture, fills the gaps of perception with paradoxes, and answers the questions asked by the audience after the RT broadcast (Why do the passport numbers differ by one digit? Why do the characters know Simonyan’s personal phone number? etc.).
    Źródło:
    Studia Rossica Posnaniensia; 2022, 47, 1; 129-142
    0081-6884
    Pojawia się w:
    Studia Rossica Posnaniensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Koń trojański albo dziecko w literaturze absurdu
    Trojan horse or child in the world of absurd
    Autorzy:
    Włoczewska, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/558727.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Gdańskie Seminarium Duchowne
    Tematy:
    absurd
    anty‑sztuka
    Camus
    dziecko
    Ionesco
    koń trojański
    Mauron
    obraz
    psychokrytyka
    sieć metaforyczna
    symbol
    teatr absurdu
    anti‑drama
    child
    image
    metaphoric net
    psychocritics
    theatre of absurd
    Trojan horse
    Opis:
    W literaturze świeckiej adresowanej do dorosłego odbiorcy dziecko nie funkcjonuje jako samodzielny symbol utrwalony tradycją literacką. Niemniej w pewnych tekstach nabiera ono głęboko symbolicznego sensu. Przekonujących przykładów dostarcza XX‑wieczna francuska literatura absurdu, w której staje się ono symbolem na płaszczyźnie estetycznej i biograficznej. Twórcą pojęcia absurdu jest Albert Camus, a rozwinęli je dramaturdzy lat 50. W powieściach i dramatach Camusa oraz w anty‑sztukach Ioneski dziecko występuje jako element fundamentalnych antynomii życia i śmierci, wiedzy i wiary, bytu i poznania, logiki i spontaniczności. Symbolizuje anty‑absurd, a ulegając bezdusznym siłom stawia dramatyczne pytania o możliwość ocalenia człowieka. Ów obraz systematycznie powracający w twórczości wymienionych pisarzy tworzy, według zasady psychokrytyki Maurona, zindywidualizowaną sieć metaforyczną odzwierciedlając ich podświadomość. Ta zaś, w przypadku Camusa i Ioneski, wyraża bunt wobec oficjalnie wyznawanej filozofii absurdu, ujawnia tęsknotę za światem wartości, za wiarą i Absolutem. Jeśli zestawić pełne napięć i tragizmu obrazy literackie z biografiami pisarzy okaże się, że mają one źródło w doświadczeniach z dzieciństwa. Camus, półsierota wojenny, wychował się w Algierii, w środowisku zubożałych kolonów. Zaznał biedy materialnej, a jednocześnie przesiąkł śródziemnomorską filozofią kultu dla życia i piękna natury skażonego świadomością śmierci, która zrodziła w nim bunt. Ionesco przedstawia kryzys małżeństwa, rodziny, języka i całkowitą niezdolność ludzi do porozumienia się. Tragiczny obraz podyktowany jest traumatyczną historią XX w. oraz osobistym doświadczeniem. Wyrwany z ojczystej Rumunii i porzucony przez ojca tworzy pełne pesymizmu obrazy literackie. Dziecko w literaturze absurdu każe zadawać pytania o jego sens; odpowiedzi na nie podważają fundamenty tej filozofii, stąd jako symbol sensu, spełniania, wiary pełni ono funkcję konia trojańskiego.
    In most rhetoric dictionaries, the child, apart from the Infant Jesus, is not considered as an autonomous symbol. The fiction authors addressing adult readers seldom present the child’s image. However, a 20th century branch of French literature, precisely the absurd school, makes the child one of its important metaphors revealing a deeper sense of the texts. Albert Camus, who initiated the philosophy of absurd in the 1940s, as well as Eugène Ionesco who promoted the theatre of absurd, evoke the child as the symbol of sense, faith and hope. What is more interesting, the child’s meaning is not strictly limited to the text, but also reveals some details about the inner self of the authors called “hidden personality”. To unveil it, one should apply the psychocritics, a literary analysis method proposed by a famous French critic and thinker Charles Mauron. The child in the world of absurd becomes a symbol of some past experiences as well as of secret wishes and unspoken expectations. Sometimes the authors themselves are not aware of their inner needs, as they are the part of the subconscious discussed in detail by Freud. In this context, the child as a symbol becomes a real Trojan horse, and shakes its fundaments by posing the essential questions about the principles of absurd.
    Źródło:
    Studia Gdańskie; 2011, 28; 349-364
    0137-4338
    Pojawia się w:
    Studia Gdańskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Čas v modemi a postmodemi literature, zejmena dramaticke
    Autorzy:
    HOFFMANN, BOHUSLAV
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/957608.pdf
    Data publikacji:
    2007
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski
    Tematy:
    modern literature
    post-modern literature
    Theatre of the Absurd
    cool drama
    flow of time
    lose of time direction
    virtual reality
    Opis:
    The author of the article tries to connect opinions on time of some modem and post-modem philosophers and sociologists of the 19th and 20th centuries (Hegel, Marx, Bergson, Foucault, Baudrillard, Bauman, Deleuze, Bćlohradsky, Mizińska...) with some texts of Czech and world, modem and postmodem literaturę (particularly with drama) of the same time: A. and V. Mrstikove - Rok na vsi; K. Toman - Mćsice; M. Proust - A la re- cherche du temps perdu; S. Beckett - En attendant Godot, Fin de partie, Krapp's Last Tape, Nouvelles et Textes pour rien; K. Śiktanc - Ćesky orloj; V. Macura - Ten, ktery budę; M. Ravenhill - Shopping and Fucking, Faust (Faust is dead); S. Kane - 4.48 Psy- chosis; M. HoroSćak-Vafenyhlavy aneb „Dćvće, tobS na kozach tanći smrt“; W. Mastrosimone - Like Totally Weird. It is obvious that time is incorporated in the titles of most of these works.
    Źródło:
    Stylistyka; 2007, 16; 147-154
    1230-2287
    2545-1669
    Pojawia się w:
    Stylistyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Тупые, дикие, идиоты” a nowy teatr w Rosji na przełomie XX i XXI wieku
    “Tupyje, dikije, idioty” vs. new theatre in Russia since the 1990s
    Autorzy:
    Osińska, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22446773.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    new theatre in Russia
    new theatre
    Moscow Conceptualism
    “Hudozhestvennyi zhurnal”
    ‘zaum’
    absurd
    performance of laughter
    Opis:
    In the Russian theatre, especially the postmodern one, since the turn of the 80s and 90s we have been able to observe that young theatre creators tend to adopt a defiant derisive attitude – both towards reality and to texts originating from the culture of the past which often constitute the subject matter of their works. A part of phenomena that are mentioned here might be presumably called ‘performances of laughter’ (as opposed to ‘performances of violence’ – this was the way the so-called new Russian drama was named by Mark Lipovetsky and Birgit Beaumers). This kind of artistic gesture was a reaction to the fact that in the former Soviet Union art was regarded as a mission and theatre was treated as a cradle of culture. They also meant a rebellion against authority figures, also the authority of tradition, and on the other hand they were an expression of surrender in the face of challenges brought in by the new social, political and cultural situation. In the article I assume that ‘performance of laughter’ and other theatre forms, whose authors undermined the possibility of rational cognition, simultaneously enhancing such strategies as absurd, eccentricity, chaos, infantilism, showing-off (in Russian „stiob”), originated from the chronologically earlier trend of visual arts, deriving from the Moscow Conceptualism. Therefore, I begin the article presenting the contents of the magazine “Hudozhestvennyi zhurnal” (2000, 26–27) dedicated to art taming the type of consciousness which medicine diagnoses as “idiotism”.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2013, Zeszyt specjalny 2013; 31-42
    1427-9681
    2353-4834
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Od Tomáša Strausslera do sir Toma Stopparda
    From Tomáš Straussler to Sir Tom Stoppard: On the Dramatist’s Diverse Identity, Singapore Episode and Czech Theatrical DNA
    Autorzy:
    Firlej, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/889397.pdf
    Data publikacji:
    2020-04
    Wydawca:
    Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu
    Tematy:
    Czech Republic
    Theatre of the Absurd
    Identity
    Biography
    Opis:
    The article aims to present the formal, narrative and structural duality characteristic of Tom Stoppard’s dramaturgy in relation to his biographical experience of changing his identity from Czech to British and being exposed to Central European, Asian and Indian cultures. In the second part of the paper, his work is interpreted in the context of its potential links to Czech culture; the thesis is based on information provided by Stoppard himself, facts about the reception of Czech theatre in the West and the contents of the British playwright’s works with their important references to Czech culture.
    Źródło:
    Didaskalia. Gazeta Teatralna; 2020, 156; 1-20
    2720-0043
    Pojawia się w:
    Didaskalia. Gazeta Teatralna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nederlandbeelden in Oorlog met het kleine Nederland (1965). Een nooit opgevoerde twee-akter van Rudolf Sloboda
    Images of the Netherlands in War with the Little Netherlands (1965): An Unstaged Two-Act Play by Rudolf Sloboda
    Obrazy Niderlandów w nigdy niewystawionej dwuaktowej sztuce Rudolfa Slobody Wojna z małymi Niderlandami (1965)
    Autorzy:
    Bossaert, Benjamin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342740.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    imagologia
    chronotopia
    Rudolf Sloboda
    teatr absurdu
    cenzura komunistyczna
    imagology
    chronotopes
    absurdist theatre
    communist censorship
    imagologie
    chronotopen
    absurd toneel
    communistische censuur
    Opis:
    De Slowaakse schrijver Rudolf Sloboda geldt als een van de meest vooraanstaande auteurs van Slowaakse literatuur na de Tweede Wereldoorlog. Zijn oeuvre valt uiteen in proza dat volgens Sloboda-kenner Zora Prušková uiterst autobiografisch te noemen valt, maar hij schreef naast enkele gedichtenbundels, essays en kinderboeken ook diverse filmscenario´s en twee toneelstukken. De meeste biografen vergeten daarbij dikwijls nog een twee-akter te vermelden die in 1965 in twee nummers van het literaire tijdschrift Slovenské pohľady kon verschijnen als Vojna s malým Holandskom (Oorlog met het kleine Nederland), omdat dit toneelstuk nooit werd opgevoerd. In deze bijdrage worden enkele opvallende kenmerken van het stuk uiteengezet. Daarbij wordt de ontstaanscontext van het stuk geschetst, die gepaard ging met de censuur van het communistische regime. Er wordt uiteindelijk betoogd dat, als de geografische benamingen en de personages goed onder de loep genomen worden, hier een imagologische en chronotopische tegenvoeter gecreëerd werd van het absurde toneelstuk Ubu roi van Alfred Jarry, met Nederland als een abstract genoeg begrip.
    Słowacki pisarz Rudolf Sloboda uważany jest za jednego z czołowych autorów literatury słowackiej po II wojnie światowej. Jego twórczość obejmuje nie tylko prozę, którą według znawczyni Slobody Zory Pruškovej można nazwać niezwykle autobiograficzną, poezję, eseje oraz książki dla dzieci, lecz także kilka scenariuszy filmowych i dwa dramaty. Większość biografów często zapomina o dwuaktowej sztuce, opublikowanej w 1965 r. w dwóch numerach czasopisma literackiego Slovenské pohľady jako Vojna s malým Holandskom, ponieważ nigdy jej nie wystawiono. W artykule omówiono cechy tej sztuki, a także przedstawiono kontekst jej powstania, na którym odcisnęła się cenzura reżimu komunistycznego. We wnioskach autor zauważa, że nazwy geograficzne i postaci przedstawione w sztuce pozwalają na hipotezę, iż Sloboda stworzył chronotopiczny odpowiednik Króla Ubu Alfreda Jarry’ego, przedstawiający Holandię jako abstrakcyjną koncepcję.
    The Slovak writer Rudolf Sloboda is considered one of the leading authors of Slovak literature since World War II. His oeuvre is divided into prose, which, according to Sloboda expert Zora Prušková, can be called extremely autobiographical, and several collections of poems, essays and children’s books, but in addition he also wrote several film scenarios and two theatre plays. Most biographers forget to mention the two-act play that was published in 1965 in two issues of the literary magazine Slovenské pohľady as Vojna s malým Holandskom (War with the Little Netherlands), because this play was never performed. In this contribution, some striking features of the play are explained. It also outlines the context in which the play originated, which was accompanied by censorship by the Communist regime. Finally, it is argued that, if the geographical names and the characters are examined closely, a chronotopical counterpart to Alfred Jarry’s absurdist play Ubu Roi was created here, with the Netherlands deemed an abstract enough concept.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 5 Zeszyt specjalny; 11-26
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-10 z 10

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies