- Tytuł:
-
Planned languages and languages created for fantasy and science-fiction literature or films: A study on some points of contact
Języki planowe a języki stworzone na potrzeby literatury lub filmów fantasy i science fiction: studium niektórych punktów zbieżności - Autorzy:
- Fiedler, Sabine
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/910434.pdf
- Data publikacji:
- 2020-04-17
- Wydawca:
- Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
- Opis:
-
Invented (or constructed) languages can basically be subdivided into two groups. The first comprises language systems that were consciously created according to certain criteria for the purpose of easing communication between people of different mother tongues. Volapük (Schleyer 1880), Latino sine flexione (Peano 1903), Ido (1907) and Interlingua (Gode 1951) are examples of these so-called planned language systems. The most successful among them is Esperanto (Zamenhof 1887). It has developed from a project to a fully-fledged language with an active speech community that guarantees its further development. These language systems are explored by the discipline of interlinguistics (and Esperanto Studies as its subdiscipline). The second group includes language systems that were mainly created to lend liveliness and pseudo-authenticity to works of fantasy and science-fiction literature. The creation of languages for artistic reasons, once called “A Secret Vice” by J.R.R. Tolkien, has meanwhile become a very productive and popular area. Tolkien’s Elvish languages, A. Burgess’ “Nadsat” (teenage slang in “A Clockwork Orange”), P. Frommer’s “Na’vi”, D.J. Peterson’s “Dothraki” and M. Okrand’s “Klingon” are well-known examples. Although the two types of language systems are very different in terms of their functions and properties, a number of connecting points can be found between them. This paper addresses those points of contact focusing on the English-speaking writers Jonathan Swift and George Orwell and their interest in planned languages.
Języki wymyślone (lub skonstruowane) można zasadniczo podzielić na dwie grupy. Pierwsza obejmuje systemy językowe, które zostały stworzone świadomie według określonych kryteriów w celu ułatwienia komunikacji między ludźmi o różnych językach rodzimych. Volapük (Schleyer 1880), Latino sine flexione (Peano 1903), Ido (1907) i Interlingua (Gode 1951) są przykładami tych tzw. planowych systemów językowych. Najbardziej znaczącym z nich jest esperanto (Zamenhof 1887). Rozwinął się on z projektu do pełnoprawnego języka z aktywną wspólnotą językową, która gwarantuje jego dalszy rozwój. Te systemy językowe są badane przez interlingwistykę (z esperantologią jako jej subdyscypliną). Druga grupa obejmuje systemy językowe, które zostały stworzone głównie po to, aby nadać żywy i pseudoautentyczny charakter dziełom literatury fantasy i science-fiction. Tworzenie języków z powodów artystycznych, kiedyś nazywane przez J.R.R. Tolkiena „Sekretnym złym nawykiem” (“A Secret Vice”), stało się tymczasem bardzo produktywną i popularną dziedziną. Języki elfickie Tolkiena, nadsat A. Burgessa (nastoletni slang w „Mechanicznej pomarańczy“), na‘vi P. Frommera, dothracki D.J. Petersona i klingoński M. Okranda to znane przykłady. Chociaż oba typy systemów językowych bardzo się od siebie różnią pod względem funkcji i właściwości, można znaleźć między nimi wiele punktów stycznych. W niniejszym artykule omówiono te punkty zbieżności, skupiając się na anglojęzycznych pisarzach Jonathanie Swifcie i George’u Orwellu oraz ich zainteresowaniu językami planowymi. - Źródło:
-
Język. Komunikacja. Informacja; 2019, 14; 139-154
1896-9585 - Pojawia się w:
- Język. Komunikacja. Informacja
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł