Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "ostracods" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 39
Tytuł:
A Hirnantian deep-water refuge for warm-water ostracods in Baltoscandia
Autorzy:
Truuver, K.
Meidla, T.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2059998.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
Upper Ordovician
Baltic Palaeobasin
ostracods
north-eastern Poland
Kętrzyn IG1 borehole
Opis:
The latest Ordovician is marked by a severe climate change, the Hirnantian glaciation. This climatic event affected many marine taxa including ostracods. Rich and abundant ostracod assemblages of the Baltic Palaeobasin were severly impoverished. Many of the typical pre-Hirnatian warm-water ostracod species died out, but also some distinct, cold-water species appeared. Two very different but likely coeval latest Ordovician ostracod assemblages are recorded in the Baltic countries and north-eastern Poland. The latest Ordovician Estonian Shelf (inner ramp) is characterized by the Medianella aequa association whilst sections in the Livonian Basin (middle to outer ramp) reveal the Harpabollia harparum association that is thought to represent a cold-water assemblage belonging to the Dalmanitina-Hirnantia Fauna sensu lato. A transitional assemblage composed of a “species mixture” of typical Hirnantian cold-water and some pre-Hirnantian warm-water ostracod species is described for the first time from the Kętrzyn IG1 borehole, north-eastern Poland. The assemblage is dominated by Cryptophyllus pius sp. n. The genus Cryptophyllus is rare in the two other well-known assemblages. The discovery suggests that marginal parts of the Baltic Palaeobasin could serve as a kind of refuge for the last representatives of the ostracod faunas of the inner shelf of Baltic Palaeobasin. The Hirnantian assemblage is replaced by the low-diversity recovery assemblage that is dated as late Hirnantian-Silurian in Estonia and other areas. This suggests that the position of the systemic boundary in the Kętrzyn borehole and elsewhere in north-eastern Poland should be re-evaluated.
Źródło:
Geological Quarterly; 2015, 59, 4; 738--749
1641-7291
Pojawia się w:
Geological Quarterly
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A multidisciplinary study on the palaeoenvironmental history of the Resko Przymorskie Lake spit during the Late Glacial and Holocene (the southern Baltic coast, NW Poland)
Autorzy:
Sydor, P.
Krzymińska, J.
Rzodkiewicz, M.
Kotrys, B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2059656.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
sedimentology
pollen
diatom
ostracods
molluscs
palaeogeography
Baltic Sea coast
Opis:
The paper presents the results of sedimentological and biostratigraphical analyses from the Resko Przymorskie Lake spit (NW Poland), supported by radiocarbon datings. The study has aimed to recognize the geological structure of the spit and its base and to recognize the palaeoenivronmental changes. Nine sedimentary series composing the Resko Przymorskie Lake spit have been distinguished (I–IX). The oldest sediments are the Vistulian Glaciation till (series I) and fluvioglacial sand and gravel (series II). In the Early Holocene, in the study area there was a river valley (series III) followed by a shallow water basin (series IV), which was replaced by a peat bog (series V). In the Atlantic (7.4 ka cal BP), the water level rose (Littorina transgression) and accumulation of lagoonal sediments started (series VI). Biostratigraphic analysis of deposits in series VI indicates a marine influence. In the Atlantic and Subboreal, the spit moved southwards and fine sand (series VII) was deposited on lagoonal gyttja and silt (series VI). In the western part of the study area, peat accumulated (series VIII), dated at 6.7 ka cal BP (Late Atlantic). The youngest series IX is composed of aeolian fine sand in white dunes that formed in the last 400 years.
Źródło:
Geological Quarterly; 2015, 59, 3; 531--550
1641-7291
Pojawia się w:
Geological Quarterly
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Benthic ostracods from the Early-Middle Frasnian transition in the north-western East European Platform, Russia
Autorzy:
Evdokimova, I O
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21796.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
benthic ostracod
ostracod
Early-Middle Frasnian
Frasnian
paleontology
East European Platform
Russia
Ostracoda
Main Devonian Field
Opis:
Pronounced changes in benthic ostracod associations in the north−west part of the East European Platform, across the Early–Middle Frasnian (Devonian) transition, track a marine transgression event. More than 80 ostracod species belonging to the Eifelian Mega−Assemblage were recorded. Cavellinidae and Acratiidae generally dominate the Early Frasnian Sargaevo Horizon. Middle Frasnian ostracod associations of the Semiluki Horizon are more diverse and are characterised by different dominant both geographically and stratigraphically, resulting from significant palaeo−basin bottom relief and benthic biotope differentiation. The ostracod associations are indicative of very shallow, well oxygenated semi−restricted epeiric environment, with occasional marine influence, alternating with short periods of open shelf conditions. The relative abundance of ostracod species in the different associations, and faunal diversity indices, show considerable variations throughout the Early–Middle Frasnian, and suggest a less restricted position within an intra−platform setting in the Middle Frasnian, relative to a more restricted ostracod habitat in the Early Frasnian. The succession of Early–Middle Frasnian micro−benthic associations within the Main Devonian Field seems to be of a regional scale, and resulted from a marine regression−transgression couplet, corresponding to eustatic cycles IIb–IIc. This was paired with synsedimentary tectonic subsidence in adjacent areas of the north−east East European Platform, progressively improving marine water circulation in the extremely shallow−water shelf seas.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2006, 51, 4; 773-778
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biodiversity evolution through the Permian-Triassic boundary event: Ostracods from the Bükk Mountains, Hungary
Autorzy:
Forel, M.-B.
Crasquin, S.
Hips, K.
Kershaw, S.
Collin, P.-Y.
Haas, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23146.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
biodiversity
evolution
Permian
Triassic
ostracod
Ostracoda
Bukk Mountains
geological setting
paleontology
systematics
Hungary
Opis:
One of the most complete Permian–Triassic boundary sections located in the Bükk Mountains (Hungary) was sampled for ostracod study. Seventy−six species are recognized, belonging to twenty genera. Fifteen new species are described and figured: Acratia? jeanvannieri Forel sp. nov., Acratia nagyvisnyoensis Forel sp. nov., Bairdia anisongae Forel sp. nov., Bairdia davehornei Forel sp. nov., Callicythere? balvanyseptentrioensis Forel sp. nov., Cytherellina? magyarorsza− gensis Forel sp. nov., Eumiraculum desmaresae Forel sp. nov., Hollinella fengqinglaii Crasquin sp. nov., Hungarella gerennavarensis Crasquin sp. nov., Langdaia bullabalvanyensis Crasquin sp. nov., Liuzhinia venninae Forel sp. nov., Liuzhinia bankutensis Forel sp. nov., Microcheilinella egerensis Forel sp. nov., Reviya praecurukensis Forel sp. nov., Shemonaella? olempskaella Forel sp. nov. One species is renamed: Bairdia baudini Crasquin nom. nov. Comparison of the Bálvány North section with the Meishan section (Zhejiang Province, South China), Global Boundary Stratotype Sec− tion and Point (GSSP) of the Permian–Triassic Boundary (PTB), reveals discrepancies linked to the environmental set− ting and particularly to bathymetry. The stratigraphical distribution of all the species is given and diversity variations are discussed. The Bálvány North section exhibits the lowest extinction rate of all PTB sections studied for ostracods analysis associated with a high level of endemism.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2013, 58, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biostratigraphy and sequence stratigraphy of the Lower Cretaceous in central and SE Poland
Autorzy:
Dziadzio, P. S.
Gaździcka, E.
Ploch, I.
Smoleń, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/191639.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Geologiczne
Tematy:
biostratigraphy
ammonites
foraminifers
ostracods
calcareous nannofossils
depositional systems
sequence stratigraphy
Lower Cretaceous
central and southeastern Poland
Opis:
Detailed biostratigraphy and sequence stratigraphy of the Lower Cretaceous deposits in central and southeastern Poland (the Warsaw and Lublin troughs and the Carpathian Foredeep) were established and refered to the cyclicity nature of the sedimentary basins filling. The surfaces of transgression and maximum flooding, and sequence boundaries were identified on the grounds of geophysical well-logs analysis, including: gamma (G), neutron (N), spontaneous potential (SP), and resistivity (R) logs. The analysis allowed us to distinguish sedimentary sequences of various scales and to correlate them precisely throughout the studied area. The chronostratigraphic framework was based on analyses of ammonite, microfauna and calcareous nannoplankton assemblages analysed in the same series. Mixed, Tethyan and Boreal macro- and microfauna allowed us to identify biostratigraphic zones of both, the Tethyan and Boreal realms. The recognised boreal ammonite zones included robustum, heteropleurum (lowermost Valanginian), polytomus-crassus, triptychoides (Upper Valanginian), amblygonium, noricum (Lower Hauterivian) and gottschei (Upper Hauterivian), as well as the Tethyan zones, such as petransiens (Lower Valanginian), verrucosum (Upper Valanginian) and radiatus (Upper Hauterivian). Eight foraminiferal assemblages were identified in the studied series. Some of them were correlated with the six Berriasian and Valanginian ostracod zones: Cypridea dunkeri, C. granulosa, C. vidrana, Protocythere propria emslandensis, P. aubersonensis and P. frankei. Thirteen calcareous nannoplankton zones have been distinguished, in reference to the stratigraphical zonal scheme of the Lower Saxony Basin. The microfossil data allowed us to recognise the position of the Jurassic/Cretaceous boundary. It was correlated with a sequence boundary by analysis of geophysical logs. This boundary was identified along the studied area, over a distance of more than 170 km. Genetically controlled third order sedimentary sequences (parasequences) were described in the Lower Cretaceous, which record the progress of the sedimentary basins filling. A local curve of relative sea-level changes presented in this paper was correlated with a global one. A reconstruction of depositional sequences allowed us to indicate periods of tectonic activity in the studied area, adjacent to the Teisseyre-Tornquist Zone.
Źródło:
Annales Societatis Geologorum Poloniae; 2004, 74, No 2; 125-196
0208-9068
Pojawia się w:
Annales Societatis Geologorum Poloniae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biostratigraphy of the Emsian to Eifelian in the Holy Cross Mountains (Poland)
Autorzy:
Fijałkowska-Mader, A.
Malec, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2059160.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
Holy Cross Mountains
palynomorphs
conodonts
ostracods
foraminifers
biostratigraphic correlation
Opis:
The paper give a biostratigraphic interpretation of the Emsian to Eifelian in the Łysogóry and Kielce regions of the Holy Cross Mountains, based on the different groups of microfossils: miospores, conodonts, ostracods and foraminifers. Four miospore zones were identified in the uppermost Pragian, Emsian and lowermost Eifelian: Verrucosisporites polygonalis-Dibolisporites wetteldorfensis (PW), Emphanisporites annulatus-Brochotriletes bellatulus (AB), Emphanisporites foveolatus-Verruciretusispora dubia (FD) and Acinosporites apiculatus-Grandispora protea (AP). In the Łysogóry region, the Emsian and lowermost Eifelian comprises four cono-dont zones: serotinus,patulus,partitus and costatus, three ostracod assemblages and several foraminifer assemblages. In the Kielce region, deposits from the Emsian/Eifelian boundary interval yield conodonts from the patulus and partitus zones, two ostracod assemblages and assemblages of agglutinated foraminifers. The joint biostratigraphic analysis allows a tentative correlation of the lithostratigraphic units from both areas. It also provides independent control/calibration on the different biostratigraphical systems. The Pragian/Emsian boundary is located in the lower part of the Barcza Formation and in the lower part of the Haliszka Formation, whereas the Emsian/Eifelian boundary lies in the upper part of the Grzegorzowice Formation and in the upper part of the Winna Formation.
Źródło:
Geological Quarterly; 2011, 55, 2; 109-138
1641-7291
Pojawia się w:
Geological Quarterly
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Carboniferous ostracods from the borings in North-western Poland
Małżoraczki karbońskie z wierceń Północno-Zachodniej Polski
Kamennougol'nye ostrakody iz burovykh skvazhin v Severo-Zapadnojj Pol'she
Autorzy:
Blaszyk, J.
Natusiewicz, D.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23402.pdf
Data publikacji:
1973
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1973, 18, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Detailed biostratigraphic scales as based on the palaeobiogenetical approach (an example of the Upper Bajocian – Lower Bathonian ostracod scale of the Russian Platform)
Autorzy:
Shurupova, Y. A.
Tesakova, E. M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2060983.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
palaeobiogenetic method
biostratigraphy
ostracods
new species
Bajocian
Bathonian
Saratov Volga Region
heterochrony
metoda paleobiogenetyczna
biostratygrafia
małżoraczki
nowe gatunki
Bajos
baton
Opis:
Two new species of ostracods of the family Progonocytheridae Sylvester-Bradley Camptocythere (C.) lateres Tesakova et Shurupova, sp. nov. and C. (C.) angustius Tesakova et Shurupova, sp. nov. from the Michalskii and Besnosovi ammonite zones (Upper Bajocian – Lower Bathonian, Middle Jurassic) of the Sokur section (Saratov) are described. The changes in ontogenesis in the phylogeny of Camptocythere (C.) lateres Tesakova et Shurupova in the stratigraphical interval corresponding to the Palaeocytheridea kalandadzei ostracod Zone, and especially to the beds with C. (C.) lateres, have been studied. The levels of the change in the predominant type of sculpture (corresponding to evolutionary boundaries) are recognized in the sculpture development among the adult representatives of the species in its phylogeny. This palaeobiogenetic (heterochrony) approach allows subdivision of the beds with C. (C.) lateres into three stratigrapical intervals characterized by changes in the type of sculpture.
Źródło:
Volumina Jurassica; 2017, 15, 1; 121--138
1896-7876
1731-3708
Pojawia się w:
Volumina Jurassica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Early Frasnian ostracods from the Arche quarry (Dinant Synclinorium, Belgium) and the Palmatolepis punctata Isotopic Event
Autorzy:
Casier, J.-G.
Olempska, E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20928.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Ostracoda
Early Frasnian
ostracod
Arche quarry
Dinant Synclinorium
Belgium
Palmatolepis punctata
isotopic event
Scrobicula gracilis
Microcheilinella archensis
Bairdia chalonensis
paleoecology
Frasnian
paleontology
Opis:
Ostracods from the Arche quarry at Frasnes are analysed. Twenty−seven species are recognised in the Chalon Member and in the very base of the Arche Member of the Moulin Liénaux Formation. Three new species: Scrobicula gracilis, Microcheilinella archensis, and Bairdia (Rectobairdia) chalonensis, and one subspecies Plagionephrodes laqueus praelaqueus, are proposed. The fauna is in the Favulella lecomptei Zone based on metacopid ostracods and belongs to the Eifelian Mega−Assemblage. Ostracods are indicative of a regressive trend from a moderately deep poorly oxygenated marine environment below fair weather wave base to very shallow well oxygenated and agitated environments. Comparison of the ostracod fauna present in the Arche quarry with faunas described from the Frasnes railway section and from the Lion quarry shows that ostracods did not suffer a crisis during the Palmatolepis punctata Conodont Zone and close to the Early–Middle Frasnian boundary.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2008, 53, 4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Eridostraca a new suborder of ostracods and its phylogenetic significance
Eridostraca - nowy podrząd Ostracoda i jego filogenetyczne znaczenie
Eridostraca - novyjj podotrjad Ostracoda i ego filogeneticheskoe znachenie
Autorzy:
Admaczak, F.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20165.pdf
Data publikacji:
1961
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
This paper reports the results of investigations on the structure and texture of multilamellar ostracod carapaces and of comparative studies on the microstructure of the shell in Leperditiidae Jones and Healdiidae Harlton. The writer's inferences are that the multilamellar ostracod carapace has been derived from Conchostraca (Phyllopoda) with concentric growth lines. The consequent result is the separation of the group Eridoconchinae Henningsmoen into a distinct suborder - the Eridostraca. A new genus, Aberroconcha, has been established in this suborder and two species from the Middle Devonian of Poland a redescribed as new: Aberroconcha plicata and A. devonica. Moreover, one new species of Eridoconcha Ulrich & Bassler, equally of Devonian age, is described: Eridoconcha granulifera. A concept of the diphyletic origin of ostracods is postulated, based on the morphology and microstucture of their carapace.
Rozprawa ta zawiera rezultaty badań nad morfologią Eridoconchidae Henningsmoen i obserwacje nad mikrostrukturą pancerzy przedstawicieli kilku prymitywnych grup paleozoicznych Ostracoda. Rozpatrywany w niej problem obejmuje rownież zagadnienia związane z genezą pancerza ostrakodowego. Wysunięte w tej pracy tezy oparte zostały na obserwacjach zarówno Ostracoda, jak i kambryjskich Archaeostraca oraz współczesnych Conchostraca. Materiały, na których dokonane zostały te badania, zebrano z dewonu środkowego w Górach Świętokrzyskich (Wydryszów, Grzegorzowice, Skały, Świętomarz-Śniadka). Prócz tego zbadano okazy Aberroconcha magna (Harris) z ordowiku Platformy Syberyjskiej, przekazane autorowi przez Dr W. A. Iwanową z Instytutu Paleontologicznego Akademii Nauk ZSRR w Moskwie. Do celów porównawczych wykorzystano również Ostracoda ze Związku Radzieckiego (Estonia, Platforma Rosyjska, Platforma Syberyjska) i ze Stanów Zjednoczonych, jak również materiały z głazów narzutowych pochodzenia skandynawskiego oraz współczesne z Adriatyku i wiele innych. W badaniach tych uwzględniono w szerokim zakresie studia porównawcze nad mikrostrukturą pancerzy, oparte na szlifach cienkich i seryjnych naszlifowaniach. Stosowano też fluorydyzacje skorupek w celu zbadania struktury pancerza, jego laminacji i budowy wewnętrznej Eridoconchidae. Szczegółowa analiza morfologiczna skorupek Eridoconchidae wykazała, że pancerze tych zwierząt zbudowane były z licznych blaszek ułożonych jedna pod drugą, odzwierciedlających kolejne fazy wzrostu zwięrzecia. Poszczególne blaszki stanowią elementy wylinkowe, nie zrucane w procesie wzrostu. Pod tym względem pancerze Eridoconchidae przypominają stosunki panujące u Conchostraoa (Phyllopoda), różnią sie jednak od tych ostatnich ilością blaszek na pancerzu, która w obrębie rodzajów Aberroconcha n. gen. i Eridoconcha Ulrich & Bassler dochodzi do 11 i liczby tej nie przekracza. Poza tym, skorupki tych zwierząt są z reguły wapienne, a tylko partie centralne blaszek są chitynowe i wpuklone do środka skorupki, tworząc komory, jak to jest u przedstawicieli rodzaju Aberroconcha. Reprezentują one jeden z najprymitywniejszych typów Ostracoda; nie osiagnęły jeszcze zdolności linienia, która jest cechą charakterystyczną dla małżoraczków. Obok form typu Aberroconcha, zarówno z Polski, jak i z Platformy Syberyjskiej, zbadano i opisano gatunki rodzaju Eridoconcha, z których dwa (E. rugosa Ulrich & Bassler, E. arsiniata (Stover)) znane są ze Stanów Zjednoczonych. Ich pancerze mają wszystkie blaszki całkowicie wapienne. Stanowi on dalsze ogniwo morfologiczne rozwoju pancerza ostrakodowego. Liczba faz wzrostu u tego rodzaju pozostaje nadal wysoka (do 11), a poszczególne blaszki ściśle do siebie przylegają. Swoisty typ budowy pancerza Eridoconchidae uzasadnia wyodrębnienie tej grupy ostrakodów w samodzielny podrząd - Eridostraca n.subordo. Stanowisko filogen etyczne tego podrzędu, do którego włączono również proponowaną nową rodzinę - Cryptophyllidae, cechujacą się skorupkami zbudowanymi z niewielkiej liczby blaszek (od 6 do 1), - jest pośrednie między Conchostraca a Ostracoda, z grupy Palaeocopa. Wysunięta przez Levinsona (1951) dla skorupek wieloblaszkowych Ostracoda hipotez a "retencji linienia", jako cechy przystosowawczej dla niewielkiego kręgu form, wydaje się niesłuszną , ponieważ mała liczba blaszek na pancerzu takich form, jak np. Cryptophyllus Levinson, nie ilustruje retencji, lecz przypuszczalnie inicjację linienia, zaś skorupki wieloblaszkowe Eridoconchidae (Aberroconcha i Eridoconcha) wskazują na pierwotny stan budowy, odziedziczony po swoich wieloblaszkowych przodkach z grupy Conchostraca. Pod względem morfologicznym istnieją stopniowe przejścia od pancerza wieloblaszkowego (Aberroconcha, Eridoconcha), poprzez pancerz o niewielkiej liczbie blaszek (Cryptophyllus), do pancerza trzy- , dwu- i jednoblaszkowego (Conchoprimitia Öpik, Milleratia Swartz, Schmidtella Ulrich). Wskazują one równocześnie na sposób powstania dużej grupy paleozoicznych Ostracoda, a przede wszystkim prymitywnej i ważnej pod względem filogenetycznym grupy Leperditellidae Ulrich & Bassler. Badania prowadzone nad Eridoconchidae rzucają jednocześnie światło na pochodzenie Ostracoda. Okazało się, że znana od dawna koncepcja paleontologiczna pochodzenia Ostracoda z grupy Bradoriidae Matthew (Ulrich & Bassler, 1931; Raymond, 1946), nie wyczerpuje całkowicie zagadnienia. Autor uważa, że z grupy kambryjskich Bradoriidae (Archaeostraca) mogły wyodrębnić się tylko bardzo prymitywne ostrakody, a mianowicie Leperditiidae Jones. Odznaczają się one dużymi rozmiarami pancerza, obecnością odcisków mięśniowych na skorupce, których w grupie Palaeocopa na ogół brak. Pancerz tych małżoraczkow (Leperditiidae) ma strukturę pryzmatyczną, a w jego jednoblaszkowej skorupce wyróżnić można trzy warstwy: 1) zewnętrzną, ciemno zabarwioną ; 2) środkową, przezroczystą; 3) wewnętrzną, grubszą od zewnętrznej i również ciemno zabarwioną. Podobny typ struktury pancerza i wyraźne odciski mięśniowe, złożone z licznych śladów przyczepow adduktorów, mają przedstawiciele Healdiidae Harlton (Podocopa). W związku z tym autor jest skłonny wyprowadzić te ostatnie z Leperditiidae. Jeśli chodzi o mikrostrukturę pancerza Eridostraca, to jest ona kryptokrystaliczna. Po sfluorydyzowaniu można na ich skorupkach wyróżnić dwie warstwy: 1) zewnetrzną, ciemno zabarwioną, 2) wewnetrzną, przezroczystą. Poza tym na skorupkach przedstawicieli tego podrzędu mięśnie zwierające nie pozostawiają śladów przyczepu ścięgien. Analogiczne stosunki panują wśród prymitywnych Leperditellidae (Conchoprimitia), których przodkami, według wszelkiego prawdopodobieństwa, były wieloblaszkowe Eridostraca. Ta ostatnia grupa, jak już wspomniano, wykazuje duże podobieństwo do jednego z najprymitywniejszych szczepów skorupiaków, a mianowicie Conchostraca, których pancerz jest z reguły chitynowy (bardzo rzadko wapienny). Powstanie pancerza ostrakodowego dokonało się na drodze głębokich przeobrażeń, polegających m.in na uzyskanej stopniowo zdolności przyswajania soli węglanowych i wydalania ich w postaci blaszek wapiennych oraz na zdolności zrzucania skorupek wylinkowych. Na podstawie dokonanych obserwacji i badań można z dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że występujące w paleozoiku grupy małżoraczków wskazują na difiletyczne pochodzenie tego rzędu. Szczep Leperditiidae wywodziłby się z Archaeostraca (Bradoriidae), szczep zaś obejmujący Eridostraca zwiazany byłby z Conchostraca (Lepidittidae Kobayashi). DIAGNOZY Podrząd Eridostraca n. subordo Ostracoda o pancerzu wieloblaszkowym, rzadziej jednoblaszkowym, wapiennym, z krótkim, prostym brzegiem zawiasowym i wypukłym dorsalnym. Maksymalna liczba blaszek na skorupce - 11. Mikrostruktura pancerza kryptokrystaliczna. Występowanie : ordowik - dewon (jura?). Rozprzestrzenienie geograficzne : Ameryka, Azja, Europa. Aberroconcha n. gen. Owalne Eridoconchidae z licznymi (9-11) blaszkami na pancerzu, o prostym brzegu zawiasowym. Niezwapniałe elementy blaszek, wpuklone do środka skorupki, tworzą komory. Dymorfizm nie znany. Wystepowanie: ordowik - dewon. Rozprzestrzenienie geograficzne: Ameryka Północna, Europa (Góry Świętokrzyskie), Azja (Platforma Syberyjska). Aberroconcha plicata n. sp. (pl. III , fig. 1 a-c) Pancerz średniej wielkości, umbonalny, wieloblaszkowy, z licznymi (do 10) pasmami przyrostowymi. Blaszki chitynowe, wpuklone do środka skorupki, tworzą niewielkie komory. Aberroconcha devonica n. sp. (pl. IV, fig. 2 a-c) Pancerz prawie owalny, średniej wielkości, z licznymi (9) blaszkami na pancerzu. Poszczególne blaszki zwapniałe i częściowo wpuklone do wnętrza skorupki. Przednia część pancerza ostro ścięta. Eridoconcha granulifera n. sp. (pl. III. fi g. 2 a- c) Zarys skorupki owalny. Liczne drobne granulacje na ostatnich pasmach przyrostowych. Blaszki, całkowicie wapienne, przylegają do siebie na całej powierzchni, Liczba blaszek - 9.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1961, 06, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fauna z osadów plejstoceńskich w stanowiskach Sucha Wieś (Pojezierze Ełckie) i Czarnucha (Równina Augustowska), północno-wschodnia Polska
Pleistocene fauna in the Sucha Wieś (Ełk Lakeland) and Czarnucha (Augustów Plain) sections, northeastern Poland
Autorzy:
Skompski, S.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2063329.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
ślimaki
małże
małżoraczki
paleoekologia
interglacjał
Pojezierze Ełckie
Równina Augustowska
gastropods
bivalves
ostracods
palaeoecology
interglacial period
Ełk Lakeland
Augustów Plain
Opis:
Do badań faunistycznych wykorzystano próbki osadów pobranych z otworu wiertniczego Sucha Wieś (Pojezierze Ełckie) z głębokości 153,60-178,00 m oraz z otworu wiertniczego Czarnucha (Równina Augustowska) z głębokości 96,05-118,85 m. Z badanej serii osadów jeziorno-bagiennych opisano szczątki różnych grup zwierząt: ślimaków (Gastropoda), małży (Bivalvia), małżoraczków (Ostrazoda), ryb (Pisces), chrząszczy (Coleoptera) i innych. Do określenia wieku osadów, szczególnie przydatne okazały się mięczaki (ślimaki i małże) oraz małżoraczki. Na podstawie obecności ślimaka Lithoglyphus jahni oraz małżoraczka Scottia browniana uznano, że osady nie mogą być młodsze od interglacjału mazowieckiego.
Samples collected from the Sucha Wieś borehole (Ełk Lakeland) from a depth interval of 153.60-178.00 and from the Czarnucha borehole (Augustów Plain) from a depth interval of 96.05-118.85 m were analysed for faunal content. The lacustrine-marsh deposits contain fragments of various animals including gastropods, bivalves, ostracods, fish, Coleoptera and others. Especially important for age determinations are moluscs (gastropods and bivalves) and ostracods. The presence of Lithoglyphus jahni (gastropod) and Scottia browniana (ostracod) indicates that the deposits cannot be younger than the Mazovian Interglacial.
Źródło:
Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego; 2009, 435; 85--95
0867-6143
Pojawia się w:
Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Foraminifera and ostracods from the carbonate sediments of the Polish Zechstein
Otwornice i małżoraczki z węglanowych osadów cechsztynu Polski
Autorzy:
Woszczynska, S.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22938.pdf
Data publikacji:
1987
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Fifty six species of foraminifera (17 new) and twenty six species of ostracods (4 new) have been described from the carbonates of the Polish Zechstein (cyclothems PZ1, PZ2, PZ3). In the regions of peri-Baltic syneclise and Podlasie depression the microfauna occurs in deposits of cyclothems PZ1, PZ2 and PZ3, while in the Koszalin—Chojnice region and at the pre-Sudetian monocline the microfauna has been found only in deposits of PZ1 cyclothem. Geinitzina richteri — Roundyella lebaensis zone characteristic of cyclothem PZ1 and Lingulina minima — Dorsoobliquella pulchra zone, characteristic of PZ2 and PZ3, have been distinguished in Poland.
Z osadów cyklotemów PZ1, PZ2 i PZ3 opisano i zilustrowano (plansze 1—10) 56 gatunków otwornic (17 nowych) oraz 26 gatunków małżoraczków (4 nowe). Próby do badań pochodzą z wierceń z następujących regionów (fig. 1, tabela 1): 1. synekliza peribałtycka, 2. obniżenie podlaskie, 3. strefa Koszalina-Chojnic i 4. monoklina przedsudecka. Zbadano 4.000 prób, z których mniej niż 30% zawierało mikrofaunę. Materiał do badań stanowią wyizolowane ze skały, dobrze zachowane skorupki i, na ogół, całe pancerzyki małżoraczków. Nie badano mikrofauny w szlifach skał. Rozprzestrzenienie regionalne mikrofauny w cechsztynie Polski jest bardzo niejednolite: najbardziej zróżnicowane gatunkowo i najliczniejsze są otwornice i małżoraczki w wierceniach z obszaru syneklizy peribałtyckiej i następnie, obniżenia podlaskiego, a najuboższy w mikrofaunę jest obszar monokliny przedsudeckiej. Również rozprzestrzenienie stratygraficzne mikrofauny jest niejednakowe w poszczególnych cyklotemach (tabela 2). W Wapieniu Cechsztyńskim (cyklotem PZ1) mikrofauna, a zwłaszcza otwornice, jest bardzo zróżnicowana gatunkowo (w tym wiele nowych gatunków) i występuje bardzo licznie. Wykazuje ona duże powiązania z mikrofauną całej Europy (ponad 30 gatunków wspólnych z nadbałtyckim obszarem ZSRR i ponad 40 z basenami Europy zachodniej). W Dolomicie Głównym (cyklotem PZ2) mikrofauna jest mniej zróżnicowana niż w Wapieniu Cechsztyńskim, a otwornice tracą dominującą rolę w zespołach faunistycznych. W porównaniu z otwornicami Wapienia Cechsztyńskiego, w Dolomicie Głównym występuje zespół odmienny, zawierający wiele nowych gatunków. Wśród małżoraczków większość gatunków przechodzi z Wapienia Cechsztyńskiego, lecz również pojawiają się nowe gatunki. Mikrofauna Dolomitu Głównego Polski różni się od mikrofauny pozostałych regionów Europy swoim dużym zróżnicowaniem. Ma ona większe powiązania z fauną Europy wschodniej (nadbałtycki obszar ZSRR), z którą łączy ją 7 gatunków, niż Europy zachodniej, z którą ma tylko 2 gatunki wspólne (tabela 2). W Dolomicie Płytowym mikrofauna z obszaru Polski, licząca 16 gatunków (w tym nowy gatunek otwornicy), ma tylko 2 gatunki wspólne ze wschodnim obszarem Europy i żadnych elementów wspólnych z pozostałymi partiami basenu cechsztyńskiego. Odmienny skład mikrofaunistyczny, jaki obserwuje się pomiędzy osadami poszczególnych cyklotemów pozwala na wyróżnienie dwóch zespołowych poziomów mikrofaunistycznych w cechsztynie Polski: I — Geinitzina richteri — Roundyella lebaensis, który obejmuje osady cyklotemu PZ1 oraz II — Lingulina minima — Dorsoobliquella pulchra, który obejmuje osady cyklotemów PZ2 i PZ3. Opracowane materiały są przechowywane w Muzeum Instytutu Geologicznego w Warszawie.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1987, 32, 3-4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Historia pierwszej w Warszawie pracowni mikropaleontologicznej
History of the first micropalaeontological laboratory in Warsaw
Autorzy:
Gawor-Biedowa, Eugenia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2076091.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
mikropaleontologia
otwornice
małżoraczki
Państwowy Instytut Geologiczny
micropalaeontology
foraminifers
ostracods
Polish Geological Institute
Opis:
Micropalaeontological Laboratory at the Polish Geological Institute in Warsaw was organized by Władysław Pożaryski in 1947. The studies were going towards the development of regional micropalaeontological stratigraphic schemes of Mesozoic deposits of Poland (excluding the Carpathians) and dating rocks, based on micropalaeontological analyses. Results of examination of a huge number of samples (over 90,000) have been the basis for biostratigraphical reports and monographs, diagnoses of many new taxa, and over 1000 archival collections of Mesozoic, Paleogene and Neogene microfaunas. The golden era of the Laboratory had lasted almost four decades.
Źródło:
Przegląd Geologiczny; 2020, 68, 5; 449--460
0033-2151
Pojawia się w:
Przegląd Geologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Integrated palaeontological characteristics (ammonites, ostracods, foraminifers, dinocysts) of the Berriasian deposits of central Crimea
Autorzy:
Savelieva, J.
Feodorova, A.
Shurekova, O.
Arkadiev, V.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2061034.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
Berriasian
biostratigraphy
ostracods
foraminifers
spores
pollen
dinoflagellates
ammonites
palaeoecology
correlation
central Crimea
biostratygrafia
małżoraczki
otwornice
zarodniki
pyłek
wiciowce
amonity
paleoekologia
Krym centralny
Opis:
The Berriasian deposits of the central Crimea have been studied in order to compose a composite sequence of the stage with detailed palaeontological characterization. The Berriasian includes the Bedenekyrskaya Formation (packstones), Bechku Formation (siltstones, sandstones) and Kuchkinskaya Formation (sponge packstones, clays, siltstones, and coral-algal bioherm framestones). The Jacobi, Occitanica and Boissieri zones were identified based on ammonites found in the sections. A micropalaeontological analysis determined the following: 6 foraminiferal assemblages, the Costacythere khiamii – Hechticythere belbekensis and Costacythere drushchitzi – Reticythere marfenini ostracod assemblages, and a Phoberocysta neocomica dinocyst assemblage. Palaeoecological analysis of the ostracod and foraminiferal associations indicates a moderately warm marine basin with normal salinity and shallow depths (tens of meters). Only the sponge horizon was probably deposited in a deeper-water environment.
Źródło:
Volumina Jurassica; 2014, 12, 1; 129--162
1896-7876
1731-3708
Pojawia się w:
Volumina Jurassica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Lower Carboniferous (Mississippian) stratigraphy of northwestern Poland: conodont, miospore and ostracod zones compared
Stratygrafia dolnego karbonu (missisippian) Pomorza Zachodniego: porównanie zon konodontowych, miosporowych i małżoraczkowych
Autorzy:
Matyja, H.
Turnau, E.
Żbikowska, B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/191174.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Geologiczne
Tematy:
Tournaisian
Viséan
biostratigraphy
conodonts
miospores
ostracods
Western Pomerania
Opis:
Detailed stratigraphy of the Tournaisian and Viséan in western Pomerania has been established on conodonts, miospores and ostracods recovered from 25 boreholes. Miospore associations from the Tournaisian and Viséan are assigned to nine biostratigraphic units (zones and subzones) erected earlier. Three successive benthic ostracod assemblages and two sub-assemblages are distinguished for the Tournaisian. The miospore zones/subzones and the ostracod assemblages/subassemblages are correlated with the Tournaisian sandbergi, Lower crenulata, isosticha-Upper crenulata, and typicus conodont zones. Stratigraphic gap has been demonstrated at the Devonian/Carboniferous boundary, using the results of both conodont and miospore studies. The Tournaisian/ Viséan boundary has been established approximately on the first appearance of the miospore species Lycospora pusilla Somers.
Przedstawiono szczegółową stratygrafię turneju i wizenu Pomorza Zachodniego w oparciu o konodonty, miospory i małżoraczki. Materiał do badań biostratygraficznych pochodził z 25 otworów wiertniczych. Zespoły miospor z badanych utworów zaliczono do dziewięciu wcześniej wyróżnionych jednostek biostratygraficznych (zon i podzon). Dla turneju wyróżniono trzy kolejne zespoły i dwa podzespoły małżoraczków bentonicznych. Zony/podzony miosporowe i zespoły/podzespoły małżoraczkowe skorelowano z turnejskimi zonami konodontowymi sandbergi, dolna crenulata, isosticha-górna crenulata i typicus. Obecność luki stratygraficznej na granicy dewon/karbon udokumentowano na podstawie konodontów i miospor. Granica turnej/wizen została ustalona jedynie w przybliżeniu, na podstawie pierwszego pojawienia się gatunku miosporowego Lycospora pusilla Somers.
Źródło:
Annales Societatis Geologorum Poloniae; 2000, 70, No. 3-4; 193-217
0208-9068
Pojawia się w:
Annales Societatis Geologorum Poloniae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 39

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies