Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "mythologising" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Mityzacja i mitologizacja. O książce Doroty Siwor Tropy mitu i rytuału
Mythicising and Mythologising: On Dorota Siwor’s book, Traces of Myth and Ritual
Autorzy:
Tomalak, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/54185242.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
mit
mityzacja
mitologizacja
polska literatura współczesna
myth
mythicising
mythologising
Polish contemporary literature
Opis:
Autorka omawia zagadnienia poruszane w książce Doroty Siwor Tropy mitu i rytuału. O polskiej prozie współczesnej – nie tylko najnowszej, takie jak mit, mityzacja i mitologizacja świata przedstawionego badanych książek. Prezentuje je w kontekście teorii badawczych dotyczących mitu, analizuje również koncepcje interpretacyjne Siwor. Podkreśla walory publikacji, erudycję autorki i jej swobodę w doborze wątków i motywów, układających się w wielowymiarową przestrzeń gry kombinatorycznej będącej sugestią potencjalnej Całości, Jungowskiego coniunctio oppositorum – zjednoczenia formy i materii, świata wyobrażonego i świata realnego, kultury i natury. Zaznacza także możliwe pola polemiki i krytyki doboru wykorzystywanych teorii.
The author discusses the issues touched upon in the book penned by Dorota Siwor, Traces of Myth and Ritual. On Polish Contemporary Prose – Not Only the Latest such as myth, mythologising and mythicising the presented world in the analysed books. She presents them in the context of research theories concerning myth, also, analysing the interpretative conceptions proposed by Siwor. She emphasises the quality of the publication, author’s erudition and the freedom in the selection of threads and motifs, which create a multidimensional space for combinatorial game suggesting potential Fullness, Jung’s coniunctio oppositorum – the union of form and matter, the imagined and real-world, culture and nature. She also indicates the fields on which polemics and criticism of the selection of the theories applied are possible.
Źródło:
Konteksty Kultury; 2020, 17, 2; 213-223
2083-7658
2353-1991
Pojawia się w:
Konteksty Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Mitologizacje, ceremonie, apoteozy: Piłsudski i Legiony w teatrze krakowskim
Mythologising, Ceremonies, Apotheoses: Piłsudski and the Legions in Cracow Theatre
Autorzy:
Poskuta-Włodek, Diana
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30021888.pdf
Data publikacji:
2018-10-01
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
1918
odzyskanie niepodległości
teatr i polityka
Józef Piłsudski
teatr w Krakowie
historia teatru polskiego
Poland's independence
theatre and politics
theatre in Cracow
Polish theatre history
Opis:
Teatr krakowski odegrał szczególną rolę w rytuale przejścia od zniewolenia do wolności odzyskanej w 1918 i szybko sam stał się obiektem silnej mitologizacji. Jej źródło stanowią zrealizowane na tej scenie prapremiery polskiego repertuaru romantycznego oraz wpływ, jaki wywarł Stanisław Wyspiański, posługujący się językiem mitu i symboliką szczątków, zarazem dekonstruktor redefiniujący zastane tropy, legendy i symbole. Gdy w latach budowania drugiej Rzeczypospolitej pojawiła się potrzeba stworzenia nowych mitów, sięgano m.in. do romantyków i Wyspiańskiego. Jednym z istotnych nurtów nowej narracji była legenda Józefa Piłsudskiego - narodowego wybawcy - oraz mit „świętych” Legionów. W artykule podjęto próbę omówienia ich funkcjonowania w teatrze krakowskim aż po moment wybuchu drugiej wojny światowej. Na nowego Króla-Ducha z poematu Słowackiego i nowego Konrada z Dziadów Mickiewicza i Wyzwolenia Wyspiańskiego był kreowany Piłsudski. Wzmagający się, szczególnie po przewrocie majowym w 1926, proces mitologizacji oraz rozrastania się piłsudczykowskich i legionowych performansów celebracyjnych ogarnął z czasem całe miasto, a nawet kraj, zagarniając zarówno zbiorowe afekty, jak i przestrzeń publiczną. Służyły temu wielkie performanse funebralne, takie jak wawelski pochówek sprowadzonych z Francji szczątków Słowackiego, a następnie monumentalny pogrzeb Piłsudskiego, który odbył się z zachowaniem podobnego rytu. Ostatnim widowiskiem o podobnym charakterze była monumentalna plenerowa inscenizacja Hymnu na cześć oręża polskiego Ludwika Hieronima Morstina wystawiona na Wawelu w sierpniu 1939. Te trzy performance niejako wstrzymywały zbiorowo doświadczany, historyczny czas i wprawiały go w stan cyklicznego, funebralnego rytuału-święta.
Cracow theatre played a special part in the Polish ritual of passage from subjugation to independence in 1918 and soon became an object of intense mythologizing itself. Its origins can be traced back to the premieres of Polish Romantic theatre staged in Cracow and the influence exerted by Stanisław Wyspiański who used the language of myths and the symbolism of remnants, being also a deconstructivist who redefined the dominant tropes, legends, and symbols of his time. When there was a need to create new myths at the time of building the Second Polish Republic, Wyspiański and the Romantics provided the inspiration as well. The legend of Józef Piłsudski as the national saviour and the myth of “holly” Legions became key ingredients of the new narrative. The article describes how they functioned in the Cracow theatre until the outbreak of the Second World War. Piłsudski was fashioned to be the new “Spirit King” from the Król-Duch poem by Słowacki and the new Konrad from Mickiewicz’s Dziady (Forefathers Eve) and Wyspiański’s Wyzwolenie (Liberation). The process of mythologizing, which intensified after the coup in May 1926, spread all over town, and all over the country, taking over public emotions and public spaces to celebrate Piłsudski and the Legions in great public performances. The burial of Słowacki’s remains, brought over from France to be interred in the Wawel Cathedral, and then the monumental funeral of Piłsudski where a similar rite was observed served the same mythologizing purpose. The last event of this kind was a monumental outdoor staging of Hymn na cześć oręża polskiego (A Hymn to the Polish Armed Forces) by Ludwik Hieronim Morstin at the Wawel Castle in August 1939. The three performances froze historical time, as it were, turning it into a cyclic funerary ritual and holiday.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2018, 67, 3; 50-76
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Mitologizowanie toposu uczty w powieściach Castle Rackrent M. Edgeworth i Pan Chalawski H. Kwitki-Osnowjanenki
Mythologising the Topos of The Banquet in “Castle Rackrent” by Maria Edgeworth and “Pan Chalawski” by Grigoryi Kvitka-Osnowyanenko
Autorzy:
Czyk, Denis
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1179607.pdf
Data publikacji:
2015-11-03
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
symposium
banquet
ritual
libation
Ukrainian cuisine
Irish cuisine
alcohol in rituals and literature
Grigoriy Kvitka-Osnovyanenko
Maria Edgeworth
sympozjon
uczta
rytuał
libacja
ukraińska kuchnia
irlandzka kuchnia
alkohol w rytuałach i w literaturze
Hryhorij Kwitka-Osnowianenko
Maria Edgewort
Opis:
W artykule przeprowadzono porównawczą analizę toposu uczty w powieści ukraińskiego pisarza G. Kvitki-Osnowianenki Pan Chalawski (1839) oraz utworu irlandzkiej pisarki M. Edgeworth Castle Reckrent (1800). Obie powieści przedstawiają system społeczny i stan świadomości szlachty w wieku XIX, której styl życia, oparty na ucztowaniu, zabawie oraz innych skarnawalizowanych rytuałach, odchodzi w zapomnienie. Utwory pisarzy zawierają obrazy konfrontacji starych, dobrych czasów ze współczesną, dekadencką i odartą z dawnej wspaniałości formą rytuału zdegradowanego. Zdegradowany rytuał, choć oddaje społeczną strukturę i dawne zależności międzystanowe, jednak przedstawia je w formie prześmiewczej, krytycznej. Topos uczty i zabawy pełni rolę demaskatorską wobec trudnej ukraińskiej oraz irlandzkiej rzeczywistości społeczno-politycznej.
The article offers a comparative analysis of the topos of banquet in the novel by the Ukrainian writer Kvitka-Osnovyanenko Pan Chalawski (1839) and the Irish writer Maria Edgeworth Castle Reckrent (1800). Both novels present the social system and the degree of the nobility’s awareness in the 19th century whose lifestyle based on parties, fun and other carnivalesque rituals, is fading away. The works present a confrontation of good old times with the contemporary, decadent and de-void of former grandeur form of degraded ritual. The degraded ritual still illustrates the former social structure and inter-class relations though in a mocking and critical way. The topos of the banquet and fun unveils the difficult Ukrainian and Irish socio-political reality.
Źródło:
Porównania; 2015, 17; 215-224
1733-165X
Pojawia się w:
Porównania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Diaspora w podróży. Międzypokoleniowa luka, mit wspaniałego powrotu i inne zabiegi mitologizujące w „Wielkiej podróży” Ismaëla Ferroukhiego i „Na krawędzi nieba” Fatiha Akına
Diaspora on a Journey. Intergenerational Gap, the Myth of a Glorious Return and Other Mythologising Techniques in Ismaël Ferroukhi’s „The Great Journey” and „The Edge of Heaven” by Fatih Akın
Autorzy:
Domalewski, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340645.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Fatih Akın
Ismaël Ferroukhi
kino diasporyczne
kino drogi
islam
diasporic cinema
road movies
Opis:
Artykuł dotyczy dwóch filmów, będących przykładami współczesnego kina diasporycznego, których bohaterowie wywodzą się z krajów o muzułmańskiej tradycji religijnej: z Turcji i z Maroka. Wielka podróż (2004) Ismaëla Ferroukhiego oraz Na krawędzi nieba (2007) Fatiha Akına to obrazy, których tematem jest dystans międzypokoleniowy w rodzinach diasporycznych, a wykorzystana w nich formuła kina drogi obrazuje próbę zbliżenia się bohaterów do siebie dzięki wspólnemu (Wielka podróż) lub osobnemu (Na krawędzi nieba) pokonywaniu dużych przestrzeni. W obu tych filmach pojawia się wprost charakterystyczny dla kina diasporycznego motyw, jakim jest mit wspaniałego powrotu. Oba obrazy przybierają też formę filmowych przypowieści, których wymowa jest zakorzeniona w duchowości i wierzeniach islamu. Niebędące filmami religijnymi w sensie ścisłym, obrazy te dokonują silnej mitologizacji przestrzeni: pozytywnej w przypadku Wielkiej podróży i negatywnej w Na krawędzi nieba.
The article deals with two films, which are examples of contemporary diasporic cinema, whose characters come from countries with a Muslim religious tradition: from Turkey and Morocco. The Great Journey (2004) by Ismaël Ferroukhi and The Edge of Heaven (2007) by Fatih Akın are films about the intergenerational distance in diaspora families, and the formula of the road cinema used in them illustrates the attempt of the heroes to get closer to themselves thanks to a joint (The Great Journey) or separate (The Edge of Heaven) overcoming large spaces. In both of these films there is a characteristic theme of diasporic cinema, which is the myth of a glorious return. Both films also take the form of film parables whose significance is rooted in Islamic spirituality and beliefs. Whilst the two films are not religious in the strict sense, they strongly mythologise space: in a positive manner in the case of The Great Journey and negative in The Edge of Heaven.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2019, 107; 73-87
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies