Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "monaster" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 39
Tytuł:
Monaster stauropigialny w Kodeksie Kanonów Kościołów Wschodnich
The Stauropegial Monastery in the Code of Canons of the Eastern Churches
Autorzy:
Martyniuk, Teodor
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1806739.pdf
Data publikacji:
2019-11-16
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
monaster
stauropigia
patriarcha
mnich
monastery
stauropegion
patriarch
monk
Opis:
Artykuł dotyczy statusu prawnokanonicznego monasteru stauropigialnego, czyli takiego domu zakonnego, który, będąc wyłączony spod władzy miejscowego biskupa eparchialnego, jest podporządkowany patriarsze lub arcybiskupowi większemu wschodniego Kościoła katolickiego. Autor prezentuje rys historyczny oraz analizuje istotne elementy instytucji stauropigii. Następnie prezentuje proces tworzenia monasteru stauropigialnego oraz jego usytuowanie kanoniczne względem patriarchy (arcybiskupa większego) i biskupa eparchialnego, jak również możliwość tworzenia federacji tego rodzaju monasterów.
The article concerns the legal and canonical status of the stauropegial monastery, which is such a religious house being excluded from the authority of the eparchial bishop and subordinated to the patriarch or the major archbishop of the Eastern Catholic Church. The author presents the historical overview and analyzes the essential elements of the stauropegion. Then he presents the process of erection of the stauropegial monastery and its canonical position in relations to the patriarch (the major archbishop) and the eparchial bishop, as well as the possibility of erection of the confederation of these kinds of monasteries.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2015, 25, 3; 129-138
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Św. Antoni Supraski
St. Anthony of Suprasl
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/420292.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
św. Antoni
monaster supraski
St. Anthony
monastery of Suprasl
Opis:
Św. Antoni był Rusinem i otrzymał na chrzcie imię Onufry. Jego powiązania z pierwszym ihumenem supraskim Pafnucym Sieheniem i rodziną Sieheniów sugerują, że pochodził z Bielska. Z tekstu żywotu męczennika wynika, że Onufry nie zawsze żył pobożnie. Onufry chciał odbyć pokutę. Onufry, zdecydował się pójść do Ojca Pafnucego, który był ihumenem monasteru supraskiego. Młodzieniec został przyjęty do monasteru Zwiastowania Najświętszej Marii Panny po 1508 r. Po kilku latach pobytu w klasztorze Onufry udał się do Turcji by umrzeć tam za Chrystusa. Kraje bałkańskie były okupowane przez Imperium Osmańskie. Onufry prosił ihumena Pafnucego o zgodę na podróż na św. Górę Athos. Pafnucy Sieheń podstrzygł Onufrego w wielką schimę, nadał mu imię Antoni. Antoni, po otrzymaniu schimy i błogosławieństwa od ihumena Pafnucego, udał się na św. Górę Athos. Tam zamieszkał w wieży św. Sawy Serbskiego. Po kilku latach pobytu Antoniego na Athosie do kielii św. Sawy dotarły informacje o męczeństwie Jerzego z Kratowa. Mnich Antoni, słysząc o męczeńskiej śmierci młodzieńca Jerzego, zamęczonego przez Turków, podjął decyzję pójścia jego śladami. W tym celu mnich opuścił św. Górę Athos i udał się do Salonik. Po przybyciu do Salonik mnich Antoni wszedł do cerkwi Bogurodzicy Acheiropoietos, zamienionej na meczet. Antoni Supraski zaczął się modlić, wykonał znak krzyża i stanął na kolanach. Taką postawę mnicha muzułmanie uznali za obrazę ich religii, schwytali Antoniego i poddali torturom. Kadis chciał zmusić Antoniego do wyrzeczenia się wiary chrześcijańskiej. Antoni nie zgodził się na to. Turecki sędzia polecił zakonnika supraskiego spalić a popiół rozrzucić w powietrzu. W ten sposób Turcy chcieli uniknąć sytuacji, w której ciało Antoniego mogło się stać obiektem kultu wśród chrześcijan. Dokładną datę męczeństwa św. Antoniego można ustalić na podstawie danych pośrednich. Wyznaczenie daty śmierci Antoniego według kalendarze juliańskiego na dzień 4 (14) lutego 1516 r. Dzień 4 lutego według kalendarza juliańskiego, obecnie odpowiada dacie 17 lutego, według kalendarza gregoriańskiego. 17 luty został przyjęty jako dzień pamięci św. Antoniego w Cerkwi prawosławnej.
St. Anthony was Ruthenian and received at baptism the name of Onuphry. His relationship with the first abbot of the monastery of Suprasl Pafnucy Siehen and family Siehen suggest that he came from Bielsk. Life of a martyr from the text that is not always Onuphry lived piously. Onuphry wanted to do penance. He decided to go to the Father Pafnucy, who was abbot of the monastery of Suprasl. The young man was admitted to the monastery of the Annunciation of the Blessed Virgin Mary after 1508. After a few years in the monastery Onuphry went to Turkey to die there for Christ. Balkan countries were occupied by the Ottoman Empire. Onuphry asked abbot Pafnucy to travel to St. Mount Athos. Pafnucy ordained Onuphry in schima, gave him the new name Anthony. Anthony, after receiving schimy and blessings from Pafnucy, went to St. Mount Athos. There lived in the tower of St. Sava Serbian. Monk Anthony lived at the tower of St. Sava a few years. There he reached information about the martyrdom of George of Kratovo. Monk Anthony, upon hearing of the martyrdom of the young George, martyred by the Turks, decided to follow in his footsteps. To this end, the monk left St. Mount Athos and went to Thessaloniki. Upon arrival at Thessaloniki monk Anthony came to the church of the Theotokos Acheiropoietos, converted into a mosque. Antoni began to pray, made the sign of the cross and stood on his knees. This attitude of the Muslims monk found it insulting their religion, captured and subjected to torture Anthony. Kadis wanted Anthony to renounce the Christian faith. Anthony did not agree to it. Turkish judge ordered Suprasl monk burned and the ashes be scattered in the air. In this way, the Turks wanted to avoid a situation in which the body of Anthony could become an object of worship among Christians. The exact date of the martyrdom of Saint Anthony can be determined on the basis of the indirect data. Appointment of Anthony’s date of death of the Julian calendar at 4 (14) February 1516 r. Day 4 February according to the Julian calendar currently corresponds to the date of February 17, according to the Gregorian calendar. February 17 was adopted as a day of remembrance of St. Anthony in the Orthodox Church.
Źródło:
ELPIS; 2015, 17; 11-24
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Starcy Pustelni Optyńskiej i rosyjska inteligencja XIX wieku
Autorzy:
Kuprjanowicz, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2057309.pdf
Data publikacji:
2018-12-12
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Elders
Optina Monastery
Russian Intelligence
Starcy
Monaster Optyński
Rosyjska Inteligencja
Opis:
W artykule wyjaśnione zostało znaczenie słowa „starzec” stosowanego w odniesieniu do mnichów optyńskich na podstawie Tradycji Prawosławnej jako słowa rozumianego nie w sensie fizycznej starości, ale w sensie doskonałego wzrostu duchowo-moralnego. W artykule ukazany jest również światopogląd rosyjskiej inteligencji XIX w. i dobroczynny wpływ na niego Starców Pustelni Optyńskiej.
This article provides an explanation of the meaning of the word “elder” (starets) used in reference to the monks of the Optina Monastery on the basis of the Tradition of the Orthodox Church as a word understood not in the sense of physical age, but in the sense of perfect spiritual and moral growth. The article also shows the worldview of the Russian Intelligence of the 19th century and the benevolent influence the Elders of the Optina Monastery had on it.
Źródło:
ELPIS; 2018, 20; 129-133
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Византийский богослужебно-певческий устав в Супрасльском Благовещенском монастыре (XVI в.)
Autorzy:
Густова, Лариса
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2167277.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Akademia Supraska
Tematy:
monaster supraski
bizantyjski regulamin
Suprasl monastery
Byzantine rubrics
Opis:
In the Byzantine Church there were many liturgical rubrics of the Great Constantinople church, Everghetidos, Athonite (or of the Holy Mountain), Studite, patriarchal (of the Holy Sepulchre), Costamonitou, skete, Studite-Alekseyev, of St Sabbas etc. Those rubrics were used in monasteries, sketes, cathedrals and parishes. Many of them existed simultaneously. Due to the changing church reality the place of the rubrics of the Great Constantinople church and of the Holy Sepulchre was taken by that of Jerusalem and later by Studite-Alekseyev rubrics. Before the XV century in the Grand Duchy of Lithuania the Great Constantinople and the Studite rubrics were enriched by the local liturgical traditions, even the ideological sense of many elements was changed and was assumed to be a part of autonomous, authentic ancient Russian religious life. At that time begins the reform of the liturgical rubrics, finished in the second half of the XVII century by patriarch Nikon. Starting from the XV century the Jerusalem rubrics in their Constantinopolitan version were introduced in the Russian Church. The reform of the liturgical rubrics in the Suprasl monastery, carried out by archimandrite Sergius Kimbar, was based on the liturgical indications of the Holy Mountain Typicon, Przemyśl Typicon, “tchastoslovs” of various Greek monasteries, as well as texts from “holy books of Church rules” in Slavonic. All the mentioned books were offered to the monastery by Joseph Soltan, the metropolitan of Kiev, Halych and all Russia. The reforms met some opposition from the brethren, in some cases justified, as certain changes were not based on the Church rubrics. Still in parish and in monastery churches of the Grand Lithuanian Duchy in the services there were a lot of elements coming “rather from the local habits than from the books”. One of the remarks made by archimandrite Sergius concerned the lack of readings from the Church Fathers during the Mattins and the Vigil. He questioned also the use of the Royal Doors, he introduced in Suprasl monastery churches the interior narthex etc. One can also notice the same Byzantine style changes in the Russian church culture, especially in choral music.
Źródło:
Latopisy Akademii Supraskiej; 2011, Kościół prawosławny na Bałkanach i w Polsce – wzajemne relacje oraz wspólna tradycja, 2; 153-162
2082-9299
Pojawia się w:
Latopisy Akademii Supraskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dziennik Maksymiliana Ryłły
Maksymilian Ryłło’s Diary
Autorzy:
Nowak, Alicja Zofia
Shmanko, Taras
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2130730.pdf
Data publikacji:
2022-09-29
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
diariusz
rękopis
monaster
Kościół unicki
diary
manuscript
monastery
uniate Church
Opis:
W zbiorach Narodowego Muzeum im. Andrzeja Szeptyckiego we Lwowie znajduje się rękopiśmienny, łacińskojęzyczny sześciotomowy Dziennik unickiego biskupa Maksymiliana Ryłły (ok. 1715–1793), który dotąd nie stał się przedmiotem głębszych naukowych badań i starań edycyjnych. Dzieło obejmuje okres od 1742 do 1793 r., który był rokiem śmierci jego autora. W naszej publikacji proponujemy czytelnikom zapoznanie się z początkowym fragmentem pierwszego tomu (lata l742–1756) Dziennika Maksymiliana Ryłły, który przedstawia wydarzenia z roku 1742/1743.
In the collection of the Andrey Sheptytsky National Museum of Lviv, there is a handwritten, Latin-language, six-volume Diary of the Uniate bishop Maksymilian Ryłło (ca. 1715–1793), which has not yet become the subject of deeper scientific research and editing efforts. The work covers the period from 1742 to 1793, which was the year of its author’s death. In our publication, we present the opening fragment of the first volume (years 1742–1756) of Maksymilian Ryłło’s Diary, which presents the events of 1742/1743.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2022, 38, 3; 375-386
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Monaster Świętej Trójcy w Markowie pod Witebskiem
The Holy Trinity Orthodox Monastery at Markowo near Witebsk
Autorzy:
Boberska, Marta
Boberski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/24822868.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Markowo
Witebsk
Samuel Lew Ogiński
monaster
cerkiew Św. Trójcy w Markowie
architektura drewniana
ikonostas
malowidła barokowe
Witebsk (Vitebsk)
Orthodox monastery
Orthodox Church of the Holy Trinity at Markowo
wooden architecture
iconostasis
Baroque paintings
Opis:
Artykuł jest monograficznym opracowaniem monasteru Świętej Trójcy w Markowie pod Witebskiem. Przedstawia jego dzieje na tle konfliktów religijnych między wyznawcami prawosławia a unitami w XVII i XVIII w., szczególnie żywych w Witebsku, w którym pamięć o zabójstwie abp Jozafata Kuncewicza (1623) czyniła z restytucji prawosławia kwestię bardzo  drażliwą. Fundatorami i dobroczyńcami markowskiego monasteru w XVII w. była rodzina Ogińskich. Zgodnie ze wschodnią tradycją monastyczną, zespół budowli skupionych wokół dziedzińca tworzył niemal samowystarczalne „osobne miasto”. Składały się nań: dwie cerkwie: drewniana Świętej Trójcy (po 1685-1690) o bogatym wyposażeniu i murowana pw. Pokrowy [Opieki Najświętszej Marii Panny] (1754-1755) oraz zabudowania klasztorne. Do monasteru należały jeszcze dwie drewniane cerkwie stojące poza jego murami cmentarna św. Mikołaja i św. Praksedy (obie ok. 1730 r.).
A monograph study on the Orthodox Monastery of the Holy Trinity at Markowo near Witebsk (Vitebsk) is presented. It shows the Monastery’s history as seen against religious conflicts between the followers of the Orthodox and Uniate Churches in the 17th cand 18th centuries, the conflicts particularly vivid in Witebsk where the memory of the assassination of Archbishop Jozafat Kuncewicz (1623) made the restitution of the Orthodox Church a sensitive issue. The Ogiński family were the founders and benefactors of the Markowo Monastery in the 17th century. In harmony with the Eastern monastic tradition, the complex of buildings grouped around a courtyard created an almost self-sufficient ‘separate town’. It was composed of the following: two Orthodox churches: the wooden one of the Holy Trinity (after 1685-1690), richly furnished, and the brick one of the Intercession of the Theotokos (1754-1755), together with monastery buildings. Additionally, two wooden Orthodox churches belonged to the Monastery: the cemetery one of St Nicholas and of St Praxedes (both ca 1730).
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2021, 83, 4; 947-988
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Związki kulturowe monasteru supraskiego z kulturą serbską w XVI wieku
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/420283.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Monastery of Suprasl
Cultural relations
Serbian culture
monaster supraski
relacje kulturowe
kultura serbska
Opis:
Monaster supraski, w XVI wieku był drugim po Ławrze Kijowsko-Peczerskiej prawosławnych ośrodków zakonnych na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Monaster supraski zajmuje niekwestionowane miejsce w historii Kościoła prawosławnego, regionu i kultury wielu narodów. Ten najbardziej wysunięty na zachód prawosławny ośrodek klasztorny przekształcił się w drugiej połowie XVI w. w centrum kulturowe o znaczeniu ogólnosłowiańskim. Trudno bowiem wskazać inny ośrodek, w którym w takim zakresie skoncentrowane zostały najlepsze osiągnięcia różnych dziedzin kultury i w którym tak intensywnie przejawiały się kontakty z kulturą innych narodów słowiańskich, a najgłębsze i stare tradycje weszły organicznie w życie następnych wieków. Bezpośrednie związki Supraśla z kulturą serbską znajdują potwierdzenie w wystroju wnętrza cerkwi Zwiastowania NMP. Najważniejszą inwestycją klasztorną była wspomniana wyżej cerkiew Zwiastowania NMP. Wystrój wewnętrzny świątyni wskazuje na silne wpływy kulturowe bizantyjsko-ruskie na zachodnie obszary Wielkiego Księstwa Litewskiego. Za archimandrii Sergiusza Kimbara grupa malarzy podkierunkiem „Serbina Nektarego malarza” ozdobiła wnętrze świątyni freskami. Ławrę supraską odwiedzało wielu mnichów i dostojników z Bałkan w tym powracający z Moskwy patriarcha carogrodzki Jeremiasz II i patriarcha Serbski i Bułgarski Gabriel. Bliskie relacje monasteru z Kijowem, Słuckiem, Wilnem, Moskwą, Serbią, Wołoszczyzną, Bułgarią i ze św. Górą Athos pozwoliły na skoncentrowanie w nim dorobku kulturowego wielu narodów słowiańskich. Oddziaływanie kultur narodów wschodniosłowiańskichi bałkańskich uwidoczniło się na terenie monasteru w architekturze i malarstwie ikonograficznym, wystroju i wyposażeniu świątyńoraz w zbiorach biblioteki klasztornej.
Źródło:
ELPIS; 2017, 19
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Życie codzienne w klasztorze bazyliańskim w Galicji (do 1882 roku)
Everyday ordinariness in the Basilian monastery in Galicia (until 1882)
Autorzy:
Lorens, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1203911.pdf
Data publikacji:
2019-03-01
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Galicja
bazylianie
prowincja Zbawiciela
monaster
Opis:
Po I rozbiorze Polski w granicach monarchii austriackiej znalazło się 36 monasterów i 4 podporządkowane im rezydencje, które od 1780 r. utworzyły prowincję zakonną pw. Zbawiciela. W wyniku reform józefińskich liczba klasztorów spadła w XIX w. do 14. Liczba zakonników w okresie 1780–1881 zmniejszała się z 314 do 59 osób. Życie w monasterze podporządkowane było wymogom reguły zakonnej nakazującej odprawianie godzin kanonicznych. Stanowiły one o rozkładzie zajęć w ciągu dnia. Codzienna egzystencja w dużej mierze uzależniona była od warunków mieszkaniowych. Jedną z większych trosk życia codziennego było wyżywienie, na które najczęściej się skarżono. Stałe posiłki w monasterze obejmowały obiad i kolację. W poszczególnych klasztorach zatrudniano świeckich kucharzy. Zapewnienie stosownej odzieży należało do obowiązków władz zakonnych, które na ten cel wypłacały zakonnikom co roku określoną sumę pieniędzy.
After the first partition of Poland there were 36 monasteries and 4 related residences within the Austrian monarchy. Since 1780 they created a monastic province dedicated to the Saviour. As a result of Joseph’s reforms, the number of monasteries fell down to 14 in the 19th century. The number of monks went down from 314 to 59 within 1780–1881. Life in a monastery was subjected to the monastic requirements prescribing canonical hours, which dictated the schedule of activities during the day. Everyday existence depended mostly on housing conditions. One of the major concern of everyday existence was food, which was often the subject of complaints. Regular meals in a monastery included dinner and supper. Secular cooks were employed in some monasteries. The provision of proper garments was the responsibility of monastery’s authorities, which paid monks a sum of money for this purpose.
Źródło:
Galicja. Studia i materiały; 2018, 4: "Codzienność w Galicji"; 103-122
2450-5854
Pojawia się w:
Galicja. Studia i materiały
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O początkach żyrowickiego sanktuarium
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158304.pdf
Data publikacji:
2022-12-22
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Zhyrovichi monastery
icon of Our Lady of Zhirovichi
Grand Duchy of Lithuania
Aleksander Sołtan
monaster żyrowicki
ikona Matki Bożej Żyrowickiej
Wielkie Księstwo Litewskie
Opis:
Żyrowice – największe sanktuarium na Białorusi było tematem licznych publikacji i opracowań. Żyrowicki ośrodek kultowy był znany już w końcu XV stulecia na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Do cudownej ikony Matki Bożej przybywali wierni różnych wyznań (prawosławni, później unici, rzymscy katoliccy, a nawet protestanci). Szukanie pomocy i pocieszenia ściągało do Cerkwi i monasteru żyrowickiego panujących, książąt, magnatów, szlachtę, duchownych, mieszczan i chłopów. Ikona Matki Bożej była tak samo czczona w okresie przynależności państwowej tego ośrodka do Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeczypospolitej, Rosji, II Rzeczypospolitej i Białorusi. To wyjątkowe miejsce, wybrane przez Najświętszą Marię Pannę, utkwiło głęboko w świadomości religijnej wielu narodów, ale przede wszystkim wśród Białorusinów. Artykuł przedstawia najstarsze relacje o objawieniu Matki Bożej Żyrowickiej; omówiono w nim również sposób przedstawienia owego wydarzenia w różnych okresach. Autor dokonał krytycznej prezentacji znanych i nieznanych źródeł do dziejów żyrowickiego sanktuarium. W kolejnej części artykułu skoncentrował się na problematyce przynależności Żyrowic do Aleksandra Sołtana w 1470 roku i możliwości objawienia się Maryi w tym roku w jego obecności. Ten fragment opracowania stanowi polemikę z dotychczasowymi ustaleniami oraz podaje najbardziej wiarygodny opis wydarzeń związanych z objawieniem się Najświętszej Maryi Panny w wizerunku żyrowickim i z powstaniem monasteru.
Zhyrovichi Temple, the largest shrine in Belarus, has been the subject of numerous publications and studies. The Zhyrovichi cult centre was known as early as the end of the 15th century, in the Grand Duchy of Lithuania. Believers of various faiths (Orthodox, later Uniates, Roman Catholics and even Protestants) flocked to the miraculous icon of the Mother of God. Seeking help and consolation, rulers, princes, magnates, nobles, clergy, townspeople and peasants were drawn to the Zhyrovichy Orthodox Church and Monastery. The icon of the Mother of God was venerated in the same way during the period of the centre’s state affiliation with the Grand Duchy of Lithuania, the Republic of Poland, Russia, the Second Republic of Poland and Belarus. This unique place, chosen by the Blessed Virgin Mary, has remained deeply rooted in the religious consciousness of many nations, but especially among Belarusians. The article presents the oldest accounts of the apparition of Our Lady of Zhyrovichi; it also discusses how the event was depicted in different periods. The author has made a critical presentation of known and unknown sources for the history of the Zhyrovichi shrine. In the next part of the article, he focused on the issue of the affiliation of Zhyrovichi with Aleksander Sołtan in 1470 and the possibility of Mary’s apparition in his presence that year. This part of the study polemicizes with previous findings and provides the most reliable description of the events surrounding the apparition of the Blessed Virgin Mary in the Zhyrovichi Picture and the establishment of the monastery.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2022, 119; 281-311
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bazylianie jako właściciele dóbr klasztornych w drugiej połowie XVIII wieku
Autorzy:
Lorens, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/950008.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
Basilian Fathers
monastery
economic instruction
manor
economy management
serfdom
bazylianie
monaster
instrukcja ekonomiczna
folwark
gospodarka
poddaństwo
Opis:
The Basilian monks, by reason of their ownership of landed estates conferred to them by charters, managed monastic manors. In supervising their subjects and in organising work they followed the guidelines set out in economic instructions, such as an instruction for the procurator, i.e. the Basilian father stewarding a manor at the village of Werchrata in the Bełz Voivodeship, formulated in 1768. The instruction contains rules of the procurator’s conduct towards the owners of neighbouring estates, the domestics, servants and subjects of the monastery, his care for manorial buildings and livestock, for harvest and crops.
Bazylianie z racji posiadania dóbr ziemskich, nadanych im na mocy fundacji, sprawowali zarząd nad folwarkami klasztornymi. W nadzorowaniu poddanych i organizacji pracy kierowali się wytycznymi sformułowanymi w instruktarzach ekonomicznych. Przykładem tego typu dokumentu była instrukcja dla prokuratora, czyli zakonnika zarządzającego gospodarstwem folwarcznym monasteru w Werchracie w województwie bełskim, pochodząca z 1768 r. Sformułowano w niej zasady postępowania prokuratora wobec właścicieli sąsiednich gruntów, czeladzi i poddanych klasztornych, opieki nad budynkami folwarcznymi i inwentarzem żywym oraz troską o zebranie i przechowywanie zbiorów. 
Źródło:
Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych; 2018, 79
0080-3634
Pojawia się w:
Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przejęcie żyrowickiego sanktuarium przez unitów
Taking over of Sanctuary in Zhyrovitse by Uniates
Autorzy:
Mironowicz, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2168543.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Akademia Supraska
Tematy:
Żyrowice
monaster
unia
ikona
Matka Boska Żyrowicka
Zhyrovitse
Orthodox Church
Uniates
Iwan Mieleszko
Opis:
The article presents the events related to the takeover of the Zhyrovitse monastery with the miraculous icon of the Mother of God by the Uniates. The Uniats came into possession of Zhyrovitse as a result of a fake trial and a groundless accusation of the murder of the owner of the estate, Ivan Soltan. Iwan Mieleszko, a supporter of the uniats, sentenced a person in the Zhyrovitse sanctuary and had his property confiscated. Subsequent subordination of the monastery to the Basilians and uniat metropolitans, indicated that Ivan Mieleszko was the executor of the planned plan to take away the sanctuary from the Orthodox Church of Zhyrovitse.
Źródło:
Latopisy Akademii Supraskiej; 2021, Obraz - Słowo - Litera, 12; 375-391
2082-9299
Pojawia się w:
Latopisy Akademii Supraskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rola Chilindaru w historii atoskiego monastycyzmu
A Role of Chilendar in the history of athonite monasticism
Autorzy:
Doroszkiewicz, Warsonofiusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/420232.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Atos
Cerkiew
Serbia
monaster
św. Sawa
mnisi
Athos
Church
monastery
St. Sava
monks
Opis:
Los Serbii od tysiąca lat związany jest z atoskim monasterem Chilandar. Sam monaster do momentu przejęcia przez Serbów istniał już od dwustu lat jednakże w 1198 roku został oficjalnie przekazany przez cesarza bizantyńskiego Aleksego III Angelosa, serbskiemu królowi Stefanowi Nemanii (przyjął mnisze imię Symeon) oraz jego synowi Rastko, który przyjął na Atosie mnisze imię Sawa. Ci dwaj późniejsi święci Cerkwi serbskiej przeszedłszy na Atosie przez wszystkie stopnie życia monastycznego sprawili, że monaster Chilendar stał się centrum życia kulturowo – duchowego, jak również i politycznego czasach niewoli osmańskiej. To tutaj na tle przepięknej atoskiej przyrody w klimacie modlitwy i zaciszu bogatych zbiorów chilendarskiej biblioteki, najwybitniejsze autorytety zarówno duchowne jak i świeckie otrzymały przygotowanie dla pracy zarówno misyjnej jak i politycznej co było bardzo istotne w szczególności w czasach pięćset letniej niewoli tureckiej. Wszelką pomoc przychodzącą z zewnątrz, okupowanej Serbii jak również z prawosławnej Rosji i rumuńsko-mołdawskich możnowładców chilendarscy ojcowie dzielili pomiędzy wszystkie potrzebujące atoskie monastery nie bacząc na pochodzenie etniczne ich mnichów. Te małe sumy przeznaczane było do opłacania drakońskich podatków i renowacji podupadających atoskich monasterów. Po uzyskaniu niepodległości Serbia po okresie pięćsetletniego polityczno-kulturowo- religijnego niebytu musiała utorować sobie drogę do odnalezienia się w nowej europejskiej rzeczywistości. Również los Chilendaru nie pozostał obojętny dla formułującej się na od nowa serbskiej państwowości. Monaster zapełnił się na nowo serbskimi mnichami. Odbudowywali oni nie tylko struktury życia monastycznego ale kładli podwaliny dla dalszego duchowo-kulturalnego rozwoju wyzwolonej z islamskiej niewoli swojej serbskiej ojczyzny.
The very destiny of Serbia has been connected with the athonite monastery Chilendar since thousand year. Monastery Chilendar since being accepted by the Serbian king had existed for 200 years before as a simple athonite monastery. However in 1198 it was officially given by the byzantine emperor Aleksios III Angelos to the Serbian king Stefan Nemania (his monastic name was Simeon) and his son duke Rastko who later became monk Sava. Those two saints of the Serbian Orthodox Church caused that monastery Chilendar had become the very center of the spiritual and cultural life of the Serbian state and political life during the osman slavery as well. Here in the climate of beautiful athonite nature, in the climate of prayer and in the shelter of the reach collection of libraries. Many of Serbian outstanding personalities received here spiritual and secular training needed for the mission and political work during years of the ottoman slavery. The very help coming from orthodox Russia and Romanian and Moldavian nobility, fathers of Chilendar sheared to the all athonite monasteries being in need regardless of ethnic descend of monks. Those little sums were directed to pay large taxes and renovations of monasteries that were in very bed state. After 500 period of the political-cultural and religious non-existence, Serbia paved the way for new European reality. Also the fate of the Chilendar had not remain neutral for the reconstructed new Serbian state. Once more monastery was filled up the serbian monks. That had rebuild the structures of the monastic life and created the very base for the further development of liberated from the Islamic slavery their Serbian country.
Źródło:
ELPIS; 2015, 17; 53-58
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kodeks supraski wśród zbiorów biblioteki monasteru supraskiego. Kilka hipotez w sprawie czasu przybycia Minieji Czetnej z XI wieku do Supraśla
Autorzy:
Kierejczuk, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2167276.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Akademia Supraska
Tematy:
monaster supraski
Kodeks supraski
Supraśl monastery
Codex of Supraśl
Opis:
In 1498 some monks from the Kiev Pechersk Lavra came to Grodek to found a monastery, which was later transferred to Suprasl. The co-founders of this initiative were Alexander Khodkevich and the bishop of Smolensk, Joseph Soltan. At the beginning of the XVI century there were 40 monks. In 1505 the patriarch of Constantinople, Joachim confirmed the foundation of the monastery and of its church in a special tomos. Gradually the monastery was granted with lands and villages, acquired an important role among the monasteries of the country, maintained contacts with Mount Athos and other centres of religious life. It became itself a centre of theological thought. The monastery was famous also for its library and scriptorium. The founders of the monastery believed that copying, ornamentation and biding the books should be one of the principle works of the monks. With the time the library of the monastery acquired more and more books, among others also very rare manuscripts and parchment codices. It contained religious books (liturgical books, lives of the saints) as well as historical and chronicle materials. In 1823 Michael Bobrovsky, while making research on the collection of the library, found among the ancient books an XI century Cyrillic manuscript in Old Church Slavonic – the Chetnaya Menea for March.The volume was afterwards called Codex Suprasliensis after the place were it was found. The codex consists of 285 pages and contains 24 lives of the saints, 20 homilies of St. John Chrysostom as well as those of St Basil the Great, Photius and Epiphanius of Cyprus. There is no precise information concerning the place, time and author of the manuscript. Several theories though exist concerning when and how the codex arrived in the Suprasl monastery: it was a gift from the founder of the monastery, Alexander Khodkevich; it was brought from Mount Athos, Kiev Pechersk Lavra or a Bulgarian monastery; it was brought to the monastery at the time of its foundation; came in 1505 together with the tomos of the patriarch of Constantinople, Joachim; was given by the metropolitan Joseph Soltan during the consecration of the Annunciation church in 1511; arrived before 1532; was brought by Kievan ob Bulgarian monks before 1557; was offered in 1582 by the Serbian and Bulgarian patriarch Gabriel; was given by the patriarch of Constantinople Jeremiah II in 1589; was brought to the monastery after 1557, before 1645 and remained there in 1668. The analysis of its copies and the notes written on it allows to follow the journey of the Codex Suprasliensis. Some of the theories are more probable than others, still the scientists cannot come up with one definite version of how and when the Chetnaya Menea came to the Suprasl monastery.
Źródło:
Latopisy Akademii Supraskiej; 2011, Kościół prawosławny na Bałkanach i w Polsce – wzajemne relacje oraz wspólna tradycja, 2; 141-152
2082-9299
Pojawia się w:
Latopisy Akademii Supraskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kasata klasztoru bazyliańskiego w Lublinie w latach 1864–1866
Dissolution of the Basilian monastery in Lublin in the years 1864-1866
Autorzy:
Lorens, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1022935.pdf
Data publikacji:
2020-12-21
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
monaster
Lublin
kasata
cerkiew
biblioteka
Bazylianie
monastery
Basilians
dissolution
church
library
Opis:
Monaster bazyliański w Lublinie w połowie XIX w. był jednym z pięciu klasztorów w Królestwie Polskim. O jego kasacie zdecydował namiestnik Teodor Berg rozporządzeniem z 10 XII 1864 r. Przeprowadzono ją 30 I 1865 r. Nieruchomości klasztorne zostały przejęte na rzecz Skarbu Królestwa Polskiego. Cerkiew pw. Przemienienia Pańskiego stała się świątynią parafialną, zaś dotychczasowy przełożony klasztoru został jej tymczasowym administratorem jako wikariusz. Zabudowania klasztorne przeznaczono na mieszkanie parocha oraz unicką szkołę elementarną. W 1875 r. ze względu na likwidację Cerkwi unickiej w Królestwie Polskim parafia stała się prawosławną.
In the mid-19th century, the Basilian monastery in Lublin was one of the five monasteries of this type in the Kingdom of Poland. Its dissolution was ordered by the governor Teodor Berg on 10 December, 1864, and carried out on 30 January, 1865. The monastic property was repossessed and taken over by the Treasury of the Kingdom of Poland. The Church of the Transfiguration of the Lord thus became a parish church, and the former monastery superior became its temporary administrator on the post of a vicar. The monastery buildings were to be used as the rector’s apartment and a Uniate elementary school. Following the liquidation of the Uniate Church in the Kingdom of Poland in 1875, the parish was joined to the Orthodox Church.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2020, 114; 203-216
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polskie prawosławie w internecie (według stanu na rok 2007)
Польское православие в интернете (по состаянию на 2007 год)
Autorzy:
Kołbuk, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945239.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
prawosławie
internet
cerkiew
autokefalia
diecezja
parafia
monaster
orthodox
church
autocephaly
diocese
parish
monastery
Opis:
На протяжении многих веков на землях, которые находились в составе Речи Посполитой также функционировала Православная церковь. В основном Православие ассоциировалось с восточно-европейской традицией. Не смотря на то, что Православие было связано с российской политической экспансей в Польше еще до недавних времен, общие интересы католиков и православных как правило были конфликтными. Только с половини ХХ века конфликты между двумя религиозными конфессиями перестают существовать. Сегодня в Польше у Православия много верных. Поэтому многие интернет издания поддерживают интеграцию этой широко вызнаваемой религии. К тому же, жители современной Польши, благодаря интернет сайтам, могут узнать прошлое и культуру восточного хрестиянства.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2008, 56, 7; 105-119
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 39

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies