Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "leczenie zabiegowe" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Współczesne możliwości leczenia kamicy układu moczowego u dzieci
    Current options of medical treatment of paediatric urolithiasis
    Autorzy:
    Bochniewska, Violetta
    Jung, Anna
    Jurkiewicz, Beata
    Straż-Żebrowska, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031550.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    children
    citrate
    conservative treatment
    potassium
    surgical treatment
    urolithiasis
    kamica układu moczowego
    cytrynian potasu
    leczenie zachowawcze
    leczenie zabiegowe
    dzieci
    Opis:
    Successful pharmacological treatment in patients with urolithiasis is currently possible. It is estimated that 80% of stones are passing urinary tract spontaneously. The essential management strategies in all type of urolithiasis is to sterilize the urinary tract, ensure proper diuresis and reduce salt intake. Low urine citrate levels is observed in 5-10% of the patients with the first episode of kidney stones. Potassium as well as sodium citrate are being used in medical practice. Surgical therapy should be considered when the stone dimension is increasing and at the same time recurrent episodes of renal colic or urinary tract infections are observed. Indications for surgical treatment of urolithiasis, regardless of the stone size, are: urinary tract infection coexisting with the high risk of pylonephritis or kidney abscess, difficulties in urine outflow with risk of worsening renal function, chronic pain, urolithiasis diagnosed in the single or transplanted kidney, bilateral block of the urine outflow from kidneys. The patients selection to ESWL depends on the present indications and contraindications. In recent years the view on the treatment of staghorn kidney stones has changed. In the past staghorn stones were qualified to open surgery. Nowadays ESWL and PCNL are recommended. The first-line treatment for ureteral stones is endoscopic treatment. Invasive treatment of urolithiasis has been changing lately, there is less open surgery in favour of endoscopic management.
    Obecnie wielu pacjentów z kamicą nerkową może być z powodzeniem leczonych zachowawczo. Ocenia się, że 80% złogów rokuje na samoistne wydalenie. Utrzymanie jałowości dróg moczowych, zapewnienie prawidłowej diurezy, ograniczenie podaży soli stanowią podstawę terapii wszystkich typów kamicy. U 5-10% chorych z pierwszym incydentem kamicy moczowej obserwuje się zmniejszone wydalanie cytrynianów z moczem. W praktyce klinicznej cytryniany stosowane są w postaci soli sodowych i potasowych. W przypadku zwiększenia wymiarów konkrementów, zwłaszcza przy częstych nawrotach kolek nerkowych i zakażeń układu moczowego, należy rozważyć postępowanie zabiegowe. Wskazaniami do zabiegu usunięcia złogu, niezależnie od jego wielkości, są: współistnienie zakażenia układu moczowego z ryzykiem rozwoju odmiedniczkowego zapalenia nerek lub roponercza, znaczne utrudnienie odpływu moczu z dróg moczowych z zagrożeniem pogorszenia funkcji nerki, przewlekły ból, kamica jedynej lub przeszczepionej nerki, obustronny blok odpływu z nerek. W kwalifikacji do ESWL należy uwzględnić obowiązujące aktualnie wskazania i przeciwwskazania. W ostatnich latach zmienił się pogląd na temat leczenia złogów odlewowych. Dawniej kamica odlewowa była wskazaniem do postępowania operacyjnego. Obecnie zaleca się stosowanie ESWL i/lub PCNL. W leczeniu kamicy moczowodowej podstawową metodę stanowią zabiegi endoskopowe. Obecnie w zabiegowym leczeniu kamicy układu moczowego obserwuje się zmniejszenie liczby zabiegów otwartych na korzyść endoskopowych metod usuwania złogów.
    Źródło:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 304-308
    1734-1531
    2451-0742
    Pojawia się w:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Aktualne problemy kamicy układu moczowego u dzieci
    Current problems of urolithiasis in children
    Autorzy:
    Bochniewska, Violetta
    Jung, Anna
    Lichosik, Marianna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031595.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    children
    conservative treatment
    etiologic factors
    primary hyperoxaluria
    surgical treatment
    urolithiasis
    kamica układu moczowego
    czynniki etiologiczne
    pierwotna hiperoksaluria
    leczenie zachowawcze
    leczenie zabiegowe
    dzieci
    Opis:
    Urolithiasis is one of the civilization diseases. In recent years the incidence of that sickness is increasing constantly. Taking into account frequency of appearance of urolithiasis, it is the third of urinary tract disease in male sex, after urinary tract infections and prostatic hyperplasia. In the past, urolithiasis was known as disease of middle age and elderly people. Currently younger children even infants and neonates are diagnosed with urolithiasis. Meaning of urolithiasis risk factors is marked by many scientists. According to some of them, detection of risk factors is possible in 69-100% of cases. Knowledge of urolithiasis risk factors is important in choice of proper therapeutic procedures. Urolithiasis risk factors are: metabolic abnormality in range of promotores of crystallization, recurrent urinary tract infections, urinary tract defects (especially that with urine outflow difficulty), urine pH level unfavourable to metabolic disturbances, inhibitors of crystallization. Stones crystallization process depends also on inhibitors of that reaction. It is possible to use citrates in treatment and that makes them more interesting. Most recent studies report that the influence of genetic factors in lithogenesis process is significant. Research over gene polymorphisms of urolithiasis are currently led dynamically. Therefore it seems to be the way to resolve many problems of urolithiasis in the future.
    Kamica układu moczowego należy do chorób cywilizacyjnych. W ostatnich latach obserwuje się systematyczny wzrost częstości występowania tego schorzenia. Kamica układu moczowego jest trzecią pod względem częstości, po zakażeniach układu moczowego i po gruczolaku stercza u mężczyzn, chorobą układu moczowego. W przeszłości kamica moczowa uznawana była za chorobę wieku średniego i starszego. Obecnie rozpoznawana jest u coraz młodszych dzieci, nawet w pierwszym kwartale życia. Wielu autorów podkreśla znaczenie poznania czynników ryzyka kamicy układu moczowego. Według niektórych ustalenie ryzyka powstania złogu jest możliwe w 69-100% przypadków. Znajomość czynników ryzyka ma znaczenie dla wyboru właściwego postępowania terapeutycznego. Należą do nich: zaburzenia metaboliczne w zakresie promotorów krystalizacji, nawracające zakażenia układu moczowego, wady układu moczowego, zwłaszcza te z utrudnieniem odpływu moczu, niekorzystny dla danego zaburzenia metabolicznego odczyn moczu, inhibitory krystalizacji. Na proces krystalizacji złogów mają wpływ również inhibitory tej reakcji. Możliwość zastosowania cytrynianów w terapii powoduje, że zainteresowanie tym inhibitorem jest znaczne. W ostatnim czasie w wielu pracach podkreśla się znaczącą rolę czynników genetycznych. Badania nad wariantami genetycznymi kamicy układu moczowego są obecnie dynamicznie prowadzone. Wydaje się, że ich poznanie jest drogą do rozwikłania wielu problemów kamicy w przyszłości.
    Źródło:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 298-303
    1734-1531
    2451-0742
    Pojawia się w:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Oporne nadciśnienie tętnicze jako problem w praktyce klinicznej
    The issue of treatment-resistant hypertension in clinical practice
    Autorzy:
    Prejbisz, Aleksander
    Januszewicz, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1033146.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    causes
    diagnostics
    leczenie farmakologiczne
    occurrence
    pharmacological treatment
    resistant hypertension
    surgical treatment
    oporne nadciśnienie tętnicze
    występowanie
    przyczyny
    diagnostyka
    leczenie
    zabiegowe
    Opis:
    Resistant hypertension is defined as a clinical situation characterised by a failure to achieve lower systolic and diastolic blood pressure levels below 140 mm Hg and 90 mm Hg, respectively, despite the use of the principles of lifestyle modification as well as pharmacological treatment, including a diuretic as well as two other antihypertensives belonging to different groups, administered at adequate doses (mineralocorticoid receptor may not be included in the regimen). Previous studies suggest that the prevalence of resistant hypertension in the population of patients receiving antihypertensive treatment is 13%. According to a Polish nationwide survey NATPOL 2011, 13% of patients treated due to hypertension suffer from resistant hypertension. It was noted that factors predisposing and/or related to the development of resistant hypertension primarily include: advanced age, high/increased baseline blood pressure (systolic pressure in particular), obesity, excessive salt intake, chronic renal disease and diabetes. There is a consistent view that apart from non-compliance with lifestyle modification, an inadequate antihypertensive regimen and/or non-compliance with therapeutic indications are among the most common causes of treatment-resistant hypertension. Current recommendations for the management of patients with resistant hypertension also stress the importance of identifying the causes of secondary hypertension. This represents a very important element in the management of resistant hypertension and may facilitate pharmacological treatment. In the case of failure to achieve blood pressure target values, it is recommended to include a drug belonging to aldosterone receptor antagonists. If both, non-pharmacological and pharmacological therapies prove inefficient, surgical treatment of resistant hypertension may be considered in selected cases.
    Oporne nadciśnienie tętnicze definiowane jest jako sytuacja kliniczna, kiedy wykorzystując zasady modyfikacji stylu życia oraz leczenie farmakologiczne – obejmujące diuretyk i dwa inne leki hipotensyjne z rożnych grup w adekwatnych dawkach (schemat nie musi uwzględniać antagonisty receptora mineralokortykoidowego) – nie udaje się obniżyć ciśnienia tętniczego skurczowego i rozkurczowego odpowiednio poniżej 140 mm Hg i 90 mm Hg. Dotychczasowe badania wskazują na sięgający blisko 13% odsetek występowania opornego nadciśnienia tętniczego w populacji leczonej hipotensyjnie. Z ogolnopolskiego badania NATPOL 2011 wynika, że częstość występowania opornego nadciśnienia tętniczego sięga 13% chorych leczonych na nadciśnienie tętnicze. Zwrocono uwagę, że do czynnikow predysponujących do rozwoju opornego nadciśnienia tętniczego lub/i związanyc hz nim należą zwłaszcza: bardziej zaawansowany wiek, wysokie/wyższe wyjściowe ciśnienia tętnicze (przede wszystkim skurczowe), otyłość, nadmierne spożycie soli kuchennej, przewlekła choroba nerek czy cukrzyca. Panuje zgodny pogląd, że obok nieprzestrzegania zasad modyfikacji stylu życia jedną z najczęstszych przyczyn opornego nadciśnienia tętniczego jest niewłaściwy schemat leczenia hipotensyjnego lub/i niestosowanie się do zaleceń terapeutycznych. We wspołczesnych zaleceniach dotyczących postępowania z chorym na oporne nadciśnienie podkreśla się rownież znaczenie wykrycia przyczyny rozwoju nadciśnienia wtornego. Zajmuje to bardzo ważne miejsce w schemacie postępowania z chorym na oporne nadciśnienie tętnicze i może ułatwić prowadzenie leczenia farmakologicznego. W przypadku nieosiągnięcia docelowych wartości ciśnienia tętniczego zaleca się dołączenie leku z grupy antagonistow receptora aldosteronu. W sytuacji nieskuteczności terapii niefarmakologicznej i farmakologicznej w wybranych przypadkach do rozważenia pozostaje leczenie zabiegowe nadciśnienia opornego.
    Źródło:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2014, 10, 2; 152-162
    1734-1531
    2451-0742
    Pojawia się w:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Leczenie bólu Część IV. Blokady nerwów
    Paintherapy Part IV. Nerveblocks
    Autorzy:
    Leś, Jarosław
    Grzesiak, Joanna
    Sokół-Kobielska, Elżbieta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031048.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    interventional pain therapy
    nerve blocks
    neurolysis
    pain
    sympathectomy
    ból
    blokady nerwów
    zabiegowe metody leczenia bólu
    neuroliza
    sympatektomia
    Opis:
    Past years have been marked with an increased interest in invasive treatment of acute and chronic pain. Anaesthesiologists when treating intra and postoperative pain use these methods most often. In chronic pain their use is less frequent. Depending on method used to perform the blockade it can have short or long lasting analgetic effect. Local anaesthetics are used with or without adjuvants such as clonidine, opioids, and adrenaline. In case of long-term blockade chemical substances, thermal and surgical methods are used to disrupt nervous structures. Unfortunately the scientific research has not been extensive in this field and that is the reason for them not to be popular. Invasive pain treatment is used in cases of failure of conservative methods or where side effects of the treatment were unacceptable. Presently these methods are more often required to support the pharmacological treatment in every stage of illness so they should be recognized as alternative or adjuvant methods in analgetic ladder. Besides analgetic effect short-lasting blockades are used for diagnostic purposes allowing localizing the place responsible for triggering pain experience as well as prognostic before planed long-lasting blockade. In chronic pain short lasting blocks should be avoided except for diagnostic purposes. Before application of any blockade we should consider if the benefit of the method would be greater than potential side effects.
    W ostatnich latach zainteresowanie zabiegowymi metodami leczenia bólu ostrego i przewlekłego znacząco wzrosło. Stosowane są one najczęściej przez anestezjologów w leczeniu bólu związanego z zabiegami operacyjnymi. W przypadku bólu przewlekłego metody zabiegowe wykorzystywane są znacznie rzadziej. W zależności od użytego środka blokady mogą mieć działanie krótko- lub długotrwałe. Do wykonania blokad krótkotrwałych używa się leków znieczulenia miejscowego, z ewentualnym dodatkiem leków wspomagających, takich jak adrenalina, opioidy, klonidyna. W przypadku blokad długotrwałych wykorzystywane są metody chemiczne, termiczne lub chirurgiczne mające na celu uszkodzenie struktur nerwowych. Niestety, ze względu na niewielką liczbę dobrze opracowanych badań naukowych nie cieszą się one popularnością. Inwazyjne leczenie bólu, poza wybranymi przypadkami, było wprowadzane, gdy metody zachowawcze nie przyniosły pożądanego złagodzenia bólu lub gdy skutki uboczne nie były akceptowane. Obecnie przeważa pogląd, że powinny one wspomagać leczenie farmakologiczne na każdym etapie choroby. Uznaje się je za alternatywne lub adiuwantowe metody leczenia w drabinie analgetycznej. Oprócz efektu przeciwbólowego blokady krótkotrwałe wykorzystywane są w celach diagnostycznych (pozwalają zlokalizować miejsce odpowiedzialne za wywołanie doznań bólowych) oraz prognostycznych - przed planowaną blokadą długotrwałą. W bólach przewlekłych należy unikać blokad przynoszących krótkotrwałe złagodzenie dolegliwości, z wyjątkiem blokad diagnostycznych. Przed wykonaniem jakiejkolwiek blokady należy rozważyć, czy wynikające z niej korzyści będą większe od potencjalnych niepożądanych skutków ubocznych.
    Źródło:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2008, 4, 3; 169-177
    1734-1531
    2451-0742
    Pojawia się w:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies