Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:

Co to jest intertekstualność
What Is Intertextuality

Autorzy:

Wójcik, Anna

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1956394.pdf

Data publikacji:

1998

Wydawca:

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL

Opis:

Sprecyzowanie definicji genezy, obszaru zainteresowań oraz narzędzi badawczych intertekstualności nie jest zadaniem łatwym, gdyż należy ona do najbardziej Proteuszowych zjawisk współczesnego literaturoznawsta.
It is no easy task to specify the definition, genesis, area of interest or research tools of intertextuality, because it is one of the most protean phenomena of modern literary research.

Źródło:

Roczniki Humanistyczne; 1998, 46, 1 Special Issue; 115-128
0035-7707

Pojawia się w:

Roczniki Humanistyczne

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:

Intertekstualność jako forma dialogu międzykulturowego
Intertekstualnost v vlogi medkulturnega dialoga
Intertextuality as a way of cultural dialogue

Autorzy:

Muszyńska, Anna

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/486802.pdf

Data publikacji:

2011-01-01

Wydawca:

Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego

Tematy:

dialog kulturowy
intertekstualność
przekład
cultural dialogue
intertextuality
translation

Opis:

Literarna besedila, ki se (zaradi svoje intertekstualnosti) navezujejo na druga besedila, značilna samo za literarno tradicijo in kulturo originala, veljajo za prevajalca kot posebna vrsta translatorske problematike in resni praktični problem. Članek obravnava to tematiko na primeru pesmi "Urszula Kochanowska" (poljskega avtorja Bolesława Leśmiana) v prevodu Toneta Pretnarja. Intertekstualni elementi, ki so prisotni v originalu, ustvarjajo dialog z literarno tradicijo in sprejemno kulturo, ker v tujem/drugem kontekstu pridobivajo drugačno, novo interpretacijsko vlogo, funkcinirajo drugače in imajo drugačno vrednost.
The artistic texts which as a part of the intertextuality phenomena refer to other texts, known only in the native literary tradition and culture of the original text, present an enormous challenge for the translator ( in this article the deliberations on this subject are illustrated by the work of Bolesław Leśmian titled "Urszula Kochanowska" in a Slovenian translation of Tone Pretnar). The intertexual elements go into a dialogue with a literary translation and a target culture because in a foreign context they function differently. However, they always have enriching value (at least from the cognitive perspective).

Źródło:

Przekłady Literatur Słowiańskich; 2011, 2, 1; 295-305
1899-9417
2353-9763

Pojawia się w:

Przekłady Literatur Słowiańskich

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:

Intertekstualność w powieści Chajima Beera Et hazamir

Autorzy:

Piela, Marek

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/679425.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej

Tematy:

Haim Beer, The Time of Trimming, Intertextuality, Modern Israeli Prose
Chajim Beer, Et hazamir, intertekstualność, współczesna literatura izraelska

Opis:

The novel Et hazamir ʻThe Time of Singing/Trimmingʼ by Haim Be'er relates experiences of young recruit Nahum Gvirtz who was posted to serve in a rabbinical unit of Israel Defense Forces, just before the Six Day War. The novel is written in a highly sophisticated style, replete with allusions to the Hebrew Bible, less frequently to the Talmud and the New Testament. The allusions to the Hebrew classical texts  often have a form of microquotations, i.e. short phrases that can be recognized as quotations only thanks to their linguistic form, not to their meaning which is too general and unspecified. Because of this feature of the microquotations it seems that a translation of the novel which would be faithfull in terms of the style and its impact on the reader, is impossible. The function of those allusions is threefold: in most cases they create a mock-heroic effect, when they appear in passages referring to negative chatacters (exponents of religious zionism: Raphael Gvirtz,  Nathan Mivcar, members of decadent hasidic movement: Yidel Shubin and his masters), less frequently the allusions contribute to elevated style, when they refer to positive characters (Nahum Gvirtz, his mother Chava, and Ziser, an exponent of religious humanism). Last but not least the allusions are the base for jokes and amusing anecdotes.
Powieść Chajima Beera Et hazamir ‘Czas śpiewu/wycinania’ przedstawia losy młodego rekruta, Nachuma Gwirca, który służy w jednostce rabinatu wojskowego armii izraelskiej w okresie poprzedzającym wojnę sześciodniową. Powieść jest napisana w wysoce artystycznym stylu, obfitującym w aluzje do Starego Testamentu, rzadziej do Talmudu i do Nowego Testamentu. Nawiązania do klasycznych tekstów hebrajskich są często mikrocytatami, to jest krótkimi frazami, które mogą być rozpoznane jako cytaty tylko na podstawie ich szczególnej formy językowej, a nie na podstawie znaczenia, które jest zbyt ogólne i mało specyficzne. Z powodu tej właśnie cechy, częstych w powieści, mikrocytatów wydaje się niemożliwy jej przekład, który byłby wierny stylistycznie. Aluzje do klasyki judaizmu pełnią w powieści trzy funkcje. Najczęściej są one tworzywem stylu heroikomicznego, gdy pojawiają się we fragmentach dotyczących postaci przedstawionych w negatywnym, satyrycznym świetle (czyli wyznawców syjonizmu religijnego: Rafaela Gwirca i Natana Miwcara, oraz przedstawicieli schyłkowego chasydyzmu: Jidela Szubina i jego mistrzów duchowych). Rzadziej aluzje te przyczyniają się do podniesienia stylu, gdy mianowicie mowa o postaciach pozytywnych (Nachum Gwirc, jego matka, Ziser – przedstawiciel humanizmu religijnego. Wreszcie aluzje te bywają materiałem zabawnych anekdot i żartów słownych.

Źródło:

Artes Humanae; 2017, 2
2449-6340

Pojawia się w:

Artes Humanae

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:

Intertekstualność współczesnej komunikacji. Memy a teksty kultury
Intertextuality in contemporary communication. Mems and texts of culture

Autorzy:

Burkacka, Iwona

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/911237.pdf

Data publikacji:

2016-12-15

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

meme
intertextuality
the art of covers
processing
mem
intertekstualność
sztuka kowerów
przetworzenie

Opis:

Internetowe memy są przykładem gatunku, w którym wykorzystuje się różnorodne nawiązania do tekstów kultury. Nawiązania dotyczą zarówno genezy gatunku (stemmat, emblemat, kolaż, rysunek satyryczny), jak i jego elementów graficznych i tekstowych. Źródłem odwołań są najczęściej dzieła istotne dla danej społeczności, należące do kanonu literatury, malarstwa czy sztuki filmowej, a także cieszące się uznaniem publiczności elementy kultury popularnej, np. seriale, książki i reklamy. Same memy są niejednorodne. Niektóre można rozpatrywać jako dzieła sztuki (artystyczne memy), inne jako przejaw kultury kontrmówienia, komentarz dotyczący rzeczywistości czy formę nieskomplikowanej rozrywki. Nie wszystkim towarzyszy humor, żart czy zabawa, czasami mamy do czynienia z ironią czy czarnym humorem. Umiejętność odczytania przekazu i gry elementów jest wyznacznikiem przynależności do wspólnoty komunikacyjnej.
Online memes are examples of a genre employing various references to texts of culture. The references concern the origin of the genre (a stemmata, an emblem, a collage, a satirical painting) as well as its graphical and text elements. The references most frequently come from works of significance to a specific community. These are famous works of literature, painting or the film art as well as elements of pop culture which enjoy the recognition of the public, e.g. TV series, books and commercials. The memes themselves are non-uniform. Some may be examined as works of art (artistic memes), others as signs of the culture of counter-speaking, a comment on the reality or a form of uncomplicated entertainment. Not all of them are accompanied by humour, joke or play; sometimes they offer irony or black humour. The ability to decipher the message and the play of elements indicates one’s affiliation with a communication community.

Źródło:

Poznańskie Spotkania Językoznawcze; 2016, 32; 75-91
2082-9825
2450-0259

Pojawia się w:

Poznańskie Spotkania Językoznawcze

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:

Intertekstualność współczesnej komunikacji internetowej. Intertekstualne odwołania wewnątrzgatunkowe w memach
Intertextuality in contemporary Internet communication. Intertextual references in memes (within the genre)

Autorzy:

Zdunkiewicz-Jedynak, Dorota

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/911239.pdf

Data publikacji:

2016-12-15

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

meme
intertextuality
genre
mem
intertekstualność
gatunek

Opis:

Relacje intertekstualne, rozumiane jako rodzaj gry − zaproponowanej przez autora i podejmowanej przez odbiorcę, leżą u podstaw procesu tworzenia i odbioru memów internetowych. W wypadku memu internetowego gra intertekstualna jest bardziej skomplikowana niż w wypadku tradycyjnych tekstów literackich, ponieważ odnosi się do różnych systemów znakowych – ikonicznych i werbalnych, często oprócz nawiązań do memów sieciowych proces odkrywania związków intertekstualnych wymaga dodatkowo odkrycia pozasieciowych odniesień tekstowych. Przedmiotem zainteresowania autorki artykułu są mechanizmy wewnątrzgatunkowej gry intertekstualnej, wykorzystywane przez twórców memów internetowych. Pokazane są one na przykładzie jednej serii memetycznej. Wskazówki dla odbiorcy memu, by jego odbiór miał charakter intertekstualny, znaleźć można zarówno na poziomie ikonicznym – przez powielanie elementu ikonicznego lub jego części, jak i na poziomie tekstu werbalnego – przez powielenie struktur składniowych (np. pytajnych, paralelnych), stosowanie innowacyjnych zabiegów językowych: słowotwórczych (używanie neologizmów), fleksyjnych (powoływanie do życia form gramatycznych niewystępujących w uzusie), zniekształcenia fonetyczne i ortograficzne, prowadzące do ujawnienia łatwo zauważalnego podobieństwa formalnego nowego tekstu do fragmentów lub całego tekstu, który ma być uwzględniony w odbiorze intertekstualnym.
Intertextual references as a game suggested by the author and played by the Internet user, contribute to the process of creating and receiving online memes. In their case this intertextual game is more complicated than in traditional literary texts as it refers to different sign systems: iconic and verbal. Frequently on top of referring to online memes the process of discovering intertextual relations necessitates uncovering textual references from outside the Internet. The author focuses on the mechanisms of this intertextual game within specific types of memes. The mechanisms are presented on the basis of a study of one meme series. For intertextual reception of a meme, the clues for the receiver are both on the iconic level (by repeating the iconic element or a part of it) as well as on the level of the verbal text (by repeating the syntactic structures), e.g. questions, parallel structures, an innovative use of the language which involves new morphological and inflectional formations (the use of neologisms and inflectional forms which are not used by native speakers), distortions of the phonetics and spelling which lead to a noticeable formal similarity between the newly created text and the text (or its fragments) to which the intertextual reference is made.

Źródło:

Poznańskie Spotkania Językoznawcze; 2016, 32; 57-73
2082-9825
2450-0259

Pojawia się w:

Poznańskie Spotkania Językoznawcze

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:

XLI Международная научная конференция «Болдинские чтения»

Autorzy:

Sadzińska, Ewa

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/651066.pdf

Data publikacji:

2013

Wydawca:

Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego

Tematy:

konferencja puszkinowska
Bołdino
tradycja puszkinowska
intertekstualność
dialog

Opis:

sprawozdanie z konferencji

Źródło:

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2013, 06
1427-9681
2353-4834

Pojawia się w:

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:

Powidok intertekstualny
The Intertextual After-Image

Autorzy:

Kwiatkowska, Agnieszka

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1363309.pdf

Data publikacji:

2016-02-10

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

Julian Przyboś
after-image
intertextuality
Władysław Strzemiński
intertekstualność
powidok

Opis:

W poezji Juliana Przybosia można zaobserwować szczególny model intertekstualności, który pojawia się w lirykach poświadczających równocześnie recepcję wybranego dzieła literackiego i percepcję fragmentu rzeczywistości, którego dane dzieło dotyczyło. Przyboś uważa, że rodzaj wizualnych doświadczeń i ogólna świadomość patrzącego ma decydujący wpływ na sposób przyjmowania i zapisywania kolejnych doznań. Takie przeświadczenie łączy się bezpośrednio z teorią widzenia Strzemińskiego, w myśl której odbiór bodźców wzrokowych zależy w sposób istotny od impulsów bezpośrednio je poprzedzających, więc sposób postrzegania tego, na co patrzymy „teraz”, zdeterminowany jest obrazem tego, na co patrzyliśmy „wcześniej”. Szczególny rodzaj zależności pomiędzy poezją Przybosia a lirykami Słowackiego nazwać można powidokiem intertekstualnym. Termin ten może znaleźć zastosowanie także wobec zależności intertekstualnych w innych tekstach.
A particular model of intertextuality can be observed in Julian Przyboś’s poetry; it occurs in poems bearing witness simultaenously to the reception of a literary work and the perception of a fragment of reality dealt with in that work. Przyboś feels that the viewer’s individual history of visual experiences and overall consciousness has a decisive influence on the way he or she assimilates and registers subsequent experiences. This conviction is directly linked to Strzemiński’s theory of seeing; in his view, the reception of visual stimuli is crucially dependent on the impulses directly preceding it, so that the way we perceive what we are looking at now is determined by the image of what have looked at earlier. A particular kind of dependence between Przyboś’s poetry and the poems of Słowacki can be called an intertextual after-image. This term can have further applications in dealing with intertextual dependence in other texts.

Źródło:

Forum Poetyki; 2016, 3; 72-77
2451-1404

Pojawia się w:

Forum Poetyki

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:

Rafał Wojaczek: "To się Norwid kłania, widać dobrze przeczytałem jaki jego wiersz"

Autorzy:

Jarzyna, Anita

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/624117.pdf

Data publikacji:

2008

Wydawca:

Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

Tematy:

Wojaczek
Norwid
intertekstualność

Źródło:

Colloquia Litteraria; 2008, 3, 1/2; 45-75
1896-3455

Pojawia się w:

Colloquia Litteraria

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:

Tmou za láskou. Renarracja Quo vadis w słowackim musicalu

Autorzy:

Szargot, Barbara

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/2031041.pdf

Data publikacji:

2019-12-16

Wydawca:

Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego

Tematy:

positivism
Sienkiewicz
musical
intertextuality
pozytywizm
intertekstualność

Opis:

The paper is a description of the Slovak musical based on Henryk Sienkiewicz’s novel Quo Vadis. The analysis has been made  on the basis of the categories of intertextual research proposed by George Genette. Transferring Sienkiewicz’s story into the world of pop culture in case of this musical is done by changing its main subject: now it is love in all its meanings. Looking at this, we can see which elements of the author’s creation seem appealing for the contemporary culture: the word (the widely quoted hipotext), the plot  in a broad outline and the emotion it carries.

Źródło:

Tematy i Konteksty; 2019, 14, 9; 599-609
2299-8365

Pojawia się w:

Tematy i Konteksty

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:

Po co się pisze pastisze?
What for are written pastiches?

Autorzy:

Michałowski, Piotr

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/971284.pdf

Data publikacji:

2014

Wydawca:

Łódzkie Towarzystwo Naukowe

Tematy:

pastisz
genologia
intertekstualność
pastiche
genology
intertextuality

Opis:

Artykuł jest próbą analizy przyczyn i celów pisania pastiszu. Autor zestawia teorię gatunku z własną praktyką pastiszowania. Porównanie definicji ze słowników terminów literackich angielskich, francuskich, rosyjskich i polskich oraz opracowań teoretycznoliterackich pozwala dostrzec zarówno podobieństwa, jak różnice ujęć — także związków gatunku z parodią. Wyprowadzone z tych źródeł uogólnienie pozwala sformułować własną definicję: pastisz jest interpretacją cudzego tekstu, dokonaną bez użycia metajęzyka. Jego cele mogą być różne, zarówno poważne, jak i ludyczne: 1) sposób interpretacji dzieła oryginalnego, 2) demonstracja mistrzowskiego opanowania cudzego stylu, 3) wykorzystanie wygasłej poetyki, 4) sposób przezwyciężenia wpływu innych dzieł na własne, 5) rekonstrukcja cudzego dzieła nie ukończonego lub uszkodzonego, 6) wykorzystanie cudzego stylu do wypracowania własnej poetyki autorskiej. Prócz tego istnieje kilka strategii ujawniania mistyfikacji lub jej utajania, które zostają nazwane strategiami: apokryfu, kontynuacji, hipotezy i rekonstrukcji. Na koniec pastisz zostaje uznany za sprawdzian literackości literatury.
Author tries to explain what are reasons and goals of writing pastiches. He compares theory with his own practice of this form, because moreover writes pastiches himself. First he compares some definitions from English, French, Russian and Polish dictionaries of literary terms and from theoretical treatises (with the theory of parody too). Analysing their similarities and diferences he offers his own definition: pastiche is an interpretation of someone else’s creation, which is made without using metalanguage. Its goals may be serious or amusing: 1) manner of research and interpret of genuine work, 2) manner of proof of mastery of sameone else’s style, 3) to take an advantage of past poetics, 4) to overcome influence of another writer, 5) to reconstruct the genuine work which is not finished by his author or is not complete, 6) to use sameone else’s style for own goal, sometimes contradictory to original work. Except them in this article are presented some strategies to show or conceal the falsification in pastiche. There are strategies of apocryph, of continuation, of hipothesis and of reconstruction. Moreover pastiche can be used as a test of essence of literature.

Źródło:

Zagadnienia Rodzajów Literackich; 2014, 57/114 z. 2; 11-24
0084-4446

Pojawia się w:

Zagadnienia Rodzajów Literackich

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:

Autografia i powtórzenie
Autography and repetition

Autorzy:

Wołk, Marcin

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/578850.pdf

Data publikacji:

2014

Wydawca:

Łódzkie Towarzystwo Naukowe

Tematy:

autobiografia
autoprezentacja
oryginalność
powtórzenie
intertekstualność
autobiography
autopresentation
oryginality
repeatability
intertextuality

Opis:

Przedmiotem artykułu jest dialektyka oryginalności i powtarzalności we współczesnych wypowiedziach autograficznych (czyli autobiograficznych w najszerszym, transgatunkowym i transdyskursywnym sensie tego terminu). Ideologia autobiografizmu oparta jest na kulcie jednostkowości i wyjątkowości (w tym samym stopniu życia, co tekstu), jednak jej realizacje odznaczają się dużym nasyceniem powtórzeniami — zarówno w wewnętrznym porządku twórczości danego autora (repetycje postaci, ich typów i wzajemnych relacji, miejsc, sekwencji zdarzeń, motywów tematycznych; autocytaty i autonawiązania), jak i w porządku zewnętrznym (powielanie konwencjonalnych wzorców wypowiedzi, chwytów retorycznych, naśladownictwo struktur tekstowych i schematów egzystencjalnych, nawiązania intertekstualne różnego typu, cytaty z rzeczywistości). Część z tych powtórzeń ma naturę intencjonalną, inne są mimowolne. Ich występowanie leży u podstaw zasadniczego dylematu twórczości autograficznej, uwidocznionego w zestawieniu skrajnych tez: „Wszystko, co nie jest […] autobiografią, jest plagiatem” (C. González-Ruano) oraz „Istnienie jest plagiatem” (E. M. Cioran).
The paper discusses dialectical tension between originality and repeatability in modern and post-modern autography (i.e. autobiography, or self-writing, in the broadest, trans-generic and trans-discursive sense of the term). The ideology of self-writing is based on the cult of individuality and exceptionality of life and text. Nevertheless, its realizations are inevitably marked by repetition and reproduction, both in the inner realm of given authors’s oeuvre (recurring characters and relations between them, reappearing places, events and themes; self-intertextuality) and in the outer contexts (replicating conventional discourse and existential patterns, imitating textual or rhetorical structures, different forms of intertextuality).

Źródło:

Zagadnienia Rodzajów Literackich; 2014, 57/114 z. 2; 87-98
0084-4446

Pojawia się w:

Zagadnienia Rodzajów Literackich

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:

Drugie życie Dumy i uprzedzenia. Tennant – Austen

Autorzy:

Aleksandra, Budrewicz,

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/897252.pdf

Data publikacji:

2019-11-01

Wydawca:

Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego

Tematy:

adaptation
intertextuality
continuation
novel
reception
adaptacja
intertekstualność
kontynuacja
powieść
recepcja

Opis:

The article is a comparative study of Sense and Sensibility by Jane Austen and the contemporary novel by Emma Tennant Pemberley, which is a continuation of the story of Austen’s characters. Tennant enriched the description of certain protagonists of Sense and Sensibility; for example, the new information about Elizabeth come from the sources which are connected to the biography of Austen herself (letters, memoirs). The theoretical background of the paper is based on research of A. Fulińska, A. Stoff etc.

Źródło:

Przegląd Humanistyczny; 2019, 63(2 (465)); 125-135
0033-2194

Pojawia się w:

Przegląd Humanistyczny

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:

Wpływ
Influence

Autorzy:

Kraskowska, Ewa

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1363534.pdf

Data publikacji:

2015-12-02

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

influence studies
influence
imitatio
Harold Bloom
comparative studies
translation
intertextuality
intertekstualność
wpływ
przekład
komparatystyka
wpływologia

Opis:

Hasło „wpływ” prezentuje krótką historię tego pojęcia oraz sposobów jego rozumienia i stosowania w różnych dziedzinach i nurtach humanistyki.
The article presents a short history of the concept behind the word „influence” and the ways it is understood in various disciplines and currents in the humanities.

Źródło:

Forum Poetyki; 2015, 2; 92-97
2451-1404

Pojawia się w:

Forum Poetyki

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:

Adaptacja jako przekład intersemiotyczny
Adaptation as intersemiotic translation

Autorzy:

Hendrykowski, Marek

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1391954.pdf

Data publikacji:

2013-01-01

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

adaptacja filmowa
adaptator
montaż
rekonfiguracja
język ruchomych obrazów
przekład
intertekstualność

Opis:

Film adaptation is carried out by means of montage. This process is based on adjusting the obtained material and piecing together fragments which will be used once again and which an adapter has taken from the original work. It is montage, i.e. a selection and combination of moving pictures, which constitutes a new textual whole which is equivalent to the prototype, that forms a semiotic basis for and the essence of the adaptation process. The term “translation” can only be used in reference to film adaptation when we do not deal with full identicalness, but rather with functional similarity which does not allow one to fully equate a linguistic translation with screen adaptation.

Źródło:

Przestrzenie Teorii; 2013, 20; 175-184
2450-5765

Pojawia się w:

Przestrzenie Teorii

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:

Dialog tekstów naukowych w perspektywie socjologii

Autorzy:

Jochimczyk, Magdalena

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/2096058.pdf

Data publikacji:

2020-12-30

Wydawca:

Uniwersytet Warszawski i Uniwersytet Rzeszowski

Tematy:

Intertextuality
dialogue
intertextual relationships
scientific text
intertekstualność
dialog
związki międzytekstowe
tekst naukowy

Opis:

This article is devoted to sociological reflection on the dialogue of scientific texts. It takes place by referring to some phenomena and theories widely discussed on the ground of sociology, which show the social character of intertextual references. The article provides arguments for the hypo- thesis that intertextual dialogue is a common activity that usually turns into a sequence of social activities. A sociological view of the issue of dialogue between authors of scientific texts leads to the conclusion that in the interaction that is being established there is a process of exchange connected with creating the image of the author in the academic environment. An equally important issue addressed in this publication is the normative regulation of interaction in intertextual dialogue.
Niniejszy artykuł poświęcony jest socjologicznej refleksji nad dialogiem tekstów naukowych. Dokonuje się ona poprzez odwołania do zjawisk i teorii omawianych na gruncie socjologii, które ukazują charakter społeczny nawiązań międzytekstowych. Artykuł dostarcza argumentów na rzecz hipotezy, że dialog intertekstualny to działanie wspólne, przeradzające się z reguły w sekwencję działań społecznych. Socjologiczne spojrzenie na kwestię prowadzenia dialogu przez autorów tekstów naukowych prowadzi do wniosku, że w nawiązywanej interakcji zachodzi proces wymiany, który związany jest z kreowaniem wizerunku autora w środowisku akademickim. Równie istotną kwestią, poruszaną w niniejszej publikacji, jest regulacja normatywna interakcji w dialogu intertekstualnym.

Źródło:

tekst i dyskurs - text und diskurs; 2020, 13; 299-310
1899-0983

Pojawia się w:

tekst i dyskurs - text und diskurs

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 16.

Tytuł:

Homer i sztuka aluzji
Homer’s Allusive Art

Autorzy:

Currie, Bruno
Stępień, Piotr

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1364835.pdf

Data publikacji:

2019-12-29

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

Homer
neoanaliza
epika grecka
grecka poezja oralna
intertekstualność

Opis:

Artykuł jest fragmentem książki Bruno Curriego Homer’s Allusive Art, Oxford University Press, Oxford 2016, s 1-9, 12-18. W swojej książce Homer’s Allusive Art. Bruno Currie broni tezy, w ramach której uznaje, że w najstarszych zachowanych przykładach greckiej poezji heksametrycznej można wykryć na-wiązania do wcześniejszej greckiej poezji epickiej. Punktem wyjścia dla argumentacji zaprezentowanej w jego książce jest krytyczne omówienie i połączenie dwóch wpływowych, lecz odmiennych podejść badawczych wprowadzonych do studiów nad Homerem przez Foleya (tradycyjna referencjalność) oraz Pasquali’ego (sztuka aluzji). Swojego własnego stanowiska wobec obecności refleksów wcześniejszej poezji w między innymi Iliadzie broni autor poprzez stworzenie rygorystycznych ram teoretycznych, zastosowanie bogatej ilustracji w postaci przykładów (czerpanych nie tylko z greckiej tradycji epickiej) oraz poprzez skuteczną polemikę z poglądami innych badaczy.
Under the „All rights reserved” license we publish Polish translation of the fragment of Bruno Currie Homer’s Allusive Art, Oxford University Press, Oxford 2016, pp. 1-9, 12-18.

Źródło:

Forum Poetyki; 2019, 17; 55-71
2451-1404

Pojawia się w:

Forum Poetyki

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 17.

Tytuł:

Przejawy intertekstualności w rozprawie sądowej
Intertextuality in trial

Autorzy:

Gmerek, Karolina

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/531418.pdf

Data publikacji:

2017-01-01

Wydawca:

Stowarzyszenie Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej – Sekcja Polska IVR

Tematy:

intertekstualność
rozprawa sądowa
działanie komunikacyjne
zdarzenie komunikacyjne
intertextuality
trial
courtroom discource

Opis:

Celem artykułu jest przedstawienie zjawiska intertekstualności jako stałego elementu rozprawy sądowej. Intertekstualność zostanie ukazana jako zjawisko współtworzące zarówno wzorzec normatywny, jak i uzualny rozprawy sądowej postrzeganej jako złożone zdarzenie komunikacyjne. Analiza intertekstualności zostanie dokonana na podstawie normatywnych źródeł wzorca gatunkowego rozprawy sądowej, jak również materiału badawczego pozyskanego w drodze obserwacji uczestniczącej. Przywołane w artykule przykłady będą odgrywały rolę ilustrującą te działania i zdarzenia komunikacyjne związane z intertekstualnością, które stanowią przejaw: (1) realizacji wzorca normatywnego rozprawy sądowej; (2) działań kształtowanych w drodze praktyki postępowania; (2) przekroczenia wzorca normatywnego. Szczególna uwaga zostanie zwrócona na aspekt strukturalny i funkcjonalny tych przejawów intertekstualności, które kształtowane są w drodze praktyki postępowania.
The aim of this article is to present a permanent part a of trial which is a phenomenon of intertextuality. The phenomenon co-creates the model of trial (seen as a complex communication event). The analysis of intertextuality is conducted on the basis of normative sources of the model of trial and the material recorded during field research in the courtroom. The examples of communication acts and events used in the article are: (1) components of the normative model of trial; (2) created due to communication practice; (3) examples of the normative model of trial contravening. The specific aim of this article is to describe structural and functional aspects of these communication acts and events, which are created due to communication practice.

Źródło:

Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej; 2017, 1(14); 34-51
2082-3304

Pojawia się w:

Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 18.

Tytuł:

Transfikcjonalność
Transfictionality

Autorzy:

Marciniak, Paweł

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1363545.pdf

Data publikacji:

2015-12-02

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

expansion
Richard Saint-Gelais
intertextuality
incorporation
crossing
versions
fiction
transfictionality
intertekstualność
fikcje
przyłączenia
skrzyżowanie
wersje
transfikcjonalność
rozserzenia

Opis:

Artykuł jest próbą wprowadzenia i wyjaśnienia pojęcia transfikcjonalności. Badania w tej dziedzinie rozwinęły się w literaturoznawstwie francuskojęzycznym. Główną przyczyną ich zapoczątkowania wydaje się być potrzeba nowej koncepcji, która stanowiłaby rozwinięcie i uzupełnienie teorii międzystekstowych. W zderzeniu z niektórymi zjawiskami literackimi (brane pod uwagę mogą być wszelkie domeny sztuki) perspektywa intertekstualna wypaliła się – jej narzędzia przestały być efektywne. Tekst opiera się na książce Richarda Saint-Gelais, Fictions transfuges i w szkicowy sposób próbuje omówić takie zabiegi jak expansion (rozszerzanie), versions (wersje) czy croisement et annexions (skrzyżowania i przyłączenia). Przybliżona została nie tylko egzemplifikacja kanadyjskiego badacza. Autor artykułu aktywował nową siatkę terminologiczną na gruncie polskiej literatury.
This article attempts to introduce and explain the concept of transfictionality. The scholarship in this area developed in francophone literary studies. The main reason for its formation appears to have been the need for a new concept that would develop and supplement the theory of intertextuality. In that theory’s collision with certain literary phenomena (though all domains of art can be taken into consideration here) the intellectual perspective exhausted itself and its tools ceased to be effective.  The text focuses on the book Fictions transfuges by Richard Saint-Gelais, and attempts to sketch out and discuss such procedures as expansion, versions, crossings and incorporations. Not only the examples provided by the Canadian theorist, but also their substance and heft, are outlined. The author of this article has initiated the active use of a new terminological constellation in Polish literary studies.

Źródło:

Forum Poetyki; 2015, 2; 102-107
2451-1404

Pojawia się w:

Forum Poetyki

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 19.

Tytuł:

Kapłańsko-ofiarniczy charakter egzystencji wierzącego w ewangelię

Autorzy:

Pindel, Roman

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1622939.pdf

Data publikacji:

2015-09-02

Wydawca:

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II

Tematy:

List do Rzymian
analiza retoryczna
propositio
wola Boża
intertekstualność
kapłaństwo
paraklet
ofiara

Opis:

Artykuł bada przesłanie wersetów Rz 12,1-2 w ich kontekście literacko-retorycznym, przyjmując dispositio, jaką wypracował J.-N. Aletti, a według której jest to kolejna propositio perswazji obejmującej cały List do Rzymian. Chrześcijanin, który uwierzył ewangelii, jest wezwany do tego, by był gotowy do składania w ofierze całej swojej cielesnej egzystencji, w taki jednak sposób, by ona podobała się Bogu. Drogą nieodzowną do takiej postawy jest nonkonformizm wobec tego świata oraz uległość wobec przemieniającego działania Ducha Świętego, a co umożliwia właściwą ocenę podejmowanego postępowania.
L'autore esamina ił messagio del testo Rom 12,1-2 nel sulo contesto letterario e retorico seguendo ił dispositio elaboratoda J.-N. Aletti, secondo cui questo sarebbe il successivo propositio di persuasione distesa su tutta la Lettera ai Romani. Ił cristiano che ha creduto nel Vangelo e chiamato di essere disposto ad ofrire tuta la sua esistenza corporale, perche questa sia piaciuta a Dio. Per ragiungere questo scopo ci vuole un attegiamento di non conformismo nei confronti di questo mondo come pure una dociliUt all' azione transformativa dello Spirito San to.

Źródło:

Verbum Vitae; 2010, 17; 151-189
1644-8561
2451-280X

Pojawia się w:

Verbum Vitae

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 20.

Tytuł:

Norwid w poezji współczesnej. Formy obecności
Norwid in contemporary poetry. Forms of presence

Autorzy:

Kudyba, Wojciech

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1799075.pdf

Data publikacji:

2021-07-01

Wydawca:

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL

Tematy:

Norwid
intertekstualność
poezja współczesna
intertextuality
contemporary poetry

Opis:

Artykuł odpowiada na pytanie o to, jaki kształt mają odniesienia do Norwida w tekstach poetów reprezentatywnych dla naszej współczesności. Przedmiotem opisu sąfunkcje takich intertekstualnych nawiązań – najpierw na terenie świadomości zbiorowej. Okazuje się, że w dwudziestoleciu międzywojennym i w czasie wojny sięgano do dzieł romantycznego mistrza na wszystkich etapach budowania własnej literackiej tożsamości. Czytano nie tyle teksty Norwida, ile raczej samych siebie w obliczu jego dzieł. Natomiast po 1956 roku obecność Norwida we wspólnotach pisarzy wyrasta raczej z potrzeb historyków literatury niż z rzeczywistych odniesień międzytekstowych. Ta tendencja obecna jest także na terenie badań twórczości pojedynczych autorów. Zdarza się – zwłaszcza wtedy, gdy mówimy o implicytnych śladach obecności Norwida w poezji współczesnej – że płaszczyzna relacji pomiędzy autorami nie jest przez interpretatorów przywoływana. Bywa, że dialog jako kategoria badawcza znika z pola ich obserwacji, a korpus dzieł Norwida jest traktowany jedynie kontekstowo – staje się pewnego rodzaju lustrem, które służy pełniejszej prezentacji jakieś właściwości twórczości wybranego autora lub motywu, który w niej występuje. Najważniejszych formy funkcjonowania autora Quidama w naszej współczesności to te, które osiągają wymiar spotkania (udanego lub nieudanego). Tak dzieje się w przypadku fascynacji poezją Norwida obecnej m.in. w tekstach Mieczysława Jastruna, Juliana Przybosia, czy też Tadeusza Różewicza.
The article attempts to establish the character of references to Norwid in texts by poets representative of Polish modernity, accounting for functions of intertextual allusions, initially in the area of collective consciousness. As it turns out, during the interwar period and the Second World War works by the Romantic master were referenced at all stages of developing a distinct literary identity. Poets would not just read Norwid’s texts, but in fact regard themselves in the mirror of his works. However, after 1956 Norwid’s presence in literary life was rooted in the needs of literary scholars rather than in actual intertextual references. This tendency also manifests in studies of works by individual authors. It does happen – especially when we speak of implicit traces of Norwid in contemporary poetry – that the plane of relations between authors is not addressed by interpreters. Sometimes, dialogue as a research category disappears from their view, while the body of Norwid’s works is treated merely as a context, becoming a kind of mirror meant to display more fully a certain theme or characteristic of somebody’s writing. However, the most important forms of Norwid’s functioning in contemporary times are ones that facilitate meetings(successfulor not), as demonstrated by the fascination with Norwid’s poetry recognizable in texts by authors such as Mieczysław Jastrun, Julian Przyboś and Tadeusz Różewicz.

Źródło:

Studia Norwidiana; 2021, 39 Specjalny; 189-215
0860-0562

Pojawia się w:

Studia Norwidiana

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 21.

Tytuł:

Intertextuelle Relevanz bei Franz Kafk
Intertekstualność u Franza Kafki
Intertextuality in Franz Kafka’s works

Autorzy:

Sadziński, Roman

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/967230.pdf

Data publikacji:

2014

Wydawca:

Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego

Tematy:

intertextuality
speech
script
text
topos

Opis:

Teksty są co najmniej w dwójnasób transcendentne. Z jednej strony poprzez język, tworzywo tekstu, który konstytuując się w diachronii i funkcjonując w synchronii, transcenduje (transzendiert) – żeby użyć sformułowania Karla Jaspersa – (za)przeszłą rzeczywistość w postaci powstałych wtedy znaków i ich znaczeń w nieznaną z tamtej perspektywy przyszłość, a więc i w naszą teraźniejszość. Z drugiej zaś istniejące już teksty wchodzą z sobą w interakcję, co powoduje, że tworzą się niejako hiperteksty w czasie i w przestrzeni. Jest jeszcze i trzeci wymiar – to autor tekstu i czytelnik (każdy z osobna), którym tekst pozwala – jak mówi Gerhard Kurz – wyjść „poza siebie”, bo tylko wtedy odczuwamy potrzebę powrotu do „własnego ja”, odrzucając po drodze kolejną maskę (gr.łac. persona). W artykule pokazano to na przykładzie tekstów Franza Kafki. Spośród wielu poruszonych tam wątków ograniczmy się tutaj jedynie do toposu syren, które zniewalały żeglarzy swym śpiewem. U Kafki syreny już definitywnie nie śpiewają, wobec czego Odyseusz niepotrzebnie kazał zatykać sobie uszy woskiem. Kafka stawia tylko kropkę nad i, bo już i we wcześniejszej literaturze niemieckiej ten śpiew cichł coraz bardziej. I tak w znanej pieśni Heinego Loreley poeta już nie jest pewny skuteczności śpiewu syren – on jedynie chce w to wierzyć: „Wierzę, że fale w końcu pochłoną i żeglarza i łódź”. Bo w czasach nihilizmu śpiew – i sztuka w ogóle – traci swą moc. W balladzie Rybak Goethego syrena wprawdzie jeszcze tryumfuje, ale to nie za sprawą śpiewu. Śpiew bowiem dominuje w drugiej zwrotce („Śpiewała do niego, mówiła do niego”), natomiast rybak pogrąża się w odmętach morza dopiero w czwartej zwrotce, gdzie dominuje perswazja słowna („Mówiła do niego, śpiewała do niego”). Ta inwersja – notabene brak jej w polskim tłumaczeniu Hanny Januszewskiej w Dziełach wybranych J. W. Goethego (PIW 1983) – nie mogła być u Goethego przypadkowa: symbolizuje ona typową dla lustrzanego odbicia odwróconą proporcję – rybak tak naprawdę ujrzał własne odbicie w wodzie, biorąc je za postać syreny. Śmierć w odmętach morza była ceną za brak samowiedzy. Nie darmo zatem napis na świątyni Apollina w Delfach głosił: „Γνῶθι σεαυτόν (Gnothi seauton) – Poznaj samego siebie”.
Texts are transcendental in a at least two ways. On one hand, they are transcendental through the language – the substance of texts – which by constituting diachronic relationships and functioning in synchrony transcend – to use Karl Jaspers’ term – past reality in the form of the then existing signs and their meanings into future then unknown from that perspective, and thus also the present as known to us. On the other hand, texts interact with each other and as it were, create hypertexts in time and space. There also exists a third dimension – the author and the reader (each independently) whom the text allows, to quote Gerhard Kurz, to go ‘beyond oneself’ because only then we experience the need to return to ‘one’s own I’, rejecting on the way a successive mask (Greek and Latin persona). In this article the concept is illustrated in the context of Franz Kafka’s texts. Among the multitude of themes presented, let us limit ourselves to the topos of the Sirens who lured sailors with their singing. In Kafka’s works the Sirens no longer sing, so Odysseus need not have asked to have his ears blocked with wax. At that point Kafka only completed the process of change, for already earlier in German literature the singing had grown quieter and quieter. Thus in Heine’s wellknown song “Loreley” the poet is no longer convinced about the effectiveness of the mermaid’s singing – he only wishes to believe in it: “I think that the waves will devour the boatman and the boat as one” (as translated by A.Z. Foreman). Because in times of nihilism the singing – and art in general – had lost their power. In Goethe’s “Fisherman” the mermaid still triumphs, but not because of her singing. Her song dominates in the second verse (“She sang to him, she spoke to him” as translated by John Storer Cobb), but the fisherman immerses himself in the abyss of the sea only in the fourth verse which is dominated by verbal persuasion (“She spoke to him, she sang to him”). This inversion – nota bene lacking in the Polish translation by Hanna Januszewska in “Dzieła wybrane” J.W. Goethe (PIW 1983) – could not have been accidental: it symbolizes the reversed image typical of a mirror reflection – in reality the fisherman had seen his own reflection in the water and mistook it for the image of a mermaid. His death in the abyss of the sea was a price paid for lack of selfknowledge. It was not without reason that the inscription on the Temple of Apollo in Delphi read: “Γνῶθι σεαυτόν (Gnothi seauton) – Know thyself!”.

Źródło:

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Germanica; 2014, 10; 9-22
2449-6820

Pojawia się w:

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Germanica

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 22.

Tytuł:

Intertekstualność, interdyskursywność, korespondencje — praktyki literackie
Intertextuality, interdiscoursiveness, and correspondences — literary practices

Autorzy:

Michalski, Maciej

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/521916.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku

Tematy:

intertextuality
interdisoursiveness
correspondence of arts
parody
literature and philosophy

Opis:

The paper presents selected phenomena of intertextuality, interdiscoursiveness, and corres-pondence of arts in contemporary literature, especially Polish. In spite of intertextuality being a category well recognized in the contemporary theory of literature, it seems rarely developed nowadays, so there is no need to present well known and classic theoretical concepts. Both intertex-tual and interdiscoursive literary practices, the latter understood as creating dialogical or polemical relations among discourses, are widespread, especially in postmodernism and late modernism, and the phenomenon of the correspondence of arts can also be considered an aspect of intertex-tuality. This article focuses on the selected examples of intertextual references (mainly allusions and stylization) in sound realization of ideas (versification), composition and genre conventions, as well as relations between literature and philosophy, especially those of parodic character con-ceived — according to the classic concept of Linda Hutcheon — as a repetition with critical distance, which marks difference rather than similarity. Philosophical parody is characterized by ambiguity (repetition means acceptance, parodic exaggeration gives critical distance) towards philosophical schools and academic discourse of philosophy. Selected phenomena are presented on the examples from texts by Julian Tuwim, Cyprian Kamil Norwid, Marian Piechal, Tomasz Różycki, Witold Gombrowicz, Sławomir Mrożek, Robert Coover, Stanisław Lem, Wystan Hugh Auden, Hans Magnus Enzensberger, Stefan Themerson, and Leszek Kołakowski.

Źródło:

Aspekty Muzyki; 2017, 7; 33-51
2082-6044

Pojawia się w:

Aspekty Muzyki

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 23.

Tytuł:

НАРАТИВНІ СТРАТЕГІЇ В РОМАНІ ІЛЛАРІОНА ПАВЛЮКА БІЛИЙ ПОПІЛ
NARRATIVE STRATEGIES IN ILLARION PAVLIUK’S NOVEL WHITE ASH
STRATEGIE NARRACYJNE W POWIEŚCI IŁŁARIONА PAWLUKА BIAŁY POPIÓŁ

Autorzy:

Weszczykowa, Ołena

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1601854.pdf

Data publikacji:

2021-09-13

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

narrative strategy
retrodetective
noire
intertextuality
unreliable narrator
prolepsis
strategia narracyjna
strategia narracyjna, kryminał retro, noir, intertekstualność, niewiarygodny narrator; prolepsis
kryminał retro
noir
intertekstualność
niewiarygodny narrator

Opis:

The article is devoted to the analysis of narrative strategies in the debut novel of Illarion Pavliuk White Ashes. Taking into consideration the author’s intention and tracking the influence of the textual indicia on the recipient, the article aims to find out how the narration is organized and what artistic effects the author was trying to achieve. The features of retrodetective and noir as “adrenaline” genres present in the novel are analyzed. The cinematic qualities of the work as a result of the author’s intention is marked. The leading narrative strategy used in the novel, the intertextuality, is highlighted, in particular, the intertextual interaction with the story of M. Hohol Vii, and the influence of intertextems on the reader’s interpretation of the text. The phenomenon of unreliable narration is considered on the basis of the selected material and it is proved that the homodiegetic narrator, private detective Taras Bilyi, is unreliable. The strategy of using prolepsis and provoking the reader’s hesitation which is realized through the formation of doubts about the nature of the artistic convention of the events described, is also examined.
Artykuł poświęcony jest analizie strategii narracyjnych w debiutanckiej powieści Iłłariona Pawluka Biały popiół. Celem artykułu jest ustalenie, jak zorganizowana jest narracja i jakie efekty artystyczne autor starał się osiągnąć, poprzez zwrócenie uwagi na intencje autora i śledzeniewpływu poszczególnych znaków  tekstowych na odbiorcę. Analizowane są obecne w powieści cechy kryminału retro i noir jako gatunków „adrenaliny”. Zwrócono uwagę na kinematograficzny charakter pracy wynikający z pomysłu autora. Podkreślono wiodącą strategię narracyjną powieści – intertekstualność, w szczególności intertekstualne interakcje z opowieścią Mikołaja Gogola Wij oraz wpływ intertekstów na interpretację tekstu przez czytelnika. Rozpatrzono zjawisko nierzetelnej narracji na wybranym materiale i wykazano, że narrator homodiegetyczny – prywatny detektyw Taras Biłyj – jest niewiarygodny. Badana jest także strategia stosowania prolepsy i wywoływania wahania czytelnika, realizowana poprzez budzenie wątpliwości co do natury artystycznej umowności przedstawianych wydarzeń.

Źródło:

Studia Ukrainica Posnaniensia; 2021, 9, 1; 121-130
2300-4754

Pojawia się w:

Studia Ukrainica Posnaniensia

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 24.

Tytuł:

Denegation, Textuality and Intertextuality in ”The Idiots”: Epistemological Transformation of Conrad’s Tale
Denegacja, tekstualność i intertekstualność w „Idiotach”: Epistemologiczna transformacja opowiadania Josepha Conrada

Autorzy:

Branny, Grażyna Maria Teresa

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/37553372.pdf

Data publikacji:

2024

Wydawca:

Akademia Ignatianum w Krakowie

Tematy:

Joseph Conrad
denegacja
tekstualność
intertekstualność
William Faulkner
denegation
textuality
intertextuality

Opis:

“The Idiots,” published as part of Conrad’s first collection of short stories Tales of Unrest (1898), is, by far, the most minimalist of all his tales, therefore dubbed “pointless” by one of his critics. As such, it has mostly occasioned contextual readings to date, purely literary approaches to the story being few and far between. The present article offers a transformative reappraisal of this deprecated Conrad tale, in considering its artistic texture. A combined textual and intertextual approach proposed here reveals the presence, also in this Conrad story, of the modernist device of denegation (assertion of presence by absence, and vice versa) usually ascribed to William Faulkner, which helps resolve the issue of the tale’s ambiguous ending by defining it as the main heroine’s accidental drowning rather than suicide as it is usually seen in Conrad criticism. In its epistemologically transformative role, denegation likewise removes the odium of senselessness from “The Idiots” by identifying its covert, because denegatively construed, taboo theme of incest. The intertextual (Bakhtinian) reading of the story in Kristeva’s understanding of the term, and therefore through recourse to a later writer, i.e., Faulkner, does not only confirm the presence of the theme of incest in “The Idiots” but also reveals the American modernist’s unacknowledged indebtedness to this Conrad tale for some of the key motifs, if not its overall theme, of his most famous novel The Sound and the Fury (1929).
„Idioci”, opowieść, która ukazała się w pierwszym zbiorze opowiadań Josepha Conrada pt. Tales of Unrest (1898), jest chyba jego najbardziej minimalistycznym krótkim tekstem, który zyskał przez to u jednego z jego krytyków miano „bezsensownego”. Ze względu na swą lakoniczność opowiadanie było dotąd głównie poddawane analizie kontekstualnej, wskutek czego czysto literackie podejścia do tekstu prawie nie istnieją. Niniejszy artykuł stanowi próbę epistemologicznego przewartościowania tego niedocenianego i krytykowanego opowiadania Conrada poprzez poddanie go wnikliwej estetycznej analizie. Zastosowane w tym celu eklektyczne, bo tekstualne i intertekstualne, podejście do tekstu ujawnia obecność w nim modernistycznej metody narracyjnej zwanej denegacją (potwierdzeniem obecności poprzez nieobecność i odwrotnie), zwykle przypisywanej Williamowi Faulknerowi, co pozwala na rozwikłanie zagadki niejednoznacznego zakończenia opowiadania poprzez jego zdefiniowanie jako przypadkowe utonięcie bohaterki opowiadania, nie zaś jej samobójstwo, jak chcą krytycy. Ponadto, denegacja pełni w tekście także inną transformacyjną funkcję, nadając wreszcie opowiadaniu sens poprzez wskazanie na jego denegatywnie skonstruowaną tematykę tabu dotyczącą incestu. Intertekstualna (bachtinowska) interpretacja „Idiotów” w pojęciu Kristevej, a zatem poprzez odniesienie do pisarza późniejszego, tu Williama Faulknera, nie tylko potwierdza obecność tematyki kazirodztwa w opowiadaniu Conrada, ale także ujawnia literacki dług Faulknera wobec Conrada, i to nie tylko w kwestii denegacji, którą dotąd przypisywano temu pierwszemu, ale także w stosunku do tematyki oraz szeregu motywów najbardziej eksperymentalnej powieści Faulknera Wściekłość i wrzask (1929).

Źródło:

Perspektywy Kultury; 2024, 45, 2; 259-272
2081-1446
2719-8014

Pojawia się w:

Perspektywy Kultury

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 25.

Tytuł:

Kryminał akademicki
The academic murder mystery

Autorzy:

Kraskowska, Ewa

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1365014.pdf

Data publikacji:

2018-10-10

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

crime novel
academic novel
Dorothy L. Sayers
Amanda Cross
Eliza Showalter
intertextuality
intertekstualność
kryminał
powieść akademicka

Opis:

Artykuł charakteryzuje specyficzną kombinację powieści akademickiej i powieści kryminalnej, jaką jest kryminał akademicki. Gatunek ten rozwijał się od lat trzydziestych XX wieku w literaturze anglosaskiej i wciąż zyskuje na popularności. Również w Polsce podejmowane są od niedawna próby uprawiania tego rodzaju beletrystyki.
This article describes the academic murder mystery as a particular hybrid of the campus novel and crime novel. The genre began to evolve in the 1930s in English-language literature and continues to enjoy popularity today. Attempts to write in this genre have recently been taken up in Poland as well.

Źródło:

Forum Poetyki; 2018, 13; 94-99
2451-1404

Pojawia się w:

Forum Poetyki

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 26.

Tytuł:

W świecie nawiązań: o czytaniu Madame Antoniego Libery

Autorzy:

Gajowiak, Aleksandra

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/607856.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej

Tematy:

Antoni Libera, Gérard Genette, Madame, intertrextuality, transtextuality, dialogicality
Antoni Libera, Madame, intertekstualność, transtekstualność, dialogiczność

Opis:

The article is an attempt to identify and explain the various types of references presented in Madame by Antoni Libera, as well as reflections about the model of novel proposed by this writer. The subject is, on the one hand, the theoretican’s opinions about the phenomenon of intertextuality and, on the other, the reader’s and critic’s reactions to the book which requires involved reading. A main tool used by authorness is Gérard Genette’s transtextological typology. This conception raises the doubts of many researchers due to the separation of paratexuality and metatextuality, but in the context of multilevel dialogue in Libera’s book seems to be extremely helpful and allows to recognize the network of textual references which are important to the recipient of the novel. Furthermore, in the discussion about the intertextuality or transtextuality, the role of intersemiotic references – forgotten by Genette – is underlined.
Artykuł jest próbą wskazania i wyjaśnienia różnego typu nawiązań obecnych w Madame Antoniego Libery, a także refleksją nad modelem powieści zaproponowanym przez pisarza. Punkt odniesienia stanowią z jednej strony ustalenia teoretyków zajmujących się zjawiskiem intertekstualności, z drugiej zaś reakcje czytelnicze i głosy krytyki. Jako narzędzie obrana została typologia transtekstualności Gérarda Genette’a, która budzi wątpliwości wielu badaczy ze względu na wydzielenie zjawisk paratekstualności i metatekstualności, jednak w kontekście wielopoziomowej dialogiczności dzieła Libery wydaje się niezwykle pomocna i pozwala szerzej spojrzeć na sieć nawiązań tekstowych ważnych dla odbiorcy powieści. Jednocześnie jednak w dyskusji nad zjawiskiem intertekstualności czy też transtekstualności podkreślona została waga pominiętych przez Genette’a nawiązań o charakterze intersemiotycznym, bez uwzględnienia których nie sposób w pełni odczytać powieść Libery.

Źródło:

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia; 2017, 35, 2
0239-426X

Pojawia się w:

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 27.

Tytuł:

O metodzie intertekstualnej edukacji. Dziewczyna z perłą Jana Vermeera van Delft i Adama Zagajewskiego

Autorzy:

Pitek, Monika

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/650277.pdf

Data publikacji:

2015

Wydawca:

Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

Tematy:

edukacja, tekst kultury, intertekstualność, nauczanie komplementarne, Vermeer, Zagajewski

Opis:

The article examines the subject matter of broadly understood contextual learning in modern Polish-language education. Contextual education, also formerly known as correspondence of arts, is hardly a new issue in teaching of Polish language and literature, yet there is still a need to update it and provide teachers philologically prepared for their work, with tools for work with various texts of culture. The article is an another proposal of intertextual analysis and interpretation of two products of culture: the painting Girl with a Pearl Earring by Johannes Vermeer and the poem Dziewczynka Vermeera [Vermeer’s Girl] by Adam Zagajewski. It presents a method of work with an iconic and literary text at a lesson of Polish, showing how one can perform, step by step, a complementary analysis and interpretation of texts belonging to two different sign systems. To this end, the method employs the model of “reading of paintings”, functioning for many years in the French education, as well as elements of classic Polish-philology analysis of a poetic text

Źródło:

Konteksty Kultury; 2015, 12, 2
2353-1991

Pojawia się w:

Konteksty Kultury

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 28.

Tytuł:

Paul Muldoon: O sobie samym zwielokrotnionym
Paul Muldoon: About his multiplied self

Autorzy:

Pietrzak, Wit

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/682749.pdf

Data publikacji:

2016

Wydawca:

Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego

Tematy:

English-speaking poetry
intertextuality
autobiographism
Paul Muldoon
poezja anglojęzyczna
intertekstualność
autobiografizm

Opis:

This article discusses, in particular, two poems by Paul Muldoon, included in his latest collection entitled One Thousand Things Worth Knowing (2015) – Paul Muldoon: Pompeii and Cuba (2). In the course of analysis, some dominating motifs within Muldoon’s literature are indicated, together with the methods he uses to incorporate them into his various poems and narrative poetry. In consequence, the key aspects of his poetry are emphasised – deliberations upon identity and autobiography, reflections on the place of the poem in the world and the poet’s responsibility towards the society he originates from.
W niniejszym artykule omówione są w szczególności dwa wiersze Paula Muldoona z jego najnowszego tomu One Thousand Things Worth Knowing (2015): Paul Muldoon: Pompeje i Kuba(2). W trakcie analizy wskazane zostają dominujące motywy twórczości poety oraz sposoby, w jakie są one przepracowywane w różnych wierszach i poematach. W efekcie zostają uwypuklone kluczowe aspekty jego poezji – rozważania nad pojęciami tożsamości i autobiografii, namysł nad miejscem wiersza w świecie oraz nad odpowiedzialnością poety względem społeczności, z której się wywodzi.

Źródło:

Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze; 2016, 5; 269-282
2299-7458
2449-8386

Pojawia się w:

Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 29.

Tytuł:

Europa Środkowa – wspólnota tekstów. Intertekstualność jako przestrzeń funkcjonowania i podtrzymywania mitu środkowoeuropejskiego

Autorzy:

Upalevski, Ilija

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/678325.pdf

Data publikacji:

2016

Wydawca:

Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN

Tematy:

Central Europe
discourse community
intertextuality
national myth
the Habsburg myth
dissidents

Opis:

Central Europe – a community of texts. Intertextuality as a  plane of functioning and maintaining the myth of Central EuropeIn this article I examine two primary (sets of) questions:1. How, why and by whom the concept of Central Europe has been (re)constructed, (re)defined and (re)imagined within the field of literature in the course of the 20th century(?); and2. Through what transformations this concept has gone during the major social and political shifts in the region(?). In order to do so I am employing Roland Barthes’ semiological approach on myth in the analysis of the texts in which concept and the myth of Central Europe is constituted. I argue that these texts, creating the myth of Central Europe, use/adopt/resemantize texts/signs which previously functioned in other semiological systems. While the so called Habsburg Myth is its core structural element, the myth of Central Europe adopts/reinterprets even such cultural texts in relation to which it stands in ideological opposition – for example the myth of national tragedy. Referring to the concept of discourse community, introduced and developed in the linguistics and literary theory by John Swales, as well as to the concept of intertextuality, I argue that Central Europe can be approached as a community of texts within which the notion of the Central-Europeanness is (re)evaluated, (re)imagined and thus historically maintained. Europa Środkowa – wspólnota tekstów. Intertekstualność jako przestrzeń funkcjonowania i podtrzymywania mitu środkowoeuropejskiegoW niniejszym artykule zajmuję się pytaniami: jak, dlaczego i przez kogo pojęcie Europy Środkowej zostało społecznie zrekonstruowane w literaturze regionu na przestrzeni XX wieku oraz jak przybiegała jego transmisja/dystrybucja w zmieniających się kontekstach społeczno-politycznych. By odpowiedzieć na te pytania, semiologiczne podejście do mitu Rolanda Barthesa zostanie zastosowane w analizie tekstów budujących pojęcia, ale także mit Europy Środkowej. Analiza ta ma pokazać, że myślenie w kategoriach Europy Środkowej aktywizuje się w chwili dodatkowej semantyzacji znaków/tekstów istniejących już wcześniej w innych systemach semiologicznych. Podczas gdy tzw. mit habsburski jest jego podstawowym elementem strukturalnym, mit Europy Środkowej nawiązuje także do takich tekstów kultury, w stosunku do których stoi w opozycji – na przykład mit tragedii narodowej. Odwołując się do koncepcji wspólnoty dyskursywnej, wprowadzonej do językoznawstwa i teorii literatury przez Johna Swalesa, jak również do pojęcia intertekstualności, zakładam, że Europa Środkowa istnieje w postaci pewnej wspólnoty tekstów, w której pojęcie środkowoeuropejskości jest negocjowane, oceniane i wyobrażane na nowo.

Źródło:

Sprawy Narodowościowe; 2016, 48
2392-2427

Pojawia się w:

Sprawy Narodowościowe

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 30.

Tytuł:

От поэтики А. Потебни к теории интертекстуальности
From O. Potebnya’s Poetics to the Theory of Intertextuality

Autorzy:

Дзык, Роман

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/27311224.pdf

Data publikacji:

2013

Wydawca:

Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego

Tematy:

Potebnia Ołeksandr
poetics
intertextuality
intertekstualność
poetyka

Opis:

W przedstawionym artykule analizowany jest związek koncepcji Andrija Potiebni z teorią intertekstualności. Uwaga, jaką rosyjscy formaliści i ich następcy poświęcili pojęciu „język poetycki” oraz rozwojowi dialogicznej koncepcji słowa i tekstu (M. Bachtin) wskazuje na genetyczny związek między wspomnianymi systemami teoretycznymi. Zgodność idei Potiebni ze współczesną teorią literatury jest tu opisana jako zbieżność typologiczna.
The article analyses the relation of O. Potebnya’s concepts to the theory of intertextuality. The attention to the peculiar interpretation of the notion of “poetic language” by the Russian formalists and their successors, as well as to the development of the dialogical nature of the word and the text, according to M. Bakhtin, reconstructs the genetic connection between the above theoretical systems. The consonance of Potebnya’s ideas with the modern theory is explained by typological convergence. At the same time, the article discusses the productive perspective of the appeal of Potebnya’s ideas in the light of the new literary methodology

Źródło:

Tematy i Konteksty; 2013, 8, 3; 266-275
2299-8365

Pojawia się w:

Tematy i Konteksty

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 31.

Tytuł:

Leśmian (rosyjski i angielski) w żywiole intertekstualności
Leśmian’s poetry Russian and English translations) in the realm of intertextuality

Autorzy:

Lukas, Katarzyna

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1390361.pdf

Data publikacji:

2014-01-01

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

Bolesław Leśmian
poezja
intertekstualność
przekład

Opis:

Marta Kaźmierczak’s book which is titled Przekład w kręgu intertekstualności. Na materiale tłumaczeń poezji Bolesława Leśmiana [“Translation and intertextuality: a study based on the translations of Bolesław Leśmian’s poetry”] is the first comprehensive monograph on Bolesław Leśmian’s poems that have been translated into English and Russian. The aim of the study is to examine how the “intertextual signals” from the source texts were translated into languages that are cognate with and distantly related to Polish. The author understands intertextuality as a significant relationship between a particular literary text and another text, a group of texts (e.g. philosophical), or cultural texts (e.g. a macrotext concerning Slavonic beliefs) that come before a given text in time. The intertextual elements in Leśmian’s poems are classified thematically, i.e. according to the domain to which they refer and based on the extent to which they are recognizable to those who have read the texts that are referred to.

Źródło:

Przestrzenie Teorii; 2014, 22; 268-275
2450-5765

Pojawia się w:

Przestrzenie Teorii

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 32.

Tytuł:

Muzyczny styl odbioru – muzyczny interpretant – literacka forma muzyczna
Musical style of reception – a musical interpretant – musical form in literature

Autorzy:

Reimann, Aleksandra

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1392071.pdf

Data publikacji:

2012-01-01

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

literatura
muzyka
dialog
intermedialność
intertekstualność

Opis:

The paper is concerned with reception strategies where interdisciplinary competencies are connected to musical expectations towards a text, which – i.a. because of metatextual suggestions – needs a musical explanation – “musical supplement”. The objective of the article is the musical and literary dialog, which belongs to intermediality (definition by W. Wolf), and intertextuality in the large sense as well. Although the penetration of musical and literary correspondence does not threaten “scientist hysteria”, it also does not promise fruitful strategies and satisfactory conclusions. The paper includes terminological proposals which are an attempt at universal, semiotic transposition into musical and literary borderland, which in the practice of interpretation has too eclectic, and mostly one-time solutions.

Źródło:

Przestrzenie Teorii; 2012, 17; 139-161
2450-5765

Pojawia się w:

Przestrzenie Teorii

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 33.

Tytuł:

Jana Polkowskiego wiersze-rozmowy z Herbertem i Różewiczem
Jan Polkowskis Poetic Conversations With Herbert and Różewicz

Autorzy:

Kudyba, Wojciech

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1731877.pdf

Data publikacji:

2020-02-03

Wydawca:

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL

Tematy:

Jan Polkowski
Zbigniew Herbert
Tadeusz Różewicz
intertekstualność
intertextuality

Opis:

Poezję Jana Polkowskiego łączy z Herbertem wspólny obu poetom program poezji etycznej, charakterystyczną właśnie dla nich pasję przyświadczania podstawowym wartościom i wiarę w ocalającą moc kultury. Ciekawą grę intertekstualną, zainicjowaną przez młodszego pisarza w wierszu Przesłanie pana X, pozwala jednak niuansować ten uproszczony obraz. Od początku Przesłania pana X jest jasne, że nadzieja, której Polkowski nie odrzuca, wydaje się w jego tekście dużo bardziej problematyczna niż wizja zamieszkania w mitach kultury, jaka wyłania się z utworu autora Potęgi smaku. Także obraz wyraźnego antagonizmu Polkowskiego i Różewicza musi ulec weryfikacji. Polkowski jako autor Rozmów z Różewiczem daje się wciągnąć starszym kolegom po piórze właśnie do rozmowy − o poezji i jej zadaniach, zarysowując nie tylko protokół rozbieżności, ale także szukając tego, co jest mu bliskie w twórczości autora Niepokoju.
Jan Polkowski's poetry is linked to Herbert's through the programme of ethical poetry, which is common to both poets, as well as their characteristic passion for admitting fundamental values and faith in the salvational power of culture. However, an interesting intertextual game, initiated by the younger writer in his poem Przesłanie pana X [The Envoy of Mr X], brings a more nuanced perspective to this simplified image. From the beginning of Przesłanie pana X, it is clear that hope, which Polkowski does not actually reject, seems to be much more problematic in his text than the vision of living in the myths of culture, which emerges from Herbert's work. The image of Polkowski and Różewicz's clear antagonism must also be verified. As the author of Rozmowy z Różewiczem [Conversations with Różewicz], Polkowski allows his older colleagues to drag him into a conversation about poetry and its tasks, outlining not only certain divergences, but also looking for what is close to his heart in Różewicz’s work.

Źródło:

Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 1; 115-135
0035-7707

Pojawia się w:

Roczniki Humanistyczne

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 34.

Tytuł:

Współczesny polski reportaż literacki wobec problematyki oryginalności, niepowtarzalności, intertekstualności oraz pamięci

Autorzy:

Benešová, Michala

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/608011.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej

Tematy:

literary reportage, intertextuality, memory of literature, bricolage, recycling
reportaż literacki, intertekstualność, pamięć literatury, bricolage, recykling

Opis:

This paper deals with issues related to crossing the paradigm of novelty, uniqueness and originality – and thereby maintaining a kind of memory of literature – in the contemporary Polish literary reportage. Some Polish reporters try to consciously apply the poststructuralist metaphors of recycling, bricolage or assembly to reportage texts; in contemporary literary reportage also certain intertextual processes play an important role, based on deliberate creation of relations between literary texts. It all helps to keep the memory of literature. In this perspective we analyze selected reportage texts of Ryszard Kapuściński, Paweł Smoleński and Jacek Hugo-Bader.
Tematem tekstu jest problematyka przekraczania paradygmatu nowości, niepowtarzalności i oryginalności – a tym samym utrzymywanie swoistej pamięci literatury – we współczesnym polskim reportażu literackim. Niektórzy polscy reportażyści próbują świadomie zastosować poststrukturalistyczne metafory recyklingu, bricolage’u czy montażu w tekstach będących, na pierwszy rzut oka, gatunkowym zaprzeczeniem zarówno stosunkowo szeroko rozumianej intertekstualności, która leży u podstaw wspomnianych metafor, jak i pewnej, wynikającej z takiego podejścia do tekstu, „nieoryginalności”. W dzisiejszym reportażu ważną rolę odgrywają jednak także zabiegi intertekstualne polegające na świadomym tworzeniu relacji pomiędzy poszczególnymi tekstami literackimi (np. reportaże Pawła Smoleńskiego, Jacha Hugo-Badera, wcześniej Ryszarda Kapuścińskiego). To wszystko pomaga, przez odniesienia do starszych tekstów, utrzymywać pamięć literatury, ale także pamięć o ważnych dla opisywanego społeczeństwa wydarzeniach relacjonowanych przez reportażystów. Autorka podjęła próbę zbadania nie tylko relacji między światem i tekstem w wybranych reportażach literackich, ale także opisu relacji między jednym a drugim tekstem w szerszym kontekście (po)nowoczesnego podejścia do problematyki oryginalności oraz niepowtarzalności.

Źródło:

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia; 2017, 35, 2
0239-426X

Pojawia się w:

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 35.

Tytuł:

Komizm a intertekstualia w późnej twórczości Tadeusza Różewicza
Comedy and intertextuality in the late works by Tadeusz Różewicz

Autorzy:

Kissin, Konrad

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/942507.pdf

Data publikacji:

2013

Wydawca:

Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego

Tematy:

Tadeusz Różewicz
intertekstualność
parafrazy komiczne
parodia
trawestacja
postmodernizm

Opis:

U Różewicza intertekstualność stanowiła zawsze ważną kategorią, związaną z imperatywem dialogowości - wielogłosowość ta stopniowo narasta w dziełach „poety z Radomska”. W późnej jego twórczości, już w latach 90., następuje zwrócenie się ku wzorcom estetycznym postmodernizmu. Pisarz ponadto wraca do projektów komiczności z początków swojej twórczości — tak na przykład w tomie Kup kota w worku pojawia się żywioł satyryczny. Parafrazy komiczne Różewicza, w zależności od tego czy modelem dla nich staje się wzorzec literacki czy rzeczywistość pozajęzykowa, zaliczyć można do parodii lub trawestacji. Różny jest też stosunek autora do wykorzystywanego tekstu, przebiega on od „pogodnych uśmiechów” (Staff, Filipowicz) do ostrza krytyki (Derrida, Masłowska). Niezależnie jednak od tego główną metodą jaką osiągany jest żart jest metoda komizmu degradacyjnego. Intertekstualność u Różewicza jest zawsze aktywna znaczeniotwórczo. Jego teksty reinterpretują prototyp, a przez to twórczo ingerują w teraźniejszość.

Źródło:

Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze; 2013, 02
2299-7458
2449-8386

Pojawia się w:

Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 36.

Tytuł:

„Tam, gdzie podążał Szymanowski, zmierzam i ja”

Autorzy:

Malecka, Teresa

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/668987.pdf

Data publikacji:

2013

Wydawca:

Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie

Tematy:

Karol Szymanowski
Henryk Mikołaj Górecki
history of Polish music
artistic activities
inspirations
intertextuality
historia muzyki polskiej
twórczość
inspiracje
intertekstualność

Opis:

There has been no greater contrast of personality, biography, worldview, and lifestyle. And yet there is no end to similarities, proximities, even kinship; great was Górecki’s fascination with Szymanowski.First was the score of Beethoven’s Ninth, bought for the money earned by selling a ping-pong racket; but Górecki then spent his first savings on Chopin’s Impromptus and Szymanowski’s Mazurkas. He would recount later: “I still have these scores, and that is how my strange story begins: Beethoven’s Ninth Symphony, Chopin’s Impromptus and Szymanowski’s Mazurkas.”28 Yet apart from Górecki’s fascination with Szymanowski music and oeuvre, there is another link still. Both artists fell in love with Podhale, the Tatra Mountains and the culture of the region; so much that its main spa, Zakopane, became their second home. This went hand in hand with their fascination with the music of Podhale.The focal point for Szymanowski’s impact on Górecki brings together two masterpieces of sacred music: Stabat Mater and Symphony of Sorrowful Songs.Stabat Mater is one of Szymanowski’s few religious works; Górecki’s Sorrowful Songs are one of the many sacred works written both before and after the Symphony. Yet they are both instances of the highest artistry, of the apogee in their author’s creative achievements.Outside explicit examples of correlation between the work of Szymanowski and Górecki, there is an analogy between them of a more general nature. Taking into account the historical situation in which the two composers lived and worked, and the meanders of Polish music of the 20th centuries, the stylistic breakthrough that took place both in Szymanowski – before his Stabat Mater – and in Górecki – before his Third Symphony – was of tantamount import to establish their rank and their position in the history of Polish music.
There has been no greater contrast of personality, biography, worldview, and lifestyle. And yet there is no end to similarities, proximities, even kinship; great was Górecki’s fascination with Szymanowski.First was the score of Beethoven’s Ninth, bought for the money earned by selling a ping-pong racket; but Górecki then spent his first savings on Chopin’s Impromptus and Szymanowski’s Mazurkas. He would recount later: “I still have these scores, and that is how my strange story begins: Beethoven’s Ninth Symphony, Chopin’s Impromptus and Szymanowski’s Mazurkas.”28 Yet apart from Górecki’s fascination with Szymanowski music and oeuvre, there is another link still. Both artists fell in love with Podhale, the Tatra Mountains and the culture of the region; so much that its main spa, Zakopane, became their second home. This went hand in hand with their fascination with the music of Podhale.The focal point for Szymanowski’s impact on Górecki brings together two masterpieces of sacred music: Stabat Mater and Symphony of Sorrowful Songs.Stabat Mater is one of Szymanowski’s few religious works; Górecki’s Sorrowful Songs are one of the many sacred works written both before and after the Symphony. Yet they are both instances of the highest artistry, of the apogee in their author’s creative achievements.Outside explicit examples of correlation between the work of Szymanowski and Górecki, there is an analogy between them of a more general nature. Taking into account the historical situation in which the two composers lived and worked, and the meanders of Polish music of the 20th centuries, the stylistic breakthrough that took place both in Szymanowski – before his Stabat Mater – and in Górecki – before his Third Symphony – was of tantamount import to establish their rank and their position in the history of Polish music.

Źródło:

Pro Musica Sacra; 2013, 11
2083-4039

Pojawia się w:

Pro Musica Sacra

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 37.

Tytuł:

Teoria toposu literackiego
Theory of the Literary Topos

Autorzy:

Nadolska-Mętel, Ewa

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1954015.pdf

Data publikacji:

2004

Wydawca:

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL

Tematy:

topos
Ernst Robert
Curtius
SATOR
konfiguracja narracyjna
retoryka
intertekstualność
presupozycja kulturowa
narrative configuration
rhetoric
intertextuality
cultural presupposition

Opis:

The point of departure for the considerations of the literary topos undertaken here has been the definition of this concept suggested by A. Okopień-Sławińska. We have found thirteen terms concerning the topos in it (common places, oratorical phrases, schemes of proving and of persuasion, permanent ways of elocution, permanent images, permanent motifs being a proof of continuity of the tradition, permanent motifs being externalization of archetypical patterns, settled formulations of certain subjects, model examples of filling certain places of speech, oratorical tricks, forms of elocution, forms of argumentation, forms of imagery). We have made an attempt to order them according to an accepted criterion, to put them in a hierarchical order (we treated this kind of ordering separately) and to educe them from the general formula of the topos. To order the terms we have used the differentiation introduced by G. Prince between the topos – an empty form (forme vide) and the topos – a form filled with contents (forme remplie). We have broadened the definition of the topos with the aspect of narrativeness, according to what had been settled on the ground of SATOR (configuration narrative recurrente). In our considerations we nave revealed a new aspect of the literary topos, that is its persuasiveness. It had not been included in Okopień-Sławińska's definition, or in the satorian one. Avoiding the danger of identification of the two different conceptions of the topos (Aristotle's and Curtius' ones) we accept the assumptions of the new rhetoric, according to which every statement, also the one having a topic structure, has a persuasive character.

Źródło:

Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 1; 227-261
0035-7707

Pojawia się w:

Roczniki Humanistyczne

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 38.

Tytuł:

Semantische Überflutung. Heiner Müllers "Herakles 5"

Autorzy:

Thinnes, Verena

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1032474.pdf

Data publikacji:

2015-12-30

Wydawca:

Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego

Tematy:

Heiner Müller
dramat
teatr
intertekstualność
polityka kulturalna
NRD
drama
theater
intertextuality
cultural policy
East German
DDR-Drama
Theaterpraxis
Intertextualität
DDR-Kulturpolitik

Opis:

Die Untersuchung zeigt beispielhaft an dem Drama Herakles 5, welche dramaturgischen Strategien Heiner Müller im Umfeld der normativen und restriktiven Vorgaben der SED-Kulturpolitik einsetzt. Letztere werden weder missachtet noch befolgt, sondern zitiert. Müllers spezifische Zitatpraxis leitet dabei gezielt Polyvalenzen und Ambiguitäten in den Text ein und bewirkt so eine semantische Überflutung, die das Ideal eines positiven sozialistischen Arbeiterhelden erodiert. Herakles 5 zitiert darüber hinaus nicht nur die gesellschaftlichen Diskurse einer größeren Öffentlichkeit seines Entstehungsumfeldes, sondern auch Spezialdiskurse zu Theaterprogrammen und -spielweisen, wie zum Beispiel Brechts Durchrationalisierung des Mythos, und verweist damit auf sich selbst als Theater.
Na przykładzie dramatu Herakles 5 ukazano strategie dramaturgiczne Heinera Müllera w zakresie normatywnych oraz restryktywnych dyrektyw polityki kulturalnej SED. Dyrektyw tych się ani nie lekceważy ani przestrzega, je się cytuje. Charakterystyczna dla twórczości Müllera praktyka cytowania celowo wprowadza do tekstu wielowartościowość oraz wieloznaczność, osiągając przy tym semantyczną mnogość, która obala pozytywny ideał przodownika klasy robotniczej. Herakles 5 nie tylko cytuje społeczne dyskursy szerszej opinii publicznej, lecz również wyspecjalizowane dyskursy nawiązujące do programów teatralnych oraz sposobów odgrywania ról, jak na przykład Durchrationalisierung des Mythos Brechta, wskazując tym samym na siebie jako na teatr.  
In this paper Heiner Müller’s Drama Herakles 5 exemplifies the dramaturgical policies used by the author when facing the normative und restrictive SED cultural policy. These guidelines are neither failed nor followed – but cited. Müller’s specific citing practice is deliberately setting ambiguities and polyvalent meanings in motion, thus provoking a semantic overflow capable of undermining the positive ideal of a socialistic working class hero. Furthermore, Herakles 5 is not only citing the ongoing discourses of a broader public but also special discourses related to theatrical concepts and acting methods, such as for example Brecht’s Durchrationalisierung des Mythos, and by doing so refers to itself as theatre.

Źródło:

Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen; 2015; 217-243
2196-8403

Pojawia się w:

Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 39.

Tytuł:

Parodia w służbie nonsensu. Przypadek Stanisława Barańczaka
Parody’s role in nonsense: the case of Stanisław Barańczak

Autorzy:

Tarnogórska, Teresa

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/579055.pdf

Data publikacji:

2014

Wydawca:

Łódzkie Towarzystwo Naukowe

Tematy:

parodia
nonsens literacki
intertekstualność
humor
parody
literary nonsense
intertextuality
humour

Opis:

Artykuł stanowi próbę analizy niezwykle różnorodnego i bogatego repertuaru form parodystycznych obecnych w twórczości nonsensowej Stanisława Barańczaka. Obiektem prowadzonej przez autora gry parodystycznej stają się z jednej strony utwory klasycznej literatury angielskiej, jak np. limeryki Edwarda Leara, które zyskują nową postać w wyniku zastosowania wyrafinowanej strategii przekładowej, z drugiej zaś — podstawowy kanon dzieł literatury polskiej (teksty Kochanowskiego, Mickiewicza, Słowackiego, Norwida czy Broniewskiego), dobrze znany rodzimemu wykształconemu odbiorcy (Bóg, Trąba i Ojczyzna. Słoń a Sprawa Polska oczami poetów od Reja do Rymkiewicza, 1995). Istnienie tego podstawowego dla lektury poziomu nawiązań intertekstualnych sprawia, iż nonsens Barańczaka posiada wyraźnie intelektualny charakter, przypominając pod wieloma względami tzw. in-jokes, adresowane do dość wąskiej „wspólnoty śmiechu”. Szczególną odmianą stosowanych przez autora zabaw intertekstualnych jest parodia dyskursu naukowego, której imponujący przykład to „prywatna teoria gatunków literackich”, zawarta w książce Pegaz zdębiał. Poezja nonsensu a życie codzienne: Wprowadzenie w prywatną teorię gatunków (2008). Wśród wykreowanych przez Barańczaka gatunków znalazły się m.in. alfabeton, występujący w formie pełniącej funkcje mnemotechniczne parafrazy, jak w przypadku monologu Hamleta, w którym następujące po sobie wersy składają się ze słów reprezentujących kolejne litery alfabetu, co ma ułatwić aktorom pamięciowe opanowanie tekstu, czy mankofon (odmiana mankamętu), czyli wersja znanego utworu literackiego pozbawiona głosek nastręczających trudności ludziom z wadami wymowy, jak słynny sonet Burza Mickiewicza z poddaną ekstrakcji głoską „r”. Przedstawiona wielość i rozmaitość stosowanych przez autora form parodystycznych prowadzi do wniosku, iż przyjęte przez badaczy rozumienie nonsensu jako nie tyle braku, co parodii sensu zyskuje szczególne potwierdzenie w dziedzinie współczesnego nonsensu „intelektualnego”, reprezentującego czysto humorystyczną, stworzoną dla celów ludycznych, odmianę intertekstualności.
This article presents the work of Stanisław Barańczak as a spectacular example of using parody in modern nonsense literature. In the case of Barańczak, broadly conceived parody turns out to be an omnipresent device that lends a distinctive and original character to his nonsense texts. The author’s parodic play is based, on the one hand, on classic nonsense poetry of English literature (Edward Lear), an object of sophisticated re-writing in translation, and on the other hand, on the Polish literary canon easily recognizable by the educated reader. Thanks to this level of intertextuality, nonsense gains an intellectual form as well as an in-joke function. The special domain of Barańczak’s work is nonsensical parody of academic discourse resulting in his ‘private theory of literary genres’ contained in Pegaz zdębiał (1995) and supplemented by a long register of newly invented nonsense genres (‘mnemonic paraphrase’ such as Hamlet’s Soliloquy, its beginning lines successively following alphabetic order to facilitate role learning by actors or ‘mankofon’, a literary text free from ‘difficult’ sounds and meant for people with speech impediments). The proliferation and variety of parodic techniques in Barańczak’s work leads to the conclusion that the definition of nonsense as a parody of sense finds a convincing confirmation in modern intellectual nonsense, being a remarkable variant of pure humorous intertextuality.

Źródło:

Zagadnienia Rodzajów Literackich; 2014, 57/114 z. 2; 39-52
0084-4446

Pojawia się w:

Zagadnienia Rodzajów Literackich

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 40.

Tytuł:

Adaptacja auratyczna. Artystyczne próby i teoretyczny zamach
The auratic adaptation. The artistic endeavors and a theoretical attempt

Autorzy:

Jauksz, Marcin

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/25113915.pdf

Data publikacji:

2022

Wydawca:

Uniwersytet Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie

Tematy:

adaptacja
aura
intertekstualność
wiek XIX
adaptation
intertextuality
19th century

Opis:

Tekst jest próbą zarysowania zjawiska adaptacji ducha minionego czasu, tekstowych realizacji nawiązujących do dawnych konwencji artystycznych i pozostających z nimi w silnej zależności intertekstualnej. Przykładami tych adaptacji auratycznych są tu Fortepian Jane Campion, Liga Niezwykłych Dżentlemenów Alana Moore’a i Kevina O’Neile’a oraz The Lighthouse Roberta Eggersa, a charakter ich związków z tematami i problemami dziewiętnastowiecznej formacji kulturowej jest punktem wyjścia do refleksji o adaptowaniu i przerabianiu XIX wieku.
The text aims at depicting a problem of adaptations of past times and their aura, textual realizations of today in their relation to artistic conventions that belong to the past, yet show permanence in the contemporary artistic practices. As the examples of the so-called auratic adaptations the text points at Jane Campion’s The Piano, Alan Moore’s and Kevin O’Neil’s The League of Extraordinary Gentlemen and Robert Egger’s The Lighthouse and the character of their relation to some themes and problems of the 19-century formation is a point of departure for a consideration of practices of adapting and transforming the 19th century in the contemporary fiction.

Źródło:

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Poetica; 2022, 10; 26-39
2353-4583
2449-7401

Pojawia się w:

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Poetica

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 41.

Tytuł:

Exempla z „Metamorfoz” Owidiusza w „Okręcie błaznów” Sebastiana Branta
Exempla from Ovid’s “Metamorphoses” and Sebastian Brant’s “The Ship of Fools”

Autorzy:

Lam, Andrzej

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/2012475.pdf

Data publikacji:

2013

Wydawca:

Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego

Tematy:

Owidiusz
Sebastian Brant
intertekstualność
Ovid
intertextuality

Opis:

From among around four hundred examples taken from the Bible, mythology and history, which in Sebastian Brant’s The Ship of Fools are designed to instruct and caution, more than twenty come from Ovid’s Metamorphoses. Brant does not make references to Ovid’s work and he mentions the poet only once, as the author of Ars amatoria (buler kunst), which brought Ovid nothing but misfortune.Most of them appear in Chapter XIII On Seduction (Von buolschaft) and single ones in Chapters: XXVI, LIII, LX, LXIV and LXVII. The references are allusive and abridged, they concern pathetic consequences of wicked or rash love, jealousy and hatred as well as self-loving and foolhardy imprudence. They stand as codes, which can not be deciphered without knowing the source and it implies that Brant either assumes the reader has the required knowledge or appeals to gain it. It is also possible that he refers to common at that time didactic modifications of Metamorphoses. Problematic and often tragic illustration of human fortunes in Ovid’s work is reduced in Brant’s satire to parenetic formula, which intrigues and is expressed with vivid and crude language. The most explicit example of dissonance between Brant’s and Ovid’s intention is a truly clown like character − Marsyas, who with obstinacy plays bagpipes, a clownish instrument, whereas in Metamorphoses he enraptured people playing his aulos and his death as martyr is mourned by not only nymphs and shepherds, but also by nature. The rights of the genre, in this case of moral satire, proved to be stronger than philosophical meaning of mythological message.

Źródło:

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2013, 3(6) cz.2; 165-176
2084-6045
2658-2503

Pojawia się w:

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 42.

Tytuł:

Gao Xingjian’s Dialogue with Literary and Visual Traditions
Dialog Gao Xingjian’a z tradycjami literackimi i wizualnymi

Autorzy:

Łabędzka, Izabella

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/912388.pdf

Data publikacji:

2020-06-15

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

Gao Xingjian
intertextuality
intermediality
Chinese literature
intertekstualność
intermedialność
literatura chińska

Opis:

The paper is devoted to the contemporary Chinese prose and drama writer, painter,stage director and author of experimental art films, Gao Xingjian. My aim is topresent his innovative solutions in the field of different arts and media. I try toanalyze his works in a broad context of Eastern and Western culture and to showthe flexibility with which he crosses the narrow borders of arts, makes use of therich heritage of his native traditional culture, Chinese Taoist philosophy with itsprocessual understanding of reality. I also point at his interest in the aesthetics ofemptiness and artistic minimalism.
Niniejszy tekst poświęcony jest twórczości współczesnego chińskiego pisarza, dramaturga,malarza, inscenizatora i autora eksperymentalnych filmów artystycznych,Gao Xingjiana. Moim celem było pokazanie szerokich i nowatorskich poszukiwańpierwszego chińskiego Noblisty w zakresie różnorodnych sztuk i mediów w kontekścieporównawczym Wschód – Zachód, jego umiejętności swobodnego przekraczania granic sztuk, wykorzystywania zasobów rodzimej kultury tradycyjnejoraz chińskiej filozofii taoistycznej z jej procesualnym rozumieniem rzeczywistości,a także estetyki pustki i artystycznego minimalizmu.

Źródło:

Porównania; 2020, 26, 1; 331-343
1733-165X

Pojawia się w:

Porównania

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 43.

Tytuł:

Język muzeum, czyli o nowych sposobach odczytywania wystaw
Language of the museum, about new ways of interpreting exhibitions

Autorzy:

Niklewicz, Beata

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1110727.pdf

Data publikacji:

2015

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

new museology
museum education
intertextuality
nowa muzeologia
edukacja muzealna
intertekstualność

Opis:

Artykuł stanowi refleksję na temat współczesnego muzeum. Ukazuje przestrzeń wystawienniczą, z jednej strony jako przestrzeń narracji – miejsce dialogu obiektów, kuratorów i widzów, z drugiej jako narrację przestrzeni – legitymizującą dzieła i formującą ich przekaz. Najistotniejszy kontekst stanowią badania sytuujące się w obszarze nowej muzeologii, wskazujące na możliwość wprowadzenia do języka muzeum elementów interdyscyplinarnych, również z zakresu literaturoznawstwa.
Linguistic theory which Mieke Bal presented in her text The Talking Museum, reproduced in the book Double Exposures: The Subject of Cultural Analysis, is one of the clearest signs of the New Museology. This self- critical field indicates changes in museum studies at the end of the twentieth century.

Źródło:

Polonistyka. Innowacje; 2015, 2; 165-174
2450-6435

Pojawia się w:

Polonistyka. Innowacje

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 44.

Tytuł:

Ogórki małosolne antropomorfizowane. Próby o wierszu Za szkłem
Anthropomorphised freshly pickled gherkins. Attempts at the poem Behind glass

Autorzy:

Poprawa, Adam

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1391653.pdf

Data publikacji:

2016-12-20

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

irony
allegory
rhyme
intertextuality
redefinition
ironia
alegoria
rym
intertekstualność
przewartościowanie

Opis:

The last volume of poetry by Stanisław Barańczak, titled Chirurgiczna precyzja (Surgical precision) features the poem Za szkłem (Behind glass). It is an extremely ironic and ambiguous work. The interpretation provided in this paper points to the exceptional importance of this text for Barańczak’s poetry as a whole.

Źródło:

Przestrzenie Teorii; 2016, 26; 185-194
2450-5765

Pojawia się w:

Przestrzenie Teorii

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 45.

Tytuł:

Biblioteka Babel Zagłady. O Historii miłości Nicole Krauss
Library of Babel of the Holocaust. "On History of Love" by Nicole Krauss

Autorzy:

Tomczok, Marta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/2013925.pdf

Data publikacji:

2019-07-04

Wydawca:

Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego

Tematy:

Babel
Zagłada
Nicole Krauss
intertekstualność
Holocaust
intertextuality

Opis:

The concept of the Holocaust Babel Library discussed in my article was based on articles and lectures of John Barth, Anna Burzyńska, Umberto Eco and Raymond Federman. I show how this notion has crystallised from the popular postmodernism label that was named the Tower of Babel and had its beginning in 2000s. I follow a 2005 novel − History of Love by American writer Nicole Krauss (Polish, poorly translated, edition was published in 2006) rated among the so-called third generation. I show both the historical aspect of this novel (pogroms of Jews in  Słonim in 1941) as well as its ideological facet. The Holocaust Babel Library in Krauss’ prose is a sign of a funeral ritual consisting in the reconstruction of history from innumerable quotations, allusions and references to books.

Źródło:

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2019, 9(12) cz.2; 143-154
2084-6045
2658-2503

Pojawia się w:

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 46.

Tytuł:

Studia nad historią. Brechtowskie filmy Radu Judego
Studies on History: Radu Jude’s Brechtian Films

Autorzy:

Biliński, Paweł

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/27311684.pdf

Data publikacji:

2021

Wydawca:

Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN

Tematy:

Radu Jude
Rumunia
Bertolt Brecht
rekonstrukcja
efekt obcości
intertekstualność
Romania
reconstruction
distancing effect
intertextuality

Opis:

Artykuł jest poświęcony twórczości Radu Judego – rumuńskiego reżysera, który po wyprodukowanym w 2015 r. Aferim! stale eksplorował tematykę historyczną. Autor przedstawia podstawowe koncepcje rozumienia filmu historycznego (odwołując się przy tym do ustaleń Williama Guynna czy Roberta Rosenstone’a) i szkicowo prezentuje estetyczno-narracyjne dominanty nowego kina rumuńskiego XXI w., by na tym tle odczytać dzieła Nie obchodzi mnie, czy przejdziemy do historii jako barbarzyńcy (Îmi este indiferent daca în istorie vom intra ca barbari, 2018) oraz Drukowanymi literami (Tipografic Majuscul, 2020) – dwa fabularne filmy Judego, w których reżyser, wyraźnie inspirując się teorią Bertolta Brechta, rozwija poetykę kina modernistycznego. Skupiając się na problematyce historycznej, którą analizuje za pomocą chwytów refleksywnych, Jude zdecydowanie zrywa z tematycznymi tendencjami kina Rumunii ostatnich kilkunastu lat.
The article focuses on the work of the Romanian film director Radu Jude, who continued to examine historical topics after completing Aferim! in 2015. The author presents basic concepts of the historical film (with reference to William Guynn’s and Robert Rosenstone’s findings) and gives a brief overview of the dominant aesthetics and narratives of Romanian films produced in the 21st century. In this context, the author analyzes I Do Not Care If We Go Down in History as Barbarians (Îmi este indiferent daca în istorie vom intra ca barbari, 2018) and Uppercase Print (Tipografic Majuscul, 2020) – two feature films in which Jude refers to Bertolt Brecht’s theory and updates the poetics of modernist cinema. By focusing on historical issues, as analyzed with the use of reflexive modes of storytelling, Jude tries not to follow the thematic tendencies of recent Romanian cinema.

Źródło:

Kwartalnik Filmowy; 2021, 115; 128-150
0452-9502
2719-2725

Pojawia się w:

Kwartalnik Filmowy

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 47.

Tytuł:

The Transcultural Concepts in Hari Kunzru’s Short Fiction and Their Impact on the Later Works of the Author

Autorzy:

Marcinkowska-Wajner, Agata

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/523691.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Uczelnia Lingwistyczno-Techniczna w Świeciu

Tematy:

transculturality
translit
postcolonial
intertextuality
Indian
transkulturowość
postcolonialny
intertekstualność
hinduski

Opis:

The article introduces the collection of stories written by Hari Kunzru entitled Noise. They take up the issues of identity in the world of cultural influences and permeations, technology and religion. Furthermore, the stories, as well as the novels depict a transcultural reality as contradicted to the multicultural or intercultural one. It presents the hybridity of the contemporary culture and society, not their mere variety The proved above tendency of the writer to build a kind of vertical structure within a text has its starting point in the collection in question in which the author applies such a model in order to present elements of even distant cultures more effectively and naturally. The mixture of cultures, ethnicities, religions, lifestyles and classes is much more visible when observed from the top position. The collection initiates the concept of the translit fiction, particularly in “Memories of Decadence”. Finally, the stories and the novels bear intertextual relationships with other literary texts, which locates Hari Kunzru’s prose in a broader cultural context which includes Hindu, Slavic, Irish, Scandinavian and Native American mythology as well as Australian and British masterpieces, ancient drama and contemporary American and French literature. The intertextual relationships enable to decipher the meaning of the image of noise and deepen certain themes of the texts. Although, the novels of Hari Kunzru offer a much more developed and mature form of the presented devices, it is highly useful not to omit the short story collection Noise on the reader’s literary journey with Hari Kunzru.
Artykuł zatytułowany „Transkulturowe koncepcje w krótkich opowoadaniach Hari Kunzru i ich wpływ na późniejsze prace autora prezentuje zbiór opowiadań brytyjsko-indyjskiego autora Hari Kunzru Noise. Głównym tematem opowiadań są kwestie związane z technologią, religią oraz tożsamością i przynależnością w dzisiejszym świecie charakteryzującym się przenikaniem kultur. Podstawowym celem artykułu jest podkreślenie transkulturowego charakteru tekstów pisarza jako opozycji do koncepcji multi i interkulturowych. Dodatkowo, analizowany jest I ich wpływ na późniejsze prace autorawertykalnej struktury, która ułatwia pisarzowi intertekstualne wprowadzenie pozornie odległych kultur oraz ich wytworów. Relacje te pogłębiają znaczenie niektórych motywów i tematów prozy pisarza. Artykuł, pokazuje też, iż koncepcje użyte w zbiorze opowiadań Noise mają swoją kontynuację w powieściach Hari Kunzru, co czyni je pierwszym etapem jego literackich podróży.

Źródło:

humanistica 21; 2017, 1; 215-234
2544-1345

Pojawia się w:

humanistica 21

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 48.

Tytuł:

Intertekstualne relacje w parodii bułgarskiego pisarza Ljubomira Kotewa
Intertextual relations in parody of Bulgarian writer Ljubomir Kotev

Autorzy:

Paczev, Ilija

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/594022.pdf

Data publikacji:

2013

Wydawca:

Łódzkie Towarzystwo Naukowe

Tematy:

literatura bułgarska
gatunek
parodia
tekst
intertekstualność
Bulgarian literatur
genre
parody
text
intertextuality

Opis:

Z punktu widzenia gatunkowego praca ta prezentuje współczesny tekst literacki bułgarskiego pisarza Ljubomira Kotewa. Jego utwór Galeria typów i charakterów bułgarskich w czasach tureckich i dzisiejszych (2004) jest parodią noweli słynnego bułgarskiego pisarza Iwana Wazowa pod tym samym tytułem. Kotew dostrzegł bardzo interesującą analogię między dzisiejszą Bułgarią a światem przedstawionym przez Wazowa w tekście źródłowym, mimo że upłynęło wiele lat od czasu jego kreacji. Analiza współczesnego utworu ujawnia możliwości parodii stworzenia szeregu charakterów, które egzystują w trzech planach: społecznym, politycznym i kulturalnym. Porównanie tekstów dwóch autorów skłania do refleksji o problemach bułgarskiej tożsamości.
From the genre point of view this research presents a contemporary literary text by Ljubomir Kotev from Bulgaria. His Gallery of Bulgarian types and characters in the time of Turkish yoke and nowadays (2004) is a parody of a novel by Ivan Vasov entitled in the same way. Kotev has found a very interesting analogy between today’s Bulgaria and the world described by Wasov, even though so many years have past. The analysis of the Kotev’s text proves the abilities of a parody, creating a set of life-like characters that exist in three planes: social, political and cultural one as well. The compression of the two texts mentioned above induces to reflection about the problem of Bulgarian identity.

Źródło:

Rozprawy Komisji Językowej ŁTN; 2013, 59; 199-209
0076-0390

Pojawia się w:

Rozprawy Komisji Językowej ŁTN

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 49.

Tytuł:

Die Analyse filmischer Adaptionen der Nibelungensage unter multiperspektivischen Aspekten als Gegenstand des Germanistikstudiums

Autorzy:

von der Lühe, Barbara

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/2083942.pdf

Data publikacji:

2020

Wydawca:

Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN

Tematy:

Nibelungensage
multiperspectivity
intertextuality
filmic adaptation
Fritz Lang
Saga o Nibelungach
multiperspektywa
intertekstualność
adaptacje filmowe

Opis:

This essay examines the Nibelungensage and its filmic adaptations within the framework of the multiperspective approach of German Studies. It is about the approaches of Casper-Hehne/ Schweiger in the sense of a synthetic approach to the concept of culture, and Nünning/ Nünning, whose terminology is extended to filmic narrations. The intertextuality of the “Nibelungen-films” and of the “Nibelungensage” is also relevant. The analysis focuses on the films by Fritz Lang (1924), Harald Reinl (1966/67), Uli Edel (2004) and Ralf Huettner (2008).
Artykuł opowiada się za multiperspektywiczną analizą sagi o Nibelungach i jej filmowych adaptacji w ramach badań germanistycznych. Chodzi o analizy Caspera-Hehne/ Schweigera w sensie syntetycznego podejścia do pojęcia kultury oraz Nünninga/ Nünning których aparat pojęciowy obejmuje także narracje filmowe. Istotna jest także intertekstualność „Saga o Nibelungach” i „Filmów o Nibelungach”. Analiza koncentruje się na filmach Fritza Langa (1924), Haralda Reinla (1966/67), Uli Edel (2004) i Ralfa Huettnera (2008).

Źródło:

Kwartalnik Neofilologiczny; 2020, 3; 331-344
0023-5911

Pojawia się w:

Kwartalnik Neofilologiczny

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 50.

Tytuł:

Conradian inspirations in Zygmunt Haupt’s prose
Conradowskie inspiracje w prozie Zygmunta Haupta

Autorzy:

Ratajczak, Wiesław

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/27312319.pdf

Data publikacji:

2023

Wydawca:

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Tematy:

Zygmunt Haupt
Joseph Conrad
intertextuality
elements
destruction
house
ruin
memory
intertekstualność
żywioł
zniszczenie
dom
ruina
pamięć

Opis:

Conradowskie inspiracje nie są w prozie Zygmunta Haupta częste, jednak odgrywają ważną rolę. Dzięki odkrywaniu podobieństw i różnic służą autorowi Pierścienia z papieru do określenia własnej metody pisarskiej. Jako czytelnik Conrada interesuje się poetyką ukrywania i ujawnienia oraz relacją między pamięcią i wyparciem. Odkrywa poetyckość i symbolizm tej twórczości, a także jej osobisty charakter, związany z doświadczeniami dzieciństwa i mrocznymi wspomnieniami kraju. Poznając sposób korzystania z Conradowskich fabuł i idei przez Haupta, wnikliwiej zrozumieć można jego zasadę skrótu, zagęszczenia znaczeń, łączenia swojskiego z egzotycznym, lirycznego z tragicznym, osobistego z uniwersalnym, poważnego z żałosnym.
Although Conrad-inspired motifs are not frequent in Zygmunt Haupt’s prose, they do play and important role. Thanks to discovering similarities and differences they serve the author of Pierścień z papieru to describe his own writing method. As a reader of Conrad he is interested in the poetics of concealment and revelation as well as the relationship between memory and denial. He discovers the poeticism and symbolism of this creation and its personal character, related to the experiences of childhood and dark memories of the fatherland. By recognizing the ways in which Haupt utilizes Conrad’s plots and ideas, it is possible to understand better his principle of shorthand, concentration of meanings, combining the usual with the exotic, the lyrical with the tragic, the personal with the universal, the serious with the pathetic. 

Źródło:

Forum Poetyki; 2023, 32; 84-97 (eng); 80-93 (pol)
2451-1404

Pojawia się w:

Forum Poetyki

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce