Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "inkardynacja" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Inkardynacja i ekskardynacja duchownych w Kodeksie prawa kanonicznego z 1917 i 1983 roku
Incardination and Excardination of Clerics in the Codes of Canon Law of 1917 and 1983
Autorzy:
Zaborowski, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1861821.pdf
Data publikacji:
2019-11-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
The aim of the article is to present the evolution of the legal institution of incardination and excardination over the last sixty-six years, from the promulgation of Code of Canon Law by Benedict XV to the new version of the Code by John Paul II. The Author discusses the meaning of incardination and excardination in the hierarchical structure of the Church and the question of diocesan and monastic affiliation in the Code of 1917. Emphasis is placed on the modification of this legal institution in connection with the changing circumstances of pastoral care, especially the resolutions of the Second Vatican Council. Also, the provisions of the Code of 1983 are analysed with regard to clerical affiliation with Church administrative structures.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2011, 21, 1; 245-264
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Prawo duchownych do utrzymania w unormowaniach Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku
The Right to a Stipend as Regulated by Code of Canon Law of 1983
Autorzy:
Walencik, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1806961.pdf
Data publikacji:
2019-11-14
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
utrzymanie duchownych
wynagrodzenie
opieka socjalna
inkardynacja
stipend
remuneration
social care
incardination
Opis:
The provision of sufficient, fair (appropriate) and perpetual financial maintenance is a reciprocal benefit that is granted to a priest who has devoted himself and is loyal to the Church in his total and unbounded by time or place service, and who was ordained to perform his ministry with full readiness resulting from the above. Therefore, a priest has a right to a stipend by virtue of his incardination into a particular Church or other ecclesiastical structure that has a right to incardinate, and the incardination ordinary has a legal duty to provide such a stipend. Canon 281 is regarded as binding although it does not mention sustenatio but remuneratio. The latter constitutes an element of the former – the priest's maintenance. He should receive not only remuneration for the work done, but also have social care provided (assistentia socialis). The claim concerning the right to a stipend is a composite claim, which embraces the right to remuneration for active ministry as well as the right to preventive and social care in case of illness, disability, and old age. All clergymen are entitled to this legal claim without damage to permanent deacons, in compliance with the restrictions of Article 3 of Canon 281, excluding the cases in which priesthood is lost or when the priest unlawfully refrains from accepting the office. The factors that affect the fairness of the stipend include: education, seniority (in this case it is the length of ministry in the Church), position held, environment, financial situation of society.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2007, 17, 1; 187-209
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kleryckie Stowarzyszenie Wspólnoty Emmanuel z uprawnieniem inkardynacji
The Clerical Association of The Emmanuel Community with Incardination Authorization
Autorzy:
Stawniak, Henryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1372547.pdf
Data publikacji:
2018-09-08
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
spólnota Emmanuel
publiczne stowarzyszenia
inkardynacja
troska o Kościół powszechny
międzynarodowe kleryckie stowarzyszenie
Emmanuel Community
International Clerical Association
public associations
Incardination
concern for the universal Church
Opis:
The article shows how the International Clerical Association of the Em-manuel Community, which in 2017 received the power of incardination, puts itself in the clergy’s concern for all Churches and how the ancient institution in its evolution becomes an instrument of evangelization of contemporary challenges. The clerical association is seen as a phenomenon of clergy’s connection with laity or consecrated persons in the Emmanuel Community, which enlivens beautiful communion between the states of life and contributes to the greater fruitfulness of evangelization.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 2018, 61, 3; 3-28
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pozycja prawna diakona permanentnego w świetle Dyrektorium o posłudze i życiu diakonów stałych
The Legal Status of a Permanent Deacon as Specified by The Directory For the Ministry and Life of Permanent Deacons
Autorzy:
Adamczyk, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807159.pdf
Data publikacji:
2019-11-14
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
diakon stały
status prawny
inkardynacja
munus
urząd kościelny
permanent deacon
legal status
incardination
ecclesiastical office
Opis:
The article presents the legal status of a permanent deacon as specified by the Directory for the Ministry and Life of Permanent Deacons. First, we look at the issue of incardination, that is a special appointment of permanent deacons as servants of God within a diocese, personal prelature, or an institute or association of consecrated life that has a capability of incardination. Next, presented are the obligations of the ecclesiastics mentioned above, which follow from their ordination and incardination. Finally, their powers are discussed as they constitute a vital dimension of the legal status of a permanent deacon.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2007, 17, 2; 153-176
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ewolucja instytucji inkardynacji od Soboru Trydenckiego do Soboru Watykańskiego II
Evolution of the institution of incardination from the Council of Trent to the Second Vatican Council
Эволюция института инкардинации от Тридентского собора до II Ватиканского собора
Еволюція інституту інкардинації від Тридентського Собору до Другого Ватиканського Собору
Autorzy:
Wąsik, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/33523000.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
інкардинація
таїнство висвячення
священик
инкардинация
таинство рукоположения
духовенство
incardination
sacrament of holy orders
clergy
inkardynacja
sakrament święceń
duchowny
Opis:
Przedmiotem artykułu jest rozwój instytucji inkardynacji w okresie od Soboru Trydenckiego do Soboru Watykańskiego II. Autor dokonując historyczno-prawnych analiz norm dotyczących inkardynacji, starał się ukazać, jak ta instytucja ewoluowała od ściśle dyscyplinarnej, będącej narzędziem nadzoru i kontroli nad duchownymi, do instytucji w służbie budowania kapłańskiej wspólnoty. O ile normy Trydentu, aż do Kodeksu z 1917 r., traktowały inkardynację jedynie jako prawny obowiązek przypisania duchownych do diecezji i do własnego biskupa, o tyle Vaticanum II stworzył fundamenty współczesnego modelu tej instytucji, biorąc pod uwagę nie tylko racje prawne, lecz także duszpasterskie, lepsze rozmieszczenie prezbiterów w nowych strukturach kościelnych oraz możliwość realizowania zadań apostolskich. Odszedł też od feudalnego systemu beneficjów jako tytułu do otrzymania święceń.
Предметом статті є розвиток інституту інкардинації в період від Тридентського Собору до Другого Ватиканського Собору. Автор, роблячи історико-правовий аналіз норм щодо інкардинації, намагався показати, як ця інституція еволюціонувала від дисциплінарної, яка була інструментом нагляду та контролю над духовенством, до інституції y службі розбудови священицької спільноти. У той час як норми Триденту, аж до Кодексу 1917 року, розглядали інкардинацію лише як юридичний обов’язок призначати духовенство до єпархії та до свого єпископа, Другий Ватиканський Cобор заклав основи сучасної моделі цієї інституції, беручи до уваги не лише правові, але й душпастирські правди, кращий розподіл священиків у нових церковних структурах і можливість виконання апостольських завдань. Він також відійшов від феодальної системи бенефіцій як титулу для отримання висвячення.
Предметом данной статьи является развитие института инкардинации в период от Тридентского собора до II Ватиканского собора. Автор, проведя историко-правовой анализ норм инкардинации, попытался показать, как этот институт превратился из сугубо дисциплинарного, который был инструментом надзора и контроля над духовенством, в институт, стоящий на службе созидания общины духовенства. Если нормы Тридентского собора, вплоть до Кодекса 1917 года, рассматривали инкардинацию лишь как юридическое обязательство подчинения духовенства диоцезу и своему епископу, то II Ватиканский собор заложил основы современной модели этого института, принимая во внимание не только юридические, но и пастырские основания, лучшее распределение пресвитеров в новых церковных структурах и возможность выполнения апостольских задач. Он также отошел от феодальной системы бенефиций как требования для получения рукоположения.
The subject of this article is the development of the institution of incardination in the period from the Council of Trent to the Second Vatican Council. The author, by conducting historical and legal analyses of the norms of incardination, sought to show how this institution has evolved from a strictly disciplinary one, an instrument of supervision and control over clergy, to an institution in the service of building the priestly community. Whereas the norms of Trent, until the 1917 Code, treated incardination merely as a legal obligation to assign clergy to a diocese and to their own bishop, Vatican II laid the foundations of the modern model of this institution, taking into account not only legal but also priestly rationales, the better distribution of presbyters in the new ecclesiastical structures and the possibility of carrying out apostolic tasks. It also moved away from the feudal system of benefices as a title to receive ordination.
Źródło:
Studia Prawnicze KUL; 2024, 2; 163-177
1897-7146
2719-4264
Pojawia się w:
Studia Prawnicze KUL
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La figura e la missione del diacono permanente secondo ‘Direttorio per il ministero e la vita dei diaconi permanenti
The Figure and Mission of the Permanent Diaconate according to the ‘Directory for the Ministry and Life of Permanent Deacons
Autorzy:
Selejdak, Ryszard
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1035597.pdf
Data publikacji:
2020-12-05
Wydawca:
Akademia Katolicka w Warszawie
Tematy:
diakonat
diakoni stali
inkardynacja
obowiązki i prawa diakonów
diakonia Słowa
liturgii i miłosierdzia
misja kanoniczna
duchowość diakońska
formacja stała diakonów
Diaconate
Permanent Diaconate
Incardination
Obligations and Rights of Deacons
Service of the Word
the Liturgy and of Charity
Canonical Mission
Diaconal Spirituality
Ongoing Formation of Permanent Deacons
Opis:
On 22 February 1998, the Congregation for the Clergy published the Directory for the Ministry and Life of Permanent Deacons. The document, which is divided into four parts, presents the juridical status of the Deacon, together with his ministry, spirituality and ongoing formation. According to the Directory, the diaconate has its source in the consecration and mission of Christ, wherein the Deacon is called to participate. Through the imposition of hands and the prayer of consecration, he is constituted a sacred minister and a member of the hierarchy. This condition determines his theological and juridical status in the Church. At the moment of Admission to Candidacy, all prospective Deacons are obliged to clearly express, in writing, their intention to serve the Church for the rest of their lives in a given territorial or personal circumscription, or in an Institute of Consecrated Life, or a Society of Apostolic Life, who have the faculty to incardinate. Acceptance of this written request is reserved for the competent Ordinary of the candidate. Incardination is a juridical bond that has ecclesiological and spiritual value in that it expresses the ministerial commitment of the Deacon to the Church. By virtue of the Order received, Deacons are united together in sacramental fraternity. The status of Deacons also comprises specific obligations and rights, envisioned in cann. 273- 283 of the Code of Canon Law, where it speaks about the obligations and rights of clerics. The Directory recalls the tri-partite description of diaconal ministry given at the Second Vatican Council: service of the Liturgy, the Word and of Charity. Deacons can preside at the Liturgy of the Word, administer Baptisms, conserve and distribute the Eucharist, assist at and bless marriages in the name of the Church, bring Viaticum to the dying, read the Scared Scriptures to the faithful, instruct and exhort the People of God, preside at worship and prayer services, administer sacramentals, preside over funeral and burial rites, together with performing works of charity and support. The document by the Congregation for the Clergy underlines that diaconal spirituality has its foundation in the sacramental grace that is engraved in the Deacon’s soul, calling him to a complete gift of his person in the service of God in the Church. This spirituality is eminently Christological as it is intimately characterised by a spirit of service. With the diaconate, one seeks to imitate Christ who came to serve and not to be served. The Directory for the Ministry and Life of Permanent Deacons highlights the importance of ongoing formation for Deacons. Commitment is required here in continuity with the supernatural calling to a ministry of service in the Church, which together with initial formation, form part of a singular and organic Christian and diaconal journey. The document delineates four stages of formation: human, spiritual, intellectual and pastoral. The ecclesiastical norms recall that ongoing formation has the following characteristics: obligatory, universal, interdisciplinary, profound, scientific and propaedeutic of apostolic life. Deacons themselves are the primary agents of their ongoing formation, along their perennial journey of conversion. By their side stand the bishop and his Presbyterate, who have the task of helping them overcome any dualism or rupture between their secular lives and their diaconal spirituality, whilst also aiding them to respond generously to the demands and the responsibilities that the Lord has entrusted to them through the Sacrament of Holy Orders.
Źródło:
Warszawskie Studia Teologiczne; 2020, 33, 2; 46-69
0209-3782
2719-7530
Pojawia się w:
Warszawskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies