Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Zubert, Bronisław W." wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-11 z 11
Tytuł:
Chrzest dziecka wbrew woli rodziców : próba krytycznej wykładni kan. 868 § 2 KPK 1983
Autorzy:
Zubert, Bronisław W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/661798.pdf
Data publikacji:
1996
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Zu den Problemen, deren rechtliche Regelung im aktuellen CIC ernste Bedenken hervorrufen, gehört zweifelsohne der c. 868 § 2, in dem festgelegt wird: „In Todesgfahr wird ein Kind katholischer, ja sogar auch nichtkatholischer Eltern auch gegen den Willen der Eltern erlaubt getauft.” Die Lebengefahr stellt im kanonischen Recht eine besondere Situation dar und ist immer die bedeutendste Ursache für die Dispens vom rein kirchlichen Gesetz. Es ist jedoch fraglich, ob sie eine ratio ultima jeder Sakramentenspendung oder jeglichen kirchlichen Gesetzes sein darf. In diesem Beitrag werden zunächst die Geschichte des zitierten Kanons (I) und dessen legislativ-redaktionelle Entwicklung (II) dargestellt. Abschließend wird der Versuch einer kritischen Auslegung unternommen (III). I. Dem heutigen Kanon entsprach im CIC 1917 der c. 750 § 1, der sich übrigens nur auf die Erlaubtheit der Taufe in Todesgefahr der Kinder nichtchristlicher Eltern bezogen hat. In Quellen zu diesem Gesetz werden die Aussagen des Papstes Benedikt XIV., der Kongregationen des Hl. Offiziums und der Propaganda Fidei angegeben. Es zeigt sich jedoch, daß sich schon u. a. die IV. Synode von Toledo, Gratian und der hl. Thomas von Aquin mit diesem Problem auseinandergesetzt haben. Grunsätzlich war die Kindertaufe gegen den Willen der Eltern verboten, ausgenommen bei Todesgefahr. Dieses Problem wurde im 16. Jahrhundert wieder aktuell aufgrund der wachsenden Missionstätigkeit der Kirche. Es wurden konkrete Fragen an den Apostolischen Stuhl gerichtet, und somit kam es allmählich zur allgemeinrechtlichen Regelung dieses Problems. Papst Benedikt XIV. beschäftigt sich mit ihm in seinen Schreiben Postremo mense (28. Feb. 1747) und Probe (15. Dez. 1751). Er verbietet grunstäzlich die Kindertaufe gegen den elterlichen Willen, ausgenommen bei Todesgefahr, läßt jedoch eine erweiterte Auslegung der paternitas aufgrund des favor fidei zu. Dieselbe Stellung haben auch die beiden erwähnten Kongregationen eingenommen. So kam es zu der inhaltlichen Formulierung des c. 750 § 1, der auf damaligen ekklesiologischen und kanonistischen Voraussetzungen basierte und in den Kommentaren zum CIC 1917 fast einheitlich ausgelegt wurde. II. Das Zweite Vatikanische Konzil hat gute doktrinäre Voraussetzungen für die Änderung dieses Kanons geschaffen. Die erste Redaktionsphase zeigte, daß eine neue Regelung zu treffen sei dahingehend, dann die Kindertaufe sogar in Todesgefahr unerlaubt ist, wenn beide Eltern ausdrücklich dagegen sind (vgl. can. 16 - Schema I zum Sakramentenrecht 1975). Leider kehrte man im Schema II von 1980 (can. 822 §2) ohne eine Begründung anzugeben zur alten Normierung zurück, lediglich unter der Klausel „nisi exinde periculum exsurgat odii in religionem”. Im Schema novissimum von 1982 wurde sogar diese Klausel gestrichen. III. In den ersten Stelungnahmen zum CIC 1983 erfuhr dieser Kanon starke Kritik. Es soll jedoch zugegeben werden, daß H. Schmitz schon 1972 eine Kindertaufe gegen den Willen der Eltern ausdrücklich kritisch beurteilte. Die negative Bewertung dieses kirchlichen Gesetzes kann man folgendermassen begründen: 1. Es stimmt nicht mit der Lehre des Zweiten Vatikanischen Konzils überein, um nicht zu sagen, es widerspricht ihr. Das Konzil hat die Eltern als die ersten und bevorzugten Erzieher ihrer Kinder anerkannt und festgestellt, daß sie zuerst und unveräßerlich die Pflicht und das Recht zu deren Erziehung haben (GE 3 und 6). Dieser Kanon schränkt im formellen und faktischen Sinn auch die Religionsfreiheit ein (DH 10). Nach dem II. Vatikanum kann man außerdem die Kindertaufe in Todesgefahr nicht mehr mit der Heilsnotwendigkeit begründen. 2. C. 868 § 2 steht auch nicht in logischer und inhaltlicher Beziehung zu anderen Kanones des CIC 1983. Es genügt, sich beispielsweise auf cc. 226 § 2 und 1136 zu berufen. Zudem widerspricht er dem c. 748 § 2. 3. Trotz dieser kritischen Bewertung ist dieser Kanon ein geltendes kirchliches Gesetz. Deswegen muß man bei seiner positiven Auslegung zuerst den Kanonisten Recht geben, die auf eine behutsame und vernünftige Anwendung dieser Norm hinweisen. Sie darf keinesfalls als Mittel zur Evangelisierung oder Zwangskatholisierung dienen. Man muß auch unterscheiden, ob die Taufe eines sich in Todesgefahr befindlichen Kindes ohne ausdrückliche Bitte der Eltern geschieht oder gegen ihren ausdrücklichen Willen. Im ersten Fall könnte man sie noch als erlaubt betrachten, im zweiten dagegen sollte man dem Willen der Eltern entsprechen. Am Ende seines Artikels stellt der Verfasser fest, welche theologischen und praktischen Schwierigkeiten ein „rechtlich zulässiges Handeln” bereiten kann. Man darf jedoch, seiner Meinung nach, davon ausgehen, daß es den Spendern der Taufe bei eventueller Anwendung dieser recht problematischen Norm an seelsorglicher Vernunft und Weisheit wie auch an gut verstandener Liebe zur Kirche und an der Schätzung des elterlichen Willens nicht fehlen wird.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1996, 39, 3-4
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Julian Kałowski MIC, Życie braterskie we wspólnocie. Studium historycznoprawne, Warszawa: Wydawnictwo Akademii Teologii Katolickiej 1999, ss. 286
Autorzy:
Zubert, Bronisław W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1871810.pdf
Data publikacji:
2019-11-13
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2000, 10, 2; 242-245
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Péter Erdő, Az egyházjog forrásai. Tőrténeti bevezetés (Fontes iuris canonici, Introductio historica), Budapest: Szent István Társulat 1998, ss. XX + 273
Autorzy:
Zubert, Bronisław W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1871766.pdf
Data publikacji:
2019-11-13
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2000, 10, 2; 240-241
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Franz Kalde, Authentische Interpretationen zum Codex Iuris Canonici (1984-1994), (Subsidia ad ius canonicum vigens applicandum 1), 2. Ausg., Metten 1996, ss. 78
Autorzy:
Zubert, Bronisław W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1871765.pdf
Data publikacji:
2019-11-13
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2000, 10, 2; 241-242
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ks. Seweryn Świaczny, La disolución del vínculo en el matrimonio de los no bautizados: Ejercicio de la potestad Pontificia (Cuadernos doctorales. Derecho Canónico, Derecho Ecclesiástico del Estado, 16), Facultad de Derecho Canónico, Instituto Martín de Az
Autorzy:
Zubert, Bronisław W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1871603.pdf
Data publikacji:
2019-11-13
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2002, 12, 2; 197-200
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ks. Piotr Steczkowski, Il conflitto fra foro interno e foro esterno nel diritto matrimoniale del CIC 1983
Autorzy:
Zubert, Bronisław W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1871606.pdf
Data publikacji:
2019-11-13
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2002, 12, 2; 191-195
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Interkomunia w świetle nowego Kodeksu
Autorzy:
Wenanty Zubert, Bronisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/661465.pdf
Data publikacji:
1988
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Intercommunio multo iam tempore thema disscussionis vividae inter chiristifideles diversarum confessionum facta est. Quaestio haec in finibus Poloniae non tam urgens erat quam in aliis regionibus orbis terrarum . Attamen iuxta semtentiam auctoris huius articuli II Congressus Eucharisticus hoc anno in Polonia celebrandus oportunitatem affert quaestionem hanc in forum publicum revocare, quandoquidem quaestio haec praxim attinet, id est admissionem christifidedium allarum Ecclesiarum vel communitatum ecclesiasticarum quoad participationem earum in dicto Congressu. Normae iuris canonici intercommunionem pertinentes secundaniae esse videntur, uipote a Magisterio Ecclesiae statutae atque hoc in casu dependentes, quae simul fidem Ecclesiae in sacramentum Eucharistiae exprimant. Articulus in tres partes divisus est. Prima in parte auctor sensum terminorum explanare studet. Terminus „intercommunio”, nota bene in documentis Concilii Vaticani II non adhibitus, multimodo explicari potest necnon exprimere varios modos eiusdem exsecutionis practicae. Inde sequitur primo necesse esse acuratissime determinare quibus terminis formae practicandi intercommunionem permissibiles vocentur. In secunda parte auctor possiblitates et difficultates intercommunionem practicandi post Vaticanum II demonstrat. Auctor verbis expressis asserit communionem eucharisticam atque communionem cum Ecclesia plenam strictissime cohaerere. Ita enim res se habebat a primordiis Christianitatis. Decretum Vaticani II „Unitatis reintegratio” atque Directorium oecumenicum communicationem in sacris permissibilem declaraverunt ergo etiam intercommunionem cum fratribus seiunctis Ecclesiarum. Orientalium propter sacramenta ordinationis et Eucharistiae valideministrata. Ecclesia catholica sodalibus aliarum Ecclesiarum vel communitatum ecclesialium intercommunionem permittit in periculo mortis vel urgente necessitate, dummodo conditiones adimpleantur quae a frequentantibus sacramenta requiruntur. Participatio catholicorum in Eucharistia celebrata in eorundem ecclesiis magnopere determinata est necnon a validitate sacramenti ordinationis et Eucharistiae ibidem exsistentium dependet. Quaestiones, quae successionem Apostolicam, munus sacerdotale atque essentiam sacramenti Eucharistiae spectant, iam a multis annis obiectum dialogo oecumenici fiunt, sed non obstante notabili convergentia ad optatum consensum plenum nondum perduxerunt. Pars tertia articuli interpretationem normarum CIC 1983 ab auctore peractum continet. Iuxta normam CIC solus sacerdos valide ordinatus sacramentum Eucharistiae conficere valet (can, 900 §1). In eodem CIC prohibetur sacerdotibus catholicis Eucharistiam concelebrare una cum sacerdotibus Ecclesiarum vel communitatum ecclesialium, qui communionem plenam cum Ecclesia catholica non habent (can. 908). Normae demum congruentes et ad intercommunionem pertinentes in can. 844 §§ 1-4 continentur. Normae hic statutae dispositiones Concilii Vaticani II, Directorii oecumenici atque Instructionis anno 1072 promulgatae resplendent. Legislator ecclesiasticus in can. 844 possibilitates intercommunionis, respectu habito supradictorum documentorum , amplificat. Auctor in conclusione articuli asserit, comparatione facta cum CIC 1917, innovationes essentiales interim ortas esse, quae simul sumptas fructum , dialogi oecumeni produnt. Idemque spem nutrit fore Spiritum Sanctum , Auctorem unitatis, omnes credentes in Christum ad plenam communionem eucharisticam adducturum esse.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1988, 31, 1-2; 13-29
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ograniczenia w realizacji własnego charyzmatu przez instytuty zakonne w okresie rządów totalitarnych w Polsce (1945-1989)
Il problema di realizzazione del proprio carisma dagli Istituti religiosi nella Repubblica Popolare di Polonia (1945-1989)
Autorzy:
Zubert, Bronisław Wenanty
Bach, Teresa Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1872410.pdf
Data publikacji:
2019-08-08
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
Il regime comunista introdotto in Polonia dopo la seconda guerra mondiale, ha ammesso, come il fondamento, i principi di filosofia marxista − leninista. L'unica forza la quale governava la Polonia è stato il partito comunista in possesso di tutta la pienezza del potere. Riguardo la politica dello stato nell'ambito delle varie professioni, il regime si appoggiava sul negativo rapporto con le medesime. Lo stato lottava contro la religione, e campo di tale lotta erano gli Istituti religiosi. L'attività di questi ultimi era profondamente radicata nella vita del popolo. Loro appartenevano varie opere sociali di carattere pubblico (scuole, asili, ospedali, ecc.) Tra gli istituti religiosi erano gli istituti laicali, quelli che hanno subito di più gli effetti della politica e delle ripressioni dello stato comunista. Gli istituti clericali, invece, hanno potuto, nel senso globale, svolgere la loro attività: proclamare la parola di Dio e amministrare i sacramenti. Causa del condizionamento della realtà politica, gli istituti religiosi sono stati costretti a rinunciare all'eseguimento della loro attività e addattarla alle nuove condizioni, nell'aspetto esterno. Nel presente articolo si è cercato di riflettere sulle questioni sopracennate della distanza di una prospettiva storica, sia nell'aspetto teoretico che quello pratico. Nella prima parte è stata analizzata la nozione del carisma e dell'eredità propria. Sono stati intracciati anche i possibili mutamenti nella stessa realizzazione del carisma. Vi sono due i fattori che indicano il limite dei mutamenti: una valutazione giusta, anzi, profetica, dei condizionamenti nuovi, che ammettono un certo inchino ad un nuovo e adatto rinnovamento, e una valutazione basata su un autoriteto, e cioè, fatta dall'autorità ecclesiastica competente. Fatto tutto questo, il condizionamento esterno è solo valore secondario. Nella parte seconda sono stati analizzati i supposti della politica dello stato popolare polacco riguardo le religioni, gli Ordini e le varie Congregazioni − la rottura del concordato dell'anno 1925, interpretazione unilaterale dell'art. 70 della Constituzione polacca del 1952, decreto del 1949 sul cambiamento di alcune norme della legge sulle associazioni. Poi, al secondo luogo, si è cercato di elencare i limiti nella realizzazione dei propri compiti da parte degli istituti religiosi: limiti nell'ambito dell'attività caritativa e di assistenza sociale, nell'ambito dell'attività di assistenza sociale e di educazione e, infine, nell'ambito dell'attività catechistica. Nell'ultimo punto sono stati analizzati gli aspetti sia positivi che negativi dei mutamenti subiti. Nella conclusione è stato sottolineato che il problema riportato possiede molti gli aspetti e, perció, esige delle analisi più dettagliate. La letteratura di quel tempo non è, purtroppo oggetiva, ma tendenziale e antiecclesiale. Ne deriva la necessità degli studi critici e oggettivi.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 1994, 4; 81-102
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Elżbieta Szczot (1965-2024) W służbie rodzinie, nauce, Kościołowi
Elżbieta Szczot (1965–2024). Serving Family, Science, and the Church
Autorzy:
Fiejdasz-Buczek, Lidia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/33521027.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
prawo sakramentów świętych
Bronisław Wenanty Zubert OFM
Nauki o polityce
ochrona rodziny
związki niesakramentalne
Opis:
W artykule zaprezentowano życie, dorobek naukowy, dydaktyczny, organizacyjny i społeczny dr hab. Elżbiety Szczot, prof. KUL, która z Wydziałem Prawa KUL związała się najpierw poprzez studia na kierunku prawo (1985-1990) i prawo kanoniczne (1990-1993), a następnie przez zatrudnienie, gdzie przez ponad 30 lat twórczo i owocnie wypełniała powierzone jej obowiązki nauczyciela akademickiego. Była Osobą niezwykle pracowitą, skromną, serdeczną. Zapisała się w pamięci współpracowników jako prawnik i wybitna kanonistka, wychowawczyni młodzieży akademickiej. Elżbieta Szczot została zatrudniona na Wydziale Prawa Kanonicznego i Świeckiego KUL 1 października 1993 r. w charakterze asystenta przy Katedrze Prawa Sakramentów. W 1998 r. uzyskała stopień doktora w zakresie nauk prawnych na podstawie rozprawy Prawo wiernego do Eucharystii według kodeksu prawa kanonicznego z 1983 roku. W 2011 r. habilitowała się na podstawie dorobku naukowego i monografii Ochrona rodziny w prawie Kościoła łacińskiego, Lublin 2010 uzyskując stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa kanonicznego, specjalność – kościelne prawo rodzinne. Z dniem 1 października 2014 r. awansowała na stanowisko profesora nadzwyczajnego. W latach 2011-2017 była kierownikiem Katedry Nauk o Polityce w Instytucie Europeistyki KUL. We wrześniu 2023 r. Instytut Prawa Kanonicznego poparł jej kandydaturę i została wybrana na członka Rady Doskonałości Naukowej na kadencję 2024-2027 w dyscyplinie kanoniczne. Była członkiem licznych stowarzyszeń naukowych. Jest autorką dwóch monografii, ponad 60 artykułów, 17 książek naukowych. Jej badania naukowe koncentrowały się m.in. na prawie sakramentów świętych, ochronie małżeństwa i rodziny, na procesach związanych z integracją europejską i politykami szczegółowymi Unii Europejskiej.
Źródło:
Studia Prawnicze KUL; 2024, 2; 7-40
1897-7146
2719-4264
Pojawia się w:
Studia Prawnicze KUL
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-11 z 11

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies